In de openingstoespraak in Londen werd voorgesteld dat “spirituele geborgenheid” betekent, dat de hoogste visie van de individuele persoon hoe te leven – in politiek, godsdienstig en cultureel opzicht – verzekerd kan worden: met andere woorden, dat visie, op zijn minst in beginsel, mogelijk is. Er werd echter opgemerkt dat dit in de praktijk volledig afhankelijk is van de mate van vrijheid binnen de maatschappij waarin de mens leeft. Het is de moeite waard te vragen of wij, in democratische landen, onze vrijheid zo’n beetje vanzelfsprekend vinden. Zoals Aung San Suu Kyi aangeeft, zien dissidenten in Birma vrijheid niet als een filosofisch ideaal, maar “als iets concreets, dat door praktisch werk verworven moet worden”.

De ideeën van Benjamin Barber over het versterken van de democratie werden toen bestudeerd. Barber gelooft in het belang van actieve deelname door burgers, en doet een aantal belangrijke aanbevelingen waaraan men kan deelnemen om de democratie te versterken. Zo gelooft hij b.v. sterk aan het belang van “iedereen praat er over”, wat processen en structuren betekent, die alle burgers toestaan over belangrijke lokale en nationale kwesties hun gedachten bij te dragen en naar elkaar te luisteren. Voor Barber is het de bedoeling dat uit dit naar elkaar luisteren en er met elkaar over praten een gemeenschappelijke wil ontstaat. Deze klemtoon op de “wil” in sterke democratie benadrukt hoe belangrijk het is, dat dit een goede wil moet zijn, een wil die streeft naar het algemeen goede. En deze wil naar het algemeen goede is gebaseerd op gemeenschappelijk handelen. Alice Bailey geeft deze gedachte weer in haar suggestie, dat de Wet van het Groepsstreven in de toekomst een belangrijke factor zal zijn.

Tot besluit werd de aandacht gevestigd op de speciale verplichting die de huidige democratieën hebben tegenover die, welke nu langzaam opkomen.

De Eerste Gastspreker, De Eerwaarde Peter Van Breda, begon door vast te stellen “dat waar het tegenwoordig in de wereld om gaat de hele toekomstige evolutie van de mensheid is. De mens staat in het midden van deze toekomst, en op de schouders van ieder van ons rust de toekomst”. Wat is de mens dan, vroeg hij: drievoudig van aard is hij uit de Geest geboren, uit de wereld van de Geest naar de Aarde gezonden. Als wij werkelijk naar de mens kijken en wij laten na zijn kosmische spirituele verleden in te sluiten, dan hebben we het beeld verloren, het model van wat we kunnen worden. Hij wees er op, dat de tegenwoordige tegenstrijdige inzichten over de mens prachtig worden samengevat in Hamlets monoloog over de mens “Wat voor stuk werk is de mens! Hoe edel in de grond … En toch, wat is dit stuk, dat hoofdzakelijk uit stof bestaat, voor mij”?

De Eerwaarde van Breda merkte op dat, wanneer wij naar de wereld van vandaag kijken, wij zien dat er niet alleen veel mensen zij die het goede willen doen, maar die het werkelijk ook doen: Vooral in het Verenigd Koninkrijk zijn er meer liefdadigheidsorganisaties dan ergens anders in de wereld. Ondanks dit prachtige bewijs van menselijke goedheid leven wij echter in een wereld, die steeds gekweld wordt door geweld, onrecht, ontbering, misdaad, en nog veel meer. Ieder die een moderne goed-doener wil worden moet zich daarom afvragen met wat voor bewustzijn hij dat in de toekomst moet gaan doen.

En dan, zo merkte hij op, is er nog een ander probleem waarmee we in de moderne tijd geconfronteerd worden: wat is de waarheid. Wij leven in een wereld vol gezichtspunten die met elkaar in strijd zijn. Hoe weten wij dat wat we doen werkelijk goed is? Is de waarheid spreken hetzelfde als het goede doen? Wij kunnen alleen goed doen wanneer wij inzien dat er iets fout is in de wereld, dat wij door het goede beter willen maken.

