Sinds het begin van het industriële tijdperk heeft de opmars van wetenschap en technologie de mensheid grote geschenken gebracht, maar heeft de instinctieve geestelijke verhouding die mensen ooit hadden met het land, de fauna en de flora verder ondermijnd. Toen grootschalige verbranding van fossiele brandstoffen serieus begon om ongelooflijke nieuwe machines aan te drijven, leidde dit tot het begin van wat alleen maar een desintegrerend wereldbeeld kan worden genoemd, dat nu

rechtstreeks op ons wordt teruggekaatst via de vervuilde en disfunctionele ecosystemen van de aarde.
 

Toch is het slechts een waargenomen levensbedreiging voor de hele mensheid – een gemeenschappelijke vijand in de vorm van opwarming van de aarde – die voldoende alarm heeft veroorzaakt voor de landen van de wereld om zich te verenigen

rond de nieuwe mentaliteit van ‘duurzame ontwikkeling’. En hoewel we zouden kunnen zeggen dat dit betekent dat de mensheid ontwaakt uit haar desintegrerende droomtoestand, moet ze haar visie nog aanpassen aan het aanbreken van een nieuwe dag en de dingen in een ander licht zien. Want het begrip van duurzame ontwikkeling blijft verbonden met de denkwijze die de mensheid in de eerste plaats in haar benarde positie heeft gebracht – de concrete, wetenschappelijke denkwijze van meten en controle die zich zo gemakkelijk kan isoleren van de evenwichtige, vrouwelijke energie van het intuïtieve denkvermogen.

We zouden de huidige wetenschappelijke benadering kunnen beschouwen als een overgangsperiode die kan helpen om de schade te beperken, maar vooralsnog bevat het geen stuwende visie - geen verhaal dat het waard is om een nieuw, geïntegreerd wereldbeeld te vormen dat de mannelijke wetenschap verenigt met de vrouwelijke natuur.
 

Videoen transcript op: https://bit.ly/3NDPSeP