H Eπανεμφάνιση του Χριστού –φυλλάδιο–

της Αλίκης Α. Μπέιλη

Ο Υπερβατικός Θεός, μεγαλύτερος, πιο άπειρος και περιεκτικός απ’ το δημιουργημένο κόσμο Του, αναγνωρίζεται παγκόσμια και τονίζεται· όλες οι πίστεις μπορούν να πουν με τον Σρι Κρίσνα (που μιλά ως Θεός, ο Δημιουργός) ότι «έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω». Αυτός ο υπερβατικός Θεός κυριάρχησε τη θρησκευτική σκέψη εκατομμυρίων απλών και πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν από τότε που η ανθρωπότητα άρχισε να οδεύει προς τη θειότητα.

Στην αφυπνιζόμενη συνείδηση της ανθρωπότητας ανατέλλει βραδέως η μεγάλη παράλληλη αλήθεια του Ενυπάρχοντος Θεού –που «διαπερνά» θεϊκά όλες τις μορφές, ρυθμίζει από μέσα όλα τα βασίλεια της φύσης, εκφράζει έμφυτη θειότητα δια των ανθρώπινων όντων– και πριν δύο χιλιάδες χρόνια απεικονίσθηκε η φύση της θείας αυτής Ενύπαρξης στο Πρόσωπο του Χριστού. Σήμερα σαν συνέπεια της εκδιπλούμενης αυτής θείας Παρουσίας εισχωρεί στο νου των ανθρώπων παντού μια νέα αντίληψη: «ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης». (Κολ. 1.27.) Υπάρχει μια αυξανόμενη κι αναπτυσσόμενη πίστη ότι ο Χριστός είναι μέσα μας, όπως ήταν και στο Διδάσκαλο Ιησού και η πίστη αυτή θα μεταβάλει τις παγκόσμιες υποθέσεις και ολόκληρη τη στάση του ανθρώπινου γένους προς τη ζωή.

Το θαύμα αυτής της ζωής που έζησε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, είναι ακόμη μαζί μας και δεν έχει χάσει τίποτε από τη δροσιά του· είναι μια αιώνια έμπνευση, ελπίδα, ενθάρρυνση και παράδειγμα. Η αγάπη που εκδήλωσε, δεσμεύει ακόμη το σκεπτόμενο κόσμο, ακόμη κι αν σχετικά λίγοι προσπάθησαν πραγματικά να εκδηλώσουν την ίδια ποιότητα αγάπης όπως κι Αυτός – αγάπης που οδηγεί αλάνθαστα σε παγκόσμια υπηρεσία, σε πλήρη αυταπάρνηση και σε ακτινοβόλο, μαγνητική ζωή. Τα λόγια που είπε ήταν λίγα και απλά κι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τα κατανοήσουν, αλλά η σημασία τους χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στις περίπλοκες τυπικότητας και συζητήσεις του Απ. Παύλου και στις ατέρμονες διενέξεις των θεολόγων σχολιαστών από τότε που έζησε και μας άφησε ο Χριστός – ή μας άφησε φαινομενικά.

Όμως σήμερα ο Χριστός βρίσκεται πιο κοντά στην ανθρωπότητα από κάθε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας· βρίσκεται πιο κοντά απ’ ό,τι γνωρίζει και ο πιο αισιόδοξος κι ελπιδοφόρος μαθητής και μπορεί να έρθει ακόμη πιο κοντά, αν ό,τι γράφεται εδώ κατανοηθεί κι έλθει στην προσοχή των ανθρώπων παντού. Γιατί ο Χριστός ανήκει στην ανθρωπότητα, στον κόσμο των ανθρώπων κι όχι στις εκκλησίες και τις θρησκείες του κόσμου.

Γύρω Του –στον Υψηλό Τόπο της Γης όπου διαμένει– είναι συγκεντρωμένοι σήμερα όλοι οι μεγάλοι Μαθητές Του, οι Διδάσκαλοι της Σοφίας κι όλοι Εκείνοι οι απολυτρωμένοι Υιοί του Θεού, οι Οποίοι ανά τους αιώνες πέρασαν απ’ το σκοτάδι στο Φως, απ’ το απατηλό στο Πραγματικό κι απ’ το θάνατο στην Αθανασία. Στέκουν έτοιμοι να εκτελέσουν τη διαταγή Του και να υπακούσουν το Διδάσκαλο των Διδασκάλων και το Δάσκαλο Αγγέλων και ανθρώπων. Οι Εκφραστές και οι Εκπρόσωποι όλων των παγκόσμιων πίστεων αναμένουν εκεί, υπό την καθοδήγησή Του, για να αποκαλύψουν σε όλους όσους αγωνίζονται σήμερα μέσα στη δίνη των παγκόσμιων υποθέσεων και ζητούν να επιλύσουν την παγκόσμια κρίση, ότι δεν είναι μόνοι. Ο Υπερβατικός Θεός εργάζεται δια του Χριστού και της Πνευματικής Ιεραρχίας για να φέρει ανακούφιση· ο Ενυπάρχων Θεός σ’ όλους τους ανθρώπους στέκει στα πρόθυρα ορισμένων εκπληκτικών Αναγνωρίσεων.

Η μεγάλη Αποστολική Διαδοχή των Γιγνωσκόντων το Θεό, στέκει σήμερα για ανανεωμένη δραστηριότητα – μια διαδοχή όσων έζησαν στη Γη, δέχθηκαν το γεγονός του Υπερβατικού Θεού, ανακάλυψαν την πραγματικότητα του Ενυπάρχοντος Θεού, επέδειξαν στη ζωή Τους τα θεία χαρακτηριστικά της Χριστικής ζωής και (επειδή έζησαν στη γη όπως έζησε και ζει Αυτός) «εισχώρησαν για μας μέσα στον πέπλο, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα ότι κι εμείς πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του» και τα δικά Τους. Κι εμείς ανήκουμε τελικά στη μεγάλη αυτή διαδοχή.

Ο ίδιος ο Βούδδας στέκει πίσω απ’ τον Χριστό αναγνωρίζοντας ταπεινά το θείο έργο που είναι στο χείλος της κορύφωσης κι επειδή επίκειται η πνευματική αυτή επίτευξη. Όχι μόνο όλοι όσοι εργάζονται συνειδητά στη Βασιλεία του Θεού έχουν επίγνωση των Σχεδίων Του, αλλά και τα μεγάλα πνευματικά Όντα που ζουν και διαμένουν στον «Οίκο του Πατρός», στο «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή», έχουν επίσης κινητοποιηθεί και οργανωθεί για να βοηθήσουν στο έργο Του. Η πνευματική σειρά διαδοχής απ’ το θρόνο του Αρχαίου των Ημερών μέχρι τον ταπεινότερο μαθητή (που μαζί με άλλους βρίσκεται στα πόδια του Χριστού) είναι σήμερα εστιασμένη στο έργο της βοήθειας της ανθρωπότητας.

