ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ

ΙΕΡΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Το Έργο του Θιβετανού Διδασκάλου με την Αλίκη Μπέιλη (και προηγουμένως με την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ) ήταν το άμεσο αποτέλεσμα μιας αναδιοργάνωσης μέσα στην πνευματική Ιεραρχία, κατά τα τελευταία εκατό χρόνια.

Αυτή η αναδιοργάνωση έχει αποτελέσει ένα σημαντικό σημείο μιας επαναδιευθέτησης και νέας σχέσης μεταξύ των διαφόρων πλανητικών βασιλείων, ιδίως μεταξύ της Σαμπάλλα, της Ιεραρχίας και της ανθρωπότητας, κυρίως χάρη σε μια απροσδόκητα μεγάλη ετοιμότητα εκ μέρους της ανθρωπότητας να χρησιμοποιήσει με πρόθεση την πνευματική διέγερση.

Ένα από τα κυριότερα αποτελέσματα της διαδικασίας αναδιοργάνωσης, εκ παραλλήλου προς τη στενότερη ευθυγράμμιση μεταξύ των τριών κύριων πλανητικών κέντρων, ήταν μια νέα μορφή ολοκλήρωσης και συγχώνευσης ανάμεσα στα μείζονα άσραμ στα πλαίσια της Ιεραρχίας. Καθώς το κάθε άσραμ συνεχίζει να εστιάζεται και να εκφράζει μιαν ιδιαίτερη όψη του Σχεδίου και του Σκοπού, ανάλογα με την ενεχόμενη ενεργειακή ακτίνα (μία από τις επτά), οι παλιές γραμμές διαχωρισμού έχουν εξαφανιστεί και η Ιεραρχία αρχίζει να λειτουργεί πιο ουσιαστικά σαν «το μεγάλο άσραμ του Σανάτ Κουμάρα με τον Χριστό στην καρδιά του». Αυτό συνεπάγεται, ανάμεσα στ’ άλλα, περισσότερη συνεργασία και συντονισμό των ασραμικών λειτουργιών και ευθυνών και τη δυνατότητα συσχετισμένης εργασίας που περιλαμβάνει συνδυασμένες δραστηριότητες και από κοινού δράσεις.

Προς το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, ο Διδάσκαλος Ντζβαλ Κούλ, επικεφαλής ενός από τα βοηθητικά άσραμ μέσα στο μείζον άσραμ δεύτερης ακτίνας του Διδασκάλου Κ.Χ., ανέλαβε την ευθύνη να παρουσιάσει μια σειρά από τρεις νέες ερμηνείες για τη διδασκαλία της Προαιώνιας Σοφίας με σκοπό «να εγκαινιάσει και να προετοιμάσει τη νέα εποχή». Ανέλαβε αυτό το έργο όχι σαν επικεφαλής ενός άσραμ δεύτερης ακτίνας, αλλά ως αντιπρόσωπος ολόκληρης της Ιεραρχίας, καθώς αναμιγνύεται και συγχωνεύεται σε έναν πνευματικό οργανισμό – το πλανητικό κέντρο καρδιάς. Το τωρινό έργο και οι διδασκαλίες του Ντ.Κ. είναι συνεπώς ιεραρχικές – σε προέλευση και σκοπό.

Έχει αναλάβει, επίσης, το έργο της εκπαίδευσης για μαθητεία πολλών ζηλωτών που συνδέονται με τα άσραμ διαφόρων ακτίνων, ανακουφίζοντας έτσι τους διδασκάλους που ενέχονται σε αυτή την αναγκαία διαδικασία και αφήνοντάς τους ελεύθερους για άλλες ζωτικής σημασίας ιεραρχικές δραστηριότητες στη διάρκεια αυτών των ετών της προετοιμασίας για την εξωτερίκευση των άσραμ και την επανεμφάνιση του Χριστού