Misschien, zo suggereerde hij, kunnen we hulp ontlenen aan de ontdekking van Copernicus en Galileï, dat de aarde niet het centrum van het universum was. Dit leidde de mensen ertoe zich als toeschouwers en niet als deelnemers te beschouwen. Combineer dit met Machiavelli’s gezichtspunt, dat de mens niet te vertrouwen is, en we kunnen begrijpen hoe de ziekte van afgescheidenheid en vervreemding van de 21e eeuw zich heeft ontwikkeld. Wij hebben er grote moeite mee te vinden wat er “tussen ons weeft” de diepgaande vraag die Jezus zijn moeder op de bruiloft te Cana in Galilea stelde.

De Eerwaarde van Breda stelde voor, dat een manier om dit probleem op te lossen is door het gevoel van zichzelf, het gevoel van “ik”, dat alle mensen overal op de wereld hebben. Kunnen wij ons gevoelig maken voor het feit, dat iedere persoon die wij ontmoe­ten, dit zeer fragiele kiemachtige “ik” in zich draagt? Dat is het, wat ons verenigt.

Hij beweerde, dat wij nog niet volledig zijn geïncar­neerd, en dat ons bewustzijn ons doet beseffen wat goed is. De toekomst van de mensheid kan alleen tot stand komen door vrijheid. Wij kunnen niet vrij zijn zonder verantwoordelijkheid. Wij moeten “vrij zijn van” veranderen in “vrijheid om”. Hij citeerde de to­neelschrijver Christopher Fry als iemand die werke­lijk morele ingevingen had, en als voorbeeld haalde hij aan uit zijn toneelstuk “Een Slaap van Gevange­nen”. Hij concludeerde daaruit door te suggereren, dat het de kracht van de hoop in ons is, die ons met de tweede komst van Christus kan verbinden, hoe we dat ook verstaan, en ons in staat zal stellen sa­men een nieuwe wereld te scheppen. 

De Tweede Gastspreker, Dr. Corinne Kumar

begon haar toespraak met te zeggen, dat zij dacht, dat wij alle­maal op de zelfde pelgrimstocht zijn. Zij merkte op, dat politiek gewoonlijk zo gespeend is van zorg en mededogen, zo ver weg van ethiek. Ze meende, dat we een ander politiek gezichtspunt moeten vinden, een andere moraal van zorg. Ze wilde proberen de samenhang van de Arabische Lente, vooral Tunesië, te verweven met het werk dat zij doet en vooral met wat zij de “Vrouwengerechtshoven” noemt. Dit werk luistert heel intens naar die kennis en ervaringen die onderworpen en tot zwijgen gebracht zijn.

Mohamed Bouazizi’s zelfopoffering stelde het Tune­sische volk in staat de straat van angst over te steken en onderdrukking te verwerpen. Het was een oproer van hoop, wat iets is dat de wereld nodig heeft. En deze hoop heeft zich tot de ‘Occupy’ bewegingen verspreid.

Zij zei, dat wij in de beste tijd leven en in de slechtste tijd, want onze gemeenschap en gezamenlijke her­inneringen sterven, en de veilige nesten van familie en stam zijn aan het versplinteren. De vele levens­visies gaan ten onder in een enkele kosmologie. Dit zijn tijden waarin mensenrechten het recht van be­voordeelden zijn gaan betekenen. Want de massa moet om vrijheid te hebben, om mensenrechten te hebben, hun meest fundamentele van alle men­senrechten, het recht om mens te zijn, opgeven. De wereld, zei ze, is aan het eind van haar verbeelding. Maar, zo verzekerde zij, misschien is het op dit mo­ment dat nieuwe betekenissen onderzocht en ont­huld kunnen worden, zodat we van een betere we­reld kunnen dromen.

Ze suggereerde, dat alleen de verbeelding tussen ons en angst in staat. Angst zorgt ervoor dat wij ons als schapen gedragen wanneer wij als dichters zou­den moeten dromen. Wij kunnen geen onverschilli­ge waarnemers zijn, wij moeten “getuigen” zijn. Een getuige is niet alleen een toeschouwer, maar kijkt, luistert en herinnert zich.

Daarom zijn we nu, zo vervolgde ze, er getuigen van, dat het Zuiden nieuwe modellen ontdekt, alternatie­ve politieke en culturele voorstellingen schept, een nieuwe ethiek van dialoog, een nieuwe opvatting van gelijkheid – niet als overeenkomst maar als ver­schil. Want zich iets voorstellen is niet gewoon iets zien wat niet bestaat of waarvan wij willen dat het bestaat; het is een diepgaande daad van creativiteit om te zien wat er is en dit vereist fantasierijke spron­gen.

