Marco Toscano-Rivalta
(Ηνωμένα Έθνη)
«... ένα κέντρο για την εναρμόνιση των δράσεων των εθνών...»
Μερικοί από εσάς μπορεί να διερωτώνται σχετικά με αυτόν τον τίτλο, το νόημα και το λόγο του και, κυρίως, γιατη σύνδεση με το σημερινό θέμα.
Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το άρθρο 1 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αυτό που καθορίζει τους τέσσερις σκοπούς του ΟΗΕ. Αυτοί είναι:
1) «Η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
2) Η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών.
3) Η επίτευξη διεθνούς συνεργασίας.
4) Να είναι ένα κέντρο που θα εναρμονίζει τις ενέργειες των εθνών για την επίτευξη αυτών των κοινών στόχων».
Ας επικεντρωθούμε στον τελικό σκοπό, που υποδηλώνει ότι, εκτός εάν και έως ότου, τα Ηνωμένα Έθνη γίνουν ένα τέτοιο κέντρο ικανό να εναρμονίζει τις δράσεις, μπορεί να μας λείπει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παζλ και ως εκ τούτου παραμένει δύσκολο να επιτευχθούν οι τρεις άλλοι σκοποί.
Έτσι, ας ρωτήσω:
Τι σημαίνει να είσαι Κέντρο;
Τι προσόντα και τι ιδιότητες πρέπει να έχει ένα Κέντρο προκειμένου να εναρμονίζει δράσεις;
Πώς αποκτώνται αυτές οι δεξιότητες και ιδιότητες;
Από τι αποτελείται ένα Κέντρο; Τι ή ποιος βρίσκεται στην περιφέρεια;
Πώς αυτό το Κέντρο θα έλθει σε ύπαρξη; Ποιος κάνει τις απαραίτητες εργασίες;
Αυτές οι ερωτήσεις βοηθούν να καθοριστεί το πεδίο των υπηρεσιών ενός τέτοιου Κέντρου.
Το πεδίο υπηρεσιών του Κέντρου καθορίζεται από τους πρώτους τρεις σκοπούς που ήδη αναφέρθηκαν ή, πιο απλά, ότι αυτό το πεδίο της υπηρεσίας είναι η ανθρωπότητα, δηλαδή η περαιτέρω ανάπτυξη της ανθρωπότητας και του δυναμικού της. Η εστίαση στην ανθρωπότητα και τις ανάγκες της για ειρήνη, ασφάλεια, φιλικές σχέσεις και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντείνει επίσης το ενδιαφέρον για τα άλλα βασίλεια (ζωικό, φυτικό και ορυκτό) – που μέχρι στιγμής θεωρούνται κυρίως ως πλουτοπαραγωγικές πηγές, ενώ με αυτόν τον τρόπο ανοίγει το δρόμο προς το ερώτημα του, αν με τη σειρά της η ανθρωπότητα είναι και βλέπει τον εαυτό της ως μία πλουτοπαραγωγική πηγή για τα άλλα βασίλεια και, στην περίπτωση αυτή, τι είδους πλουτοπαραγωγική πηγή;
Από αυτή την άποψη, μπορούμε, επίσης, να σημειώσουμε ότι αυτή τούτη η διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» είναι από μόνη της μια διάσταση, που αναδύεται με σαφήνεια, της διαδικασίας που αφορά την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η παγκοσμιοποίηση αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, αφορά την ανθρωπότητα που ανακαλύπτει τον εαυτό της σαν μια ολότητα.
Ότι χρειάζεται, μάλλον, να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Για παράδειγμα, τολμούμε να πούμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν «συμβαίνει απλώς», και μάλλον ότι έχει μια συγκεκριμένη σημασία, αν όχι ακόμη και μια λειτουργία; Μπορούμε να πούμε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι το να καταστήσουμε αυτές τις διασυνδέσεις σε όλη την ανθρωπότητα πιο εμφανείς και ταυτόχρονα να αναδείξουμε νέες δυνατότητες; Μπορούμε να πούμε ότι σχετίζεται με την ανάδυση μιας παγκόσμιας συνείδησης; Και ότι αυτή η αναδυόμενη παγκόσμια συνείδηση φέρνει στο προσκήνιο την ύπαρξη ενός κέντρου;
Σε αυτό το ταξίδι προς τη δημιουργία «... ενός Κέντρου για την εναρμόνιση των δράσεων των εθνών...» προκύπτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: «Υπάρχει ένα σχέδιο;» Η Προαιώνια Σοφία μας δίνει ορισμένους δείκτες: «Ολόκληρος ο ρυθμός της διεθνούς σκέψης πρέπει να μεταβληθεί» προκειμένου να κινηθεί από το «χάος» στην «οργανωμένη ομορφιά». Με άλλα λόγια, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του σήμερα και να τις μετατρέψουμε, θα πρέπει να τροποποιήσουμε τη συλλογική/διεθνή σκέψης μας.
