της Αλίκης Α. Μπέιλη

[Το κείμενο αυτού του φυλλαδίου είναι προσαρμοσμένο από το Τρίτο Κεφάλαιο του βιβλίου Η Επανεμφάνιση του Χριστού, της Αλίκης Α. Μπέιλη, εκδόσεις Lucis Press Limited του Λονδίνου και Lucis Publishing Company της Νέας Υόρκης. Το βιβλίο έχει επίσης εκδοθεί στα Δανέζικα, Ολλανδικά, Φινλανδικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ελληνικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά, Πολωνικά, Πορτογαλικά, Ισπανικά, Σουηδικά και Γιουγκοσλαβικά].

O Υπερβατικός Θεός, μεγαλύτερος, αχανέστερος και πιο περιεκτικός από το δημιουργημένο Του κόσμο, αναγνωρίζεται παγκόσμια και τονίζεται γενικά· όλες οι πίστεις μπορούν να πουν μαζί με τον Σρι Κρίσνα (που μιλά ως Θεός, ο Δημιουργός) ότι «έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω». Αυτός ο Υπερβατικός Θεός δέσποζε στη θρησκευτική σκέψη εκατομμυρίων απλών και πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων κατά τη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν από τότε που η ανθρωπότητα άρχισε να προωθείται στη θειότητα.

Βραδέως, ανατέλλει στην αφυπνιζόμενη συνείδηση της ανθρωπότητας η μεγάλη παράλληλη αλήθεια του Ενυπάρχοντα Θεού – που «διαπερνά» θεία όλες τις μορφές, ρυθμίζει από μέσα όλα τα βασίλεια στη φύση, εκφράζει έμφυτη θειότητα μέσω των ανθρώπινων όντων και πριν δύο χιλιάδες χρόνια απεικόνισε τη φύση της θείας αυτής Ενύπαρξης στο Πρόσωπο του Χριστού. Σήμερα σαν αποτέλεσμα της ανελισσόμενης αυτής θείας Παρουσίας εισέρχεται στο νου των ανθρώπων παντού μια νέα έννοια: ότι ο Χριστός βρίσκεται μέσα μας, η ελπίδα της Δόξας. Υπάρχει μια αυξανόμενη και αναπτυσσόμενη πίστη ότι ο Χριστός βρίσκεται μέσα μας, όπως βρισκόταν στο Διδάσκαλο Ιησού κι αυτή η πίστη θα αλλάξει τις παγκόσμιες υποθέσεις και την όλη στάση του ανθρώπινου γένους για τη ζωή.

Το θαύμα εκείνης της Ζωής που έζησε πριν δύο χιλιάδες χρόνια είναι ακόμη μαζί μας και δεν έχασε τίποτε από τη φρεσκάδα του· είναι μια αιώνια έμπνευση, ελπίδα, ενθάρρυνση και παράδειγμα. Η αγάπη που κατέδειξε κρατά ακόμη σε δεσμά το σκεπτόμενο κόσμο, παρότι σχετικά λίγοι προσπάθησαν πραγματικά να επιδείξουν την ίδια ποιότητα αγάπης όπως Αυτός – μια αγάπη που οδηγεί αλάνθαστα σε παγκόσμια υπηρεσία, πλήρη αυτο-παραγνώριση κι ακτινοβόλο, μαγνητική ζωή. Τα λόγια που είπε ήταν λίγα και απλά κι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τα κατανοήσουν, αλλά η σημασία τους χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στις πολύπλοκες τυπικότητες και συζητήσεις του Απ. Παύλου και στις ατέρμονες διενέξεις των θεολόγων σχολιαστών από τότε που έζησε και μας άφησε – ή φαινομενικά μας άφησε.

Όμως – σήμερα ο Χριστός είναι πλησιέστερα στην ανθρωπότητα από κάθε άλλη εποχή στην ανθρώπινη ιστορία· είναι πιο κοντά απ’ όσο γνωρίζει ο πιο ανατείνων κι αισιόδοξος μαθητής και μπορεί να έρθει ακόμη πιο κοντά αν γίνουν κατανοητά όσα έχω την πρόθεση να γράψω και να φέρω στην προσοχή των ανθρώπων παντού. Γιατί ο Χριστός ανήκει στην ανθρωπότητα, στον κόσμο των ανθρώπων κι όχι μόνο στις εκκλησίες και στις θρησκευτικές πίστεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Γύρω Του –σ’ εκείνον τον Υψηλό Τόπο της Γη όπου διαμένει– συγκεντρώνονται σήμερα όλοι οι μεγάλοι Μαθητές Του, οι Διδάσκαλοι της Σοφίας κι όλοι Εκείνοι που είναι απελευθερωμένοι Υιοί του Θεού, οι Oποίοι ανά τους αιώνες πέρασαν από το σκοτάδι στο Φως, από το απατηλό στο Πραγματικό και από τον θάνατο στην Αθανασία· στέκουν έτοιμοι να εκτελέσουν τις εντολές Του και να υπακούσουν σ’ Αυτόν, στο Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων κι Δάσκαλο, όμοια, Αγγέλων και ανθρώπων. Oι Εκφραστές και οι Αντιπρόσωποι όλων των παγκόσμιων πίστεων περιμένουν –υπό την καθοδήγησή Του– ν αποκαλύψουν σ’ όλους εκείνους που μοχθούν σήμερα στη δίνη των παγκόσμιων υποθέσεων και ζητούν να επιλύσουν την παγκόσμια κρίση, ότι δεν είναι μόνοι. O Υπερβατικός Θεός εργάζεται δια του Χριστού και της Πνευματικής Ιεραρχίας για να φέρει ανακούφιση· ο Ενυπάρχων Θεός σε όλους τους ανθρώπους στέκει στο χείλος ορισμένων εκπληκτικών Αναγνωρίσεων.

Η μεγάλη Αποστολική Διαδοχή των Γνωριζόντων το Θεό στέκει σήμερα με ανανεωμένη δραστηριότητα – μια διαδοχή Εκείνων που έζησαν στη γη, αποδέχθηκαν το γεγονός του Υπερβατικού Θεού, ανακάλυψαν την πραγματικότητα του Ενυπάρχοντα Θεού, απεικόνισαν στη ζωή Τους τα θεία χαρακτηριστικά της Χριστικής ζωής και (επειδή έζησαν στη γη όπως έζησε και ζει Αυτός) «εισήλθαν για χάρη μας στον πέπλο, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα ότι πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε τα βήματά Του» και τα δικά Τους. Τελικά κι εμείς ανήκουμε στη μεγάλη αυτή διαδοχή.

Ο ίδιος ο Bούδδας στέκει πίσω από τον Χριστό με μια ταπεινή αναγνώριση του θείου έργου το οποίο φέρνει στο χείλος της αποκορύφωσης κι εξαιτίας του επικείμενου της πνευματικής αυτής εκπλήρωσης. Δεν είναι μόνο όλοι εκείνοι που λειτουργούν συνειδητά στο Βασίλειο του Θεού οι οποίοι έχουν επίγνωση των σχεδίων Του, αλλά επειδή τα μεγάλα εκείνα πνευματικά Όντα που ζουν και διαμένουν στον «Oίκο του Πατρός», στο «κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή», κινητοποιούνται και οργανώνονται επίσης για να βοηθήσουν στο έργο Του. Η πνευματική γραμμή διαδοχής από το θρόνο του Αρχαίου των Ημερών μέχρι τον πιο ταπεινό μαθητή (που συγκεντρώνεται μαζί με άλλους στα πόδια του Χριστού) εστιάζεται σήμερα στο έργο της βοήθειας της ανθρωπότητας.

Η μεγάλη στιγμή την οποία περίμενε τόσο υπομονετικά, έχει σχεδόν φτάσει· η «συντέλεια του αιώνος» στην οποία αναφέρθηκε όταν μιλούσε στη μικρή ομάδα των μαθητών Του – «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» – έφτασε και σήμερα στέκει και περιμένει, γνωρίζοντας ότι ήρθε η ώρα όπου «θα δει τους μόχθους της ψυχής Του και θα ικανοποιηθεί». (Iσ: LIII: 11.)

Σ’ όλη την πνευματική διαδοχή των Υιών του Θεού τίποτε άλλο δε βλέπει και δε νιώθει κανείς παρά μόνο προσδοκία και προετοιμασία. «Η Ιεραρχία αναμένει». Έκανε ό,τι ήταν δυνατό απ’ την πλευρά της τωρινής ευκαιρίας. Ο Χριστός στέκει σε σιωπηλή αναμονή, προσηλωμένος στην προσπάθεια που θα υλοποιήσει το έργο Του στη Γη και θα Του επιτρέψει να κορυφώσει την προσπάθεια που έκανε πριν 2000 χρόνια στην Παλαιστίνη. Ο Βούδδας αιωρείται πάνω από τον πλανήτη, έτοιμος να παίξει το ρόλο Του, αν το ανθρώπινο γένος Τού προσφέρει την ευκαιρία. Όλα πλέον εξαρτώνται από την ορθή δράση των ανθρώπων καλής θέλησης.