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Η πρώτη από τη σειρά των τριών ερμηνευτικών διδασκαλιών της Προαιώνιας Σοφίας, που σχεδιάστηκε από την Ιεραρχία και η οποία την εμπιστεύτηκε στον Θιβετανό Διδάσκαλο, είχε δοθεί στον κόσμο από την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ μεταξύ των ετών 1875 και 1890 – για δεκαπέντε χρόνια. Αυτήν, αποκάλεσε ο Ντ.Κ. «προπαρασκευαστική» φάση της διδασκαλίας. Η δεύτερη δόθηκε σε μια περίοδο τριάντα ετών μέσω της Αλίκης Μπέιλη – από το 1919 μέχρι το 1949. Η τρίτη και τελική όψη της σειράς θα δοθεί στις αρχές του επόμενου αιώνα από τον Ντ.Κ. μέσω ενός προετοιμασμένου μυημένου για το σκοπό αυτό και, όπως το θέτει, «αυτή η σειρά των γεφυρωτικών πραγματειών μεταξύ της υλικής γνώσης του ανθρώπου και της επιστήμης των μυημένων έχει ακόμη να διατρέξει μια άλλη φάση».

Επίσης, δηλώνει κατηγορηματικά, ότι το έργο αυτών που δέχονται και επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη διδασκαλία δημιουργικά, πρέπει, για το υπόλοιπο του αιώνος, «να αφιερωθεί στην ανοικοδόμηση του βωμού της ζωής του ανθρώπου, στην ανακατασκευή της μορφής της ζωής της ανθρωπότητας, στην ανασύσταση του νέου πολιτισμού πάνω στα θεμέλια του παλιού και στην αναδιοργάνωση των δομών της παγκόσμιας σκέψης, της παγκόσμιας πολιτικής, καθώς και στην αναδιανομή των παγκόσμιων πόρων σύμφωνα με το θείο σκοπό. Τότε και μόνο τότε θα γίνει εφικτό να συνεχιστεί η αποκάλυψη».

Στα πλαίσια αυτής της αλληλουχίας της διδασκαλίας και της «αποκάλυψης» ο Ντ.Κ. επίσης προφήτευσε μια μορφή «αποκαλυπτικής» διδασκαλίας, που θα προβάλλει μετά το 1975 σε παγκόσμια κλίμακα μέσω ραδιοφώνου – και αναμφίβολα μέσω τηλεόρασης. Αυτή προφανώς είναι μια διαδεδομένη και συνεχιζόμενη ερμηνεία της υπάρχουσας διδασκαλίας, με προτεινόμενους τρόπους εφαρμογής της στο σύγχρονο κόσμο και στα προβλήματα της ανθρωπότητας – που είναι και ο σκοπός της. Και αυτή η εργασία βρίσκεται ήδη καθ’ οδόν και αυξάνει σε ένταση και επιρροή.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΜΠΕΪΛΗ

Προτού ο Θιβετανός αρχίσει την εργασία του με την Αλίκη Μπέιλη, κατέστρωσε προσεκτικά σχέδια σχετικά με το χρονισμό, τη σειρά και τα αποτελέσματα που αποσκοπούσε να έχει. Σχεδίασε τη διδασκαλία σε τρείς διακριτές φάσεις, προκειμένου να συνεχισθούν σε διαδοχικές περιόδους δεκαετιών.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας και σαν αποτέλεσμα των πρώτων βιβλίων, χρειαζόταν να βρει τον πυρήνα των ανθρώπων μέσω των οποίων θα μπορούσε να εργαστεί. Η Αλίκη Μπέιλη δημιούργησε σ’ αυτή τη δεκαετία τη Σχολή Αρκέην ως δική της υπηρεσία στο άσραμ του Διδασκάλου της. Ο Ντ.Κ. δεν έφερε ευθύνη για τη Σχολή Αρκέην και ποτέ δεν επέβλεψε ή επηρέασε τη λειτουργία της Σχολής. Ωστόσο την χρησιμοποίησε για σκοπούς υπηρεσίας, όταν είχε επιδείξει την αξία της, προσφέροντας ένα σώμα από εργάτες εκπαιδευμένους στην εφαρμογή του Σχεδίου και στην προετοιμασία για την επανεμφάνιση του Χριστού.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης δεκαετίας και καθώς τα βιβλία αυξήθηκαν και δόθηκαν σε όλον τον κόσμο, το εύρος των επαφών μεγάλωσε και ο Θιβετανός εκπλήρωσε το σκοπό του να ανακοινώσει δημοσίως την ύπαρξη του νέου ομίλου των εξυπηρετητών του κόσμου, μια ομάδα που σχετίζεται υποκειμενικά και που τα μέλη της προέρχονται από κάθε φυλή, έθνος, θρησκεία, πολιτισμό και κοινωνική τάξη. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας επίσης και χρησιμοποιώντας τη Σχολή Αρκέην, αγκυροβόλησε τις δραστηριότητες υπηρεσίας των Τριγώνων και της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης. Και οι δύο αυτές είναι ιεραρχικές δραστηριότητες, που σκοπό έχουν να ενεργοποιήσουν και να συνδέσουν τα μέλη του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου, για να «εγκαθιδρυθεί ένας πυρήνας μεγάλης σύνθεσης».