Έτσι, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το σχέδιο κατευθύνει την προσοχή μας σε δύο πράγματα: «ρυθμό» και «διεθνής σκέψη». Αλλά αυτό εγείρει ακόμη ένα ερώτημα: τι είναι η «διεθνής σκέψη»; Προκειμένου αυτό να απαντηθεί θα πρέπει να εξετάσουμε ένα άλλο σχετικό ερώτημα: γιατί έχουν έλθει στην ύπαρξη τα Ηνωμένα Έθνη το 1945, σε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, και όχι το 54 π.Χ., το 1268, ή το 2674;
Θα επιχειρήσω να ψάξω για μια απάντηση μέσα από μια ιστορία και μια αναλογία μεταξύ της ανάπτυξης ενός ανθρώπινου όντος και μια ματιά στην ιστορία των τελευταίων 600 χρόνων, τα οποία, στο σύνολό τους, μας λένε κάτι σημαντικό.
Η ατομική ανθρώπινη ύπαρξη αναπτύσσει ένα φυσικό/αιθερικό σώμα, στη συνέχεια ένα συναισθηματικό σώμα, ένα νοητικό σώμα και, μέσω αυτού μια ενσωμάτωση όλων αυτών σε μια προσωπικότητα που μπορεί να διαποτιστεί με ανώτερες ενέργειες και προτείνω ότι το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει στην ανθρωπότητα συλλογικά, σε πλανητική κλίμακα.
Έτσι, δεν ήταν παρά μόνο μέσω των θαλασσοπόρων του 14ου και 15ου αιώνα που για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία όλα τα εδάφη άρχισαν να ανακαλύπτονται και να χαρτογραφούνται, αποκαλύπτοντας έτσι την ενότητα του πλανήτη και της ανθρώπινης οικογένειας, μέσα από διάφορες εκφάνσεις της. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει την εμφάνιση στην ανθρώπινη συνείδηση της φυσικής ενότητας της ανθρωπότητας.
Μέσα από την ανάπτυξη της επιστήμης και ιδίως της φυσικής –συμπεριλαμβανομένης της περίφημης εξίσωσης του Αϊνστάιν που συσχετίζει ενέργεια και μάζα– κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, η ανθρωπότητα έχει καταλήξει να γνωρίζει τον κόσμο από ενεργειακή άποψη. Αυτό θα μπορούσαμε να το φανταστούμε ως την εμφάνιση στην ανθρώπινη συνείδηση της κατανόησης για την ύπαρξη του αιθερικού σώματος της ανθρωπότητας.
Ο 1ος και ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απόδειξη της ύπαρξης του συναισθηματικού σώματος της ανθρωπότητας. Αυτό φαίνεται επίσης να καταδεικνύεται από την εμφάνιση και την αποτελεσματικότητα του έργου του Ερυθρού Σταυρού. Μπορούμε να το παρατηρήσουμε σε καθημερινή βάση μέσω μιας παγκόσμιας μετάδοσης ανησυχίας που ακολουθεί, για παράδειγμα, ένα καταστροφικό γεγονός.
Αν συνεχίσουμε κατά μήκος αυτής της γραμμής, θα πρέπει τώρα να ψάξουμε για έναν δείκτη της εμφάνισης στην ανθρώπινη συνείδηση ενός συλλογικού νοητικού σώματος. Έχω την εντύπωση ότι αυτή την «απόδειξη» συνιστά η δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών.
Απ' όσο γνωρίζω, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου έχει προκύψει μια συμμαχία με σκοπό τη συλλογική σκέψη και εφαρμογή σχεδίων για το καλό και το μέλλον της ανθρωπότητας – και κατ’ επέκταση του Πλανήτη. Αυτή η διεθνής συνεργασία για την ανάπτυξη μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξαιρετικά σημαντική προσπάθεια προκειμένου να φανταστούμε ποιο θα μπορούσε να είναι το καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα, αλλά και για να διαμορφώσουμε σχέδια και δράσεις για την επίτευξή του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να δούμε ότι ο σκοπός των Ηνωμένων Εθνών είναι πράγματι να αλλάξει «τη διεθνή σκέψη» και να δώσει έναν «ρυθμό». Το «κέντρο για την εναρμόνιση των δράσεων των εθνών» χρειάζεται να λειτουργεί μέσω θετικής επιρροής της «διεθνούς σκέψης». Ο ρυθμός είναι το κλειδί, δεδομένου ότι δημιουργεί συνήχηση σε όλους όσους είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα.
