Stelt u zich een wereld voor waarin het mogelijk is de totale monetaire waarde van alle materiële hulpbronnen op de planeet te schatten. In com­binatie met accurate gegevens over de bevolking zou ieder nieuw kind dan bij zijn geboorte het eigendom van zijn eerlijke aandeel worden toe­gekend – een zeven biljoenste van alle titanium, eieren, thee, enz. op de wereld. En daar bepaalde hulpbronnen zoals titanium de medewerking van anderen nodig hebben om er collectief voor gemeenschappelijk nut gebruik van te maken, is het hoofdzakelijk een wereld- of groeps-eigen­dom. Elke groep of elk gezelschap is het alleen toegestaan van dat deel van de hulpbronnen van de wereld gebruik te maken, dat aan zijn leden is toegewezen, hoewel zij hun rechten met elkaar kunnen verhandelen om zich bezig te houden met activiteiten met andere hulpbronnen. Er worden maximum grenzen gesteld, zodat geen enkel gezelschap rechten kan verwerven, hetzij door zijn eigen innerlijke grootte, hetzij door te handelen, op meer dan een overeengekomen percentage van enige hulpbron. En indien een gezelschap niet in staat is aan te tonen dat het zijn toegestane aandeel aan hulpbronnen aan­wendt voor goed planetair gebruik, wat noodza­kelijk is voor de eerlijke her-distributie van ofwel de hulpbronnen zelf of van de producten waar deze als basis voor dienen, dan wordt zijn recht om voor dat doel te bestaan ingetrokken.

De details van zulk een denkbeeldige wereld-­structuur zouden eindeloos uitgewerkt kunnen worden, maar de vraag is, zou deze wereld, on­afhankelijk van de erfenis van voorgaande con­centraties van weelde of macht, of het gelukkige toeval van geografie, een eerlijker en gelukkiger plaats zijn om in te leven? Het is merkwaardig, terwijl deze visie lijkt het idee van ‘één mens­heid’ aan te nemen, het een verontrustende on­derstroom heeft, zoiets als een minzaam “big brother” gevoel, waarin de geest van samen delen, goede wil en juiste menselijke verhoudin­gen wordt overschaduwd door een buitensporig nauwkeurig onderzoek en controle van het ma­terie aspect van de planeet. Het voornaamste probleem is misschien dat de visie niet het idee  eigendom rechtstreeks aanspreekt. Zolang wij te sterk vasthouden aan het idee, dat wij gerechtigd zijn materieel eigendom te bezitten – of dat nu een stuk land is, een huis, de olie, het gas en de mineralen van de aarde, een zaak, enz. – is het dan niet waarschijnlijk dat het mensdom in de materiële wereld gebonden en gevangen zal blij­ven? Want een te sterk gericht zijn op ‘eigendom/bezit’ kan de geest van samen delen hinderen, vooral waar het om grote hoeveelheden materi­ële rijkdom (geld en winst) gaat. En dit neigt er­toe meer afgescheidenheid te veroorzaken. De bereidheid om te delen ontplooit zich geleidelijk naarmate het menselijk bewustzijn bevrijd wordt van de beheersing van materiële krachten. Dus hoewel de mensheid gebruik moet blijven maken van de substantie van de materiële wereld en de schoonheid die zij bevat er uit moet halen, moe­ten wij deze dan kost wat kost blijven bezitten? Dat kan ons beslist alleen maar afhouden van het verwezenlijken van het spirituele doel, samen te delen.