Απ’ τον Oίκο του Πατρός (το «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή ή Σαμπάλλα για τους εσωτεριστές) έχει εκπεμφθεί η εντολή: «Ήγγικεν η ώρα». Απ’ το βασίλειο του Θεού όπου βασιλεύει ο Χριστός ήρθε η απάντηση: «Πάτερ, γενηθήτω το θέλημά Σου»· κάτω στον αγωνιζόμενο, συγχυσμένο, δυστυχή κόσμο των ανθρώπων υψώνεται αδιάκοπα η κραυγή: «Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη». Έτσι στα τρία μεγάλα πνευματικά κέντρα –τον Oίκο του Πατρός, το Βασίλειο του Θεού και την αφυπνιζόμενη Ανθρωπότητα– δεν υπάρχει παρά ένας Σκοπός, μία ιδέα και μία κοινή προσδοκία.

Είναι ουσιώδες να υπάρξει σήμερα κάποιο μέτρο πληρέστερης γνώσης αναφορικά με το «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή». Το κοινό πρέπει να έχει κάποια κατανόηση του ύψιστου αυτού πνευματικού κέντρου στο οποίο –αν πιστέψουμε την ιστορία του Ευαγγελίου– ο Χριστός ήταν πάντα προσηλωμένος. Συχνά διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ότι «ο Πατήρ ομίλησεν προς Αυτόν», ή ότι «ήκουσεν Φωνήν» την οποία δεν άκουσαν άλλοι, ή ότι ακούσθηκαν τα λόγια, «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός». Αρκετές φορές διαβάζουμε ότι η σφραγίδα της επικύρωσης (όπως καλείται πνευματικά) δόθηκε σ’ Αυτόν. Μόνο ο Πατήρ, ο πλανητικός Λόγος, «εν τω Οποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξ. 17.28), ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών (Δαν. 7.9) μπορεί να προφέρει την τελική αυτή επιβεβαιωτική λέξη. Υπάρχουν, όπως καλά ξέρουμε, πέντε κρίσεις ή μυήσεις οι οποίες αφορούν το Διδάσκαλο Ιησού –η Γέννηση στη Βηθλεέμ, η Βάπτιση, η Μεταμόρφωση, η Σταύρωση και η Ανάσταση– αλλά πίσω από την προφανή και πρακτική αυτή διδασκαλία βρίσκεται ένα υπόγειο ρεύμα ή σκέψη για κάτι πολύ ανώτερο και μεγαλύτερης σπουδαιότητας – η επιβεβαιωτική Φωνή του Πατρός που αναγνωρίζει αυτό που επιτέλεσε ο Χριστός.

Όταν ο Χριστός συμπληρώσει στα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια το έργο που εγκαινίασε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, η επιβεβαιωτική αυτή Φωνή θα ακουσθεί ασφαλώς πάλι και θα χορηγηθεί η θεία αναγνώριση της έλευσής Του. Τότε ο Χριστός θα λάβει την εκπληκτική εκείνη μύηση για την οποία δε γνωρίζουμε τίποτε, εκτός ότι δύο θείες όψεις θα σμίξουν και θα συγχωνευθούν μέσα Του (αγάπη-σοφία σε πλήρη εκδήλωση, υποκινούμενη από θεία θέληση ή δύναμη). Τότε ο Βούδδας και ο Χριστός θα διέλθουν μαζί ενώπιον του Πατρός, του Κυρίου του Κόσμου, θα δουν μαζί τη δόξα του Κυρίου και θα περάσουν τελικά σε ανώτερη υπηρεσία, η φύση και το επίπεδο της οποίας μας είναι άγνωστα.

Δεν σας γράφω εδώ με φανατικό ή χιλιαστικό πνεύμα· δεν μιλώ σαν θεωρητικός θεολόγος ή σαν εκφραστής κάποιας φάσης ενός θρησκευτικού ευσεβούς πόθου. Μιλώ επειδή πολλοί γνωρίζουν ότι έχει ωριμάσει ο καιρός κι επειδή η έκκληση των απλών πιστών καρδιών διείσδυσε στην ύψιστη πνευματική σφαίρα και κινητοποίησε ενέργειες και δυνάμεις που δεν μπορούν πια να σταματήσουν. Η επικλητική κραυγή της δυστυχισμένης ανθρωπότητας είναι σήμερα τόσο δυνατή και ηχηρή, ώστε –ενωμένη με τη σοφία και τη γνώση της πνευματικής Ιεραρχίας– προκάλεσε κάποιες δραστηριότητες στον Oίκο του Πατρός. Αυτές θα καταλήξουν στη δόξα του Θεού, στο μετασχηματισμό της θείας θέλησης-για-το-καλό σε ανθρώπινη καλή θέληση και σε επακόλουθη ειρήνη στη Γη.

Πρόκειται να γραφεί ένα νέο κεφάλαιο στο μεγάλο βιβλίο της πνευματικής ζωής· μια νέα διεύρυνση της συνείδησης είναι ένα επικείμενο γεγονός· μια νέα αναγνώριση της θείας προσοχής είναι πια δυνατή για την ανθρωπότητα και μια αποκαλυπτική προσδοκία θ’ αποδείξει την ακρίβεια της Βιβλικής δήλωσης «πας οφθαλμός όψεται αυτόν». Η θρησκευτική ζωντάνια ή η πνευματική ιστορία του ανθρώπινου γένους μπορεί να συνοψισθεί για εμάς σε μια σειρά αναγνωρίσεων – αναγνώρισης Εκείνων οι Oποίοι ανά τους αιώνες αποτέλεσαν την Αποστολική Διαδοχή που αποκορυφώθηκε για μας στους μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες οι οποίοι ήρθαν ανάμεσά μας από το 700 π.Χ. και ίδρυσαν τις μεγάλες σύγχρονες παγκόσμιες πίστεις και –πάνω απ’ όλα– στον ίδιο τον Χριστό που ενσωμάτωσε την τελειοποίηση του Ενυπάρχοντα Θεού, συν την επίγνωση του Υπερβατικού Θεού· αναγνώρισης των μεγάλων εκείνων πνευματικών εννοιών της αγάπης, της ζωής και της σχέσης που αιωρούνταν πάντοτε στο περιθώριο της ανθρώπινης σκέψης και βρίσκονται πια στο χείλος της ορθής έκφρασης· αναγνώρισης της αληθινής αδελφότητας του ανθρώπου, που βασίζεται στη μία θεία ζωή η οποία εργάζεται δια της μίας ψυχής κι εκφράζεται μέσω της μίας ανθρωπότητας· αναγνώρισης συνεπώς της σχέσης τόσο της θείας ζωής σε ολόκληρο τον κόσμο όσο και του ίδιου του ανθρώπινου γένους. Η αναπτυσσόμενη αυτή πνευματική στάση θα οδηγήσει σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και τελικά σε παγκόσμια ειρήνη.

Σήμερα είναι εφικτή μια άλλη αναγνώριση. Είναι η αναγνώριση παντού της επικείμενης επιστροφής του Χριστού (αν μπορεί μια τέτοια φράση να είναι ακριβής για Κάποιον που ποτέ δεν μας άφησε) και των νέων πνευματικών ευκαιριών τις οποίες θα κάνει εφικτές αυτό το γεγονός.

Η βάση γι’ αυτή την αναγνώριση βρίσκεται στη βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση, έμφυτη στην ανθρώπινη συνείδηση, ότι κάποιος μεγάλος Δάσκαλος, κάποιος Σωτήρας, Αποκαλυπτής, Νομοθέτης ή θείος Αντιπρόσωπος πρέπει να προβάλει από τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων, εξαιτίας της ανθρώπινης ανάγκης και του ανθρώπινου αιτήματος. Πάντα ανά τους αιώνες, την ώρα της μεγαλύτερης ανάγκης του ανθρώπου και σε ανταπόκριση του εκφωνημένου αιτήματός του, έχει προβάλει με διάφορα ονόματα ένας θείος Υιός του Θεού. Στη συνέχεια, ήρθε ο Χριστός και προφανώς μας άφησε με το έργο Του ατελείωτο και το όραμά Του για το ανθρώπινο γένος ανολοκλήρωτο. Για δύο χιλιάδες χρόνια φάνηκε ότι το έργο Του είχε εμποδισθεί, είχε ανατραπεί και δεν είχε κανένα όφελος – γιατί η ανάπτυξη των εκκλησιών ανά τους αιώνες δεν αποτελεί εγγύηση της πνευματικής επίτευξης στην οποία στόχευε. Χρειαζόταν περισσότερα από τις θεολογικές ερμηνείες και την αριθμητική αύξηση των παγκόσμιων θρησκειών (περιλαμβανομένου του Χριστιανισμού και του Βουδδισμού) για να αποδειχθεί ότι η παγκόσμια αποστολή Του είχε προχωρήσει με επιτυχία. Όλα φαίνονταν ανέφικτα, απαιτώντας τρεις συνθήκες· μ’ αυτές θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια δοκιμασία του έργου Του· σήμερα οι τρεις αυτές συνθήκες είναι αποδεδειγμένα γεγονότα.