Zij verklaarde dat de Vrouwenhoven een heldere verwoording van deze nieuwe ‘fantasie’ zijn, die ons tot denken uitnodigen, tot uitdagen, tot verbinden, tot aandurven, om de nieuwe ruimte voor vrouwen vast te stellen. Hier kunnen we het objectieve en het subjectieve samenweven, het rationele met het in­tuïtieve, rede met mededogen. De Vrouwenhoven zijn openbare hoorzittingen: het Hof wordt op een symbolische manier gebruikt. In de Hoven wordt geluisterd naar de stemmen van de overlevenden; vrouwen brengen hun persoonlijke getuigenis­sen van geweld, hun eigen individuele herinnering veranderen zij daarmee in kennis, die met iedereen wordt gedeeld. Daarmee geven zij wat als persoon­lijk geweld gezien wordt een openbaar gezicht, een politieke betekenis: De Hoven zijn geheime ruim­ten waar vrouwen in een taal van lijden praten, de misdaden noemen, schadeloosstelling zoeken, zelfs vergoeding en genezing.

Zij merkte op, dat het niet essentieel is nieuwe dog­ma’s te ontwikkelen, maar een nieuwe vindingrijke opstelling, een die de logica van onze ontwikkeling kan veranderen. Misschien, zoals de dichter zegt, moeten we niet de routine verbreken, een extra­vagante daad, die de loop van de geschiedenis zal veranderen. Het is wel essentieel verder te gaan dan de politiek van geweld en uitsluiting en een ver­beelding ontwikkelen waar mensen van de marge, van het globale Zuiden, hun eigen culturele verhalen schrijven, nieuwe algemene begrippen bieden, en zich een leven voorstellen dat veel beter is. Zij bou­wen een nieuwe, radicale verbeeldingskracht op.

In hun speuren naar een nieuwe politieke verbeel­dingskracht werken de Vrouwenhoven naar een po­litiek met een ethiek van zorg, want een theorie van armoede, die los staat van een theorie van zorg en lijden zal niet naar de stem van de ander luisteren en zal de armen gewoon over het hoofd zien. Het nieuwe politieke voorstellingsvermogen spreekt tot een ethiek die mededogen, onderling verband, gemeenschapszin, gezelligheid (dat mooie kernach­tige gezegde van Ivan Illich) insluit. Het beraad over rechten en het uitoefenen van rechten in de prak­tijk kan niet alleen maar economische en politieke emancipatie betekenen, maar moet de huidige voor­beelden van kennis, gedachten en politiek uitdagen.

Zij voerde aan dat wat wij vandaag de dag in de we­reld nodig hebben een nieuw alomvattend denken is, dat het meervoudig zijn van de verschillende maatschappijen, hun filosofie, hun geschiedenis, hun tra­dities en culturen respecteert, en dat weerklank vindt in de verschil­lende beschavingen en kosmolo­gieën. Het is hier in de kosmolo­gieën en oorspronkelijkheid van culturen, hier met mensen in de marge, dat wij de verdieping zoeken van een ander beraad. Het is misschien hier, dat de gedachte van het heilige overleeft. Ze eindigde met het stellen van de onontkoombare vraag: “Kunnen we het spiri­tuele terugbrengen naar het materiële”?

In de slotopmerkingen ,

werd de benadering van Wereld Goede Wil van menselijk welzijn omschreven als een benadering, die alle gebeurtenissen in de we­reld ziet als uitdrukkingen van eraan ten grondslag liggende energieën en krachten, die zich in fysieke uitdrukking uitwerken. Deze uitdrukking is dus een wetenschap van maatschappelijke vooruitgang en evolutie, waaraan iedere geïnteresseerde persoon een nuttige bijdrage kan leveren. Het subjectieve werk van Wereld Goede Wil gedurende deze kritieke periode bestaat erin te helpen een brug te vormen tussen de spirituele en de aardse wereld – zich met deze impuls bezig te houden en te helpen die tot uitdrukking te brengen in samenwerking met het denken van diegenen, die actief zijn in opbouwende menselijke ontwikkeling.