Gegeven het menselijke vernuft en de toene­mende capaciteit van de technologie om gege­vens te verzamelen, op te slaan en te verwerken, gaat het ons intellectuele begrip niet te buiten om in de richting van deze denkbeeldige wereld te gaan, maar het zou beslist het paard achter de wagen spannen zijn. Als de geest van goede wil in het grootste deel van de mensheid zou leven dan zou het mogelijk werken, maar als de geest van goede wil dynamisch actief zou zijn dan zou het systeem in de eerste plaats ook niet nodig zijn. Eerlijk delen betreft eerder de algemene hulpbronnen van de planeet dan het overdreven nauwkeurige toezicht en verdeling van elke afzonderlijke hulpbron. Stelt u zich het bewerkelijke detail voor om elke hulpbron van de wereld te controleren, waarvan er vele voortdu­rend fluctueren of getransformeerd worden, in centrale computers wordt gevoed om precieze percentages en aandelen uit te werken. Neem een willekeurige selectie van hulpbronnen, zoals het bovengenoemde titanium, de thee en de ei­eren. Titanium en andere minerale rijkdom be­horen tot de Aarde; zij zijn “door God gegeven” hulpbronnen, die toevallig onder dat deel van de oppervlakte van de Aarde liggen, dat sommige gelukkige naties op het ogenblik bezitten, en deze toevalligheid wordt als eigendom geïnterpreteerd, en daar ligt nu het fundamentele probleem. Eieren en thee zijn gewassen, oogst om zo te zeggen – door mensen geteeld en ontwikkeld en daardoor redelijkerwijs als het eigendom beschouwd van degene die hen plantte en voedde. Een ander probleem is, dat de afbraak van hulpbronnen door de grootte van de bevolking aanvechtbaar schijnt te zijn omdat het verkeerd uitgelegd zou kunnen worden als het bevorderen van de uitbreiding van de bevolking – meer baby’s staat gelijk met meer rijkdom.

Als we verder onderzoek doen naar een visie die in het begin aantrekkelijk kan zijn voor mensen van goede wil, dan gaan we het grote aantal problemen zien dat ontstaat wanneer iets meer dan een algemeen samen delen van de hulpbronnen van de wereld om honger en armoede te lenigen, wordt gevolgd. De dynamiek van goede wil haalt onze aandacht weg van al deze ingewikkeldheid en brengt deze over naar de kwaliteit van menselijke verhoudingen en de spirituele zaken, in plaats van de wiskunde van het eigendom van dit of dat in de materiële wereld. Bovendien draagt de geest van goede wil een impuls van opoffering in zich, die zich geen zorgen maakt om zijn eigen gelijke deel van ‘dingen’, maar in de dienst aan anderen gedijt en in de aanmoediging van geestelijke kwaliteit in alle verhoudingen in alle natuurrijken. Voor zover het de planeet betreft, wijst dit eerder de weg naar rentmeesterschap dan naar eigendom. Een voorbeeld van een natie die deze geest van goede wil heeft getoond, was de reactie van Noorwegen zo’n twintig jaar geleden na de ontdekking van een enorm groot olieveld in zijn territorium van de Noordzee. Liever dan de rijkdom die er uit voortvloeide uit te delen aan iedere Noor heeft Noorwegen, een maatschappij die vroeger nogal arm was in vergelijking met andere Scandinavische landen, enorme hoeveelheden van zijn nieuw gevonden rijkdom gebruikt om andere landen te helpen. Per hoofd van de bevol­king is Noorwegen de meest edelmoedige natie op Aarde wat buitenlandse hulp betreft. Wat een inspirationele hint geeft Noorwegen daarmee aan de wereld, als een schijnend licht te­gen de duistere matrix van hebzucht en materieel hamsteren. Het is te hopen dat andere naties het licht zullen vangen en volgen en hun gedrag dienovereenkomstig zullen verande­ren. Deze geest van eerlijk delen, die boven het bezitten van eigendom uitstijgt, is beslist de enige manier om belangrijke wereldproblemen zoals vervuiling, het opwarmen van de aar­de en het probleem van de steeds minder wordende regen­wouden aan te pakken.

Elke visie van de toekomst moet onderbouwd worden door waar de mensheid nu staat en de volgende pragmatische stap voorwaarts die genomen wordt. Soms brengt schaarste of een ernstige crisis een plotselinge verandering in het denken en de gewoontes teweeg en vereist dan een volkomen andere benadering. Door de huidige planetaire crisis komt het, dat de geest van goede wil geactiveerd wordt en de mensheid leert, dat oplossingen alleen gevonden kunnen worden wanneer ze gebaseerd zijn op samenwerken en eerlijk delen. Goede wil bevestigt dat – eerder dan dat iedere persoon zijn of haar stukje van de planeer bezit – de mensheid als geheel de rent­meester van de aarde is, en terwijl het noodzakelijkste door iedereen gedeeld moet worden om goed gezond te blijven, is de aandacht altijd gericht op de onzichtbare, ontastbare eigenschappen van de ziel. Dan pas beseffen we dat eerlijk samen delen de voornaamste manier is waarop energie circu­leert om verhoudingen tot stand te brengen en te versterken. Het samen delen van de lucht die wij inademen, het water dat wij drinken, het etherische web dat alle vormen verenigt, is de uitdrukking van ons eerlijk delen van het Ene leven, dat ons allen bezielt.