Οι περιοδικές Παγκόσμιες Διασκέψεις των Ηνωμένων Εθνών, μπορούν τότε να θεωρηθούν ως δείκτης μιας επικείμενης μεταβολής και ενός επιχειρούμενου συγχρονισμού της διεθνούς σκέψης, η οποία στη συνέχεια οδηγεί σε δράση, όπως η συμφωνία και η εφαρμογή των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας που, για παράδειγμα, έχουν επιφέρει μια αποτελεσματική μείωση της φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα.
Προκειμένου να επιτύχει κάθε καλό σχέδιο, χρειάζεται ένα μοντέλο από το οποίο να εμπνέεται και να καθοδηγείται. Τι μοντέλο έχουμε στη διάθεσή μας; Έχουμε άλλα κέντρα που έχουν μια παρόμοια λειτουργία και που μπορούν να εξεταστούν;
Είμαστε τυχεροί – η απάντηση είναι ναι, και μια ένδειξη παρέχεται από αρκετούς επιστήμονες, ψυχολόγους και φιλοσόφους, οι οποίοι έχουν ρίξει φως στη θέληση και τη σχέση της με την προσωπικότητά μας. Θα ήθελα ιδιαίτερα να αναφερθώ στον RobertoAssagioli, και κυρίως στο έργο του με θέμα «Η Πράξη της Θέλησης» και στην εργασία του πάνω στη «ψυχοσύνθεση».
Ο Assagioli παρουσιάζει τη θέληση ως τη βασική ανθρώπινη «λειτουργία» που επιτρέπει στην προσωπικότητα, το εγώ, να εναρμονίζει τις άλλες λειτουργίες, επιτρέποντας σε ένα ανθρώπινο ον να αναπτύσσει το ανώτατο δυναμικό του και να παίζει το ρόλο του στη ζωή.
Ο ίδιος περιγράφει μερικές από τις εγγενείς διαστάσεις της «θέλησης», τις οποίες θα πρέπει να αναπτύξουμε συνειδητά: όψεις, ιδιότητες και στάδια. Η πρώτη κατηγορία, όψεις, είναι η πιο βασική και αντιπροσωπεύει τις πτυχές που μπορούν να αναγνωριστούν στην πλήρως ανεπτυγμένη θέληση. Η δεύτερη κατηγορία, ιδιότητες, αναφέρεται στην έκφραση της θέλησης. Τέλος, τα στάδια της θέλησης αναφέρονται συγκεκριμένα στη διαδικασία της θέλησης, στην πράξη της θέλησης, καθώς ξετυλίγεται από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι όψεις της πλήρως ανεπτυγμένης ανθρώπινης θέλησης είναι:
1. Ισχυρή θέληση,
2. Επιδέξια θέληση,
3. Καλή θέληση, και
4. Υπερπροσωπική Θέληση
Οι ιδιότητες τής πλήρως ανεπτυγμένης ανθρώπινης θέλησης είναι:
Ενέργεια – Δυναμική Ισχύς – Ένταση
1. Κυριαρχία – Έλεγχος – Πειθαρχία
2. Συγκέντρωση – Προσήλωση– Προσοχή – Εστίαση
3. Προσδιορισμός – Αποφασιστικότητα – Σταθερότητα– Αμεσότητα
4. Εμμονή – Αντοχή – Υπομονή
5. Πρωτοβουλία – Θάρρος– Τόλμη
7. Οργάνωση – Ένταξη – Σύνθεση
Οι όψεις αυτές μπορούν να αναπτυχθούν και να εφελκυστούν σύμφωνα με την ανάγκη στις ορθές αναλογίες και στην ορθή λειτουργία, όπως το απαιτούν οι περιστάσεις. Η πλήρως ανεπτυγμένη θέληση γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει αυτές τις διαφορετικές ιδιότητες.
Τα στάδια της πλήρως ανεπτυγμένης ανθρώπινης θέλησης είναι:
1. Ο Σκοπός, Στόχευση με Σκοπό με βάση την Αξιολόγηση, το Κίνητρο και την Πρόθεση.
2. Διαβούλευση.
3. Επιλογή και απόφαση.
4. Επιβεβαίωση: η Εντολή ή «Πράξη» της Θέλησης.
5. Ο Σχεδιασμός και η Εκπόνηση ενός Προγράμματος.
6. Κατεύθυνση της Εκτέλεσης.
