Ο Ουρανός και η Πυραμίδα
Τρία Πνευματικά Φεστιβάλ 2019
Αγαπητέ συνεργάτη,
Το καθαρό γαλάζιο του ουρανού αποτελεί ένα εξαίσιο σύμβολο μιας διάνοιας διαποτισμένης από το πνεύμα. Τυλιγμένη με αόρατους θησαυρούς και δονούμενη δυναμικά, μια ιδέα ή μια αποκάλυψη μπορεί να εμφανιστεί μέσα από την απεριόριστη διεύρυνσή της ως «κεραυνός εν αιθρία». Καθώς η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, το γαλανό της έμπνευσης δίνει τη θέση του στο βαθύ κυανό του σκότους, το οποίο απορροφά –συγχωνεύοντας τη γη μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα του έναστρου ουρανού. Κατά παρόμοιο τρόπο, στο πέρας της κάθε ημέρας, ο πνευματικός νους απορροφά τις απολυτρωμένες όψεις της προσωπικότητας, συγχωνεύοντάς τις μέσα στην μεγαλύτερη εικόνα της Ψυχής.
Ο ουρανός βρίθει συμβολισμών, αλλά, φυσικά, χρειάζεται να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά προκειμένου να εκτιμήσουμε αυτό που έχει να μας πει. Στην εποχή μας είναι πολύ εύκολο το βλέμμα μας να στραφεί προς τα κάτω και να εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση γοητείας, με τα προϊόντα της τεχνολογίας, για παράδειγμα. Είτε πρόκειται για έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας που κατασκευάζεται μέσω υπολογιστών είτε για τον πολύ πιο διαδεδομένο εθισμό στα έξυπνα κινητά τηλέφωνα (smartphones), τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό που χρειάζεται είναι η αποκατάσταση μιας ισορροπίας. Παρότι μπορεί να επικοινωνούμε ευρύτερα και ανεμπόδιστα, οι ποιοτικά χαμηλού επιπέδου συνδιαλλαγές προκαλούν μια πληθώρα κοινωνικών προβλημάτων. Στα πεζοδρόμια και στα μεταφορικά μέσα των μεγαλουπόλεών μας, μοιάζει ειρωνεία τόσοι πολλοί άνθρωποι να λειτουργούν απομονωμένα, σαν νησιά, κλεισμένοι στους δικούς τους απόμακρους κόσμους.
Η τεχνολογία προσφέρει θαυμάσια εργαλεία, τα οποία μπορούν να ενισχύσουν την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και την τάση προς την ενότητα, αν και, άλλο τόσο, μπορούν επίσης να μας παρασύρουν βαθύτερα στην ύλη και τον διαχωρισμό. Η «εικονική πραγματικότητα» περιγράφει γλαφυρά την γοητεία και την πλάνη που υπάρχουν σε αυτή την δεύτερη ατραπό. Η νοητική ενέργεια της ανθρωπότητας αναπτύσσεται ταχέως και απαιτεί κατεύθυνση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την εφαρμοσμένη επιστήμη και την τεχνολογία, που μπορεί να γεμίσουν τις διάνοιές μας με γνώση, όχι όμως με σοφία.
Αρχαίες πνευματικές οδηγίες περιγράφουν την ορθή κατεύθυνση του νου για τους αναζητητές της αλήθειας. Ένα από αυτά τα κείμενα αφορά διάνοιες που επηρεάζονται βαθιά από την συγκεκριμένη επιστήμη ή γνώση, αλλά σε μια εποχή όπου η εφαρμοσμένη επιστήμη ασκεί μια τόσο εκτεταμένη επίδραση, η ιστορία που παρουσιάζεται αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα:
«Bαθιά σε μια πυραμίδα, χτισμένη με πέτρα απ’ όλες τις μεριές, στο βαθύ
σκοτάδι του τρομερού αυτού τόπου, ένας νους και ένας εγκέφαλος (ενσωματωμένοι σ’ έναν άνθρωπο) δούλευαν. Έξω από την πυραμίδα ο κόσμος του Θεού εδραιωνόταν. Γαλάζιος ήταν ο ουρανός· ελεύθερα φυσούσαν οι άνεμοι· τα δένδρα και τα λουλούδια άνοιγαν στον ήλιο. Όμως στην πυραμίδα, κάτω στο μουντό της εργαστήριο, ένας Εργάτης στεκόταν, μοχθώντας στη δουλειά. Επιδέξια χειριζόταν τους δοκιμαστικούς του σωλήνες και τις εύθραυστες συσκευές του. Σε απανωτές σειρές οι αποστακτήρες για συγχώνευση και σμίξιμο, για κρυστάλλωση και για ό,τι χρειαζόταν χωρισμό, στέκονταν με τις φλογερές φωτιές τους. Μεγάλη ήταν η ζέστη. Ο μόχθος βαρύς…
