Αναζητώντας την «Ζωντανή Αλήθεια»

Φθινόπωρο 2017

«Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος;
Ποιος θα διακηρύξει από πού γεννήθηκε η δημιουργία
και από πού προέρχεται;
Οι θεοί γεννήθηκαν μετά τη δημιουργία του κόσμου.
Συνεπώς, ποιος μπορεί να γνωρίζει από πού προήλθε το σύμπαν;
Από πού ήρθε σε ύπαρξη αυτή η δημιουργία και εάν έγινε ή δεν έγινε·
αυτός που βρίσκεται στα ανώτερα ουράνια ύψη είναι ο επόπτης της.
Φυσικά αυτός γνωρίζει, ή μπορεί να μην γνωρίζει».
Ο Ύμνος της Δημιουργίας, Ρινγκ-Βέντα 10:129-6¹

Αγαπητέ φίλε και συνεργάτη,

Πώς είναι ποτέ δυνατόν να ελπίζουμε ότι θα γνωρίσουμε την απόλυτη αλήθεια, όταν μία από τις πιο ιερές γραφές διατείνεται ότι ούτε το ανώτερο από τα Θεία Όντα ενδέχεται να την γνωρίζει; Μυστήριο και δέος αποτελούν αναπόσπαστες όψεις της αλήθειας, η δε η ανακάλυψη της αλήθειας ενός επιπέδου οδηγεί σε ένα μεγαλύτερο μυστήριο ενός άλλου επιπέδου. Εάν αυτό δεν συνέβαινε, δεν θα υπήρχε δημιουργικότητα, γιατί η δημιουρ­γική ώθηση είναι ουσιαστικά η επιθυμία για διείσδυση στο άγνωστο, καθιστώντας ό,τι ανακαλύπτεται εκεί κομμάτι του εαυτού μας μέσα από αυτό-έκφραση. Ως εκ τούτου, η καλλιέργεια της αίσθησης του μυστηρίου και του δέους είναι ευεργετική για τον διαλογισμό, καθώς αυτός συνιστά μια δημιουργική εξερεύνηση του αινίγματος της ύπαρξης – μια απόπειρα να αγγίξει την ουσία του άγνωστου και να την φέρει πίσω στον κόσμο της καθημερινότητας για να εκφραστεί μέσα από εμάς τους ίδιους. Αυτή είναι η «ζωντανή αλήθεια», η διαρκώς ανελισσόμενη αίσθηση ταυτότητας στην ατέρμονη πορεία από το απατηλό στο Πραγματικό.

Όση σημασία και αν έχουν οι πιο συγκεκριμένες αλήθειες –τα γεγονότα και τα δεδομένα στον χρόνο και τον χώρο– η ζώσα, πνευματική αλήθεια είναι εκείνη που περιβάλλει και εμψυχώνει την ευρύτερη πραγματικότητα, από την οποία οι πρότερες δεν αποτελούν παρά ένα πολλοστημόριο. Πώς, όμως, μπορεί αυτό να μας βοηθήσει με μια πρακτική έννοια; Πώς να διακρίνουμε το ορθό από το εσφαλμένο σε μια Εποχή Πληροφόρησης που μερικές φορές μοιάζει περισσότερο με «Εποχή Παραπληροφόρησης» (Ironic Age); Διό­τι, μπορεί να είμαστε περισσότερο ενημερωμένοι από ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία, από πού όμως αντλούμε την πληροφόρησή μας; Ποιόν εμπιστευόμαστε για την ορθή ερμηνεία του τιτάνιου όγκου των δεδομένων που αλλοιώνονται και παρερμηνεύονται από τους πάντες και τα πάντα – μέσα από τα κανάλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media) του ίντερνετ όσο και από τα συμβατικά μέσα μαζικής επικοινωνίας (media); Σε μια εποχή που χρησιμοποιούνται αναφανδόν ψευδείς ειδήσεις για να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και τις πολιτικές εκβάσεις, πώς μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στα επιδέξια κατασκευασμένα ψέματα από κατεστημένες ομάδες συμφερόντων;