Ένα βασικό σημείο είναι ότι η θέληση δεν υποκαθιστά τις άλλες λειτουργίες της προσωπικότητας, αλλά αποσκοπεί με μια εποικοδομητική συνεργασία, στην ενδυνάμωση και την ανάπτυξη τους.
Η θέληση είναι, επίσης, το «εργαλείο» που επιτρέπει στο εγώ να φέρει σε μια σύνθεση όλα αυτά τα διαφορετικά και ποικίλα μέρη τα οποία «ζουν» μέσα μας και τα οποία, αν και όταν δεν είναι ευθυγραμμισμένα, φαίνεται να μας τραβούν προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, δημιουργώντας ένα είδος εσωτερικού χάους και σύγχυσης, φόβους, αμφιβολίες, απογοητεύσεις κ.λπ. Από αυτή την άποψη, δεν είναι και τόσο δύσκολο να δούμε τη συσχέτιση μεταξύ του εξωτερικού κόσμου με όλα τα διαφορετικά μέρη του –έθνη, εταιρείες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, φυλές κ.λπ.– και τον εσωτερικό μας κόσμο.
Και εδώ έρχεται ένα άλλο ερώτημα: πόσο καλά χρησιμοποιούμε τη θέλησή μας; Στην ουσία, η θέληση αποτελεί το κλειδί για την εμφάνιση του «κέντρου για την εναρμόνιση των δράσεων των εθνών για την επίτευξη αυτών των κοινών στόχων».
Από αυτή την άποψη μπορούμε επίσης να δούμε τη σχέση μεταξύ της θέλησης και του θέματός μας Η Ενέργεια Ακολουθεί τη Σκέψη. Πράγματι, η θέληση είναι αποφασιστικής σημασίας για τις διαδικασίες της «εντύπωσης», της «δημιουργικής σκέψης» και της «κατεύθυνσης» που βρίσκονται πίσω από την κοινοτοπία «η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη». Ως εκ τούτου, η κατανόηση της θέλησης, της φύσης της, της λειτουργίας της, των χαρακτηριστικών της και του γεγονότος ότι θα πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο και προσπάθεια για την ανάπτυξή της, έχει θεμελιώδη σημασία.
Το έργο της δόμησης ενός κέντρου για την εναρμόνιση των δράσεων του εαυτού μας ή των εθνών, χρειάζεται να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Προκειμένου να εναρμονιστούν οι δράσεις, χρειάζεται να υπάρξουν δράσεις. Αρκετές μορφές δράσης πρέπει να διερευνηθούν προκειμένου να διοχετευτεί η θέληση που υπάρχει σε αυτές, ώστε να εκδηλωθεί από τα 7,2 δισεκατομμύρια των ανθρώπων.
Το έργο των Ηνωμένων Εθνών έχει ως στόχο να ενδυναμώσει και να διευρύνει τις επιλογές των ανθρώπων. Αυτό έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους, στους οποίους περιλαμβάνονται: η στήριξη του τερματισμού της αποικιοκρατίας και, ως αποτέλεσμα, η δημιουργία πολλών νέων κρατών, η ανάπτυξη και η κωδικοποίηση του διεθνούς δικαίου, τα αναπτυξιακά προγράμματα με σκοπό την ενδυνάμωση των ανθρώπων, η ενίσχυση της εκλογικής διαδικασίας, η παρακολούθηση και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολλά άλλα.
Οι μορφές δράσης είναι απεριόριστες και νέες μπορεί πάντα να δημιουργηθούν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πειραματισμός με τη «Μορφή» μέσω της δημιουργίας μορφών φαίνεται να είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του Πλανήτη έναντι των άλλων μέσα στο Ηλιακό σύστημα.
Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με την κοινοτοπία «ενότητα στη διαφορετικότητα». Το πολικό αντίθετό του «διαφορετικότητα στην ενότητα» είναι εξίσου σημαντικό και είναι πράγματι η διαδικασία που ακολουθείται από τη Μητέρα Φύση. «Η διαφορετικότητα στην ενότητα» συνιστά κατά κάποιο τρόπο μια ακόμη πιο δυναμική έννοια: με βάση έναν ορισμένο βαθμό εμπιστοσύνης και την αναγνώριση των βασικών δομικών στοιχείων της Φύσης, τα οποία περιλαμβάνουν την ανθρωπότητα, προσκαλούμαστε να πειραματιστούμε, να δημιουργήσουμε νέες μορφές σε αρμονία μαζί της – μορφές που χρειάζεται να συμβάλουν στην επίτευξη των στόχων για τη θέσπιση ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των ανθρώπων και άλλων βασιλείων. Η ίδια η μουσική επιστήμη μας λέει ότι η αρμονία έγκειται στις ορθές σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών ήχων.
