ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ YOUTUBE (αγγλικά)
David Nicol

(Director, Gaiafield Project)

Το σημερινό μας έργο είναι σχετικά απλό, διότι ο λεπτοφυής ακτιβισμός είναι, από πολλές απόψεις, ένα όνομα για κάτι που κάνουμε, σήμερα, εδώ, και που πολλές ομάδες το κάνουν. Μέρος της δουλειάς μου είναι να δημιουργήσω ένα πλαίσιο, το οποίο να είναι αρκετά μεγάλο, ώστε οι ομάδες να μπορούν να αναγνωρίσουν η μία την άλλη και να φέρει μεγαλύτερη συνοχή σε αυτό το πεδίο. Μερικές φορές οι άνθρωποι λένε ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα από το να «ψέλνουμε στη χορωδία», αλλά μέρος της δουλειάς μας είναι να βοηθήσει τα μέλη της χορωδίας να βρουν το ένα το άλλο και υπάρχει ένα πολύ όμορφο τραγούδι που μπορεί να τραγουδηθεί σε αυτόν τον πλανήτη, όταν όλοι συνδέσουμε τα ρεύματά μας ο ένας με τον άλλο, και τότε η δυνατότητα ενίσχυσης του τι μπορεί να επιτευχθεί σε αυτή τη Γη είναι μαγευτική.

Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσουμε για την έννοια του λεπτοφυούς ακτιβισμού σε έναν δημόσιο χώρο, είναι πραγματικά μια λεπτοφυής και μυστηριώδης διαδικασία και το είδος της δύναμης για την οποία μιλάμε υπάρχει μόνον όταν είμαστε απολύτως διαφανείς και ανοικτοί. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο το να κλίνουμε με την αντίληψή μας σε πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά να είμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Όμως, όταν το κάνουμε, συναντούμε τον κόσμο με την αλήθεια μας και αυτό είναι για το οποίο στην πραγματικότητα μιλάμε. Μερικές φορές δεν είναι εύκολο να είσαι διαφανής όταν αντιμετωπίζεις τον κόσμο, αλλά μέρος της δουλειάς μας είναι να δημιουργήσουμε αυτούς τους χώρους, όπου θα μπορούμε να δώσουμε ο ένας τον άλλον την άδεια να «ανοίξει» και να έχει πρόσβαση στη βαθύτερη λαχτάρα της καρδιάς του για το τι θέλει να δει στον κόσμο, καθώς, όλοι μαζί, ασχολούμαστε με τα παγκόσμια ζητήματα.

Πώς έφτασα σε αυτό το έργο του λεπτοφυούς ακτιβισμού; Στο τέλος της εφηβείας μου, είχα μια βαθιά εμπειρία, εντελώς ξαφνικά, της παροδικότητας της ζωής. Είχα τη συνειδητοποίηση ότι θα πέθαινα και πως ο,τιδήποτε στο παρελθόν είχα θεωρήσει ότι ήταν σημαντικό, από την άποψη των εξωτερικών επιτευγμάτων και σχέσεων, θα χανόταν. Απλά μπήκε στο μυαλό μου ως μια πολύ διαφορετική σκέψη, η οποία άλλαξε εντελώς την πορεία μου και με ώθησε σε μια πορεία πνευματικής εργασίας και ανακάλυψης που απετέλεσε το κεντρικό στοιχείο της ζωής μου από τότε. Όμως, παράλληλα με αυτό το ενδιαφέρον για την πνευματικότητα, πάντα είχα εξαιρετικό ενδιαφέρον για την πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα για εκείνα τα άτομα που μερικές φορές φαίνεται να καταλαμβάνονται από μια δύναμη του πεπρωμένου ώστε να ορθώσουν το ανάστημά τους στο δημόσιο χώρο για μια βαθιά αλήθεια – ο Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεότερος είχαν γοητευθεί από τη δύναμη του πεπρωμένου, που φαίνεται σαν να ήταν εγγενής και βαθιά σκόπιμη στη ζωή τους. Έτσι πάντα αναζητούσα τρόπους για να σμίξω αυτούς τους δύο κόσμους – αυτή τη βαθιά προσωπική αναζήτηση για πνευματική συνειδητοποίηση και τον κόσμο της κοινωνικής αλλαγής, και ιδιαίτερα, καθώς έχω γίνει περισσότερο συνειδητοποιημένος στα συλλογικά θέματα της καίριας στιγμής στην οποία φαίνεται να βρισκόμαστε, την δύσκολη τροχιά στην οποία βρίσκεται ο σύγχρονος πολιτισμός, θέλοντας να παίξω ένα ρόλο στη μετατόπιση των πραγμάτων σε συλλογικό επίπεδο.

