ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΟΥ

ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ

Το Νοέμβριο του 1919 ήλθα σ’ επαφή με την Α.Α. Μπ. (Αλίκη Α. Μπέιλη) και της ζήτησα να γράψει κάτι για μένα κι επίσης ν’ αναλάβει την έκδοση ορισμένων βιβλίων τα οποία –κατά την προοδευτική παρουσίαση της αλήθειας– έπρεπε να εμφανισθούν. Αρνήθηκε αμέσως, γιατί δε συμπαθούσε την πληθώρα της λεγόμενης αποκρυφιστικής φιλολογίας που δινόταν στο κοινό από διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες, γιατί δεν είχε καμιά πείρα στη συγγραφή βιβλίων για το κοινό και είχε επίσης βαθιά αντιπάθεια για κάθε μορφή ψυχικής γραφής και ψυχικού έργου. Αργότερα άλλαξε γνώμη όταν της εξήγησα ότι η τηλεπαθητική επικοινωνία ήταν ένα αποδειγμένο γεγονός και ζήτημα επιστημονικού ενδιαφέροντος, ότι δεν ήταν ψυχακουστική ή ψυχορατική και ποτέ δε θα ήταν κι ότι (πάνω απ’ όλα) η απόδειξη της αλήθειας ήταν η ίδια η αλήθεια. Της είπα ότι αν έγραφε επί ένα μήνα, το υλικό που θα κατέγραφε θα της αποδείκνυε αν περιείχε αλήθεια, αν εφέλκυε ενορατική κατανόηση κι αναγνώριση κι αν περιείχε κάτι που θ’ άξιζε για τη επικείμενη νέα πνευματική εποχή. Έτσι κατανίκησε την απέχθειά της γι’ αυτό το είδος εργασίας και για το πλήθος των αποκρυφιστικών παρουσιάσεων της αλήθειας που επικρατούσε. Παρατήρησε μόνο ότι τα κείμενα θα δίνονταν χωρίς καμιά αξίωση κι ότι η διδασκαλία θα στεκόταν ή θα έπεφτε ανάλογα με την αξία της.

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Το πρώτο βιβλίο που δημοσιεύθηκε ήταν η Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή. Ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειάς της να κάνει αυτό το είδος εργασίας. Έθεσε τις βάσεις όλων των επόμενων βιβλίων. Από τότε η Α.Α.Μπ. έγραφε για μένα επί είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια. Τα βιβλία δόθηκαν σε ευθυγράμμιση με ένα βαθύ υποκείμενο σκοπό που θα σας ενδιέφερε να τον μάθετε και βρήκαν παγκόσμια αναγνώριση.

Η Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή αποσκοπούσε να φέρει το γεγονός της Ιεραρχίας στην προσοχή του κοινού. Αυτό είχε γίνει απ’ την Ε.Π.Μπ. συμπερασματικά και πληροφοριακά αλλά όχι με συστηματική μορφή. Η Θεοσοφική Εταιρεία δίδαξε το γεγονός των Διδασκάλων, παρότι η Ε.Π.Μπ. (στις ανακοινώσεις της στον Εσωτερικό Τομέα) δήλωσε ότι το μετάνιωσε πικρά. Η διδασκαλία αυτή παρερμηνεύθηκε απ’ τους μεταγενέστερους θεοσοφικούς αρχηγούς που έκαναν μερικά βασικά λάθη. Οι Διδάσκαλοι που περιέγραφαν, χαρακτηρίζονταν από ένα ανέφικτο αλάθητο, επειδή και οι ίδιοι οι Διδάσκαλοι εξελίσσονται. Η διδασκαλία που δινόταν, υποστήριζε το αποκλειστικό ενδιαφέρον για την αυτοανάπτυξη και την έντονη εστίαση στην προσωπική ανέλιξη κι απελευθέρωση. Οι άνθρωποι που υποδεικνύονταν σαν μυημένοι και πρεσβύτεροι μαθητές ήταν εντελώς μέτριοι, χωρίς καμιά επιρροή έξω απ’ τη Θεοσοφική Εταιρεία. Τονιζόταν επίσης η πλήρης αφοσίωση στους Διδασκάλους –αφοσίωση στην προσωπικότητά Τους– και οι Διδάσκαλοι εμφανίζονταν επίσης ότι παρενέβαιναν στην οργανωτική ζωή των διαφόρων αποκρυφιστικών ομάδων που ισχυρίζονταν ότι εργάζονταν υπό τη διεύθυνσή Τους. Τους καθιστούσαν υπεύθυνους για τα λάθη των αρχηγών των ομάδων, οι οποίοι κατέφευγαν σε δηλώσεις όπως: «Ο Διδάσκαλος μου έδωσε οδηγίες να πω… Ο Διδάσκαλος θέλει να γίνει αυτό ή το άλλο έργο… Ο Διδάσκαλος θέλει τα μέλη να κάνουν αυτό ή το άλλο…». Όσοι υπάκουαν θεωρούνταν καλά μέλη· όσοι αρνούνταν να ενδιαφερθούν και να υπακούσουν θεωρούνταν αποστάτες. Η ελευθερία του ατόμου παραβιαζόταν συνεχώς και οι αδυναμίες και φιλοδοξίες των αρχηγών δικαιολογούνταν. Η Α.Α.Μπ. που τα γνώριζε καλά όλα αυτά, αρνήθηκε να πάρει μέρος σε μια τέτοια επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα, γιατί αυτή είναι πρακτικά η ιστορία όλων των γνωστών αποκρυφιστικών ομάδων που ελκύουν την προσοχή του κοινού. Ακόμη κι αν ήθελα να εργασθώ με τέτοιο τρόπο (που κανένας συνδεμένος με την Ιεραρχία δεν κάνει ποτέ) δε θα μπορούσα να εξασφαλίσω τη συνεργασία της.

Ακολούθησαν έπειτα οι Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού. Αυτές υποδεικνύουν μια κάπως νέα προσέγγιση στο διαλογισμό, που δε βασίζεται στην αφοσίωση στους Διδασκάλους, αλλά στην αναγνώριση της ψυχής σε κάθε πρόσωπο. Ακολούθησε η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Το βιβλίο αυτό ήταν μια επέκταση της διδασκαλίας που δόθηκε στη Μυστική Δοξασία για τα τρία πυρά –ηλεκτρικό πυρ, ηλιακό πυρ και πυρ δια τριβής– και ήταν μια αναμενόμενη συνέχεια. Παρουσίασε επίσης το ψυχολογικό κλειδί της Μυστικής Δοξασίας και αποσκοπούσε να προσφέρει μια μελέτη για τους μαθητές και μυημένους του τέλους αυτού του αιώνα και των αρχών του επόμενου έως το 2025 μ.Χ.