Η μεγάλη στιγμή την οποία τόσο υπομονετικά περίμενε, έχει σχεδόν φθάσει· η «συντέλεια του αιώνος», στην οποία αναφερόταν όταν μιλούσε στη μικρή ομάδα των μαθητών Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος», ήρθε. Σήμερα στέκει και περιμένει, ξέροντας ότι ήρθε η ώρα που «από του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως». (Ησ. 53.11.)

Σ’ όλη την πνευματική διαδοχή των Υιών του Θεού τίποτε άλλο δε βλέπει και δε νιώθει κανείς παρά μόνο προσδοκία και προετοιμασία. «Η Ιεραρχία αναμένει.» Έκανε ό,τι ήταν δυνατό απ’ την πλευρά της τωρινής ευκαιρίας. Ο Χριστός στέκει σε σιωπηλή αναμονή, προσηλωμένος στην προσπάθεια που θα υλοποιήσει το έργο Του στη Γη και θα Του επιτρέψει να κορυφώσει την προσπάθεια που έκανε πριν 2000 χρόνια στην Παλαιστίνη. Ο Βούδας αιωρείται πάνω από τον πλανήτη, έτοιμος να παίξει το ρόλο Του, αν το ανθρώπινο γένος Του προσφέρει την ευκαιρία. Όλα πλέον εξαρτώνται από την ορθή δράση των ανθρώπων καλής θέλησης.

Από τον Οίκο του Πατρός (το «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή» ή τη Σαμπάλλα των εσωτεριστών) εκπέμφθηκε η προσταγή: Η ώρα ήρθε. Απ’ το Βασίλειο του Θεού, όπου βασιλεύει ο Χριστός, δόθηκε η απάντηση: «Πάτερ, γενηθήτω το θέλημά Σου». Κάτω στον αγωνιζόμενο, συγχυσμένο, δυστυχισμένο κόσμο των ανθρώπων αναπέμπεται αδιάκοπα η κραυγή: «Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη». Και στα τρία επομένως πνευματικά κέντρα: στον Οίκο του Πατρός, στο Βασίλειο του Θεού και στην αφυπνιζόμενη Ανθρωπότητα, δεν υπάρχει παρά ένας σκοπός, μία ιδέα και μία κοινή προσδοκία.

Είναι ουσιώδες να υπάρξει σήμερα κάποιο μέτρο πληρέστερης γνώσης αναφορικά με το «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή». Το κοινό πρέπει να έχει κάποια κατανόηση του ύψιστου αυτού πνευματικού κέντρου στο οποίο – αν πιστέψουμε την ιστορία του Ευαγγελίου – ο Χριστός ήταν πάντα προσηλωμένος. Συχνά διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ότι «ο Πατήρ ομίλησεν προς Αυτόν», ή ότι «ήκουσεν Φωνήν» την οποία δεν άκουσαν άλλοι, ή ότι ακούσθηκαν τα λόγια, «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός». Αρκετές φορές διαβάζουμε ότι η σφραγίδα της επικύρωσης (όπως καλείται πνευματικά) δόθηκε σ’ Αυτόν. Μόνο ο Πατήρ, ο πλανητικός Λόγος, «εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξ. 17.28), ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών (Δαν. 7.9) μπορεί να προφέρει την τελική αυτή επιβεβαιωτική λέξη. Υπάρχουν, όπως καλά ξέρουμε, πέντε κρίσεις ή μυήσεις οι οποίες αφορούν το Διδάσκαλο Ιησού –η Γέννηση στη Βηθλεέμ, η Βάπτιση, η Μεταμόρφωση, η Σταύρωση και η Ανάσταση– αλλά πίσω από την προφανή και πρακτική αυτή διδασκαλία βρίσκεται ένα υπόγειο ρεύμα ή σκέψη για κάτι πολύ ανώτερο και μεγαλύτερης σπουδαιότητας – η επιβεβαιωτική Φωνή του Πατρός που αναγνωρίζει αυτό που επιτέλεσε ο Χριστός.

Όταν ο Χριστός συμπληρώσει στα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια το έργο που εγκαινίασε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, η επιβεβαιωτική αυτή Φωνή θα ακουσθεί ασφαλώς πάλι και θα χορηγηθεί η θεία αναγνώριση της έλευσής Του. Τότε ο Χριστός θα λάβει την εκπληκτική εκείνη μύηση για την οποία δε γνωρίζουμε τίποτε, εκτός ότι δύο θείες όψεις θα σμίξουν και θα συγχωνευθούν μέσα Του (αγάπη-σοφία σε πλήρη εκδήλωση, υποκινούμενη από θεία θέληση ή δύναμη). Τότε ο Βούδδας και ο Χριστός θα διέλθουν μαζί ενώπιον του Πατρός, του Κυρίου του Κόσμου, θα δουν μαζί τη δόξα του Κυρίου και θα περάσουν τελικά σε ανώτερη υπηρεσία, η φύση και η έκταση της οποίας μας είναι άγνωστη.

Δε γράφω εδώ με πνεύμα φανατισμού ή χιλιασμού· δε μιλώ σαν θεωρητικός θεολόγος ή εκφραστής κάποιας φάσης ενός θρησκευτικού ευσεβούς πόθου. Μιλώ επειδή πολλοί γνωρίζουν ότι ο καιρός ωρίμασε κι ότι η έκκληση των απλών, πιστών καρδιών εισχώρησε στην ύψιστη πνευματική σφαίρα κι έθεσε σε κίνηση ενέργειες και δυνάμεις που δεν μπορούν πλέον ν’ αναχαιτισθούν. Η επικλητική κραυγή της δεινοπαθούσας ανθρωπότητας έχει σήμερα προσλάβει τέτοιο όγκο κι ένταση, ώστε –ενωμένη με τη σοφία και τη γνώση της Πνευματικής Ιεραρχίας– διέγειρε ορισμένες δραστηριότητες στον Οίκο του Πατρός. Αυτές θα καταλήξουν στη δόξα του Θεού, στο μετασχηματισμό της θείας θέλησης-για-το-καλό σε ανθρώπινη καλή θέληση και στην επακόλουθη ειρήνη στη Γη.

