ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ανά τους αιώνες ο ερχομός ενός του Αβατάρ, η έλευση ενός Ερχόμενου και η επανεμφάνιση του Χριστού, είναι οι βασικοί τόνοι της κυρίαρχης προσδοκίας. Η επανεμφάνιση του Χριστού, του Αβατάρ, προσδοκάται απ’ τους πιστούς και των δύο ημισφαιρίων – όχι μόνο τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά κι όσους περιμένουν τον Μαϊτρέγια και τον Βοδδισάττβα καθώς κι όσους αναμένουν τον Ιμάμ Μαχδή. Αυτή η δοξασία για τους Μεσολαβητές, Μεσσίες, Χριστούς και Αβατάρ βρίσκεται να διατρέχει σαν χρυσό νήμα όλες τις θρησκείες και Γραφές του κόσμου. Όταν οι καιροί είναι ώριμοι, η επίκληση των μαζών είναι αρκετά διαπεραστική και η πίστη εκείνων που γνωρίζουν είναι αρκετά οξεία, τότε Αυτός έρχεται πάντα και σήμερα δε θα γίνει εξαίρεση στον αρχαίο αυτό κανόνα ή στον παγκόσμιο αυτό νόμο.

Είναι η φυσική Παρουσία πάνω στον πλανήτη μας μερικών αναγνωρισμένων πνευματικών μορφών, όπως ο Κύριος του Κόσμου, ο Αρχαίος των Ημερών· τα επτά Πνεύματα ενώπιον του θρόνου του Θεού· ο Βούδδας, ο πνευματικός ηγέτης της Ανατολής και ο Χριστός, ο πνευματικός ηγέτης της Δύσης – που έρχονται στην προσοχή μας την κορυφαία αυτή περίοδο. Η αόριστη πίστη στην ύπαρξή Τους, οι νεφελώδεις εικασίες για το έργο και το ενδιαφέρον Τους για την ανθρώπινη ευημερία και ο αβέβαιος, όμως ελπιδοφόρος, ευσεβής πόθος των πιστών (και των άπιστων), θ’ αντικατασταθούν σύντομα από τη βέβαιη γνώση, την ορατή αναγνώριση, τα αποδεικτικά σημάδια του εκτελεστικού έργου και της αναδιοργάνωσης (από ανθρώπους με ασυνήθιστη δυναμικότητα) της πολιτικής, θρησκευτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας.

Όλα αυτά δε θα συμβούν σαν αποτέλεσμα κάποιας αναγγελίας ή κάποιου εκπληκτικού πλανητικού γεγονότος που θα αναγκάσει τα ανθρώπινα όντα παντού να πουν: «Να, είναι εκεί! Να, τα σημάδια της θειότητάς Του!», γιατί αυτό θα προκαλούσε μόνο ανταγωνισμό και γέλια, την αντίδραση ή τη φανατική ευπιστία.

Θα συμβεί σαν μια αναγνώριση της δύναμης στην ηγεσία με δυναμικές αλλά λογικές αλλαγές στις παγκόσμιες υποθέσεις και με τη δράση που θ’ αναλάβουν οι μάζες των ανθρώπων από τα βάθη της συνείδησής τους.

Ο Υπερβατικός Θεός, μεγαλύτερος, πιο άπειρος και περιεκτικός απ’ το δημιουργημένο κόσμο Του, αναγνωρίζεται παγκόσμια και τονίζεται· όλες οι πίστεις μπορούν να πουν με τον Σρι Κρίσνα (που μιλά ως Θεός, ο Δημιουργός) ότι «έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού μου, παραμένω». Αυτός ο υπερβατικός Θεός κυριάρχησε τη θρησκευτική σκέψη εκατομμυρίων απλών και πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν από τότε που η ανθρωπότητα άρχισε να οδεύει προς τη θειότητα.

Στην αφυπνιζόμενη συνείδηση της ανθρωπότητας ανατέλλει βραδέως η μεγάλη παράλληλη αλήθεια του Ενυπάρχοντος Θεού –που «διαπερνά» θεϊκά όλες τις μορφές, ρυθμίζει από μέσα όλα τα βασίλεια της φύσης, εκφράζει έμφυτη θειότητα δια των ανθρώπινων όντων– και πριν δύο χιλιάδες χρόνια απεικονίσθηκε η φύση της θείας αυτής Ενύπαρξης στο Πρόσωπο του Χριστού.