Η Α.Α.Μπ. έκρινε αργότερα πως θα ωφελούσε εμένα και το έργο αν έγραφε μερικά βιβλία χρήσιμα για τους σπουδαστές, ξεχωριστά απ’ την καταγραφή των κειμένων και των σημειώσεών μου, αποδίδοντάς τα σε Αγγλικά που διεγείρουν τη σκέψη, τα οποία αναπτύξαμε από κοινού σαν ένα μέσον μετάδοσης των ιδεών που είναι το ντάρμα μου να καταστήσω δημόσιες. Ο μέσος ψυχικός και το μέντιουμ δεν έχουν συνήθως μεγάλη νοημοσύνη και η Α.Α.Μπ. επιθυμούσε να αποδείξει (για να βοηθήσει το μελλοντικό έργο) ότι μπορούσε κανείς να κάνει σαφώς ψυχικό έργο και να έχει πραγματική νοημοσύνη. Έγραψε λοιπόν τέσσερα βιβλία που είναι εντελώς δικά της:

• Η Συνείδηση του Ατόμου.
• Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της.
• Από τη Διανόηση στην Ενόραση.
• Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά.

Έγραψε επίσης ένα βιβλίο σε συνεργασία μαζί μου με τίτλο Το Φως της Ψυχής· σ’ αυτό δίνω την Αγγλική παράφραση των Σούτρα του Πατάντζαλι απ’ τα Σανσκριτικά κι εκείνη συνεισφέρει τα σχόλια, προσφεύγοντας περιστασιακά σ’ εμένα για να βεβαιωθεί ως προς το νόημά τους.

Ύστερα ακολούθησε η Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας. Αυτή γράφηκε πριν χρόνια και καθώς γραφόταν δινόταν κατά κεφάλαια στους πρεσβύτερους σπουδαστές της Σχολής Αρκέην μόνο σαν υλικό ανάγνωσης. Είναι το πρώτο βιβλίο που δόθηκε ποτέ για την εκγύμναση και τον έλεγχο του αστρικού ή συναισθηματικού σώματος. Πολλά αποκρυφιστικά βιβλία έχουν γραφεί για το φυσικό σώμα και την εξάγνισή του και για το αιθερικό ή ζωτικό σώμα. Πολλά απ’ αυτά ήταν επιτομές άλλων βιβλίων, αρχαίων ή σύγχρονων. Το δικό μου όμως αποσκοπεί να εκγυμνάσει το σύγχρονο ζηλωτή στον έλεγχο του αστρικού του σώματος με τη βοήθεια του νου καθώς ο νους με τη σειρά του φωτίζεται απ’ την ψυχή.

Το επόμενο βιβλίο ήταν η Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων. Είναι ένα μεγάλο βιβλίο που δεν ολοκληρώθηκε ακόμη. Θα αποτελείται από τέσσερις τόμους, δύο απ’ τους οποίους έχουν ήδη εκδοθεί, ένας είναι έτοιμος για έκδοση κι ο τελευταίος γράφεται. Οι Τόμοι Ι και ΙΙ πραγματεύονται τις επτά ακτίνες και τους επτά ψυχολογικούς τους τύπους κι έτσι βάζουν τα θεμέλια της νέας ψυχολογίας για την οποία η σύγχρονη ψυχολογία, έστω και υλιστική, έβαλε μια στέρεη βάση. Ο Τόμος ΙΙΙ είναι αφιερωμένος πλήρως στο θέμα της εσωτερικής αστρολογίας κι αποτελεί από μόνος του μια ενότητα. Αποσκοπεί να εγκαινιάσει τη νέα αστρολογία που βασίζεται στην ψυχή κι όχι στην προσωπικότητα. Η ορθόδοξη αστρολογία καταστρώνει ένα χάρτη που δίνει το πεπρωμένο και τη μοίρα της προσωπικότητας κι όταν η προσωπικότητα αυτή είναι υπανάπτυκτη ή μέσης ανάπτυξης, τότε μπορεί να είναι και συχνά είναι εκπληκτικά ακριβής. Όμως δεν είναι τόσο ακριβής στην περίπτωση πολύ αναπτυγμένων ανθρώπων, ζηλωτών, μαθητών και μυημένων που αρχίζουν να ελέγχουν τα άστρα τους και συνεπώς τις πράξεις τους· τότε τα περιστατικά και τα γεγονότα της ζωής τους είναι απρόβλεπτα. Η νέα και μελλοντική αστρολογία επιχειρεί να δώσει το κλειδί του ωροσκοπίου της ψυχής, όπως ρυθμίζεται από την ψυχική ακτίνα κι όχι απ’ την ακτίνα της προσωπικότητας. Έδωσα αρκετά για να μπορέσουν οι αστρολόγοι που ενδιαφέρονται για τη νέα τάση, να πραγματώσουν το μέλλον απ’ τη σκοπιά της νέας αυτής προσέγγισης. Η αστρολογία είναι μια θεμελιώδης και πολύ αναγκαία επιστήμη. Η Α.Α.Μπ. δεν ξέρει τίποτε από αστρολογία· δεν μπορεί να καταστρώσει ούτε ένα χάρτη κι ούτε θα μπορούσε να σας πει τα ονόματα των πλανητών και των οίκων που κυβερνούν. Είμαι συνεπώς ολοκληρωτικά υπεύθυνος για όσα περιλαμβάνονται σ’ όλα τα βιβλία μου, εκτός όπως εξήγησα πριν, για το βιβλίο Το Φως της Ψυχής.

