Τί είναι μία Εσωτερική Σχολή;

Υπό Αλίκης Α. Μπέιλη

Υπάρχουν σήμερα πολλές λεγόμενες εσωτερικές σχολές. Όλες είναι σχετικά σύγχρονες και ήλθαν σε ύπαρξη τα τελευταία εξήντα χρόνια. Δεν αναφέρομαι, εδώ, στην πάντα υφιστάμενη Εσωτερική Σχολή που είναι παρούσα σε κάθε μέρος του κόσμου, δεν έχει όνομα, δεν αντιπροσωπεύεται από καμιά εξωτερική οργάνωση και δεν έχει αναγνωρισμένους αρχηγούς. Αυτή, η μόνη αληθινή Σχολή, ανταποκρίθηκε αιώνια στις ανάγκες των ερευνητών οι οποίοι –ανά τους αιώνες– ζήτησαν να εισέλθουν στα Μυστήρια κι έγιναν δεκτοί αφού εκπλήρωσαν τις απαιτήσεις. Αναφέρομαι στα πολλά μυστικιστικά, μεταφυσικά, Θεοσοφικά, Ροδοσταυρικά και αποκρυφιστικά τάγματα τα οποία υπάρχουν παντού. Οι οργανώσεις αυτές αποτελούνται από ομάδες ανθρώπων με ευλαβική πνευματική πρόθεση, που εμψυχώνονται από μεγάλη έφεση και συγκεντρώνονται γύρω από κάποιο δάσκαλο ή σύστημα διδασκαλίας. Ο δάσκαλος τους δίνει με την προσωπική του ερμηνεία αποκρυφιστικές πληροφορίες, τονίζει την ανάγκη δόμησης χαρακτήρα και αγνότητας και υποδεικνύει την ανάγκη να διανύσουν την Ατραπό και –συνήθως– έχει τη θέση τελικής αυθεντίας.

Η φάση αυτή, στην ιστορία του εσωτερισμού, ήταν μια καλή, προπαρασκευαστική εργασία. Έφερε στην προσοχή του κοινού τη φύση της μυστικής δοξασίας, της εσωτερικής διδασκαλίας και της εσώτερης διακυβέρνησης του κόσμου. Το γεγονός της ύπαρξης των Διδασκάλων της Σοφίας –καθώς εργάζονται στην πλανητική Ιεραρχία υπό τη διεύθυνση του Χριστού– παρουσιάσθηκε πλατιά, είτε με όρους της ορθόδοξης Θεοσοφίας, της Ινδικής μεταφυσικής θεώρησης είτε με τη Χριστιανική ορολογία. Μεταδόθηκε πολλή γνώση. Η περίπλοκη διαδικασία της θείας δημιουργίας και η επακόλουθη εκδήλωση του Θεού προκάλεσε μεγάλη νοητική διέγερση και νοητική ανέλιξη, αλλά, συχνά, μικρή πραγματική κατανόηση. Οι εσωτερικές σχολές ασχολούνται με την προαγωγή της ανάπτυξης της κατανόησης. Διαδόθηκαν επωφελώς ορισμένοι στοιχειώδεις κανόνες που αποσκοπούν, κυρίως, στην εξάγνιση της συναισθηματικής-επιθυμητικής φύσης· συζητήθηκαν διεξοδικά τα πολλά πεδία, τα δημιουργικά πυρά και η διαφοροποίηση της ουσίας καθώς και οι διάφορες επτάδες οι οποίες ρυθμίζουν τη ζωή, τη συνείδηση και τη μορφή. Τίποτε απ’ αυτά δεν είναι εσωτερική διδασκαλία. Διδάχθηκε η αφοσίωση στους Διδασκάλους, αλλά οι ίδιοι παρουσιάσθηκαν ανεπαρκώς. Παρουσίασαν τους Διδασκάλους ότι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το δάσκαλο της ομάδας και συχνά οι προσωπικοί φίλοι του δασκάλου πληροφορούνταν ότι έγιναν δεκτοί απ’ το Διδάσκαλο στις εσώτερες τάξεις των μαθητών Του. Δημιουργείται, έτσι, σ’ αυτές τις ομάδες, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, μια στενή συγκρότηση αφοσιωμένων οπαδών του δασκάλου· οι οπαδοί αυτοί εξαρτώνται και υπακούουν τυφλά στο δάσκαλο και τις εντολές του Διδασκάλου, οι οποίες υποτίθεται ότι διαβιβάζονται απ’ το δάσκαλο, κατά παράβαση του απόκρυφου νόμου ότι κανένας Διδάσκαλος δε δίνει ποτέ εντολές ούτε αναμένει υπακοή. Σήμερα, η μέση εσωτερική ομάδα είναι μια κλειστή οργάνωση, αποκλειστική στα μέλη της, υποθάλποντας μια μη υγιή αίσθηση μυστηρίου και παρουσιάζοντας μόνο τις μισές αλήθειες που εξυπηρετούν ένα σκοπό – να πιστοποιήσουν την ύπαρξη του πραγματικού.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι καμιά αληθινή εσωτερική σχολή δεν έχει έρθει ακόμη σε ύπαρξη. Η εμφάνιση αυτών των σχολών παραμένει προς το παρόν μια ελπίδα που έφτασε όμως στο σημείο στο οποίο μπορεί να γίνει η δέουσα προετοιμασία για την εμφάνισή τους.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν καταδίκη της πολύ πιστής αν και μη εμπνευσμένης υπηρεσίας. Οι σπουδαστές πρέπει ν’ αναγνωρίσουν ότι οι σχολές με τις οποίες είναι εξοικειωμένοι, είναι μόνο προπαρασκευαστικής φύσης, γεμάτες λάθη, βασισμένες στην αδυναμία ή τη δύναμη του δασκάλου που τις ίδρυσε· είναι συνεπώς μολυσμένες από την έμφαση στην προσωπικότητα, απαιτούν υπακοή κι εφαρμόζουν κακώς και παρερμηνεύουν τη διδασκαλία. Ήταν όμως χρήσιμες σαν σημάδια για το μέλλον.