Αρχικά, ενδιαφέρθηκα για τον ακτιβισμό, τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, και έγινα περιβαλλοντικός δικηγόρος στην Αυστραλία και πήγα σε συλλαλητήρια και συμμετείχα σε νομικές ενέργειες και, ενώ βρήκα πολλά από αυτά να έχουν βαθιά σημασία, υπήρχαν ορισμένες πτυχές σ' αυτά που δεν τις βρήκα τόσο ικανοποιητικές. Βρήκα σε αυτό το έργο ότι, ενώ θέλαμε να εστιάσουμε σε παγκόσμια θέματα, αυτά είχαν την τάση να θολώνουν από τις μικρολεπτομέρειες σε τοπικό επίπεδο. Είχα την επιθυμία να σβήνω φωτιές εδώ και εκεί, αλλά με ενδιέφερε περισσότερο η πηγή που τροφοδοτούσε αυτές τις φωτιές. Ποια ήταν η υποκείμενη συνείδηση που συνέχιζε να δημιουργεί αυτά τα προβλήματα και πώς θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με έναν τρόπο που θα στόχευε αυτό το επίπεδο συνείδησης; Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί από τους ακτιβιστές, με τους οποίους ήμουν, ενεργούσαν με πολύ αντιδραστικό τρόπο, χρησιμοποιώντας μια θυμωμένη, συγκρουσιακή προσέγγιση. Ανακάλυψα ότι έπρεπε να βρω έναν τρόπο εμπλοκής που να ήταν περισσότερο ευθυγραμμισμένος με τις βαθιές πνευματικές αξίες και τις εμπειρίες μου. Έτσι, ακολουθώντας αυτή την αναζήτηση της προσπάθειας να συνενώσω τα πράγματα, με έφερε στις ΗΠΑ και το Ίδρυμα Ολοκληρωμένων Μελετών της Καλιφόρνιας (CaliforniaInstituteofIntegralStudies) και σε επαφή με τους πολλούς οραματιστές-στοχαστές εκεί. Μια σειρά από γεγονότα συνέβησαν.

Σε ανταπόκριση στην προεδρική εκστρατεία του Ντένις Κουτσίνιχ το 2004, οι συν-εργάτες μου και εγώ αναπτύξαμε μια Πνευματική Κλήση για Δράση, προκειμένου να αξιοποιήσουμε πιο καθαρά την πνευματική διάσταση της εκστρατείας. Στείλαμε ηλεκτρονικά μηνύματα σε ανθρώπους, καλώντας τους να συμμετάσχουν σε μια σειρά παγκόσμιων διαλογισμών. Αυτή η εμπειρία ήταν μια αποκάλυψη. Εμπλέξαμε ανθρώπους από περισσότερες από εξήντα χώρες και είχαμε μια μαζική ανταπόκριση. Η εμπειρία μου έδωσε μια αίσθηση σαν διαφορετικά ρεύματα εννοιών να συναντώνται μέσα μου. Πραγματικά αντήχησε βαθιά μέσα μου, ενεργοποιώντας μια αίσθηση σκοπού. Ένιωσα ότι «αυτό έχει νόημα. Έτσι είναι το πώς θέλω να συνεισφέρω, αυτό είναι που θέλω να κάνω.» Αυτή η οδός με βρήκε και, όταν με βρήκε, έγινε σαφές ότι αυτός ήταν ο τρόπος για μένα και από τότε είναι σαν το μονοπάτι να διαμορφώνεται.

