Η Παγκόσμια Θρησκεία στη Νέα Εποχή

Το κείμενο αυτού του φυλλαδίου είναι προσαρμοσμένο από δύο βιβλία της Αλίκης Μπέιλη -- Η Επανεμφάνιση του Χριστού και Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας εκδόσεις του Lucis Publishing Company, New York and Lucis Press Limited, London.)

Θρησκεία είναι το όνομα που δίνεται στην επικλητική έκκληση της ανθρωπότητας και στην εφελκυστική ανταπόκριση της μεγαλύτερης Ζωής σε αυτή την κραυγή.

Το αληθινά θρησκευτικό πνεύμα είναι θεμελιωδώς πιο ζωντανό από κάθε άλλη εποχή. Παντού οι άνθρωποι είναι σήμερα έτοιμοι για το φως και περιμένουν μια νέα αποκάλυψη.
Μόνο μεγάλες και θεμελιώδεις αρχές της ζωής μπορούν πραγματικά να ανταποκριθούν στην ανάγκη της ανθρωπότητας. Η θρησκεία στη νέα εποχή πρέπει να βασίζεται σε εκείνες τις αλήθειες που είναι παγκοσμίως αποδεκτές. Αυτές είναι:

Το γεγονός του Θεού, εξίσου ενυπάρχοντος και υπερβατικού.
Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Είμαστε όλοι «τέκνα του ενός πατρός».
Το γεγονός της αθανασίας και της αιώνιας διάρκειας, προερχόμενο από την θεμελιώδη θειότητα του ανθρώπου.
Η Συνέχεια της Αποκάλυψης και οι Θείες Προσεγγίσεις. Ο Θεός δεν έχει αφήσει ποτέ τον εαυτό Του χωρίς μαρτυρία.
Το γεγονός της μεταξύ μας σχέσης ή η ανθρώπινη αδελφότητα.
Το γεγονός της Ατραπού προς το Θεό, που διατηρήθηκε ανά τους αιώνες από μυστικιστές, αποκρυφιστές και αγίους κάθε θρησκευτικής πίστης.

Η πηγή όλων των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών είναι η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη, τα μέλη της οποίας ονομάζονται θεματοφύλακες του θεϊκού Σχεδίου.
Σήμερα, μια άλλη μεγάλη προσέγγιση του Θεού προς τον Άνθρωπο, μια νέα αποκάλυψη είναι δυνατή. Η ανθρωπότητα περιμένει την επανεμφάνιση του παγκόσμιου διδασκάλου, την κεφαλή της πνευματικής Ιεραρχίας, γνωστού ως Χριστού στη Δύση και ως Κύριος Μαϊτρέγια στην Ανατολή, αναγνωριζόμενο με πολλά ονόματα –Μεσσίας, Ιμάμ Μαχντί, Ζαρατούστρα– από τις διάφορες θρησκείες του κόσμου.

Η έννοια της παγκόσμιας θρησκείας και η συγχώνευση των θρησκειών είναι σήμερα πεδίο συζητήσεων. Στον μελλοντικό κόσμο, όλοι οι άνθρωποι με πνευματική κλίση και πρόθεση θα τηρούν τις ίδιες ιερές μέρες, συσσωρεύοντας τα πνευματικά τους αποθέματα σε μια ενωμένη και ταυτόχρονα πνευματική επίκληση.

Ο Θεός εργάζεται με πολλούς τρόπους, μέσω πολλών πίστεων και θρησκευτικών ρευμάτων. Η παγκόσμια πλατφόρμα της νέας θρησκείας θα δομηθεί δίνοντας έμφαση στα ουσιώδη δόγματα και στην ενότητα και αδελφότητα του πνεύματος.

Η Νέα Παγκόσμια Θρησκεία

Τα ανθρώπινα όντα παντού αναζητούν την πνευματική λύτρωση και την αλήθεια και το αληθινά θρησκευτικό πνεύμα είναι θεμελιωδώς πιο ζωντανό από ό,τι σε οποιαδήποτε προηγούμενη εποχή. Ο αναβρασμός και η σύγκρουση στον κόσμο έχει διαπεράσει τις εκκλησίες. Φωτισμένοι εκπρόσωποι της εκκλησίας και θρησκευτικοί στοχαστές επιδιώκουν τον τερματισμό των προαιώνιων συγκρούσεων ανάμεσα σε διαφορετικές σέχτες και αναζητούν τη ζωντανή πραγματικότητα πίσω από τις εξωτερικές μορφές. Η έννοια ορθοδοξία στις παγκόσμιες θρησκείες γίνεται γρήγορα παρελθόν στο νου των ανθρώπων, καθώς αναμφίβολα, προσεγγίζουμε πλησιέστερα στην κεντρική πνευματική πραγματικότητα.

Μερικά από τα ερωτήματα που θέτουν οι πνευματικοί άνθρωποι, τόσο μέσα όσο και έξω από τις εκκλησίες, και σε όλες τις πίστεις, μπορούν να εκφραστούν ως εξής:

Γιατί στάθηκε ανίκανη η εκκλησία να αναχαιτίσει την κυριαρχική έκφραση του κακού, όπως έδειξε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος;
Γιατί η θρησκεία αποδείχθηκε ανεπαρκής στην ανάγκη της ανθρωπότητας;
Γιατί τόσοι πολλοί ηγέτες του θρησκευτικού κόσμου αποδείχθηκαν ακατάλληλοι να βοηθήσουν στην επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων;
Γιατί ως εκπρόσωποι του Θεού της Αγάπης, οι Χριστιανοί δάσκαλοι στάθηκαν ανίκανοι να αναχαιτίσουν την πρωτοφανή αύξηση του μίσους στον κόσμο σήμερα;
Γιατί θρησκευτικοί δάσκαλοι της ανατολής, ως θεματοφύλακες της πνευματικής ψυχολογίας και της τέχνης της ατομικής εξέλιξης, δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν αυτή τη σοφία και να σώσουν τους λαούς τους από την πείνα, την ένδεια και την υποβαθμισμένη διαβίωση;
Γιατί τόσοι πολλοί νέοι αρνούνται να πηγαίνουν στην εκκλησία και δεν ενδιαφέρονται να δεχθούν σαν πίστη τους τις δοξασίες που τους παρουσιάζουν;
Γιατί τόσες πολλές νέες λατρείες αναφύονται και παρασύρουν τον κόσμο μακριά από τις ορθόδοξες οργανώσεις θρησκευτικής φύσης;
Γιατί δίνεται στη Δύση αυξανόμενο βάρος στις Ανατολικές θεολογίες, στις διάφορες γιόγκα, στις Βουδιστικές διδασκαλίες και στις πίστεις της Ανατολής;
Τί τελικά είναι λάθος στην παρουσίασή μας των πνευματικών πραγματικοτήτων και των προαιώνιων αληθειών;

