Ανεύρεση Νοήματος σε μια «Εποχή Μετρήσεων»
Φθινόπωρο 2018
Αγαπητέ συνεργάτη,
Ένα ασυνήθιστο αίνιγμα βρίσκεται στην καρδιά της εσωτερικής φιλοσοφίας: «Τί το κοινό έχει το μικρότερο πράγμα που υπάρχει με το μεγαλύτερο;» Η απάντηση είναι, ότι κανένα από αυτά δεν υπάρχει! Η ύλη δεν είναι μια «αντικειμενική ουσία». Η Έλενα Μπλαβάτσκυ το θέτει ως εξής: «Ολόκληρη η επιστήμη του Αποκρυφισμού βασίζεται πάνω στο δόγμα της απατηλής φύσης της ύλης και της άπειρης διαιρετότητας του ατόμου».1 Η άποψη αυτή υποστηρίζεται από την φιλοσοφία των Ινδουιστών, η οποία θεωρεί τον φαινομενικό κόσμο ως «μάγια» – ένας σανσκριτικός όρος που σημαίνει πλάνη. Αν αυτό είναι έτσι, τότε τίθεται το ερώτημα σε ποιο βαθμό μπορεί η μέτρηση των πραγμάτων και η μεταξύ τους σύγκριση να βοηθήσει την ανθρωπότητα στη διαδρομή της από το Απατηλό στο Πραγματικό;
Φυσικά, η μέτρηση μας βοηθά να ζούμε πιο αποτελεσματικά στον κόσμο της πλάνης, αλλά δεν προσφέρει καμία πραγματική υπόδειξη για το πού θα μπορούσε να βρεθεί το κλειδί για την ελευθερία. Αυτή η έλλειψη κατεύθυνσης προκαλεί ανησυχίες, διότι η εποχή που ζούμε ασχολείται με τη μέτρηση και τον επακόλουθο κατακλυσμό στατιστικών, επηρεάζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τα εκπαιδευτικά συστήματα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε μεταξύ μας και με τον κόσμο γύρω μας, και καθορίζει αναμφίβολα την αίσθηση της ταυτότητάς μας.
Στο βιβλίο του, Καλή εκπαίδευση σε μια Εποχή Μέτρησης, ο Gert Biesta ρωτάει: «μετράμε πραγματικά όσα εκτιμούμε ή μετράμε απλά όσα μπορούμε εύκολα να μετρήσουμε, με αποτέλεσμα να εκτιμούμε όσα μπορούμε (άραγε;) να μετρήσουμε;» Ο Biesta υποστηρίζει ότι η εστίαση στη μέτρηση εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων έχει εκτοπίσει ερωτήματα σχετικά με τον εκπαιδευτικό σκοπό τροφοδοτώντας ένα πνεύμα ανταγωνισμού. Σε ένα άλλο βιβλίο, Η Νέα Ανακάλυψη της Διδασκαλίας, οραματίζεται μια παιδεία η οποία «δεν έχει ως επίκεντρο τα παιδιά ούτε το πρόγραμμα σπουδών, αλλά είναι κοσμοκεντρική και εστιασμένη στην πραγμάτωση μιας ώριμης ύπαρξης μέσα στον και μαζί με τον κόσμο – μια διαδικασία όπου η διδασκαλία, μη νοούμενη ως πράξη ελέγχου, αλλά ως μια πράξη προσανατολισμένη στην ελευθερία, παίζει έναν καθοριστικό ρόλο».2
Εάν ανατρέξουμε στα πρώτα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, ίσως να θυμηθούμε έναν αγαπημένο δάσκαλο που μας έκανε τέτοια εντύπωση ώστε μέχρι σήμερα να μας επηρεάζει – όχι ίσως τόσο από άποψη γνώσεων, αλλά ως προς τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο, καθώς και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και σχετιζόμαστε με τους άλλους. Παρόλο που μπορεί να πέρασε πολύς καιρός αφότου σκεφτήκαμε εκείνο τον δάσκαλο, μπορεί να αναγνωρίσουμε ότι η ποιότητά του συνεχίζει να συνηχεί βαθιά μέσα μας. Σε αυτού του τύπου την διδασκαλία αναφέρεται ο Gert Biesta, η επίδραση της οποίας εδραιώνει συντονισμούς με το καλό, το αληθινό και το όμορφο σε κάθε παιδί και η επιρροή της διαρκεί για μια ζωή. Αυτή είναι η τέχνη του διδάσκειν.
Αλλά ποιό είναι αυτό το φαινόμενο του συντονισμού που μπορεί να έχει ένα τόσο μακράς διάρκειας αποτέλεσμα; Οι αρχές από τις οποίες διέπεται εξετάζονται από διάφορες οπτικές στα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη, παρόλο που δεν χρησιμοποιείται η ίδια η λέξη. Αυτό τον καιρό η συνήχηση είναι ένας οικείος όρος: ο συντονισμός με τα συναισθήματα κάποιου ή η συνήχηση με μια άποψη ή ιδεολογία είναι άκρως κατανοητά. Απεικονίζεται ωραία από τη «συμπαθητική χορδή» που βρίσκεται σε αρκετά Ινδικά μουσικά όργανα. Αυτή η χορδή δονείται ως ανταπόκριση προς τους τόνους που παίζονται στις κύριες χορδές – μια αρχή γνωστή ως «συμπαθητικός συντονισμός».