Πρώτον: Μια γενική πλανητική κατάσταση η οποία (δυστυχώς λόγω της ιδιοτέλειας του ανθρώπου) αποδείχθηκε ότι είχε τόσο καταστροφική φύση ώστε η ανθρωπότητα αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την αιτία και την πηγή της καταστροφής. Δεύτερον, μια πνευματική αφύπνιση που θα είχε την ώθησή της στα πιο μεγάλα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης κι αυτό συμβαίνει σήμερα σαν αποτέλεσμα του παγκόσμιου πολέμου (1914-1945). Τρίτον, μια σταθερά διογκούμενη επικλητική κραυγή, προσευχή ή αίτημα που κατευθύνεται στις υψηλές πνευματικές πηγές, αδιάφορο με ποιο όνομα αποκαλούνται αυτές οι πηγές.

Σήμερα και οι τρεις αυτές συνθήκες έχουν εκπληρωθεί και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια ανανεωμένη ευκαιρία. Η καταστροφή που απλώθηκε στο ανθρώπινο γένος είναι παγκόσμια και διαδεδομένη. Κανείς δεν ξέφυγε κι όλοι οι άνθρωποι εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – φυσικά, οικονομικά και κοινωνικά. Η πνευματική αφύπνιση των ανθρώπων παντού (μέσα ή έξω από τις παγκόσμιες πίστεις και κυρίως έξω απ’ αυτές) είναι γενικευμένη και πλήρης και σε κάθε μεριά γίνεται ορατή μια στροφή προς το Θεό. Τελικά οι δύο αυτές αιτίες έχουν αφυπνίσει –όπως ποτέ πριν– την επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας· είναι καθαρότερη, αγνότερη και πιο ανιδιοτελής από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, επειδή βασίζεται στη διαυγή σκέψη και στην κοινή δυστυχία. Η αληθινή θρησκεία προβάλλει πάλι στις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα. Αυτή η αναγνώριση μιας θείας ελπίδας και υπόβαθρου μπορεί πιθανόν να επαναφέρει τους ανθρώπους στην εκκλησία και τις παγκόσμιες πίστεις, αλλά ασφαλώς θα τους επαναφέρει στο Θεό.

Η θρησκεία είναι βέβαια το όνομα που δίνουμε στην επικλητική έκκληση της ανθρωπότητας που οδηγεί στην εφελκυστική ανταπόκριση του Πνεύματος του Θεού. Αυτό το Πνεύμα εργάζεται σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και σ’ όλες τις ομάδες. Εργάζεται δια της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη· εξωθεί την Κεφαλή της Ιεραρχίας, τον Χριστό, ν’ αναλάβει δράση και η δράση που αναλαμβάνει θα οδηγήσει στην επιστροφή Του μαζί με τους μαθητές Του.

Η ιδέα της επιστροφής του Χριστού είναι πολύ οικεία και η έννοια ενός Υιού του Θεού που επιστρέφει ανταποκρινόμενος στην ανθρώπινη ανάγκη, έχει τη θέση της στη διδασκαλία της πλειονότητας των παγκόσμιων πίστεων. Από τότε που αναχώρησε φαινομενικά στη σφαίρα που Τον τοποθέτησαν οι πιστοί, μικρές ομάδες αυτών των ανθρώπων πείσθηκαν ότι σε κάποια ημερομηνία θα επιστρέψει, αλλά οι προφητείες και οι προσδοκίες τους στέφτηκαν από αποτυχία. Δεν ήρθε. Τέτοιους ανθρώπους το πλήθος τους διακωμώδησε και οι νοήμονες τους επέπληξαν. Τα μάτια τους δεν Τον είδαν και δεν υπάρχει κάποια απτή ένδειξη της Παρουσίας Του. Σήμερα χιλιάδες ξέρουν ότι θα έρθει· τα σχέδια της έλευσής Του καταρτίστηκαν ήδη, αλλά δεν ορίζουν χρονολογία ή ώρα. O χρόνος είναι γνωστός μόνο σε δύο ή τρεις, αλλά «ότι ή ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται». (Ματθ. xxiv, 44)

Σας λέω πρώτα απ’ όλα μια αλήθεια που είναι δύσκολο να την αποδεχθεί ο ορθόδοξος διανοητής οποιασδήποτε πίστης: ο Χριστός, δεν μπορεί να επιστρέψει επειδή ήταν πάντα εδώ στη Γη μας, επιτηρώντας το πνευματικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, αλλά σε φυσικό σώμα, ασφαλώς προφυλαγμένο όχι όμως κρυμμένο, καθοδήγησε τις υποθέσεις της πνευματικής Ιεραρχίας, των μαθητών και των εργατών Του οι οποίοι έχουν δεσμευτεί μαζί Του στη Γήινη υπηρεσία. Μπορεί μόνο να επανεμφανισθεί. Είναι ένα πνευματικό γεγονός που εκείνοι οι οποίοι πέρασαν από τη σπηλιά του τάφου στην πληρότητα της αναστάσιμης ζωής μπορούν να το δουν και την ίδια στιγμή διαφεύγει απ’ την όραση του πιστού. Η όραση και η αναγνώριση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα και μια από τις μεγάλες αναγνωρίσεις του ανθρώπινου γένους στο εγγύς μέλλον θα είναι ότι ο Χριστός ήταν πάντοτε μαζί μας και μοιραζόταν μαζί μας τις συνηθισμένες ευκολίες και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας καθώς και τα πολλά δώρα του στον άνθρωπο.

Τα πρώτα σημάδια της προσέγγισής Του με τους μαθητές Του μπορούν ήδη να διακριβωθούν από εκείνους που σημειώνουν κι ερμηνεύουν ορθά τα σημάδια των καιρών. Υπάρχει (ανάμεσα σ’ αυτά τα σημάδια) η πνευματική συνάθροιση εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Αυτό στην πραγματικότητα είναι η οργάνωση του εξωτερικού φυσικού στρατού του Κυρίου – ενός στρατού που δεν έχει άλλα όπλα από εκείνα της αγάπης, της ορθής ομιλίας και των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Η άγνωστη αυτή οργάνωση προχώρησε με πρωτοφανή ταχύτητα στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, επειδή η ανθρωπότητα είχε σιχαθεί τα μίση και τις έριδες.

Το γενικό επιτελείο του Χριστού είναι ήδη ενεργό με τη μορφή του Νέου Oμίλου Υπηρετών του Κόσμου· είναι ένα δυναμικό σώμα προδρόμων, που πάντα προηγήθηκε κάθε μεγάλης παγκόσμιας Μορφής στο στίβο της ανθρώπινης ζωής. Το έργο και η επιρροή τους είναι ήδη ορατά κι αισθητά σε κάθε χώρα και τίποτε δεν μπορεί να καταστρέψει αυτό που έχουν εκπληρώσει. Το πνευματικό και οργανωτικό αποτέλεσμα του ήχου με τη μορφή της εκφρασμένης κι εκφωνημένης επίκλησης έχει επίσης επιχειρηθεί απ’ το 1935 και η ενέργεια της επικλητικής κραυγής της ανθρωπότητας κατευθύνονται σ’ εκείνους τους αγωγούς που φτάνουν από τη Γη στον Υψηλό Τόπο όπου ενοικεί ο Χριστός. Από εκεί διαβιβάσθηκε σε ακόμη υψηλότερες σφαίρες όπου η προσοχή του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών, του Πατέρα όλων, συν των Δημιουργικών Ενεργειών και των Ζωντανών Όντων που κατοικούν εκεί μαζί Του, μπορεί να εστιασθεί πάνω στην ανθρωπότητα και να γίνουν εκείνα τα βήματα που θα ενσωματώσουν ταχύτερα τους Σκοπούς του Θεού.

