Αύγουστος 2007

O ηλιακός Λόγος είναι κάτι παραπάνω από τον άνθρωπο, γιατί αποτελεί το άθροισμα όλων των εξελίξεων μέσα σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της ανθρώπινης που είναι μια εξέλιξη στο ενδιάμεσο όλων των άλλων. Απ’ τη μια πλευρά της κλιμακώνονται στρατιές όντων ανώτερων του ανθρώπου, το τωρινό στάδιο του οποίου έφτασαν και ξεπέρασαν σε προηγούμενες κάλπα· απ’ την άλλη πλευρά εκτείνονται στρατιές υπανθρώπινων εξελίξεων που θ’ αποκτήσουν την ανθρώπινη υπόσταση σε μελλοντικές κάλπα. O άνθρωπος στέκει ανάμεσά τους και βρίσκεται στο σημείο ισορροπίας· απ’ όπου και το πρόβλημά του. Δε συμμετέχει εντελώς στην υλική πλευρά της εξέλιξης ούτε συνιστά καθ’ ολοκληρία έκφραση του τρίτου Λόγου, της Βραχμικής όψης της Θεότητας, η Oποία αποτελεί έκφραση της αγνής ενέργειας ή της νοημοσύνης που κινητοποιεί εκείνο το φευγαλέο κάτι που ονομάζουμε ουσία. Δε συνιστά Πνεύμα καθ’ ολοκληρία, την έκφραση του πρώτου Λόγου, τη Μαχαντεβαϊκή όψη, που αποτελεί έκφραση της αγνής θέλησης ή της εξαναγκαστικής επιθυμίας η οποία εξωθεί σ’ εκδήλωση. Είναι το καθαυτό θεμελιώδες κίνητρο ή η μεγάλη θέληση για ύπαρξη. O άνθρωπος είναι προϊόν της ένωσης των δύο· αποτελεί τον τόπο συνάντησης της ύλης ή της ενεργού νοήμονος ουσίας και του Πνεύματος ή της θεμελιώδους θέλησης. Είναι ο γόνος του γάμου τους ή της ενοποίησής τους. Προσλαμβάνει αντικειμενικότητα προκειμένου να εκφράσει εκείνο που περιέχεται σε καθένα απ’ τα δύο αντίθετα μαζί με το αποτέλεσμα της μείξης τους μέσα του. (Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σσ. 239-240 - αγγλικό)