Ο καιρός δεν είναι ώριμος για την εκδήλωση των αληθινών εσωτερικών σχολών. Η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη. Σήμερα, όμως, υπάρχουν αρκετοί νοήμονες άνδρες και γυναίκες που εγγυώνται το σχηματισμό των πιο προχωρημένων σχολών εκγύμνασης. Θα θέσουν τα θεμέλια για τις μελλοντικές σχολές που θα εμφανισθούν υπό το Νόμο της Εξέλιξης. Οι εσωτερικές σχολές δεν αποτελούν εξαίρεση στην εξελικτική διαδικασία κι εμφανίζονται πάντα σε ανταπόκριση του αιτήματος του ανθρώπου κι όταν η νοητική του ανάπτυξη τις απαιτεί. Τα προσεχή εβδομήντα χρόνια θα δουν την ίδρυση των νέων σχολών. Αυτές που λειτουργούν σήμερα μπορούν ν’ αρχίσουν να καθαρίζουν το έδαφος, ν’ απορρίπτουν τα επουσιώδη και ν’ απομονώνουν τις αληθινά απόκρυφες αλήθειες και να οραματίζονται, έτσι, καθαρά το στόχο της εσωτερικής εκγύμνασης. Δεν το έχουν κάνει ακόμη. Πρέπει να κατανοηθεί η πειθαρχία στην οποία θα υποβάλλεται ο νεόφυτος στο μέλλον και να δοθεί η ορθή τεχνική· όλα αυτά πρέπει να μετατοπισθούν σ’ ένα ανώτερο επίπεδο απ’ το τωρινό. Η διδασκαλία πρέπει να διαχωριστεί απ’ την τωρινή θεολογική της τάση και τον αυταρχικό τόνο. Για τις δογματικές αυτές διατυπώσεις υπήρξαν ολέθρια ένοχες οι πολλές αποκρυφιστικές κι εσώτερες σχολές καθώς και τα διάφορα εσωτερικά τμήματα.

Θα εμφανισθούν αργότερα δάσκαλοι που θα έχουν αληθινή κατανόηση της πνευματικής φύσης της αυθεντίας. Δε θα βασίζεται σε ισχυρισμούς και μυστήριο, αλλά σε μια ζωή σύμφωνη με τα ανώτερα ιδανικά και στην παρουσίαση μιας διδασκαλίας που θα εφελκύει το σεβασμό και την ενορατική ανταπόκριση του μαθητή. Ο δάσκαλος του μέλλοντος θα υποδεικνύει απλά το Δρόμο, θα βαδίζει με το μαθητή το Δρόμο και θα τονίζει τους αρχαίους κανόνες αλλά με τις νέες ερμηνείες τους. Δε θα στέκει πια (όπως συμβαίνει συχνά σήμερα) μεταξύ της ομάδας και του φωτός ή μεταξύ του ζηλωτή και του Διδασκάλου.

Οι προπαρασκευαστικές αυτές σχολές είναι ήδη σε διαδικασία σχηματισμού και η έναρξη της Σχολής Αρκέην το 1923 ήταν μέρος της πνευματικής αυτής προσπάθειας. Απ’ τις σχολές αυτές θα εμφανισθούν, νωρίς τον επόμενο αιώνα, οι πρώτες απ’ τις αληθινές Σχολές Μύησης.

Μέχρι τώρα, οι λεγόμενες εσωτερικές σχολές ασχολήθηκαν με ζηλωτές πάνω στην Ατραπό της Δοκιμασίας ή Εξάγνισης. Οι σχολές που σχηματίζονται τώρα, όπως η Σχολή Αρκέην, ασχολούνται με την εκγύμναση μαθητών και τους προετοιμάζουν να βαδίσουν την Ατραπό της Μαθητείας και να έλθουν –αργότερα– σε άμεση επαφή με τους Διδασκάλους. Οι νέες σχολές που θα εμφανισθούν τον επόμενο αιώνα, θα προετοιμάζουν μαθητές για να βαδίσουν την Ατραπό της Μύησης.

Έτσι, έχουμε μια βαθμιαία, ενωμένη προσπάθεια για την οποία οι Διδάσκαλοι είναι υπεύθυνοι. Οι σχολές που ήδη σχηματίζονται για να εκπαιδεύσουν μαθητές είναι ενδιάμεσης φύσης κι αποσκοπούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ των εσωτερικών σχολών του παρελθόντος και των αληθινών σχολών που θα εμφανισθούν αργότερα. Τα γεγονότα αυτά μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:

1. Εσωτερικές Σχολές στο Παρελθόν

Είναι οι σχολές με τις οποίες είμαστε πιο εξοικειωμένοι, όπως οι εσώτερες σχολές των πολλών Θεοσοφικών ομίλων, των Ροδοσταυρικών ταγμάτων και αναρίθμητες μυστικιστικές και μεταφυσικές οργανώσεις. Έχουν σαφώς εξωτερική φύση αλλά είναι χρήσιμες γιατί προκαλούν το δημόσιο ενδιαφέρον. Μεταδίδουν πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης – τον φυσικό κόσμο, τον κόσμο των συναισθημάτων και το νοητικό κόσμο. Είναι κυρίως για νεόφυτους στην Ατραπό της Δοκιμασίας. Ενδιαφέρονται για την προσέγγιση στο Θεό με την καρδιά και το βαθύ ανθρώπινο ένστικτο, αν μπορέσει κατά τύχη ο άνθρωπος να Τον βρει.

2. Εσωτερικές Σχολές του Παρόντος

Οι σχολές αυτές που ήδη σχηματίζονται, έχουν περισσότερη εσωτερική γνώση· αυτή συσχετίζεται κι εφαρμόζεται. Πολλά παραμένουν θεωρητικά, αλλά, πάντα η θεωρία πρέπει να προηγείται της πράξης. Οι σχολές αυτές θα προαγάγουν τη διδασκαλία πέρα απ’ το σημείο επίτευξης των προηγούμενων σχολών και θα τη μεταφέρουν απ’ τους τρεις κόσμους στο βασίλειο της ψυχής. Θα πραγματεύονται τον κόσμο των απόκρυφων αξιών και θα είναι νοητικής φύσης, τονίζοντας τη γνώση του Θεού κι όχι μόνο το αίσθημα μιας αισθητής θειότητας. Οι παλιές σχολές είχαν σαν καλύτερο αποτέλεσμα την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και κατέστησαν πραγματικό τον ουσιώδη δυαδισμό του μυστικιστή. Οι νέες σχολές στοχεύουν σε μια ανώτερη συγχώνευση – εκείνη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας και της ψυχής. Αποκαλύπτουν ότι πίσω από το δυαδισμό του μυστικιστή –ένα αναγκαίο στάδιο–, υπάρχει το απόκρυφο γεγονός της ταύτισης με το θείο.

3. Εσωτερικές Σχολές στο Μέλλον

Οι σχολές αυτές θα είναι αληθινά εσωτερικές, γιατί η ανθρωπότητα θα είναι τότε έτοιμη. Θα εφελκύεται και θα εκγυμνάζεται η ανώτερη συνείδηση του μαθητή. Θα διδάσκεται να εργάζεται συνειδητά στα πνευματικά επίπεδα και να δρα σαν ψυχή στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης μέσω μιας, πολύ νοήμονος, προσωπικότητας. Οι μαθητές θα ετοιμάζονται για μύηση και οι μυημένοι θα εκπαιδεύονται για να λάβουν τις ανώτερες μυήσεις. Θα τονίζεται ο ορθός χειρισμός των ενεργειών και δυνάμεων, η σοφία σαν αποτέλεσμα της εφαρμοσμένης γνώσης και το έργο και τα σχέδια της Ιεραρχίας. Θα αναπτύσσεται η ενόραση και θα επιτελείται μια ακόμη ανώτερη συγχώνευση – μεταξύ του πνευματικού ανθρώπου και του παγκόσμιου Ένα.