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το αίτημα των ανθρώπων στη Γη είναι τόσο δυναμικό και τόσο ευθυγραμμισμένο με τη θεία κατεύθυνση σε χρόνο και χώρο, ώστε το τέλος είναι αναπόφευκτα βέβαιο· ο αναμενόμενος πνευματικός Αντιπρόσωπος πρέπει να προβάλει κι αυτή τη φορά δε θα έρθει μόνος, αλλά θα συνοδεύεται από Εκείνους των Οποίων οι ζωές και τα λόγια θα εφελκύσουν αναγνώριση σε κάθε τομέα της ανθρώπινης σκέψης. Oι συμβολικές προφητείες που βρίσκονται σ’ όλες τις παγκόσμιες Γραφές σχετικά με το επικείμενο αυτό γεγονός θ’ αποδείξουν την αλήθειά τους. Ωστόσο ο συμβολισμός τους θ’ απαιτήσει επανερμηνεία και οι συνθήκες και τα γεγονότα δε θα είναι αναγκαστικά όπως ακριβώς φαίνεται να υποδεικνύουν οι Γραφές. Για παράδειγμα, θα έρθει πράγματι «επί των νεφελών του ουρανού», όπως λένε οι Χριστιανικές Γραφές (Ματθ. xxiv, 30), αλλά πιο εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει αυτό, όταν εκατομμύρια κυκλοφορούν στα σύννεφα κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας; Το αναφέρω αυτό σαν μια από τις εξέχουσες προφητείες και μια από τις πιο οικείες· είναι όμως μια προφητεία που στο σύγχρονο πολιτισμό σημαίνει ελάχιστα. Το γεγονός που έχει σημασία είναι ότι Αυτός θα έρθει.

  Το Φεστιβάλ του Βεσάκ [δες υποσημείωση] τελείται ανά τους αιώνες στην πασίγνωστη κοιλάδα των Ιμαλαΐων (αν οι πιστοί μπορούσαν να το πιστέψουν) προκειμένου:

1. Να τεκμηριώσει το γεγονός της φυσικής ύπαρξης του Χριστού ανάμεσά μας, από την εποχή της λεγόμενης αναχώρησής Του.
2. Να αποδείξει (στο φυσικό πεδίο) την πραγματική αλληλεγγύη της Ανατολικής και της Δυτικής προσέγγισης στο Θεό. Τόσο ο Χριστός όσο και ο Bούδδας είναι παρόντες.
3. Να ορίσει ένα σημείο εκκίνησης κι έναν τόπο συνάντησης για εκείνους που ετήσια –σε σύνθεση και συμβολικά– συνδέονται και αντιπροσωπεύουν τον Oίκο του Πατρός, το Βασίλειο του Θεού και την Ανθρωπότητα.
4. Να καταδείξει τη φύση του έργου του Χριστού σαν του μεγάλου κι επιλεγμένου Ενδιάμεσου που στέκει ως Αντιπρόσωπος της πνευματικής Ιεραρχίας κι ως Ηγέτης του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου και στο Πρόσωπό Του εκφέρεται το αίτημά τους για αναγνώριση της πραγματικής ύπαρξης του Βασιλείου του Θεού εδώ και τώρα.

 

Ίσως ένα από τα κύρια μηνύματα για όλους όσους διαβάζουν αυτά τα λόγια είναι αυτή η μεγάλη αλήθεια και το γεγονός της φυσικής Παρουσίας αυτή τη φορά στη Γη του Χριστού, του ομίλου των Μαθητών και Επιτελών Του, των αντιπροσωπευτικών Τους δραστηριοτήτων υπέρ του ανθρώπινου γένους και της στενής Τους σχέσης. Αυτή η σχέση εμφανίζεται σε κάποια μεγάλα πνευματικά Φεστιβάλ, στα οποία η σχέση περιλαμβάνει όχι μόνο το Βασίλειο του Θεού αλλά και τον Πατέρα και τον Oίκο του Πατρός. Υπάρχει το Φεστιβάλ του Πάσχα· το Φεστιβάλ του Bούδδα ο Oποίος σε φυσική Παρουσία εκφράζει την πνευματική αλληλεγγύη του πλανήτη μας· και το Φεστιβάλ του Ιουνίου, το ιδιάζον Φεστιβάλ του Χριστού, όπου Αυτός – ως Ηγέτης του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου – χρησιμοποιεί τη νέα Επίκληση υπέρ των ανθρώπων καλής θέλησης σ’ όλες τις χώρες. Την ίδια στιγμή συγκεντρώνει τα αδιαμόρφωτα κι ανέκφραστα αιτήματα εκείνων των μαζών που ζητούν ένα νέο και καλύτερο τρόπο ζωής. Ζητούν αγάπη στην καθημερινή ζωή, ορθές ανθρώπινες σχέσεις και μια κατανόηση του υποκείμενου Σχεδίου.

Τα φυσικά αυτά γεγονότα είναι που έχουν σημασία κι όχι οι ασαφείς ελπίδες και υποσχέσεις των θεολογικών πίστεων. Είναι η φυσική Παρουσία πάνω στον πλανήτη μας αναγνωρισμένων πνευματικών Μορφών όπως ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών, τα επτά Πνεύματα ενώπιον του θρόνου του Θεού, ο Bούδδας, ο πνευματικός ηγέτης της Ανατολής και ο Χριστός, ο πνευματικός ηγέτης της Δύσης – που έρχονται στην προσοχή μας την κορυφαία αυτή περίοδο. Η ασαφής πίστη στην ύπαρξή Τους, οι ονειρικές εικασίες για το έργο Τους και το ενδιαφέρον Τους για την ανθρώπινη ευημερία κι ο μη πεπεισμένος αλλά αισιόδοξος ευσεβής πόθος των πιστών (καθώς και των απίστων) θα δώσουν σύντομα τη θέση τους σε βέβαιη γνώση, στην ορατή αναγνώριση, στα αποδεικτικά σημάδια του εκτελεστικού έργου και της αναδιοργάνωσης (από ανθρώπους ασυνήθιστης δυναμικότητας) της πολιτικής, θρησκευτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας.

Όλα αυτά δεν θα συμβούν σαν αποτέλεσμα κάποιας διακήρυξης ή κάποιου εκπληκτικού πλανητικού γεγονότος που θ’ αναγκάσει τα ανθρώπινα όντα παντού να πουν: Να! Είναι εδώ! Να! Εδώ είναι τα σημάδια της θειότητάς Του! γιατί αυτό θα εφέλκυε μόνο ανταγωνισμό και γέλιο, αντίσταση ή φανατική ευπιστία.

Θα συμβεί σαν μια αναγνώριση της δύναμης στην ηγεσία, με δυναμικές αλλά λογικές αλλαγές στις παγκόσμιες υποθέσεις και με τη δράση που θα αναλάβουν οι μάζες των ανθρώπων από τα βάθη της συνείδησής τους.

Πριν από πολλά χρόνια [Βλέπε Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, Lucis Publishing Co., σελ. 756]  υπέδειξα ότι ο Χριστός θα έρθει με τρεις τρόπους ή μάλλον το γεγονός της Παρουσίας Του θα μπορούσε να αποδειχθεί σε τρεις ευδιάκριτες φάσεις.

Τονίστηκε, τότε, ότι η πρώτη κίνηση που θα έκανε ο Χριστός θα ήταν να διεγείρει την πνευματική συνείδηση στον άνθρωπο, να εφελκύσει τις πνευματικές απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε μεγάλη κλίμακα και να γαλουχήσει –σε παγκόσμια κλίμακα– τη Χριστική συνείδηση στην ανθρώπινη καρδιά. Αυτό έχει ήδη γίνει και με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η αναμφισβήτητη έκφραση της πραγματικής φύσης αυτής της διαδικασίας είναι οι κραυγαλέες απαιτήσεις των ανθρώπων καλής θέλησης, των εργατών για την ευημερία κι εκείνων που είναι αφιερωμένοι στη διεθνή συνεργασία, στην ανακούφιση της παγκόσμιας δυστυχίας και στην εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή η φάση του προπαρασκευαστικού έργου που είναι ενδεικτική της έλευσής Του, έχει πια φτάσει σε ένα στάδιο που τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την πρόοδό της ή να επιβραδύνει την ορμή της. Παρά τα φαινόμενα, αυτή η έγερση της Χριστικής συνείδησης ήταν επιτυχής κι ό,τι φαίνεται σαν αντίθετη δραστηριότητα, είναι σε τελική ανάλυση χωρίς μακροπρόθεσμη σημασία και μόνο προσωρινής φύσης.

