Κραδασμός και Αριθμοί

Του Θιβετανού

Αναδημοσίευση από το περιοδικό The Beacon, Σεπτέμβριος 1946

Ο Νόμος των Αντιστοιχιών που ενδιαφέρει τόσο πολύ όλους τους αληθινούς στοχαστές αναφέρεται στην νοητική επεξεργασία και καταστάλαξη στα νοητικά πεδία του ιδεώδους, του αρχετύπου καθώς και μιας προσέγγισης της εκδήλωσης όπως γίνεται ορατή στους τρεις κόσμους αυτού του αρχετύπου. Πάνω απ’ όλα πρόκειται για μια προσπάθεια σύλληψης των βασικών δεδομένων της θείας γεωμετρίας. Ο νόμος των αντιστοιχιών και η επιστήμη των αριθμών συνδέονται στενά. Η κατανόηση της αριθμολογικής σημασίας κάθε συγκεκριμένου αριθμού αποτελεί το κλειδί του νόμου των αντιστοιχιών. Ο λόγος που η μελέτη των αριθμών σε ό,τι αφορά την δημιουργία του σύμπαντος και τον συμβολισμό έχει πέσει σε ανυποληψία οφείλεται σε δύο αιτίες:  

Υπάρχει η προσπάθεια του ελάχιστα εξελιγμένου ανθρώπου να κατανοήσει εκείνο που μέχρι στιγμής αδυνατεί να κατανοήσει. Οι αριθμοί, όπως αναγνωρίζονται στον νόμο των αντιστοιχιών, είναι καθαρά αφηρημένοι, και ο άνθρωπος ως τώρα δεν έχει αναπτύξει τον αφηρημένο νου. Τα καθαρά μαθηματικά είναι αφηρημένα, αλλά είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν να μελετήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μόνο όταν τα δύο μείζονα κεφαλικά κέντρα αρχίζουν να λειτουργούν ταυτόχρονα, μόνο όταν το πέρασμα που τα συνδέει αρχίζει να καθίσταται ένας ελεύθερος αγωγός και ξεκινήσει η μεταξύ τους αλληλεπίδραση, τότε μόνο μπορεί να μελετηθεί η πραγματική επιστήμη των αριθμών και να γίνει κατανοητή η εσωτερική σημασία της. Όταν τα δύο αυτά κέντρα αρχίζουν να δονούνται, δύο πράγματα συμβαίνουν:

Ο άνθρωπος καθίσταται ψυχακουστικός και ψυχορατικός. Αυτό είναι ένα συμπτωματικό γεγονός όχι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα μάλιστα από την άποψη της αιωνιότητας, δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από ό,τι η ανάπτυξη της αίσθησης της γεύσης ή της όσφρησης. Εκείνο που ποτέ δεν φάνηκε να επιθυμούμε, και όμως το διαθέταμε, συχνά οδηγούσε σε θλίψη. Αυτή η ψυχακοή ενδέχεται να είναι αστρική ή νοητική, και εντέλει αμφότερα. Αστρική όραση είναι η ικανότητα να βλέπουμε ή να ακούμε στην πιο λεπτοφυή ύλη του αστρικού πεδίου. Είναι η σύνθεση της όρασης ή της ακοής σε αυτό το πεδίο. Είναι κατανόηση μέσα από την ικανότητα του αισθήματος. Η φυσική όραση ή ακοή είναι κατανόηση μέσα από κραδασμική κρούση στα φυσικά όργανα της όρασης ή της ακοής. Ψυχακοή ή ψυχόραση είναι κατανόηση μέσω κρούσης που γίνεται αισθητή όχι μόνο στα αντίστοιχα ισοδύναμα του ματιού ή του αυτιού, αλλά γίνεται συνολικά αντιληπτή ή αισθητή μέσω της συνήθειας στο νου του Στοχαστή, εντοπισμένη ως φαίνεται σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η νοητική όραση ή ακοή είναι κάτι περισσότερο. Στα συγκεκριμένα επίπεδα είναι η ενορατική λήψη σκεπτομορφών και η χρήση του συγκεκριμένου νου στην ερμηνεία. Είναι σε σχέση με το κοινό όραμα ό,τι τα δεκαδικά κλάσματα σε σχέση με τον πίνακα του πολλαπλασιασμού. Η όραση ή η ακρόαση στα αφηρημένα επίπεδα δεν αφορούν μόνο τη χρήση του συγκεκριμένου νου, αλλά την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε κάπως το θέμα των ανώτερων πεδίων και να σκεπτόμαστε με όρους αφηρημένων μαθηματικών, να βλέπουμε τις σκεπτομορφές στα συγκεκριμένα επίπεδα, να τις ερμηνεύουμε με όρους των τριών κόσμων και να κάνουμε πολλά ακόμη. Είναι η ικανότητα που επιτρέπει να τα πάρει κάποιος όλα αυτά και να τα χρησιμοποιήσει σαν βάση για εποικοδομητική δημιουργία και σαν κλειδί για τα ανώτερα μαθηματικά, ένα κλειδί για τους ανώτερους κραδασμούς και τις συστημικές διευρύνσεις.