Θα ήθελα να χωρίσω ό,τι έχω να πω για τις σχολές στα εξής τμήματα:

Ι. Μερικοί ορισμοί του εσωτερισμού.

II. Πώς σχηματίζεται μια εσωτερική σχολή.

III. Οι θεμελιώδεις αλήθειες που διδάσκονται στις νέες σχολές.

Μια μελέτη αυτών των θεμάτων θα μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τι είναι η εσωτερική διδασκαλία και να εργασθούμε σαν εσωτεριστές, παίρνοντας την αναγκαία εκπαίδευση και μαθαίνοντας να βαδίζουμε ορθά την ΟΔΟ. Οι αρχηγοί και δάσκαλοι στις λεγόμενες εσωτερικές σχολές του παρόντος πρέπει ν’ αντικρίσουν τα γεγονότα – όσο σκληρά κι αν είναι. Αν είναι αληθινοί και ειλικρινείς, θα το κάνουν ευχαρίστως και θα προσαρμοσθούν στην ανάγκη των καιρών· θα εκτιμήσουν ορθά τη θέση τους στην κλίμακα της εξέλιξης κι έτσι θ’ αποφασίσουν πού πρέπει να κατευθύνουν την προσπάθειά τους. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τα ιεραρχικά σχέδια όπως τα περιγράψαμε παραπάνω. Όσοι δεν μπορούν ν’ αντικρίσουν τον εαυτό τους και να εκτιμήσουν την αληθινή αξία της εργασίας τους, θα δουν τη διάλυση των σχολών τους – κι αυτό συμβαίνει παντού σήμερα. Όσοι μπορούν ν’ αντιληφθούν την κατάσταση και μπορούν να καταγράψουν το όραμα του μέλλοντος, θα προχωρήσουν σε μεγαλύτερη χρησιμότητα, ζωτική ανοικοδόμηση και μεγαλύτερη υπηρεσία.

Ι. Μερικοί Ορισμοί του Εσωτερισμού

Οι λέξεις «εσωτερικός» και «απόκρυφος» σημαίνουν «εκείνο που είναι κρυμμένο»· υποδεικνύουν εκείνο που βρίσκεται πίσω απ’ την εξωτερική εμφάνιση και δείχνουν τα αίτια που προκαλούν την εμφάνιση και τα αποτελέσματα· αφορούν το λεπτοφυέστερο κόσμο των ενεργειών και δυνάμεων, τον οποίο συγκαλύπτουν και κρύβουν όλες οι εξωτερικές μορφές. Ασχολούνται με εκείνο που πρέπει να γίνει γνωστό πριν μπορέσει ν’ αναπτυχθεί η συνείδηση του μυημένου.

Στο παρελθόν δόθηκε έμφαση στις υποκειμενικές αλλά υλικές δυνάμεις (κρυμμένες στο ανθρώπινο ον) και συχνά στις ψυχιστικές δυνάμεις, όπως η ψυχόραση και η ψυχακοή, τις οποίες ο άνθρωπος μοιράζεται από κοινού με τα ζώα. Στις παλιές σχολές δινόταν τεράστια έμφαση στη φυσική αγνότητα κι αφορούσε την κάθαρση των μορφών δια των οποίων πρέπει να εκδηλωθεί η ψυχή. Η κάθαρση αυτή δεν είναι εσωτερικής φύσης και δεν είναι σημάδι εσωτερικής ή πνευματικής ανέλιξης. Είναι μόνο ένα πολύ αναγκαίο προκαταρκτικό στάδιο· αν δεν αναληφθεί αυτή η κάθαρση, είναι αδύνατη η πιο προχωρημένη εργασία. Οι φυσικές πειθαρχίες είναι αναγκαίες και χρήσιμες και πρέπει να βρουν τη θέση τους σ’ όλες τις σχολές για αρχάριους· μέσω αυτών ο νεόφυτος αποκτά συνήθειες αγνότητας και δομεί τον τύπο σώματος που χρειάζεται ο μαθητής όταν αρχίζει την αληθινή εσωτερική εργασία.

Η στοιχειώδης αυτή εκγύμναση επιτρέπει στο νεόφυτο να μετατοπίσει τη συνείδησή του απ’ τον απτό κόσμο της καθημερινής ζωής στους λεπτοφυέστερους κόσμους των δυνάμεων της προσωπικότητάς του. Αποκτά επίγνωση των ενεργειών με τις οποίες πρέπει ν’ ασχοληθεί κι αισθάνεται αμυδρά εκείνο που βρίσκεται πίσω απ’ αυτές – την ψυχή στο δικό της κόσμο, τη Βασιλεία του Θεού.

Οι νέες σχολές ασχολούνται με πιο εσωτερικές αξίες. Εκγυμνάζουν το μαθητή να εργάζεται σαν ψυχή στους τρεις κόσμους και τον προετοιμάζουν να εργασθεί στον όμιλο ενός Διδασκάλου σαν δεσμευμένος μαθητής. Πολλές από τις σχολές της παλιάς τάξης αγνοούσαν το στάδιο της ολοκλήρωσης της προσωπικότητας και της εξασκημένης γνώσης της ζωής στους τρεις κόσμους στους οποίους πρέπει να εκπαιδευθεί ο αρχάριος. Αντίθετα, πρόσφεραν στον αρχάριο τη δελεαστική προοπτική της επαφής μ’ ένα Διδάσκαλο και τον όμιλο ενός Διδασκάλου κι αυτό πριν ακόμη αποβεί ένα συντονισμένο πρόσωπο, όταν μόλις του άξιζε η λέξη «νοήμων» και πριν αποκτήσει κάποια ψυχική επαφή. Δινόταν και δίνεται έμφαση στην αφοσίωση – αφοσίωση στο δάσκαλο σαν κέντρο του ομίλου, αφοσίωση στις αλήθειες που διακηρύσσει ο δάσκαλος, αφοσίωση στο Διδάσκαλο συν μια σταθερή απόφαση ν’ αποκτήσει τον τίτλο του «μαθητή» για να μπορεί κάποτε να πει «γνωρίζω αυτό το Διδάσκαλο ή τον άλλο». Ταυτόχρονα, δεν δινόταν στον αρχάριο καμιά αληθινή ιδέα της μαθητείας ή των ευθυνών της. Οι νέες σχολές που τώρα σχηματίζονται, μεταδίδουν πολύ διαφορετικές ιδέες στους σπουδαστές τους και πολύ διαφορετικές τεχνικές εκπαίδευσης:

1. Εσωτερική σχολή είναι εκείνη στην οποία διδάσκεται η σχέση της ψυχής, του πνευματικού ανθρώπου, με την προσωπικότητα. Είναι η κύρια γραμμή προσέγγισης για το σπουδαστή και η ψυχική επαφή αποβαίνει η πρώτη μεγάλη του προσπάθεια. Αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του κι αγωνίζεται να εργασθεί σαν συνειδητή ψυχή κι όχι μόνο σαν ενεργός προσωπικότητα. Μαθαίνει να ελέγχει και να διευθύνει την κατώτερη φύση του μέσω μιας τεχνικής κατανόησης της σύστασής της και να διαχέει απ’ αυτή το φως, την αγάπη και τη δύναμη της ψυχής. Μέσω ευθυγράμμισης, συγκέντρωσης και διαλογισμού εδραιώνει μια διαρκή επαφή με την εσώτερη πνευματική του ύπαρξη και είναι τότε στο δρόμο ν’ αποβεί ένας χρήσιμος υπηρέτης της ανθρωπότητας.