Η δεύτερη υποδειχθείσα κίνηση της Ιεραρχίας θα ήταν να εντυπώσει το νου των φωτισμένων ανθρώπων παντού με πνευματικές ιδέες που ενσωματώνουν τις νέες αλήθειες, με την «κάθοδο» (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) των νέων εννοιών που θα διέπουν την ανθρώπινη ζωή και με την επισκίαση όλων των παγκόσμιων μαθητών και του νέου ομίλου υπηρετών από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτή η σχεδιασμένη κίνηση της Ιεραρχίας βαίνει επίσης καλά. Οι άνδρες και οι γυναίκες παντού και σε κάθε τομέα της ζωής διακηρύσσουν τις νέες εκείνες αλήθειες που πρέπει να καθοδηγούν στο μέλλον την ανθρώπινη διαβίωση. Δομούν τις νέες εκείνες οργανώσεις, κινήματα και ομάδες –μεγάλες ή μικρές– που θα εξοικειώσουν τη μάζα των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και τον τρόπο ικανοποίησής της. Αυτό το κάνουν επειδή ελαύνονται απ’ τη θέρμη της καρδιάς τους και την με αγάπη ανταπόκρισή τους στην ανθρώπινη δυστυχία· χωρίς να το διατυπώνουν έτσι, εργάζονται ωστόσο για να κάνουν ορατό το Βασίλειο του Θεού πάνω στη γη. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί αυτά τα γεγονότα μπροστά στην πληθώρα των οργανώσεων, των βιβλίων και των ομιλιών.

Τρίτον, μας έχει ειπωθεί ότι ο Χριστός μπορεί να έρθει Αυτοπροσώπως και να βαδίσει μεταξύ των ανθρώπων όπως έκανε και πριν. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά καταστρώνονται σχέδια που θα Tου επιτρέψουν να το κάνει. Αυτά τα σχέδια δεν περιλαμβάνουν τη γέννηση κάποιου όμορφου παιδιού σε κάποιο όμορφο σπίτι στη γη και δεν θα προκαλέσουν τους έξαλλους ισχυρισμούς και την εύπιστη αναγνώριση των καλοπροαίρετων και των μη νοημόνων, όπως τόσο συχνά συμβαίνει σήμερα, ούτε θα εμφανισθεί κάποιος και θα πει: «Αυτός είναι ο Χριστός. Είναι εδώ ή εκεί». Όμως θα σας τόνιζα ότι η διαδεδομένη εμφάνιση τέτοιων μύθων και ισχυρισμών, παρότι ανεπιθύμητη, παραπλανητική κι εσφαλμένη, δείχνει ωστόσο την ανθρώπινη προσδοκία για τον επικείμενο ερχομό Του. Η πίστη στην έλευσή Του είναι βασική για την ανθρώπινη συνείδηση. Το πώς θα έρθει και με ποιο τρόπο δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί. Η ακριβής στιγμή δεν έχει ακόμη φτάσει, ούτε έχει καθορισθεί η μέθοδος της εμφάνισής Του. Η πραγματική φύση των δύο προηγούμενων και προπαρασκευαστικών κινήσεων που έγιναν ήδη από την Ιεραρχία υπό τη διεύθυνσή Του, είναι η εγγύηση ότι Αυτός θα έρθει και ότι όταν γίνει η ανθρωπότητα θα είναι έτοιμη.

Ας συνοψίσουμε ορισμένες όψεις του έργου που Αυτός έθεσε σε κίνηση πριν δύο χιλιάδες χρόνια, διότι μας δίνουν το κλειδί του μελλοντικού έργου Του. Μερικές από αυτές τις γνωρίζεται καλά, γιατί τονίσθηκαν από τις παγκόσμιες πίστεις και ιδιαίτερα απ’ τους δασκάλους της Χριστιανικής πίστης. Αλλά όλες τους έκαναν να φαίνεται το έργο Του δύσκολο να το συλλάβει ο άνθρωπος και η ακατάλληλη έμφαση που δόθηκε στη θειότητά Του (μια έμφαση που ποτέ δεν έδωσε ο Ίδιος) έκανε να φαίνεται ότι Αυτός και μόνον Αυτός και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει τα ίδια έργα. Oι θεολόγοι λησμόνησαν ότι ο Ίδιος δήλωσε ότι «τα έργα α εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει, ότι εγώ προς τον πατέρα μου πορεύομαι» (Ιωάν. xiv, 12). Υποδεικνύει, εδώ, ότι αυτή η μετάβαση στον Oίκο του Πατρός θα καταλήξει σε μια τέτοια εισροή πνευματικής δύναμης, διόρασης και δημιουργικής εκπλήρωσης για τους ανθρώπους, ώστε τα έργα τους να υπερβούν  τα δικά Του. Λόγω της διαστρέβλωσης της διδασκαλίας Του και της απόμακρης σχέσης της με τον άνθρωπο, δεν έχουμε κάνει ακόμη αυτά τα «μείζονα» έργα. Κάποια μέρα θα πραγματοποιηθούν και –σε κάποιες γραμμές– έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Ας συσχετίσω κάποια από τα έργα που έκανε, τα οποία μπορούμε να κάνουμε και στα οποία Αυτός θα βοηθήσει.

1. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η αγάπη του Θεού ενσωματώθηκε σ’ έναν άνθρωπο κι ο Χριστός εγκαινίασε την εποχή της αγάπης. Αυτή η έκφραση της θείας αγάπης πραγματώνεται ακόμη. Ο κόσμος δεν είναι ακόμη γεμάτος αγάπη και είναι λίγοι όσοι κατανοούν την αληθινή έννοια της λέξης. Αλλά –μιλώντας συμβολικά– όταν τα Ηνωμένα Έθνη προβάλλουν με πραγματική κι αληθινή ισχύ, τότε θα εξασφαλισθεί η ευημερία του κόσμου. Τί άλλο είναι αυτή η ευημερία παρά αγάπη σε δράση; Τί είναι η διεθνής συνεργασία παρά αγάπη σε παγκόσμια κλίμακα; Αυτά είναι τα πράγματα που η αγάπη του Θεού εξέφρασε στον Χριστό κι αυτά είναι για τα οποία εργαζόμαστε τώρα για να έρθουν σε ύπαρξη. Επιχειρούμε να το κάνουμε σε τεράστια κλίμακα κι αυτό παρά την αντίθεση – μια αντίθεση η οποία μόνο προσωρινά μπορεί να επιτύχει, επειδή είναι τέτοια η δυναμικότητα του αφυπνισμένου ανθρώπινου πνεύματος. Αυτά είναι τα πράγματα τα οποία η Ιεραρχία με τις ήδη επιτυχείς διεργασίες της ενισχύει και θα συνεχίσει να ενισχύει.
2. Ο Χριστός δίδαξε επίσης ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν στη Γη και μας είπε ν’ αναζητούμε πρώτα αυτή τη Βασιλεία και για χάρη της όλα τα άλλα πράγματα να έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η Βασιλεία αυτή ήταν πάντα μαζί μας και την αποτελούν όλοι εκείνοι που ανά τους αιώνες επιδίωξαν πνευματικούς στόχους, απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς του φυσικού σώματος, τους συναισθηματικούς ελέγχους και τον παρεμποδιστικό νου. Οι πολίτες της είναι εκείνοι που σήμερα (άγνωστοι στην πλειονότητα) ζουν σε φυσικά σώματα, εργάζονται για την ευημερία της ανθρωπότητας, χρησιμοποιούν αγάπη αντί για συναίσθημα ως γενική τεχνική τους και συνιστούν το μεγάλο εκείνο σώμα των «φωτισμένων Διανοιών» που καθοδηγούν το πεπρωμένο του κόσμου. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι που θα κατέλθει στη γη όταν ο άνθρωπος είναι αρκετά καλός! Είναι κάτι που λειτουργεί αποτελεσματικά σήμερα και απαιτεί αναγνώριση. Είναι ένα οργανωμένο σώμα που ήδη εφελκύει την αναγνώριση από εκείνους τους ανθρώπους που αναζητούν πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και καθώς το κάνουν ανακαλύπτουν ότι αυτό το Βασίλειο που αναζητούν είναι ήδη εδώ. Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Χριστός και οι μαθητές Του είναι φυσικά παρόντες στη Γη και η Βασιλεία την οποία κυβερνούν, με τους νόμους και τους τρόπους λειτουργίας της, είναι γνωστή σε πολλούς και πάντα ήταν ανά τους αιώνες. Ο Χριστός είναι ο παγκόσμιος Θεραπευτής και Σωτήρας. Εργάζεται επειδή είναι η ενσωματωμένη ψυχή της όλης Πραγματικότητας. Εργάζεται σήμερα, όπως εργάσθηκε στην Παλαιστίνη πριν δύο χιλιάδες χρόνια, μέσα από ομάδες. Εκεί εργάσθηκε με τους τρεις αγαπημένους μαθητές, με τους δώδεκα Αποστόλους, με τους εβδομήντα εκλεκτούς και με τους ενδιαφερθέντες πεντακόσιους… Τώρα εργάζεται μέσα από τους Διδασκάλους Του και τους ομίλους Τους κι έτσι οι προσπάθειές Του ενισχύονται πολύ. Μπορεί και θα εργασθεί με όλες τις ομάδες στο βαθμό που προσαρμόζονται για σχεδιασμένη υπηρεσία, για τη διανομή αγάπης κι ευθυγραμμίζονται συνειδητά με τη μεγάλη δυναμικότητα των εσωτερικών ομίλων.  Εκείνες οι ομάδες που διακήρυξαν πάντα τη φυσική Παρουσία του Χριστού, έχουν τόσο διαστρεβλώσει τη διδασκαλία με δογματικούς ισχυρισμούς για ασήμαντες λεπτομέρειες και με γελοίες αξιώσεις, ώστε προκάλεσαν μικρή αναγνώριση της υποκείμενης αλήθειας και δεν απεικόνισαν μια ελκυστική βασιλεία. Η Βασιλεία αυτή υπάρχει, αλλά δεν είναι τόπος για πειθαρχίες ή χρυσές άρπες, κατοικούμενος από ανόητους φανατικούς, αλλά ένα πεδίο υπηρεσίας κι ένας τόπος όπου κάθε άνθρωπος έχει πλήρη ευχέρεια να ασκήσει τη θειότητά του στην ανθρώπινη υπηρεσία.
3.  Κατά τη μεταμόρφωση ο Χριστός αποκάλυψε τη δόξα που είναι έμφυτη σ’ όλους τους ανθρώπους. Η τριπλή κατώτερη φύση –φυσική, συναισθηματική και νοητική– εμφανίζεται εκεί πρηνής μπροστά στη δόξα που αποκαλύφθηκε. Εκείνη τη στιγμή όπου ο Ενυπάρχων Χριστός ήταν σε ενσάρκωση, όπου η ανθρωπότητα αντιπροσωπευόταν από τους τρεις Αποστόλους, μια φωνή εκπέμφθηκε από τον Οίκο του Πατρός σε αναγνώριση της αποκαλυφθείσας θειότητας και της Υικότητας του Μεταμορφωθέντος Χριστού. Στην έμφυτη αυτή θειότητα, στην αναγνωρισθείσα αυτή Υικότητα βασίζεται η αδελφότητα όλων των ανθρώπων – μία ζωή, μία δόξα που θ’ αποκαλυφθεί και μία θεία σχέση. Σήμερα σε μεγάλη κλίμακα (ακόμη κι αν παραβλέψουμε τα επακόλουθα της θειότητας) η δόξα του ανθρώπου και οι θεμελιώδεις σχέσεις του αποτελούν ήδη γεγονός στην ανθρώπινη συνείδηση. Συνοδεύοντας εκείνα τα χαρακτηριστικά που παραμένουν ακόμη θλιβερά και τα οποία φαίνονται να διαψεύδουν κάθε ισχυρισμό για θειότητα, είναι το θαύμα της επίτευξης του ανθρώπου, του θριάμβου του επί της φύσης. Η δόξα της επιστημονικής επίτευξης και η μεγαλειώδης μαρτυρία της δημιουργικής τέχνης –σύγχρονης και αρχαίας– δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση της θειότητας του ανθρώπου. Εδώ είναι λοιπόν τα «μείζονα» για τα οποία μίλησε ο Χριστός κι εδώ είναι πάλι ο θρίαμβος του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Το γεγονός ότι αυτός ο θρίαμβος της Χριστικής συνείδησης πρέπει να αναφέρεται πάντα με όρους θρησκείας, εκκλησιασμού και ορθόδοξης πίστης είναι ένας από τους απίστευτους θριάμβους των δυνάμεων του κακού. Το να είναι κανείς πολίτης της Βασιλείας του Θεού δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να είναι μέλος κάποιας ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο θείος Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά μπορεί να εκφρασθεί σε πολλά διαφορετικά τομείς της ανθρώπινης ζωής – στην πολιτική, στις τέχνες, στην οικονομική έκφραση και στην αληθινή κοινωνική διαβίωση, στην επιστήμη και στη θρησκεία. Θα ήταν συνετό να θυμηθούμε εδώ ότι τη μόνη φορά που καταγράφεται ότι ο Χριστός (ως ενήλικας) επισκέφθηκε το Ναό των Εβραίων, προκάλεσε αναταραχή! Η ανθρωπότητα προχωρεί από δόξα σε δόξα κι αυτό φαίνεται εκπληκτικά στο μακρύ πανόραμα της ιστορίας. Η δόξα αυτή αποκαλύπτεται σήμερα σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας και η Μεταμόρφωση εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή του ανθρώπινου κύματος του πολιτισμού είναι πολύ κοντά.
4. Τελικά στο θρίαμβο της Σταύρωσης ή (όπως ακριβέστερα καλείται στην Ανατολή) της Μεγάλης Απάρνησης, ο Χριστός για πρώτη φορά αγκυροβόλησε στη Γη ένα λεπτό νήμα της θείας Θέλησης, όπως εκπορεύθηκε από τον Οίκο του Πατρός (τη Σαμπάλλα), πέρασε στην κατανοούσα επίβλεψη της Βασιλείας του Θεού και με το μέσον του Χριστού ήλθε στην προσοχή του ανθρώπινου γένους. Με το μέσον ορισμένων μεγάλων Υιών του Θεού οι τρεις θείες όψεις ή χαρακτηριστικά της θείας Τριάδας –θέληση, αγάπη και νοημοσύνη– έγιναν μέρος της ανθρώπινης σκέψης κι έφεσης. Οι Χριστιανοί τείνουν να λησμονούν ότι η κρίση των τελευταίων ωρών του Χριστού δε συνέβη στο Σταυρό αλλά στον Κήπο της Γεθσημανή. Τότε η θέλησή Του – με αγωνία και σχεδόν απόγνωση – βυθίστηκε σ’ εκείνη του Πατρός. «Πάτερ», είπε, «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω». (Λουκ. 22.42.)

Κάτι νέο, παρότι σχεδιασμένο από τα βάθη του χρόνου, συνέβη τότε στον ήσυχο αυτό κήπο· ο Χριστός, αντιπροσωπεύοντας το ανθρώπινο γένος, αγκυροβόλησε ή εδραίωσε τη Θέληση του Πατρός στη Γη και έκανε εφικτή την εκπλήρωσή της για τη νοήμονα ανθρωπότητα. Η Θέληση αυτή ήταν ως τότε γνωστή στον Οίκο του Πατρός· είχε αναγνωρισθεί και προσαρμοσθεί στην παγκόσμια ανάγκη από την Πνευματική Ιεραρχία που εργάζεται υπό τον Χριστό κι έτσι σχηματοποιήθηκε σαν Θείο Σχέδιο. Σήμερα, χάρη σ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός τη στιγμή της κρίσης Του πριν εκατοντάδες χρόνια, η ανθρωπότητα μπορεί να προσθέσει τις δικές της προσπάθειες στην πραγματοποίηση αυτού του Σχεδίου. Η θέληση-για-το-καλό του Οίκου του Πατρός μπορεί να γίνει η καλή θέληση της Βασιλείας του Θεού και να μετασχηματισθεί σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις από τη νοήμονα ανθρωπότητα. Έτσι η ευθεία γραμμή ή το νήμα της θέλησης του Θεού φθάνει πλέον από τον ύψιστο τόπο μέχρι το κατώτατο σημείο και στον κατάλληλο χρόνο μπορεί να γίνει ένα καλώδιο για την άνοδο των υιών ανθρώπων και την κάθοδο του στοργικού, ζωντανού πνεύματος του Θεού.

Ας ξεχάσουμε την απόσταση, τη διάρκεια και την αοριστία κι ας αντιληφθούμε ότι μιλούμε για ακριβή και κυριολεκτικά συμβάντα στον πλανήτη μας. Ασχολούμαστε με αναγνωρίσεις και περιστάσεις και με πραγματικά γεγονότα που είναι συνειδητό κτήμα πολλών. Ο Χριστός της ιστορίας και ο Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά αποτελούν πλανητικά γεγoνότα.

