Terwijl de vaardigheid van een wereldleider in welsprekendheid een visie van eenheid kan overbrengen, wordt het harde, niet aantrekkelijke werk van internationale dialoog tussen alle naties van de wereld vereist om die visie werkelijkheid te laten worden.
In deze kritieke tijd zien wij, dat er steeds meer wereldconferenties plaatsvinden. Men zou gemakkelijk kunnen wanhopen wegens het feit, dat de crises die deze conferenties proberen aan te pakken, veroorzaakt zijn door de ingewortelde gedragspatronen van de naties, die daar bijeen komen. Maar ondanks dat brandt de vlam van hoop toch nog diep en helder in de psyche van de mensheid; het is alsof het collectieve onderbewustzijn beseft wat de prijs is die wacht aan het einde van de moeilijke weg, die het gekozen heeft – niet minder dan wereld integratie en het opkomen van de ene mensheid.
Het pad van elke natie naar dit doel is een pad van psychologische rehabilitatie – het woord ‘rehabilitatie’ betekent, “terugbrengen tot een goede gezondheid of een nuttig leven, zoals door therapie en opvoeding”. In deze tijd wordt aan alle aantrekkelijke persoonlijkheden en beroemdheden van alle terreinen gemeld, dat zij in ‘rehabilitatie’ gaan om te proberen de een of andere verslaving kwijt te raken. Maar het is niet minder een vorm van therapeutische heropvoeding, die naties momenteel via internationale dialogen ondergaan terwijl zij moeite doen om de degeneratieve gewoonten te verbeteren die geleid hebben tot verspreiding van kernwapens, bedreiging van terrorisme, degeneratie van het milieu, de wereld bank crisis, enz.
Een andere interessante definitie van het woord ‘Rehabilitatie’ is ‘weer bewoonbaar maken’, het woord ‘habiliteren’ komt uit dezelfde bron voort als het woord ‘habitat’. Andere verband houdende woorden zijn habit (gewoonte) en inhabit (bewonen). Deze verwante woorden illustreren een aaneenschakeling van verkeerde geesteshoudingen. Allereerst bouwt een zelfzuchtige en isolationistische denk ‘gewoonte’ patronen op in de subtiele kernen waardoor het bewustzijn werkt. Dan omringen deze patronen van lage kwaliteit denken en voelen de bewustzijns als een gevangen houdend hard omhulsel. Tenslotte is het gevolg van deze gewoonte om verkeerd te denken, dat het bewustzijn nu een ongezonde woning bewoont; en van daar uit vormt het een verwrongen waarneming van zichzelf als afgescheiden van ‘de uiterlijke wereld’. De geest van verwantschap die elke eenheid van leven in een organisch geheel dient samen te voegen wordt zodoende verzwakt en het bewustzijn trekt zich in zichzelf terug, waardoor het zijn isolement nog verder kristalliseert.
Daaruit volgt dat, evenals bij de mens, de psychologische verblijfplaats van een natie vaak te vinden is in “gewoonten van verblijven die de ingezetene in gevaar brengen”, om een van de grote oosterse wijzen aan te halen. Het is al te gemakkelijk voor een natie in de afzondering van scheidende gedachtenprocessen te verblijven. Een opgeblazen gevoel van belangrijkheid zet zich dan vast in de bevolking en de natie valt ten prooi aan de betovering van glamour – de slavernij van een verlokkende, maar misleidende voorstelling van zichzelf. In het boek Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk van Alice Bailey, wordt een van de soorten betovering, die de waarneming vervormt, de ‘vlucht in de veiligheid van het rassenbewustzijn” genoemd. Hier lezen we dat “Ieder mens, zonder uitzondering, aan deze rassen begoocheling onderworpen is en dat de kracht ervan ongelooflijk is. Het subjectieve leven van elke natie, zoals dat raciale psychologie, nationale voorkeuren, gewoonten en eigenschappen tot stand brengt, ligt achter elke afzonderlijke persoon en daar kan hij zich op elk moment in werpen en daarin kan hij zich terugtrekken en zo in het verleden vluchten en bepaalde raciale houdingen benadrukken”. Het moeilijke rehabilitatie proces omvat “het verbreken van zulke banden … en een daarop volgend in vrijheid komen van de mensheid”. Vandaar dat rehabilitatie de bevrijding inhoudt van de psychologische verblijfplaats van elke willekeurige entiteit, hetzij persoon of natie, door de verblijfplaats van de psyche tot een gezonde plaats te maken om in te wonen, waar onderlinge beïnvloeding mogelijk is.