Υπάρχουν για σας, αδελφέ μου, τέσσερεις μεγάλες κατηγορίες στην αριθμητική, που κρατούν το κλειδί για τον κραδασμό στους τρεις κόσμους — πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός και διαίρεση. Σε αυτές έχετε πολλά κρυμμένα, πάνω στα οποία θα ρίξουν φως οι μελλοντικοί σας στοχαστές. Αποσαφηνίζουν την εξέλιξη του ανθρώπου στον φυσικό, αστρικό, κατώτερο νοητικό και ανώτερο νοητικό κόσμο. Είναι, σχεδόν, πέρα από την αντίληψή σας, αδελφέ μου, καθώς δεν φτάνετε στην αλήθεια από την ατραπό της συγκεκριμένης επιστήμης. Ωστόσο, ορισμένοι υπαινιγμοί που μπορώ να δώσω, ίσως ρίξουν κάποιο φως.

1. Πρόσθεση είναι το κλειδί για το φυσικό πεδίο. Με έννοιες μαθηματικών ίσως δεν μπορέσω να σας το εξηγήσω περαιτέρω. Στον πνευματικό σας εξοπλισμό δεν έχετε τη βάση για νοήμονα αντίληψη. Εντούτοις, όμως, μπορείτε να κατανοήσετε ότι κάθε μονάδα της ανθρώπινης οικογένειας, κάθε άνθρωπος, προσθέτει κάτι κατά τη διάρκεια της εμπειρίας του στο φυσικό πεδίο, την κάθε ώρα της ζωής του σε αυτό το πεδίο. Εντυπώσεις διαρκώς περνούν από μπροστά του ακατάπαυστα και το μάτι, το αυτί, η μύτη και η αντιληπτική του ικανότητα επηρεάζονται συνεχώς μέσω μιας από τις πέντε αισθήσεις. Στα πρώιμα στάδια εξέλιξης η ικανότητα λήψης του είναι καθαρά αρνητική· δέχεται, απορροφά και η φύση αναλαμβάνει αυτό που χρειάζεται να γίνει. Ίσως για μια ζωή ολόκληρη επικεντρωθεί σε μία μόνο δράση ώστε να γίνει κατανοητή η αιτία της. Σε αδρές γραμμές —επί παραδείγματι— ο άνθρωπος διαπράττει μια δολοφονία, διότι δεν κατανοεί το νόμο της ενότητας της ζωής. Έζησε μια ζωή όπως το ζώο χωρίς νοήμονα αναγνώριση των επιπτώσεων που είχαν οι εμπειρίες του. Για αυτόν τον φόνο υπέστη την δέουσα τιμωρία και με δριμεία σύγκρουση αναγνώρισε το γράμμα του νόμου. Έχει προσθέσει. Έχει προσθέσει στον εξοπλισμό του μια μόνιμη ικανότητα. Όλη η ζωή του φυσικού πεδίου υπόκειται στον αριθμητικό κανόνα της πρόσθεσης και αν μπορούσατε μόνο να το συνειδητοποιήσετε, όλη η φυσική ζωή σχετίζεται με την ανάπτυξη της αληθινής κτήσης και τον απώτερο στόχο της πρόσθεσης στο περιεχόμενο του αιτιώδους σώματος.