2. Η εσωτερική σχολή είναι επέκταση στο φυσικό εξωτερικό κόσμο του εσώτερου ομίλου η Άσραμ ενός Διδασκάλου. Όπως ακριβώς ο μαθητής ατομικά διδάσκεται να θεωρεί τον εαυτό του σαν αγωγό της ψυχής και σαν προφυλακή της συνείδησης του Διδασκάλου, έτσι και η αληθινή εσωτερική σχολή είναι η προφυλακή κάποιου υποκειμενικού πνευματικού ομίλου ή Άσραμ που ρυθμίζεται κι εντυπώνεται από το Διδάσκαλο, όπως κι ο μαθητής απ’ την ψυχή του. Ένας τέτοιος όμιλος βρίσκεται συνεπώς σε άμεση σχέση με την Ιεραρχία.

3. Μια αληθινή εσωτερική σχολή εργάζεται σε τέσσερα επίπεδα υπηρεσίας κι εμπειρίας. Αυτό επιτρέπει στο μαθητή να προσεγγίσει πλήρως την ανθρωπότητα και να χρησιμοποιήσει όλο τον εξοπλισμό του. Στις αληθινές πνευματικές σχολές, όπως τις εγκρίνουν και τις αναγνωρίζουν οι Διδάσκαλοι, διδάσκεται η υπηρεσία της ανθρωπότητας κι όχι η ανάγκη του μαθητή να είναι σ’ επαφή με το Διδάσκαλο, όπως συμβαίνει στις περισσότερες εσωτερικές σχολές της παλιάς τάξης. Η επαφή με το Διδάσκαλο εξαρτάται απ’ το βαθμό και την ποιότητα της υπηρεσίας που δίνεται απ’ το μαθητή στους συνανθρώπους του. Το σημείο αυτό συχνά παραβλέπεται απ’ τους δασκάλους που τονίζουν την προσωπική επίτευξη του ατόμου και την ατομική τελειοποίηση. Οι νέες σχολές, που ήδη σχηματίζονται, ασχολούνται με την εκγύμναση των ανθρώπων να ικανοποιούν την παγκόσμια ανάγκη και να υπηρετούν πνευματικά στα ακόλουθα τέσσερα επίπεδα συνειδητής δράσης:

α. Εκείνο του εξωτερικού κόσμου. Ο μαθητής διδάσκεται να ζει κανονικά, πρακτικά, αποτελεσματικά και πνευματικά στον καθημερινό κόσμο. Δεν είναι παράξενος ή ιδιότροπος.

β. Εκείνο του κόσμου της έννοιας. Ο μαθητής διδάσκεται το γιατί και το πόθεν των περιστάσεων και των γεγονότων – τόσο των ατομικών όσο και των παγκόσμιων. Εκπαιδεύεται, έτσι, να δρα σαν ερμηνευτής των γεγονότων και να λειτουργεί σαν κομιστής φωτός.

γ. Εκείνο της ψυχής στον δικό της κόσμο. Αυτό καθιστά το μαθητή αγωγό της θείας αγάπης, γιατί η φύση της ψυχής είναι αγάπη. Θεραπεύει και φέρνει έμπνευση στον κόσμο.

δ. Εκείνο του Άσραμ ή ομίλου του Διδασκάλου. Διδάσκεται να συνεργάζεται με το Ιεραρχικό σχέδιο, όπως του αποκαλύπτεται βαθμιαία, και ν’ αποκτά τη γνώση που θα του επιτρέψει να διευθύνει κάποιες ενέργειες που δημιουργούν παγκόσμια συμβάντα. Εκπληρώνει, έτσι, τους σκοπούς του εσώτερου ομίλου με τον οποίο συνδέεται. Υπό την έμπνευση του Διδασκάλου και της ομάδας των εργαζόμενων μαθητών και μυημένων Του, φέρνει στην ανθρωπότητα συγκεκριμένη γνώση για την Ιεραρχία.

4. Η εσωτερική σχολή εκγυμνάζει το μαθητή στην ομαδική εργασία. Μαθαίνει να εγκαταλείπει τα σχέδια της προσωπικότητας για το συμφέρον του ομαδικού σκοπού – που πάντα κατευθύνεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και της Ιεραρχίας. Σμίγει με τις ομαδικές δραστηριότητες και, –χωρίς να χάνει την ατομικοποιημένη και ιδιαίτερη ταυτότητά του–, είναι ένας αφιερωμένος συνεργάτης του Σχεδίου, χωρίς να ρυθμίζει τη σκέψη του ο χωριστός εαυτός.

5. Μια εσωτερική σχολή δεν στηρίζεται στην αυθεντία ή την απαίτηση κάποιου δασκάλου για αναγνώριση και υπακοή. Δεν βασίζεται στους ισχυρισμούς κάποιου, συνήθως μέτριου προσώπου, ότι είναι μυημένος και είναι εξαιτίας της θέσης του εξουσιοδοτημένος να μιλά με δογματική έμφαση. Η μόνη αυθεντία που αναγνωρίζεται είναι εκείνη της ίδιας της αλήθειας που νοείται ενορατικά κι έπειτα υποβάλλεται στη νοητική ανάλυση και την ερμηνεία του μαθητή. Ο μαθητής που (καθώς εργάζεται κάτω από κάποιο Διδάσκαλο) ιδρύει μια εσωτερική σχολή, δεν έχει απολύτως καμιά αυθεντία εκτός από εκείνη της ζωής που διάγει όσο το δυνατό πλησιέστερα στην αλήθεια, συν το μέτρο της αλήθειας που μπορεί να παρουσιάσει στην ομάδα του. Η υπακοή που αναπτύσσεται στην ομάδα των σπουδαστών του, είναι εκείνη της αναγνώρισης κοινής ευθύνης, κοινής αφοσίωσης στην ομαδική πρόθεση και σκοπό, όπως υποδεικνύεται απ’ τον αρχηγό της ομάδας (ο οποίος την παρουσιάζει σαν εισήγηση κι όχι σαν εντολή). Η ύπαρξη δηλώσεων αυθεντίας που προέρχονται από το δάσκαλο της ομάδας, ή κάθε απαίτηση από μέρους του για αναγνώριση ή αναντίρρητη υπακοή και αφοσίωση των οπαδών του, τον σημαδεύουν σαν αρχάριο και απλώς σαν ζηλωτή – έντιμο και με καλές προθέσεις. Δείχνουν ότι δεν είναι μαθητής επιφορτισμένος με το έργο της Ιεραρχίας.