Το κλειδί βρίσκεται ίσως στη λέξη «πληροφορία» – από το «πληρώ» και το «φέρω», ενώ στην αγγλική ο όρος “information” προέρχεται από το ρήμα “inform” που σημαίνει «διαμορφώνω, δίνω μορφή». Καθετί που μας μεταφέρουν οι αισθήσεις μας αποτελεί μια «μορφή» που σχηματίστηκε από ενέργεια κάποιου είδους, είτε η μορφοποίηση είναι φαινομενική ή υποκειμενική, είτε είναι ένα γεγονός ή μια σειρά από περιστάσεις. Η προσέγγιση της «αλήθειας» της συνεπάγεται την διείσδυση μέσα σε αυτή τη μορφή, ώστε να γίνει άμεσα αντιληπτός ο σκοπός, η ποιότητα και το νόημα της ενέργειας που την δημιούργησε. Εκγύμναση για αυτό προσφέρεται στην Ράτζα Γιόγκα –την Βασιλική Επιστήμη του Νου– ένα σύστημα διαλογισμού που δόθηκε στον κόσμο πριν από έντεκα χιλιάδες χρόνια από τον Πατάντζαλι και για το οποίο προβλέφθηκε ότι θα παραμείνει ένα μέσο εκπαίδευσης μαθητών για τα επόμενα επτά χιλιάδες χρόνια.² Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αλίκης Μπέιλη, Το Φως της Ψυχής, η πρακτική της Ράτζα Γιόγκα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εκγύμναση του νου, ώστε να υπεισέρχεται στις ανθρώπινες υποθέσεις και να διακρίνει την υποκείμενη αλήθεια που επιζητά έκφραση. Σύμφωνα με το Μάντραμ της Ενοποίησης:

 «Ας ελέγχει η ψυχή την εξωτερική μορφή,
Και τη ζωή, και όλα τα γεγονότα,
Και ας φέρει στο φως την Αγάπη
Που υπόκειται στα συμβάντα του χρόνου.
Ας έρθει το όραμα και η ενόραση,
Ας αποκαλυφθεί το μέλλον».

Αυτού του τύπου η «Αγάπη που υπόκειται στα συμβάντα του χρόνου», βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση προς το μίσος, τη βία και τη χωριστικότητα που επικρατούν σε τόσο πολλά ζητήματα και γεγονότα παγκοσμίως. Όμως η αλήθεια είναι, ότι ο μέγιστος «διαμορφωτικός» παράγοντας αυτή την εποχή στον πλανήτη μας είναι το Θείο Σχέδιο του Φωτός και της Αγάπης, όπως αναφέρεται στην Μεγάλη Επίκληση. Αυτή είναι η υποκείμενη, ζώσα αλήθεια της εποχή μας, και καθετί που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας σχετίζεται με αυτήν, καθιστώντας ουσιαστικά δυνατή την εξωτερική έκφραση αυτής της αγάπης.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, οι διαθέσιμες ενέργειες του Σχεδίου χρειά­ζεται να διαμορφωθούν σε πρότυπα σκέψεων πάνω στα νοητικά, συναισθηματικά και αιθερικά επίπεδα από εκείνους που εκγυμνάζονται στην επιστήμη του νου. Αυτές οι μορφές σκέψης μπορούν στη συνέχεια να παρέχουν έμπνευση στο εποικοδομητικό έργο των απανταχού παγκό­σμιων υπηρετών. Εάν όμως δεν υποβιβαστούν εποικοδομητικά και δεν προωθηθούν, οι διαθέσιμες αυτές ενέργειες θα παραμένουν επιρρεπείς στις δυνάμεις της πλάνης και της γοητείας. Στην περίπτωση αυτή προκύπτει μια ελαφρά διαστρέβλωση της αλήθειας, καθώς οι ενέργειες του σχεδίου υπόκεινται σε λανθασμένη χρήση από όσους διαθέτουν ισχυρές διάνοιες, ενώ στερούνται πραγματικής αγάπης. Οι διαστρεβλωμένες δυνάμεις που προκύπτουν τότε, συνεχίζουν την κάθοδό τους, αλλά παίρνουν μια καταστροφική, χωριστική τροπή με κακά αποτελέσματα έκφρασης στο φυσικό πεδίο.