Πολλές απαντήσεις μπορούν να δοθούν. Η σημαντικότερη είναι ότι η παρουσίαση της θείας αλήθειας, όπως δίνεται από τις εκκλησίες της Δύσης και τους δασκάλους της Ανατολής, δεν συμβάδισε με την διανοητική ανέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος. Οι ίδιες παλιές μορφές λέξεων και ιδεών δίνονται ακόμη στον ερευνητή και δεν ικανοποιούν το νου του ούτε την πρακτική ανάγκη του σε έναν πολύ δύσκολο κόσμο. Του ζητούν να πιστεύει χωρίς αμφισβήτηση, αλλά όχι να κατανοεί· του ζητούν να αποδεχθεί τις ερμηνείες και τις βεβαιώσεις άλλων ανθρώπινων διανοιών που ισχυρίζονται ότι κατανοούν και ότι κατέχουν την αλήθεια. Δεν πιστεύει ότι οι διάνοιες και οι ερμηνείες τους είναι καλύτερες από τις δικές του.

Δεν είναι το κακό που αφθονεί σήμερα στον κόσμο εκείνο που εμποδίζει την αποκάλυψη και παρακωλύει την ανέλιξη της πνευματικής ζωής. Είναι η αποτυχία των θρησκευτικών οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο να διατηρήσουν την αλήθεια στην καθαρότητά της και να αποφύγουν τη φανατική ιδέα ότι η ερμηνεία της αλήθειας οποιουδήποτε ατόμου πρέπει αναγκαστικά να είναι η μόνη και ορθή.

Στην γλώσσα του Χριστιανισμού:

Η εκκλησία σήμερα είναι ο τάφος του Χριστού και ο λίθος της θεολογίας έχει κυλήσει στη θύρα του τύμβου.

Δεν υπάρχει ωστόσο λόγος επίθεσης στο Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να γίνει στόχος επίθεσης· αποτελεί έκφραση –ουσιαστικά, αν και όχι ακόμη εντελώς πραγματικά– της αγάπης του Θεού που ενυπάρχει στο δημιουργημένο σύμπαν Του.

Όμως ο εκκλησιαστικισμός είναι πλατιά εκτεθειμένος σε επιθέσεις και οι μάζες των σκεπτόμενων ανθρώπων το γνωρίζουν· δυστυχώς οι σκεπτόμενοι αυτοί άνθρωποι είναι ακόμη μια μικρή μειονότητα μέσα στις εκκλησίες. Ωστόσο, η σκεπτόμενη αυτή μειονότητα είναι εκείνη που όταν γίνει πλειονότητα θα απαγγείλει την καταδίκη των εκκλησιών και θα υιοθετήσει την εξάπλωση της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο ο Χριστός θα ένιωθε άνετα μέσα στις εκκλησίες αν βάδιζε ξανά μεταξύ των ανθρώπων. Τα τυπικά και οι τελετουργίες, η χλιδή και τα άμφια, οι λαμπάδες, το χρυσάφι και το ασήμι, η ατέλειωτη σειρά παπών, καρδιναλίων, αρχιεπισκόπων, δεσποτάδων και απλών ιερέων, παστόρων και κληρικών δεν φαίνεται ότι θα είχαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τον απλό Υιό του Θεού ο Οποίος –όταν βρισκόταν στη γη– δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίναι».

Πώς μπορούν να σωθούν τα πεινασμένα παιδιά του κόσμου όταν απευθύνονται εκκλήσεις εισφοράς χρημάτων για να φτιαχτούν καθεδρικοί ναοί και να ανεγερθούν περισσότερες εκκλησίες, όταν στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι υπάρχουσες εκκλησίες συχνά παραμένουν σχεδόν άδειες; Πώς μπορούν να ικανοποιηθούν οι πνευματικές και διανοητικές ανάγκες των ανθρώπων, όταν τα θεολογικά σεμινάρια στέλνουν νέους για να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα βασιζόμενους μόνο στις ερμηνείες του παρελθόντος; Δεν είναι δυνατόν ο Χριστός να μη θεωρεί εσφαλμένη και ανεπιθύμητη τη χωριστική ζωή των εκκλησιών και την υπεροψία των θεολόγων –που διαιρούν (όπως και έχουν διαιρέσει) τον κόσμο σε πιστούς και απίστους, σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, σε δήθεν φωτισμένους και δήθεν αδαείς– και αντίθετη με ό,τι εννοούσε και πίστευε όταν έλεγε: «και άλλα πρόβατα έχω, ά ουκ έστιν εκ της αυλής αυτής» (Ιωάν. 10.16.).

Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να γίνει στόχος επίθεσης· αποτελεί έκφραση –ουσιαστικά, αν και όχι ακόμη εντελώς πραγματικά– της αγάπης του Θεού που ενυπάρχει στο δημιουργημένο σύμπαν Του.

Η παρουσίαση της θρησκευτικής αλήθειας στο παρελθόν ανέκοψε την ανάπτυξη του θρησκευτικού πνεύματος· η θεολογία έφερε το ανθρώπινο είδος στα πρόθυρα της απελπισίας· το εύθραυστο άνθος της Χριστικής ζωής ανεκόπη και κλείστηκε στα σκοτεινά σπήλαια της ανθρώπινης σκέψης· η φανατική προσκόλληση στις ανθρώπινες ερμηνείες πήρε τη θέση της Χριστιανικής ζωής· εκατομμύρια βιβλίων εξάλειψαν τα ζωντανά λόγια του Χριστού· τα επιχειρήματα και οι συζητήσεις των ιερέων έσβησαν το φως που έφερε ο Βούδας ενώ, η αγάπη του Θεού, όπως αποκαλύφθηκε στη ζωή του Χριστού, λησμονήθηκε καθώς άνθρωποι φιλονικούσαν για έννοιες, φράσεις και λέξεις. Στο μεταξύ, άνθρωποι αγωνιούσαν, λιμοκτονούσαν, υπέφεραν, ζητούσαν βοήθεια και καθοδήγηση και όντας δυσαρεστημένοι, έχαναν την πίστη τους.

