Het Leven van Discipelschap

Overdenkingen door studenten van de Arcaneschool over het Leven van Discipelschap

Verantwoordelijkheid

Het lijkt mij dat gevoel voor verantwoordelijkheid voortkomt uit de kernwaarheid dat er echt maar één leven is, één bewustzijn en één ziel. Met deze erkenning spreekt het vanzelf dat het reactievermogen veel niveaus en richtingen kent. Omdat wij een cel binnen een groter wezen zijn betekent dit dat we een directe verantwoordelijkheid ten opzichte van het grotere wezen hebben, omdat onze gezondheid en ons huidige bestaan er deel van uitmaken, en wij ons deel aan de gezondheid en het welzijn eraan moeten bijdragen. Onze medemensen worden zo medecellen en wij hebben dus ook met hun gezondheid en welzijn te maken, omdat ook zij bijdragen aan het grotere. Zelfs als we denken dat onze lichaamscellen gezond zijn en bijdragen aan ons welzijn zijn we verantwoordelijk voor de gezondheid en het welzijn van onze cellen. Het milieu, de planeet zelf, de lagere natuurrijken, alle deel uitmakend van het grotere, delen ook in onze verantwoordelijkheid. Zo moet ik mij, praktisch gesproken, tot anderen verhouden als “medecellen”, reizigers op de weg en steeds proberen liefde en respect te betuigen en iedereen die ik tegenkom zien als een Zoon van God. Ik koester de liefde en toewijding die mij door mijn poezen en honden wordt betuigd en behandel ze zo goed mogelijk. Het wordt belangrijk om het milieu zo schoon en ongerept mogelijk te onderhouden en van hieruit in alle eenvoud te leven met zo weinig mogelijk beslag op de hulpbronnen.

De Bouwer van het Leven

De persoonlijkheid is de bouwer. De ziel is de opzichter. De Monade is de Architect. De bouwer werkt onder het toezicht van de opzichter, terwijl hij de plannen bekijkt en ze dan zo volmaakt mogelijk in vormen bouwt. Als de bouwer meer ervaring krijgt, streeft hij ernaar om direct met de Architect samen te gaan werken, om te laten zien dat hij ervaren en competent genoeg is om de aandacht van de Architect te trekken en waardig genoeg bevonden wordt om samen met hem Diens plannen om te zetten en Zijn doel na te streven. Het werk van de bouwer moet volmaakt overeenstemmen met de visie van de Architect om Diens aandacht te trekken; dit vereist gedurende lange tijd zorgvuldige, aanhoudende en bewuste aandacht voor de bedoelingen van de Architect.

Muziek – Een Weg naar het Centrum

Alle wegen leiden naar het grote Centrum en het pad waar in wijsheid voor gekozen is past bij de persoonlijkheid en bij de spirituele behoeften van de pelgrim. Het kan op verschillende manieren betreden worden, maar aan het einde moeten hoofd en hart samenvallen. Mijn gevoel bij de hoogste muziek, de muziek der sferen, zoals die soms op dit gebied benaderd moet worden, weerklinkt in het hart via melodie en harmonie, maar ook in het denkvermogen door de volmaaktheid van structuur en proportie. (Hier kunnen de voors en tegens fel betwist worden! – maar elke muziekliefhebber bevindt zich in het centrum van zijn eigen muzikale universum en in alle gevallen ben ik absoluut overtuigd van de universele kracht van de klankenwereld waarin ik verkeer…). Zulke uitgebalanceerde muziek is een vorm van “kennen” zonder woorden, resonerend in zowel het hart en denkvermogen als een weg naar het Goddelijke. De inspiratie van boven, via componist en uitvoerder en in elk denkbaar genre (een Bachkoraal of een cornet solo door Louis Armstrong) maakt verbinding met andere mensenzielen en resoneert zodoende opnieuw in het Centrum. De werelden doordringen elkaar.

De Hiërarchie is in het hart van synthese

Het is erg belangrijk dat de Mensheid een zo goed mogelijk beeld krijgt van de Hiërarchie. Om dit te bereiken moet de hele idee van “hiërarchie” verhelderd worden. De bestaande dualiteit tussen hiërarchie en gelijkwaardigheid moet overbrugd worden. Hiërarchie zit in het hart van synthese, de natuurlijke stroom van energie- of krachtoverbrenging omhoog en omlaag; elke eenheid neemt deze op en geeft hem af conform zijn vaardigheid en aangenomen verantwoordelijkheid. Het is slechts het scheidende lagere denkvermogen dat door hiërarchie bedreigd wordt en past omgekeerd dit denkbeeld van hiërarchie ten bate van zelfzuchtige doelen toe. Elke onderscheiding in klassen geeft een vervormd denkbeeld als gevolg van de illusie van scheiding. Het idee van dankbaarheid kent een hiërarchie; dankbaarheid van het hogere voor het lagere en omgekeerd. Pas als er iemand is om te dienen, kan de dienaar dienstbaar zijn. De basis van de hiërarchie is een arm die reikt naar boven om opgetrokken te worden en de andere zich naar beneden uitstrekt om op te trekken. De Hiërarchie is eigenlijk de keten van het zijnde binnen een synthetisch systeem.

Het Innerlijke Pad

Het spirituele pad is nooit “ergens anders” of “buiten”; wel is het te vinden binnen iemands innerlijke omgeving. Eigenlijk is het pad het systeem van synapsen dat licht van de ene cel naar de andere geleidt binnen het subtiele orgaan van de hersenen van de mens; en het is de drievoudige hechting die de persoonlijkheid verbindt met de ziel en de Monade. Het Pad verlangt niet van de mens dat hij naar iets buiten zichzelf op zoek gaat; wel wacht de benodigde informatie erop om ontdekt te worden binnen ieders eigen systeem. Als men, zoals uiteindelijk ieder mens doet, de Wachter op de Drempel tegenkomt, dan is het besef het moeilijkst te accepteren dat het zelf de vooruitgang belemmerde en de weg terug insloeg – niet de angst voor het onbekende, maar de verwijtbaarheid van duizend onvervulde dromen en de traagheid van tienduizenden levens die overwonnen moet worden. Zijn eigen zelf overwinnen is de grootste strijd die door elke discipel moet worden aangegaan.

Het Hart: Het Gevoelsorgaan

Het thema vraagt om begrip van de functie van het hart als gevoelsorgaan. Het lijkt erop dat het hart de reactie van de zintuigen beïnvloedt en het “als eerste waarneemt nog voordat het brein durft te reflecteren”.

Dat het hart “slaat” is niet zonder betekenis. De eenvoudige vergelijking is die met een slaande trom, of een trom waarop geslagen wordt. Zij zegt niet zozeer iets over hoe het gebeurt, maar meer over de trillingen die onvermijdelijk het resultaat van contact zijn, zoals die tussen ziel en persoonlijkheid.