Er werd aangevoerd dat, veeleer dan aan vrijheid alleen te denken als aan een staat van bevrijd zijn van enige vorm van gevangenschap – hetzij lichamelijk of psychologisch – ze beschouwd kan worden als de uitdrukking van een groter doel. In verband hiermee omschreef Alice Bailey ‘vrijheid’ als ‘in werkelijkheid de eerste openbaring, die aan de mens over de aard van de Wil van God gegeven is”. Liberteit of vrijheid is dus gelijk te stellen met de uitdrukking van goddelijkheid in het menselijk bewustzijn. En het dichtst dat wij kunnen komen bij het begrijpen en aantonen van de kracht van bevrijding is op het ogenblik door de energie van “goede wil” – want de Wil is een dynamische kracht die, wanneer ze met liefde en wijsheid samengaat, de spiritualisatie van de menselijke toestand bevordert; maar evenzeer, wanneer ze niet in een symbiotische verhouding met deze kwaliteiten staat, wordt ze het gereedschap van de despoot.

Opgemerkt werd dat, terwijl sommige delen van de wereld zich nog steeds inzetten voor fundamentele vrijheden zoals de strijd voor grondrechten van de mens, andere dit gedeeltelijk al hebben bereikt, en er een grotere nadruk gelegd moet worden op het feit, dat ware vrijheid bepaalde offers en verantwoordelijkheden met zich brengt, die van ons een grotere dienst en meer geven vragen, en het prijsgeven van het niet essentiële in het leven om serieus te streven naar grotere waarheid. Achter de turbulentie van de huidige wereldsituatie ligt een gevoelsmatige visie van eenheid en synthese door ernaar te streven een stabiel, gebalanceerd gezichtspunt te handhaven waarmee we kunnen helpen het Goddelijke Plan van liefde en licht door meditatie te verwezenlijken.

In Genève begon de middag met de presentatie van het idee van de hogere en lagere tussenperioden van het jaar, met het Seminar, dat in de lagere tussenperiode gehouden wordt en er aan meehelpt de spirituele energieën tijdens de hogere tussenperiode te verankeren. Opgemerkt werd dat dit werk gedaan wordt tot steun van de Nieuwe Groep van Werelddienaren, en dat de speciale Festivalweek van de Nieuwe Groep gepland is in december 2012.

De eerste presentatie, van Wereld Goede Wil, richtte zich op het idee van “bewuste vrijheid”, dat iedereen aanmoedigt zijn individuele verantwoordelijkheid om te dienen te overwegen. Ook de Vier Vrijheden die in 1941 door President Roosevelt gegeven zijn, werden naar voren gehaald: vrijheid van spreken en uitdrukking; vrijheid van aanbidding; gevrijwaard zijn van gebrek; en gevrijwaard zijn van vrees. Toen was er de gelegenheid voor kleine groepsdiscussies over een aantal kwesties. Onder de overdenkingen die werden gedeeld waren de gedachten, dat ge­slotenheid van geest in de verschillende vormen de oorzaak van gebrek aan vrijheid is en dat vrees ons gevoel stopt veilig te zijn; het idee dat het de baas worden van zelfzucht tot spiritualiteit leidt en de aard van onze modellen en ons gevoel voor betekenis verandert zodra wij onze rechtmatige plaats gevonden hebben en groepsbewustzijn ver­krijgen; de noodzaak om in denken en praten geen schade doen te ontwikkelen, alomvattendheid, en een werkelijk gericht zijn op de Bron van alles , wat op zijn beurt leidt tot respect voor alle wezens; de noodzaak om een geest van geluk aan te kweken, gebaseerd op het bestaan van het Goddelijke Plan; de noodzaak om de Vier Vrijheden in het dagelijkse leven toe te passen, en hoe vrijheid van spreken ons vraagt gericht en ongevaarlijk te zijn en vrij van be­kritiseren hoe gevrijwaard zijn van gebrek ervaren kan worden, ook met weinig materiële bronnen; het idee dat vrijheid van beweging en vrijheid van vereniging misschien aan de Vier Vrijheden toege­voegd zouden kunnen worden; en hoe de Vier Vrij­heden in het idee van spirituele vrijheid gevoegd kunnen worden. 