Παντού οι άνθρωποι είναι σήμερα έτοιμοι για το φως· περιμένουν μια νέα αποκάλυψη και μια νέα εποχή, επειδή η ανθρωπότητα προόδευσε τόσο πολύ στο δρόμο της εξέλιξης, ώστε αυτά τα αιτήματα και οι προσδοκίες δεν διατυπώνονται πια μόνο με όρους υλικής βελτίωσης, αλλά με όρους πνευματικού οράματος, αληθινών αξιών και ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Απαιτούν διδασκαλία και πνευματική βοήθεια μαζί με τα αναγκαία αιτήματα για τροφή, ένδυση και την ευκαιρία να εργάζονται και να ζουν ελεύθεροι. Και ενώ αντιμετωπίζουν λιμό σε εκτεταμένες περιοχές του κόσμου, αντιλαμβάνονται (με την ίδια φρίκη) την πείνα της ψυχής.

Δεν σφάλλουμε βέβαια αν συμπεράνουμε ότι ο πνευματικός αυτός τρόμος και το πνευματικό αυτό αίτημα έχουν καταλάβει κυρίαρχη θέση στη συνείδηση του Χριστού. Όταν Αυτός επανεμφανισθεί και μαζί με Αυτόν η μέχρι τώρα αόρατη Εκκλησία Του, τί θα μπορέσουν να κάνουν για να ικανοποιήσουν αυτήν την απαιτητική κραυγή και αυτήν την πιο έντονη στάση πνευματικής αντίληψης με την οποία θα Τους υποδεχθούν; Βλέπουν την εικόνα συνολικά. Η κραυγή του Χριστιανού για πνευματική βοήθεια, η κραυγή του Βουδιστή για πνευματική φώτιση και η κραυγή του Ινδουϊστή για πνευματική κατανόηση –μαζί με τις κραυγές όλων εκείνων που πιστεύουν ή όχι– πρέπει να ικανοποιηθούν. Τα αιτήματα της ανθρωπότητας φθάνουν στα αυτιά Τους και ο Χριστός και οι μαθητές Του δεν έχουν δογματικούς ενδοιασμούς, κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι ενδιαφέρονται για τις απόψεις των Φονταμενταλιστών ή τις θεωρίες των θεολόγων για την Άμωμο Σύλληψη, την δι’ Αντιπροσώπου Συγχώρηση (Vicarious Atonement) ή το Αλάνθαστο του Πάπα. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε απελπιστική ανάγκη και η ανάγκη αυτή πρέπει να ικανοποιηθεί· μόνο μεγάλες και θεμελιώδεις αρχές της ζωής, οι οποίες καλύπτουν το παρελθόν και το παρόν και παρέχουν μια βάση για το μέλλον, θα ικανοποιήσουν πραγματικά την ανθρώπινη επίκληση. Ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία δεν θα έλθουν για να καταστρέψουν ό,τι, ως τώρα, η ανθρωπότητα θεώρησε «αναγκαίο για τη σωτηρία» και ό,τι ικανοποίησε το πνευματικό της αίτημα. Όταν επανεμφανισθεί ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν· θα παραμείνουν τα θεμελιώδη της πίστης, επί των οποίων θα δομήσει τη νέα εκείνη παγκόσμια θρησκεία που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν. Η νέα αυτή παγκόσμια θρησκεία πρέπει να βασισθεί σε εκείνες τις αλήθειες που άντεξαν στη δοκιμασία των αιώνων και έφεραν σιγουριά και άνεση σε όλους τους ανθρώπους παντού. Αυτές ασφαλώς είναι:

1. Το Γεγονός του Θεού.

Πρώτα και κύρια πρέπει να υπάρξει αναγνώριση του γεγονότος του Θεού. Η κεντρική αυτή Πραγματικότητα μπορεί να αποκληθεί με οποιοδήποτε όνομα προτιμά ο άνθρωπος, ανάλογα με τις νοητικές ή συναισθηματικές του τάσεις, τη φυλετική παράδοση και κληρονομιά, διότι δεν μπορεί να ορισθεί ή να περιορισθεί με ονόματα. Τα ανθρώπινα όντα χρησιμοποιούν αναγκαστικά ονόματα για να εκφράσουν ό,τι νιώθουν, αισθάνονται και γνωρίζουν τόσο για το φαινομενικό όσο και για το άψαυστο. Συνειδητά ή ασυνείδητα όλοι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τον Υπερβατικό Θεό και τον Ενυπάρχοντα Θεό. Νιώθουν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ο Εμπνευστής παντός ό,τι υπάρχει.

Οι Ανατολικές πίστεις τόνιζαν πάντα τον Ενυπάρχοντα Θεό, βαθιά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, «πλησιέστερα από τα χέρια και τα πόδια», τον Εαυτό, τον Έναν, το Άτμα, μικρότερο από το μικρό και όμως παμπεριεκτικό. Οι Δυτικές πίστεις παρουσίασαν τον Υπερβατικό Θεό, έξω από το σύμπαν Του, ως Θεατή. Ο υπερβατικός Θεός καθόρισε αρχικά την αντίληψη των ανθρώπων για τη Θειότητα, επειδή η δράση του υπερβατικού αυτού Θεού εκδηλώνεται στις διαδικασίες της φύσης. Αργότερα στην Εβραϊκή διαθήκη, ο Θεός εμφανίσθηκε σαν φυλετικός Ιεχωβά, σαν η ψυχή ενός έθνους. Κατόπιν είδαν το Θεό σαν τον τελειοποιημένο άνθρωπο και ο θείος Θεάνθρωπος βάδισε στη Γη στο Πρόσωπο του Χριστού. Σήμερα έχουμε μια γοργά αυξανόμενη έμφαση στον ενυπάρχοντα Θεό σε κάθε ανθρώπινο ον και σε κάθε δημιουργημένη μορφή. Σήμερα θα έπρεπε οι εκκλησίες να παρουσιάσουν μια σύνθεση των δύο αυτών ιδεών που συνοψίζονται στη δήλωση του Σρι Κρίσνα στην Μπαγκαβάτ Γκιτά: «Έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το Σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω». Ο Θεός, μεγαλύτερος από το δημιουργημένο όλο, όμως ο Θεός παρών επίσης στο μέρος. Ο Υπερβατικός Θεός εγγυάται το σχέδιο για τον κόσμο μας και είναι ο Σκοπός που καθορίζει όλες τις ζωές από το ελάχιστο άτομο, μέσω όλων των βασιλείων της φύσης, μέχρι τον άνθρωπο.