Την τελευταία δεκαετία, η σειρά βιβλίων είχε ολοκληρωθεί, με έντονη έμφαση, τα τελευταία πέντε χρόνια, στο γεγονός της επανεμφάνισης του Χριστού και την προετοιμασία για την επανεμφάνισή του. Αυτό το γεγονός είχε δημοσιευτεί και ανακοινωθεί και ο Χριστός είχε παρουσιαστεί όπως είναι, ως παγκόσμιος διδάσκαλος, η κεφαλή της πνευματικής Ιεραρχίας και ως «η ίδια μεγάλη Ατομικότητα σε κάθε παγκόσμια θρησκεία».

ΔΥΟ ΜΕΙΖΟΝΕΣ ΙΔΕΕΣ

Ο Θιβετανός Διδάσκαλος έχει δηλώσει ότι είναι υπεύθυνος στην Ιεραρχία στο να στρέψει την προσοχή ολόκληρης της ανθρωπότητας στις δύο μείζονες ιδέες. Αυτές οι δύο είναι: 1) η ανακοίνωση της ύπαρξης του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, ως μιας ομάδας εργατών που μεσολαβούν μεταξύ ανθρωπότητας και πνευματικής Ιεραρχίας και 2) η δήλωση για την επανεμφάνιση του Χριστού καθώς και η άμεση εργασία της προετοιμασίας.

Ο Ντ.Κ. σχολιάζει ότι «αυτά συνιστούν μακράν την πιο σημαντική όψη της εργασίας που έχω προσφέρει υπηρετώντας την Ιεραρχία. ... Όλα τα άλλα είναι δευτερεύουσας σημασίας έναντι αυτών των δύο δηλώσεων πνευματικού γεγονότος». Σε σχέση με τη λειτουργία του νέου ομίλου εξυπηρετητών του κόσμου, μας λέγεται ότι «όλοι οι μαθητές και μυημένοι είναι, αυτή την εποχή, μέλη εκείνου του ομίλου, ο οποίος αποτελεί το εστιακό σημείο της τωρινής προσπάθειας που γίνεται από την Ιεραρχία». Μέσω αυτού κυκλοφορεί πνευματική ενέργεια εκ μέρους των πέντε από τα άσραμ:

α. Το Άσραμ του Διδασκάλου Κ.Χ., ιδιαίτερα όσον αφορά το έργο της εκπαίδευσης.

β. Το Άσραμ του Διδασκάλου Ντ.Κ. (εμού του ιδίου), ιδιαίτερα όσον αφορά τους ζηλωτές για μύηση.

γ. Το Άσραμ του Διδασκάλου Ρ., ιδιαίτερα όσον αφορά την αναδιοργάνωση και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης από οικονομικής άποψης.

δ. Το Άσραμ του Διδασκάλου Μορύα, καθώς επιζητεί να ανακαλύψει, να επηρεάσει και να κατευθύνει τις δραστηριότητες των εργατών στο πολιτικό πεδίο σ’ όλο τον πλανήτη.

ε. Το Άσραμ του Διδασκάλου Ιλαρίωνα, καθώς επιβλέπει τις ανακαλύψεις (και την εφαρμογή τέτοιων ανακαλύψεων) της επιστημονικής κίνησης στον κόσμο σήμερα.

