KIJK OP YOUTUBE
David Nicol

(Directeur, Gaiafield Project)

De taak van vandaag is relatief duidelijk, want het subtiele activisme is in vele opzichten een naam voor iets wat we hier vandaag doen en wat vele groepen doen. Mijn werk bestaat gedeeltelijk uit het scheppen van een omkadering die groot genoeg is zodat groepen elkaar kunnen herkennen en een grotere samenhang op dat gebied brengen. Sommigen zeggen dat we meer moeten doen dan alleen maar preken in het ijle maar een deel van ons werk bestaat eruit dat mensen elkaar vinden, en het is een zeer mooi lied dat op deze planeet gezongen moet worden als we allen onze energiestromen met elkaar verbinden, en het potentieel voor het uitbreiden van wat mogelijk is op deze aarde is indrukwekkend.

Het is een kleine uitdaging om in het openbaar te spreken over dit concept van het subtiele activisme, want het is waarlijk een subtiel en mysterieus proces en het soort kracht waarover we dan spreken doet zich enkel voor wanneer we volledig transparant en open zijn. Op een zekere manier is het een ongewoon fenomeen om ons bewust in te laten met dingen die zich in de wereld voordoen en desondanks volledig open te zijn. Maar als we dit doen, gaan we de wereld tegemoet met onze waarheid en dat is waar we het in feite over hebben. Soms is het niet gemakkelijk om transparant te zijn wanneer we tegenover de wereld staan, maar een deel van ons werk bestaat erin om deze ruimte te scheppen waarin we elkaar de toestemming kunnen geven voor een open toegang tot onze diepste verzuchtingen, over wat we in de wereld willen zien, zoals we ons inlaten met de onderwerpen van de wereld.

Hoe kwam ik toe aan dit werk van het subtiele activisme? Op het einde van mijn tienerjaren had ik plots een diepe ervaring over de tijdelijkheid van het leven. Ik realiseerde me dat ik zou sterven en dat alles wat ik ervoor had bedacht betekenis had in termen van eeuwig bereiken en dat verhoudingen verdwenen zouden zijn. Het viel me te binnen als een heel andere gedachte die volledig mijn levensloop wijzigde en dreef mij tot een pad van spiritueel werk en ontdekkingen die sindsdien de hoofdtoon van mijn leven zijn geweest. Maar naast deze interesse voor het geestelijke was ik ook zeer geïnteresseerd in de politieke arena en bijzonder door die individuen die soms schijnen te worden bepaald door een kracht die hen voorbestemd om in de publieke arena te staan met een diepzinnige waarheid – zoals Gandhi en Martin Luther King. Ik was geboeid door de kracht van hun lotsbestemming die er op leek dat deze in hun leven inherent en diepzinnig doelbewust was. Dus ben ik altijd blijven uitkijken naar manieren om deze twee werelden samen te brengen – deze diep persoonlijke zoektocht naar geestelijke verwezenlijking en de wereld van sociale veranderingen. In het bijzonder was ik alerter geworden voor de gemeenschappelijke kwesties van het keerpunt waarop we schijnen te zitten – de moeilijke weg die de moderne beschaving is ingeslagen en wacht om een rol te spelen in het transformeren van dingen op een gemeenschappelijk gebied.

In het begin was ik geïnteresseerd in activisme, milieuactivisme, en werd een milieujurist in Australië en ging naar bijeenkomsten en nam deel aan wettelijke acties en terwijl ik vele van deze dingen zeer betekenisvol vond waren er zekere aspecten aan die ik niet zo bevredigend vond. Ik vond in dit werk dat, terwijl we ons wilden richten op wereldwijde kwesties, deze de neiging hadden om bezoedeld te worden door de nietigheid op plaatselijk gebied. Ik was gemotiveerd om niet enkel hier en daar een vuur te doven maar was geïnteresseerd in de oorzaak die deze vuren brandende hielden. Wat was het onderliggend bewustzijn dat deze problemen bleef scheppen en hoe konden we ons inzetten op een manier die dat gebied van bewustzijn tot doel had? Ik was getroffen door het feit dat vele medeactivisten er op een zeer reagerende manier mee om gingen, door het gebruik van een verbolgen, confronterende benadering. Ik dacht dat het nodig was om een manier te vinden die beter overeenkwam met mijn diep geestelijke waarden en ervaringen. Door deze zoektocht om deze dingen samen te brengen belandde ik in de VS en het Californië Instituut voor Integrale Studies en ik stelde me er open voor de vele visionaire denkers. Een serie gebeurtenissen volgden er op.

