ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ;
Τι είναι Ζωή; Σε αυτό το τεύχος του Ενημερωτικού μας Δελτίου θα εξετάσουμε αυτό το πιο θεμελιώδες από κάθε άλλο ζήτημα: Πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και, πόσο βαθιά καταλαβαίνουμε αυτήν την ενέργεια που βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης; Η απάντηση που δίνουμε σε αυτά τα ερωτήματα έχει επιπτώσεις στον τρόπο που σκεφτόμαστε τα πολλά και διάφορα ζητήματα που προκύπτουν σήμερα: Την αρχή και το τέλος της ζωής, τη γέννηση και το θάνατο, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα για έναν καλό θάνατο, το πότε πρέπει να διατηρείται η ζωή, το πότε –και αν πρέπει– να τερματίζεται η ζωή.
Αυτά τα ζητήματα δεν συζητούνται πλέον με διακριτικότητα και εχεμύθεια στα γραφεία των παθολόγων. Ακούγονται πλέον ανοιχτά και δημόσια και όλοι καλούνται να εκφράσουν την άποψή τους. Η Παγκόσμια Καλή Θέληση εντούτοις, δεν υποστηρίζει συγκεκριμένες θέσεις πάνω σε πολλά από αυτά τα ζητήματα, όπως λ.χ. οι αμβλώσεις ή η ευθανασία. Εκείνο που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε μια βαθύτερη, πιο εσωτερική θέαση της φύσης της ζωής. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να βαθύνει η κατανόηση μας πάνω σε αυτά τα ζητήματα προκειμένου οι απόψεις όλων μας να είναι γερά βασισμένες πάνω σε αυτό που νομίζουμε ότι βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια, έτσι τουλάχιστον όπως αυτή μας αποκαλύπτεται σήμερα. Όμως όλα τα ζητήματα απορρέουν από το πιο βασικό ερώτημα όλων: Τι είναι ζωή;
Για να είμαστε ειλικρινείς, και λαμβάνοντας υπόψη το γενικό επίπεδο συνείδησης που επικρατεί τώρα, εμείς τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούμε είμαστε σε θέση ακόμη να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε αυτό το ζήτημα με όρους απόλυτης αλήθειας. Έτσι αυτό που μπορούμε εν προκειμένω να κάνουμε είναι να συγκεντρώσουμε εδώ μερικά από όσα ανά τους αιώνες εξέχουσες διάνοιες αλλά και παραδοσιακές διδασκαλίες μας έχουν αποκαλύψει σχετικά με τη ζωή. Για εμβαθύνουμε την κατανόησή μας περί της ζωής, θα προτείναμε να στραφούμε στις μεταφυσικές διδασκαλίες που παρουσιάζονται με τα βιβλία της Αλίκης Μπέιλη. Εκεί μας προσφέρεται μια προοπτική επέκεινα της εν γένει παραδεκτής υλιστικής άποψης που επικρατεί σήμερα. Δεν πρόκειται βεβαίως για θέσεις που θα πρέπει να γίνουν δογματικά αποδεκτές, παρά προσφέρονται ως ιδέες για στοχασμό. Αν απηχούν αληθινές στην ενόρασή σας, τότε επιτρέψτε τους να διευρύνουν το βάθος και την ποιότητα της διανοίας σας, αλλά και των επιλογών σας.