6. Εσωτερικός όμιλος είναι εκείνος στον οποίο δίνεται προσοχή στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη του μαθητή. Η δόμηση χαρακτήρα και η ανιδιοτελής έφεση θεωρούνται αναγκαστικά παρούσες, αλλά δε δίνεται μεγάλη έμφαση στις συνήθεις αρετές ή την αγνότητα της εξωτερικής ζωής ή την καλοσύνη, την καλή διάθεση και τη μετριοπάθεια. Οι ποιότητες αυτές θεωρούνται ουσιώδεις και παρούσες σε κάποιο βαθμό, αλλά η παραπέρα ανάπτυξή τους θεωρείται προσωπικό πρόβλημα του μαθητή κι όχι πρόβλημα του δασκάλου και της ομάδας. Τονίζεται η νοητική ανάπτυξη για ν’ αποβεί ο μαθητής νοήμων, αναλυτικός (όχι όμως επικριτικός) και κάτοχος ενός πλούσιου και καλά οργανωμένου νοητικού εξοπλισμού. Η κεφαλή και η καρδιά θεωρούνται ως ίσης σημασίας κι εξίσου θείες. Η Ιεραρχία εργάζεται με τις καταστάσεις συνείδησης όλων των ανθρώπων, κάθε τάξης, φυλής κι έθνους και οι μαθητές εκπαιδεύονται να εργάζονται με τον ίδιο τρόπο, αποβαίνοντας τελικά Διδάσκαλοι της Σοφίας. Το κατορθώνουν κυριαρχώντας όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες με τη δύναμη των ψυχών τους. Απαλλάσσουν, έτσι, κάποιο Διδάσκαλο που είναι ενεργός τώρα στον κόσμο, για ανώτερο και διαφορετικό έργο.

7. Η εσωτερική σχολή είναι συνεπώς το μέσον δια του οποίου εστία της ζωής του μαθητή αποβαίνει η ψυχή· ούτε ο φυσικός ούτε ο συναισθηματικός και νοητικός κόσμος δεν είναι πλέον γι’ αυτόν οι κύριες σφαίρες της δραστηριότητάς του. Είναι απλά το πεδίο της υπηρεσίας του και η προσωπικότητά του γίνεται το μέσον δια του οποίου υπηρετεί η ψυχή του. Μαθαίνει να εργάζεται ολοκληρωτικά από πνευματικά επίπεδα και η συνείδησή του επικεντρώνεται σταθερά στην ψυχή και στο Άσραμ του Διδασκάλου του. Η εσωτερική σχολή τον διδάσκει πώς να το επιτύχει, πώς να έρθει σ’ επαφή με την ψυχή του, πώς να ζει σαν ψυχή, πώς ν’ αναγνωρίζει το Διδάσκαλο και πώς να εργάζεται στον όμιλο ενός Διδασκάλου. Μαθαίνει τις τεχνικές με τις οποίες μπορεί να καταγράφει εντυπώσεις από τον Διδάσκαλο και ν’ ανταποκρίνεται στην ομαδική πρόθεση κι έτσι να γίνεται αυξανόμενα ευαίσθητος στο Σχέδιο με το οποίο ο Διδάσκαλός του και το Άσραμ έχουν δεσμευθεί να συνεργάζονται. Διδάσκεται πώς να παίξει το ρόλο του στην εξύψωση της συνείδησης της φυλής· το κάνει με τη συνειδητή, κατευθυνόμενη χρήση του εξασκημένου νου, της ελεγχόμενης συναισθηματικής του φύσης και του ανταποκριτικού εγκεφάλου του. Γίνεται ειδήμων στο να παίζει το δύσκολο, διπλό ρόλο του μαθητή. Δηλαδή, να ζει σαν ψυχή στην καθημερινή ζωή και να εργάζεται συνειδητά σε σχέση με την Ιεραρχία. Υπάρχουν πολλοί άλλοι ορισμοί μιας εσωτερικής σχολής, αλλά διάλεξα τους απλούστερους κι εκείνους που πρέπει να συλληφθούν πρώτοι για να επιτελεσθεί ορθή πρόοδος. Ο μαθητής οδηγείται, βήμα προς βήμα, στην Ατραπό μέχρι να έλθει ο καιρός που θα είναι έτοιμος για τις μεγάλες εκείνες ανελίξεις της συνείδησης που αποκαλούμε «Μυήσεις». Τότε, μπορεί να βαδίσει συνειδητά την Ατραπό της Μύησης με την οποία θα εξοικειώσουν το ευρύ κοινό οι εσωτερικές σχολές του μέλλοντος.

Με την προσπάθεια ν’ ανταποκριθεί στις επτά αυτές απαιτήσεις όλων των εσωτερικών σχολών ασχολείται η Σχολή Αρκέην. Δεν ασχολείται με την προετοιμασία μαθητών για μύηση και ποτέ δεν το έκανε. Επιχειρεί να εξασκήσει τους σπουδαστές της να κάνουν τις προκαταρκτικές επαφές και να εργάζονται σαν αληθινοί υπηρέτες στον κόσμο. Δεν υπάρχει σήμερα αληθινή εσωτερική σχολή που να δίνει εκγύμναση για μύηση. Όσοι ισχυρίζονται ότι το κάνουν, εξαπατούν το κοινό. Εκγύμναση στη ζωή της μαθητείας, νοούμενη ακαδημαϊκά, μπορεί να δοθεί. Η εκγύμναση στη ζωή του μυημένου πρέπει ακόμη να διακριβώνεται ατομικά και δια των επαφών με τον κόσμο της πνευματικής ύπαρξης.