ΟΙ «ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ» ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ

Ο Θιβετανός μας δίνει, κάπως λεπτομερειακά, αυτό που θεωρεί σαν «νεώτερες αλήθειες» για τις οποίες ήταν υπεύθυνος μέσω των διδασκαλιών. Τις απαριθμεί παρακάτω:

1) Τη διδασκαλία για τη Σαμπάλλα που περιλαμβάνει:

1. Πληροφορίες ως προς τη φύση της όψης θέληση.
2. Ενδείξεις ως προς τους υποκείμενους σκοπούς του Σανάτ Κουμάρα.
3. Οδηγίες ως προς τη δόμηση της ανταχκάρανα, που είναι το πρώτο βήμα για την επίτευξη εναδικής συνείδησης και συνεπώς το πρώτο βήμα για την Οδό της Ανώτερης Εξέλιξης.

2) Τη διδασκαλία για τη Νέα Μαθητεία που περιλαμβάνει:

1. Τη νέα στάση των Διδασκάλων ως προς τους μαθητές Τους.
2. Πληροφορίες σχετικά με τη σύσταση της Ιεραρχίας, με τα διαφορετικά της άσραμ και το Άσραμ του Σανάτ Κουμάρα.
3. Το νεότερο τύπο διαλογισμού, που δίνει έμφαση στον οραματισμό και τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας με την τονική του σκέψη στην ομαδική συγχώνευση και την υπηρεσία.

3) Τη διδασκαλία των επτά ακτίνων, δίνοντας έμφαση στην ψυχολογική πλευρά, επειδή η νέα ψυχολογία βρίσκεται στη δημιουργία της. Αν η εσωτερική διδασκαλία πρόκειται τελικά να γίνει δημόσια στην παρουσίασή της, αυτό θα γίνει κατά μήκος της γραμμής της ψυχολογίας επειδή ο εσωτερισμός ασχολείται με την όψη συνείδηση του ανθρώπου και του Θεού.

4) Τη διδασκαλία της νέας αστρολογίας, η οποία παρέχει επαρκή πληροφόρηση προκειμένου η μελλοντική αστρολογία να θεμελιωθεί σε γερές βάσεις.

5) Πληροφορίες για το νέο όμιλο των παγκόσμιων εξυπηρετητών, που περιλαμβάνουν:

1. Την εργασία τους καθώς αυτή επιδρά στην ανθρώπινη ψυχή και, με τη συνδρομή των ανδρών, την αναγνώριση του ομίλου ως ενδιάμεσου μεταξύ Ιεραρχίας και ανθρωπότητας.
2. Τη φύση της εργασίας τους, καθώς επηρεάζει την ανθρώπινη ψυχή και μέσω του οργάνου των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης, καθορίζει την περίοδο μέσα στην οποία ζούμε.
3. Το έργο των Τριγώνων, το οποίο ενσωματώνει το δίκτυο του φωτός και της καλής θέλησης σαν ένα κανάλι επικοινωνίας μεταξύ Ιεραρχίας και ανθρωπότητας.

6) Την προσπάθεια να σχηματιστεί ένας εξωτερικός κλάδος του εσωτερικού Άσραμ. Οδηγίες σε αυτή την ομάδα έχουν δημοσιευτεί στους δύο τόμους του βιβλίου Μαθητεία στην Νέα Εποχή.

7) Τη διδασκαλία πάνω στην παγκόσμια θρησκεία, που δίνει έμφαση στα τρία μεγάλα πνευματικά φεστιβάλ την περίοδο της πανσελήνου του Κριού, του Ταύρου και των Διδύμων και τα εννέα ελάσσονα φεστιβάλ. Το διαλογιστικό έργο της πανσελήνου είναι, ως εκ τούτου, πρώτης προτεραιότητας. Εγκαθιδρύει μια σχέση μεταξύ του έργου του Χριστού και του Βούδα, το οποίο οδηγεί στη διεύρυνση της ανθρώπινης έφεσης.

Ο Θιβετανός έχει ζητήσει «μια προσεκτική μελέτη αυτών των λέξεων» που υποδείχνουν τις γραμμές πάνω στις οποίες η εργασία θα πρέπει να προωθηθεί στα μελλοντικά χρόνια.