Από μεταφυσικής πλευράς λοιπόν, τί είναι ζωή; Αυτή άποψη θεωρεί τη ζωή ως μια διακριτή ενέργεια που διατρέχει τα πάντα και διαπερνά και ζωντανεύει όλες τις μορφές – από το ελάχιστο άτομο της υπόστασης, μέχρι τον άνθρωπο και τον πλανήτη συνολικά. «Η ζωή είναι μία και τίποτε δεν μπορεί ποτέ να πάρει ή να θίξει εκείνη την ζωή». Η ζωή υπό αυτή την έννοια δεν προκύπτει ούτε κατάγεται από κάποια ιδιαίτερη μορφή. Προσδίδεται, χαρίζεται, στη μορφή από το Θεό. Είναι η μια ζωή που πνέει μέσα σε όλες τις μορφές. Ακόμα και όταν καταστρέφονται και πεθαίνουν οι μορφές, όπως γίνεται με τις ανθρώπινες ή τις ζωικές μορφές, η ζωή παραμένει. Η ζωή υπάρχει πέρα από τις κάθε λογής μορφές. Κατά συνέπεια, η ενέργεια της μιας Ζωής είναι η ίδια ακριβώς ζωή που εκφράζεται μέσω ενός διαμαντιού, ενός τριαντάφυλλου, μιας βελανιδιάς, ενός σκύλου, ενός αλόγου, ενός ανθρώπου ή μιας ανθρώπινης ψυχής. Όλα είναι εκφράσεις της δημιουργικής δραστηριότητας της Ζωής.
Ίσως ένας άλλος τρόπος με τον οποίο φαίνεται το ενιαίο της ζωής είναι η σχέση που έχει με την θεία Τριάδα, όπως αυτή συμβολίζεται με τους όρους Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα ή διαφορετικά, Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Η Ζωή σε αυτήν την περίπτωση περιγράφεται ως «εκείνο το τέταρτο κάτι που αιωρείται πίσω από σύμπασα την εκδήλωση και πίσω από τα πάντα, πίσω από όλες τις ποιοτικά διαβαθμισμένες εκφράσεις της θεότητας, είναι εκείνο που υπαινίσσεται το Μπαγκαβάτ Γκιτά με τα λόγια: «Αν κι έχω διαπεράσει ολόκληρο τούτο το σύμπαν, με ένα ψήγμα του Εαυτού μου, παραμένω» (Εσωτερική Αστρολογία, σ. 592).
Πότε αρχίζει η Ζωή;
Φαίνεται να υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα στην απάντηση αυτής της ερώτησης. Η άποψη που μοιάζει να επικρατεί είναι ότι, όσον αφορά στην ανθρώπινη ζωή, αυτή αρχίζει τη στιγμή της σύλληψης. Οπωσδήποτε πάντως εκεί όπου η συνείδηση εστιάζεται και ταυτίζεται μέσα στο πυκνό φυσικό επίπεδο, εκεί ακριβώς η ζωή φαίνεται να αρχίζει, δηλαδή εκεί όπου και όταν αρχίζει η ανάπτυξη της ανθρώπινης μορφής.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη την παραπάνω μεταφυσική θέαση, η ζωή –είτε εκφράζεται μέσα από μια ανθρώπινη μορφή είτε όχι– δεν έχει ούτε συγκεκριμένη αρχή, ούτε τέλος. Η ζωή είναι. Πρόκειται για κάτι πάντα παρόν, που δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Η ενέργεια της μιας Ζωής είναι παρούσα ακόμη και πριν τη σύλληψη στο ωάριο/αυγό και το σπέρμα και στα ίδια τα άτομα που συγκροτούν τα μόρια και τα κύτταρα. Όταν το αυγό και το σπέρμα ενώνονται, η ζωική ενέργεια που αυτά φέρουν μεταβιβάζεται και περνάμε στο στάδιο του σχηματισμού κυττάρων τα οποία, τελικά, αν τα καταφέρουν, θα απαρτίσουν μια ανθρώπινη μορφή ή τη μορφή ενός ζώου ή ενός φυτού, αναλόγως της περιπτώσεως. Υπάρχει δηλαδή μόνο η αρχή μιας νέας μορφής.
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητή η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της ενέργειας της ζωής και της υπόστασης της μορφής. Η ζωή είναι μια διαρκής ροή ηλεκτρικής ενέργειας,1 ενώ οι μορφές είναι παροδικές εκφράσεις, δια των οποίων η ζωή εκδηλώνεται πάνω στο πυκνό φυσικό πεδίο. Έτσι λοιπόν, όταν παραδείγματος χάριν χρησιμοποιούμε τον όρο «ανθρώπινη ζωή», περιγράφουμε μια ανθρώπινη μορφή με συνείδηση, την οποία παρέχει η ψυχή, ενώ και οι δύο –ψυχή και μορφή– ζωντανεύουν από την ενέργεια της μιας Ζωής.