De huidige verschuiving/verhuizing van mensen door emigratie helpt dit proces om banden te verbreken, te verhaasten, waarbij wereld communicatie netwerken ook de zin voor wereldgemeenschap uitbreiden. Maar het voornaamste orgaan van hoop voor de mensheid blijven de Verenigde Naties en de cycli van wereld conferenties waarvoor zij als gastheer optreden. Ondanks voortdurende kritiek op hun doeltreffendheid maken de VN een wezenlijk deel uit bij het overleven van de mensheid en strijken de ruwe doorgang naar het nieuwe wereldtijdperk glad. Hun doel, het handhaven van internationale vrede en veiligheid, vriendschappelijke verhoudingen stichten tussen naties, en het bevorderen van maatschappelijke vooruitgang heeft nog een lange weg te gaan, maar ze zijn het voortreffelijke orgaan voor internationale dialogen – ze bieden een forum voor hun 192 lid-staten om hun gezinspunten voor de wereldgemeenschap uit te drukken. Dialoog tussen de naties is van het uiterste belang en de conferenties, die sinds de wereldoorlog hebben plaats gevonden, hebben inderdaad verdere grote conflicten op het fysieke niveau voorkomen – door een platform te verschaffen voor de botsing van nationale ideologieën op mentaal niveau. Dus, hoewel veel commentatoren de VN uitmaken voor minder dan een onbekwame praatwinkel, geeft een oplettender analyse aan, dat dit verre van de waarheid is. Zonder de vurige debatten en argumenten die in verschillende wereld conferenties hebben plaatsgevonden, zouden ongetwijfeld meer conflicten over het fysieke niveau zijn uitgestroomd – en in dit tijdperk van nucleaire bewapening zijn de gevolgen daarvan onvoorstelbaar.
Voor de ervaren waarnemer onthult het doordringen in de uiterlijke vorm van de internationale dialoog het kwaliteits aspect van nationale psychologieën, en het spectrum van zowel de lagere als de hogere impulsen die in het spel zijn. Het stadium van spirituele ontplooiing van elk der naties wordt daardoor onthuld. Alle praktische resultaten die uit wereld conferenties voortkomen stellen de hoogste mate van overeenkomst tussen de deelnemers voor; en hoewel die als regel niet erg hoog is, kan de objectieve waarnemer het pad van bevrijding nagaan, dat uitgehakt wordt naar het licht van nieuwe waarden en beginselen. Hij ziet dat als elke natie geconfronteerd wordt met crises van beslissingen en via internationale dialoog naar oplossingen zoekt, de gelegenheid tot rehabilitatie geboden wordt door het vestigen van juiste menselijke verhoudingen met andere naties.
Om de ervaren waarnemer te worden, is bevrijding van de bepalende gedachten van onze eigen nationaliteit van essentieel belang, want zonder deze objectiviteit is het vrijwel onmogelijk een onbevooroordeeld wereldbeeld te krijgen van de psychologische toestand van andere naties; en dat op zijn beurt is een eerste vereiste voor allen, die subjectief en gezaghebbend willen werken met de verschillende internationale conferenties die rondom de hele wereld plaatsvinden. Het Cyclus van Conferenties project omvat een groep bruggen bouwers in het bewustzijn tussen de innerlijke spirituele gebieden en de groep diplomaten/vertegenwoordigers die verantwoordelijk zijn voor het oplossen van de problemen die het brandpunt van elke gegeven conferentie vormen. Door te helpen een atmosfeer van verlichte goede wil te verschaffen waarin deze conferenties kunnen plaatsvinden, wordt het medium waardoor alle communicatie gebeurt spiritueel geladen, en worden barrières van geschillen progressief opgelost. Het is een noodzakelijke dienst, die door een wereldwijde mediterende groep kan worden verleend, en een dienst waarvoor alle mensen van goede wil worden uitgenodigd er aan deel te nemen.