Σήμερα σαν συνέπεια της εκδιπλούμενης αυτής θείας Παρουσίας εισχωρεί στο νου των ανθρώπων παντού μια νέα αντίληψη: «ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης». (Κολ. 1.27.) Υπάρχει μια αυξανόμενη κι αναπτυσσόμενη πίστη ότι ο Χριστός είναι μέσα μας, όπως ήταν και στο Διδάσκαλο Ιησού και η πίστη αυτή θα μεταβάλει τις παγκόσμιες υποθέσεις και ολόκληρη τη στάση του ανθρώπινου γένους προς τη ζωή.

Σήμερα ο Χριστός βρίσκεται πιο κοντά στην ανθρωπότητα από κάθε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας· βρίσκεται πιο κοντά απ’ ό,τι γνωρίζει και ο πιο αισιόδοξος κι ελπιδοφόρος μαθητής και μπορεί να έρθει ακόμη πιο κοντά, αν ό,τι γράφεται εδώ κατανοηθεί κι έλθει στην προσοχή των ανθρώπων παντού. Γιατί ο Χριστός ανήκει στην ανθρωπότητα, στον κόσμο των ανθρώπων κι όχι στις εκκλησίες και τις θρησκείες του κόσμου.

Σήμερα μια άλλη αναγνώριση είναι δυνατή. Είναι η αναγνώριση παντού της επικείμενης επανόδου του Χριστού (αν μια τέτοια φράση μπορεί να είναι ακριβής για κάποιον που ποτέ δε μας άφησε!) και των νέων πνευματικών ευκαιριών τις οποίες θα κάνει εφικτές αυτό το γεγονός.

Η βάση γι’ αυτή την αναγνώριση βρίσκεται στη βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση που είναι έμφυτη στην ψυχή του ανθρώπου, ότι κάποιος μεγάλος Δάσκαλος, κάποιος Σωτήρας, Αποκαλυπτής, Νομοθέτης ή θείος Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει από τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας, εξαιτίας της ανθρώπινης ανάγκης και της ανθρώπινης αίτησης. Πάντα ανά τους αιώνες την ώρα της μέγιστης ανάγκης του ανθρώπου και σε ανταπόκριση της εκφρασμένης του αίτησης έχει προβάλλει με διάφορα ονόματα ένας θείος Υιός Θεού. Κατόπιν ήρθε ο Χριστός και φαινομενικά μας άφησε με το έργο Του ημιτελές και χωρίς να ολοκληρώσει το όραμά Του για το ανθρώπινο γένος. Επί δύο χιλιάδες χρόνια φάνηκε ότι όλο το έργο Του είχε εμποδισθεί, ματαιωθεί κι αχρηστευθεί, γιατί η ανάπτυξη των εκκλησιών ανά τους αιώνες δεν αποτελεί απόδειξη της πνευματικής επιτυχίας στην οποία απέβλεπε. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο απ’ τις θεολογικές ερμηνείες και την αριθμητική αύξηση των παγκόσμιων θρησκειών (συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανισμού και του Βουδδισμού) για ν’ αποδειχθεί επιτυχής η διεξαγωγή της παγκόσμιας αποστολής Του. Όλα φαίνονταν ανέφικτα, απαιτώντας τρεις συνθήκες· μ’ αυτές θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια δοκιμή του έργου Του· οι τρεις αυτές συνθήκες είναι σήμερα αποδειγμένα γεγονότα. Πρώτο, όπως είδαμε, μια γενική πλανητική κατάσταση που δυστυχώς (λόγω της ιδιοτέλειας του ανθρώπου) αποδείχθηκε τόσο καταστρεπτικής φύσης ώστε η ανθρωπότητα αναγκάστηκε ν’ αναγνωρίσει την αιτία και την πηγή του ολέθρου· δεύτερο, μια πνευματική αφύπνιση που θα εκπορευόταν απ’ τα μύχια βάθη της συνείδησης του ανθρώπου κι αυτή συμβαίνει σήμερα σαν αποτέλεσμα του Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1945)· τρίτο, μια σταθερά αναπεμπόμενη επικλητική κραυγή, προσευχή ή αίτημα που να κατευθύνεται στις υψηλές πνευματικές πηγές, αδιάφορο με ποιο όνομα αποκαλούνται αυτές οι πηγές.