De verfijndere uitleg impliceert de deelname van de hogere vermogens – in dit geval de efficiëntere en gevoeligere zintuigen –die voorbij hun vermogen en de gedane poging contact opleveren met de ziel die erg zijn best doet “mij” in een andere dimensie te ontmoeten. “Ik” breng bagage mee die ik nu moet loslaten.

Het hart slaat en creëert de “klank” of trilling die voor de weerklank zorgt, aangebracht op zijn “voorwerp” als een kalmerende zachte gel. En wij, het voorwerp, trillen doorlopend; en wij zien onszelf op een andere manier.

Groepsdoelen

De subjectieve herkenning van de groep is aan het toenemen en ik heb steeds geprobeerd om werkzaam te zijn in een geest van groepsdynamiek van liefde en goede wil. Dit is een intuïtief gevoel dat is voortgekomen uit de verwerkelijking van Eenheid en van etherische verbinding. Als groepsidealen kunnen genoemd worden Liefde, Verbinding en Transmutatie. De groep, innerlijk werkzaam maar zijn invloed uitbreidend naar de uiterlijke gebieden, was de fundamentele motor die de Wil van God omlaag bracht in overeenstemming met Zijn Plan. En de groep is zodoende bewust of onbewust gebruikt als een stuk gereedschap, dat Gods Plan op Aarde gematerialiseerd werd. Zo wordt de groep onvermijdelijk met de bovengenoemde idealen doordrenkt. Deze drie idealen vormden altijd de voorhoede van de groepsopdracht. Zo begrijp ik de groepsdoelen om van goede Wil te zijn, het afbreken van barrières en de hernieuwde verbinding met het Zelf. Deze doelstellingen vormen de groepsmissie. Omdat het Plan aanhoudend gevoeld wordt en omdat de groep altijd bestond uit degenen die verantwoordelijk zijn om de manieren en methodes aan te passen om zo het Doel van het Plan te bereiken, hebben de groepsdeelnemers gebouwd in de richting van deze doelstellingen – era na era, jaar na jaar – dankzij hun idealen en met gebruikmaking van hun technieken. Het doel is het aarden van de idealen met Liefde die zichzelf door goede wil uitdrukt, Verbinding door het ontbreken van barrières en Transmutatie door de verbinding met het Zelf. Zodra de goede wil de wil tot zelfvergetelheid van de dienaar ontsteekt zal hij voortgaan met het zorgvuldig werken aan het bouwen van de brug over de kloof tussen de tegenstellingen en zo de wederopbouw van de samenwerking tussen Geest en Stof op gang te brengen. Zo werkt de dienaar en zo zal zijn werk beïnvloed worden.

Antahkarana

Het valt te betwijfelen of er iets is dat meer praktische betekenis heeft voor de menselijke ervaring dan de antahkarana, de brug tussen het lagere en hogere denkvermogen – tussen de persoonlijkheid en de geestelijke Triade. De bouw ervan heeft plaats bij elke poging om te reageren op de roep van de mensheid. Alle problemen die mensen en andere levensvormen op deze planeet tegenkomen hebben daar direct mee te maken. Als veranderingen ten goede voor de mensheid nodig zijn, bijvoorbeeld een herverdeling op wereldschaal van de geldbronnen en verbeterde menselijke relaties op micro- en macroniveau, dan moet er mannen en vrouwen zijn die al dan niet bewust de antahkarana bouwen en zo bijdragen aan de gezamenlijke constructie ervan. Zij fungeren als katalysatoren in het lichaam van de mensheid en doordat zij steeds meer ziele-doordrenkt worden, zorgen zij voor de energetische stimulus voor andere mensen en levensvormen, om vollediger tot de waarheid van de ziel te ontwaken. Zo worden geestelijke energieën die kunnen voeden, verheffen en uiteindelijk allerlei levensvormen op deze planeet transformeren aangemoedigd om verder te gaan in het evolutionaire proces.

Onthechting

Onthechting is een zielenkwaliteit die discipelen moeten cultiveren terwijl ze het pad bewandelen. Door het in praktijk brengen van onthechting neemt men de rol op zich van observeerder, en observatie is de sleutel tot het genezen van de breuken die niet alleen de integratie van de zieledoordrenkte persoonlijkheid tegenhouden, maar die ook kunnen helpen bij de spirituele transformatie van de mensheid zelf.

Tijdens zijn leven raakt een mens op het fysieke gebied vervormd, als de energie die zijn etherische lichaam beïnvloedt door de grove persoonlijkheid wordt geleid. Deze vervorming bestaat uit begoocheling en illusie, die vele oorzaken kent. Twee daarvan zijn de herinnering aan het verleden en de zorgen voor de toekomst die ingeprent zijn in ons gevoel of in ons denkvermogen die beiden het etherische lichaam conditioneren. Het is als het kijken naar een stukje in plaats van naar het geheel, of het kijken door een beslagen lens. De uiterlijke expressie is daardoor vervormd en wordt weerspiegeld in het oordeel of de mening over een deel van het geheel. Voor de discipel houdt het beoefenen van observatie de ervaring in het nu vast. Het is als kijken naar een ervaring vanuit een nieuw perspectief. Hier krijgt zij een diepere betekenis en de discipel kan het gebeurde met begrip beschouwen en vanuit een volledig perspectief. Is dit niet de definitie van Liefde? Het oefenen van de observatie in meditaties en dienstbaarheid zorgt ervoor dat je evenwichtig blijft en dat je de keuze hebt om te reageren (energie uitgeven) of niet te reageren (stil blijven). Het motief is niet langer gecentreerd in het lagere zelf. Wat eerder een gevoelsreactie of manipulatie was wordt nu een naar buiten gerichte uitdrukking van de kwaliteiten van de Ziel. Tot deze kwaliteiten behoren gerichtheid, soevereiniteit, geen schade berokkenen, het vermogen om verbonden te blijven en een naar buiten gerichte liefdesuitdrukking.

In aanvulling op het hebben van een individuele entiteit hebben begoocheling en illusie een collectieve dimensie. Andrew Cohen van Enlighten Next brengt het prachtig onder woorden als hij spreekt over het “afbreken van je cultureel geschapen zelf”. Dit zelf is het cultureel geconditioneerde zelf – de som van bewuste en onbewuste ideeën die de weg representeren zoals jij denkt dat het leven bedoeld is. Het bestaat uit de voors en tegens die we allemaal geabsorbeerd hebben vanuit ons gedeeld cultureel en etnisch verleden van. Het kunnen subtiele of minder subtiele geloofsuitingen, ideeën en wereldbeschouwingen zijn die zo diep verankerd zijn in ons bewustzijn dat we ons er zelfs niet van bewust zijn. Dit hoeft natuurlijk niet altijd verkeerd te zijn. Het vormt pas een probleem als het de voortgang van spirituele transformatie en menselijke evolutie in de weg staat. Door observatie, meditatie en dienstbetoon kunnen wij datgene wat de weg naar onze collectieve spirituele transformatie blokkeert naar het licht brengen en afbreken. Ieder individu dat vastbesloten is een streep te halen door zijn eigen begoocheling en illusie helpt mee deze collectief  te verwijderen.