Als antwoord op de presidentiële campagne van Dennis Kucinich in 2004 ontwikkelden mijn medewerkers en ik een Geestelijke Oproep voor Actie om de geestelijke dimensie van de campagne uitdrukkelijker te doen aanslaan. We stuurden e-mails naar mensen om hen uit te nodigen deel te nemen aan een reeks wereldwijde meditaties. Deze ervaring was een openbaring. We bereikten mensen uit meer dan zestig landen en kregen een enorme respons. De ervaring gaf me een gevoel alsof verschillende betekenisvolle stromingen binnen in mij samenkwamen. Dit gaf in mij een heel diepe weerklank, waardoor er een gevoel van vastberadenheid werd opgeroepen. Ik voelde “dat dit betekenis had. Dit is hoe ik wil bijdragen, dit is wat ik wens te doen”. Dat pad vond mij en toen werd het me duidelijk dat dit de weg voor me was en sindsdien lijkt het alsof het pad vorm kreeg.

Het subtiele activisme wordt omschreven als geestelijk of een op bewustzijn gebaseerde praktijk om gemeenschappelijke transformatie te ondersteunen. Het is een zeer uitgebreid kader dat de verschillende inspanningen die allen dezelfde richting uitgaan, verbindt. Subtiel activisme is een soort geëngageerde spiritualiteit dat in de wereld kan leiden naar wijze acties maar er is een onderscheid tussen wat ik tracht naar voor te brengen en de geestelijke praktijk op en in zichzelf. Subtiel activisme is een krachtige vorm van actie waar dikwijls wordt overgekeken maar, wanneer deze werkzaam is, kan het zeer krachtig zijn. Mijn inspanning bestaat uit het werkzaam maken van die kracht binnen de context van een sterkere geïntegreerde benadering van de sociale verandering, doch het is geen vervangen van de meer fysieke vormen van acties, maar iets wat we doen als een meer holistische benadering die tegemoet komt aan de innerlijke betekenisvolle dimensies alsook aan de praktische dimensies van sociale verandering.

Voor mij is de essentie van het subtiele activisme dat het zich richt op gemeenschappelijke transformatie, maar het kan toegepast worden door individuen, kleine en grote groepen. We kunnen subtiel activisme beschouwen als het zich richten op verschillende aspecten van het gemeenschappelijke. We kunnen denken aan genezende collectieve trauma’s uit het verleden, b.v.b., praktijken die het emotionele en geestelijke trauma van de Holocaust helpen genezen. We kunnen het beschouwen als het steun verlenen tijdens natuurrampen of socio-politieke crises in het heden. Waar er een gemeenschappelijke nood of crisis in een deel van de wereld plaats grijpt, zoals de tsunami in Japan, zie je een kolossale toevloed aan hulp op vele gebieden, inbegrepen het gebed en vele mensen voelen de mensen die lijden spontaan aan. Wat we voorstellen is dat we die impuls en golf medeleven, die op zulke momenten over de aarde stroomt, werkzaam maken. En dan kunnen we denken aan acties voor de toekomst waar duizenden mensen een visie aanhouden van een vreedzame aarde en zo een aantrekking vormen in de collectieve psyche die we voorwaarts kunnen doen bewegen.

