Wat is de Dood?

Een van de grootste ontdekkingen van de twintigste eeuw was ongetwijfeld de dub­bele spiraal structuur van het DNA - de zo­genaamde bouwsteen van het leven. De schoonheid en elegantie van twee enkele draden DNA die om elkaar heen spiraalsgewijs bewegen, verschaft een prach­tig symbool van levensprocessen, niet alleen van de constructie van biologische vormen maar ook van de evolutie van het inwonende bewustzijn. Want wanneer wij de voor­waartse gerichte beweging van de evolutie bij het ritme van de natuurcycli voegen wordt de levenscirkel getransformeerd, in een immer omwentelende spiraal waardoor het be­wustzijn zich uitdrukt.

Door dit symbool een stap verder te be­kijken en de twee spiraalsgewijs bewegende draden te zien als in elkaar verweven geest en materie, zou het bewustzijn kunnen ge­zien worden als het product van hun evo­luerende wisselwerking. Hier hebben we een helder gezichtspunt op het edele middenpad zoals het door de Boeddha wordt onderwe­zen, waar het de uitdaging is om, in het midden te bewegen op gelijke afstand tus­sen de paren van tegenstelling - de twee grote krachtlijnen - zoals zij zich op elk niveau uitdrukken, en deze in evenwicht te houden en met elkaar te verbinden in een harmoni­sche uitdrukking. Zoals bij de Boeddha, de Christus en andere grote geestelijk verlichte wezens , evolueert elke bewustzijnseenheid zich door dit grote spiraalsgewijze proces - het totaal van planetaire manifestatie dat zich langzaam voortbeweegt op een reis van gees­telijke bevrijding.

Deze alomvattende evolutie vereist het voortdurend afstoten van vormen en het ver­werven van nieuwe, daar nieuwe combinaties van materie en geest meer verfijnde voer­tuigen verschaffen voor de uitdrukking van het ontplooiende bewustzijn. Wanneer het potentieel in een vorm is uitgeput en niet langer geschikt is wordt het afgestoten en wordt een meer geschikte vorm verworven. Dit is het fundamentele beginsel achter het proces van dood en wedergeboorte op alle niveaus in heel de natuur. Waar deze spi­raal precies naartoe leidt of eindigt weet echt niemand; alles wat gezegd kan worden is dat de volgende stap altijd een stap voor­waarts is, die langzaam zichtbaar wordt naar­mate wij door de kracht van het leven zelf voorwaarts gedreven worden.

Helaas heeft de wereldse maatschappij zich steeds meer afgescheiden van het cy­clische proces van leven en dood, dat onze opstijging langs de spiraal karakteriseert. Altijd op zoek naar nieuwe sensaties, heeft ons ongeremd volgen van het materialisme geresulteerd in een te sterke identificatie met onze eigen uiterlijke vorm; we zijn verstrikt geraakt in haar zintuiglijke waarnemingen en verloren daardoor het contact met onze innerlijke aard. Zintuiglijke waarnemingen zijn bedoeld om te informeren, niet om ons op te sluiten, en alleen door er ons van vrij te maken en door een lijn van onderzoek in te stellen kunnen wij hopen om enig waar begrip terug te krijgen van de aard van de dood. Wij moeten de innerlijke, esoterische zintuigen opwekken en hun leiding volgen om met de eeuwige kern van ons wezen, dat door de lange cycli van leven, dood en wedergeboorte onbeweeglijk en sereen blijft, in contact te komen. Dan kunnen wij uit de eerste hand de ingang weten naar het gro­tere leven - het mooie geheim dat het doodsproces versluiert.

Alleen door te begrijpen dat het andere leven een uitbreiding is van dit leven kan men begrijpen dat de dood gewoon een overgang is - een ver­plaatsing van het bewustzijn van het ene gebied van de goddelijke spiraal naar een ander gebied. In deze zin is dood gewoon het loslaten van beperkingen, waarvan we elke nacht tijdens onze slaap gedeeltelijke een ervaring van hebben. Zo­als G. Purucker het stelt: "Dood en slaap, zijn in wezen hetzelfde, niet verschillend van elkaar be­houdens in gradatie; ... slaap is een onvolmaakte dood en dood is een volmaakte slaap. Dit is de voornaamste sleutel tot alle leringen over de dood. … Dood is niet het tegengestelde van het Leven, maar in feite een onderdeel van leven - een wijzi­ging van het bewustzijn, een verandering van de ene levensfase in een andere, onze karmische be­stemming dienend ... Onze lichamen zijn in een staat van voortdurende verandering, hun atomen zijn in een voortdurend proces van vernieuwing. … Ook als lichaam leven wij te midden van ontel­bare uiterst kleine dode deeltjes". 1