De volgende voor de hand liggende vraag is wat we moeten doen zodra we begoocheling, illusie en obstakels die ons van integratie weerhouden ontwaren. Hoe ontsluieren we de waarheid die ligt achter de begoocheling en illusie? De Tibetaan heeft ons gezegd om de Techniek van Onverschilligheid te beoefenen. Onverschilligheid betekent een neutrale houding ten aanzien van alles wat het Niet-Zelf is. Dit is inderdaad onthechting. Mij bevalt wat de Tibetaan daarover zegt in Begoocheling: een Wereldprobleem (blz.243) “… als u slechts de volle betekenis kon begrijpen van onthechting en sereen kon blijven als de toeziende Regisseur, dan zou er geen verkwistende emotie meer zijn, geen verkeerde bewegingen en geen verkeerde interpretaties, geen wandelen langs de zijwegen van het dagelijkse leven, geen bezien van anderen met vervormde en bevooroordeelde blik en vooral – geen misbruik van kracht.” Dit biedt hoop voor alle discipelen.

Een Overweging bij het Gewenste Resultaat van Esoterische Training

Ik probeer gevolg te geven aan de Hermetische opdracht “Mens, ken uzelf”, en zodoende mijn Zelf in alle Zelven te leren kennen; de schijnbare verscheidenheid van levens te kennen, vergelijkbaar met de pixelbeelden in de manifestatie van het Ene Leven. In de taal van computergrafieken bedoelen we met pixelbeelden een effect veroorzaakt door het vergroten van een afbeelding of van een stukje van een afbeelding en wel zodanig dat afzonderlijke pixels, kleine lichtpuntjes die samen de echte afbeelding weergeven, op het oog overkomen als afzonderlijke eenheden. Daarentegen wordt zelfidentiteit tijdens het proces van decentralisatie (of “ont-pixeling”) overgedragen op een groter aantal of een groep van pixels, de groep als een entiteit die nu zo te zien evenveel zichtbare ruimte als de voorheen gecentraliseerde pixel inneemt. De analogie zet zich door als zelfidentificatie van de groep uitgebreid wordt tot het omvatten van andere groepen, en zo verder, de werkelijkheid van Eenheid en Eenwording steeds dichter benaderend.

Occulte Meditatie

Meditatie (gekoppeld aan dienstbetoon en studie) is de manier bij uitstek om het contact met de ziel te vestigen. Door het gebruik van occulte meditatie ontwikkelt zich een eenlijnigheid en integratie van de persoonlijkheid, een noodzakelijke voorwaarde om een zieledoordrenkte persoonlijkheid te worden. Zij stabiliseert het emotielichaam, stimuleert het denklichaam en ondersteunt het bouwen van de antahkarana. De voortgebrachte eenlijnigheid en integratie van de persoonlijkheid creëert een volmaakter kanaal voor de uitdrukking van ziele-energie in de wereld en laat de ziel uiteindelijk op het mentale gebied communiceren met het fysieke brein. Dit opent de weg voor de expressie van de ziel in het leven van alledag met zijn effecten op degenen waarmee men zich verbonden voelt en met de omgeving. Dit schept een toestand waarin de aspirant dient als een kanaal om de fenomenale wereldideeën afkomstig van de ziel door te geven naast meer gevoel voor het plan en voor de dienst die men daarvoor moet verrichten. Deze dienst mag niet door de persoonlijkheid zijn ingegeven.

Occulte meditatie is een groepservaring en verbindt de mediterende met zijn eigen ziel, met de stralengroep waar hij deel van uitmaakt en met de nieuwe groep van werelddienaren. Voor studenten van esoterische scholen verbindt zij eveneens de mediterende met de schoolgroep en haar ritme en doelstelling. Dit contact met de groep dient zowel de aspirant als de groep en vergroot daarbij het vermogen tot dienstbaarheid van de groep en zet de aspirant tot groepsleven aan. Meditatie is zo zelf een daad van dienstbaarheid. Zij zal de mediterende in staat stellen om de energie en inzichten, voortkomend uit meditatie (en het resulterende zielecontact) op een praktische wijze toe te passen bij de ondersteuning van het plan. Dit kan zich op duizenden manieren manifesteren, die zich op de volgende manier kunnen uitdrukken:

1. Zij helpt mee de energie van Liefde en Goede Wil in de huidige wereld vrij te geven.
2. Men is beter toegerust om de activiteiten van individuen en groepen te herkennen en te ondersteunen waarvan de ideeën en filosofie in volgens het plan verlopen.
3. Men kan de idealen en het werk van de Nieuwe Groep van Werelddienaren uitleggen voor het grote publiek. Dit kan leiden tot veranderingen in houding en waarneming die zorgen voor uitbreiding van bewustzijn. Gegeven exposure aan en een toegenomen begrip van het plan en het werk dat gedaan moet worden kunnen ervoor zorgen dat velen weloverwogen beslissingen nemen om zo de werelddienaren te ondersteunen en/of de mannen en vrouwen van goede wil in de wereld van vandaag te worden.
4. Het helpen van mensen van goede wil bij het begrip voor het werk van de Hiërarchie en de Nieuwe Groep van Werelddienaren, op zo’n wijze dat zij in staat zijn weloverwogen beslissingen te nemen inzake de huidige wereldproblemen en onderwerpen.
5. Een toegenomen vermogen om algemeen en specifiek mee te werken aan de overdracht van hiërarchische energie door de groep tijdens de feesten en maanmeditaties.
6. De ontdekking van hoe het denkvermogen te beheersen en hoe dit gebruikt moet worden als bemiddelaar tussen de ziel en het brein.
7. Toegenomen vaardigheid om “verder te denken” over de fenomenale wereldidealen en elementen van het plan.
8. Het dagelijkse leven vorm te geven op basis van de aangevoelde waarheden.

Lachmeditatie

Ik moet mijn plaats kennen – welke plaats neem ik in het systeem in? Wat is of wat zijn de kwaliteiten die ik in mijn groep breng? Geestdrift, volharding, moed, gevoel voor schoonheid, vreugde, dansen, een lach … Wat is een lach? Iemands innerlijke heldere, vibrerende resonantie van een gelukzalig vervuld leven (de ware lach betekent: achtergelaten – vertrouwende – zelfverzekerdheid en gereed om te reageren op het Leven in al zijn verrassende variaties). Een lach schudt de gestolde energieën van de lagere levens door elkaar en drijft ze eerder tot actieve deelname dan tot schaapachtig gebibber onder een deken van zelfmedelijden en ellende. Een lach energetiseert en vult de longen met de liefde van God voor Zijn Natuur. Hij schept energieke levendigheid en versterkt de cellen met creativiteit. Een lach is het vaartuig dat door barrières heen breekt en dat je naar het avontuur van ontdekking brengt. Een lach verwarmt het lichaam, verplaatst de omgevende omstandigheden naar geschikte en vreugdevolle plekken. Hij breekt de belemmerende muur van angst open en roept op tot een feestje: de viering van het leven en hij roept ons op om onder uiterst omstandigheden voortdurend tegengestelde belangen te ondergaan en vraagt ons bereid te zijn om door tegenspoed heen te kijken. Het is een geldig streven om overal en altijd te feesten en de Klaagzang van de Lach te zingen als een bruisende, aansporende en evenwichtige daad van ontembaar vertrouwen. Een Lach is de totale belichaming van vreugde, geluk en doelstelling van de hartstraal met volledig begrip voor zijn verlangens, implicaties en bijkomstige aanpassingen.