Ο Τόμος IV πραγματεύεται το θέμα της θεραπείας και της γεφύρωσης με την ανταχκάρανα του υφιστάμενου χάσματος μεταξύ Ενάδας και προσωπικότητας. Επίσης δίνει τους Δεκατέσσερις Κανόνες που πρέπει να κυριαρχήσουν όσοι εκγυμνάζονται για μύηση. Θα επιστήσω πάλι την προσοχή σας στο τελευταίο αυτό θέμα, υπενθυμίζοντάς σας ότι ποτέ η Α.Α.Μπ. δεν ισχυρίσθηκε στο ελάχιστο, είτε ιδιωτικά είτε δημόσια, πως είναι μυημένη, ούτε θα το κάνει. Γνωρίζει πως είναι αντίθετο στον αποκρυφιστικό νόμο κι έχει δει πολλούς ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη πνευματική εστίαση ή διανοητική ικανότητα να διατυπώνουν τέτοιους ισχυρισμούς καθώς και τη ζημιά που επακολούθησε και μείωσε την ιδέα της Ιεραρχίας και τη φύση της μύησης στα μάτια του κοινού. Είμαι λοιπόν απόλυτα υπεύθυνος για τους Δεκατέσσερις Κανόνες και την αποσαφήνιση κι εφαρμογή τους. Η Α.Α.Μπ. ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένας εργαζόμενος μαθητής που ασχολείται με παγκόσμιο έργο (που κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί) κι έχει επαναλάβει συχνά ότι η λέξη «μαθητής» είναι η νόμιμη κι αναμφισβήτητη λέξη (καθώς κι η αληθινή λέξη) που πρέπει να χρησιμοποιείται για όλες τις βαθμίδες των εργατών της Ιεραρχίας, απ’ το δόκιμο μαθητή που συνδέεται χαλαρά με ορισμένους μαθητές της Ιεραρχίας, μέχρι και τον ίδιο τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων και Δάσκαλο Αγγέλων και ανθρώπων. Αντιτάχθηκε σταθερά, με την πλήρη συγκατάθεσή μου, στη νοσηρή περιέργεια για θέσεις και τίτλους, που είναι το σαράκι τόσων πολλών αποκρυφιστικών ομάδων κι οδηγεί στη δίνη του ανταγωνισμού, του φθόνου, της κριτικής και των αξιώσεων που χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των αποκρυφιστικών ομάδων και καθιστά μάταιες ένα σωρό δημοσιεύσεις κι εμποδίζει το μεγάλο κοινό να δεχθεί τη διδασκαλία στην καθαρότητα κι απλότητά της. Η θέση κι ο τίτλος, η σειρά και η τάξη δε μετρούν. Μόνο η διδασκαλία μετρά – η αλήθειά της και η ενορατική της έκκληση. Αυτό πρέπει να το έχετε διαρκώς κατά νου.

Οι αποδεγμένοι μαθητές ενός Διδασκάλου, που φτάνουν στην αναγνώρισή Του εκ των έσω –μια αναγνώριση που μπορεί τότε να επιβεβαιωθεί απ’ τους συμμαθητές τους και να χρησιμοποιηθεί απ’ τον ίδιο το Διδάσκαλο σαν μια πραγματική κατάσταση– γνωρίζουν το Διδάσκαλό τους, δέχονται τη διδασκαλία Του και μιλούν μεταξύ τους γι’ Αυτόν όπως είναι, αλλά ποτέ στον έξω κόσμο.

Οι επιστολές τον τελευταίο καιρό τυπωμένες στο Beacon και καταχρηστικά λογοκριμένες από την A.A.Μπ., δόθηκαν από εμένα, ως Διδασκάλου, στα μέλη μιας ομάδας που ανήκει στο Άσραμ μου. Αυτή η ομάδα έχει διατηρήσει την ανωνυμία μου για περισσότερο από μια δεκαετία, κάτι το οποίο ήταν σωστό και αυτονόητο καθήκον τους.

Τα βιβλία δίνονται συνεπώς σταθερά επί χρόνια κι όταν συμπληρωθεί η Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, εκτυπωθεί ένα σύντομο βιβλίο για τη Γοητεία και δοθεί στο κοινό ένα άλλο για τη Μαθητεία στη Νέα Εποχή, το έργο της Α.Α.Μπ. για μένα θα έχει τελειώσει. Θα μπορέσει τότε να συνεχίσει το έργο της στο Άσραμ του δικού της Διδασκάλου – το έργο ενός μαθητή.

Η ΣΧΟΛΗ

Η επόμενη φάση του έργου που επιζητούσα να δω την εκπλήρωσή του, είναι τώρα σε λειτουργία. Η επιθυμία μου (όπως και πολλών που συνδέονται με την Ιεραρχία) ήταν να δω την ίδρυση μιας εσωτερικής σχολής που θα άφηνε ελεύθερα τα μέλη της, δε θα τα δέσμευε με υποσχέσεις ή όρκους και –ενώ θα όριζε διαλογισμό και μελέτη και θα έδινε εσωτερική διδασκαλία– θα άφηνε τους μαθητές να κάνουν τις δικές τους προσαρμογές, να ερμηνεύσουν την αλήθεια όσο καλύτερα μπορούσαν, θα τους παρουσίαζε τις διάφορες απόψεις, ενώ συγχρόνως θα τους μετέδιδε τις βαθύτερες εσωτερικές αλήθειες τις οποίες θα μπορούσαν ν’ αναγνωρίσουν αν υπήρχε μέσα τους εκείνο που είναι αφυπνισμένο στα μυστήρια και οι οποίες ακόμη κι αν τις διάβαζαν ή τις άκουγαν, δε θα τους έβλαπταν, αν τους έλειπε η αντίληψη ν’ αναγνωρίσουν την αλήθεια όπως είναι. Η Α.Α.Μπ. εγκαινίασε μια τέτοια σχολή το 1923 με τη βοήθεια του Φ.Μπ. και ορισμένων σπουδαστών με όραμα και πνευματική κατανόηση. Έθεσε σαν όρο ότι δε θα αναμιγνυόμουν στη Σχολή Αρκέην κι ότι δε θα ασκούσα κανένα έλεγχο στην πολιτική και το πρόγραμμά της. Αυτό που έκανε ήταν σωστό και φρόνιμο και επικροτώ απόλυτα τη θέση της. Ούτε τα βιβλία μου δε χρησιμοποιούνταν σαν εγχειρίδια και μόνο στη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων ένα απ’ αυτά, η Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, προσαρμόσθηκε σαν σειρά μελέτης κι αυτό έπειτα από θερμή παράκληση πολλών σπουδαστών. Επίσης κάποια διδασκαλία για την ανταχκάρανα (που θα εμφανισθεί σ’ ένα μεταγενέστερο τόμο της Πραγματείας επί των Επτά Ακτίνων) χρησιμοποιήθηκε επί δύο χρόνια σ’ ένα τμήμα του τέταρτου βαθμού. Η διδασκαλία για τη γοητεία δόθηκε σαν θέμα ανάγνωσης σ’ ένα άλλο τμήμα.