Ένα νέο κεφάλαιο του μεγάλου βιβλίου της πνευματικής ζωής ετοιμάζεται να γραφεί· μια νέα διεύρυνση της συνείδησης επίκειται να συμβεί· μια νέα αναγνώριση της θείας προσοχής είναι πλέον εφικτή για την ανθρωπότητα και μια αποκαλυπτική προσδοκία θ’ αποδείξει την ακρίβεια της Βιβλικής δήλωσης ότι «όψεται αυτόν πας οφθαλμός». (Αποκ. 1.7.) Η θρησκευτική ζωντάνια ή η πνευματική ιστορία του ανθρώπινου γένους μπορεί να συνοψισθεί για μας σε μια σειρά αναγνωρίσεων – την αναγνώριση Εκείνων που ανά τους αιώνες αποτέλεσαν την Αποστολική Διαδοχή η οποία κορυφώθηκε για μας με τους μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες που εμφανίσθηκαν ανάμεσά μας από το 700 π.Χ. και ίδρυσαν τις μεγάλες σύγχρονες παγκόσμιες πίστεις και πάνω απ’ όλα με τον ίδιο τον Χριστό που ενσωμάτωσε την τελειότητα του Ενυπάρχοντος Θεού συν την επίγνωση του Υπερβατικού Θεού· την αναγνώριση των μεγάλων εκείνων πνευματικών εννοιών της αγάπης, της ζωής και της σχέσης, οι οποίες αιωρούνται πάντα στο υπόβαθρο της σκέψης του ανθρώπου και οι οποίες βρίσκονται πλέον στο χείλος της ορθής έκφρασης· την αναγνώριση της αληθινής αδελφότητας του ανθρώπου, που βασίζεται στη μία θεία ζωή η οποία εργάζεται δια της μίας ψυχής κι εκφράζεται δια της μίας ανθρωπότητας· την αναγνώριση συνεπώς της σχέσης τόσο με τη θεία ζωή σ’ ολόκληρο τον κόσμο όσο και με το ίδιο το ανθρώπινο γένος. Η αναπτυσσόμενη αυτή πνευματική στάση θα οδηγήσει σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και τελικά σε παγκόσμια ειρήνη.

Σήμερα μια άλλη αναγνώριση είναι δυνατή. Είναι η αναγνώριση παντού της επικείμενης επανόδου του Χριστού (αν μια τέτοια φράση μπορεί να είναι ακριβής για κάποιον που ποτέ δε μας άφησε!) και των νέων πνευματικών ευκαιριών τις οποίες θα κάνει εφικτές αυτό το γεγονός.

Η βάση γι’ αυτή την αναγνώριση βρίσκεται στη βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση που είναι έμφυτη στην ψυχή του ανθρώπου, ότι κάποιος μεγάλος Δάσκαλος, κάποιος Σωτήρας, Αποκαλυπτής, Νομοθέτης ή θείος Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει από τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας, εξαιτίας της ανθρώπινης ανάγκης και της ανθρώπινης αίτησης. Πάντα ανά τους αιώνες την ώρα της μέγιστης ανάγκης του ανθρώπου και σε ανταπόκριση της εκφρασμένης του αίτησης έχει προβάλλει με διάφορα ονόματα ένας θείος Υιός Θεού. Κατόπιν ήρθε ο Χριστός και φαινομενικά μας άφησε με το έργο Του ημιτελές και χωρίς να ολοκληρώσει το όραμά Του για το ανθρώπινο γένος. Επί δύο χιλιάδες χρόνια φάνηκε ότι όλο το έργο Του είχε εμποδισθεί, ματαιωθεί κι αχρηστευθεί, γιατί η ανάπτυξη των εκκλησιών ανά τους αιώνες δεν αποτελεί απόδειξη της πνευματικής επιτυχίας στην οποία απέβλεπε. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο απ’ τις θεολογικές ερμηνείες και την αριθμητική αύξηση των παγκόσμιων θρησκειών (συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανισμού και του Βουδδισμού) για ν’ αποδειχθεί επιτυχής η διεξαγωγή της παγκόσμιας αποστολής Του. Όλα φαίνονταν ανέφικτα, απαιτώντας τρεις συνθήκες· μ’ αυτές θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια δοκιμή του έργου Του· οι τρεις αυτές συνθήκες είναι σήμερα αποδειγμένα γεγονότα. Πρώτο, όπως είδαμε, μια γενική πλανητική κατάσταση που δυστυχώς (λόγω της ιδιοτέλειας του ανθρώπου) αποδείχθηκε τόσο καταστρεπτικής φύσης ώστε η ανθρωπότητα αναγκάστηκε ν’ αναγνωρίσει την αιτία και την πηγή του ολέθρου· δεύτερο, μια πνευματική αφύπνιση που θα εκπορευόταν απ’ τα μύχια βάθη της συνείδησης του ανθρώπου κι αυτή συμβαίνει σήμερα σαν αποτέλεσμα του Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1945)· τρίτο, μια σταθερά αναπεμπόμενη επικλητική κραυγή, προσευχή ή αίτημα που να κατευθύνεται στις υψηλές πνευματικές πηγές, αδιάφορο με ποιο όνομα αποκαλούνται αυτές οι πηγές.

Σήμερα οι τρεις αυτές συνθήκες έχουν εκπληρωθεί και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια νέα ευκαιρία. Η συμφορά που έπληξε την ανθρωπότητα είναι καθολική κι εκτεταμένη· κανείς δε διέφυγε κι όλοι οι άνθρωποι ενεπλάκησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – φυσικά, οικονομικά ή κοινωνικά. Η πνευματική αφύπνιση των ανθρώπων παντού (μέσα ή έξω από τις παγκόσμιες θρησκείες και κυρίως έξω απ’ αυτές) είναι γενική και πλήρης και παντού παρατηρείται μια στροφή προς το Θεό. Τα δύο αυτά αίτια προκάλεσαν τελικά –όπως ποτέ πριν– την επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας· είναι καθαρότερη, αγνότερη και πιο ανιδιοτελής από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, διότι βασίζεται σε διαυγέστερη σκέψη και στην κοινή δυστυχία. Η αληθινή θρησκεία προβάλλει πάλι στις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα· αυτή η αναγνώριση μιας θείας ελπίδας και βάσης είναι πιθανό να επαναφέρει τους ανθρώπους στην εκκλησία και τις παγκόσμιες πίστεις, αλλά ασφαλώς θα τους επαναφέρει στο Θεό.