Τα Δικαιώματα της Ανθρώπινης Ζωής
Οι ανθρώπινες κοινωνίες αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην ιερότητα και τα δικαιώματα που αναγνωρίζουν ότι διαθέτει η ανθρώπινη ζωή. Όμως αυτή η σημασία αξιολογείται σύμφωνα με την περιορισμένη κατανόηση που υπάρχει για αυτό που είναι ο άνθρωπος. Εάν η ζωή δεν έχει αρχή ή τέλος, όπως το θέτει η μεταφυσική άποψη, ποιες είναι οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτό στη σημασία που προσδίδεται στη ζωή; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πληρέστερα θα χρειαζόταν να διαθέταμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ανθρώπου, περιλαμβανομένου και του παράγοντα της ψυχής, αλλά και του ρόλου που αυτή διαδραματίζει στη δημιουργία της ανθρώπινης ζωής.
Στην όλη συζήτηση που γίνεται σήμερα σχετικά με την ανθρώπινη ζωή, με την αρχή και το τέλος της, αλλά και με το σκοπό της ζωής, ελάχιστη αναφορά γίνεται στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής και του ρόλου που παίζει άμεσα στη ζωή του ανθρώπου. Εδώ και πάλι η μεταφυσική άποψη είναι επιβοηθητική. Κάθε εξέταση της ανθρώπινης ζωής που γίνεται χωρίς να συνυπολογίζεται η ψυχή, είναι μερική. Στην πραγματικότητα εκείνο ακριβώς που κάνει κάποιον να είναι άνθρωπος, είναι η παρουσία της εξατομικευμένης ψυχής. Η ανθρώπινη μας υπόσταση δεν είναι απόρροια των φυσικών κυττάρων του σώματος. Ακριβώς η ψυχή, καθώς ενσαρκώνεται μέσα στο σώμα, παρέχει κατά μεγάλο μέρος την ανθρώπινη νοημοσύνη. Η ψυχή σύμφωνα με τα γραπτά της Μπέιλη, παίρνει στην κατοχή της το έμβρυο μόλις κατά τη διάρκεια του τετάρτου μήνα της κυήσεως, κατά τη διάρκεια της «επιτάχυνσης». Πριν από εκείνη τη φάση η καρδιά και ο εγκέφαλος του εμβρύου δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη αρκετά για την αγκυροβόληση της ζωής και της συνείδησης στην κεφαλή και την καρδιά, αντίστοιχα. Η ψυχή χρειάζεται να περιμένει μέχρι να ετοιμαστεί το «όχημα» μέσω της δημιουργικής διαδικασίας, προτού να μπορέσει να αρχίσει να σκέφτεται και να ενεργεί ως αναγνωρισμένος άνθρωπος.
Η ψυχή στέκει ως ο μεσολαβητής παράγοντας μεταξύ του Θεού, ως Πνεύμα, και του φυσικού ανθρώπου. Αντιπροσωπεύει τη μέση θέση της Τριάδας: Πατέρας, Υιός και Άγιον Πνεύμα ή Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Η ψυχή προικίζει τον άνθρωπο με την ικανότητα της συνείδησης. Από μιας μεταφυσικής απόψεως, που ενσωματώνει την περί μετενσαρκώσεως πεποίθηση, εκείνο ακριβώς που ενσαρκώνεται σε μια ιδιαίτερη ανθρώπινη μορφή από τη μια ζωή στην άλλη, είναι η ψυχή. Έχει έναν ιδιαίτερο σκοπό, που τον εκπληρώνει σύμφωνα με το Σχέδιο του Θεού μέσα στην εμπειρία της κάθε ζωής ξεχωριστά αλλά και συνολικά. Η ψυχή είναι ουσιαστικά ο εξατομικευμένος εαυτός, ο οποίος εισέρχεται στο φυσικό σώμα κατά την εποχή της γέννησης και εγκαταλείπει το σώμα τη στιγμή του θανάτου. Το σώμα είναι απλά ο «φορέας» δια του οποίου η ψυχή εκφράζει μια ορισμένη ποιότητα συνείδησης, όσο διαρκεί το διάστημα που αυτή βρίσκεται πάνω στο φυσικό κόσμο.