Hoe belangrijk is nu dit idee, en wat is er zo uniek aan ons tijdstip dat het zulk een benadering vraagt? In vele opzichten is dit een zeer natuurlijk fenomeen doorheen de menselijke geschiedenis. Als je teruggaat naar de oude en inheemse culturen waren de sjamaan en de ziener, de wijze mannen, altijd diep betrokken in het collectief nemen van beslissingen in hun gemeenschap. Bij vele verklaringen was de stuwkracht van de sjamaan, terwijl ze individuele genezing gaven, om het evenwicht te bewaren tussen de gemeenschap en de niet-menselijke wereld door middel van de reis, de ceremonie, door het zich inlaten op subtiele gebieden om het evenwicht te bewaren. Dus in vele opzichten is het enkel een natuurlijke gerichtheid. In de moderne tijd in het westen hebben we gezien dat spiritualiteit zich afsplitst van het collectief beslissing-makend proces. Een manier om te begrijpen waar we in leven is de innerlijke structuur van het moderne leven door begrip, de wetenschappelijke en politieke revoluties die we ervaren hebben, met als gevolg de scheiding tussen kerk en staat waaruit deze soort afgescheiden werelden waarin we leven werden geschapen. Deze ontwikkeling was duidelijk zeer belangrijk omdat we nood hadden om onszelf te bevrijden van de beperkingen en dogma’s van de kerk. Maar dan hebben we deze wereld overgeërfd met haar diepe overtuiging dat spiritualiteit wel relevant kan zijn voor jezelf als individu, maar je kunt deze inzichten, de vruchten van je wijsheid, niet naar buiten brengen om ernstig genomen te worden. Aan Immanuel Kant werd ooit gevraagd, “wat is de kern van de moderniteit?” en hij zei, “Moderniteit betekent dat wanneer er iemand in je kamer komt en je knielend tot God aan het bidden vindt, je verlegen zou moeten zijn.” In de laatste decades is het algemeen moderne westerse bewustzijn nader gekomen tot het punt van herkenning dat de weg waar we ons op bevinden iets fundamenteel verkeerd in zich heeft. De tekenen zijn overal en moeten niet worden aangehaald in de algemene milieucrisis, het onhoudbare van het financieel systeem, wapens of massa vernietiging – al deze tekenen brengen grote ontgoochelingen voor het moderne psychische geloof in het moderne pad – een herkenning die opdoemt omdat er iets fundamenteel ontspoord is. We moeten dit idee dat er geen rechtmatige rol voor de spiritualiteit in de publieke arena is, herdenken. Veel mensen worden zich bewust dat door het nuchtere wereldbeeld dat ontstaan is – een inzicht dat geen plaats in de wereld ziet voor het heilige – er zich een respectloze houding ten opzichte van de natuur is ontstaan. Het nodigt uit tot het heroverwegen van het gevoel van de aanwezigheid van het sacrale. Er zijn breuken nodig zodat het bovennatuurlijke kan intreden. Breuken zijn zeer belangrijk. Ik zie veel van ons werk in de subtiele activisme praktijken zoals het scheppen van ruimte zodat er iets kan gebeuren en zodat kennis kan binnenstromen.

Zo staan we nu voor de taak van de grote sjamaan en collectieve genezing moet nu op aarde plaats vinden. Wij zijn de sjamanen, de wereld is de stam en we kunnen ons bezig houden met deze praktijken door op zeer subtiele gebieden de dingen in evenwicht te helpen brengen. Dit is een beweging naar groepsmeditatie en collectieve wijsheid en dit is een kernpunt dat vooruit beweegt: de herkenning dat de groepspraktijk exponentieel veel sterker is dan de verzameling van individuen in die groep.

De missie van het Gaiaveld Project bestaat uit het scheppen van de intellectuele, spirituele, technologische en sociale basis ten behoeve van de lange termijngroei van het opkomende gebied van het subtiele activisme. We willen een ruimte scheppen waar veel verschillende groepen samen kunnen komen.