Θρησκεία είναι βέβαια το όνομα που δίνεται στην επικλητική δέηση της ανθρωπότητας, η οποία οδηγεί στην εφέλκυση ανταπόκρισης από το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα αυτό εργάζεται σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και σε κάθε ομάδα. Εργάζεται επίσης δια της Πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη. Εξωθεί την Κεφαλή της Ιεραρχίας, τον Χριστό, ν’ αναλάβει δράση και η δράση που αναλαμβάνει θα οδηγήσει στην επιστροφή Του με τους μαθητές Του.

Η ιδέα της επιστροφής του Χριστού είναι πολύ οικεία και η έννοια του Υιού του Θεού που επιστρέφει ανταποκρινόμενος στην ανθρώπινη ανάγκη έχει τη θέση της στη διδασκαλία των περισσότερων παγκόσμιων πίστεων. Πάντα από τότε που αναχώρησε φαινομενικά για τη σφαίρα όπου Τον τοποθέτησαν οι πιστοί, μικρές ομάδες απ’ αυτούς τους ανθρώπους κατέληξαν στην πίστη ότι θα ξαναγυρίσει τη μια ή την άλλη ημερομηνία, όμως πάντα οι προφητείες και οι προσδοκίες τους αποδείχθηκαν εσφαλμένες. Δεν ξαναγύρισε. Οι άνθρωποι αυτοί χλευάσθηκαν από το πλήθος κι επιπλήχθηκαν απ’ τους διανοούμενους. Τα μάτια τους δεν Τον είδαν και δεν υπήρξε καμιά απτή ένδειξη της Παρουσίας Του. Σήμερα χιλιάδες ξέρουν ότι θα έρθει· τα σχέδια της έλευσής Του καταρτίσθηκαν ήδη, αλλά δεν ορίζουν χρονολογία ή ώρα. Ο χρόνος είναι γνωστός μόνο σε δύο ή τρεις, αλλά «ότι ή ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται». (Ματθ. 24.44.)

Η αλήθεια που δύσκολα αποδέχεται ο ορθόδοξος στοχαστής οποιασδήποτε πίστης είναι το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μπορεί να επιστρέψει γιατί πάντα ήταν εδώ στη Γη μας, επιτηρώντας το πνευματικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας· ποτέ δε μας εγκατέλειψε, αλλά σε φυσικό σώμα, ασφαλώς προφυλαγμένο (όχι όμως κρυμμένο), καθοδήγησε τις υποθέσεις της Πνευματικής Ιεραρχίας, των μαθητών κι εργατών Του οι οποίοι έχουν δεσμευθεί μαζί Του στη Γήινη υπηρεσία. Μπορεί μόνο να επανεμφανισθεί. Είναι πνευματικό γεγονός ότι όσοι πέρασαν από το σπήλαιο του τάφου στην πληρότητα της αναστάσιμης ζωής, μπορούν να ιδωθούν και ταυτόχρονα να διαφεύγουν απ’ την όραση των πιστών. Η όραση και η αναγνώριση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα και μια απ’ τις μεγάλες αναγνωρίσεις του ανθρώπινου γένους στο εγγύς μέλλον θα είναι ότι ο Χριστός ήταν πάντα μαζί μας, συμμεριζόμενος μαζί μας τις συνηθισμένες ευκολίες και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας και τα πολλά του δώρα στον άνθρωπο.

Τα αρχικά σημάδια της προσέγγισής Του μαζί με τους μαθητές Του μπορούν ήδη να τα διακρίνουν όσοι σημειώνουν κι ερμηνεύουν ορθά τα σημεία των καιρών. Υπάρχει (μεταξύ αυτών των σημείων) η πνευματική ένωση εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η οργάνωση της εξωτερικής φυσικής στρατιάς του Κυρίου – μιας στρατιάς που δεν έχει άλλα όπλα εκτός από την αγάπη, την ορθή ομιλία και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Η άγνωστη αυτή οργάνωση έχει προοδεύσει με πρωτοφανή ταχύτητα κατά τη μεταπολεμική περίοδο, διότι η ανθρωπότητα έχει σιχαθεί τα μίση και τις έριδες.

Το γενικό επιτελείο του Χριστού είναι ήδη ενεργό με τη μορφή του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου· είναι ένα δυναμικό σώμα προδρόμων, που πάντα προηγήθηκε κάθε μεγάλης παγκόσμιας Μορφής στο στίβο της ανθρώπινης ζωής. Το έργο και η επιρροή τους είναι ήδη ορατό κι αισθητό σε κάθε χώρα και τίποτε δεν μπορεί να καταστρέψει ό,τι επιτέλεσαν. Το πνευματικό κι οργανωτικό αποτέλεσμα της εκφραζόμενης κι εκφωνούμενης επίκλησης δοκιμάσθηκε επίσης απ’ το 1935 και η ενέργεια της επικλητικής κραυγής της ανθρωπότητας κατευθύνθηκε σε εκείνους τους αγωγούς που φθάνουν απ’ τη γη στον Υψηλό Τόπο όπου ενοικεί ο Χριστός. Από εκεί διαβιβάσθηκε στις ακόμη υψηλότερες εκείνες σφαίρες όπου η προσοχή του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών, του Πατρός όλων συν τις Δημιουργικές Ενέργειες και τις Ζώσες Οντότητες που διαμένουν εκεί μαζί Του, μπορεί να εστιασθεί στην ανθρωπότητα και να γίνουν εκείνα τα βήματα που θα ενσωματώσουν ταχύτερα τους Σκοπούς του Θεού.

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το αίτημα των λαών της Γης είναι τόσο ισχυρό και τόσο σύμφωνο με τη θεία κατεύθυνση σε χρόνο και χώρο, ώστε το τέλος είναι αναπόφευκτα βέβαιο· ο αναμενόμενος πνευματικός Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει· αυτή τη φορά δε θα έρθει μόνος αλλά θα συνοδεύεται από Εκείνους των Οποίων οι ζωές και τα λόγια θα εφελκύσουν την αναγνώριση σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης. Οι συμβολικές προφητείες που υπάρχουν σ’ όλες τις παγκόσμιες Γραφές αναφορικά με το επικείμενο αυτό γεγονός θ’ αποδειχθούν αληθινές· ο συμβολισμός τους όμως θα χρειασθεί νέα ερμηνεία· τα περιστατικά και τα γεγονότα δε θα είναι αναγκαστικά όπως ακριβώς φαίνεται να τα παρουσιάζουν οι Γραφές. Θα έρθει, λόγου χάρη, πράγματι «επί των νεφελών του ουρανού» (Ματθ. 26.64), όπως λένε οι Χριστιανικές Γραφές, αλλά ποιο εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει αυτό, όταν εκατομμύρια κυκλοφορούν στα σύννεφα κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας; Την αναφέρω σαν μια απ’ τις πιο εξέχουσες και γνώριμες προφητείες· όμως σημαίνει λίγα στο σύγχρονο πολιτισμό μας. Το σημαντικό γεγονός είναι ότι θα έρθει.

