Η εκπαίδευση είναι, ή θα έπρεπε να είναι, μια συνεχής διαδικασία από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, που να ασχολείται περισσότερο με τη διεύρυνση της συνείδησης παρά με την απόκτηση γνώσης. Μόνη της η γνώση είναι ένα αδιέξοδο, εκτός αν φέρεται σε λειτουργική συσχέτιση με το περιβάλλον, τις κοινωνικές ευθύνες, τις ιστορικές τάσεις, τις ανθρώπινες και οικουμενικές συνθήκες και, πάνω απ' όλα, με την εξέλιξη της συνείδησης. Είναι ουσιαστικά, μια διαδικασία που οδηγεί στη συμφιλίωση του ανθρώπινου και του θείου στοιχείου στη σύνθεση ενός ανθρώπινου όντος. Ο κύριος αντικειμενικός σκοπός των εκπαιδευτικών μεθόδων θα πρέπει να είναι η ορθή σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου, του πνεύματος και της ύλης, του όλου και του μέρους.