Το θεωρεί μια σημαντική οδηγία καθώς δηλώνει ότι «μπορεί να θεωρηθεί σαν σκελετώδης περιγραφή του έργου που επιθυμώ να δω να γίνεται». (Την οδηγία μπορείτε να τη βρείτε στο βιβλίο Οι Ακτίνες και Μυήσεις, σσ. 251/5 - αγγλικό).

Καταγράφοντας αυτά τα σημεία ως μείζονος σημασίας για τη διδασκαλία, ο Διδάσκαλος Ντ.Κ. φανέρωσε και πάλι την ιεραρχική του αποστολή αποδεχόμενος την ευθύνη του για αυτή. Το δεύτερης ακτίνας άσραμ του Ντ.Κ. είναι υπεύθυνο για άλλες πλευρές του Σχεδίου που εκτυλίσσεται και την εντύπωση της ανθρώπινης συνείδησης. Αυτός θα είναι ένα από εκείνα τα μέλη της Ιεραρχίας που θα «εξωτερικευτεί» και θα αναλάβει ιδιαίτερο έργο σε φυσική μορφή. Μας λέγει ότι το δικό του κύριο ενδιαφέρον συνίσταται στη θεραπεία και στις διάφορες όψεις της αιθερικής εξέλιξης. Εντούτοις, αυτό το ασραμικό ενδιαφέρον δεν περιλαμβάνεται στην αποτίμηση των «νεώτερων αληθειών» σε ότι αφορά το έργο του με την Αλίκη Μπέιλη.

Ο ΕΠΤΑΠΛΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΑΤ ΚΟΥΜΑΡΑ

Στη νέα διδασκαλία για την Σαμπάλλα ο Ντ.Κ. υπέδειξε «τον υποκρυπτόμενο σκοπό του Σανάτ Κουμάρα». Ανέπτυξε αυτόν τον επταπλό σκοπό με κάποιες λεπτομέρειες στις σελίδες 240/7 του βιβλίου Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις. Αυτές οι επτά όψεις του θεϊκού σκοπού ενσωματώνουν τις ενέργειες των επτά ακτίνων οι οποίες «θ’ αναδιοργανώσουν και θ’ ανακαθορίσουν τα ιεραρχικά εγχειρήματα κι έτσι θα εγκαινιάσουν τη Νέα Εποχή».

Ο πρώτος από αυτούς τους επτά σκοπούς είναι «ο άγνωστος, αόρατος κι ανήκουστος σκοπός του Σανάτ Κουμάρα. Είναι το μυστικό της καθ' αυτής ζωής … γνωστό μόνο σ’ Αυτόν … είναι αυτός που καλύπτει το κεντρικό μυστήριο το οποίο, όλες οι εσωτερικές σχολές –αν είναι συνεπείς στην εναρκτήρια εξαγγελία τους– θ’ αποκαλύψουν τελικά». Στον Κανόνα ΧΙΙΙ για Μαθητές και Μυημένους (σελίδα 260 του ιδίου βιβλίου - αγγλικά) μας δίνεται ένας υπαινιγμός μόνο για το τι ο κρυμμένος, μυστηριώδης αυτός σκοπός μπορεί να είναι. «Αφορά το σκοπό και το λόγο για τον οποίο ο πλανητικός μας Λόγος έλαβε ενσάρκωση και κατέστη η εμψυχώνουσα Ζωή του πλανήτη μας, της Γης», ενός μη ιερού πλανήτη. Η διαδικασία του μετασχηματισμού, της μετουσίωσης και της μεταμόρφωσης του πλανήτη Γη, μπορεί να συμπεριληφθεί σε μια λέξη – απολύτρωση. Είναι λοιπόν η πλανητική απολύτρωση, εκείνη με την οποία καταγίνονται οι εσωτερικοί υπηρέτες, σε συνειδητή συνεργασία με το θεϊκό Σκοπό. Αυτό σχετίζεται με την έμφαση σε όλες τις αληθινά εσωτερικές Σχολές, τώρα και στο μέλλον, πάνω στην όψη ζωή, στη θεϊκή θέληση και πάνω στην εξέλιξη μιας νέας γιόγκα – της γιόγκα της σύνθεσης, τη «γιόγκα του πυρός».