Το Φεστιβάλ του Βεσάκ τελείται επί αιώνες στην πολύ γνωστή κοιλάδα των Ιμαλαΐων (αν μόνο το πίστευαν οι πιστοί) για να:

1. Υποστηρίξει το γεγονός της φυσικής ύπαρξης του Χριστού ανάμεσά μας από τη λεγόμενη αναχώρησή Του.
2. Αποδείξει (στο φυσικό πεδίο) την πραγματική αλληλεγγύη της Ανατολικής και Δυτικής προσέγγισης στο Θεό. Τόσο ο Χριστός όσο και ο Βούδδας είναι παρόντες στην τελετή.
3. Ορίσει ένα σημείο εκκίνησης κι έναν τόπο συνάντησης για εκείνους που κάθε χρόνο –με σύνθεση και συμβολικά– συνδέονται κι εκπροσωπούν τον Οίκο του Πατρός, το Βασίλειο του Θεού και την Ανθρωπότητα.
4. Καταδείξει τη φύση του έργου του Χριστού ως του μεγάλου κι εκλεκτού Μεσολαβητή που εκπροσωπεί την Πνευματική Ιεραρχία και είναι ο Αρχηγός του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Στο Πρόσωπό Του εκφράζει το αίτημά τους για αναγνώριση της πραγματικής ύπαρξης της Βασιλείας του Θεού εδώ και τώρα.

Ίσως ένα από τα κύρια μηνύματα σε όλους όσους διαβάζουν αυτά τα λόγια είναι η μεγάλη αλήθεια και το γεγονός της φυσικής Παρουσίας στη Γη αυτή την εποχή του Χριστού, της ομάδας των μαθητών κι επιτελών Του, των αντιπροσωπευτικών δραστηριοτήτων Τους υπέρ του ανθρώπινου γένους και της στενής Τους σχέσης. Η σχέση αυτή προβάλλει σε ορισμένες μεγάλες πνευματικές γιορτές στις οποίες η εκδηλωνόμενη σχέση δεν περιλαμβάνει μόνο το Βασίλειο του Θεού, αλλά επίσης τον Πατέρα και τον Οίκο του Πατρός. Έχουμε το Φεστιβάλ του Πάσχα, το Φεστιβάλ του Βούδδα ο Οποίος σε φυσική Παρουσία εκφράζει την πνευματική αλληλεγγύη του πλανήτη μας και το Φεστιβάλ του Ιουνίου, το ιδιάζον Φεστιβάλ του Χριστού, όπου –ως αρχηγός του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου– χρησιμοποιεί τη νέα Επίκληση υπέρ όλων των ανθρώπων καλής θέλησης σ’ όλες τις χώρες· ταυτόχρονα συλλέγει τις εμβρυώδεις κι ανέκφραστες δεήσεις εκείνων των μαζών που αναζητούν ένα νέο και καλύτερο τρόπο ζωής. Ζητούν αγάπη στην καθημερινή ζωή, ορθές ανθρώπινες σχέσεις και μια κατανόηση του υποκείμενου Σχεδίου.

Ό,τι έχει σημασία είναι τα φυσικά αυτά γεγονότα κι όχι οι αόριστες ελπίδες και υποσχέσεις των θεολογικών πίστεων. Είναι η φυσική Παρουσία πάνω στον πλανήτη μας μερικών αναγνωρισμένων πνευματικών μορφών, όπως ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών· τα επτά Πνεύματα ενώπιον του θρόνου του Θεού· ο Βούδδας, ο πνευματικός ηγέτης της Ανατολής και ο Χριστός, ο πνευματικός ηγέτης της Δύσης – που έρχονται στην προσοχή μας την κορυφαία αυτή περίοδο. Η αόριστη πίστη στην ύπαρξή Τους, οι νεφελώδεις εικασίες για το έργο και το ενδιαφέρον Τους για την ανθρώπινη ευημερία και ο αβέβαιος, όμως ελπιδοφόρος, ευσεβής πόθος των πιστών (και των άπιστων), θ’ αντικατασταθούν σύντομα από τη βέβαιη γνώση, την ορατή αναγνώριση, τα αποδεικτικά σημάδια του εκτελεστικού έργου και της αναδιοργάνωσης (από ανθρώπους με ασυνήθιστη δυναμικότητα) της πολιτικής, θρησκευτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας.

Όλα αυτά δε θα συμβούν σαν αποτέλεσμα κάποιας αναγγελίας ή κάποιου εκπληκτικού πλανητικού γεγονότος που θα αναγκάσει τα ανθρώπινα όντα παντού να πουν: «Να, είναι εκεί! Να, τα σημάδια της θειότητάς Του!», γιατί αυτό θα προκαλούσε μόνο ανταγωνισμό και γέλια, την αντίδραση ή τη φανατική ευπιστία.

Θα συμβεί σαν μια αναγνώριση της δύναμης στην ηγεσία με δυναμικές αλλά λογικές αλλαγές στις παγκόσμιες υποθέσεις και με τη δράση που θ’ αναλάβουν οι μάζες των ανθρώπων από τα βάθη της συνείδησής τους.

Πριν πολλά χρόνια υπέδειξα ότι ο Χριστός θα ερχόταν με τρεις τρόπους, ή μάλλον ότι το γεγονός της Παρουσίας Του θα μπορούσε ν’ αποδειχθεί σε τρεις ευδιάκριτες φάσεις.

Υπέδειξα τότε ότι η πρώτη κίνηση που θα έκανε ο Χριστός θα ήταν η διέγερση της πνευματικής συνείδησης του ανθρώπου, η εφέλκυση των πνευματικών αιτημάτων της ανθρωπότητας σε μεγάλη κλίμακα και η γαλούχηση –σε παγκόσμια κλίμακα– της Χριστικής συνείδησης στην ανθρώπινη καρδιά. Αυτό ήδη έγινε και με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η αναμφισβήτητη έκφραση της πραγματικής φύσης αυτής της διαδικασίας είναι τα ηχηρά αιτήματα των ανθρώπων καλής θέλησης, των κοινωνικών εργατών κι όσων είναι αφιερωμένοι στη διεθνή συνεργασία, στην ανακούφιση της παγκόσμιας δυστυχίας και στην εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή η φάση του προπαρασκευαστικού έργου, που είναι ενδεικτική της έλευσής Του, έχει πλέον φθάσει σ’ ένα στάδιο που τίποτε δεν μπορεί ν’ αναχαιτίσει την πρόοδό της ή να επιβραδύνει την ορμή της. Παρά τα φαινόμενα αυτή η άνοδος της Χριστικής συνείδησης υπήρξε επιτυχής κι ό,τι μπορεί να φαίνεται σαν αντίθετη δραστηριότητα, είναι σε τελική ανάλυση χωρίς μακροπρόθεσμη σημασία και μόνο προσωρινής φύσης.