2. Αφαίρεση, είναι το κλειδί για το αστρικό πεδίο, υπενθυμίζοντάς μας πάντα ότι εκείνο που κερδίζεται στο φυσικό επίπεδο —η δύναμη να προσθέτουμε— αποτελεί ένα μέρος μόνο του περιεχομένου της ολότητας του στοχαστή και έχει συνεπώς τη δύναμη εξίσου και στα άλλα πεδία· δύο και δύο ίσον τέσσερα — είναι μια αποκρυφιστική δήλωση βαθιάς σημασίας. Μια ουσιαστική δήλωση. Είναι το κλειδί της Λογοϊκής εκδήλωσης αυτού του συστήματος. Στο αστρικό πεδίο αποκτάται σε μεγάλο βαθμό η ικανότητα της αφαίρεσης, καθώς και της διαφοροποίησης ανάμεσα στα δύο πεδία, αστρικό και φυσικό. Αυτός που έχει αναπτύξει τις πέντε αισθήσεις στο αστρικό και το φυσικό πεδίο έχει αποκτήσει την ικανότητα να αφαιρεί ή να διακρίνει τον έναν κραδασμό από τον άλλο. Ζει συνειδητά σε δύο πεδία και γνωρίζει πώς να λειτουργεί και στα δύο. Τώρα λειτουργείτε με νοημοσύνη στο φυσικό πεδίο και στη συνείδησή σας ην ώρα που κοιμάστε αγνοείτε τον φυσικό περιορισμό στο αστρικό· όταν όμως κατανοήσετε τον αριθμητικό κανόνα της αφαίρεσης θα είστε ικανοί να λειτουργείτε και στα δύο. Περισσότερα δεν μπορώ να πω. Μη λησμονείτε ότι στην αφαίρεση υπάρχει απλοποίηση, η οποία είναι ο κανόνας στο τελευταίο ήμισυ της εξελικτικής ατραπού. Η καθοδική ατραπός εξέλιξης διέπεται από τον κανόνα της πρόσθεσης και ολοκληρώνεται στην κορύφωση της εξέλιξης του ανθρώπινου όντος. Ο κανόνας της ανοδικής ατραπού είναι η απλοποίηση μέσω αφαίρεσης — αφαίρεση μέσω διάκρισης που έχει προέλθει από την πρόσθεση. Το Εγώ αφαιρεί, η Προσωπικότητα προσθέτει, η Μονάδα πολλαπλασιάζει.

Μην ξεχνάτε ότι πολλαπλασιασμός δεν είναι παρά η προέκταση της πρόσθεσης και η διαίρεση, της αφαίρεσης. Αυτό είναι ένα σύστημα δυαδικό και στα δύο αυτά —πρόσθεση και αφαίρεση— έχετε την βάση εξέλιξης αυτού του συστήματος. Ένα τρίτο μέλλει να έρθει στο τρίτο σύστημα.

Το δεύτερο γεγονός που συμβαίνει, αδελφέ μου, όταν τα δύο κεφαλικά κέντρα κραδαίνονται, είναι ότι ο άνθρωπος γίνεται όχι απλά ψυχακουστικός και ψυχορατικός, αλλά αποκτά, επίσης, γνώση με άμεση αντίληψη. Γνωρίζει,  όχι με την εφαρμογή της ορθολογικής ικανότητας, αλλά με μια ενορατική αναγνώριση της αλήθειας. Αυτή η ενορατική αναγνώριση αντιστοιχεί σε ό,τι θα ορίζαμε ως νοητική έμπνευση.

Διαμεσολάβηση είναι η λειτουργία του αστρικού σώματος για τη μετάδοση της σκέψης. Θα μπορούμε να το ορίσουμε ως αστρική τηλεπάθεια στην ανώτατη εκδήλωσή της. Όμως, η ενορατική αναγνώριση της αλήθειας είναι ένα διαφορετικό θέμα. Προκύπτει είτε από την άμεση επαφή της μονάδας με τον ανώτερο εαυτό και εξ αυτού  στα δονούμενα κέντρα κεφαλής, ή προέρχεται από νοητική τηλεπάθεια, όταν η επικοινωνία (όπως εξήγησα προηγουμένως) περνά από το ένα αιτιώδες σώμα στο άλλο ή από τον Διδάσκαλο στο αιτιώδες σώμα. Ως εκ τούτου, η ασφάλειά του από το κακό δεν βρίσκεται στο αιτιώδες σώμα, και όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει ένα σημείο όπου η νοητική εντύπωση ή τηλεπάθεια προκύπτει στην φυσιολογική πορεία της εξέλιξης, την συνοδεύει ταυτόχρονα μια υγιής χρήση στην ικανότητα διάκρισης.

Όταν η ενόραση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της (και η ενόραση είναι διάκριση σε ένα υψηλό σημείο εκδήλωσης) πριν από την ανάπτυξη της ψυχικής ικανότητας, τότε έχετε την καλύτερη μορφή ανάπτυξης για την αναπτυσσόμενη ενόραση και η ιδιότητα μιας συνετής διάκρισης προστατεύει από τους περισσότερους κινδύνους της ψυχακοής και της ψυχόρασης.