Αυτός λοιπόν ο παράγοντας της ψυχής, επηρεάζει το ζήτημα του πότε αρχίζει η ζωή. Αφού η ζωή είναι καθαρή ηλεκτρική ενέργεια, μοιάζει να μην έχει αρχή ούτε τέλος, παρά είναι εσαεί παρούσα. Η ψυχή είναι η αθάνατη ύπαρξη, ο αθάνατος εαυτός, εκείνο που παρέχει τη συνοχή και τη συνέχεια από τη μια ζωή στην άλλη ζωή μέσα στο φυσικό σώμα. Εκείνο το ων –η ψυχή– είσαι εσύ. Ποτέ δεν πεθαίνουμε πραγματικά, αλλά έχουμε «ζωήν ατελεύτητον», ενώ βεβαίως είχαμε την εμπειρία της μετάβασης από τη γέννηση στο θάνατο πολλές φορές. Εάν αυτό όντως συμβαίνει, εάν αυτή η εσωτερική άποψη όντως διέθετε κάποιο βαθμό αλήθειας, δεν θα άλλαζε τον τρόπο που σκέφτεται κάποιος τα πολύ αμφιλεγόμενα ζητήματα που αφορούν και περιβάλλουν τη γέννηση και το θάνατο;
Τα Δικαιώματα των Αγέννητων
Αυτά τα δικαιώματα πότε αρχίζουν; Τη στιγμή της σύλληψης, τη στιγμή της γέννησης ή κάποια στιγμή ενδιάμεσα; Αυτό είναι ένα ζήτημα που για να πούμε την αλήθεια, δεν επιθυμούμε να απαντήσουμε, επειδή το θέμα των δικαιωμάτων διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία. Δεν έχουν θεσπιστεί καθολικά τα δικαιώματα που αναφέρονται στο αναπτυσσόμενο έμβρυο.
Αυτό που εντούτοις είναι καθολικό από πνευματικής απόψεως, είναι το γεγονός της μιας ψυχής και της δημιουργικής διαδικασίας που κινητοποιείται από τη στιγμή της σύλληψης. Εάν δεν υπάρξει εμπόδιο, αυτές οι δυνάμεις θα εκτυλιχθούν αυτόματα, σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο και θα καταλήξουν κατά κανόνα σε έναν ζωντανό ανθρώπινο ον. Αλλά το εγγενές δικαίωμα του εμβρύου να αναπτυχθεί και να φθάσει στη γέννηση, συχνά αποτελεί επιλογή της ψυχής και, μερικές φορές είμαστε υποχρεωμένοι, εάν το «όχημα» δεν αναπτύσσεται σύμφωνα με τα σχέδια της ψυχής για εκείνη την ιδιαίτερη ζωή, να δεχθούμε ότι εκείνη μπορεί να τερματίσει τη διαδικασία, άπαξ και το έμβρυο διαπιστωθεί ότι είναι θνησιγενές. Έτσι το ζήτημα των «δικαιωμάτων» από την άποψη της ψυχής δεν μπορεί να καθοριστεί και τόσο απόλυτα. Η ψυχή βλέπει την κάθε μεμονωμένη ζωή ως μια συνοπτική εμπειρία μέσα σε μια μακρόχρονη σειρά ζωών - ενσαρκώσεων και η απόφασή της επηρεάζεται από το κάρμα και το θείο σχέδιο μάλλον, παρά από τα όποια δικαιώματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχή είναι πράκτορας της θείας εξελικτικής ώθησης, αλλά η κάθε ψυχή διατηρεί το δικαίωμα της δικής της επιλογής κατά τον καθορισμό του που και πως θα ενσαρκωθεί σε ένα ανθρώπινο σώμα.