De kracht, wijsheid en intelligente, maar wel spontane activiteit van de lach zorgt voor een weliswaar oppervlakkige maar desondanks wezenlijke veruiterlijking van de diepte van de Universele Klank.

De Relatie van Eenheid

Bij het begin van de opleiding in de Arcane School onderzoeken we de betekenis van juiste verhouding. Wat betekent juiste verhouding? Bestaat er een juiste manier van verhouding? We leren begrijpen dat juiste verhouding een ingewikkeld onderwerp binnen het esoterisch leven is, want het gaat er over hoe we een daad binnen onze onderlinge verbondenheid waarnemen. Hoe meer we de synthese rondom ons in actie zien des te beter kunnen we dienstbaar zijn waar dat nodig is. Meer bewustzijn en inclusiviteit levert betere resultaten en vaardigheden op, maar we gaan begrijpen dat training van discipelschap er een is van subjectieve scholing en van grote zorgvuldigheid bij het vasthouden van evenwicht en eenlijnigheid.

En zo kan het begrijpen van alle onderwerpen die aangereikt worden om het onthullen van onderlinge verhoudingen te bespreken ons verder brengen op het pad van inwijding. We moeten ons ook herinneren dat in het huidige tijdsgewricht de Zevende Straal van Synthese grotere uitdrukkingen van verhouding onthult en openbaart. Doordat stof en geest op onze Aarde tot een innigere verhouding komen wordt er veel geopenbaard en verandert er veel. En dus is het belangrijk om ons bewust te zijn van de onderwerpen die door de Tibetaan aangereikt werden en deze te bestuderen. Misschien beseffen we dan ook dat verhouding begrip betekent op vele niveaus en verschillend ervaren wordt in onze diverse lichamen – fysiek, emotioneel, mentaal, atmisch, boeddhisch, manasisch – en zijn we ons ervan bewust dat het geschenk van de inwijdingen dient om gelijktijdig een betere relatie tussen onze verschillende lichamen te onderhouden. Alleen al het denken aan het vermogen van een Meester, een Chohan, een Boeddha of een planetaire Logos zet dit idee in perspectief. Waarheid is het begrijpen van de verhouding van Eenheid.

Het overwinnen van “Fractals”

Terwijl men een hele opsomming van persoonlijke “problemen” zou kunnen geven die de verbinding van de persoonlijkheid met de ziel vertragen ligt het grootste probleem voor elke aspirant in de onderliggende aard van de werkelijkheid: elke vorm van substantie, inclusief wijzelf is samengesteld uit elementen van al dan niet losgemaakte materie. Dit is een centraal gegeven, want het neemt de focus weg van de details van onze individuele levens (die volledig absorberend kunnen worden) en richt onze aandacht naar de meer abstracte natuur van het nabije probleem. “Iemands probleem” is niet zozeer van hemzelf als wel een universeel probleem dat zich door het leven van de mensheid wil manifesteren. Deze grotere groepsuitdaging vereist een benadering die eerder gebruik maakt van het abstracte denkvermogen dan een poging tot analyse door het concrete denkvermogen. Zo ben ik bijvoorbeeld alle dingen die de verhouding tussen mijn persoonlijkheid en mijn ziel verkeerd uitlijnen of verbreken “fractals” gaan noemen, in plaats van mij te laten leiden door alle interessante en doorwrochte verbale vertroebeling die het denken over iemands eigen “problemen” lijkt te creëren. Deze “fractals” doen zich in allerlei vormen voor: desinformatie, oude gewoontes, subtiele vormen van luiheid, trots, woede, ongeduld, vermoeidheid en zelfs ziekte. In de praktijk heb ik ontdekt dat voorbij een zeker redelijk punt, elke poging om deze dingen te “begrijpen” eenvoudigweg de “fractal” nieuw leven inblaast en dat deze “fractals” energie lijken te hebben en in leven willen blijven. Zij WILLEN dat je er over nadenkt, je er zorgen over maakt, en er gedoe mee hebt, want gedachten en aandacht houden hen in leven en laten hen groeien. Een klassiek voorbeeld van het principe van “energie volgt op gedachte”.

In tegenstelling hiermee heb ik ontdekt dat als ik deze neigingen, zodra ze zich voordoen, een naam geef, ze dan meestal slinken. Zo zeg ik bijvoorbeeld: “O, dat is alleen maar ongeduld!” Dit benoemen lijkt te helpen bij het uitschakelen van de impuls en de neiging ervan om de teugels in handen te nemen en ervandoor te gaan. Ook het nemen van enkele ogenblikken om mijn bewustzijn uit te lijnen en mijn aandacht opnieuw te richten beperkt de invloed van de energie van de “fractals”. Eveneens heb ik het belang geleerd van het in stand houden van een ritmische routine van lichamelijk en mentaal onderhoud om zwakheid te voorkomen die bij vermoeidheid kan optreden. Ik dacht altijd dat het verstandig was om een goede gezondheid in het belang van het lichaam te onderhouden; nu zie ik een goed uitgerust gezond lichaam als een vitaal werktuig voor ziel en geest. Ik heb geleerd om rustig te worden en mijn werk op een kalme, ritmische en energiezuinige manier te doen in plaats van energie te verkwisten met nutteloze gedachten en daden, een neiging die je systeem openzet voor een invasie van “fractals”.

Binnen de grenzen van hoe de ziel zich naar buiten toe kan uitdrukken, heb ik ontdekt dat je erg gemakkelijk in andermans energieveld getrokken wordt en onbewust gaat handelen in een onbedoelde of ongewenste vibratie. Ik vind dat dit steeds minder gebeurt maar de verleiding om “samen te smelten” met iemand anders in plaats van “in het licht van de eigen ziel te staan” doet zich nog af en toe voor, nog voordat ik haar een halt kan toeroepen. Ik heb altijd een merkwaardig “open” energieveld gehad en een over het algemeen invoelend emotielichaam dat andere mensen bereikt op een wijze die deze ongewenste samensmelting veroorzaakt. Ik leer nu om deze empathie naar een mentaal niveau te tillen dat de positieve effecten handhaaft zonder de verstoring van het tijdelijk in andermans aura getrokken te worden.