Ο λεπτοφυής ακτιβισμός ορίζεται ως οι πνευματικές ή οι βασισμένες στην συνείδηση πρακτικές για την υποστήριξη του συλλογικού μετασχηματισμού. Είναι ένα πολύ ευρύ πλαίσιο, για να συνδεθούν οι διάφορες προσπάθειες που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Ο λεπτοφυής ακτιβισμός είναι ένα είδος εφαρμοσμένης πνευματικότητας που μπορεί να οδηγήσει σε σοφή δράση στον κόσμο, αλλά υπάρχει μια διάκριση μεταξύ του τι προσπαθώ να φέρω στην επιφάνεια και της πνευματικής πρακτικής αυτής καθεαυτής. Ο λεπτοφυής ακτιβισμός είναι μια ισχυρή μορφή δράσης που συχνά παραβλέπεται, αλλά, εάν μπορέσει να χαλιναγωγηθεί, μπορεί να είναι πολύ ισχυρή. Η προσπάθεια μου είναι να χαλιναγωγήσω αυτήν τη δύναμη στο πλαίσιο μιας πιο ολοκληρωμένης προσέγγισης στην κοινωνική αλλαγή, αν και δεν αποτελεί υποκατάστατο για πιο φυσικές μορφές δράσης, αλλά είναι κάτι που κάνουμε ως μια πιο ολιστική προσέγγιση που ικανοποιεί τη διάσταση της εσωτερικής σημασίας καθώς και την πρακτική διάσταση της κοινωνικής αλλαγής.

Για μένα, η ουσία του λεπτοφυούς ακτιβισμού είναι ότι στοχεύει στον συλλογικό μετασχηματισμό, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άτομα, μικρές ομάδες ή μεγάλες ομάδες. Μπορούμε να σκεφθούμε τον λεπτοφυή ακτιβισμό σαν κάτι που απευθύνεται σε διάφορες όψεις της συλλογικότητας. Μπορούμε να σκεφθούμε την επούλωση των συλλογικών τραυμάτων από το παρελθόν, π.χ. τις πρακτικές που βοηθούν στην επούλωση του συναισθηματικού και πνευματικού κατάλοιπου του Ολοκαυτώματος. Μπορούμε να τον σκεφθούμε ως παρέχοντα στήριξη κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών ή κοινωνικο-πολιτικών κρίσεων στο παρόν. Όταν υπάρχει μια συλλογική κρίση ή έκτακτη ανάγκη που λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, όπως το ιαπωνικό τσουνάμι, βλέπετε μια μαζική εισροή βοήθειας σε πολλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προσευχής και πολλοί άνθρωποι αυθόρμητα αισθάνονται συγκίνηση για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Αυτό που προτείνουμε είναι να αξιοποιήσουμε αυτή την ώθηση και το κύμα της συμπόνιας που ρέει σε όλη τη Γη σε τέτοιες περιπτώσεις. Και κατόπιν μπορούμε να σκεφθούμε δράσεις για το μέλλον, όπου χιλιάδες άνθρωποι κρατούν ένα όραμα της Γης εν ειρήνη και τη δημιουργία ενός ελκυστή στη συλλογική ψυχή προς την οποία θα μπορέσουμε να κινηθούμε.