Υπάρχει επίσης μια παρόμοια επιλογή και αυτό είναι εκείνο που αποκαλείται «τέλος» της ζωής. Κι εδώ επίσης έχουμε ένα ζήτημα που χρειάζεται να ιδωθεί πιο εσωτερικά σήμερα. Στη φυσική πορεία του βίου η στιγμή του θανάτου μπορεί να αποτελεί κάλλιστα επιλογή της ψυχής. Η απόσυρση μπορεί να είναι αργή ή γρήγορη. Οποιοσδήποτε όμως κι αν είναι ο χρονισμός, τα αποτελέσματα είναι ίδια, ακόμη και στην περίπτωση ενός ατυχήματος ή μιας αυτοκτονίας ή θανάτου σε πόλεμο ή μιας εκτέλεσης – η ψυχή απελευθερώνεται από το κράτημα της φυσικής μορφής. Επιστρέφει στην επισκιάζουσα πηγή της. Εκεί είναι οι αθάνατοι εαυτοί / σταυροί ως προς μια ανώτερη κλίμακα της ζωής. Ο θάνατος δεν είναι παρά μόνο μια μετάβαση από μια κατάσταση της συνείδησης σε άλλη.
Πώς όμως αυτό επηρεάζει την έντονα κρατούσα πίστη περί ιερότητος της ζωής; Άραγε αυτή η πεποίθηση δεν στρέφεται περισσότερο στην ιερότητα του σώματος μέσα από την στενή ταύτιση μας με την εξωτερική προσωπικότητα; Οπωσδήποτε και υπάρχει ιερότητα σε αυτήν την προσωπική έκφραση της ζωής. Όμως, ως εξατομικευμένη δημιουργία της ψυχής, η ύπαρξη της προσωπικότητας έχει ένα ορισμένο σχέδιο και σκοπό, που σχετίζεται με τη θεία Θέληση. Αυτή η ανώτερη ιερότητα που διαθέτει η θέληση του Θεού μέσα στη δημιουργία, θα έπρεπε να μας κάνει να επεκτείνουμε την εστίαση σκέψης μας και να συμπεριλάβουμε αυτόν τον μεγαλύτερο σκοπό. Αυτή η θέαση απαιτεί από εμάς να διαθέτουμε μια πολύ πιο περιεκτική ταύτιση από την τωρινή, τέτοια που να συμπεριλαμβάνει και τους υποκείμενους σκοπούς της ζωής. Όχι μόνο τους φαινομενικούς.
Αν θα αναλογιζόμασταν τις μεγάλες καταστροφές υποδομών, ζωικών και φυτικών μορφών από θύελλες, τυφώνες, σεισμούς, τσουνάμι, πλημμύρες, κ.λπ. – γεγονότα που πολλοί αποκαλούν ή νομίζουν «έργο Θεού», θα ρωτούσαμε: τρέφουμε άραγε γι αυτές τις μορφές την ίδια ιερή εκτίμηση που αποδίδουμε στην «ανθρώπινη ζωή»; Συχνά ακούγεται η ερώτηση: γιατί άραγε ο Θεός επιτρέπει το θάνατο τόσων πολλών ανθρώπων; Η απάντηση στην τελική ανάλυση μπορεί να ξεπερνά τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε το ζήτημα και να καταλάβουμε. Αλλά εδώ και πάλι, από μια μεταφυσική προοπτική, σημειώνουμε ότι όλες οι μορφές μέσα στη Δημιουργία είναι παροδικές και διαρκώς εξελίσσονται. Αν έχουμε λοιπόν υπ’ όψιν τις κυκλικές ενέργειες της ψυχής, δεν δικαιολογείται να αποδίδουμε στο ανθρώπινο σώμα τη σπουδαιότητα και την προτεραιότητα που συνήθως έχουμε την τάση να του προσδίδουμε. Καθώς υπάρχουμε μέσα σε χρόνο και χώρο, το μόνο, σχεδόν, που ξέρουμε είναι η ζωή της προσωπικότητας και σχεδόν τίποτε για την ζωή της ψυχής. Από πλευράς της ψυχής, ο τερματισμός ή ο «πρόωρος» θάνατος του φυσικού σώματος δεν είναι και μεγάλη τραγωδία. Μπορεί απλώς να σημάνει μια διακοπή του σχεδίου που είχε η ψυχή για εκείνη την ιδιαίτερη ζωή – ένα σχέδιο και έναν σκοπό που μπορεί να συνεχιστεί στην επόμενη ζωή, μέσα σε ένα άλλο σώμα.