2. Η Σχέση του Ανθρώπου με τον Θεό.

Η δεύτερη αλήθεια την οποία όλοι δέχονται –ασχέτως πίστεως– είναι η ουσιώδης σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Έμφυτη στην ανθρώπινη συνείδηση –υποτυπώδης και συχνά απροσδιόριστη– υπάρχει μια αίσθηση θειότητας. «Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ» (Γαλ. 3.26) και «είς γαρ έστιν ο πατήρ ημών, ο Θεός», λέει ο Χριστός κι έτσι μιλούν όλοι οι παγκόσμιοι Διδάσκαλοι και Αβατάρ ανά τους αιώνες. «Ότι καθώς εκείνος εστί και ημείς εσμέν εν τω κόσμω τούτω» (Ιωάν. Α, 4.17), είναι μια άλλη Βιβλική δήλωση. «Πλησιέστερα από την αναπνοή, πλησιέστερα από τα χέρια και τα πόδια, βρίσκεται Εκείνος», ψάλλει ο Ινδουιστής. «Ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης», βεβαιώνει θριαμβευτικά ο Απ. Παύλος.

3. Το Γεγονός της Αθανασίας και της Αιώνιας Διάρκειας.

Τρίτη είναι η αίσθηση της διάρκειας, της αιώνιας ζωής ή της αθανασίας. Από αυτήν την αναγνώριση δεν φαίνεται να υπάρχει διαφυγή. Αποτελεί μέρος της αντίδρασης της ανθρωπότητας τόσο, όσο και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Με αυτήν την εσώτερη πεποίθηση αντιμετωπίζουμε το θάνατο και γνωρίζουμε ότι θα ζήσουμε πάλι, ότι ερχόμαστε και φεύγουμε και ότι διαρκούμε γιατί είμαστε θείοι κι ελέγχουμε το πεπρωμένο μας. Γνωρίζουμε ότι έχουμε θέσει ένα στόχο και ότι ο στόχος αυτός είναι «περισσή Ζωή» – κάπου, εδώ, εκεί και τελικά παντού.

Το πνεύμα στον άνθρωπο είναι αθάνατο· διατηρείται στο διηνεκές, προοδεύοντας από σημείο σε σημείο και από στάδιο σε στάδιο πάνω στην Ατραπό της Εξέλιξης, ανελίσσοντας σταθερά και διαδοχικά τις θείες ιδιότητες και όψεις. Η αλήθεια αυτή συνεπάγεται αναγκαστικά την αναγνώριση δύο μεγάλων φυσικών νόμων: του Νόμου της Επαναγέννησης και του Νόμου του Αιτίου και Αποτελέσματος. Οι εκκλησίες της Δύσης αρνήθηκαν επίσημα να αναγνωρίσουν το Nόμο της Επαναγέννησης και έτσι περιπλανήθηκαν σε ένα θεολογικό αδιέξοδο και σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου. Οι εκκλησίες της Ανατολής υπερτόνισαν αυτούς τους Νόμους, με συνέπεια οι λαοί να καθορίζονται από μια αρνητική, συγκαταβατική στάση προς τη ζωή και τις διαδικασίες της, που βασίζεται σε μια διαρκώς ανανεούμενη ευκαιρία. Ο Χριστιανισμός τόνισε την αθανασία, αλλά εξάρτησε την αιώνια ευτυχία από την αποδοχή του θεολογικού δόγματος: Ομολόγησε την πίστη σου ως Χριστιανός και ζήσε σε κάποιον βλακώδη παράδεισο, ή αρνήσου να αποδεχτείς το Χριστιανισμό, ή συμπεριφέρσου σαν ένας υποκριτής τυπολάτρης Χριστιανός και πήγαινε σε μια διόλου πιθανή κόλαση. Και οι δύο αντιλήψεις απορρίπτονται σήμερα από όλους τους εχέφρονες, ειλικρινείς και σκεπτόμενους ανθρώπους. Κανείς με αληθινή δύναμη εκλογίκευσης ή με αληθινή πίστη σε ένα Θεό αγάπης δεν δέχεται τον παράδεισο των κληρικών, ούτε έχει καμιά διάθεση να πάει εκεί. Ακόμη λιγότερο δέχεται «την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω» (Αποκ. 19.20), ή τα αιώνια βασανιστήρια στα οποία ο Θεός της αγάπης υποτίθεται ότι καταδικάζει όλους όσους δεν πιστεύουν τις θεολογικές ερμηνείες του Μεσαίωνα. Η ουσιαστική αλήθεια βρίσκεται αλλού. «Ό γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει» (Γαλ. 6.7), είναι μια αλήθεια που χρειάζεται να τονισθεί πάλι. Στις λέξεις αυτές ο Απ. Παύλος μας διατυπώνει την αρχαία και αληθινή διδασκαλία του Νόμου του Αιτίου και Αποτελέσματος, που στην Ανατολή ονομάζεται Νόμος του Κάρμα.

Η αθανασία της ανθρώπινης ψυχής και η έμφυτη ικανότητα του πνευματικού, εσώτερου ανθρώπου να πραγματώνει τη δική του σωτηρία υπό το Νόμο της Επαναγέννησης σύμφωνα με το νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος, είναι οι υποκείμενοι παράγοντες που διέπουν την όλη ανθρώπινη διαγωγή και ανθρώπινη έφεση. Από τους δύο αυτούς νόμους κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει. Τον καθορίζουν συνεχώς ωσότου κατακτήσει την επιθυμητή και σχεδιασμένη τελειότητα και μπορέσει να εκδηλωθεί στη γη λειτουργώντας ορθά ως υιός του Θεού.

