Meer Hierover

Met een zekere tegenzin stemde Alice A. Bailey erin toe haar autobiografie te schrijven. Wat haar tenslotte deed besluiten om over haar leven te schrijven was een brief van een vriend die, zoals zij zegt, ervan overtuigd was dat “ik er beslist aan de mensen een dienst mee zou bewijzen als ik zou kunnen laten zien hoe ik ben geworden, wat ik ben van degene die ik was. Het zou zijn nut kunnen hebben om te weten hoe een verwoed orthodoxe Christelijke werkster tot een welbekende occulte lerares kon worden”             

Vanuit haar conservatieve Britse afkomst voerde het leven Alice Bailey in vele richtingen, hoewel steeds in dezelfde richting, namelijk naar het ogenblik waarop ze, door drastische persoonlijke ervaring van velerlei soort een synthese had verworven aan begrijpen en een absolute overtuiging dat één goddelijke leven de ene mensheid doordringt en bezielt; dat het Plan voor de mensheid de samenwerking en dienst van geoefende en toegewijde mensen vereist die op intelligente wijze op de hoogte zijn van de wereldaangelegenheden, en dit in samenwerking met hen die de geestelijke Hiërarchie vormen, de innerlijke regering van de planeet. Haar levenswerk werd een onafscheidelijk deel van deze synthese en dit besef. Zonder ook maar in het minst haar zeer menselijke hoedanigheden en verplichtingen te verliezen, kwam haar ziel haar verbintenis tegenover haar Meester na en haar persoonlijkheid werkte daar volkomen samen op het terrein van haar aangenomen dienst.

In werkelijkheid ontwikkelde haar werk zich als een tweevoudigheid, n.l. haar dienst als discipel aan haar eigen Meester Koot Humi, hetgeen ook het oprichten inhield van de Arcane School en haar akkoord, doch oorspronkelijk met tegenzin, om met de Tibetaan, de Meester Djwhal Khul te werken door een serie boeken te schrijven die de volgende etappe inhouden in de voortzetting van het onderricht in de Oude Wijsheid voor nu en de onmiddellijke toekomst.

Het werk met de Tibetaanse Meester begon in 1919. In zijn inleiding tot het boek “Kosmisch Vuur” zegt Foster Bailey: Het verhaal van vele jaren telepathisch werk door de Tibetaan met Alice A. Bailey wordt beschreven in haar onvoltooide autobiografie, uitgegeven in 1951. Dit houdt de omstandigheden in van haar eerste contact met Hem op het stoffelijk gebied hetgeen in november 1919 in Californië plaats vond. Plannen werden beraamd voor dertig jaren werk. Toen dit was uitgevoerd bereikte Mevrouw Bailey binnen dertig dagen na die periode, en wel in december 1949, haar bevrijding van de beperkingen van het stoffelijk voertuig.

Deze snelle bevrijding is ook de oorzaak, dat de autobiografie niet is voltooid. Naarmate het werk met de Tibetaan zich ontwikkelde en naarmate haar eigen geschriften, voordrachten en beginwerk met de Arcane School hun vruchten begonnen af te werpen, maakte de Tibetaan gebruik van het nauwe telepathische contact met A.A.B. om enige activiteiten tot stand te brengen, vereist door het werk van de Hiërarchie voor de mensheid. Hoewel de Arcane School nooit door de Tibetaan is gecontroleerd en Hij er ook geen toezicht op uitoefende, werd ze gebruikt om activiteiten van dienst zoals Driehoeken, Wereld Goede Wil en de verbreiding van de Grote Aanroep te verankeren. Ook werden door de Tibetaan zekere soorten van meditatiewerk aangeraden als een planetaire dienst, voornamelijk de “Verlossende meditatie tot voorbereiding voor het weder verschijnen van de Christus” en deze “voor het aantrekken van geld voor hiërarchische doeleinden”. In 1947 begon de Arcane School een ernstige studie van de fundamentele problemen van de mensheid, gebaseerd op het boek van de Tibetaan onder die titel.

De Arcane School, als een steeds nuttiger en bruikbaarder kanaal tussen de Hiërarchie en de mensheid, werd dus gebruikt door de Meester D.K. met goedvinden en medewerking van A.A.B. teneinde zekere nodige esoterische beginselen en werkelijkheden in het menselijk bewustzijn te verankeren en om aan te tonen dat esoterisme een levenswijze is en geen vlucht in vage, mystieke abstracties. Haar gehele levenswerk, ofschoon aan twee verschillende diensten gewijd, toonde die synthese in opvatting en houding die kentekenend is voor iedere werelddiscipel.

“Verreweg het grootste deel van haar levenswerk is subjectief geweest; wij hebben de uiterlijke gevolgen waargenomen, het uiterlijke komen en gaan gadegeslagen; we hebben haar geholpen en liefgehad, soms bekritiseerd, soms beklaagd, maar zijn altijd met haar verdergegaan en dank zij haar nog iets hoger en iets beter dan anders het geval zou zijn geweest. Het door haar gekozen pad is dat van de wereldverlossers. Ze is tot haar eigen Meester K.H. teruggekeerd voor nog groter werk met Hem en voor de Christus.”