A Report From The Middle Point

“De cirkel en de punt zijn de natuurlijke symbolen van de vorm en het bewustzijn. Dit is ook van toepassing op het atoom, op de mens, op de planeet en op het zonnestelsel.” (Discipelschap in de Nieuwe Tijd II, p.250)

 “Op dit middelste punt voltrekt zich een komen en gaan; er hebben kontakten en relaties plaats; er bestaat toenemende gelegenheid en inspiratie; er zijn brandpunten van verandering, overgang en omvorming. Naar dit gebied van samensmelting en samenvoeging wordt U nu verzocht zich te begeven.” (Discipelschap in de Nieuwe Tijd II, p.609-610)

zie het diagram van het punt in de cirkel

De diepe spirituele indrukken die ontvangen worden in Stier en de hogere tussenperiode worden uitgedrukt door toenemende verfijning in de lagere tussenperiode, vooral wanneer Schorpioen in aantocht is. Voor deze student zijn de laatste zes maanden een levende, maar wel stapsgewijze zichzelf openbarende evolutionaire uitdrukking van de Vierde Straal Harmonie door Conflict, uitwerkend door de energieën van Stier, Schorpioen en Boogschutter.

In de week vóór de volle maan in Stier werd het “Middelste Punt” diagram en doorgang uit Discipelschap in de Nieuwe Tijd II, p.609-611 ontvangen en werd er  nog vóór de discussie erover in de ochtendsessie van de Conferentie van de Arcane School over gemediteerd. De grote invloed van de meditatie over het Middelste Punt werd opgemerkt: “De visualisatie van het tweedimensionale diagram dat het punt van contact en van overlapping illustreert…. tussen de ashram van D.K. en die van K.H. veranderde snel in een driedimensionaal diagram waarin de twee elkaar doordringende cirkels twee bollen van een zandloper werden, verbonden door het “middelste punt” waardoorheen de “zandkorrels” (of “discipelen” of “eenheden”) onophoudelijk komen en gaan en in toenemende mate gelegenheid en inspiratie vinden. De visualisatie van een dynamische zandloper riep de gedachte op aan “de diamantvormige vorm van de onderling verbonden energieën… (of) … de “diamanten ziel” waarvan de Boeddha een vertolker is (Esoterische Astrologie, p.605), en hieruit volgend werd de macrokosmisch Dorje van diagram vier (Esoterische Astrologie, p.610) gezien als inhoudend binnen zijn basis de oneindige microkosmische Dorje van diagram vijf (Esoterische Astrologie, p.611) en resulteerde in de tekening van de “Dubbele Dorje”. Zo Boven, Zo Beneden.

Gedurende de afgelopen zes maanden gaf de visualisatie van de Dubbele Dorje de dynamische meditatieve synthese van Grote Aanroep weer, die de zich openbarende monade en de Bevestiging van de Discipel binnen de Constitutie van de Mens uitdrukt. De uitdaging bestond erin trouw te blijven aan de bovengenoemde visualisatie – en deze vast te houden –, en terzelfdertijd de zelfs dieper en meer inclusieve dynamische elementen volgens de aanwijzingen en openbaringen van Formule Een te integreren.

Artistiek gesproken moest de tekening plaats bieden aan de verschillende centra in de microkosmische dorje deze diepzinnigere elementen van “komen en gaan, relatie en contact” ervaren in het middelste punt, het “gebied van vermenging en versmelting”. Maar hoe? Want één van de basale gevisualiseerde zaadgedachten van Formule Een is het Ontdekken van het Punt Binnen de Cirkel, en dat men in het begin zichzelf kan visualiseren als een ziele-doordrenkte persoonlijkheid naast de Meester en zijn ashram van aspiranten, discipelen en ingewijden die elk een respectievelijk “punt binnen een cirkel” zijn. Verticaal wordt elk punt opgenomen binnen een groter omvattend punt terwijl horizontaal de omtrek van elke cirkel steeds vriendelijker straalt terwijl zijn kracht minder wordt en hij zich ontvouwt binnen een groter meer omvattend geheel. Maar hoe kan de macrokosmisch Dorje grafisch worden weergegeven als een dynamisch actief bestanddeel in het Middelste Punt – als een uiterst microkosmisch punt in de “Middelste Plaats” tussen twee ashrams in “Het Grote in elkaar grijpende Directoraat van de Hiërarchie”? Na veel reflectie en studie van de patronen beseften we dat “de menselijke ziel corresponderend met de Zon” te vinden in de microkosmische Dorje, in feite het gemeenschappelijke middelpunt van elk diagram, en zo werd de grafiek van De Ontdekking van het Punt binnen de Cirkel getekend.

“Er zijn zes oude formules of symbolische vormen”, aldus de Tibetaan, “die gevonden worden in de archieven voor discipelen…. Ze zijn soms in de vorm van symbolen en soms van woorden en ze behoren tot de oudste formules ter wereld. Ze werden eeuwenlang gebruikt door alle discipelen en ingewijden van de Grote Witte Loge”. (Discipelschap in de Nieuwe Tijd II, blz.246). Samengevat luiden zijn latere zes definities van de formules als volgt: “Het zijn tweede-straals voorstellingen van ziele-ideeën. In essentie zijn het geometrische vormen, die achter alle exoterische openbaringen liggen; zelfs als ze gebracht worden als woorden of zinnen kunnen zij gemakkelijk tot bepaalde vormen gereduceerd worden. Ze zijn bouwpatronen. Ze drukken betekenis en bedoelingen uit…. Ze zijn juist gerichte energiepatronen. Ze houden verband met de wereld van bedoeling… [en] versluieren datgene wat wordt onthuld. Zij zijn onthullende patronen” (Ibid., blz.363-364)

Zulke cryptische beschouwingen horen bij elk van de zes formules. Want in welke vorm ze ook gevonden worden, ieder ervan heeft een “onthullend patroon”. “Dit is in het bijzonder het geval in verband met Formule Een”, zo vervolgt de Tibetaan, want “indien juist gebruikt brengen zij teweeg:

De openbaring van groepsgevoel.
De openbaring van de Meester, zoals Hij is, het middelpunt van licht en macht binnen de cirkel.
De openbaring van het punt van leven in het centrum van alle vormen. (Ibid., blz.263)

Terwijl de Tibetaan elk van de zes formules bespreekt, geeft hij aanwijzingen en een uiterst treffende bespreking van de Punten van Openbaring – een aanduiding die op zichzelf twee reacties belichaamt, de eerste gericht op Formule Een:

De reactie die de “formule van openbaring” wordt genoemd.
De reactie die de “ontdekking van het punt binnenin de cirkel” heet. (Ibid., blz.257)
In letterlijk honderden pagina’s (zoals duidelijk in de bovengenoemde citaten) verschijnt de visualisatie van het punt in de cirkel in de bespreking – vooral in die van Formule Een.