Στη Σχολή Αρκέην δεν απαιτείται υπακοή, δεν τονίζεται η «υπακοή στο Διδάσκαλο», γιατί κανείς Διδάσκαλος δε διευθύνει τη Σχολή. Δίνεται έμφαση στο Διδάσκαλο στην καρδιά, την ψυχή, τον αληθινό πνευματικό άνθρωπο μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον. Δε διδάσκεται θεολογία κι ο σπουδαστής δεν υποχρεώνεται ν’ αποδεχθεί οποιαδήποτε ερμηνεία ή παρουσίαση της αλήθειας. Ένα μέλος της σχολής μπορεί να δεχθεί ή ν’ απορρίψει το γεγονός των Διδασκάλων, της Ιεραρχίας, της μετενσάρκωσης ή της ψυχής και να εξακολουθεί να παραμένει αναγνωρισμένο μέλος της Σχολής. Δεν αναμένεται ούτε απαιτείται υπακοή ούτε στη σχολή ούτε στην Α.Α.Μπ. Οι σπουδαστές μπορούν να εργάζονται σε οποιαδήποτε αποκρυφιστική, εσωτερική, μεταφυσική ή ορθόδοξη ομάδα κι εκκλησία και να εξακολουθούν να είναι μέλη της Σχολής Αρκέην. Τους ζητείται να θεωρούν τέτοιες δραστηριότητες σαν πεδία υπηρεσίας όπου θα μπορούν να εκφράσουν οποιαδήποτε πνευματική βοήθεια έχουν αποκτήσει με την εργασία τους στη σχολή. Αρχηγοί και πρεσβύτεροι εργάτες πολλών αποκρυφιστικών ομάδων εργάζονται επίσης στη Σχολή Αρκέην, αλλά είναι απόλυτα ελεύθεροι να διαθέσουν το χρόνο, την αφοσίωση και την υπηρεσία τους στις δικές τους ομάδες.

Η Σχολή Αρκέην έχει βίο είκοσι χρόνων και εισέρχεται τώρα σ’ ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και χρησιμότητας –μαζί με το σύνολο της ανθρωπότητας– και γι’ αυτό γίνεται η απαραίτητη προετοιμασία. Ο βασικός τόνος της σχολής είναι η υπηρεσία που βασίζεται στην αγάπη της ανθρωπότητας. Το διαλογιστικό έργο ισορροπείται και παραλληλίζεται με τη μελέτη και την προσπάθεια να διδαχθούν οι σπουδαστές να υπηρετούν.

Ο ΝΕΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μια άλλη φάση του έργου μου ήρθε σε ύπαρξη πριν δέκα περίπου χρόνια όταν άρχισα να γράφω κάποια φυλλάδια για το μεγάλο κοινό, εφιστώντας την προσοχή στην παγκόσμια κατάσταση και το Νέο Όμιλο Εξυπηρετητών του Κόσμου.

Επιχείρησα έτσι να αγκυροβολήσω στη γη (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια φράση) μια εξωτερίκευση ή ένα σύμβολο του έργου της Ιεραρχίας. Ήταν μια προσπάθεια να συνδέσω υποκειμενικά και – όπου ήταν δυνατό – αντικειμενικά όλους εκείνους τους ανθρώπους με πνευματικό σκοπό και βαθιά αγάπη για την ανθρωπότητα, που εργάζονταν δραστήρια σε πολλές χώρες, είτε σε οργανώσεις είτε μόνοι. Το όνομά τους είναι λεγεών. Μερικοί είναι γνωστοί στους εργάτες της Σχολής Αρκέην και στον Φ.Μπ. και την Α.Α.Μπ. Χιλιάδες μου είναι γνωστοί αλλά όχι σ’ αυτούς. Όλοι εργάζονται υπό την έμπνευση της Ιεραρχίας κι εκπληρώνουν συνειδητά ή ασυνείδητα τα καθήκοντα των πρακτόρων των Διδασκάλων. Μαζί συνιστούν μια ομάδα ενωμένη στην εσώτερη πλευρά με πνευματική πρόθεση κι αγάπη. Μερικοί είναι αποκρυφιστές που εργάζονται στις διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες· άλλοι είναι μυστικιστές που εργάζονται με όραμα και αγάπη· άλλοι ανήκουν στις ορθόδοξες θρησκείες και μερικοί δεν αναγνωρίζουν καθόλου τις λεγόμενες πνευματικές συγγένειες. Όλοι όμως εμψυχώνονται από ένα αίσθημα ευθύνης για την ανθρώπινη ευημερία κι έχουν ενδόμυχα αφιερωθεί στη βοήθεια των συνανθρώπων τους. Ο μεγάλος αυτός όμιλος αποτελεί τον παγκόσμιο Σωτήρα της εποχής μας και θα σώσει τον κόσμο και θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή μετά τον πόλεμο. Τα φυλλάδια που έγραψα (που το πρώτο ονομάζεται τώρα Τα Τρία Επόμενα Χρόνια) υποδεικνύουν τα σχέδια και τους σκοπούς τους· και προτείνουν τους τρόπους και τις μεθόδους συνεργασίας μ’ αυτό τον όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών που ήδη υπάρχει και δρα σε πολλά πεδία.

Αυτοί τους οποίους επηρεάζει ο Νέος Όμιλος Εξυπηρετητών του Κόσμου και με τους οποίους επιζητεί να εργασθεί και οι οποίοι μπορούν να εργασθούν σαν πράκτορές του, ονομάζονται από μας άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης. Έκανα μια προσπάθεια να προσεγγίσω αυτούς τους ανθρώπους το 1936, όταν υπήρχε μια αμυδρή πιθανότητα αποτροπής του πόλεμου έστω και την τελευταία στιγμή. Πολλοί θα θυμούνται αυτή την εκστρατεία και τη σχετική επιτυχία της. Προσεγγίσαμε εκατομμύρια με διαλέξεις και κείμενα και με το ραδιόφωνο, αλλά δεν υπήρχαν αρκετοί πνευματικά ενδιαφερόμενοι άνθρωποι για να κάνουν τα αναγκαία βήματα που θα αναχαίτιζαν την παλίρροια του μίσους, του κακού και της επιθετικότητας που απειλούσε να καταποντίσει τον κόσμο. Ο πόλεμος ξέσπασε το 1939 παρ’ όλες τις προσπάθειες της Ιεραρχίας και των εργατών Της και το έργο της καλής θέλησης έμεινε φυσικά σε εκκρεμότητα. Αυτό το τμήμα του έργου στο οποίο είχαν ζητήσει να υπηρετήσουν μέλη της Σχολής Αρκέην και το οποίο οδήγησε στο σχηματισμό δεκαεννέα κέντρων υπηρεσίας σε ισάριθμες χώρες, έπρεπε να εγκαταλειφθεί προσωρινά – αλλά μόνο προσωρινά, αδελφοί μου, γιατί η καλή θέληση είναι η «σωτήρια δύναμη» και μια έκφραση της θέλησης-για-το-καλό που εμψυχώνει το Νέο Όμιλο Εξυπηρετητών του Κόσμου.