De eerste gastspreker, de Nederlandse fysicus Mintze van der Velde, bracht verslag uit over wetenschappelijk onderzoek en de verhouding daarvan tot de hui­dige behoeften. Hij merkte op, dat in onze huidige beschaving wetenschap een gezaghebbende rol is gaan innemen, analoog met de rol van de Chris­telijke kerk in de Middeleeuwen, en dat dit feit zijn eigen gevaren aantoonde. De meeste wetenschap­pers begrijpen duidelijk nog niet voor welke nieuwe uitdagingen de mensheid staat, of werken op een manier die vrij is van economische en institutionele patronen. Hun ondernemingen zijn gewoonlijk on­derworpen aan de belangen van grote maatschap­pijen, die hen financieren. Wat de vraag stelt, is dit het einde van de menselijke beschaving? Of zal deze crisis een grote kans zijn voor een werkelijke ver­andering van het menselijk bewustzijn? Zoals Alice Bailey opmerkte, moet de nieuwe groep van wereld­dienaren de mensheid tot het begrip brengen van de fundamentele idealen, die het nieuwe tijdperk zullen besturen. De nieuwe groep heeft vandaag de dag dus een enorme taak. 

De tweede gastspreker, Rudolf Schneider, l

leidt het In­stituut voor Planetaire Synthese (ISP), een NGO in Genève. Volgens hem is er geen vrede mogelijk als die niet in de individuele mens gevestigd is. Vrede vereist offers. Hij voerde aan, dat er vier stappen ver­eist worden om ons te transformeren in vreedzame wereldburgers: actieve goede wil; leidend tot juiste menselijke verhoudingen; leidend tot vrede; leidend tot een `overvloediger leven’.

Schneider bood enkele duidelijke, simpele diagram­men aan om dit doel te bereiken en sterk te blijven met een oprechte spontaneïteit. Hij opperde, dat de voornaamste houding die de mensen verstrikt in het najagen van persoonlijke macht, seks en mate­riële rijkdom, de angst voor verlies is. Onder andere ideeën noemde hij de wet van polariteit, d.w.z., waar tegengestelde polen nodig en complementair zijn, elkaar doordringen en elkaar verrijken. Hij nodigde de toehoorders uit hun leven anders in te richten, naar een nieuwe wereldcultuur en een nieuwe be­schaving te werken als deel van de nieuwe groep van werelddienaren. Binnen die groep definieerde hij de zaadgroep als volgt: telepathische overbren­gers, ervaren waarnemers, magnetische genezers, de opvoeders van het Nieuwe Tijdperk, politieke or­ganisatoren, de werkers op godsdienstig terrein, we­tenschappelijke dienaren, psychologen, financiers en vindingrijke mensen.

Schneider herinnerde ons eraan de waarden van de Gulden Regel te promoten, die in alle grote gods­diensten te vinden is: “Behandel anderen zoals u wilt, dat zij u zullen behandelen”.

Hij eindigde zijn presentatie met een verwijzing naar zijn eigen ervaringen bij de VN als hoofd van de ISP en onderstreepte deze noodzaak om te mediteren als een krachtige stimulans, en het belang van het vormen van Driehoeken als een netwerk over de hele wereld. 

In de Slotopmerkingen werd opgemerkt, dat elk le­vens-gebied bestuurd wordt door een levenscyclus. Wat waren eens positieve waarden tegen het eind van een cyclus en eigenschappen kunnen worden misbruikt of teveel gebruikt. Onze tijd is er rijp voor de richting van onze levensbeweging te overwegen, en de kracht die we hebben om onze weg construc­tief weg te denken uit dogma’s en overtuigingen, die niet langer nodig zijn. Wij moeten ons afvragen, hoe wij het onverwachte moeten verwelkomen. Want die dingen die ons doen struikelen kunnen ons er ook toe leiden te dansen, om in leven te zijn, en daar ontstaan vrijheid, vertrouwen en veiligheid. Als wij jonge mensen ertoe aanmoedigen verbonden te blijven met de Bron van alle leven, zullen zij een helder verstand kunnen behouden, optimistisch en enthousiast blijven. Zij zullen evenwichtig blijven, flexibel, en zij kunnen reiken naar en verblijven in een staat van genade, wat voor een dan ook. Zo kan de toekomst in vrede worden opgebouwd.