De overtuigende intelligente reactie op Formule Een is inderdaad moeilijk in precieze bewoordingen of afbeeldingen uit te drukken geweest (de grafische voorstelling van het Punt Binnen de Cirkel, zoals eerder besproken, getuigt hiervan) en zij behelsde de volgende esoterische erkenning dat de Grote Aanroep in wezen een formule is van de “geometrische vormen die liggen achter alle exoterische manifestaties”. Om het in het kort te herhalen: elke formule is een “openbarend patroon” dat, indien op de juiste wijze toegepast, het volgende teweegbrengt:

De openbaring van groepsgevoel.
De openbaring van de Meester zoals Hij is, het centrum van licht en kracht binnen de cirkel.
De openbaring van het punt van leven in het centrum van alle vormen. (Ibid.)

Denk even aan de openbaring van de Meester Djwal Khul om niet alleen het centrum van een ashram te zijn, maar ook een punt van openbaring van de eigen mantram van de Christus binnen de cirkel van de mensheid. Bedenk dat door deze uiterst belangrijke mantram de Openbaring van het Punt van Leven in het centrum van alle vormen wordt onthuld. En dat uiteindelijk de geometrische vorm van het punt binnen de cirkel verinnerlijkt wordt door de eerste formulering van de vier stanzas; want de eerste zinnen van stanza een en twee verwijzen naar de verschijnende punten van licht en liefde, en de eerste formulering van stanza drie en vier, die verwijst naar de cirkels (of “centra”) waar doorheen het punt van leven wordt uitgedrukt legt het doel vast en effectueert het. De slotregel of de vijfde stanza is in wezen de “Openbarende Straal”. De Ene Antahkarana die het punt en de cirkel verbindt door de uitgedrukte verwerkelijking van hun ingeboren Eenheid – want het punt en de cirkel zijn Een.

Luisterend naar de Tibetaan als het centrum van licht en macht binnen de cirkel van zijn ashram, en met name in de rol van discipelen die zich voorbereiden op een inwijding door het opnieuw bekijken van de zes formules, zegt hij tegen ons: “Ik breng momenteel het gangbare onderricht over inwijding een stap verder en tracht te laten zien dat het in wezen niet een proces is van vereniging van ziel en persoonlijkheid (ofschoon dat de voorbereidende stap moet zijn) maar van integratie van de monade met de persoonlijkheid, ten gevolge van een bereikte eenlijnigheid met de ziel. Inwijding is in feite het essentiële en onvermijdelijke proces van het omzetten van de oorspronkelijke drie-eenheid van manifestatie naar de fundamentele tweeledigheid van geest-stof. Het is de 'oplossing van de middelaar' en daaraan was de kruisiging en de dood van de Christus gewijd en daarmee was de openbaring bedoeld…” (Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk II, blz.258). In Formule Een ging deze lering over de inwijding verder als het proces van integratie tussen monade en persoonlijkheid wegens de verworven eenlijnigheid met de ziel, genoemd de Openbaring van het Groepsgevoel, “want het betreft verenigde groepsgevoeligheid voor of reactie op de wereld der mensen naar buiten, op de Hiërarchie naar binnen en op de monade naar boven. Het heeft geen betrekking op het geheel van onbeduidende stemmingen en gevoelens van de persoonlijkheden van de groepsleden” (Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk II, blz.248). Deze lering in Formule Een drukt aldus een diepe subjectieve groepsrelatie uit die op zichzelf de bijkomende “voortdurende relatie” van groepsleden met de Meester, het centrum van licht en macht binnen de cirkel versterkt.

Het proces van integratie van de monade met de persoonlijkheid bevorderd door een bereikte eenlijnigheid met de ziel werd aangeduid door de Tibetaan in zijn diagram van het middelste punt dat, zo zegt hij tegen ons: “… heel goed [kan] worden gebruikt om de verhouding aan te geven tussen ziel en persoonlijkheid, waarin 'het binnendringende licht van de ziel het zwakke licht van de persoonlijkheid uitdooft en de discipel in dat verlichte gebied leert staan” (Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk II, blz.610). Een zwakke poging om deze uitdoving van het zwakke licht van de persoonlijkheid af te beelden werd in de tekening van De Ontdekking van het Punt binnen de Cirkel gedaan door de zonnevlecht en de lagere centra niet in te kleuren terwijl de menselijke ziel (de factor voor zowel de hogere als de lagere driehoeken) werd “ingekleurd” samen met het hoofd-, hart-, ajna- en keelcentrum (zijnde representatief voor de centra van de menselijke monade, Shamballa, Hiërarchie en Mensheid). Zo Boven, Zo Beneden.

Formule Een, zo zegt ons de Tibetaan, legt nadruk op het “oog” zoals het in diverse gedaantes verschijnt: Het Oog van God, Het Oog van Visie, Het Oog dat Weet. “Achter alle ideeën ligt het concept van zien, van een Ziende Ene, toekijkend op het geschapen geheel” (Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk II, blz.265). Voor deze student dient het volgende uittreksel als een toepasselijk slotcommentaar op Formule Een en de Punten van Openbaring van elk van de zes formules: “Openbaring is een algemene term, welke alle soorten van weerklank op de werkzaamheden van de ogen, van het denkvermogen, het oog van de ziel en het „inzicht" van het Universeel Denkvermogen, dat contact maakt met de Monade, behelst. Het zien is de grootste van alle ontwikkelingen in deze wereldperiode, waarin de Logos bezig is te trachten de lagere natuurrijken tot een punt te ontwikkelen, waar zij menselijk gezichtsvermogen verkrijgen, de mensheid tot een punt, waar geestelijke visie wordt ontwikkeld en hiërarchisch inzicht de normale hoedanigheid is van de ingewijde, en om de Leden van de Hiërarchie te brengen tot een punt, waar Zij de universele waarneming verkrijgen” (Telepathie en het Etherisch Lichaam, blz.56).

Het verstaan van de Ziel door Zuivering en Dienstbetoon

Omdat de ziel uiterst ongrijpbaar is, is het begrijpelijk dat mensen geworsteld hebben om de aard ervan onder woorden te brengen. Het probleem wordt zelfs nog meer bemoeilijkt door het feit dat in de eerste fasen van spirituele ontwikkeling de ziel alleen maar aangevoeld wordt; de natuur en het bestaan ervan zijn in abstracto bekend, maar niet in de dagelijkse praktijk. Zo kampen we allemaal met het probleem om iets te beschrijven dat van vitaal belang schijnt te zijn, maar waarvan we de werkelijke natuur slechts oppervlakkig begrijpen, soms in een flits van helderheid die uitdooft bij de poging om een abstracte ervaring te vertalen in concrete bewoordingen. Daarom hebben mensen van elke leeftijd en van elk ontwikkelingsniveau verschillende aspecten van de ziel waargenomen en tot uitdrukking gebracht door een deel of gedeelten te beschrijven dat zich richtte op verschillende aspecten, zoals de plaats in het lichaam of de relatie met het geïncarneerde individu; de meeste definities lijken slechts gedeeltelijke verklaringen te zijn van de werkelijke aard van de ziel. Het is mogelijk dat wezens in menselijke incarnatie die in hun verschillende fasen van hun geestelijke ontwikkeling verkeren, nooit in staat zullen zijn om de gehele natuur van de ziel totaal en volledig te beschrijven. Als men dit wel zou kunnen, dan zou dat betekenen dat men het menselijke stadium geheel en al achter zich gelaten heeft. Ik weet niet zeker of zo’n beschrijving betekenis zou hebben. Wat er toe doet is de actuele ervaring die verkregen wordt door het moeizame werk van reiniging en dienstbetoon.