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΕΙΑ

Ένα μείζον σημείο έμφασης, σε όλα τα βιβλία του Θιβετανού, αφορά εκείνο το οποίο ονομάζει «η νέα μαθητεία». Αυτό οφείλεται όχι μόνον στις μεταβαλλόμενες επιρροές της αναδυόμενης Υδροχοϊκής εποχής, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας νέας πλανητικής ευθυγράμμισης ανάμεσα στη Σαμπάλλα, την Ιεραρχία και την ανθρωπότητα. Οφείλεται ακόμη στην αναδιοργάνωση μέσα στην ίδια την Ιεραρχία, όπου μία στενότερη σχέση και επικοινωνία εδραιώθηκε από την Ιεραρχία, τόσο με την Σαμπάλλα όσο και με την ανθρωπότητα, καθώς επίσης με μία απρόσμενη ανάπτυξη και επέκταση στην ανθρώπινη συνείδηση σε ανταπόκριση προς την πνευματική διέγερση. «Η παλίρροια της πνευματικής ζωής», λέει, «είναι τόσο ισχυρή και μαχητική σήμερα, ώστε τα επόμενα εκατόν πενήντα χρόνια θα καταδείξουν την πραγματική φύση του Βασιλείου των Ψυχών ή του Θεού. Αυτό θα προκαλέσει επίσης θεμελιακές αλλαγές στους άμεσους σκοπούς που βρίσκονται μπροστά στην ανθρώπινη πρόοδο και στα σχέδια των Διδασκάλων για τη διδασκαλία που δίνεται και για την εκπαίδευση που παρουσιάζεται». Και συνεχίζει να απαριθμεί τους στόχους της νέας εποχής οι οποίοι τώρα παρουσιάζονται στους μαθητές που εκπαιδεύονται για μύηση. Αυτοί δίνονται στον 2ο Τόμο του βιβλίου Μαθητεία στην Νέα Εποχή, (σσ. 296/301 - αγγλικά) και –αξίζει να υποβληθούν και πάλι σε προσεκτική μελέτη– απαριθμούνται εν συντομία εδώ:

1) Μια αίσθηση πλανητικών σχέσεων. Αυτό ανυψώνει την προσοχή του μαθητή από τον εαυτό του και διευρύνει τη συνείδησή του προς τη σύνθεση, την ολότητα, την πληρότητα.

2) Μια αίσθηση «νοήμονος εποπτείας». Αυτό σημαίνει μια εκτυλισσόμενη αναγνώριση «ενός εστιασμένου ελέγχου πάνω στην καθημερινή ζωή, τις περιστάσεις, το μέλλον και τη μοίρα». Κάτι που δίνει στο μαθητή «την έναρξη της διόρασης στο σκοπό και το ανελισσόμενο σχέδιο του».

3) Η αίσθηση του προσανατολισμού στην ανθρωπότητα. Αυτό εμπεριέχει «τη συνήθεια του ορθού προσανατολισμού» προς την ανθρωπότητα ως το πεδίο της υπηρεσίας. Απαιτεί αποκέντρωση και μια νέου τύπου ευαισθησία στην παγκόσμια ανάγκη.

4) Η αίσθηση της αποτυπωθείσας εντύπωσης. Αυτό αφορά στην Επιστήμη της Εντύπωσης η οποία, τελικά, θα είναι «ο κυριότερος σκοπός των εκπαιδευτικών συστημάτων» της νέας εποχής. Η Ιεραρχία λαμβάνει υπ’ όψη της ότι η ανθρωπότητα είναι πλέον αρκετά νοήμων για να εκπαιδευτεί στην ορθή ερμηνεία.