Όλο αυτό ίσως ακούγεται αποστειρωμένο, άκαρδο και άσπλαχνο, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο που εκτιμούμε σήμερα την ανθρώπινη ζωή και την έντονα συναισθηματική σχέση που έχουμε με τους αγαπημένους μας, γεννημένους και αγέννητους. Αλλά με τον πνευματικό, το μεταφυσικό τρόπο κατανόησης της ανθρώπινης ζωής –προς τον οποίο εξελίσσεται η ανθρώπινη συνείδηση– καλούμαστε να ωριμάσουμε και να εκφράσουμε ένα νέο βάθος ζωής, όπου θα δεσπόζει η ανώτερη αγάπη του Θεού. Είναι μια αγάπη που τελικά θα πρέπει και να μάθουμε και να υπηρετούμε.
Όπως έχει το πράγμα, σήμερα, η γέννηση, ο θάνατος και η ζωή η ίδια, μοιάζουν σαν να έχουν φυλακιστεί μέσα σε έναν γήινο τάφο. Λες και όλη η ύπαρξη να αρχίζει και να τελειώνει στο πυκνό φυσικό επίπεδο. Αυτή η άποψη και η ισχυρή επικέντρωση στη μορφή έχει δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση, που τελικά κατέληξε στον ολοκληρωτικό έλεγχο της ανθρώπινης σκέψης από τις υλιστικές δυνάμεις – δυνάμεις που τείνουν απλώς να διαχωρίζουν και να διαιρούν. Αυτή η περιορισμένη και φυλακισμένη αντίληψη θα πρέπει να απελευθερωθεί. Δύναμη απελευθέρωσης είναι η περιεκτική των πάντων αγάπη της ψυχής. Όταν καταφέρει η ανθρώπινη συνείδηση και ταυτότητα να μεταστραφεί ή περιαχθεί προς τα άνω, για να ευθυγραμμιστεί με την ψυχή, θα δούμε ότι τα ανθρώπινα όντα είναι κάτι περισσότερο από απλώς ένα φυσικό σώμα. Είναι παράγοντες δημιουργικοί, μέσω των οποίων η ψυχή ακτινοβολεί τη θεία δόξα.
1. Η χρήση εδώ του όρου «ηλεκτρικός» είναι πολύ πιο πλατειά από την συμβατική χρήση του όρου της φυσικής επιστήμης. Βλ. για παραδείγματα την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, Μέρος 3, της Αλίκης Μπέιλη.
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Υπό μια έννοια, δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από την ανθρώπινη γονιμότητα, τη σύλληψη και τον τοκετό. Όμως σήμερα, αποτελεί ένα περίπλοκο ζήτημα, έναν τομέα γεμάτο δύσκολες επιλογές για τεχνολογικές επεμβάσεις, γονικά δικαιώματα και καθήκοντα, κοινωνικούς κανόνες και «ανάγκες» της οικονομίας.
ΠερισσότεραΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Το Ενημερωτικό Δελτίο της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης είναι διαθέσιμο σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Τελευταία συλλογιζόμασταν τη δυνατότητα να διευρύναμε το φάσμα επίδρασης της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης και μας φάνηκε ότι η σημαντικότερη περιοχή του κόσμου όπου θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να καταβάλουμε αυτήν την προσπάθεια, είναι η Μέση Ανατολή.
ΠερισσότεραΜΕΤΑΒΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Η 25η Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης (Ημέρα Ειρήνης) θα τελεστεί την 21η Σεπτεμβρίου 2006.
ΠερισσότεραA PDF file of the newsletter (requires Acrobat Reader software, available free from www.adobe.com)
Περισσότερα