Γιατί είναι αυτή η ιδέα σημαντική σήμερα και σε τι συνίσταται η μοναδικότητα στη δική μας δεδομένη στιγμή, έτσι ώστε να απαιτείται μια τέτοια προσέγγιση; Από πολλές απόψεις αυτό είναι ένα πολύ φυσικό φαινόμενο σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Αν πάτε πίσω στους αρχαίους και ιθαγενείς πολιτισμούς, οι σαμάνοι και οι μάντεις, οι σοφοί, πάντα εμπλέκονταν βαθιά στη συλλογική λήψη αποφάσεων των κοινωνιών τους. Από πολλές εξιστορήσεις, ενώ έκαναν ατομική θεραπεία, η ώθηση της λειτουργίας του σαμάνου ήταν να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ της ανθρώπινης κοινωνίας και του μη-ανθρώπινου κόσμου μέσω του ταξιδιού, της τελετής, μέσω της εμπλοκής τους σε λεπτοφυή επίπεδα για να κρατήσει την ισορροπία. Έτσι, με πολλούς τρόπους πρόκειται απλά για ένα φυσικό προσανατολισμό. Στη σύγχρονη εποχή, στη Δύση, έχουμε δει την πνευματικότητα να έχει διαχωριστεί από τη συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε τι ζούμε, την βαθιά δομή της σύγχρονης ζωής, είναι η κατανόηση των επιστημονικών και πολιτικών επαναστάσεων που έχουμε βιώσει και ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους που προέκυψε, που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτών των, τρόπον τινά, διαφορετικών κόσμων στους οποίους δραστηριοποιούμαστε. Είχαμε τον κόσμο της επιστήμης που μελέτησε αντικειμενικά τη φύση. Είχαμε τον κόσμο της πολιτικής που εξέτασε τον κόσμο των ανθρωπίνων σχέσεων και στη συνέχεια όλα τα άλλα απέμειναν στον ατομικό τομέα και την υποκειμενική εμπειρία. Η εξέλιξη αυτή ήταν προφανώς πολύ σημαντική, καθώς είχαμε ανάγκη να απελευθερωθούμε από τις δεσμεύσεις και το δόγμα της εκκλησίας. Αλλά στη συνέχεια κληρονομήσαμε αυτόν τον κόσμο, όπου υπάρχει μια βαθιά παραδοχή ότι η πνευματικότητα μπορεί να έχει σχέση με την προσωπική μας ζωή, αλλά δεν μπορούμε να φέρουμε αυτές τις ιδέες, τους καρπούς της σοφίας μας, έξω στο δημόσιο τομέα και να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Κάποτε ρώτησαν τον Εμμανουήλ Καντ «ποια είναι η ουσία της νεωτερικότητας;» και είπε, «Νεωτερικότητα σημαίνει ότι, αν κάποιος μπει στο δωμάτιό σας και σας πιάσει στα γόνατα να προσεύχεστε στο Θεό, θα πρέπει να ντραπείτε». Τις τελευταίες δεκαετίες, η δημόσια σύγχρονη δυτική συνείδηση έρχεται πιο κοντά στο σημείο της αναγνώρισης ότι, η τροχιά στην οποία είμαστε, έχει κάτι το θεμελιωδώς λανθασμένο. Τα σημάδια είναι παντού και δεν χρειάζεται να τα ψάξουμε, είναι στην παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, στη μη βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα όπλα μαζικής καταστροφής –όλα αυτά τα σημάδια που έχουν βαθιά απογοητεύσει την πίστη της σύγχρονης ψυχής στο σύγχρονο δρόμο– η αναγνώριση που ανατέλλει ότι κάτι είναι θεμελιωδώς εκτός τροχιάς. Πρέπει να επανεξετάσουμε αυτή την αντίληψη ότι δεν υπάρχει νόμιμος ρόλος για την πνευματικότητα στο δημόσιο στίβο. Πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η απογοητευτική κοσμοθεωρία από την οποία έχουν βγει –μια άποψη που δεν βλέπει καμία παρουσία του ιερού οπουδήποτε στον κόσμο– έχει ενδυναμώσει μια ασεβή στάση απέναντι στη φύση. Καλεί σε επανεξέταση της έννοιας και της παρουσίας του ιερού. Τα κενά είναι απαραίτητα για να εισέλθει η παρουσία. Τα κενά είναι πολύ ενδιαφέροντα. Βλέπω ότι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μας, στις πρακτικές του λεπτοφυούς ακτιβισμού, είναι η δημιουργία χώρων για να συμβεί κάτι και για εισέλθει η επίγνωση.

Έτσι ,τώρα, βρισκόμαστε στο ρόλο του μεγάλου σαμάνου και η συλλογική θεραπεία πρέπει να συμβεί στη Γη. Είμαστε οι σαμάνοι, ο κόσμος είναι η φυλή και μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτές τις πρακτικές που βοηθούν σε πολύ λεπτοφυή επίπεδα να εξισορροπήσουν τα πράγματα. Αυτή είναι μια κίνηση προς τον ομαδικό διαλογισμό και τη συλλογική σοφία και τούτο είναι ένα βασικό σημείο για την κίνηση προς τα εμπρός: η αναγνώριση ότι η ομαδική πρακτική είναι εκθετικά πιο ισχυρή από το άθροισμα των ατόμων σε αυτή την ομάδα.

Η αποστολή του προγράμματος Πεδίο-Γαίας (GaiafieldProject) είναι να δημιουργήσει τη διανοητική, πνευματική, τεχνολογική και κοινωνική βάση για την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη του αναδυόμενου τομέα του λεπτοφυούς ακτιβισμού. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο όπου πολλές διαφορετικές ομάδες να μπορούν να βρεθούν μαζί.