Θα ήθελα να τονίσω ότι το έργο της αγκυροβόλησης του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου και της οργάνωσης του έργου της καλής θέλησης δεν έχει καμιά σχέση με τη Σχολή Αρκέην, εκτός ότι δόθηκε στα μέλη της η ευκαιρία να βοηθήσουν το κίνημα. Αφέθηκαν τελείως ελεύθερα να κάνουν ό,τι ήθελαν κι ένα μεγάλο ποσοστό αγνόησε εντελώς την προσπάθεια, εκδηλώνοντας έτσι την ελευθερία που ένιωθαν και είχαν διδαχθεί.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος κι ολόκληρος ο κόσμος βυθίστηκε στο επακόλουθο χάος, τη φρίκη, την καταστροφή, το θάνατο και την αγωνία, πολλοί πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι επιθυμούσαν να μείνουν μακριά απ’ τον αγώνα. Δεν ήταν η πλειοψηφία, αλλά μια ισχυρή και θορυβώδης μειοψηφία. Θεωρούσαν κάθε στάση συμμετοχής σαν παραβίαση του νόμου της αδελφότητας κι ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας σε μια συναισθηματική παρόρμηση αγάπης σ’ όλους τους ανθρώπους μ’ έναν τρόπο που δε θα απαιτούσε την ανάληψη εκ μέρους τους κανενός είδους δράσης ή απόφασης. Αντί «για την πατρίδα μου, σωστά ή λάθος» ήταν «για την ανθρωπότητα, σωστά ή λάθος». Όταν έγραψα το φυλλάδιο Η Τωρινή Παγκόσμια Κρίση και τα κείμενα για την παγκόσμια κατάσταση, δήλωσα ότι η Ιεραρχία επιδοκίμαζε τη στάση και τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών που μάχονταν για την ελευθερία ολόκληρης της ανθρωπότητας και τη λύτρωση των ανθρώπων που υπέφεραν. Αυτό κατ’ ανάγκη έβαζε την Ιεραρχία σε θέση αποδοκιμασίας του Άξονα με κάθε τρόπο. Πολλοί που εργάζονταν στην καλή θέληση και λίγοι στη σχολή ερμήνευσαν αυτή τη στάση σαν πολιτικής σημασίας, πιστεύοντας προφανώς ότι μια στάση πλήρους ουδετερότητας σ’ ό,τι αφορούσε το καλό και το κακό ήταν αυτό που απαιτείται απ’ τους ανθρώπους με πνευματική κλίση. Πολλοί δεν καταφέρνουν να σκεφθούν καθαρά και συγχέουν την απροθυμία τους να πάρουν θέση με την αδελφική αγάπη, λησμονώντας τα λόγια του Χριστού ότι «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί». Ας επαναλάβω κάτι που έχω πει συχνά. Η Ιεραρχία και όλα τα μέλη της κι εγώ μαζί, αγαπούν την ανθρωπότητα, αλλά δεν επιδοκιμάζουν το κακό, την επίθεση, τη σκληρότητα και τη φυλάκιση της ανθρώπινης ψυχής. Προασπίζουν την ελευθερία, την ευκαιρία να προχωρήσουν όλοι στο δρόμο του φωτός, την ανθρώπινη ευημερία χωρίς διάκριση, την καλοσύνη και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να σκέφτεται για λογαριασμό του, να μιλά και να εργάζεται. Κατ’ ανάγκη δεν μπορούν λοιπόν να επιδοκιμάζουν τα έθνη ή τους ανθρώπους ενός έθνους που είναι αντίθετοι στην ανθρώπινη ελευθερία κι ευτυχία. Ξέρουν με την αγάπη τους και την αντίληψη των περιστάσεων ότι σε μια μεταγενέστερη ζωή ή ζωές η πλειοψηφία των σημερινών εχθρών της ανθρώπινης ελευθερίας θα ελευθερωθεί και θα βαδίσει στο φωτισμένο Δρόμο. Στο μεταξύ ολόκληρη η δύναμη της Ιεραρχίας έχει πέσει στην πλευρά των εθνών που μάχονται να ελευθερώσουν την ανθρωπότητα και στην πλευρά εκείνων που κάνουν το ίδιο σε κάθε έθνος. Αν το να είναι κανείς με το μέρος της καλοσύνης και της ελευθερίας θεωρείται επιζήμιο για τα πνευματικά ζητήματα, τότε η Ιεραρχία θα εργασθεί να αλλάξει τη στάση των ανθρώπων ως προς το τι είναι πνευματικό.

Σαν υπεύθυνη για την καταγραφή των φυλλαδίων και μαζί με τον Φ.Μπ. για την εκτύπωση και τη διανομή τους, η Α.Α.Μπ. περιήλθε σε δύσκολη θέση κι έγινε στόχος επικρίσεων κι επιθέσεων. Ξέρει ωστόσο ότι ο χρόνος διευθετεί όλα τα πράγματα κι ότι το έργο που έγινε, αν υποκινείται σωστά, τελικά αποδεικνύεται.

Ενδιαφέρθηκα λοιπόν για τρεις φάσεις του έργου: τα Βιβλία, τη Σχολή Αρκέην και το Νέο Όμιλο Εξυπηρετητών του Κόσμου. Η κρούση που έγινε στον κόσμο από τις τρεις αυτές όψεις του έργου, ήταν σαφώς αποτελεσματική και χρήσιμη. Αυτό που μετρά είναι το σύνολο του χρήσιμου έργου που έγινε κι όχι οι επικρίσεις και οι παρανοήσεις εκείνων που ανήκουν βασικά στην παλιά τάξη, την Ιχθυακή εποχή και είναι συνεπώς ανίκανοι να δουν την εμφάνιση των νέων τρόπων ζωής και των νέων προσεγγίσεων στην αλήθεια.