Η δεύτερη υποδειχθείσα κίνηση της Ιεραρχίας θα είναι να εντυπώσει τις διάνοιες των φωτισμένων ανθρώπων παντού με πνευματικές ιδέες που θα ενσωματώνουν τις νέες αλήθειες, με την «κάθοδο» (αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι) των νέων εννοιών που θα διέπουν την ανθρώπινη ζωή και με την επισκίαση όλων των μαθητών του κόσμου και του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου απ’ τον ίδιο τον Χριστό. Η σχεδιασμένη αυτή κίνηση της Ιεραρχίας προχωρεί ικανοποιητικά· άνδρες και γυναίκες παντού και σε κάθε τμήμα της ζωής εξαγγέλλουν τις νέες αυτές αλήθειες που πρέπει στο μέλλον να διέπουν την ανθρώπινη ζωή· οικοδομούν εκείνες τις νέες οργανώσεις, κινήματα και ομάδες –μεγάλες ή μικρές– που θα εξοικειώσουν τις μάζες των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπο ικανοποίησής της. Το κάνουν επειδή τους εξωθεί η θέρμη της καρδιάς τους και η αγαπητική τους ανταπόκριση στην ανθρώπινη δυστυχία· χωρίς να το διατυπώνουν έτσι, εργάζονται ωστόσο για να καταστήσουν ορατή τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη. Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε μπροστά στην πληθώρα των οργανώσεων, των βιβλίων και των διαλέξεων.

Τρίτο, μας είπαν ότι ο Χριστός μπορεί να έλθει Αυτοπροσώπως και να βαδίσει μεταξύ των ανθρώπων, όπως έκανε πριν. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά καταστρώνονται σχέδια που θα Του επιτρέψουν να το κάνει. Τα σχέδια αυτά δεν περιλαμβάνουν τη γέννηση ενός όμορφου παιδιού σε κάποιο όμορφο σπίτι στη Γη· δε θα προκαλέσουν τους έξαλλους ισχυρισμούς και την εύπιστη αναγνώριση των καλοπροαίρετων και των μη νοήμονων, όπως τόσο συχνά συμβαίνει σήμερα, ούτε θα εμφανισθεί κάποιος και θα πει: «Αυτός είναι ο Χριστός. Είναι εδώ ή εκεί». Θα ήθελα όμως να σας τονίσω ότι η πλατιά εμφάνιση τέτοιων μύθων και ισχυρισμών, παρότι ανεπιθύμητη, παραπλανητική κι εσφαλμένη, καταδεικνύει ωστόσο την ανθρώπινη προσδοκία για την επικείμενη έλευσή Του. Η πίστη στον ερχομό Του είναι βασική στην ανθρώπινη συνείδηση. Δεν ανακοινώθηκε ακόμη πώς και με ποιο τρόπο θα έρθει. Η ακριβής στιγμή δεν ήρθε ακόμη, ούτε καθορίσθηκε η μέθοδος της εμφάνισής Του. Η πραγματική φύση των δύο προηγούμενων και προπαρασκευαστικών κινήσεων που έκανε ήδη η Ιεραρχία υπό τη διεύθυνσή Του, αποτελεί την εγγύηση ότι θα έρθει κι ότι όταν γίνει, η ανθρωπότητα θα είναι έτοιμη.

Ας συνοψίσουμε ορισμένες όψεις του έργου που έθεσε σε κίνηση πριν δύο χιλιάδες χρόνια, διότι μας δίνουν το κλειδί του μελλοντικού έργου Του. Μερικές απ’ αυτές τις γνωρίζετε καλά, γιατί τονίσθηκαν από τις παγκόσμιες πίστεις και ιδιαίτερα απ’ τους δασκάλους της Χριστιανικής πίστης. Αλλά όλες τους έκαναν το έργο Του να φαίνεται δυσκολονόητο για τον άνθρωπο και η υπερβολική έμφαση που δόθηκε στη θειότητά Του (μια έμφαση που ποτέ δεν έδωσε ο ίδιος) έκανε να φαίνεται ότι Αυτός και μόνο Αυτός και κανείς άλλος δε θα μπορούσε να κάνει τα ίδια έργα. Οι θεολόγοι λησμόνησαν ότι ο ίδιος δήλωσε ότι «τα έργα ά εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει, ότι εγώ προς τον πατέρα μου πορεύομαι». (Ιωάν. 14.12.) Υποδεικνύει εδώ ότι η μετάβαση στον Οίκο του Πατρός θα είχε σαν αποτέλεσμα μια τέτοια εισροή πνευματικής ισχύος, διόρασης και δημιουργικής επίτευξης για τους ανθρώπους, ώστε τα έργα τους να υπερβούν τα δικά Του· λόγω της διαστροφής της διδασκαλίας Του και της απόμακρης σχέσης της με τον άνθρωπο, δεν κάναμε ακόμη αυτά τα «μείζονα». Κάποτε όμως ασφαλώς θα τα κάνουμε και –σε ορισμένες γραμμές– ήδη τα κάναμε. Ας αναφέρω μερικά απ’ όσα έκανε, τα οποία μπορούμε κι εμείς να κάνουμε και στα οποία θα βοηθήσει.

1. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η αγάπη του Θεού ενσωματώθηκε σ’ έναν άνθρωπο κι ο Χριστός εγκαινίασε την εποχή της αγάπης. Αυτή η έκφραση της θείας αγάπης βρίσκεται ακόμη σε γίγνεσθαι· ο κόσμος δεν είναι ακόμη γεμάτος αγάπη και λίγοι είναι εκείνοι που κατανοούν την αληθινή έννοια της λέξης. Αλλά –μιλώντας συμβολικά– όταν τα Ηνωμένα Έθνη προβάλλουν με πραγματική κι αληθινή ισχύ, τότε θα εξασφαλισθεί η ευημερία του κόσμου. Τι άλλο είναι αυτή η ευημερία παρά αγάπη σε δράση; Τι άλλο είναι η διεθνής συνεργασία παρά αγάπη σε παγκόσμια κλίμακα; Αυτά είναι τα πράγματα τα οποία εξέφρασε η αγάπη του Θεού στον Χριστό κι αυτά είναι τα πράγματα για την πραγματοποίηση των οποίων εργαζόμαστε εδώ σήμερα. Επιχειρούμε να το κάνουμε σε μεγάλη κλίμακα κι αυτό παρά την αντίδραση – μια αντίδραση που μόνο προσωρινά μπορεί να επιτύχει, γιατί τέτοια είναι η δυναμικότητα του αφυπνισμένου πνεύματος του ανθρώπου. Αυτά είναι τα πράγματα τα οποία η Ιεραρχία, με τις ήδη επιτυχείς διεργασίες της, ενισχύει και θα συνεχίσει να ενισχύει.

