De bedoeling van het spreken om een gemeenschappelijke basis te vinden werd in het verleden aangetoond door hen die de gave hadden om met de kracht van het woord een visie konden overbrengen. De recente toekenning van de Nobelprijs voor de vrede aan President Obama is een voorbeeld dat de mensheid de kunst van het communiceren terug gewaardeerd wordt.
Sommigen zien het als een in verlegenheid brengen en een hindernis voor zijn toekomstig werk, anderen zien het als een overwinning van de goede bedoelingen over de effectieve invulling van de politiek; anderen zien het als niets anders dan een geringschatten van de vorige regering. Wat ook de voor en tegenkantingen zijn, er kan een meer uitgebreider perspectief verkregen worden door de betekenis achter dit gebeuren te onderzoeken.
Volgens het testament van Alfred Nobel moet de Nobelprijs toegekend worden aan de persoon die “gedurende het afgelopen jaar … het meest heeft gedaan voor de broederlijkheid tussen de naties, voor de afschaffing of het verminderen van bestaande troepen en voor het houden en het bevorderen van vredescongressen”.
Deze tekst kan gezien worden in termen van uiterlijke gebeurtenissen en van meetbare veranderingen, maar het psychologische aspect is wel belangrijker, want die fundamentele idealen die de internationale vrede kunnen voortbrengen moeten eerst voldoende mentale en emotionele kracht vergaren om de uiterlijke veranderingen te bekrachtigen. De bekwame belichting van een visie door gebruik van het woord is in dit proces zeer belangrijk. Grote sprekers wekken de hoop en voegen hun stuwkracht toe aan het veranderingsproces om de uitdrukking ervan in de uiterlijke wereld te verzekeren. Omdat we gebonden zijn aan de wereld van de vijf zintuigen is het niet gemakkelijk om oorzaak en gevolg te koppelen, maar in het rijk van bewuste energie moet elke belangrijke gedachtevorm tot op zeker punt zichzelf openbaren in de uiterlijke wereld.
Het is niet voor niets dat de term “een straal van hoop” zoals die in de journalistiek wordt gebruikt, in tegenstelling met de duistere achtergrond van de wereldzaken. Diana Mukkaled, een vooraanstaande en gerespecteerde journaliste in de Arabische wereld, merkt op dat “Obama een specifiek vermogen heeft om de hoop op te wekken, niet enkel in Amerika, maar ook in de rest van de wereld. Misschien zal de Nobelprijs voor de vrede bijdragen om deze hoop te realiseren, zeker in de landen waar er moedeloosheid en wanhoop is”.
Hoewel hoop van voorbijgaande aard kan zijn, toch draagt ze het principe van de waarheid in zich en leidt het binnen in het collectieve bewustzijn. Daar verblijft het in afwachting van de volgende vloedgolf van hoop deze opnieuw doet ontwaken en versterken. Het herkennen van een nieuwe waarheid, een geestelijk beginsel, baant zich zo in toenemende mate een weg naar voor in het bewustzijn van de mensen, waar het mogelijk voldoende invloed kan uitoefenen om zo een werktuig te zijn voor verandering.
De vele toespraken van President Obama hebben “tot de verbeelding van de mensen gesproken”, en er een positieve visie van hoop voor de toekomst bezield. De kwaliteit ervan kan omschreven worden als afkomstig te zijn van een ziener eerder dan van een mystieke dromer. Het verschil tussen ware visie en niet-praktisch idealisme is zeer klein, maar wanneer de hoop van de naties daardoor een hoge vlucht neemt, is het een zekerheid dat de juiste geestelijke toon werd uitgezonden. Wanneer de mensen rond zulke visies worden samengebracht, wordt er een verbond van wereldeenheid herkend en dit biedt aan de Geestelijke Hiërarchie, die achter de wereldaangelegenheden staan, een enige gelegenheid om de integratie van het bewustzijn van de “ene” mensheid verder tot een geheel te verenigen. Want eenheid is de bestemming van de mensheid, zoals een heldere studie over de evolutie van het sociale bewustzijn en haar verbeeldende projectie in de toekomst openbaart.