Ik geloof dat minstens een paar verschillen in zielsbeschrijving werden veroorzaakt door verwarring met betrekking tot de verschillende delen van de menselijke lichamen. Sommigen richten zich op het mentale lichaam, dat de ziel vooral beschouwt als een deel van het denkvermogen of datgene wat zich achter het denkvermogen bevindt. De ziel is dan gelokaliseerd in het brein of er op een bijzondere manier mee verbonden en vaak ligt de nadruk op de individualiteit ervan, wanneer men spreekt over “mijn ziel” als men eigenlijk de innerlijke gedachten en ervaringen van de persoonlijkheid bedoelt. Anderen associëren de ziel met het hart en met het liefdesaspect van de menselijke natuur. Zo heb ik altijd gedacht dat Rudolf Steiner de ziel associeert met het hart met inbegrip van persoonlijke gevoelens, strevingen en impulsen tot een bepaalde graad bij zijn het concept van de ziel. Weer anderen associëren de ziel met het fysieke of etherisch/fysieke lichaam en zien haar als een levenskracht of levensprincipe dat het hele wezen tijdens zijn leven bezielt. Dit op de eerste plaats beschouwen van de ziel in verbinding met het lichaam zorgt ervoor dat deze groep zich vooral richt op de precieze plaats ervan in het lichaam, waarbij zich verschillende mogelijkheden als zetel ervan aandienen.

Doordat de ziel het wezenlijk bestanddeel van de mens is lijkt het mij zinnig dat de volledige aard ervan iets van alle gebruikelijke definities in zich heeft. Natuurlijk geeft zij ons enige individualiteit; zij bezielt en ondersteunt beslist onze fysieke vorm; natuurlijk schijnt de graad van groei van de ziel en haar ervaring door het geïncarneerde wezen heen met informatie omtrent natuurlijke oriëntatie, gedrag en geestelijk niveau van elk levend wezen. De ziel is zó nauw verbonden met het leven van het individu, zijn of haar gedachten, wil en existentie, dat het geen verbazing wekt dat begrijpen van de wezenlijke aard ervan moeilijk is.

Toch is de ziel naar mijn beperkte ervaring niet alleen maar levenskracht of wil of denkvermogen, maar omvat zij in feite de van die expressies. De ziel is, of kanaliseert vanuit de monade, alle verschillende aspecten van hoedanigheid: liefde, mededogen, moed, bekwaamheid, edelmoedigheid, de lijst is lang en afwisselend en omvat alle deugden die mensen in alle eeuwen hebben weten te verwerven. Als zodanig moet het geen verbazing wekken dat, waar religies overal in de wereld verschillen, de beschrijvingen van de ideale man of vrouw in tijd en plaats tamelijk constant blijven. Als abstracte kwaliteit bezielt de ziel het individu, terwijl hij in stilte een verwijdering van alle uiterlijke kenmerken van individualiteit aanmoedigt, evenals de verwijdering van alle schillen die pure kwaliteit verhullen. Als de beperkte houdingen, de onnadenkende gewoontes, de herhaalde en nutteloze gedachten uiteindelijk weggewist zijn, kan de kwaliteit van de ziel uitstralen. En zo is het uiteindelijk niet langer “Ik” die liefheeft en zorgt en dient, maar de liefde, de zorg en de dienst zelf die bezielt en door de vorm heen actief is.

Wegens deze abstracte of minder door de persoonlijkheid bepaalde natuur is de ziel fundamenteel een raadgever of een brug tussen alle levende wezens en tussen concrete manifestaties en de scheppende Geest of Monade. De ziel ontleent haar kracht aan de monade en bouwt kwaliteit op in het levende wezen totdat dit zich met de monadische kracht kan vermengen. Doordat mensen op zeer verschillende niveaus van spirituele verworvenheid staan zijn we door de mogelijkheid van ziele-ontwikkeling verbonden alsmede door de ziel en in een later stadium door de Monade zelf. Doordat de actuele of potentiele aard van de ziel hetzelfde is in elk levend wezen, en doordat de mogelijkheid tot communicatie op ziele-niveau bestaat (feitelijk of potentieel), bevindt de ziel zich als de grote verbinding tussen alle bestaansniveaus.

Alice Bailey’s lering over de drie lichamen, fysiek, emotioneel en mentaal is vooral nuttig voor het begrijpen van de aard van de ziel. Als men nadenkt over de drie lichamen als verschillende graden van de vorm, en als men werkzaam is of aan het werk gezet wordt om deze lichamen te reinigen, is het gemakkelijker om de ziel van de individualiteit te ontdoen. De ziel lijkt niet langer het wezen van mij, maar begint geleidelijk uit te stralen als kwaliteit, die de persoonlijke aard geheel overstijgt. Zij verschijnt als een kracht en als een kwaliteit, als een gids en als een patroon voor elke mentale, emotionele en fysieke actie. De ziel is een uitdrukking van Gods aard; de vorm maakt deze uitdrukking in concrete omstandigheden mogelijk. Zuivere ziele-uitdrukking lijkt dicht te staan bij de toestand die mensen omschrijven als “flow”. Men vergeet zichzelf in de taak, iets buiten het zelf stroomt door en bezielt het lichaam in een fysieke taak, of doet van zichzelf horen door het denkvermogen of de emoties in mentaal of emotioneel werk. Het is uitermate gebonden aan activiteit; men “stroomt” tijdens het werken, het zich uitdrukken, het doen, en deze toestand van tijdloos, moeiteloos, productief en creatief bezig zijn is een teken van de wezenlijke aard van de ziel. De ziel is vermogen-in-actie, bezield door hoedanigheden die liefde uitdrukken; de ziel is doelgericht en sierlijk, haar daden of aanwezigheid verbindt levende wezens met hun ware relaties en verheffen ze tot ware natuur. Dit is tenminste wat ik op dit moment begrijp.

Spirituele Spanning

In Het naar Buiten Treden van de Hiërarchie (blz.496) wordt spanning “het doel van elk waarachtig meditatiewerk” genoemd. In “Agni Yoga” (blz.260) lezen we: De zogenaamde staat van Nirwana is er niet een van rust maar een van de hoogste energetische spanning”.

Waarom is dit zo? En waarom is het zo belangrijk voor degenen die het Pad betreden om de aard van de spanning te begrijpen en in staat te zijn deze in de meditatie te betrekken?

