Bij de recente toekenning van de Nobel Prijs voor de Vrede aan President Obama is er vroeg in zijn presidentschap veel discussie op gang gekomen. Sommige zien dit als een handicap en een last in het werk dat voor hem ligt, anderen zien dit als een zege van de goede bedoelingen van de effectieve uitvoering van zijn politiek, nog anderen zien het als een afwijzen van de vorige administratie. Wat ook de juiste toedracht hiervan en van vele andere gezichtspunten is, een breder perspectief kan verkregen worden wanneer we de betekenis achter deze gebeurtenis onderzoeken.

Volgens het testament Alfred Nobel zou de Nobel Prijs toegekend moeten worden aan de persoon die “gedurende het voorbije jaar … zich het meest of het best ingezet heeft voor de broederlijkheid tussen landen; voor de afschaffing of beperking van de bestaande legers en voor het behoud en de bevordering van vredescongressen”.

Omdat deze uitspraak geïnterpreteerd kan worden in termen van uiterlijke gebeurtenissen en meetbare veranderingen is haar psychologisch aspect aantoonbaar belangrijker, want deze fundamentele idealen die een internationale vrede kunnen teweeg brengen moeten eerst voldoende mentale en emotionele kracht verzamelen om de uiterlijke veranderingen te bewerkstelligen. De bekwame projectie van een inzicht door middel van het juiste gebruik van de redenaarskunst is in dit proces van uitzonderlijk belang. Grote redenaarskunst doet de hoop ontwaken en voegt haar momentum bij het transformerende proces om de hoogdringendheid ervan in de wereld van de gebeurtenissen op het fysieke gebied te verzekeren. Gebonden als we zijn in de wereld van de vijf zintuigen zal het niet eenvoudig zijn om oorzaak en gevolg met elkaar te verbinden, maar in het rijk van de bewuste energie moet elke ernstige gedachtevorm zichzelf op zeker punt in de alledaagse wereld openbaren.

Het is niet voor niets dat de term “een straal van hoop” die in journalistieke kringen ingang heeft gevonden in tegenstelling staat met de duistere achtergrond van de wereldaangelegenheden. Diana Mukkales, een vooraanstaand en gerespecteerd journalist in de Arabische wereld merkt op dat “Obama een bijzonder vermogen heeft om de zaken in de richting van de hoop te sturen, niet enkel in Amerika, maar ook in de rest van de wereld. Misschien zal de Nobel Prijs voor de Vrede bijdragen om deze hoop werkelijkheid te laten worden, zeker in onze landen die in wanhoop en vertwijfeling verkeren.”

Hoewel de hoop kortstondig kan zijn is het een voortstuwende golf om een beginsel of een waarheid in het collectief bewustzijn in te leiden. Daar verblijft het latent tot de volgende golf van hoop het doet ontwaken en in kracht doet toenemen. De herkenning van een nieuwe waarheid, een geestelijk beginsel, maakt zo haar opwaartse weg naar de voorgrond van het publieke bewustzijn, tot daar de druk voldoende invloed krijgt om een effectieve bemiddelaar van de verandering te worden.

De vele speeches van President Obama hebben “de publieke verbeelding veroverd”, waarbij ze een positief inzicht van hoop voor de toekomst hebben opgewekt. Hun kwaliteit kan omschreven worden als dat van een praktische visionair eerder dan van een mystieke dromer. Het verschil tussen de ware visie en een niet-pragmatisch idealisme is een dunne lijn, maar wanneer de hoop van de landen daardoor een hoge vlucht neemt, is het een zeker teken dat de juiste geestelijke toon weerklonk. Wanneer de mensen door een dergelijke visie samen worden gebracht, wordt er een band van wereldeenheid herkend en dit brengt voor de geestelijke Hiërarchie, Die achter de wereldgebeurtenissen staan, een enige gelegenheid teweeg om te helpen aan een verdere integratie van het bewustzijn van de “ene” mensheid. Want eenheid is het doel van de mensheid, zoals een heldere studie van de evolutie van het sociale bewustzijn en haar in gebeelde projectie in de toekomst onthult.