In vrijwel elke cultuur en maatschappij bevinden zich herin­neringen, die een wezenlijk deel uitmaken van de tradities en de wereldbeschouwing van die maatschappij. Deze worden vroeg in hun leven door hun ouders en de gemeenschap aan de kinderen doorgegeven en versterkt door het onderwijssysteem gedurende de jaren van vorming.

In vele gevallen is dit een positief middel om een samenhang te cultiveren, die de maatschappij nodig heeft om haar unieke identiteit te behouden. In sommige gevallen echter kristalli­seert de voorouderlijke herinnering in een afwijkende voor­stelling van de werkelijkheid, een gevoel van afzondering van het grootste deel van de wereld door een voorgestelde slachtofferrol, die kan irriteren en de oorzaak kan worden van potentieel toekomstig geweld. Soms gaat dit diepgaande ge­voel van onrecht terug naar oude gevechten die verloren zijn, of langer durende toestanden van onderdrukking door veel sterkere krachten, die tot uiting komen in een mengeling van slachtofferschap, uniek en ongeëvenaard lijden, en van een gevoel van bijzonder zijn, die de leden van die groep afzon­dert van het grootste deel van de mensheid.

De wereld van vandaag is getuige van de gevaren van deze toestand en het voortduren van bittere gevoelens in de vorm van raciale conflicten, etnische oorlogen en andere niet op­geloste, diepliggende conflicten, die gebaseerd zijn op wan­trouwen en haat. Wat nodig is, is een vorm van psychologische rehabilitatie voor diegenen, die vast houden aan een schuld­gevoel evenals voor die culturen, die vast houden aan een gevoel van onbetwistbare dominering, door het langzaam in­prenten van een nieuwe wereldbeschouwing, gebaseerd op de gemeenschappelijkheid van de ene mensheid en de aard van wedergeboorte, wat eigenlijk en uiterst belangrijk een groepservaring is.

De Oude Wijsheid gaat ervan uit, dat geschiedenis de beschrij­ving is van terugkerende groepen zielen, cyclisch bijeenge­bracht door een affiniteit van astrologische en straals-factoren. Op het onderbewuste niveau werd deze groepsaffiniteit diep­gaand bestudeerd door Joseph Campbell, wiens onderzoek van de mythologische tradities van verschillende culturen onthulde, wat de ten grondslag liggende algemene oorzaak was, die bewaard is gebleven in de gedeelde mythen en tra­ditionele kennis van zelfs zeer verschillende maatschappijen. Op meer wetenschappelijk niveau wordt deze algemene oor­zaak ook bekrachtigd. De effecten van migratie en het zich vermengen van rassen, wat al gedocumenteerd is van de geschiedenis van de allereerste mensen, zijn gedurende de vorige eeuw versneld. Door wereldoorlogen, die de invasie van “buitenlandse elementen” brachten en de verplaatsing van grote bevolkingsgroepen veroorzaakten, evenals de con­tacten die mogelijk werden gemaakt door het toenemen van reizen en wereldwijde communicatie, zijn enige illusies over “raszuiverheid” snel aan het verdwijnen. Dit wordt gestaafd door nieuwe kennis over DNA, de mengeling bevestigend van verschillende rassen en etniciteiten, die in vele personen ge­vonden worden, ook al kunnen zij “zichzelf identificeren” met een bepaalde groep of ras.

Een nieuwe manier van leven waart er door de mensheid en is klaar om gemanifesteerd te worden wanneer zelfzucht is verslagen, juiste menselijke verhoudingen de visie worden en het ideaal van deze wereld bevrijd wordt van alle nationalis­tisch getinte beschouwingen en groepsafzondering. Het zal een wereld zijn, gebaseerd op de erkenning van gelijke op­voedings-mogelijkheden voor alle volken, rassen en naties en op het fundamentele besef dat “God alle volkeren op aarde van één bloed geschapen heeft”. We zouden het kunnen zien als een wereld, waarin het rassenonderscheid en de nationale eenheden gezien zullen worden als een verrijking van het ge­heel en als bijdrage aan de betekenis van de mensheid. Deze verschillen en nationale eenheden zullen bewaard en aange­kweekt worden, niet in een afgescheiden isolationisme, maar in het besef dat de vele facetten van de menselijke ontwikkelijking en differentiatie één edel geheel vormen, en dat alle delen van dit geheel onderling afhankelijk van elkaar zijn. Volgens Alice Bailey zal “Een ieder zijn betrekking tot de ander begrijpen in één progressieve, synthetische, menselijke krachtsinspanning en dit als één hele familie samenleven zal een innerlijk werk tot stand brengen van een schoonheid en rijkdom, dat de mensheid als geheel zal onderscheiden. Hieraan zullen allen deelnemen met wijs beleid en geplande doeltreffendheid en zij zullen aan het planetaire leven en aan elkaar datgene wat zij kunnen, aanbieden. Dit zal mogelijk worden, doordat men zal erkennen, dat de hele mensheid tezamen essentieel één eenheid is, die geestelijk van groter belang is dan het deel”, (Het Naar Buiten Treden van de Geestelijke Hiërarchie, blz.241-2)

Met dit begrip wordt er ruimte geschapen voor dominante culturen om gedane onrechtmatigheden te erkennen, zodat vergeving en acceptatie van het verleden plaats kan vinden. Een oude regel van het spirituele pad decreteert: “Laat er geen overpeinzing zijn en laat toch de herinnering heersen”. Wan­neer de nadruk van opvoedingssystemen en ouderlijke en ge­meenschappelijke waarden op wereldgeschiedenis wordt ge­legd en op de bijdrage die alle groepen, alle culturen, rassen en naties kunnen leveren aan de verrijking van het geheel, zal het brandpunt verschuiven van het bewaren van het gevoel van vergane glorie en/of onrecht naar het opbouwen van een toekomstige wereld, een wereld waarin de waarde van elke persoonlijke en groepsbijdrage als onontbeerlijk voor het ge­heel wordt beschouwd.