Από αυτή την άποψη, μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι μία αυξανόμενη ποικιλία από εγκεφάλους, διάνοιες και καρδιές, αν ευθυγραμμιστούν σε έναν νέο ρυθμό στη διεθνή σκέψη, μπορούν να πυροδοτήσουν ένα απίστευτο δυναμικό, το οποίο, σήμερα, παραμένει σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητο. Το έργο που επιτελείται από μια τέτοια αναγκαία ποικιλία πρωτοβουλιών για το καλό της ανθρωπότητας και πέραν αυτού, χρειάζεται να γαλουχηθεί και να ενισχυθεί κρατώντας το όραμα γι αυτό το οποίο επιχειρούμε. Ένας τρόπος παρουσίασης της έννοιας του τι κάνει η ανθρωπότητα είναι ότι εμείς, ατομικά και συλλογικά, εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας και μαθαίνουμε πώς να σκεπτόμαστε και να «θέλουμε».
Το βασικό και δύσκολο σημείο είναι να δεχθούμε ότι είμαστε ακόμα στην καμπύλη εκμάθησης... Το καλό είναι ότι το πραγματοποιούμε!
Πρέπει να πιστεύουμε και να εμπιστευόμαστε τη δύναμη της ανθρωπότητας, αν θέλουμε να ανθίσει, καθώς η συνείδηση της Ανθρωπότητας είναι πολύ περισσότερο αφυπνισμένη από όσο πιστεύουμε. Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η ανθρωπότητα ως ένα υπάρχον κέντρο λειτουργεί ήδη πέρα και πάνω από το ατομικό συνειδητό επίπεδό μας, εφαρμόζοντας τους νόμους και τις αρχές με μεγαλύτερη συνέπεια από ό,τι εμείς, ως άτομα...
Πιστεύω ότι υπάρχει ένας ενδιαφέρων παραλληλισμός μεταξύ του άρθρου 1.4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, του 4ου Στίχου της Μεγάλης Επίκλησης και της 4ης Ακτίνας:
«Για να υπάρξει ένα κέντρο που θα εναρμονίζει τις ενέργειες των εθνών για την επίτευξη αυτών των κοινών στόχων».
«Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.»
«Αρμονία μέσω της σύγκρουσης»
Φαίνεται να υπάρχει κάποια ένταση μεταξύ της διαφοροποίησης των μορφών, από τη μία πλευρά, και της ανάγκης να βρεθεί ένα κοινό σημείο, ένα κοινό έδαφος και όραμα, από την άλλη. Αυτή η ένταση μεταξύ τούτων των δύο φαινομενικά αντίθετων πολικών σημείων και τάσεων μπορεί να βρει ένα σημείο σύνθεσης μέσω τάξης και οργάνωσης – και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα της «διακυβέρνησης» είναι τόσο εξέχον σε εθνικές και διεθνείς διαβουλεύσεις. Υπάρχει πιεστική κλήση τόσο για την παγκόσμια όσο και για την τοπική διακυβέρνηση.
Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί να διασφαλιστεί ότι όλα τα άτομα ενός συλλογικού φορέα μετέχουν σε μια συλλογική πράξη Θέλησης, από την πρόθεση ως την υλοποίηση, κινητοποιώντας έτσι και διαχειριζόμενοι την ισχύ της συλλογικότητας μέσα από τη συλλογικότητα; Τι επιλογές χρειάζεται να γίνουν ώστε το κέντρο αυτό να οργανωθεί και να διαρθρωθεί προς την κατεύθυνση της εναρμόνισης δράσεων; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε για να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια που η τέταρτη ακτίνα της αρμονίας μέσω διαμάχης θα αρχίσει να καθιστά διαθέσιμη από το 2025; Τι είδους ευκαιρίες θα ανοίξει κάτι τέτοιο;
Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε προσεκτικά πάνω σε αυτά και άλλα παρόμοια ζητήματα. Το έργο δεν βρίσκεται παρά στην αρχή και είναι συναρπαστικό.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω, αναφέροντας τα όσα είπε ο DagHammarskjold, αναλαμβάνοντας καθήκοντα δεύτερου Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών:
Το βάρος που κουβαλάμε... στηρίζεται αποκλειστικά στην... ωριμότητα της κρίσης μας.
Αυτό ήταν από την πλευρά του μια σαφής κατανόηση των ευθυνών που φέρουμε καθώς πράγματι «η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη»!
