HET BESCHERMEN VAN DE ATMOSFEER EN DE LUCHT DIE WE INADEMEN: TWEE WERELDWIJDE SUCCESVERHALEN.
Een van de belangrijkste moeilijkheden bij de lucht en atmosferische verontreiniging is dat de belanghebbende ondernemingen, die dikwijls gedreven worden door korte-termijn doelstellingen en de nood om hun marktaandeel en winst te verhogen, zich verzetten tegen een regularisatie, en de ontwikkeling van technische processen en economische structuren verhinderen die zouden kunnen bijdragen aan een gezonde atmosfeer.
Maar het probleem beperkt zich niet alleen tot de big business. We zijn allemaal betrokken. De publieke opinie wordt aanmerkelijk beïnvloed door de bezorgdheid dat het beschermen van de atmosfeer de economische gezondheid van landen zal schaden. Meer dan ooit zijn dit irrationele angsten zonder inhoud. Informatie vanuit een zorg voor het gemeenschappelijk welzijn is noodzakelijk om tot een helder denken te komen. Oprechte goede wil, niet de sentimentele schijn van goede wil, zal leiden tot een gedrag dat een zuivere atmosfeer zal garanderen.
De huidige gedragscrisis rond de bescherming van de lucht die we inademen is een politieke en morele crisis, die een diepere geestelijke crisis weerspiegelt. Mensen van goede wil, bijna per definitie, hebben een primaire betrokkenheid bij het welzijn van de mensheid en de andere natuurrijken. Door deze betrokkenheid in het politieke en economische leven te brengen overtuigt het de regeringen en de industrie om te doen wat noodzakelijk is teneinde zuivere lucht en een gezonde omgeving te verzekeren. De geestelijke crisis kan omschreven worden in termen van het ontwaken van een geest van universele verantwoordelijkheid onder de mensen van goede wil. Degene die ons daarvan bewust maken zijn die intelligente, bedachtzame mensen wiens onzelfzuchtige wensen, om bij te dragen aan het welzijn van het geheel, de drijvende kracht in hun geestelijke leven is, zowel als in hun sociale verhoudingen en hun professioneel, economisch en politiek leven. Deze ‘bewustmakers’ kunnen op intuïtieve wijze worden gezien als de vertegenwoordigers van de Hogere Werelden, of zij er zich van bewust zijn of niet, want het is de Hiërarchie van verlichte wezens die de mensheid begeleiden in en door deze geestelijke crisis. In het proces van het nemen van verantwoordelijkheid voor het zuiveren van de fysieke atmosfeer, de lucht die we allen inademen, zullen we dichter gebracht worden bij het volgende geestelijke natuurrijk van het rijk van de zielen, en meer verantwoordelijk worden voor de instromende energieën van Waterman. Dit is het verhaal van onze tijd.
De groep van werelddienaren is, in alle grote thema’s van onze tijd, in het proces van het nemen van leiding in de opvoeding en de mobilisatie van de mensen van goede wil. Hun benaderingswijze overstijgt de traditionele politiek van links of rechts. Zij die gedreven worden door een primaire betrokkenheid voor het welzijn van de atmosfeer zullen zonder twijfel de verschillende praktische maatregelen steunen om een gezonde en zuivere omgeving te bereiken: voorschriften, stimulering van de markten, opvoeding enz.
Grondige analyses tonen dat de krachten van goede wil reeds een gedrag op plaatselijke, nationale en internationale niveaus voortbrengt dat gericht is op het beschermen van de ongeschondenheid van de atmosfeer en, waar noodzakelijk, om de invloeden van de giftige stoffen te genezen. Er is duidelijk nog meer nodig, juist gedrag is nog in de fase van ontwikkeling, maar we kunnen inzicht verwerven uit de bereikte resultaten in sommige gebieden.
Twee van de meest opvallende succesverhalen worden weergegeven in de acties die de nationale regeringen zijn overeen gekomen om de volgende internationale verdragen en overeenkomsten, die via de VN en haar Agentschappen werden vooruitgeschoven, aan te nemen.
Het verminderen van de ozon
Een laag van ozon moleculen in het bovenste van de atmosfeer vernietigt veel van de UV-B straling van de zon en filtert de dodelijke UV-C straling. Chloorfluorkoolstoffen (CFK’s) en halonen zijn gassen die vanaf 1930 intensief gebruikt werden in producten zoals koelkasten, luchtverversingstoestellen, spuitbussen en brandblusapparaten. Deze gassen komen uiteindelijk in de atmosfeer terecht waarbij chloor en broom atomen vrij komen, die de ozonvermindering veroorzaken. Als gevolg werd er in de jaren 70 en 80 een dramatische toename van de frequentie van huidkanker en cataract in de ogen waargenomen, de immuunsystemen verzwakten, dieren werden nadelig beïnvloed, het ecosysteem van de oceanen werd beschadigd, en de vispopulaties en de opbrengst van de oogsten verminderden.
De Conventie van Wenen over de bescherming van de ozonlaag werd in 1985 door de regeringen aangenomen en trad in werking in 1988. Het zorgde voor samenwerking tussen de ondertekenaars om de effecten te bestuderen van het menselijk gedrag op de ozonlaag. Het bijhorende protocol van Montreal over de stoffen die de ozonlaag aantasten vergt van de ondertekenende landen om specifieke acties te ondernemen om de stoffen die het ozon aantasten te controleren, en dit werd ondertekend in 1987. Samen werden deze Conventie en het Protocol een van de meest succesvolle verdragen ooit aangaande het milieu. Met 197 deelnemende partijen is ’t het uitgebreidste verdrag in de geschiedenis van de VN, en het heeft tot op vandaag meer dan 97% van het wereldwijd gebruik van de gecontroleerde ozonaantastende stoffen verminderd.