II. Πώς Σχηματίζεται μία Εσωτερική Σχολή

Μία εσωτερική σχολή δεν σχηματίζεται επειδή κάποιος Διδάσκαλος διατάζει ένα μαθητή να τη σχηματίσει. Ο μαθητής που ιδρύει μια τέτοια προπαρασκευαστική σχολή αποκρυφισμού το κάνει, ολοκληρωτικά, με τη δική του θέληση. Είναι το καθορισμένο έργο που ο ίδιος διάλεξε. Υπηρετεί όσο καλύτερα μπορεί το Άσραμ του Διδασκάλου του· γνωρίζει την παγκόσμια ανάγκη· αδημονεί διακαώς να είναι χρήσιμος κι έχει συνείδηση μιας συνεχούς μάθησης και των μεθόδων οι οποίες τον δίδαξαν και τον οδήγησαν στην Ατραπό. Είναι συνεπώς συνειδητός εργάτης, με επίγνωση του καθήκοντός του σαν μαθητή, σε επαφή με την ψυχή του κι αυξανόμενα ευαίσθητος στις εντυπώσεις του Διδασκάλου. Δε σχεδιάζει, συνήθως, να ιδρύσει εσωτερική σχολή· καμιά συγκεκριμένη και σχεδιασμένη οργάνωση δεν σχηματοποιείται στο νου του. Ανυπομονεί απλώς να ικανοποιήσει τη γύρω του ανάγκη. Επειδή είναι σ’ επαφή με την ψυχή του και –στην περίπτωση των πιο προχωρημένων μαθητών– σ’ επαφή με το Διδάσκαλο και το Άσραμ, η καθημερινή του ζωή αποβαίνει μαγνητική, ακτινοβόλος και δυναμική και συνεπώς προσελκύει εκείνους που μπορεί να βοηθήσει και τους συναθροίζει γύρω του. Γίνεται το κεντρικό σημείο ζωής ενός ζωντανού οργανισμού κι όχι ο αρχηγός μιας οργάνωσης. Εδώ έγκειται η διαφορά μεταξύ του έργου ενός καλοπροαίρετου ζηλωτή και ενός εκπαιδευμένου μαθητή. Ο κόσμος είναι γεμάτος οργανώσεις με κάποιο πρόσωπο στην ηγεσία, του οποίου τα κίνητρα είναι συνήθως υγιή, αλλά οι μέθοδοι και η προσέγγισή του σ’ όσους επιζητεί να υπηρετήσει είναι εκείνες του επιχειρηματικού κόσμου· μπορεί να σχηματίσει μια χρήσιμη οργάνωση, αλλά δεν ιδρύει μια εσωτερική σχολή. Ένας μαθητής γίνεται το κέντρο μιας ζωτικής, ακτινοβόλου ομάδας που αυξάνει κι επιτυγχάνει το στόχο της εξαιτίας της ζωής στο κέντρο που αναπτύσσεται από μέσα προς τα έξω· είναι η δύναμη της ζωής του που εξασφαλίζει την επιτυχία της κι όχι κάποιο σύστημα διαφήμισης ή διάφοροι ισχυρισμοί και σπάνια έχει, αν έχει, εμπορική επιτυχία.

Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στον εκπεμπόμενο φθόγγο και τις διδασκόμενες αλήθειες και η επιρροή του ομίλου αυξάνει σταθερά ωσότου ο μαθητής βρεθεί υπεύθυνος για μια ομάδα ζηλωτών. Ανάλογα με το μέτρο της ψυχικής του επαφής, την ευαίσθητη ανταπόκρισή του στις εισηγήσεις του Διδασκάλου και την εντύπωση του Άσραμ με το οποίο συνδέεται θα είναι η ισχύς και η χρησιμότητα της ομάδας με την οποία εργάζεται. Θα συγκεντρώσει σιγά-σιγά γύρω του όσους μπορούν να βοηθήσουν στη διδασκαλία και η επιτυχία της υπηρεσίας του θα εξαρτηθεί, κυρίως, απ’ τη σοφία και τη διάκριση που θα δείξει στην επιλογή των βοηθών του. Δεν επιβάλλει αυθεντία στον όμιλο ή τους βοηθούς του, εκτός από την αυθεντία της μεγαλύτερης γνώσης, σοφίας και φωτός· αυτό τον καθιστά ένα ακλόνητο σημείο δύναμης στο οποίο θραύονται και καταρρέουν οι υποδεέστερες ερμηνείες και μέθοδοι. Διδάσκει ορισμένες αμετάβλητες απόκρυφες αρχές, στις οποίες εκπαιδεύεται να εμμένει ολόκληρη η ομάδα, αλλά το κάνει εύκολα και χωρίς αμφισβήτηση. Είναι οι ίδιες αρχές που τους οδήγησαν στο έργο. Παρακολουθεί τους βοηθούς του για σημάδια πνευματικής ανέλιξης και τους προωθεί σε υπεύθυνες θέσεις όταν αυτά γίνουν καταφανή. Ζει συνεχώς μαζί τους σαν διδασκόμενος και συμμαθητής, βαδίζοντας την Οδό με όσους πρέπει να διδαχθούν. Η ταπεινότητα είναι ο βασικός τόνος του αληθινού εσωτερικού αρχηγού, επειδή η ταπεινότητα υποδεικνύει όραμα και μια αίσθηση αναλογίας. Αυτά τον διδάσκουν ότι κάθε βήμα στην πνευματική ζωή αποκαλύπτει ακόμη περισσότερα στάδια που πρέπει να κυριαρχηθούν. Η διαφορά μεταξύ του εξασκημένου μαθητή και του αρχάριου είναι ότι ο τελευταίος έχει μικρό όραμα και νομίζει ότι ο δρόμος είναι ευκολότερος απ’ ό,τι είναι. Υπερτιμά τότε τον εαυτό του. Όμως ο μαθητής βλέπει ένα απέραντο όραμα και γνωρίζει πόσα πρέπει να γίνουν πριν το όραμα αποβεί πραγματικότητα.

Οι εσωτερικές σχολές μπορούν να υπαχθούν σε διάφορες κατηγορίες που εξαρτώνται απ’ το σημείο ανάπτυξης του δασκάλου. Αυτή η υποσυνείδητη αντίληψη οδηγεί το μέτριο αρχηγό να επιχειρεί να προωθήσει το έργο του και να ελκύσει την προσοχή στην προσπάθειά του με θορυβώδεις ισχυρισμούς, προσποιούμενος οικειότητα με το Διδάσκαλο και μερικές φορές με ολόκληρη την Ιεραρχία κι απαιτώντας έτσι την αναγνώρισή του. Όλα αυτά δείχνουν τον αρχάριο που χρειάζεται να μάθει ότι η αληθινή εσωτερική σχολή ιδρύεται πάντα από ένα μαθητή κι ότι αποτελεί την απόπειρά του να υπηρετήσει κι όχι το πεδίο έκφρασης ενός Διδασκάλου. Ο μαθητής –κι όχι ο Διδάσκαλος– είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την επιτυχία ή την αποτυχία της σχολής. Οι Διδάσκαλοι δεν είναι υπεύθυνοι για τις υφιστάμενες σχολές ή όσες σχηματίζονται. Δεν εγκαθιδρύουν πολιτικές ούτε καθορίζουν στόχους. Στο βαθμό που ο μαθητής-αρχηγός βρίσκεται συνειδητά και ταπεινά σ’ επαφή με το Διδάσκαλο και το Άσραμ Του, η δύναμη του εσώτερου ομίλου θα διαχύνεται στη σχολή· θα καταδεικνύεται σαν πνευματικό φως και σοφία και δεν θα παίρνει τη μορφή συγκεκριμένης διεύθυνσης, εντολών και διαταγών ή μετατόπισης της ευθύνης από τον αρχηγό στο Διδάσκαλο. Ο μαθητής αποφασίζει μόνος, εκπαιδεύει τους βοηθούς του, εξαγγέλλει την πολιτική του, ερμηνεύει την Προαιώνια Σοφία ανάλογα με το φως μέσα του και εποπτεύει την εκγύμναση των σπουδαστών. Όσο πιο προχωρημένος είναι ο μαθητής, τόσο λιγότερο μιλά για το Διδάσκαλό του και τόσο περισσότερο υποδεικνύει το δρόμο προς την Ιεραρχία· η έμφασή του είναι στην ατομική ευθύνη και τις βασικές απόκρυφες αρχές.