Ο τρόπος με τον οποίο οι λέξεις εισέρχονται σε μια γλώσσα, ο τρόπος με τον οποίο στη συνέχεια διαφοροποιούνται και συγχωνεύονται σε κοινό διάλογο, αντανακλά τις λεπτοφυείς αλλαγές που συμβαίνουν στη συνείδηση. Έτσι, η χρήση λέξεων όπως «συνήχηση» και «συντονισμός» σηματοδοτεί μια σημαντική μετατόπιση προς την αφηρημένη σκέψη. Επιπλέον, η συμπόνια που τώρα ανθίζει στην ανθρωπότητα στηρίζεται στην αρχή του συμπαθητικού συντονισμού. Η συμπόνια είναι, ουσιαστικά, ένα μουσικό φαινόμενο. Μπορούμε να φανταστούμε τους ωραίους φθόγγους που θα ακουστούν από το εσωτερικό αυτί καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται αναμεταξύ τους και συνηχούν από κοινού;
Αν ο συντονισμός είναι ένα μουσικό φαινόμενο πολύ πιο εκτεταμένο από τη μικρή κλίμακα των κραδασμών που ανιχνεύεται από το φυσικό αυτί, ποιο είναι τότε το μέσο μέσω του οποίου λειτουργεί; Η εποχή της μέτρησης αδυνατεί να το απαντήσει, καθώς εδώ και πολύ καιρό έχει εγκαταλείψει τη φυσική φιλοσοφία και την έννοια του αιθέρα που πληροί το διάστημα. Μερικές φορές, είναι απαραίτητο να επαναφέρουμε μια προηγούμενη προοπτική πάνω στην οποία θα δομήσουμε εκ νέου. Και όπως πολλοί από τους αρχαίους φιλόσοφους καλά γνώριζαν, ο Χώρος είναι ένα διάστημα γεμάτο με θεία ουσία, η βασική φύση του οποίου ποτέ δεν θα αποκαλυφθεί με συσκευές μέτρησης οποιουδήποτε είδους. Μόνο ο συμπαθητικός συντονισμός με τη μουσική των σφαιρών θα φέρει την κατανόηση τέτοιων μυστηρίων:
Ζήστε τη ζωή που απαιτείται για την απόκτηση τέτοιας γνώσης και δύναμης και η Σοφία θα έρθει σε σας με φυσικό τρόπο. Οποτεδήποτε μπορείτε να συντονίζετε τη συνείδηση σας με μια από τις εφτά χορδές της “Συμπαντικής Συνείδησης”, τις χορδές αυτές που απλώνονται στο ηχείο του Κόσμου, κραδαινόμενες από τη μια Αιωνιότητα ως την άλλη, όταν θα έχετε μελετήσει πλήρως τη “μουσική των σφαιρών”, μόνο τότε θα είστε απόλυτα ελεύθεροι να μοιραστείτε τη γνώση σας με κείνους με τους οποίους είναι ασφαλές να το κάνετε….3
Ο τρόπος που μπορούμε να ακούσουμε τη μουσική των σφαιρών και να συνηχούμε με τις αλήθειες που αποκαλύπτει είναι μέσω της ενόρασης. Είναι το μέσον με το οποίο οι μεγάλοι σοφοί και ποιητές έχουν αποκτήσει πρόσβαση στις εσωτερικές σφαίρες, όπου βρίσκεται η αληθινή φύση των πραγμάτων αναμένοντας να ανακαλυφθεί από όλη την ανθρωπότητα. Μέχρι τότε, απροσδόκητοι συντονισμοί μπορεί να συμβούν φευγαλέα μέσα από τα δώματα της ενόρασης, μεταφέροντάς μας στιγμιαία έξω από τον εαυτό μας:
Θωρώντας τη σπινθηροβόλα λάμψη ενός διαμαντιού, κάτι θαυμάσιο απαστράπτει στις εσωτερικές αισθήσεις. Μια στιγμιαία αποκάλυψη που πυροδοτεί ολόκληρη την ύπαρξη .... ύστερα όλα σκοτεινιάζουν και πάλι κι ο νους στέκει εμβρόντητος στην ουρά του κομήτη που μόλις πέρασε. Τέτοια είναι η ταχύτητα της αποκάλυψης ώσπου να περάσει μέσα από το διάφραγμα που υπάρχει στην κάθε στιγμή. Τότε ένας νέος ουρανός απλώνεται ψηλά χαιρετώντας κι ένα νέο τοπίο ανοίγει ολόγυρα. Όλα είναι σιωπηλά, αλλά ξεχειλίζουν από μελωδία και χορεύουν ζωηρά στη μουσική των σφαιρών.4
Αυτά και άλλα θέματα θα διερευνήσουμε περαιτέρω στο επερχόμενο Σεμινάριο Παγκόσμιας Καλής Θέλησης με τίτλο: Συνηχώντας με τη Ζωντάνια της Γης. Η εκδήλωση πραγματοποιείται στη Νέα Υόρκη, τη Γενεύη και το Λονδίνο στις 10 Νοεμβρίου και ελπίζουμε ότι αρκετοί από εσάς θα μπορέσετε να έρθετε, συμμετέχοντας αυτοπροσώπως.
Σε φωτεινή συντροφικότητα,
Όμιλος του Κέντρου
Lucis Trust
- Η Μυστική Δοξασία, σελ. 520, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ
- Gert Biesta – Website: https://www-gertbiesta-com.jimdosite.com Paper: Good Education in an Age of Measurement, https://pdfs.semanticscholar.org/ca50/9855e9be4b8a82a6274be313bb313bf2f45b.pdf
- Η Μυστική Δοξασία, σελ. 167, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ
- Σπουδαστής Σχολής Αρκέην