Σας έδειξα, αδελφέ μου, πώς στους τέσσερις βασικούς αριθμητικούς κανόνες σας κρατάτε το κλειδί για το νόμο του κραδασμού, το νόμο των ανώτερων μαθηματικών. Αναφέρθηκα στην πρόσθεση και την αφαίρεση και έδειξα πώς ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση δεν είναι παρά προεκτάσεις των δύο πρώτων. Κλείνοντας, σημείωσα ότι «η μονάδα πολλαπλασιάζει». Θα προσθέσω τώρα, ότι ο Λόγος διαιρεί. Μέσα από διαφοροποίηση, μέσα από ατέλειωτο πολλαπλασιασμό, η μονάδα προοδεύει. Ενέλιξη σημαίνει πολλαπλασιασμός. Η μοναδιαία συνείδηση ​​είναι τριπλή σε εκδήλωση και θα βρεθεί ότι το επανενσαρκωνόμενο εγώ ενσαρκώνεται για έναν ορισμένο αριθμό φορών με βάση τον πολλαπλασιασμό του τρία.

Οι ανθρώπινες μονάδες μαθαίνουν με πολλαπλασιασμό — πρόσθεση και πολλαπλασιασμό.

Οι ντεβαϊκές μονάδες μαθαίνουν με αφαίρεση και διαίρεση, αλλά τα δύο είναι ένα στο τελικό αποτέλεσμα. Η λογοϊκή συνείδηση στην οποία και τα δύο απορροφώνται είναι για αυτό το σύστημα η αφαίρεση.

Για το σύστημα ένα ήταν η πρόσθεση, η θετικότητα, η απόκτηση.

Για το σύστημα δύο είναι η αφαίρεση, η αρνητικότητα, η εξαγωγή της ουσίας. Η εύρεση του ριζικού αριθμού αποτελεί στόχο κάθε εξέλιξης, 2 + 2 = 4, η μονάδα και η τριάδα από κοινού σχηματίζουν την προσωπικότητα, το κατώτερο σημείο της μοναδιαίας εκδήλωσης. Στον συνδυασμό των δύο όψεων, αγάπης και δραστηριότητας, ο στόχος επιτυγχάνεται, τα τέσσερα γίνονται τα δύο, το δεύτερο Πρόσωπο σε πλήρη έκφραση.

Η 5η ιεραρχία βρίσκει το στόχο με την αφαίρεση, αλλά εσείς γνωρίζετε τόσο ελάχιστα για την ντεβαϊκή εξέλιξη, που είναι εντελώς ανούσιο για μένα να εξηγήσω παραπέρα. Αυτοί προοδεύουν αποβάλλοντας τα ενυπάρχοντα χαρακτηριστικά τους, ενώ ο άνθρωπος εξελίσσεται  με την ενσωμάτωση ποιοτήτων.

Αυτές οι δύο εξελίξεις είναι διαχωρισμένες σε αυτό το σύστημα, στο οποίο υπάρχει εγγενής δυαδικότητα. Αυτή η διάσταση της δυαδικότητας (διότι ο Λόγος σε αυτό το σύστημα διαιρεί) συγχωνεύεται τελικά στον Λόγο.

Το σύστημα 3 υπάγεται σε έναν άλλο αριθμητικό κανόνα ακατανόητο ακόμα, που θα επιφέρει μια τρίτη εξέλιξη.

Η τέταρτη δημιουργική ιεραρχία 2 + 2 = 4. Στο τέλος, έχουμε την αφαίρεση της τριπλής μονάδας και απομένει το ένα.

Η πέμπτη δημιουργική ιεραρχία — οι 4 ελάσσονες εξελίξεις του συστήματος ένα συν το 1 = 5. Ως εκ τούτου, αφαιρώντας το 2 από το 3 παραμένει πάλι το τελικό 1.

Η ανθρώπινη μονάδα είναι μία τριπλότητα.

Η ντεβαϊκή μονάδα είναι μια δυαδικότητα, εξ ου και το δεσπόζον θηλυκό δυαδικό μας σύστημα.

Δείτε αν σας ξεκαθάρισε αυτό, αδελφέ μου.

Για την ανθρώπινη μονάδα — πρόσθεση και πολλαπλασιασμός, τα οποία όμως σε αυτό το αρνητικό σύστημα οδηγούν σε μια τελική αφαίρεση, με αποτέλεσμα να προκύπτει το 1. Αυτή είναι η γραμμή της μέγιστης αντίστασης.

Για την ντεβαϊκή μονάδα — αφαίρεση και διαίρεση, τα οποία οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, αλλά αυτή τη φορά κατά μήκος της γραμμής της ελάχιστης αντίστασης, εξ ου και η απουσία του πόνου στην ντεβαϊκή εξέλιξη.

Αδημοσίευτα Κείμενα