Οι σχολές στον κόσμο σήμερα διαιρούνται σε τρεις ομάδες:

1. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός των λεγόμενων εσωτερικών σχολών που ιδρύθηκαν από ζηλωτές. Θέλουν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και παρακινούνται από αγάπη της διδασκαλίας, από κάποια αγάπη για την ανθρωπότητα και προσωπική φιλοδοξία. Οι μέθοδοί τους είναι σε τελική ανάλυση εξωτερικές· η εκπαίδευση που δίνουν βασίζεται σ’ ό,τι είναι ήδη γνωστό και κοινοποιημένο, γιατί δε διδάσκουν το νέο, αδιάφορο αν το ντύνουν με βαθμούς και μυστήριο. Χρησιμοποιούν τα συνήθη βιβλία του αποκρυφισμού ή συντάσσουν τα δικά τους εγχειρίδια απ’ όσα έχουν ήδη γραφεί, επιλέγοντας συχνά τις ασήμαντες και θεαματικές λεπτομέρειες και παραλείποντας ό,τι είναι πνευματικό και ουσιώδες. Διαφημίζουν τις σχολές τους με διάφορους τρόπους και συχνά τονίζουν την εμπορική σκοπιά. Απαιτούν υπακοή και βλέπουν με δυσφορία και κριτική τις άλλες σχολές, διδάσκοντας αποκλειστική πίστη στον αρχηγό και σεβασμό στην ερμηνεία της αλήθειας απ’ αυτόν τον αρχηγό. Κάνουν χρήσιμο έργο μεταξύ των μαζών, γιατί τις εξοικειώνουν με το γεγονός των Διδασκάλων και την ύπαρξη της μυστικής δοξασίας και την τωρινή ευκαιρία για πνευματική ανάπτυξη. Έχουν σαφή θέση στο σχέδιο της Ιεραρχίας, αλλά δεν είναι εσωτερικές σχολές κι οι αρχηγοί τους δεν είναι μαθητές· είναι ζηλωτές στη Δοκιμαστική Ατραπό κι όχι προχωρημένοι.

2. Υπάρχει, επίσης, ορισμένος αριθμός εσωτερικών σχολών τις οποίες ίδρυσαν μαθητές που μαθαίνουν με την προσπάθειά τους να βοηθήσουν τον όμιλό τους πώς να διδάσκει και να υπηρετεί. Ο αριθμός των σχολών αυτών είναι μικρός σε σύγκριση μ’ εκείνον της πρώτης ομάδας και είναι αριθμητικά μικρότερες, γιατί ο αρχηγός είναι προσηλωμένος στους απόκρυφους κανόνες κι επιχειρεί να συμμορφωθεί με τις πνευματικές απαιτήσεις. Προσπαθεί να διδάξει ταπεινά και χωρίς ισχυρισμούς· έχει επίγνωση ότι προσεγγίζει βραδέως την ψυχική γνώση κι ότι η επαφή του με το Διδάσκαλο είναι αραιή. Παρουσιάζει, συνήθως, ακαδημαϊκά και θεολογικά την αλήθεια, αλλά όχι με προσωπική αυθεντία. Η επιρροή και η ακτινοβολία του δεν είναι ακόμη πολύ ισχυρές, αλλά επιτηρείται απ’ το Διδάσκαλο, γιατί δυναμικά αποτελεί πλεονέκτημα και τον εμπιστεύονται ότι θα μάθει – συνήθως από τα λάθη του. Προσεγγίζει λιγότερο κόσμο απ’ τη θορυβώδη πρώτη ομάδα, αλλά δίνει υγιέστερη εκπαίδευση κι εδραιώνει στους αρχάριους τα θεμελιώδη της Προαιώνιας Σοφίας. Το έργο του βρίσκεται ανάμεσα στους ομίλους που ήδη σχηματίζονται και τους παλιούς ομίλους.

3. Κατόπιν έχουμε τώρα την εμφάνιση των νεότερων εσωτερικών σχολών. Αυτές ιδρύονται από πιο προχωρημένους μαθητές. Είναι αναγκαστικά έτσι, γιατί το έργο είναι δυσκολότερο κι απαιτεί την κρούση ενός διαυγούς φθόγγου, ώστε να φανεί καθαρά η διάκριση μεταξύ του νέου και του παλιού και να δοθούν ορισμένες νέες αλήθειες κι ερμηνείες. Η νέα και πιο προχωρημένη αυτή παρουσίαση θα βασίζεται στις παλιές αλήθειες, αλλά αυτές θα ερμηνεύονται διαφορετικά και θα προκαλέσουν τον ανταγωνισμό των παλιών σχολών. Οι πιο προχωρημένοι αυτοί μαθητές έχουν ισχυρότερη ακτινοβολία και πολύ ευρύτερη επιρροή και το έργο τους αποβαίνει παγκόσμιο σε προοπτική. Δεν προκαλεί μόνο ανταγωνισμό κι απόρριψη απ’ τους παλιότερους ομίλους, αλλά θα προκαλέσει την ανταπόκριση πολλών σ’ αυτούς τους ομίλους, οι οποίοι ξέφυγαν απ’ τους παλιούς τρόπους και περιμένουν τη νέα προσέγγιση στο Θεό και είναι έτοιμοι για ένα πνευματικότερο κάλεσμα. Αυτοί θα γίνουν, κατόπιν, εστιακά σημεία πνευματικής δραστηριότητας μέσα στους παλιούς ομίλους και το περιβάλλον τους. Αυτό θα οδηγήσει σε τρία συμβάντα:

α. Οι παλιοί όμιλοι θ’ απορρίψουν όσους ανταποκρίνονται στη νεότερη εσωτερική διδασκαλία και θα τους αναγκάσουν να παραιτηθούν απ’ τους ομίλους τους.

β. Οι νέες σχολές θ’ αρχίσουν να σχηματίζονται απ’ τους απορριφθέντες, οι οποίοι θ’ ανταποκριθούν στη διδασκαλία που δίνει ο ισχυρότερος και πιο ανιδιοτελής μαθητής.