4. Η Συνέχεια της Αποκάλυψης και οι Θείες Προσεγγίσεις

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια και εκείνη που αποσαφηνίζει όλο το σχεδιασμένο έργο του Χριστού, συνδέεται με την πνευματική αποκάλυψη και την ανάγκη του ανθρώπου για το Θεό και του Θεού για τον άνθρωπο. Ποτέ δεν έμεινε η θειότητα χωρίς μαρτυρία. Ποτέ δεν ζήτησε ο άνθρωπος φως χωρίς να έλθει το φως. Ποτέ δεν υπήρξε εποχή, κύκλος ή παγκόσμια περίοδος στην οποία να μη δόθηκε η διδασκαλία και η πνευματική βοήθεια που απαιτούσε η ανθρώπινη ανάγκη. Ποτέ οι καρδιές και οι διάνοιες των ανθρώπων δεν στράφηκαν στο Θεό και δεν ήρθε ο Θεός πλησιέστερα στον άνθρωπο. Η ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της αίτησης του ανθρώπου για φως και επαφή με το Θεό και στη συνέχεια η παροχή φωτός και η προσέγγιση του Θεού στον άνθρωπο. Πάντοτε, ο Σωτήρας, ο Αβατάρ ή ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος πρόβαλε από τον μυστικό τόπο του Υψίστου και έφερε στον άνθρωπο νέα αποκάλυψη, νέα ελπίδα και νέα ώθηση για πληρέστερη πνευματική ζωή.

Μερικές από τις Προσεγγίσεις αυτές υπήρξαν κύριας φύσης και επηρέασαν την ανθρωπότητα σαν σύνολο και μερικές από αυτές ήταν λιγότερο σημαντικές και επηρέασαν μόνο ένα σχετικά μικρό τμήμα της ανθρωπότητας – ένα έθνος ή μια ομάδα. Όσοι έρχονται ως Αποκαλυπτές της αγάπης του Θεού, έρχονται από εκείνο το πνευματικό κέντρο το οποίο ο Χριστός ονόμασε «βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 6.33.). Εδώ ενοικούν «πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων» (Εβρ. 12.23)· εδώ βρίσκονται οι πνευματικοί Οδηγοί της φυλής και εδώ οι πνευματικοί Εκτελεστές του σχεδίου του Θεού ζουν και εργάζονται και επιβλέπουν τις ανθρώπινες και πλανητικές υποθέσεις. Αποκαλείται με πολλά ονόματα από πολλούς ανθρώπους. Αναφέρεται ως Πνευματική Ιεραρχία, Κατοικία του Φωτός, Κέντρο όπου βρίσκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλη Λευκή Στοά. Από εδώ έρχονται όσοι δρουν ως Αγγελιαφόροι της Σοφίας του Θεού, Θεματοφύλακες της αλήθειας όπως είναι ο Χριστός και Εκείνοι των Οποίων έργο είναι να σώσουν τον κόσμο, να μεταδώσουν την επόμενη αποκάλυψη και να καταδείξουν τη θειότητα.

Ένας νέος ορισμός του Θεού μας δόθηκε όταν ο Βούδας δίδαξε ότι ο Θεός ήταν Φως και μας έδειξε το δρόμο της φώτισης και όταν ο Χριστός μας αποκάλυψε δια της ζωής και της υπηρεσίας Του στη γη ότι ο Θεός ήταν Αγάπη. Σήμερα η όψη γνώση της φώτισης έχει κατανοηθεί, αλλά η εσώτερη έννοια της αγάπης μόλις τώρα γίνεται αμυδρά αισθητή. Όμως, το φως και η αγάπη αποκαλύφθηκαν στον κόσμο από δύο μεγάλους Υιούς του Θεού σε δύο Προσεγγίσεις.

Όλες οι παγκόσμιες Γραφές μαρτυρούν την ύπαρξη αυτού του κέντρου πνευματικής ενέργειας. Αυτή η πνευματική Ιεραρχία έλκεται σταθερά πλησιέστερα στην ανθρωπότητα καθώς οι άνθρωποι αποκτούν μεγαλύτερη συνείδηση της θειότητας και γίνονται πιο κατάλληλοι για επαφή με το θείο.

5. Το Γεγονός της Μεταξύ μας Σχέσης

Αυτή η πέμπτη βασική αλήθεια είναι ένα τόσο θεμελιώδες πνευματικό γεγονός όσο και ο Ίδιος ο Θεός, επειδή συνδέεται με τη γνώση μας για Αυτόν ως Πατέρα.

Αυτή τη σχέση την αποκαλούμε «αδελφότητα» και εκφράζεται ή θα έπρεπε θα εκφρασθεί τελικά μέσω της ανθρώπινης συντροφικότητας και των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Για αυτήν εργαζόμαστε και η ανθρωπότητα κινείται προς αυτήν τη σχέση.

6. Το Γεγονός της Ατραπού προς τον Θεό

Η επίγνωσή ως προς αυτήν διατηρήθηκε για μας ανά τους αιώνες από εκείνους που ήξεραν το Θεό και τους οποίους ο κόσμος ονόμασε μυστικιστές, αποκρυφιστές και αγίους. Μπροστά στους ανατείνοντες ανθρώπους διανοίγεται η Οδός. Η ιστορία της ανθρώπινης ψυχής είναι η ιστορία της αναζήτησης της Οδού και η ανακάλυψή της με την επιμονή. Αυτή είναι η έκτη από τις βασικές πραγματικότητες και αλήθειες που έχουν καθορίσει τις μάζες των ανθρώπων ανά τους αιώνες.