2. Ο Χριστός δίδαξε επίσης ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν στη Γη και μας είπε ν’ αναζητούμε πρώτα αυτή τη Βασιλεία και για χάρη της όλα τα πράγματα να έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η Βασιλεία αυτή ήταν πάντα μαζί μας και την αποτελούν όλοι εκείνοι που ανά τους αιώνες επιδίωξαν πνευματικούς στόχους, απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς του φυσικού σώματος, τους συναισθηματικούς ελέγχους και τον παρεμποδιστικό νου. Οι πολίτες της είναι εκείνοι που σήμερα (άγνωστοι στην πλειονότητα) ζουν σε φυσικά σώματα, εργάζονται για την ευημερία της ανθρωπότητας, χρησιμοποιούν αγάπη αντί για συναίσθημα σαν γενική τεχνική τους και συνιστούν το μεγάλο εκείνο σώμα των «φωτισμένων Διανοιών» που καθοδηγούν το πεπρωμένο του κόσμου. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι που θα κατέλθει στη γη όταν ο άνθρωπος είναι αρκετά καλός! Είναι κάτι που λειτουργεί αποτελεσματικά σήμερα και ζητά αναγνώριση. Είναι ένα οργανωμένο σώμα που ήδη εφελκύει την αναγνώριση από εκείνους τους ανθρώπους που ζητούν πρώτα τη Βασιλεία του Θεού κι έτσι ανακαλύπτουν ότι η Βασιλεία του Θεού την οποία ζητούν, είναι ήδη εδώ. Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Χριστός και οι μαθητές Του είναι φυσικά παρόντες στη Γη και η Βασιλεία την οποία διοικούν, με τους νόμους και τους τρόπους λειτουργίας της, είναι γνωστή σε πολλούς και ήταν ανά τους αιώνες.

Ο Χριστός είναι ο παγκόσμιος Θεραπευτής και Σωτήρας. Εργάζεται επειδή είναι η ενσωματωμένη ψυχή της όλης Πραγματικότητας. Εργάζεται σήμερα, όπως εργάσθηκε στην Παλαιστίνη πριν δύο χιλιάδες χρόνια, μέσω ομάδων. Εκεί εργάσθηκε με τους τρεις αγαπημένους μαθητές, με τους δώδεκα Αποστόλους, με τους εβδομήντα εκλεκτούς και με τους ενδιαφερθέντες πεντακόσιους… Τώρα εργάζεται μέσω των Διδασκάλων Του και των ομάδων Τους κι έτσι οι προσπάθειές Του ενισχύονται πολύ. Μπορεί και θα εργασθεί με όλες τις ομάδες στο βαθμό που προσαρμόζονται για σχεδιασμένη υπηρεσία, για τη διανομή αγάπης κι ευθυγραμμίζονται συνειδητά με τη μεγάλη δυναμικότητα των εσώτερων ομάδων.

Εκείνες οι ομάδες που διακήρυξαν πάντα τη φυσική Παρουσία του Χριστού, έχουν τόσο διαστρεβλώσει τη διδασκαλία με δογματικούς ισχυρισμούς για ασήμαντες λεπτομέρειες και με γελοίες αξιώσεις, ώστε προκάλεσαν μικρή αναγνώριση της υποκείμενης αλήθειας και δεν απεικόνισαν μια ελκυστική βασιλεία. Η Βασιλεία αυτή υπάρχει, αλλά δεν είναι τόπος για πειθαρχίες ή χρυσές άρπες, κατοικούμενος από ανόητους φανατικούς, αλλά ένα πεδίο υπηρεσίας κι ένας τόπος όπου κάθε άνθρωπος έχει πλήρη ευχέρεια για την άσκηση της θειότητάς του στην ανθρώπινη υπηρεσία.

3. Κατά τη μεταμόρφωση ο Χριστός αποκάλυψε τη δόξα που είναι έμφυτη σ’ όλους τους ανθρώπους. Η τριπλή κατώτερη φύση –φυσική, συναισθηματική και νοητική– εμφανίζεται πρηνής μπροστά στη δόξα που αποκαλύφθηκε. Εκείνη τη στιγμή όπου ο Ενυπάρχων Χριστός ήταν σε ενσάρκωση, όπου η ανθρωπότητα αντιπροσωπευόταν απ’ τους τρεις Αποστόλους, μια φωνή εκπέμφθηκε απ’ τον Οίκο του Πατρός σε αναγνώριση της αποκαλυφθείσας θειότητας και της Υικότητας του Μεταμορφωθέντος Χριστού. Στην έμφυτη αυτή θειότητα, στην αναγνωρισθείσα αυτή Υικότητα βασίζεται η αδελφότητα όλων των ανθρώπων – μία ζωή, μία δόξα που θ’ αποκαλυφθεί και μία θεία σχέση. Σήμερα σε μεγάλη κλίμακα (ακόμη κι αν παραβλέψουμε τα επακόλουθα της θειότητας) η δόξα του ανθρώπου και οι θεμελιώδεις σχέσεις του αποτελούν ήδη γεγονός στην ανθρώπινη συνείδηση. Συνοδεύοντας εκείνα τα χαρακτηριστικά που παραμένουν ακόμη θλιβερά και τα οποία φαίνονται να διαψεύδουν κάθε ισχυρισμό για θειότητα, είναι το θαύμα της επίτευξης του ανθρώπου, του θριάμβου του επί της φύσης. Η δόξα της επιστημονικής επίτευξης και η μεγαλειώδης μαρτυρία της δημιουργικής τέχνης –σύγχρονης και αρχαίας– δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση της θειότητας του ανθρώπου. Εδώ είναι λοιπόν τα «μείζονα» για τα οποία μίλησε ο Χριστός κι εδώ είναι πάλι ο θρίαμβος του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά.