γ. Το κοινό θ’ αποκτήσει επίγνωση της νέας κίνησης κι έτσι θα προκύψει ένα πλατύ ενδιαφέρον για τα εσωτερικά ζητήματα που σχετίζονται με την Ιεραρχία.

Οι μαθητές, στους οποίους εμπιστεύθηκαν το δύσκολο έργο της προαγωγής των νέων σχολών, είναι τεχνικά γνωστοί σαν παγκόσμιοι μαθητές. Η επιρροή τους εισδύει σε κάθε διεύθυνση, διασπώντας και διαταράσσοντας τις παλιές σχολές κι έτσι αποδεσμεύοντας εκείνους που είναι έτοιμοι για τη νεότερη διδασκαλία· δημιουργούν νέες σχολές που είναι ενδιάμεσες μεταξύ των παλιών και των μελλοντικών Σχολών Μύησης· εντυπώνουν τη συνείδηση των ανθρώπων παντού, διευρύνοντας τον ορίζοντα του κοινού και παρουσιάζοντας στην ανθρωπότητα νέες αντιλήψεις και καινούργιες ευκαιρίες. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Συνεπώς, οι ερευνητές πρέπει να μάθουν να διακρίνουν μεταξύ του έργου ενός καλοπροαίρετου ζηλωτή που ιδρύει μια σχολή εσωτερισμού για αρχάριους, του έργου ενός μαθητή που μαθαίνει να είναι δάσκαλος και του έργου των παγκόσμιων μαθητών που διασπούν τους παλιούς τρόπους και θεσπίζουν νέες και πιο κατάλληλες μεθόδους διδασκαλίας της απόκρυφης αλήθειας. Η Σχολή Αρκέην είναι μέρος της τελευταίας αυτής παγκόσμιας προσπάθειας.

Υπάρχουν επίσης ορισμένες νόθες σχολές, αρκετά γνωστές και θεαματικές, που ελκύουν τον μη νοήμονα και περίεργο· ευτυχώς έχουν πολύ σύντομο κύκλο επιρροής. Προξενούν, προσωρινά, μεγάλη βλάβη επειδή διαστρέφουν τη διδασκαλία και δίνουν ψευδείς ιδέες για τους Διδασκάλους και την Ατραπό, αλλά δεν έχουν καθόλου δύναμη διάρκειας. Οι άλλοι τρεις τύποι σχολών επιτελούν καλό έργο και ικανοποιούν τις ανάγκες εκείνων που ανταποκρίνονται στο φθόγγο τους. Οι παλιές, ωστόσο, σχολές εξαφανίζονται· εκείνες της δεύτερης ομάδας θα υπάρχουν για πολύ καιρό και θα δίνουν στοιχειώδη καθοδήγηση και θα εκγυμνάζουν μαθητές στις μεθόδους εργασίας και στο πώς να υπηρετούν. Ο τελευταίος και νεότερος τύπος σχολής θα αυξάνει σε ισχύ και θα προετοιμάζει τους μαθητές της Νέας Εποχής για τις μελλοντικές Σχολές Μύησης.

III. Οι Αλήθειες που Διδάσκονται στις Αληθινές Εσωτερικές Σχολές

Πρέπει να σημειωθεί ότι, πολλές απ’ τις αλήθειες που μεταδίδονται ως τώρα με τον όρο «εσωτερικές», είτε δεν είναι τέτοιες, είτε είναι πλέον τελείως εξωτερικές. Οι εσωτερικές αλήθειες του παρελθόντος είναι οι εξωτερικές θεμελιώδεις αλήθειες του παρόντος. Στη διάρκεια των περασμένων εκατό χρόνων οι εσωτερικές δοξασίες και η μυστική διδασκαλία της Προαιώνιας Σοφίας –που συνήθως δίνονταν στο κοινό με τη δέσμευση της μυστικότητας– είναι πια κοινό κτήμα. Η φύση του ανθρώπου όπως διδασκόταν στις μυστηριακές σχολές του παρελθόντος, αναγνωρίζεται –με άλλα ονόματα– σαν σύγχρονη ψυχολογία. Τα μυστήρια του αστρικού, αιθερικού και νοητικού σώματος εξετάζονται σήμερα στα πανεπιστήμια μας στα μαθήματα της ψυχολογίας, που πραγματεύονται τη ζωτικότητα του ανθρώπινου όντος, τη συναισθηματική του φύση και το νου του. Η πίστη στους Διδασκάλους ήταν ένα στενά φρουρούμενο μυστικό· τώρα γίνεται δημόσια συζήτηση γι’ Αυτούς σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις. Ο τρόπος και οι τεχνικές του διαλογισμού ήταν περιφρουρούμενα ζητήματα και το κοινό διδασκόταν ότι τέτοιες διδασκαλίες ήταν επικίνδυνες· σήμερα αυτή η ιδέα έχει διαδοθεί και πλήθος ανθρώπων στον κόσμο διαλογίζεται, επιτυγχάνει την ευθυγράμμιση κι αποκτά επαφή και γνώση της ψυχής. Η αλήθεια, επίσης, συγκαλύφθηκε και κρύφθηκε από έναν όγκο δευτερεύουσας διδασκαλίας η οποία παρέσυρε το ενδιαφέρον του ερευνητή και τράβηξε την προσοχή του στη σημασία των φαινομένων. Η στάση, η χρήση αρχαίων τύπων, λέξεων και μάντραμ, οι αναπνευστικές ασκήσεις, οι μυστηριώδεις υπαινιγμοί για την άνοδο των κουνταλινικών πυρών, η αφύπνιση των κέντρων κι άλλες δελεαστικές όψεις του δευτερεύοντος αποκρυφισμού, έκαναν τους ανθρώπους να παραβλέψουν το γεγονός ότι πολλά απ’ τα παραπάνω, επειδή ανήκουν στο βασίλειο των φαινομένων, αφορούν το φυσικό σώμα, την ορθή του προσαρμογή, τη ζωογόνηση κι ενεργοποίησή του κι ασχολούνται με αποτελέσματα κι όχι με τα ουσιώδη αίτια των αποτελεσμάτων. Τα φαινομενικά αυτά αποτελέσματα θα εκδηλωθούν κανονικά, με ασφάλεια και σύνεση καθώς και αυτόματα, όταν ο εσώτερος άνθρωπος –συναισθηματικός και νοητικός– βρίσκεται σε σχέση με τον πνευματικό κόσμο κι αρχίζει να λειτουργεί σαν πνευματικό ον. Η δευτερεύουσα αυτή προσέγγιση στην αλήθεια προξένησε μεγάλη βλάβη στην υπόθεση του πραγματικού αποκρυφισμού και τάραξε αρκετά τις καλύτερες διάνοιες στο πνευματικό τομέα.