Σε κάθε φυλή και έθνος, σε κάθε κλίμα και τμήμα του κόσμου και στις ατέρμονες εκτάσεις του ίδιου του χρόνου μέχρι το ατέλειωτο παρελθόν, οι άνθρωποι έβρισκαν την Ατραπό προς το Θεό· τη διάνυαν και αποδέχονταν τις συνθήκες της, υπέμεναν τις πειθαρχίες της, στηρίζονταν με εμπιστοσύνη στις πραγματικότητές της, δέχονταν τις ανταμοιβές της και έβρισκαν το στόχο τους. Φτάνοντας εκεί, «εισέρχονταν στη χαρά του Κυρίου», συμμετείχαν στα μυστήρια του βασιλείου των ουρανών, κατοικούσαν στη δόξα της θείας Παρουσίας και έπειτα επέστρεφαν στους δρόμους των ανθρώπων για να υπηρετήσουν. Η μαρτυρία για την ύπαρξη αυτής της Ατραπού είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός όλων των μεγάλων θρησκειών και μάρτυρές της είναι εκείνοι που υπερέβησαν όλες τις μορφές και όλες τις θεολογίες και διείσδυσαν στον κόσμο της έννοιας τον οποίο καλύπτουν όλα τα σύμβολα.

Οι αλήθειες αυτές είναι τμήμα όλων όσων το παρελθόν έδωσε στον άνθρωπο. Είναι η αιώνια κληρονομιά μας και σε σχέση με αυτές δεν υπάρχει καμιά νέα αποκάλυψη αλλά μόνο συμμετοχή και κατανόηση. Είναι τα γεγονότα που μας έφεραν οι Παγκόσμιοι Διδάσκαλοι, που τα προσάρμοσαν στην ανάγκη και την ικανότητά μας σε κάθε δεδομένη στιγμή. Είναι η εσώτερη δομή της Μίας Αλήθειας πάνω στην οποία έχουν δομηθεί όλες οι παγκόσμιες θεολογίες, περιλαμβανομένων των Χριστιανικών δοξασιών και δογμάτων που διαμορφώθηκαν γύρω από το Πρόσωπο του Χριστού και τη διδασκαλία Του.

Μια άλλη μεγάλη Προσέγγιση της θειότητας και μια άλλη πνευματική αποκάλυψη είναι πλέον εφικτή. Μια νέα αποκάλυψη αιωρείται πάνω στο ανθρώπινο γένος και Εκείνος που θα τη φέρει και θα την εφαρμόσει έλκεται σταθερά πιο κοντά μας. Τί θα φέρει στο ανθρώπινο γένος η μεγάλη αυτή προσέγγιση, δεν είναι ακόμη γνωστό. Θα μας φέρει ασφαλώς σαφή αποτελέσματα, όπως και οι προηγούμενες αποκαλύψεις και οι αποστολές Εκείνων που ήλθαν σε ανταπόκριση των προηγούμενων αιτήσεων της ανθρωπότητας. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη είναι στο δρόμο τους. Τί άραγε εννοεί ο ορθόδοξος θεολόγος και κληρικός όταν χρησιμοποιεί τις λέξεις «ουρανός καινός»; Μήπως οι λέξεις αυτές υποδηλώνουν κάτι εντελώς νέο και μια νέα αντίληψη ως προς τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας; Μήπως ο Ερχόμενος μας φέρνει μια νέα αποκάλυψη για την καθαυτή φύση του Θεού; Γνωρίζουμε άραγε όλα όσα μπορούν να γίνουν γνωστά για το Θεό; Αν είναι έτσι, τότε ο Θεός είναι πολύ πεπερασμένος. Δεν είναι άραγε δυνατόν οι τωρινές μας ιδέες για το Θεό ως Παγκόσμιου Νου, Αγάπης και Θέλησης να εμπλουτισθούν με κάποια νέα ιδέα ή ποιότητα για την οποία δεν έχουμε ακόμη κανένα όνομα ή λέξη και για την οποία δεν έχουμε την παραμικρή αντίληψη; Καθεμιά από τις τρεις τωρινές έννοιες της θειότητας –της Τριάδας– ήταν εντελώς νέα όταν αρχικά παρουσιάσθηκε διαδοχικά στο νου ή τη συνείδηση του ανθρώπου.

Εδώ και μερικά χρόνια τώρα η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη μας έρχεται πλησιέστερα στην ανθρωπότητα και η προσέγγισή της ευθύνεται για τις μεγάλες ιδέες της ελευθερίας, που είναι τόσο κοντά στις καρδιές των ανθρώπων παντού. Το όνειρο της αδελφότητας, της συντροφικότητας, της παγκόσμιας συνεργασίας και μιας ειρήνης που βασίζεται σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις, αποσαφηνίζεται στο νου μας. Οραματιζόμαστε, επίσης, μια νέα και ζωντανή παγκόσμια θρησκεία, μια οικουμενική πίστη που θα έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, αλλά θα αποσαφηνίζει την ανατέλλουσα νέα ομορφιά και την επερχόμενη ζωντανή αποκάλυψη.

Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι η προσέγγιση αυτή κατά έναν τρόπο –βαθύτατα πνευματικό, αλλά εντελώς πραγματικό– θα αποδείξει την αλήθεια της ενύπαρξης του Θεού. Οι εκκλησίες τόνισαν και εκμεταλλεύθηκαν την εκτός χώρου Θεότητα και υπέθεσαν την παρουσία ενός Θεού που δημιουργεί, συντηρεί και ενεργεί δημιουργικά, αλλά συγχρόνως βρίσκεται εκτός της Δημιουργίας Του – ένας ανεξιχνίαστος Θεατής. Αυτός ο τύπος του υπερβατικού Δημιουργού πρέπει να αποδειχθεί ψευδής και η δοξασία αυτή πρέπει να αντιμετωπισθεί με την εκδήλωση του Θεού στον άνθρωπο, την ελπίδα της δόξας. Αυτό θα καταδείξει σίγουρα η αναμενόμενη Προσέγγιση· θα αποδείξει επίσης τη στενή σχέση μεταξύ του Υπερβατικού Θεού και εκείνου «εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», γιατί «έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού Του, παραμένει». Ο Θεός ενυπάρχει στις μορφές όλων των δημιουργημένων πραγμάτων. Η δόξα που θα αποκαλυφθεί είναι η έκφραση της έμφυτης εκείνης θειότητας με όλες τις ιδιότητες και όψεις της, τις ποιότητες και δυνάμεις της με το μέσον της ανθρωπότητας.