Το γεγονός ότι αυτός ο θρίαμβος της Χριστικής συνείδησης πρέπει να αναφέρεται πάντα με όρους θρησκείας, εκκλησιασμού και ορθόδοξης πίστης είναι ένας από τους απίστευτους θριάμβους των δυνάμεων του κακού. Το να είναι κανείς πολίτης της Βασιλείας του Θεού δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να είναι μέλος κάποιας ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο θείος Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά μπορεί να εκφρασθεί σε πολλά διαφορετικά τμήματα της ανθρώπινης ζωής – στην πολιτική, στις τέχνες, στην οικονομική έκφραση και στην αληθινή κοινωνική ζωή, στην επιστήμη και στη θρησκεία. Θα ήταν συνετό να θυμηθούμε εδώ ότι τη μόνη φορά που καταγράφεται ότι ο Χριστός (ως ενήλικας) επισκέφθηκε το Ναό των Εβραίων, προκάλεσε αναταραχή! Η ανθρωπότητα προχωρεί από δόξα σε δόξα κι αυτό φαίνεται εκπληκτικά στο μακρύ πανόραμα της ιστορίας. Η δόξα αυτή αποκαλύπτεται σήμερα σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης δραστηριότητας και η Μεταμόρφωση εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή του ανθρώπινου κύματος του πολιτισμού είναι πολύ κοντά.

4. Τελικά στο θρίαμβο της Σταύρωσης ή (όπως ακριβέστερα καλείται στην Ανατολή) της Μεγάλης Απάρνησης, ο Χριστός για πρώτη φορά αγκυροβόλησε στη Γη ένα λεπτό νήμα της θείας Θέλησης, όπως εκπορεύθηκε από τον Οίκο του Πατρός (τη Σαμπάλλα), πέρασε στην κατανοούσα επίβλεψη της Βασιλείας του Θεού και με το μέσον του Χριστού ήλθε στην προσοχή του ανθρώπινου γένους. Με το μέσον ορισμένων μεγάλων Υιών του Θεού οι τρεις θείες όψεις ή χαρακτηριστικά της θείας Τριάδας –θέληση, αγάπη και νοημοσύνη– έγιναν μέρος της ανθρώπινης σκέψης κι έφεσης. Οι Χριστιανοί τείνουν να λησμονούν ότι η κρίση των τελευταίων ωρών του Χριστού δε συνέβη στο Σταυρό αλλά στον Κήπο της Γεθσημανή. Τότε η θέλησή Του –με αγωνία και σχεδόν απόγνωση– βυθίστηκε σ’ εκείνη του Πατρός. «Πάτερ,» είπε, «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω». (Λουκ. 22.42.)

Κάτι νέο, παρότι σχεδιασμένο από τα βάθη του χρόνου, συνέβη τότε στον ήσυχο αυτό κήπο· ο Χριστός, αντιπροσωπεύοντας το ανθρώπινο γένος, αγκυροβόλησε ή εδραίωσε τη Θέληση του Πατρός στη Γη και έκανε εφικτή την εκπλήρωσή της για τη νοήμονα ανθρωπότητα. Η Θέληση αυτή ήταν ως τότε γνωστή στον Οίκο του Πατρός· είχε αναγνωρισθεί και προσαρμοσθεί στην παγκόσμια ανάγκη από την Πνευματική Ιεραρχία που εργάζεται υπό τον Χριστό κι έτσι σχηματοποιήθηκε σαν Θείο Σχέδιο. Σήμερα, χάρη σ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός τη στιγμή της κρίσης Του πριν εκατοντάδες χρόνια, η ανθρωπότητα μπορεί να προσθέσει τις δικές της προσπάθειες στην πραγματοποίηση αυτού του Σχεδίου. Η θέληση-για-το-καλό του Οίκου του Πατρός μπορεί να γίνει η καλή θέληση της Βασιλείας του Θεού και να μετασχηματισθεί σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις από τη νοήμονα ανθρωπότητα. Έτσι η ευθεία γραμμή ή το νήμα της θέλησης του Θεού φθάνει πλέον από τον ύψιστο τόπο μέχρι το κατώτατο σημείο και στον κατάλληλο χρόνο μπορεί να γίνει ένα καλώδιο ανόδου για τους υιούς των ανθρώπων και καθόδου για το αγαπητικό, ζωντανό πνεύμα του Θεού.

Ας ξεχάσουμε την απόσταση, τη διάρκεια και την αοριστία κι ας αντιληφθούμε ότι μιλούμε για ακριβή και κυριολεκτικά συμβάντα στον πλανήτη μας. Ασχολούμαστε με αναγνωρίσεις και περιστάσεις και με πραγματικά γεγονότα που είναι συνειδητό κτήμα πολλών. Ο Χριστός της ιστορίας και ο Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά αποτελούν πλανητικά γεγoνότα.

Υπάρχει μια όψη αυτής της επιστροφής του Χριστού, που δε θίχτηκε ποτέ και για την οποία δεν έγινε ποτέ καμιά αναφορά. Είναι ο παράγοντας του τι θα σημαίνει για τον Χριστό αυτή η επάνοδος μεταξύ των ανθρώπων, αυτή η επιστροφή στην εξωτερική καθημερινή δραστηριότητα καθώς θα την αντιμετωπίζει. Πώς θα νιώσει όταν φτάσει η ώρα της εμφάνισής Του;

Υπάρχει μια μεγάλη μύηση που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και στην οποία δόθηκε το όνομα της Ανάληψης. Γι’ αυτή δε γνωρίζουμε τίποτε. Λίγα μόνο πληροφοριακά στοιχεία μας δίνει η αφήγηση του Ευαγγελίου· το γεγονός της βουνοκορφής, των συνοδών παρατηρητών και των λόγων του Χριστού που τους βεβαίωσε ότι δεν τους εγκαταλείπει. Τότε «νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών». (Πράξ. 1.9.) Δεν παρευρισκόταν εκεί κανείς που να μπορούσε να προχωρήσει μαζί Του. Η συνείδησή τους δεν μπορούσε να διεισδύσει στον τόπο που επέλεξε να πάει· παρερμήνευσαν ακόμη τα λόγια Του και μόνο με μια ασαφή και μυστικιστική έννοια κατανόησε η ανθρωπότητα την εξαφάνισή Του ή τη σημασία της διαρκούς αλλά αθέατης Παρουσίας Του. Οι παρατηρητές πήραν τη διαβεβαίωση από δύο Γιγνώσκοντες το Θεό, οι Οποίοι ήταν επίσης παρόντες, ότι θα ερχόταν πάλι με τον ίδιο τρόπο. Αναλήφθηκε. Το νέφος Τον παρέλαβε· σήμερα τα