Risico is een onafwendbaar deel van het leven, en degenen die met financiën te maken hebben, begrijpen dat heel goed. Daarom proberen zij het risico zoveel mogelijk te beperken, en het waar zij kunnen te verminderen. Dit beleid functioneert in het algemeen goed genoeg; maar waar de gehele markt systematisch het risico onderschat, dat bepaalde soorten investeringen inhouden, dan doet het gevaar van een speculatieve luchtbel zich voor.
Om de huidige crisis gedetailleerder te onderzoeken, is het nuttig na te denken over de denkbeelden die Alice Bailey uitgebreid in haar boeken beschrijft, namelijk de stralen. Van de stralen wordt gezegd, dat zij de belangrijkste conditionerende energieën zijn binnen het bewustzijn, en de straal die hoofdzakelijk met geld en financiën in verband wordt gebracht, is de derde straal van actieve intelligentie. Evenals alle stralen is deze energie in wezen neutraal, maar kan zowel positieve als negatieve effecten teweeg brengen. Een van de negatieve effecten ervan is de tendens naar behendigheid tot en liefde voor complicaties ten behoeve van het eigenbelang, hetgeen - zoals al eerder opgemerkt - tot het ontwerpen van steeds gecompliceerder financiële middelen geleid heeft. Men zou denken dat er niets gecompliceerds aan een hypotheek is - een lening, gedekt door eigendom. Maar door een proces van financiële magie zijn miljoenen hypotheken, gegeven aan mensen met weinig 'of geen controle of zij deze lening naar redelijkheid wel zouden kunnen terugbetalen, (de zogenaamde 'sub-prime' hypotheken) in miljoenen uiterst kleine stukjes gesplitst, en daarna weer opnieuw gecombineerd tot financiële pakketten, Collateralised Debt Obligations (CDO's) genoemd (Gecollateraliseerde Schuld Verplichtingen). En er zijn andere, zelfs nog vreemder financiële hulpmiddelen, zoals bij het ontbreken van krediet swaps, Die bij deze huidige crisis betrokken zijn. Dat zijn de zogenaamde giftige, tegoeden, die het financiële stelsel vergiftigen.
Waarom zou men hypotheken op zo'n manier verdelen? Het korte antwoord is om te proberen risico te beperken. Sub-prime hypotheken zijn riskant door het ontbreken van grondig onderzoek door de leners. Door een sub-prime hypotheek te splitsen, en de fragmenten ervan over eer. aantal CDO's te verdelen, moet elke CDO een minder riskante investering worden doordat, terwijl de ene hypotheek lener het mogelijk nalaat om te betalen, het grote aantal hypotheken in de CDO geen risico loopt. Helaas voor alle betrokkenen - de hypotheekhouders, de hypotheek opstellers, en de oprichters van en investeerders in de CDO's; en indirect voor iedereen, bleek deze aanname verkeerd te zijn. De onroerend goed markt van de V.S.2 was door een lange periode van stijgende prijzen gegaan, en het was onvermijdelijk dat op zeker moment een correctie zou komen. De correctie kwam, prijzen begonnen over de gehele markt te dalen, in grote aantallen lieten leners na hun hypotheek te betalen, en plotseling gingen de CDO's er inderdaad uitzien als hele slechte investeringen. Eigenlijk komt het doordat de in gebreke blijvende hypotheken door vele CDO's verspreid zijn, waardoor het vrijwel onmogelijk geworden is de juiste waarde van deze CDO's te schatten. Die, welke grote hoeveelheden van deze activa bezitten, hebben nu geen kans ze te verkopen, en weten ook niet hoeveel deze activa waard zijn, wat grote onzekerheid veroorzaakt omtrent hun eigen financiële gezondheid. En daar CDO's aan veel investeerders en instellingen over de hele wereld verkocht zijn, is het probleem dus navenant wereldwijd. Een van de manieren waarop het globale probleem nu wordt aangepakt is dat regeringen deze 'giftige activa' van financiële instellingen kopen. Dat zal instellingen met grote voorraden hopelijk in staat stellen zich te herstellen; en wanneer de activa tenslotte door de regeringen worden verkocht, is de verdere hoop, dat ze verkocht zullen worden voor of nabij hun oorspronkelijke waarde, en op die manier instaan voor weinig of geen verlies - of mogelijk zelfs winst - voor belasting betalers.
Een groot deel van de huidige crisis betreft dus de moeilijkheid om risico juist in te schatten. Het lijkt vreemd, dat. bankieren als beroep, dat in het verleden de reputatie had risico afwijzend te zijn, zelfs tot het punt van domheid, de arena zou zijn waar zulk een duidelijke roekeloosheid gefloreerd heeft. De eenvoudigste, indien minst aanvaardbare verklaring is misschien dat, daar zij zich in een machtspositie over enorme sommen en geldstromen bevonden, de bankiers bezweken voor de bekoring van materiële rijkdom, waardoor zij verblind werden voor hun grotere verantwoordelijkheden en de daarbij betrokken risico's. Het is gemakkelijk anderen om deze fout te beoordelen en te veroordelen - maar zoals Christus waarschuwde, anderen beoordelen zonder onszelf te beoordelen is een fout. Wie kan zeggen wat hij gedaan zou hebben, als hij in dezelfde positie was geplaatst? Maar, zonder met de vinger naar een bepaald iemand te wijzen, is het zeker juist te zeggen, dat hebzucht het stelsel heeft geïnfecteerd en tot nadeel ervan heeft gewerkt.