Υπάρχει μια όψη αυτής της επιστροφής του Χριστού, που δε θίχτηκε ποτέ και για την οποία δεν έγινε ποτέ καμιά αναφορά. Είναι ο παράγοντας τού τί θα σημαίνει για τον Χριστό αυτή η επάνοδος μεταξύ των ανθρώπων, αυτή η επιστροφή στην εξωτερική καθημερινή δραστηριότητα καθώς θα την αντιμετωπίζει. Πώς θα νιώσει όταν φτάσει η ώρα της εμφάνισής Του;

Υπάρχει μια μεγάλη μύηση που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και στην οποία δόθηκε το όνομα της Ανάληψης. Γι’ αυτή δε γνωρίζουμε τίποτε. Λίγα μόνο πληροφοριακά στοιχεία μας δίνει η αφήγηση του Ευαγγελίου· το γεγονός της βουνοκορφής, των συνοδών παρατηρητών και των λόγων του Χριστού που τους βεβαίωσε ότι δεν τους εγκαταλείπει. Τότε «νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών». (Πράξ. 1.9.) Δεν παρευρισκόταν εκεί κανείς που να μπορούσε να προχωρήσει μαζί Του. Η συνείδησή τους δεν μπορούσε να διεισδύσει στον τόπο που Αυτός επέλεξε να πάει· παρερμήνευσαν ακόμη τα λόγια Του και μόνο με μια ασαφή και μυστικιστική έννοια κατανόησε η ανθρωπότητα την εξαφάνισή Του ή τη σημασία της διαρκούς αλλά αθέατης Παρουσίας Του. Οι παρατηρητές πήραν τη διαβεβαίωση από δύο Γιγνώσκοντες το Θεό, οι Οποίοι ήταν επίσης παρόντες, ότι θα ερχόταν πάλι με τον ίδιο τρόπο. Αναλήφθηκε. Το νέφος Τον παρέλαβε· σήμερα τα νέφη που σκεπάζουν τον πλανήτη μας περιμένουν να Τον αποκαλύψουν.

Τώρα περιμένει να κατέλθει. Αυτή η κάθοδος στο δυστυχισμένο κόσμο των ανθρώπων δεν θα Του προσφέρει μια δελεαστική εικόνα. Από το ήσυχο ορεινό αναχωρητήριο Του, όπου ανέμενε, καθοδηγούσε κι επόπτευε την ανθρωπότητα κι όπου εκπαίδευε τους μαθητές Του, τους μυημένους και το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου, πρέπει να προβάλει και να πάρει την εξέχουσα θέση Του στην παγκόσμια σκηνή· να αναλάβει το ρόλο Του στο μεγάλο δράμα που παίζεται εκεί. Τη φορά αυτή δε θα παίξει το ρόλο Του στην αφάνεια όπως έκανε προηγουμένως, αλλά μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Εξ αιτίας του μικρού μεγέθους του πλανήτη μας και της διάδοσης του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και της ταχύτητας των επικοινωνιών, το ρόλο Του θα τον παρακολουθούν όλοι και η προοπτική αυτή πρέπει ασφαλώς να Του επιφυλάσσει κάποιο τρόμο, θα έχει τις δοκιμασίες και τις μεγάλες προσαρμογές συν την οδυνηρή κι αναπόφευκτη εμπειρία. Δεν έρχεται σαν παντοδύναμος Θεός, πλάσμα της άγνοιας του ανθρώπου, αλλά ως ο Χριστός, ο Ιδρυτής της Βασιλείας του Θεού στη Γη, για να ολοκληρώσει το έργο που άρχισε και να εκδηλώσει πάλι τη θειότητα σε πολύ πιο δύσκολες περιστάσεις.

Ο Χριστός υποφέρει όμως περισσότερο από εκείνους στο δικό Του οίκο παρά από εκείνους στον έξω κόσμο· το έργο Του εμποδίζεται περισσότερο από τον προχωρημένο ζηλωτή παρά από το νοήμονα στοχαστή. Δεν ήταν η σκληρότητα του εξωτερικού κόσμου των ανθρώπων που προξένησε βαθιά θλίψη στον Χριστό· ήταν οι δικοί Του μαθητές συν η μαζική θλίψη –που απλώνεται σ’ όλο τον κύκλο της ζωής, παρελθόν, παρόν και μέλλον– της ανθρωπότητας.

Έρχεται για να διορθώσει τα λάθη και τις παρερμηνείες εκείνων που τόλμησαν να ερμηνεύσουν τα απλά λόγια Του με όρους της δικής τους άγνοιας και ν’ αναγνωρίσει εκείνους των οποίων η πιστή υπηρεσία έκανε δυνατή την επιστροφή Του. Κι Αυτός αντιμετωπίζει μια μεγάλη δοκιμασία, προπαρασκευαστική για μια μεγάλη μύηση κι όταν περάσει τη δοκιμασία κι εκπληρώσει το έργο Του, θα περάσει σε μια ακόμη πιο εξυψωμένη θέση στον Οίκο του Πατρός ή σε κάποιο μακρινό τόπο υπηρεσίας, στον οποίο μόνο οι πιο εξυψωμένοι μπορούν να Τον ακολουθήσουν· η τωρινή Του θέση θα καταληφθεί από Εκείνον που προετοίμασε κι εκπαίδευσε.

Προτού όμως όλα αυτά μπορέσουν να συμβούν, πρέπει να εισέλθει πάλι στο δημόσιο στίβο, να παίξει το ρόλο Του στις παγκόσμιες υποθέσεις και ν’ αποδείξει την προοπτική της αποστολής Του. Θα συγκεντρώσει γύρω Του τους ενσαρκωμένους εκλεκτούς συνεργάτες και συμβούλους Του· δε θα είναι εκείνοι που συγκεντρώθηκαν γύρω Του τις παλιές εκείνες απλές μέρες, αλλά θα είναι εκείνα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειάς μας, τα οποία σήμερα Τον αναγνωρίζουν και προετοιμάζονται όσο είναι δυνατό για να εργασθούν μαζί Του. Ο κόσμος στον οποίο σχεδιάζει να επιστρέψει τώρα είναι διαφορετικός κι αυτό οφείλεται κυρίως στη διανοητική ανάπτυξη των ανθρώπινων μαζών. Αυτό Του παρουσιάζει τεράστιες δυσκολίες, γιατί πρέπει πια να προσεγγίσει τις διάνοιες των ανθρώπων κι όχι μόνο τις καρδιές τους (όπως τις πρώτες μέρες) αν πρόκειται να εκπληρωθεί με νοημοσύνη η θέληση του Θεού στη Γη. Ασφαλώς το μεγαλύτερο έργο Του είναι η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής. Θα σας ζητήσω να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας και να προσπαθήσετε να σκεφθείτε ποιες θα είναι οι συνέπειες του έργου που αντιμετωπίζει· θα σας ζητούσα να στοχασθείτε τις δυσκολίες που πρέπει αναπόφευκτα ν’ αντιμετωπίσει – πάνω απ’ όλα τη δυσκολία της εσφαλμένης έμφασης της μαζικής διανόησης.

Αυτός, ο Εκπρόσωπος της αγάπης του Θεού, καλείται να εργασθεί πάλι στον παγκόσμιο στίβο, όπου το προηγούμενο μήνυμά Του επί δύο χιλιάδες χρόνια εξουδετερώθηκε, λησμονήθηκε ή παρερμηνεύθηκε κι όπου το μίσος και η χωριστικότητα διέκρινε τους ανθρώπους παντού. Αυτό θα Τον βυθίσει σε μια ξένη ατμόσφαιρα και σε μια κατάσταση όπου θα χρειαστεί όλα τα θεία εφόδια Του και θα πρέπει να δοκιμασθεί μέχρις εσχάτων. Η γενικά παραδεκτή ιδέα ότι θα επιστρέψει σαν θριαμβευτής πολεμιστής, πανίσχυρος κι ακαταμάχητος, δεν έχει πραγματική βάση. Ότι θα οδηγήσει τελικά το λαό Του, την ανθρωπότητα, στην Ιερουσαλήμ, είναι γεγονός που στηρίζεται σε ασφαλείς βάσεις, αλλά δε θα είναι στην Εβραϊκή πόλη που καλείται Ιερουσαλήμ, αλλά στον «τόπο της ειρήνης» (όπως σημαίνει η λέξη «Ιερουσαλήμ»). Μια προσεκτική εξέταση της παγκόσμιας κατάστασης σήμερα και μια αφιερωμένη χρήση της φαντασίας θ’ αποκαλύψει στον ειλικρινή στοχαστή πόσο τεράστιο είναι το έργο που ανέλαβε. Όμως πάλι «εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ». (Λουκ. 9.51.) Θα επανεμφανισθεί και θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος σ’ έναν πολιτισμό και μια κατάσταση συνείδησης της οποίας ο οικουμενικός βασικός τόνος θα είναι οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις και η παγκόσμια συνεργασία για το καλό όλων. Θα συμπληρώσει – μέσω του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου και των ανθρώπων καλής θέλησης – τη σύνδεσή Του με τη Θέληση του Θεού («τα του Πατρός Του») με τέτοιο τρόπο ώστε η αιώνια θέληση-για-το καλό να μεταφράζεται από την ανθρωπότητα σε καλή θέληση και ορθές σχέσεις. Τότε το έργο Του θα εκπληρωθεί· θα είναι πάλι ελεύθερος να μας αφήσει, αλλά αυτή τη φορά όχι για να επιστρέψει, αλλά για ν’ αφήσει τον κόσμο των ανθρώπων στα χέρια του μεγάλου εκείνου πνευματικού Υπηρέτη που θα είναι η νέα Κεφαλή της Ιεραρχίας, της Αόρατης Εκκλησίας.