Η νέα παγκόσμια θρησκεία θα βασίζεται στο γεγονός του Θεού και της σχέσης του ανθρώπου με το θείο, στο γεγονός της αθανασίας και της συνέχειας της θείας αποκάλυψης, καθώς και στο γεγονός της συνεχούς ανάδυσης Αγγελιαφόρων από το θείο κέντρο. Στα γεγονότα αυτά πρέπει να προστεθεί η βέβαιη, ενστικτώδης γνώση του ανθρώπου για την ύπαρξη της Ατραπού προς το Θεό και για την ικανότητά του να τη βαδίσει, όταν η εξελικτική διαδικασία τον φέρει στο σημείο ενός νέου προσανατολισμού στη θειότητα και της αποδοχής του γεγονότος τόσο του Υπερβατικού όσο και του Ενυπάρχοντος Θεού σε κάθε μορφή ζωής.

Καθώς κοιτάζουμε τον αυριανό κόσμο και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε ποια δομή πρέπει να πάρει η πίστη της ανθρωπότητας και ποιο οικοδόμημα θα ανεγείρει η επιδεξιότητα των γιγνωσκόντων για να στεγάσει το θρησκευτικό πνεύμα του ανθρώπου, τρεις ανάμεσα στις θεμελιώδεις αλήθειες φαίνεται να αναδύονται σαν αναγκαίες προσθήκες στο αποκαλυφθέν σώμα της αλήθειας:

Η καταδειχθείσα ύπαρξη μιας Πνευματικής Ιεραρχίας της οποίας σκοπός ζωής είναι το καλό της ανθρωπότητας. Τα Μέλη της Ιεραρχίας θεωρούνται ως οι Θεματοφύλακες του θείου Σχεδίου και εκφράσεις της Αγάπης του Θεού.

Η ανάπτυξη της Επιστήμης της Επίκλησης και Εφέλκυσης ως ένα μέσον και μια μέθοδος προσέγγισης της θειότητας.

Η αντίληψη ότι ο έναστρος ουρανός, το ηλιακό σύστημα και οι πλανητικές σφαίρες αποτελούν το σύνολό τους εκδηλώσεις μεγάλων πνευματικών Ζωών και ότι η αλληλοσυσχέτιση ανάμεσα στις ενσωματωμένες αυτές Ζωές είναι τόσο πραγματική και αποτελεσματική όσο η σχέση ανάμεσα στα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας.

Επίκληση και Εφέλκυση

Αυτές είναι οι θεμελιώδεις αλήθειες στις οποίες θα βασισθεί η παγκόσμια θρησκεία του μέλλοντος. Ο βασικός της τόνος θα είναι η Θεία Προσέγγιση. «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4.8), είναι η μεγάλη εντολή που εκπορεύεται με νέους και καθαρούς τόνους από τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία αυτή την εποχή.

Το μεγάλο θέμα της νέας παγκόσμιας θρησκείας θα είναι η αναγνώριση των πολλών θείων προσεγγίσεων και η συνέχεια της αποκάλυψης που καθεμιά από αυτές μετέδωσε. Το έργο που βρίσκεται ενώπιον των πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων σήμερα στον κόσμο είναι να προετοιμάσουν την ανθρωπότητα για την επικείμενη και (ίσως) τη μέγιστη όλων των Προσεγγίσεων. Η μέθοδος που θα εφαρμοστεί θα είναι η επιστημονική και νοήμων χρήση της Επίκλησης και Εφέλκυσης και η αναγνώριση της τρομακτικής τους δύναμης.

Ο άνθρωπος επικαλείται με διάφορους τρόπους τη θεία Προσέγγιση: με την αόριστη, άφωνη έκκληση ή επικλητική κραυγή των μαζών και επίσης με τη σχεδιασμένη, καθορισμένη επίκληση των πνευματικά προσανατολισμένων ζηλωτών, του πεπεισμένου νοήμονος εργάτη, μαθητή και μυημένου – στην πραγματικότητα όλων όσων αποτελούν το «Νέο Όμιλο Εξυπηρετητών του Κόσμου», εκείνου του υποκειμενικά συνδεδεμένου ομίλου που οδηγεί την ανθρωπότητα προς ένα νέο και καλύτερο πολιτισμό.

Η Επιστήμη της επίκλησης και εφέλκυσης θα αντικαταστήσει ό,τι ονομάζουμε τώρα «προσευχή» και «λατρεία». Δεν υπάρχει λόγος να ενοχλούμαστε από τη χρήση της λέξης «επιστήμη». Δεν είναι το ψυχρό και άκαρδο διανοητικό πράγμα όπως τόσο συχνά απεικονίζεται. Στην πραγματικότητα είναι η νοήμων οργάνωση της πνευματικής ενέργειας και των δυνάμεων της αγάπης, οι οποίες όταν είναι αποτελεσματικές θα εφελκύσουν την ανταπόκριση πνευματικών Όντων που μπορούν να βαδίσουν πάλι ανοιχτά μεταξύ των ανθρώπων και έτσι να εγκαθιδρύσουν μια στενή σχέση και συνεχή επικοινωνία μεταξύ ανθρωπότητας και πνευματικής Ιεραρχίας.

Διευκρινιστικά πρέπει να ειπωθεί ότι η Επίκληση είναι τριών ειδών: υπάρχει, όπως δηλώθηκε παραπάνω, η ασυνείδητα εκφρασμένη μαζική αίτηση και η επικλητική κραυγή που εξέρχεται από τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε εποχή κρίσης όπως η σημερινή. Η επικλητική αυτή κραυγή υψώνεται αδιάκοπα από όλους τους ανθρώπους που ζουν στο μέσο της συμφοράς. Απευθύνεται σε εκείνη τη δύναμη έξω από αυτούς τους ίδιους, για την οποία νιώθουν ότι μπορεί και πρέπει να έρθει σε βοήθειά τους τη στιγμή της έσχατης ανάγκης. Η μεγάλη και άναρθρη αυτή επίκληση υψώνεται σήμερα παντού. Υπάρχει έπειτα το επικλητικό πνεύμα που εμφανίζουν οι ειλικρινείς άνθρωποι καθώς συμμετέχουν στις τελετές της θρησκείας τους και επωφελούνται της ευκαιρίας της κοινής λατρείας και προσευχής για να υποβάλουν τα αιτήματά τους για βοήθεια ενώπιον του Θεού. Αυτός ο όμιλος, προστιθέμενος στις μάζες των ανθρώπων, διαμορφώνει ένα τεράστιο σώμα επίκλησης από άτομα που αυτή την εποχή η μαζική τους πρόθεση εκδηλώνεται σαφώς και η επίκλησή τους ανέρχεται στον Ύψιστο. Τέλος έχουμε τους εκπαιδευμένους μαθητές και ζηλωτές του κόσμου, που χρησιμοποιούν ορισμένες μορφές λέξεων, ορισμένες προσεκτικά καθορισμένες επικλήσεις και –καθώς το κάνουν– εστιάζουν την επικλητική κραυγή και την επικλητική έκκληση των δύο άλλων ομίλων και τους προσδίδουν ορθή κατεύθυνση και δύναμη. Οι τρεις αυτές ομάδες, συνειδητά ή ασυνείδητα, έρχονται σε δραστηριότητα αυτή την εποχή και η ενωμένη τους προσπάθεια εγγυάται μια επακόλουθη εφέλκυση.