In zijn Millennium Rapport onderstreepte voormalig VN Secretaris-Generaal Kofi Anan de rol die gespeeld werd door de ‘bewustmakers’ van de burgermaatschappij in deze ozon overeenkomst, en hij schreef: voorafgaand aan het Protocol zijn de intergouvernementele onderhandelaars op hun terrein gefaald om voldoende steun voor deze verreikende maatregelen die nodig waren, te mobiliseren. Maar een intensief lobbywerk door burgerlijke organisaties uit de samenleving, het aanreiken van overweldigend wetenschappelijk bewijs – en de ontdekking van het enorme ozongat boven Antarctica – hebben uiteindelijk voor de nodige consensus gezorgd opdat de overeenkomst zou worden ondertekend.
Sedert 1987 is het Protocol vijf keer geamendeerd waarbij de uitloopperiode voor de schadelijke gassen werd ingekort. De regeringen die het protocol hebben geratificeerd zijn wettelijk gebonden om de beperkingen die in het protocol worden geëist, ten uitvoer te brengen. Ondanks het grote succes blijft het een verderlopend verhaal, want terwijl het Protocol zelf door alle ondertekenende regeringen werd geratificeerd, wachten een aantal amendementen met strengere controlemaatregelen, nog op de ratificatie van verschillende regeringen.
Tabak beheersing
Het is een eigenaardig feit dat het meest ernstige gezondheidsrisico dat te maken heeft met de ademhaling komt van een gedragskeuze, dikwijls door jonge mensen gemaakt, van wie sommigen op de hoogte zijn van de gevaren. Het inademen van de tabaksrook is een wijd verspreid verslavende gewoonte in culturen over de hele wereld. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie van de Verenigde Naties is de tabaksepidemie een van de grootste maatschappelijke gezondheidsbedreigingen die de wereld ooit het hoofd heeft moeten bieden. Het is verantwoordelijk voor bijna 6 miljoen doden per jaar – waarvan meer dan 600.000 niet-rokers als gevolg van het blootstellen aan de rook. Er zijn wereldwijd 1 miljard rokers – waarvan 80% leven in landen met een laag en gemiddeld inkomen.
Roken is in vele gemeenschappen niet alleen maar een populair tijdverdrijf, maar de verspreiding ervan over de hele wereld wordt gedragen door machtige economische belangen die de productie en de handel van sigaretten en tabaksproducten beheersen. Het beëindigen van de uitbreiding van deze gewoonte en het aanmoedigen van de mensen op met roken te stoppen of en niet mee te beginnen is een enorme taak die belangrijke wijzigingen in het sociale gedrag en gewoontes vergt. Om met deze gewoonte te breken hebben individuen duidelijke informatie nodig over de gezondheidsrisico’s, en als gevolg van deze informatie, moeten zij willen om met roken te stoppen. Tegelijkertijd moet de handel met sigaretten beperkt worden, zoniet uitgebannen. Geconfronteerd met zulke moeilijkheden is het bemoedigend om de vooruitgang te noteren die gemaakt is met de wereldwijde inspanningen om de tabaksepidemie te bestrijden.
In de laatste decaden hebben vele landen strikte antitabaksregels ingeleid, waarbij het roken in openbare gelegenheden verboden werd, strenge beperkingen van de advertenties voor sigaretten, het belasten van sigaretten zo dat tenminste de kosten voor de ziekenzorg met roken verbonden ziekten door de rokers zelf worden gedekt, en campagnes om het publiek te informeren over de gevaren en het ondersteunen van rokers die willen stoppen. Deze beweging werd een wereldwijde campagne en in 2005 werd de overeenkomst van de Wereld Gezondheidsorganisatie (WGO) over Controle op Tabak van kracht. Het werd een van het meest breedvoerig aanvaarde verdragen in de geschiedenis van de VN met 176 deelnemers die 88% van de wereldbevolking vertegenwoordigen.
Sedert 2008 heeft de internationale campagne die geleid werd door het WGO zich gericht op zes praktische, betaalbare en uitvoerbare maatregelen om de landen te helpen het aantal tabak rokers te verminderen: het controleren van de tabak en van het preventiebeleid; het beschermen van de mensen tegen de rook van de tabak; het aanbieden van hulp om tabak te laten; waarschuwen voor de gevaren; het afdwingen van een verbod op tabaksreclame, promoties en sponsering; het verhogen van de taksen op tabak. Een van de grootste succesverhalen als antwoord op dit programma vond plaats in Turkije, een land doordrenkt van de tabakscultuur. Zes jaar geleden rookte een op de drie volwassenen er tabak. In 2012, dank zij de werking van de zes maatregelen, verminderde het roken tot 13.4% van de volwassenen, en er was een vermindering met 20% van het aantal burgers dat naar een hospitaal ging voor ziekten in verband met het roken.
Deze twee internationale verdragen, het beheren van de afname van de ozon en de vermindering van het roken, en de acties die er uit zijn voortgevloeid, tonen ons een duidelijk getuigenis van ons vermogen als soort om de nodige stappen te ondernemen teneinde een gezonde, levensvatbare atmosfeer te verzekeren. Het kan plaats vinden – maar het zal pas gebeuren wanneer de mensen van goede wil het eisen.
< Vorige De Wierrook van het Materialisme | Bovenaan de pagina ^