Όλο αυτό τον καιρό έμεινα στα παρασκήνια. Είμαι υπεύθυνος για τα βιβλία και τα φυλλάδια και φέρουν την αυθεντία της αλήθειας –αν υπάρχει αλήθεια σ’ αυτά– κι όχι την αυθεντία του ονόματός μου ή οποιασδήποτε θέσης θα μπορούσα να ισχυρισθώ ή να ισχυρισθούν για μένα οι περίεργοι, οι ερευνητές και οι πιστοί. Η Α.Α.Μπ. είναι υπεύθυνη για τη Σχολή Αρκέην και δεν έχω υπαγορεύσει καμιά πολιτική της ούτε αναμίχθηκα στο πρόγραμμά της.

Τα βιβλία μου και τα φυλλάδια είναι διαθέσιμα στους σπουδαστές της σχολής όπως και στο υπόλοιπο κοινό.

Προσπάθησα να βοηθήσω το έργο της καλής θέλησης για το οποίο είναι υπεύθυνος ο Φ.Μπ., υπαγορεύοντας και υποδεικνύοντας ποιο είναι το έργο που επιδιώκει να κάνει ο Νέος Όμιλος Εξυπηρετητών του Κόσμου, αλλά δεν προβλήθηκε καμιά αξίωση εξ ονόματός μου κι ούτε πρόκειται να προβληθεί ποτέ. Το σύνολο όλων αυτών των δραστηριοτήτων υπήρξε ωφέλιμο· οι παρανοήσεις ήταν λίγες και ήταν σύμφυτες με τον προσωπικό εξοπλισμό και τη στάση του επικριτή. Η κριτική είναι υγιής όταν δεν της επιτρέπεται να γίνει καταστρεπτική.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Παράλληλα με τις κύριες αυτές δραστηριότητες είχα αρχίσει απ’ το 1931 να εκπαιδεύω μια ομάδα ανδρών και γυναικών διασκορπισμένων σ’ όλο τον κόσμο, στις τεχνικές της αποδεγμένης μαθητείας, νοούμενης ακαδημαϊκά. Απ’ τους πολλούς πιθανούς νεόφυτους υπέδειξα στην Α.Α.Μπ. (απ’ το 1931 και μετά) μια ομάδα 45 περίπου προσώπων –άλλων γνωστών κι άλλων εντελώς άγνωστων σ’ αυτή– που είχαν επιδείξει προθυμία για εκπαίδευση και μπορούσαν να δοκιμασθούν αν ήταν κατάλληλοι για το ομαδικό έργο της νέας μαθητείας. Τα άτομα αυτά έπαιρναν άμεσες προσωπικές οδηγίες από μένα και ορισμένες γενικές οδηγίες που ενσωμάτωναν τη νέα προσέγγιση στην Ιεραρχία και την πνευματική ζωή, μολονότι βασίζονταν βέβαια στους αρχαίους κανόνες. Αυτές οι οδηγίες θα τεθούν στη διάθεση του μεγάλου κοινού πολύ σύντομα, αλλά δεν πρόκειται να δοθούν πληροφορίες για τα πρόσωπα που έλαβαν αυτή την εκπαίδευση· ονόματα, ημερομηνίες και κατοικίες θ’ αλλάξουν, παρότι η διδασκαλία θα παραμείνει όπως δόθηκε. *[Υποσημείωση: Αυτές οι οδηγίες είναι τώρα διαθέσιμες σε ένα βιβλίο με τίτλο «Μαθητεία στη Νέα Εποχή». Ο δεύτερος τόμος αυτού του βιβλίου θα εκδοθεί προσεχώς. – Φ.Μπ.]

Κατ’ ανάγκη όλοι αυτοί οι άνθρωποι από την επαφή τους μαζί μου, έχουν εξακριβώσει την ταυτότητά μου. Ξέρουν από χρόνια ποιος είμαι. Αλλά αυτοί κι η Α.Α.Μπ. διαφύλαξαν την ανωνυμία μου με μεγάλη προσοχή και με μεγάλες δυσκολίες, λόγω του γεγονότος ότι εκατοντάδες άνθρωποι σχεδόν σε κάθε χώρα υπέθεταν την ταυτότητά μου και πολλοί την είχαν μαντέψει σωστά. Έτσι σήμερα παρά την προσπάθεια της Α.Α.Μπ. και των μαθητών μου είναι γενικά γνωστό ότι είμαι ένας Διδάσκαλος και μου έδωσαν κάποιο όνομα. Στην ομάδα των δικών μου ειδικά επιλεγμένων ζηλωτών έχω ανακοινώσει το όνομά μου, όταν οι ίδιοι κατέληξαν ενδόμυχα σ’ αυτό. Θα ήταν ανόητο και ψεύτικο να φερθώ διαφορετικά κι έτσι στις ανακοινώσεις μου σ’ αυτούς ή στη σύνταξη οδηγιών για τη νέα μαθητεία πήρα αναγκαστικά την πρέπουσα θέση μου. Μερικές απ’ αυτές τις οδηγίες θεωρήθηκαν από μένα και την Α.Α.Μπ. χρήσιμες και κατάλληλες για γενικότερη χρήση κι ενσωματώθηκαν σε μια σειρά κειμένων που εκδόθηκαν με το όνομά μου στον Πυρσό για τα Στάδια της Μαθητείας. Συντάσσονταν προσεκτικά απ’ την Α.Α.Μπ. πριν εκδοθούν, εκτός από ένα κείμενο πριν λίγους μήνες, όταν η Α.Α.Μπ. κάτω απ’ την πίεση της εργασίας παρέλειψε να διαγράψει μια παράγραφο στην οποία μιλούσα ως Διδάσκαλος. Η παράγραφος αυτή προς μεγάλη της στενοχώρια εμφανίσθηκε τον Ιούλιο του 1943 στον Πυρσό. Μετά από πολλά χρόνια προστασίας της ταυτότητάς μου έκανε αυτό το ολίσθημα κι έτσι κοινολογήθηκε ότι είμαι Διδάσκαλος.

Σχετικά μ’ αυτό υπάρχουν τρία σημεία στα οποία θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας.