Το νέο αυτό επικλητικό έργο θα είναι ο βασικός τόνος της ερχόμενης παγκόσμιας θρησκείας και θα διαιρεθεί σε δύο μέρη. Αφ’ ενός, στο επικλητικό έργο των μαζών των ανθρώπων παντού, που θα έχουν εκγυμναστεί από τους πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους του κόσμου (οι οποίοι εργάζονται στις εκκλησίες υπό το φωτισμένο κλήρο, όποτε είναι δυνατό) για να αποδεχθούν το γεγονός των ερχόμενων πνευματικών ενεργειών, οι οποίες εστιάζονται δια του Χριστού και της πνευματικής Του Ιεραρχίας και, επίσης, θα έχουν εξασκηθεί να εκφωνούν την αίτησή τους για φως, απολύτρωση και κατανόηση. Αφ’ ετέρου, στο επιδέξιο έργο της επίκλησης, όπως ασκείται από εκείνους που έχουν εκγυμνάσει το νου τους με τον ορθό διαλογισμό, που γνωρίζουν τη δύναμη που υπάρχει στις φόρμουλες, στα μάντραμ και στις επικλήσεις και εργάζονται συνειδητά. Αυτοί θα χρησιμοποιούν αυξανόμενα ορισμένες σημαντικές φόρμουλες λέξεων, που θα δοθούν αργότερα στη φυλή, όπως ακριβώς η Κυριακή Προσευχή δόθηκε από τον Χριστό και «Η Μεγάλη Επίκληση» δόθηκε για χρήση αυτή την εποχή από την Ιεραρχία.

Η νέα αυτή θρησκευτική επιστήμη για την οποία η προσευχή, ο διαλογισμός και η τελετουργία έχουν προετοιμάσει την ανθρωπότητα, θα εκγυμνάσει τους ανθρώπους της να παρουσιάζουν –σε καθορισμένες περιόδους καθ’ όλο το έτος– το εκφωνούμενο αίτημα των λαών του κόσμου για σχέση με το Θεό και για στενότερη πνευματική σχέση μεταξύ τους. Το έργο αυτό, όταν διεξαχθεί ορθά, θα εφελκύσει ανταπόκριση από την αναμένουσα Ιεραρχία και τον Αρχηγό Της, τον Χριστό. Μέσα από αυτήν την ανταπόκριση, η πίστη των μαζών θα μεταβληθεί βαθμιαία στην πεποίθηση που χαρακτηρίζει τους γιγνώσκοντες. Με αυτόν τον τρόπο οι μάζες των ανθρώπων θα μετασχηματισθούν και θα πνευματοποιηθούν, ενώ τα δύο μεγάλα θεία κέντρα ενέργειας ή όμιλοι –η Ιεραρχία και η Ανθρωπότητα– θα αρχίσουν να εργάζονται σε πλήρη ενοποίηση και ενότητα. Τότε η Βασιλεία του Θεού, πραγματικά και αληθινά, θα λειτουργεί πάνω στη γη.

Δύο μεγάλα θεία κέντρα ενέργειας ή όμιλοι –η Ιεραρχία και η Ανθρωπότητα– θα αρχίσουν να εργάζονται σε πλήρη ενοποίηση και ενότητα.

Θα σας είναι φανερό ότι μπορώ να υποδείξω μόνο τα πλατιά γενικά περιγράμματα της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Η διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης, που θα επέλθει σαν αποτέλεσμα της επικείμενης Μεγάλης Προσέγγισης, θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να συλλάβει όχι μόνο τη σχέση της με την πνευματική ζωή του πλανήτη μας, τον Έναν «εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», αλλά θα δώσει και μια αναλαμπή της σχέσης του πλανήτη μας με τον κύκλο των πλανητικών ζωών που κινούνται μέσα στην τροχιά του Ηλίου και τον ακόμη μεγαλύτερο κύκλο των πνευματικών επιρροών που προσεγγίζουν το σύστημά μας καθώς αυτό διαγράφει την τροχιά του στους Ουρανούς (τους δώδεκα αστερισμούς του ζωδιακού). Η αστρονομική και η αστρολογική έρευνα έχει αποδείξει αυτή τη σχέση και τις ασκούμενες επιρροές, αλλά υπάρχουν ακόμη εικασίες και πολλοί ανόητοι ισχυρισμοί και ερμηνείες. Όμως οι εκκλησίες αυτό το αναγνώριζαν πάντα και η Βίβλος το πιστοποίησε. «Εξ ουρανού παρετάξαντο οι αστέρες, εκ τρίβων αυτών παρετάξαντο μετά Σισάρα» (Κριτ. 5.20.). «Συνήκας δε δεσμόν Πλειάδος;» (Ιώβ, 38.31.). Πολλά άλλα χωρία μαρτυρούν αυτόν τον ισχυρισμό των Γιγνωσκόντων. Πολλές εκκλησιαστικές γιορτές καθορίσθηκαν σε σχέση με τη σελήνη ή κάποιο ζωδιακό αστερισμό. Η έρευνα θα αποδείξει ότι αυτό συμβαίνει και, όταν θεσπισθεί σε ολόκληρο τον κόσμο το τυπικό της νέας παγκόσμιας θρησκείας, θα αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους εξεταζόμενους παράγοντες.