Η ιδέα της επιστροφής του Χριστού είναι πολύ οικεία και η έννοια του Υιού του Θεού που επιστρέφει ανταποκρινόμενος στην ανθρώπινη ανάγκη έχει τη θέση της στη διδασκαλία των περισσότερων παγκόσμιων πίστεων. Πάντα από τότε που αναχώρησε φαινομενικά για τη σφαίρα όπου Τον τοποθέτησαν οι πιστοί, μικρές ομάδες απ’ αυτούς τους ανθρώπους κατέληξαν στην πίστη ότι θα ξαναγυρίσει τη μια ή την άλλη ημερομηνία, όμως πάντα οι προφητείες και οι προσδοκίες τους αποδείχθηκαν εσφαλμένες. Δεν ξαναγύρισε. Οι άνθρωποι αυτοί χλευάσθηκαν από το πλήθος κι επιπλήχθηκαν απ’ τους διανοούμενους. Τα μάτια τους δεν Τον είδαν και δεν υπήρξε καμιά απτή ένδειξη της Παρουσίας Του. Σήμερα χιλιάδες ξέρουν ότι θα έρθει· τα σχέδια της έλευσής Του καταρτίσθηκαν ήδη, αλλά δεν ορίζουν χρονολογία ή ώρα. Ο χρόνος είναι γνωστός μόνο σε δύο ή τρεις, αλλά «ότι ή ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται». (Ματθ. 24.44.)

Η αλήθεια που δύσκολα αποδέχεται ο ορθόδοξος στοχαστής οποιασδήποτε πίστης είναι το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μπορεί να επιστρέψει γιατί πάντα ήταν εδώ στη Γη μας, επιτηρώντας το πνευματικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας· ποτέ δε μας εγκατέλειψε, αλλά σε φυσικό σώμα, ασφαλώς προφυλαγμένο (όχι όμως κρυμμένο), καθοδήγησε τις υποθέσεις της Πνευματικής Ιεραρχίας, των μαθητών κι εργατών Του οι οποίοι έχουν δεσμευθεί μαζί Του στη Γήινη υπηρεσία. Μπορεί μόνο να επανεμφανισθεί. Είναι πνευματικό γεγονός ότι όσοι πέρασαν από το σπήλαιο του τάφου στην πληρότητα της αναστάσιμης ζωής, μπορούν να ιδωθούν και ταυτόχρονα να διαφεύγουν απ’ την όραση των πιστών. Η όραση και η αναγνώριση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα και μια απ’ τις μεγάλες αναγνωρίσεις του ανθρώπινου γένους στο εγγύς μέλλον θα είναι ότι ο Χριστός ήταν πάντα μαζί μας, συμμεριζόμενος μαζί μας τις συνηθισμένες ευκολίες και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας και τα πολλά του δώρα στον άνθρωπο.

Τα αρχικά σημάδια της προσέγγισής Του μαζί με τους μαθητές Του μπορούν ήδη να τα διακρίνουν όσοι σημειώνουν κι ερμηνεύουν ορθά τα σημεία των καιρών. Υπάρχει (μεταξύ αυτών των σημείων) η πνευματική ένωση εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η οργάνωση της εξωτερικής φυσικής στρατιάς του Κυρίου – μιας στρατιάς που δεν έχει άλλα όπλα εκτός από την αγάπη, την ορθή ομιλία και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Η άγνωστη αυτή οργάνωση έχει προοδεύσει με πρωτοφανή ταχύτητα κατά τη μεταπολεμική περίοδο, διότι η ανθρωπότητα έχει σιχαθεί τα μίση και τις έριδες.

Το γενικό επιτελείο του Χριστού είναι ήδη ενεργό με τη μορφή του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου· είναι ένα δυναμικό σώμα προδρόμων, που πάντα προηγήθηκε κάθε μεγάλης παγκόσμιας Μορφής στο στίβο της ανθρώπινης ζωής. Το έργο και η επιρροή τους είναι ήδη ορατό κι αισθητό σε κάθε χώρα και τίποτε δεν μπορεί να καταστρέψει ό,τι επιτέλεσαν. Το πνευματικό κι οργανωτικό αποτέλεσμα της εκφραζόμενης κι εκφωνούμενης επίκλησης δοκιμάσθηκε επίσης απ’ το 1935 και η ενέργεια της επικλητικής κραυγής της ανθρωπότητας κατευθύνθηκε σε εκείνους τους αγωγούς που φθάνουν απ’ τη γη στον Υψηλό Τόπο όπου ενοικεί ο Χριστός. Από εκεί διαβιβάσθηκε στις ακόμη υψηλότερες εκείνες σφαίρες όπου η προσοχή του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών, του Πατρός όλων συν τις Δημιουργικές Ενέργειες και τις Ζώσες Οντότητες που διαμένουν εκεί μαζί Του, μπορεί να εστιασθεί στην ανθρωπότητα και να γίνουν εκείνα τα βήματα που θα ενσωματώσουν ταχύτερα τους Σκοπούς του Θεού.