Σκοτεινά περάσματα σε συνεχή πορεία οδηγούσαν πάνω στην κορυφή. Εκεί βρισκόταν ένα πλατύ παράθυρο, ανοικτό στο γαλάζιο του ουρανού, ρίχνοντας μια καθαρή ακτίνα κάτω στον εργάτη στα βάθη… Δούλευε και μοχθούσε. Αγωνιζόταν για το όνειρό του, το όραμα μιας υπέρτατης ανακάλυψης. Κάποτε εύρισκε αυτό που ζητούσε και κάποτε αποτύγχανε· όμως ποτέ δε βρήκε αυτό που θα μπορούσε να του δώσει το κλειδί για όλα τ’ άλλα… Σε βαθιά απελπισία φώναξε δυνατά στο Θεό που είχε ξεχάσει: ‘Δώσε μου το κλειδί. Μόνος δεν μπορώ να κάνω περισσότερο καλό. Δώσε μου το κλειδί’. Τότε βασίλεψε σιωπή…
Από το άνοιγμα στην κορυφή της πυραμίδας, ριγμένο από το γαλάζιο του ουρανού έπεσε ένα κλειδί. Προσγειώθηκε στα πόδια του απογοητευμένου εργάτη. Το κλειδί ήταν από καθαρό χρυσάφι· η λαβή από φως· πάνω στο κλειδί μια επιγραφή και γραμμένα με γαλάζιο αυτά τα λόγια: ‘Κατάστρεψε αυτό που έκτισες και κτίσε ξανά. Αλλά κτίσε μόνο αφού σκαρφαλώσεις στον ανηφορικό δρόμο, διασχίσεις τη στοά της θλίψης και μπεις στο φως στην αίθουσα του βασιλιά. Κτίσε από ψηλά κι έτσι δείξε την αξία του βάθους’.
Ο Εργάτης κατέστρεψε τότε τα αντικείμενα του προηγούμενου μόχθου του, αφήνοντας τρεις θησαυρούς που ήξερε πως ήταν καλοί και πάνω τους μπορούσε να λάμψει το φως. Αγωνίσθηκε για την αίθουσα του βασιλιά. Κι ακόμη αγωνίζεται».1
Οι τρεις θησαυροί που αναφέρονται στο τέλος αυτής της στάντζα πιθανότατα σχετίζονται με τις απολυτρωμένες δυνάμεις των ψυχικών, συναισθηματικών και σωματικών όψεων της προσωπικότητας. Ο αγώνας σε αυτή την ατραπό της λύτρωσης που οδηγεί στην κορυφή της πυραμίδας και στην αίθουσα του βασιλιά –την ψυχή– προσελκύει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Καθώς εισερχόμαστε στην Υδροχοϊκή εποχή, ασκείται μια έντονη ώθηση σε αυτή την αναζήτηση και τα μαθήματα επισωρεύονται ταχέως και άρδην τόσο προς την ορθή όσο και προς την εσφαλμένη κατεύθυνση της ενέργειας. Ο Υδροχόος εισάγει την ενέργεια της συγκεκριμένης επιστήμης ή γνώσης στη Θέληση του Θεού –τη Σαμπαλλική δύναμη– που κατευθύνει την πλανητική μας εξέλιξη. Είναι «η θέληση που παράγει σύμπηξη και όμως την ίδια στιγμή αποτελεί το σημείο όπου πνεύμα και ύλη ισορροπούν και εξισώνονται».2
Καθώς εισερχόμαστε στην εποχή του Υδροχόου, η επιρροή των δύο πλανητικών κυβερνητών του, του Δία και του Ουρανού, μπορεί να παρέχει την ενέργεια που θα μετασχηματίσει τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε την τεχνολογία της πληροφορίας και της επικοινωνίας. Ο Δίας χαρίζει μια αίσθηση εξύψωσης και διεύρυνσης, γεμίζοντας με χαρά την καρδιά και ανυψώνοντας τον νου προς νέους ορίζοντες. Ο Ουρανός απονέμει μεγάλη δύναμη κι επίσης, την ενέργεια της οργάνωσης, προκειμένου να διαποτιστεί με αυτές τις ποιότητες η αιθερική δομή του πλανήτη. Από κοινού, διατηρούν την υπόσχεση της ευεργετικής οργάνωσης στο φυσικό πεδίο. Καθώς εργαζόμαστε ενωμένοι σε διαλογισμό κατά τη διάρκεια των τριών πνευματικών φεστιβάλ, ας ενδυναμώσουμε αυτό το όραμα της αγάπης και του μερισμού, βλέποντας τη συνείδηση της ανθρωπότητας να ανυψώνεται προς την κορυφή της πυραμίδας, για να λουστεί ολόκληρη, σαν ένα, στον καθαρό, γαλανό ουρανό του νου.
Σε φωτισμένη συντροφικότητα,
Όμιλος του Κέντρου, Lucis Trust
1. Εσωτερική Ψυχολογία, Τόμος II, σελ. 169-170, Αλίκη Μπέιλη
2. Εσωτερική Αστρολογία, σ. 599, Αλίκη Μπέιλη