Misschien is het hierboven gestelde gemakkelijker in te zien en de aard van spanning te begrijpen als we aan de spanning denken die door muzikale klanken wordt opgeroepen door de meesterlijke techniek van een groot musicus. Bijvoorbeeld bij de climax van een of andere indrukwekkende muzikale compositie. Zo’n moment wordt gewoonlijk gekenmerkt door extreme spanning. Maar niet een spanning die al je zintuigen versplintert, maar een spanning die omschreven kan worden als gelukzaligheid. Hij vertegenwoordigt het hoge punt van de concentratie van energie die niet alleen de musicus, maar ook alle luisteraars verheft en naar een staat van gelukzaligheid leidt. Hij vervult iemand met een gevoel van verwezenlijking, van perfecte harmonie en evenwicht met zichzelf en de wereld. Hij geeft iemand het gevoel van “zich op een bergtop te bevinden”, en daar de volmaakte affiniteit en eenheid met de wereld te ervaren. Hij beweegt iemand voort naar de hoogten van verwezenlijking en vervult hem met kracht die gericht is op de overwinning van zuiver licht over duisternis. Zulke spanning geeft constructieve energie en maakt iemand radioactief en in staat tot het voortstuwen van de verworven kracht en radioactiviteit in de wereld. Deze radioactiviteit is liefde. Spanning heet de Wet van Bestaan omdat hij voortdurend als een drijvende kracht voortstuwt naar vooruitgang en evolutie 

Visualisatie

Visualisatie is een occulte bekwaamheid of vaardigheid die verworven wordt door voortdurende gestructureerde meditatie. Als lichaam, geest en ziel op een lijn zijn kan het plan voor de ziel geleidelijk aan gevoeld worden totdat het in zijn volle omvang “gezien” en daarna steeds meer in de vorm gevestigd wordt.

Visualisatie omvat alle zintuigen, niet alleen het zien. Het is een “zien met zintuigen”, dat wil zeggen dat de visie gehoord moet worden, aangevoeld of misschien wel gevoeld in een van de lichamen, of letterlijk, gezien als beelden met het innerlijke oog. Soms word ik visie spontaan gewaar en soms pas na specifiek onderzoek in meditatie of contemplatie. Men kan gewoonlijk niet de hele visie ineens zien maar meer een zich ontvouwen ervan naarmate men in staat is om deze te begrijpen conform zijn stadium.

Als ziel ben ik zeer toegewijd en natuurlijk aangetrokken tot een zeker veld van dienst en kan ik zien wat er individueel en wat er algemeen binnen mijn gebied gedaan moet worden. Op sommige momenten echter lijkt het wel of het plan geblokkeerd wordt, terwijl een ander sub-plan voor de ziel uitgewerkt wordt, of dat er inderdaad eerst door een andere ervaring heen gegaan moet worden teneinde het werk uit te diepen en te verrijken. Laag voor laag wordt de visie opgebouwd als een groot schilderij of beeld en ik geloof inderdaad dat dit deel uitmaakt van het visualisatieproces. Het lijkt erop dat iemands volledige voertuig zelf wordt geboetseerd als de ziel de lichamen steeds vollediger domineert. Men merkt een nieuw facet op, een nieuwe laag wordt erop gezet of eraf gehaald. Soms lijkt het proces op dat van een bergbeklimmer die een hele nieuwe reeks rotswanden voor zich ziet verschijnen net als hij denkt de top bereikt te hebben.

Het is volgens mij van belang om op elk moment zoveel mogelijk bewust te zijn, om notie te nemen van het proces en gebruik te maken van de voortdurende ontwikkelingen. Visualisatie kan ook meer een actief proces zijn als een visie bewust teweeggebracht wordt door de geconcentreerde mentale wil. Hier moet de bedoeling zuiver zijn en de schepper moet er zeker van zijn wat hij aan het maken is. Veel mensen hangen aan het idee van “krijgen wat ze willen”, maar als ze het eenmaal hebben bevalt het hun niet, of twijfelen zij eraan als het niet exact met hun visie overeenstemt. Niet alles komt tot ons op precies de manier die wij willen of zelfs maar hoe we het aanvoelden, zelfs tijdens de mooiste meditaties. Het is zaak om in brede zin bewust te zijn van het hele gebied van iemands creatieve proces of dienst en de bedoeling achter het verlangen te verhelderen. Ook in hoge mate bewust te zijn van de vele manieren waarop iets kan uitwerken. Helemaal als anderen er bij betrokken zijn of bij bepaalde externe situaties is het onvermijdelijk dat de visualisatie aangepast wordt. Dit moet oprecht gebeuren, in het bijzonder als het plan voor de mensheid zich ontvouwt, met zijn onvermijdelijke verdraaiingen en omkeringen als gevolg van het vrije wilsaspect van de mens en van stoffelijke krachten die de beste planning van de Hiërarchie kunnen kapen, ontkennen of compliceren.

Op dezelfde wijze vereist het creatieve proces zelf, wellicht door zijn eigen aard, een element van chaos en creatieve vrijheid. Zolang de basale structuren op hun plaats blijven, kan een creatieve uitstroming van mentale gedachtevormen velerlei vormen aannemen.

De Dans van de Wil

De wil is de eerste dynamische straal die al het leven, van deeltjes tot sterrenstelsels, van informatie voorziet omdat hij met de liefde danst, die de tweede magnetische straal is die het universum in een steeds verder evoluerend samenhangend geheel bij elkaar houdt. In deze ononderbroken universele dans stuurt de Wil de wereld naar de beheersing van schoonheid.

Alle vormen bestaan om uitdrukking te geven aan waarheid. De Wil is de onthuller van de vurige waarheid binnen elke vorm.

De wil is liefdevol geldende, werkzame en doordachte doelstelling. Intelligentie en liefde zijn inwezenlijke kwaliteiten van de wil; zij maken de manifestatie van de wil mogelijk. Zij garanderen het intelligent gebruik ervan en zijn magnetische kracht om datgene wat nodig is voor de uitdrukking van het goddelijke doel mogelijk te maken.

De Creativiteit van de Ziel

Het is de ziel van de mens die schept door middel van creatieve verbeelding. Hij creëert zijn uiterlijke vorm en in feite heeft de wensaard van de ziel ons “nu” geschapen, ingeperkt door de vorm. Hij schept door de werkzaamheid van de geest, gedachtevormen bouwend op het mentale gebied en het verlangen objectiverend op het astrale vlak. De ziel veruiterlijkt gedachten en verlangens op het fysieke gebied. De ziel die geen scheiding op zijn eigen gebied kent is niet slechts bezig met de vorm van zijn visionaire doelen maar ook met de hoedanigheden en de betekenis van datgene wat verborgen ligt achter de sluiers van dergelijke visies. Hij gaat de dialoog aan met zowel het goddelijke als met de mens en bezet daarom het middelpunt tussen de wereld van het hogere en van het lagere.