Μια αποσπασμένη και αμερόληπτη εξέταση αυτής της διαδικασίας παρέχεται στις διδασκαλίες της Αλίκης Μπέιλη: «κακό και καλό είναι αντίστροφες όψεις της ίδιας πραγματικότητας, και κακό είναι εκείνο το καλό που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω, περνώντας σε μεγαλύτερο και πιο περιεκτικό καλό».³ Καθώς αυτό ισχύει για την τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση, μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι τόσο το άτομο της καλής θέλησης όσο και ο δράστης των κακών πράξεων μπορεί, ο καθένας στο δικό του επίπεδο, να αναζητά την αλήθεια και μια διευρυμένη αίσθηση ταυτότητας, αλλά ο τελευταίος έχει χαθεί στην πλάνη και τη γοητεία και ως εκ τούτου δεν είναι σε θέση να εκφράσει αγάπη. Είναι ζωτικής σημασίας να αναπτυχθεί μια μεγαλύτερη νοητική ικανότητα διείσδυσης στην καρδιά της ζωντανής αλήθειας, όπως διδασκόμαστε από την Ράτζα Γιόγκα, προκειμένου να βοη­θηθούν οι άνθρωποι καλής θέλησης να σφυρηλατήσουν έναν ισχυρότερο δεσμό με τις εποικοδομητικές ενέργειες του σχεδίου και να αντιταχθούν στην υπονόμευση του αγαθού και του αληθινού.

Η αναβίωση της αίσθησης μυστηρίου και δέους για την ύπαρξη αποτελεί ουσιαστικό μέρος αυτής της διαδικασίας, όπως τόσο όμορφα απεικονίζεται στους Ύμνους της Δημιουργίας. Όσο περισσότερο καλλιεργείται, η ζωντανή, πνευματική αλήθεια ρέει μέσω ημών με την συνεχή της αποκάλυψη, ανυψώνοντας τα μάτια της ανθρωπότητας προς ένα νέο όραμα. Σε μια υψηλότερη στροφή του σπειροειδούς ισχύει το ίδιο ακριβώς για τους μεγάλους Παγκόσμιους Σωτήρες, όπως είναι ο Χριστός και ο Βούδας. Διαβάζουμε στα συγγράμματα της Αλίκης Μπέιλη, ότι το πραγματικό τους έργο ως Μελών της Λευκής Αδελφότητας βρίσκεται ακόμη και σήμερα στο σημείο έναρξης, καθώς «ο αληθινός σκοπός της ύπαρξης της Μεγάλης Λευκής Στοάς αρχίζει αμυδρά να υποφώσκει πάνω στη γοητευμένη και κατάπληκτη κατανόησή Τους. Έχει συνεπώς πραγματική αξία για μας να επιχειρήσουμε να συλλάβουμε τη συνέχεια της αποκάλυψης και το απέραντο μέλλον ή έκταση του ανελισσόμενου θαύματος».⁴ 

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε μαζί μας στο επερχόμενο σεμινάριο Παγκόσμιας Καλής Θέλησης για να διερευνήσουμε το θέμα: Από το Απατηλό στο Πραγματικό – Διακρίνοντας την Αλήθεια στην Εποχή μας. Ως ένας, ενοποιημένος ομαδικός νους, θα εργαστούμε για να κατανοήσουμε περισσότερα σχετικά με τη «ζωντανή αλήθεια» που μπορεί να βοηθήσει την επίπονη και θαυμαστή πορεία της ανθρωπότητας προς ολοένα μεγαλύτερες σφαίρες πραγματικότητας.

Στο φως του ομαδικού οράματος,
Lucis Trust

1. Ύμνοι από την Ριγκ-Βέντα, Prof. Paul Brians https://brians.wsu.edu/2016/11/14/hymns-from-the-rig-veda/
2. Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ. II, σελ. 326-7, Αλίκη Μπέιλη
3. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σελ. 350,  Αλίκη Μπέιλη
4. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σελ. 203,  Αυτόθι

↑