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το αίτημα των λαών της Γης είναι τόσο ισχυρό και τόσο σύμφωνο με τη θεία κατεύθυνση σε χρόνο και χώρο, ώστε το τέλος είναι αναπόφευκτα βέβαιο· ο αναμενόμενος πνευματικός Εκπρόσωπος πρέπει να προβάλει· αυτή τη φορά δε θα έρθει μόνος αλλά θα συνοδεύεται από Εκείνους των Οποίων οι ζωές και τα λόγια θα εφελκύσουν την αναγνώριση σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης. Οι συμβολικές προφητείες που υπάρχουν σ’ όλες τις παγκόσμιες Γραφές αναφορικά με το επικείμενο αυτό γεγονός θ’ αποδειχθούν αληθινές· ο συμβολισμός τους όμως θα χρειασθεί νέα ερμηνεία· τα περιστατικά και τα γεγονότα δε θα είναι αναγκαστικά όπως ακριβώς φαίνεται να τα παρουσιάζουν οι Γραφές. Θα έρθει, λόγου χάρη, πράγματι «επί των νεφελών του ουρανού» (Ματθ. 26.64), όπως λένε οι Χριστιανικές Γραφές, αλλά ποιο εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει αυτό, όταν εκατομμύρια κυκλοφορούν στα σύννεφα κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας; Την αναφέρω σαν μια απ’ τις πιο εξέχουσες και γνώριμες προφητείες· όμως σημαίνει λίγα στο σύγχρονο πολιτισμό μας. Τοσημαντικόγεγονόςείναιότιθαέρθει.

Φως και –πάνω απ’ όλα– «περισσή ζωή» είναι εκείνο που θα φέρει ο Χριστός και μέχρι να τη φέρει δε γνωρίζουμε τι σημαίνει· δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την αποκάλυψη που συνεπάγεται και τις νέες δυνατότητες που θα διανοιγούν μπροστά μας. Αλλά μέσω του Χριστού, φως και ζωή είναι στο δρόμο τους, για να ερμηνευθούν και να εφαρμοσθούν με όρους καλής θέλησης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό προετοιμάζεται η Πνευματική Ιεραρχία. Τη φορά αυτή ο Χριστός δε θα έρθει μόνος, γιατί μαζί Του θα έλθουν και οι συνεργάτες Του. Η εμπειρία Του και η δική Τους θα είναι το αντίθετο της προηγούμενης, γιατί αυτή τη φορά κάθε οφθαλμός θα Τον δει, κάθε αυτί θα Τον ακούσει και κάθε διάνοια θα Τον κρίνει.

Για δύο χιλιάδες χρόνια υπήρξε ο υπέρτατος Αρχηγός της Αόρατης Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας που απαρτίζεται από μαθητές κάθε πίστης. Αναγνωρίζει κι αγαπά εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί, αλλά διατηρούν την πίστη τους στους Ιδρυτές της – τον Βούδδα, τον Μωάμεθ και άλλους. Δεν ενδιαφέρεται ποια είναι η πίστη, αν ο αντικειμενικός σκοπός είναι η αγάπη του Θεού και της ανθρωπότητας. Αν οι άνθρωποι αναζητήσουν τον Χριστό που άφησε πριν αιώνες τους μαθητές Του, θ’ αποτύχουν ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό που είναι σε διαδικασία επιστροφής. Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς στη συνείδησή Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποια πίστη ακολουθεί ο άνθρωπος.

Περιμένουμε λοιπόν, σήμερα, τη νέα Εμφάνιση. Ο Χριστός αναμένεται και εφόσον υπάρχει η ίδια προσδοκία, εφόσον υπάρχει ομοιομορφία μαρτυρίας και πρόβλεψης κι εφόσον έχουμε όλες τις ενδείξεις περί της «συντελείας του αιώνος», δεν είναι άραγε λογικό να πιστεύουμε ότι κάποιο μεγάλο γεγονός βρίσκεται σε διαδικασία να συμβεί;

Αν βρεθεί μια ζώσα πίστη (και τέτοια πίστη υπάρχει παντού) κι ένας πύρινος ζήλος που διαπερνά το σκοτάδι μέχρι το κέντρο του φωτός, αυτό δεν εγγυάται άραγε την παραδοχή ότι αυτή η πίστη κι αυτός ο ζήλος θεμελιώνονται σε μια βαθιά ενορατική γνώση; Μήπως δεν είναι θείο γεγονός ότι «έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων»; (Εβρ. 11.1.)

Ο Υιός του Θεού είναι στο δρόμο Του και δεν έρχεται μόνος. Η προφυλακή Του είναι εδώ και το Σχέδιο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν είναι έτοιμο και σαφές. Ας είναι σκοπός η αναγνώριση.