In de Openingstoespraak in New York 

werd vrede om­schreven als een doordringende en expansieve kracht. Dit kan gezien worden in niet alleen maar het mensenrijk, want daar is het stadium in het leven waarin de schil het ei beschermt, dat te vergelijken is met de manier waarop een moeder het opgroei­ende kind beschermt, waarin het zich ontplooiende bewustzijn de kans heeft beschermd te worden en in het leven te evolueren. Vreemd genoeg is de beperkt­heid van de menselijke onwetendheid een vorm van bescherming. Vrijheid in spirituele zin is meer een staat van bewustzijn, een staat van zijn, en totdat de fijngevoeligheid ontwikkeld is ontbeert de mens het vermogen om zich los te breken uit de grenzen, die aard en cultuur ter bescherming scheppen.

En vrijheid kan door begoocheling worden bedekt – dit is waar de gevangenis van ideeën die de mens obsedeert hem laat geloven dat hij gelijk heeft en de anderen fout zijn. Het bereiken van ware vrijheid is dus het resultaat van een hele reeks bevrijdingen. Vooral in de V.S. heeft men de neiging vrijheid van de mens te verheerlijken. Maar het is mogelijk enigs­zins betoverd te worden door de manier waarop dit grote spirituele ideaal van vrijheid wordt geïnter­preteerd. Vooral materialisme kan de invloed van de Ziel van de Verenigde Staten tegenhouden, want geld is een van de problemen die vrijheid verstoort. Geld wordt zo vaak gebruikt om invloed uit te oe­fenen, om te manipuleren, om verdeeldheid en een gevoel van recht hebben te scheppen. En zelfzucht drukt iemand dieper in de stroom van materialisme.

Gevrijwaard zijn VAN is de volgende stap van de mensheid, het vermogen hebben om weg te ge­raken van wat ons gevangen houdt. Het is niet het bestaan van of het materiële ding, dat het probleem is, maar de liefde voor geld, zoals de Bijbel zegt. Is er een manier om een onbevooroordeelder bevrijd zijn daarvan te verkrijgen? Als het menselijke ras dat ooit wil doen, moet het het goddelijke vermogen erkennen, dat wij in ons hebben.

Al het leven op deze planeet wordt gedreven door een diepe behoefte aan vrijheid. Deze zoektocht naar vrijheid stopt niet op het materiële niveau. En terwijl het moeilijk voor ons is ons de vrijheid van de ziel voor te stellen, kan ook dat niveau van vrijheid worden overtroffen. Waarom zouden niet allen van ons naar deze vrijheid smachten? Daarvoor moeten we onze visie uitbreiden naar wat voor ons ligt, ‘de onthulling laten voortduren”.

De gastspreker, Vanessa Tucker van het Freedom House, sprak hierna. Het Freedom House, dat door Wendell Wilke en Eleanor Roosevelt werd gesticht, vierde dit jaar zijn 70e verjaardag. Het steunt vrijheid wereldwijd door voorspraak, directe actie en onderzoek. Het steunt en bevordert democratische verandering en de burger maatschappij, en levert onderzoek van hoge kwaliteit, dat het schenden van mensenrechten aan de kaak stelt. Mw. Tuckers portefeuille omvatte Libië en Egypte, en ze liet enkele bespiegelingen van de Arabische Lente zien, en de institutionele uitdagingen, die nieuwe regeringen in de regio kunnen verwachten.

Ze merkte op dat toen ze in Syrië, Libië, Jemen en Bahrein was, de burgers opletten toen hun regeringen en status quo tot wankelen werden gebracht. Algerije en Marokko kunnen dezelfde soort verandering in Egypte ongeldig hebben gemaakt, de strafcampagne, beperken van vergaderingen en de complete marginalisatie van de oppositie stookte ongekend geweld op , terwijl de buitensporige, gecentraliseerde corruptie van Tunesië werd blootgelegd. De recente oktober verkiezing daar kan zowaar aan internationale standaards voor vrije, eerlijke verkiezingen hebben beantwoord. Maar hun overgang naar democratie of een transparanter milieu zal een proces van periodieke stappen zijn, die jaren in beslag zullen nemen. In Libië waren zulke instellingen er niet.