Νωρίτερα –πολλά χρόνια πριν– ανέφερα στην Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας ότι ήμουν ένας μυημένος ορισμένου βαθμού, αλλά έπρεπε να διαφυλαχθεί η ανωνυμία μου. Έπειτα από χρόνια, λόγω αυτού του λάθους της Α.Α.Μπ., εμφανίζομαι να αντιφάσκω ή να κάνω το αντίθετο κι έτσι ν’ αλλάζω την πολιτική μου. Όμως δεν το κάνω πραγματικά. Η διάδοση της διδασκαλίας αλλάζει τις συνθήκες και η ανάγκη της ανθρωπότητας απαιτεί κατά καιρούς μια διαφορετική προσέγγιση. Τίποτε δεν είναι στατικό στην εξέλιξη της αλήθειας. Προ πολλού είχα την πρόθεση να κάνω ό,τι ήταν αναγκαίο για να φέρω το γεγονός της Ιεραρχίας και των μελών της σαφέστερα και με πιο έντονο τρόπο ενώπιον του κοινού.

Πριν από χρόνια είχα πει σαφώς στην Α.Α.Μπ. (όπως κι ο Διδάσκαλός της) ότι το κύριο καθήκον της ως μαθήτριας ήταν να εξοικειώσει το κοινό με την αληθινή φύση των Διδασκάλων της Σοφίας και ν’ αντισταθμίσει την εσφαλμένη εντύπωση που έχει επικρατήσει. Το έκανε σε ορισμένο βαθμό, αλλά όχι στην πλήρη έκταση που αποσκοπούσαμε. Δίστασε στην προσπάθεια λόγω της κακής φήμης που είχε αποκτήσει το όλο ζήτημα εξαιτίας των ψευδών παρουσιάσεων που έδιναν διάφοροι δάσκαλοι και αποκρυφιστικές ομάδες συν τους γελοίους ισχυρισμούς που διατύπωναν διάφοροι αδαείς για μας. Η Ε.Π.Μπ., η προκάτοχός της, δήλωσε σε ορισμένες οδηγίες της στον Εσωτερικό Τομέα της Θεοσοφικής Εταιρείας πως είχε μετανιώσει πικρά που μίλησε για τους Διδασκάλους, τα ονόματα και το έργο Τους. Η Α.Α.Μπ. είχε την ίδια γνώμη. Οι Διδάσκαλοι, όπως περιγράφονται απ’ τη Θεοσοφική Εταιρεία, μοιάζουν αμυδρά με την πραγματικότητα και πολύ καλό έχει γίνει απ’ τη μαρτυρία για την ύπαρξή Τους και πολύ κακό απ’ τις ανόητες λεπτομέρειες που δόθηκαν κατά καιρούς.

Αλλά δεν είναι όπως περιγράφονται· δε δίνουν διαταγές στους οπαδούς Τους (ή μάλλον πιστούς) για να κάνουν αυτό ή το άλλο, να σχηματίσουν εκείνη ή την άλλη οργάνωση, ούτε υποδεικνύουν ορισμένα πρόσωπα σε ενσάρκωση σαν εξαιρετικής σημασίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι μαθητές, οι μυημένοι και οι Διδάσκαλοι γίνονται γνωστοί απ’ τα έργα και τις πράξεις τους κι όχι απ’ τα λόγια τους κι ότι πρέπει ν’ αποδείξουν τη θέση τους απ’ το έργο που εκτέλεσαν.

Οι Διδάσκαλοι εργάζονται δια των μαθητών Τους σε πολλές οργανώσεις, αλλά δεν απαιτούν μέσω αυτών των μαθητών την επακόλουθη υπακοή των μελών της οργάνωσης, ούτε αποκλείουν απ’ τη διδασκαλία εκείνους που διαφωνούν με την πολιτική της οργάνωσης ή τις ερμηνείες των αρχηγών. Δεν είναι χωριστικοί κι ανταγωνιστικοί στις ομάδες που εργάζονται κάτω από διάφορους μαθητές ή άλλους Διδασκάλους και κάθε οργάνωση για την οποία ενδιαφέρονται οι Διδάσκαλοι είναι περιεκτική κι όχι αποκλειστική. Δε μάχονται για προσωπικότητες, επιδοκιμάζοντας τη μια ή απορρίπτοντας την άλλη, απλά γιατί η πολιτική ενός αρχηγού οργάνωσης υποστηρίζεται ή όχι.

Δεν είναι οι θεαματικοί και κακοαναθρεμμένοι άνθρωποι που περιγράφονται απ’ τους μέτριους αρχηγούς πολλών ομάδων, ούτε διαλέγουν για δεσμευμένους μαθητές κι εξέχοντες εργάτες Τους άνδρες και γυναίκες που ακόμη και από την εγκόσμια άποψη είναι σημαντικά κατώτεροι ή ασχολούνται με τη διατύπωση ισχυρισμών και με την τέχνη να προσελκύουν την προσοχή. Για να γίνει κάποιος δόκιμος μαθητής πρέπει να είναι αφοσιωμένος και τότε μπορεί να δοθεί έμφαση στην εξάγνιση και την απόκτηση μιας νοήμονος κατανόησης της αδελφότητας και της ανθρώπινης ανάγκης. Για να γίνει αποδεγμένος μαθητής που εργάζεται άμεσα υπό τους Διδασκάλους με παγκόσμια δράση αυξανόμενης επιρροής, απαιτείται νοητική πόλωση, ανάπτυξη της καρδιάς και μια αίσθηση των πραγματικών αξιών.

Οι Διδάσκαλοι που παρουσιάσθηκαν στο πλατύ κοινό από κινήσεις όπως η Ι ΑΜ, αποτελούν παρωδία της πραγματικότητας. Οι Διδάσκαλοι που περιγράφονται απ’ τα διάφορα θεοσοφικά κινήματα (απ’ την εποχή της Ε.Π.Μπ.) δε διακρίνονται από νοημοσύνη και δείχνουν ελάχιστη κρίση στην επιλογή εκείνων για τους οποίους οι οργανώσεις ισχυρίζονται ότι είναι μυημένοι ή σπουδαία μέλη της Ιεραρχίας.