In een samenvatting van de aard van dood, geeft Alice Bailey ons een heel diepe, krachtige ge­dachte: Dood is een teruggang in tijd en ruimte en is te wijten aan de neiging van geest - stof om zich te isoleren, terwijl ze in manifestatie is. Deze be­wering weerspiegelt het hele proces van de levens­reis - 'involueren' in de vorm en een steeds meer individualistische, afzonderlijke staat van bewust­zijn, en dan terug 'evolueren' naar de eenheid ter­wijl we de vruchten van onze ervaringen dragen als verrijkende hoedanigheden. Wanneer wij deze cyclus erkennen kunnen wij, behoedzaam, ons­zelf op én lijn brengen met het evolutionaire ge­tij, en deze isolerende neiging van geest - stof de baas worden. Door ons op de ziel te concentre­ren, het verbindende punt van bewustzijn midden tussen de twee, zal de ontplooiende visie de grote waarheid van de leringen van de Tijdloze Wijs­heid onthullen dat geest - ziel - materie een Drie-eenheid zijn, gesynthetiseerd door het Leven dat hen allen doordringt. Dood wordt dan begre­pen als een deel van het levensproces, de grote bevrijdende kracht die het bewustzijn opnieuw richt op steeds hogere punten van de spiraal tussen de polen van geest en stof.

De angst en het afschuw voor de dood kunnen dan pas verdwijnen wanneer het leidende spiri­tuele bewustzijn, de ziel, een erkende werkelijk­heid in ons bewustzijn wordt. Want angst is het gevolg van identificatie met de tijdelijke aard van de vorm - onze eigen vorm die vorm geeft aan de gevoelens van de persoonlijkheid, de vormen en persoonlijkheden van degenen waarvan we hou­den, en de vormen uit onze omgeving en ons mi­lieu waarmee we ons verwant voelen. Het type liefde van de ziel gaat in tegen deze gehechtheid, en de hoop voor de toekomst en onze bevrijding van vroegere beperkingen, liggen in het verschui­ven van de nadruk naar de alles overtreffende ziel. Naarmate wij werken naar die tijd waarin het geïncarneerde aspect van de ziel bewust, construc­tief en goddelijk kan leven in evoluerende stoffe­lijke voertuigen, zullen verdriet, eenzaamheid en het gevoel van verlies bij de dood langzaamaan tot vervagen komen. Dan zullen wij de vorm zien als een tijdelijk facet van de goddelijke gelegen­heid, de persoonlijkheid als een tijdelijk masker van de ziel, en zullen wij een nieuwe, blijmoedi­ger benadering kennen van de grote ervaring, die wij dood noemen. Dood wordt dan begrepen als een deel van de spirituele reis - waarbij de ziel herhaaldelijk een fragment van zichzelf op de aarde werpt om te leren, te dienen, en haar ervaringen te verrijken en dan, door de dood, de vruchten van haar inspanningen in zich op te nemen om verder vooruit te gaan in de spiraalsgewijze mys­terie van het leven.

1. Fountain-Source of Occultism, G. de Purucker, TUP, 1974

Leven, Bewustzijn, Dood

Nadenken over de analogie tussen de dood en de slaap.

Lees Meer

De Dood in de Moderne Wereld

Een kijk op hoe de technologie onze manier van sterven heeft veranderd en of dit altijd heilzaam is.

Lees Meer

Overgangsactiviteiten

Het Boek van Hoop en Dromen, uitgegeven door Dee Rimbaud, is een bundel korte gedichten voor het goede doel, waarin het werk staat van enkele top-dichters van deze tijd.

PeaceJam is een internationaal opvoedings-programma dat opgesteld is rond leidende Nobelprijs winnaars voor de Vrede die met jonge mensen werken om de geest, vaardigheden en wijsheid door te geven die zij tot uitdrukking brengen.

Lees Meer

PDF

Een PDF file van de nieuwsbrief (hiervoor is Acrobat Reader nodig, verkrijgbaar op www.adobe.com)

Lees Meer