In al deze landen doemen gecompliceerde uitdagingen op in de sfeer van de gerechtigheid, en de psychologische spanning van de maatschappelijke opschudding maken hervormingen moeilijker te verwezenlijken. In dit verband is het vermogen voor teleurstelling groot, en er zullen krachten zijn die “democratie” in deze hervormingen bekritiseren. Tenslotte is de ontwikkeling van de natuurlijke identiteit onderling verbonden met de mate waarin spiritualiteit en psychologie van die natie met elkaar vermengd zijn.

In antwoord op vragen van toehoorders wees mw. Tucker erop, dat een aantal particuliere stichtingen, enkele corporaties en ook het Nationale Talent voor Democratie allemaal het Vrijheidshuis ondersteu­nen. Ze merkte op dat vrouwenrechten in opko­mende democratieën en in overgangslanden in de Arabische wereld zich nog aan het ontwikkelen zijn. Workshops in Afghanistan om vakkundigheid te leren tonen aan, dat schrandere vrouwen daar al kundig zijn. Ze meende, dat dit werkelijk een ge­nuanceerde kwestie is, die veel groter is dan alleen maar hoeveel vrouwen er in het parlement zitten. Ze meende dat het effect van spirituele levens, verwach­tingen en hoe de mensen het leven na een trauma of chaos weer opbouwen, een belangrijke kwestie is, die de behoefte aan spirituele veiligheid toelicht.

Een vraagsteller informeerde naar de rol van het in­ternet. Mw. Tucker merkte op, dat de toegang tot het internet van Tunesië sterk ge­controleerd werd door een bewa­kingssysteem, dat dat van China naar de kroon steekt, en dat computers en alfabetisme ook belangrijke pun­ten zijn. 

Na mw. Tucker was er een panel presentatie door drie mede­werkers van Wereld Goede Wil. 

De eerste spreker was iemand die ervoor gekozen had rechter te worden, Clinton Canady III. Met betrekking tot criminelen stelde hij de vraag “wie waren zij voordat zij misda­den begingen? Wat deden zij ervoor? Wat brengt hen hiertoe”? Hij merkte op, dat een rechter nooit weet wanneer iemand de kans of het belang ervan inziet zijn of haar gedrag te veranderen. De rol die alcohol en drugs in crimineel gedrag spelen is heel groot, daarom is bevrijding uit de greep daarvan van vitaal belang. Vrij komen van verslaving is een gift van Alcohol Anonymous, en het AA boek op de Twaalf Stappen biedt een spirituele benadering tot leven en vrijheid.

Hij citeerde voorbeelden van Thoreau en Thoreau’s inspiratie van de Bhagavad Gita, Gandhi werd ge­ïnspireerd door Thoreau. Thoreau verliet Harvard; Gandhi verliet zijn wetspraktijk, en Dr. Martin Luther King verliet zijn ministerspost voor een politieke rol. Deze mannen verkregen alle drie vrijheid van de verwachtingen van hun gelijken, familieleden en in zekere zin hun verdere gemeenschappen.

Hij wees op de rol van spiritueel ontwaken en hoe­velen deze ontwaking in een tijd van beperkingen hebben, in de gevangenis, zoals b.v. Nelson Mande­la. Hij besprak de ervaring van gevangenschap en het vinden van spiritualiteit als een manier om de deur naar vrijheid te openen, wat niets anders is dan spirituele waarde(n).

Rechter Canady werkt door te communiceren met jonge mensen die wegens het plegen van misdaden veroordeeld zijn – hij spreekt met hen op manieren die zij begrijpen, waarmee hij hen ook inspireert met deze visie van een spirituele realiteit, een spiri­tuele toekomst, en een gevoel voor mogelijkheden. Hij werkt ook met het Michigan Departement van Opvoedingsgestichten en Gevangenisbewakers. Hij kwam in de rechterlijke stand nadat hij als procureur gediend had, daardoor kende hij velen van hen. Hij kan mensen de kans geven en zelfs verschillende kansen om te leren, te groeien, vooruit te gaan. Als echter iemands leven of carrière misdaad is, dan is het zijn taak hem uit de maatschappij weg te nemen om te leren. Op lokale, nationale en wereldschaal plaveien al deze pro­blemen de weg naar spiritualiteit.