Γνωρίζοντας όλα αυτά κι έχοντας παρατηρήσει τα κακά αποτελέσματα της συνηθισμένης διδασκαλίας που δόθηκε για τους Διδασκάλους, η Α.Α.Μπ. έφτασε στα άκρα για να παρουσιάσει την αληθινή φύση της Ιεραρχίας, τους στόχους και το προσωπικό της και προσπάθησε να δώσει έμφαση –όπως κι η ίδια η Ιεραρχία– στην ανθρωπότητα και την παγκόσμια υπηρεσία κι όχι σε μια ομάδα δασκάλων οι οποίοι ακόμη κι αν ξεπέρασαν τα συνηθισμένα προβλήματα της προσωπικότητας και την εμπειρία των τριών κόσμων, εκπαιδεύονται και προετοιμάζονται (υπό την κηδεμονία του Χριστού) να βαδίσουν την οδό της ανώτερης εξέλιξης, όπως λέγεται. Το όνομα που μας έδωσαν μερικοί μαθητές του Θιβέτ, δίνει το κλειδί για το σημείο της επίτευξής μας. Ονομάζουν την Ιεραρχία «εταιρεία των οργανωμένων και φωτισμένων διανοιών» – φωτισμένων από αγάπη και κατανόηση, από βαθιά συμπόνια και περιεκτικότητα, φωτισμένων απ’ τη γνώση του σχεδίου και στοχεύοντας στην κατανόηση του σκοπού, θυσιάζοντας την άμεση πρόοδό τους για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Αυτό είναι ο Διδάσκαλος.

Το δεύτερο σημείο που θέλω να τονίσω έχει τη μορφή ερώτησης. Σε τι μπορεί να βλάψει αν κάποιος δείξει με το δάχτυλο ένα Διδάσκαλο και τον αναγνωρίσει ως τέτοιον, όταν το έργο του υποστηρίζει τη δήλωση και η επιρροή του είναι παγκόσμια; Αν με το απρόβλεπτο αυτό ολίσθημα η Α.Α.Μπ. έδειξε ότι είμαι Διδάσκαλος, τι ζημιά έγινε; Τα βιβλία μου που είναι φορείς της επιρροής μου, έφθασαν στα πέρατα της γης και παρέχουν αρωγή και βοήθεια· το έργο υπηρεσίας που υπέδειξα και το οποίο ο Φ.Μπ. πραγματοποίησε εθελοντικά, έφτασε κυριολεκτικά σε εκατομμύρια μέσω των φυλλαδίων και του ραδιοφώνου, με τη χρήση της Επίκλησης και με το έργο των Τριγώνων και τα λόγια και το παράδειγμα των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης.

Η Α.Α.Μπ. στο έργο της των 25 χρόνων για μένα στο αποκρυφιστικό πεδίο δεν επωφελήθηκε απ’ το γεγονός ότι είμαι ένας απ’ τους πολλούς Διδασκάλους που αναγνωρίζονται σήμερα από χιλιάδες ανθρώπους. Δεν καλύφθηκε πίσω από μένα ή το δικό της Διδάσκαλο, καθιστώντας μας υπεύθυνους για τις πράξεις της, ούτε άρχισε και προώθησε το έργο της στη βάση ότι «ο Διδάσκαλος το διέταξε». Ξέρει πως το έργο του Διδασκάλου είναι να φέρει το μαθητή σ’ επαφή με το σχέδιο κι ότι τότε ο μαθητής προχωρεί και με δική του πρωτοβουλία και με το μέτρο της δικής του σοφίας και αγάπης προσπαθεί να επωμισθεί με νοημοσύνη το μερίδιο του στην υλοποίηση του Σχεδίου. Κάνει λάθη όμως δεν καταφεύγει στο Διδάσκαλο γι’ αυτά, αλλά πληρώνει το τίμημα και μαθαίνει το μάθημά του. Σημειώνει επιτυχίες αλλά δεν τρέχει στο Διδάσκαλο για έπαινο, γνωρίζοντας ότι δε θα τον πάρει. Παλεύει με κακή υγεία, με τους φθόνους και τους ανταγωνισμούς εκείνων που εργάζονται με λιγότερη επιτυχία ή φοβούνται το συναγωνισμό, αλλά δεν προσφεύγει στο Διδάσκαλο για σθένος και σταθερότητα. Προσπαθεί να βαδίσει στο φως της ψυχής του και να σταθεί στη δύναμη της δικής του πνευματικής Ύπαρξης κι έτσι μαθαίνει να γίνεται Διδάσκαλος με την κυριαρχία.

Το τρίτο σημείο που θέλω να φέρω στην προσοχή σας είναι ότι στο νέο κύκλο που θα έρθει με το τέλος του πολέμου, το γεγονός της Ιεραρχίας και του έργου των Διδασκάλων –μέσω των μαθητών Τους– πρέπει και θα έρθει αυξανόμενα στην προσοχή του κοινού. Μαθητές παντού θα παρουσιάζουν όλο και περισσότερο στον κόσμο το ιεραρχικό σχέδιο της αδελφότητας, της πνευματικής ζωής και της περιεκτικότητας. Αυτό δε θα γίνει με όρους (τόσο προσφιλείς στους ανόητους) ότι: «ο Διδάσκαλος με διάλεξε» ή «ο Διδάσκαλος στέκει πίσω απ’ τη προσπάθειά μου» ή «είμαι εκπρόσωπος της Ιεραρχίας», αλλά με μια ζωή υπηρεσίας, με την υπόδειξη ότι οι Διδάσκαλοι υπάρχουν κι είναι γνωστοί παντού σε πολλούς ανθρώπους, ότι το Σχέδιο είναι ένα Σχέδιο εξελικτικής ανάπτυξης κι εκπαιδευτικής προόδου προς ένα νοήμονα πνευματικό στόχο· ότι η ανθρωπότητα δεν είναι μόνη, αλλά η Ιεραρχία στέκει, ότι ο Χριστός είναι με το λαό Του, ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από άγνωστους μαθητές που εργάζονται αθόρυβα· ότι ο Νέος Όμιλος Εξυπηρετητών του Κόσμου υπάρχει κι ότι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης υπάρχουν παντού· ότι οι Διδάσκαλοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για προσωπικότητες, αλλά χρησιμοποιούν άνδρες και γυναίκες κάθε στάσης, πίστης κι εθνικότητας, αρκεί να τους υποκινεί η αγάπη, να είναι νοήμονες και να έχουν εκπαιδευμένο νου και να έχουν επίσης μαγνητική και ακτινοβόλο επίδραση η οποία θα προσελκύει τον κόσμο στην αλήθεια και την αγαθότητα, αλλά όχι στο άτομο – Διδάσκαλο ή μαθητή. Δεν ενδιαφέρονται για προσωπική αφοσίωση, αλλά είναι αφιερωμένοι αποκλειστικά στην ανακούφιση της δυστυχίας και την προώθηση της εξέλιξης της ανθρωπότητας και την υπόδειξη των πνευματικών στόχων. Δεν επιδιώκουν αναγνώριση για το έργο Τους ή τον έπαινο των συγχρόνων Τους, αλλά μόνο την ανάπτυξη του φωτός μέσα στον κόσμο και την ανέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1943