Ανακύπτει τώρα το ερώτημα: Με ποιο τρόπο μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στο προπαρασκευαστικό αυτό στάδιο;

Αυτό που κάνουν τα μέλη της πνευματικής Ιεραρχίας είναι πράγματι πολύ· εκείνοι οι μαθητές που βρίσκονται σε συνειδητή επαφή με τους Διδασκάλους της Σοφίας –ή, αν προτιμάτε τον όρο, με τους πρεσβύτερους μαθητές του Χριστού– εργάζονται νυχθημερόν για να εδραιώσουν μια τέτοια εμπιστοσύνη, ορθές στάσεις και κατανόηση της θείας πνευματικής «ώθησης» ή εγχειρήματος, ώστε ο δρόμος Του να γίνει ευκολότερος. Αυτοί και οι όμιλοί τους των μικρότερων μαθητών, ζηλωτών και σπουδαστών της πραγματικότητας στέκουν ενωμένα πίσω από τον Χριστό κι έτσι μπορούν να Του επιτρέψουν να εκπληρώσει το σκοπό Του.

 Η κύρια αντίληψή τους είναι εκείνη της κυκλικής κρίσης στην πνευματική ζωή του πλανήτη μας· είναι εκείνη που προσδοκάται χιλιάδες χρόνια στον Οίκο του Πατρός (Σαμπάλλα). Κατέγραψαν το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία και τα τρία πνευματικά κέντρα ή όμιλοι δια των οποίων εργάζεται ο Θεός, είναι εστιασμένα μαζί στον ίδιο αντικειμενικό σκοπό. Η Σαμπάλλα, η Πνευματική Ιεραρχία και η Ανθρωπότητα (ο Οίκος του Πατρός, το Βασίλειο του Θεού και ο Κόσμος των Ανθρώπων) μοχθούν σε ένα τεράστιο κίνημα για την τόνωση του Φωτός του Κόσμου. Το Φως αυτό θα ακτινοβολήσει (με τρόπο άγνωστο προηγουμένως) όχι μόνο στον Οίκο του Πατρός, που είναι η πηγή όλου του πλανητικού μας φωτός, αλλά και στο πνευματικό κέντρο από το οποίο ήλθαν όλοι εκείνοι οι Δάσκαλοι και Παγκόσμιοι Σωτήρες οι οποίοι στάθηκαν ενώπιον των ανθρώπων και είπαν, όπως ο Ερμής, ο Βούδδας κι ο Χριστός: «εγώ ειμί το Φως του Κόσμου». Το φως αυτό θα πλημμυρίσει τώρα τον κόσμο των ανθρώπων, φέρνοντας φώτιση στις διάνοιες των ανθρώπων και φως σ’ όλα τα σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης διαβίωσης.

Φως και –πάνω απ’ όλα– «περισσή ζωή» είναι εκείνο που θα φέρει ο Χριστός και μέχρι να τα φέρει δε γνωρίζουμε τι αυτό σημαίνει· δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την αποκάλυψη που συνεπάγεται και τις νέες δυνατότητες που θα διανοιχτούν μπροστά μας. Αλλά μέσω του Χριστού, φως και ζωή είναι στο δρόμο τους, για να ερμηνευθούν και να εφαρμοσθούν με όρους καλής θέλησης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό προετοιμάζεται η Πνευματική Ιεραρχία. Αυτή την φορά ο Χριστός δε θα έρθει μόνος, γιατί μαζί Του θα έλθουν και οι συνεργάτες Του. Η εμπειρία Του και η δική Τους θα είναι το αντίθετο της προηγούμενης, γιατί αυτή την φορά κάθε οφθαλμός θα Τον δει, κάθε αυτί θα Τον ακούσει και κάθε διάνοια θα Τον κρίνει.

Μπορούμε ελεύθερα να βοηθήσουμε στο έργο της ανοικοδόμησης που προτείνει ο Χριστός, αν εξοικειωθούμε, εμείς κι όλοι οι άνθρωποι που προσεγγίζουμε, με τα εξής γεγονότα:

1. Ότι η επανεμφάνιση του Χριστού επίκειται. 
2. Ότι ο ενυπάρχων Χριστός σε κάθε ανθρώπινη καρδιά μπορεί να εφελκυσθεί σε αναγνώριση της εμφάνισής Του.
3. Ότι τα περιστατικά της επιστροφής Του μόνο συμβολικά εκτίθενται στις παγκόσμιες Γραφές· αυτό μπορεί να επιφέρει μια δραστική αλλαγή στις προκατειλημμένες ιδέες της ανθρωπότητας.
4. Ότι η κύρια απαιτούμενη προετοιμασία είναι ένας κόσμος σε ειρήνη· όμως αυτή η ειρήνη πρέπει να βασισθεί σε μια εκπαιδευμένη καλή θέληση που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις κι επομένως στην εγκαθίδρυση (μιλώντας σχηματικά) γραμμών φωτός από έθνος σε έθνος, από θρησκεία σε θρησκεία, από όμιλο σε όμιλο και από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Αν κατορθώσουμε να παρουσιάσουμε τις τέσσερις αυτές ιδέες στον κόσμο γενικά κι έτσι να υπερνικήσουμε τη διανοητική κριτική ότι όλα όσα λέγονται είναι πολύ αόριστα, προφητικά κι ονειροπόλα, θα έχουμε επιτύχει πολλά. Είναι βέβαια πιθανό ότι η αρχαία κοινοτυπία ότι «ο νους είναι σφαγέας του πραγματικού» ν’ αληθεύει θεμελιωδώς όσον αφορά τη μάζα της ανθρωπότητας κι ότι η καθαρά διανοητική προσέγγιση (που απορρίπτει το όραμα κι αρνείται να δεχθεί το αναπόδεικτο) μπορεί να είναι πολύ περισσότερο λανθασμένη από την προσδοκία των Γιγνωσκόντων το Θεό και τα αναμένοντα πλήθη.

Η νοημοσύνη της θειότητας έχει ανατεθεί στην Πνευματική Ιεραρχία κι αυτή η Ιεραρχία απαρτίζεται σήμερα από Εκείνους που έχουν ενώσει μέσα Τους τη διανόηση και την ενόραση, το πρακτικό και το φαινομενικά μη πρακτικό, τον πραγματικό τρόπο ζωής και τον τρόπο του ανθρώπου που βλέπει το όραμα. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που πρέπει να τους βρούμε μέσα παζάρι της καθημερινότητας· είναι οι άνθρωποι που πρέπει να εκπαιδευθούν στις θείες αναγνωρίσεις, που είναι ουσιαστικά οι ανταποκρίσεις του φυσικού πεδίου στις νεότερες διευρύνσεις της συνείδησης. Ο Χριστός που θα επιστρέψει δε θα είναι όπως ο Χριστός που (φαινομενικά) αναχώρησε. Δε θα είναι ο «άνθρωπος των θλίψεων»· δε θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία· θα κάνει πνευματικές δηλώσεις οι οποίες δεν θα απαιτούν ερμηνεία και έτσι να προκαλούν παρερμηνείες, επειδή θα είναι παρών για να υποδεικνύει την αληθινή έννοια.

Για δύο χιλιάδες χρόνια υπήρξε η υπέρτατη Κεφαλή της Αόρατης Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας που απαρτίζεται από μαθητές κάθε πίστης. Αναγνωρίζει κι αγαπά εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί, αλλά διατηρούν την πίστη τους στους Ιδρυτές της – τον Βούδδα, τον Μωάμεθ και άλλους. Δεν ενδιαφέρεται ποια είναι η πίστη, αν ο αντικειμενικός σκοπός είναι η αγάπη του Θεού και της ανθρωπότητας. Αν οι άνθρωποι αναζητήσουν τον Χριστό που άφησε πριν αιώνες τους μαθητές Του, θ’ αποτύχουν ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό που είναι σε διαδικασία επιστροφής. Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς στη συνείδησή Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποια πίστη ακολουθεί ο άνθρωπος.

Ο Υιός του Θεού είναι στο δρόμο Του και δεν έρχεται μόνος. Η προφυλακή Του είναι εδώ και το Σχέδιο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν είναι έτοιμο και σαφές. Ας  είναι η αναγνώριση ο σκοπός.

Υποσημείωση: Το Φεστιβάλ του Βεσάκ είναι η Εορτή του Βούδα και τελείται κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της πανσελήνου του Μαΐου ή πιο σωστά κατά την πανσέληνο του Ταύρου (Περίπου: 21 Απριλίου έως 20 Μαΐου).