De volgende panellist was mw. Jimena Leiva-Roesh. Zij merkte op, dat toen de Poolse rechter Raphael Lemkin het woord “genocide” verzon, hij het niveau van het menselijk bewustzijn met de introductie van deze nieuwe categorie en term verhief. Het voor­komen van genocide is nu in het werk van de V.N. opgenomen. Zij belichtte ook het werk van Senator William Proxmire, die tijdens zijn 40 jaar in de Senaat meer dan 3.000 keer sprak, en erom vroeg dat de V.S. de Conventie over het Voorkomen en Bestraffen van de misdaad genocide zou ratificeren. Tenslotte werd deze conventie door de Senaat in 1986 geratificeerd.

De derde panellist, Dr. Arthur Kubikian, had 13 jaar in het communistische Roemenië gewoond, daarna in de Libanon, en daarna de laatste 50 jaar in de V.S. Hij beschreef zijn leerproces met betrekking tot vrijheid. Zo leerde hij de waarde van academische vrijheid, van vrijheid van meningsuiting, en van spi­ritualiteit. Door filosofische en ethische cursussen te volgen leerde hij de waarde van grondrechten voor de mens. Hij bestudeerde de filosofie van geschiedenis en wetenschap, en de geschiedenis van ideeën. Hij bestudeerde Buckminster Fuller en ook de boeken van Will en Ariel Durant over de geschiedenis van de beschaving, die nadruk leggen op de waarden van samenwerking boven concurrentie, en de Vier Vrijheden van Franklin Roosevelt en het Atlantische Charter. Hij sprak toen over Torkoms Saraydarian en zijn vertaling van de Bhagavad Gita. Hij zei, dat de Gita ons het laatste gezichtspunt van vrijheid en technieken biedt om vrijheid te promoten, en concludeerde dat de komende generatie de wereld zal doordringen met steeds hogere niveaus van zowel vrijheid als veiligheid.

In de Slotopmerkingen werd tenslotte opgemerkt, dat vrijheid alleen werkelijk in praktijk gebracht kan worden in groepsverband, wat het idee vrijheid met de ziel verbindt, die altijd op de groep gericht is. Tegelijkertijd moet het pad van spirituele vrijheid door elke ziel in vrijheid betreden worden. Er werd opgemerkt dat wij niet aan vrijheid kunnen denken zonder verantwoordelijkheid te erkennen, want er is nu een groeiende erkenning dat iedereen verantwoordelijk is voor het geheel, en in deze moderne, onderling afhankelijke wereld houdt het ruwe, individualistische model niet langer stand. Vrijheid is een universeel recht met een wereldomvattende betekenis, en universele rechten en het algemeen goede zijn beide de kwestie waar het om gaat.

In dit moderne begrip van vrijheid hangt het wel zijn van een maatschappij evenveel af van de erkenning van de rechten en vrijheden van de individuele burgers als van zijn verantwoordelijkheid voor het welzijn van het grotere geheel. Beide worden als van elkaar afhankelijk gezien. De geschriften van Alice Bailey steunen deze visie vanuit de spirituele hoek, want terwijl aan de ene kant werkelijk vrij staan, onbelemmerd vrij staan in het licht van de ziel is, is er in feite geen ware vrijheid van de wet van de ziel om het geheel te dienen.

Er werd geopperd, dat meditatie een van de meest effectieve manieren om te dienen is, die spirituele energieën verspreidt zover het bewustzijn zich dat kan voorstellen. En terwijl meditatie nieuwe idealen aan ontvankelijke denkvermogens kan aanbieden, doet ze dat zonder inbreuk te maken op de vrije wil.

Ware vrijheid is een geestesgesteldheid; toch kunnen onze denkvermogens niet zo vrij zijn als wij denken dat ze zijn. Zoals de Boeddha tot zijn volgelingen zei, moeten wij geen schapen zijn. Vrijheid gaat dogma’s te boven, het is het pad van “onafhankelijke, zelfstandige verlichting”, dat alleen bereikt kan worden wanneer we voortdurend proberen juiste gezichtspunten te hebben. Dat is een staat van vrijheid waarnaar wij allemaal kunnen streven. En, zoals Alice Bailey opmerkte, een bevrijdend idee dat nu invloed op het menselijk bewustzijn heeft en wat wij kunnen helpen te delen, is de gedachte dat scheiding iets van het verleden is, en eenheid het doel is van de onmiddellijke toekomst.