5) H εφέλκυση της θέλησης. Αυτή είναι μια νέα και πολύ αναγκαία ανάπτυξη. Η θέληση είναι αυτή «η θεία όψη στον άνθρωπο που τον φέρνει σε επαφή και κατόπιν υπό τον έλεγχο του θείου σκοπού που κατανοείται με νοημοσύνη σε χρόνο και τόπο κι εκπληρώνεται από την ψυχή σαν έκφραση στοργικής εφαρμογής». Η καλλιέργεια αυτής της πρώτης ακτίνας αντίληψης είναι «δυναμικός τρόπος με τον οποίο μπορούν να ανελιχθούν οι ανώτατες όψεις της πνευματικής θέλησης».

6) Η αίσθηση εκείνου που επίκειται. Ο αληθινός μαθητής ενδιαφέρεται για αυτό που πνευματικά επίκειται. Αυτό περιλαμβάνει μια ορθή αίσθηση του χρονισμού. Ο μαθητής πρέπει «ν’ αφυπνισθεί σ’ εκείνο που βρίσκεται στο χείλος της καταστάλαξης στην ανθρώπινη σκέψη, τη ζωή και τις περιστάσεις» ώστε να κάνει τα αποκρυφιστικά και πνευματικά εκείνα βήματα που χρειάζονται για την αποκάλυψη «καρμικής χρησιμότητας» και δραστήριας συνεργασίας.

Αυτές είναι οι νέες εκπαιδευτικές αναπτύξεις, εφικτές, τώρα, για εκείνους που είναι ορθά εστιασμένοι και προσανατολισμένοι. Από αυτούς τους έξι αντικειμενικούς σκοπούς οι αριθμήσεις 1, 3 και 5 σχετίζονται με το αναγκαίο έργο μέσα στην ουσία των τριών κόσμων της ανθρώπινης εξέλιξης (νοητική, συναισθηματική και φυσική), των υπανθρώπινων βασιλείων στη φύση και του πλανητικού συνόλου σε ανταπόκριση προς την πραγμάτωση του Σχεδίου και την αναγνώριση του Σκοπού. Οι αριθμήσεις 2, 4 και 6 αφορούν την καταγραφή μέσα στη συνείδηση των λεπτοφυών κόσμων της έννοιας και της σημασίας και των αποκρυφιστικών μέσων της υποκειμενικής επικοινωνίας μεταξύ καταστάσεων συνείδησης.

Απαιτούν, από τον εκπαιδευόμενο μαθητή, να εργάζεται με τέτοια προσηλωμένη προσοχή και ασραμική σταθερότητα, ώστε η επίγνωση για το Διδάσκαλο και το άσραμ να μην καταλαμβάνει μιαν εξέχουσα θέση, η οποία θα μπορούσε να διαστρεβλώσει το όραμα και να σταθεί εμπόδιο στον ρυθμό του άσραμ.

Η αίσθηση της πλανητικής συγγένειας αντικαθιστά, στον μαθητή, την αίσθηση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, μιας και αυτός δεν είναι πλέον επιρρεπής σε λάθη ή αμέλειες στην σχέση του με τους συνανθρώπους του. Αυτό, κατά συνέπεια, οδηγεί σε μια επίγνωση των εξωπλανητικών σχέσεων που υφίστανται, και της εξελικτικής δραστηριότητας των Ντέβα σε σχέση με την πνευματική Ιεραρχία.

ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο Θιβετανός Διδάσκαλος δηλώνει ότι στο τέλος αυτού του αιώνα ή λίγο μετά, θα δημιουργηθούν οι νέες Σχολές των Μυστηρίων.

Αυτές θα ιδρυθούν από έμπειρους πρεσβύτερους μυημένους των άσραμ, καθώς, στην πραγματικότητα, η εξωτερίκευση της Ιεραρχίας προχωρά ορμητικά.

Οι Σχολές θα χωριστούν σε δύο ομίλους – προπαρασκευαστικές και προχωρημένες, για υποψήφιους και για μυημένους. Ο Ντ.Κ. μας πληροφορεί ότι οι Δεκατέσσερις Κανόνες για Υποψήφιους (που δίνονται στο βιβλίο Μύηση Ανθρώπινη και Ηλιακή) και οι Δεκατέσσερις Κανόνες για Μαθητές και Μυημένους (που δόθηκαν στο βιβλίο Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, τον πέμπτο και τελευταίο τόμο της σειράς Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων), θα διαμορφώσουν τη θεμελιώδη διδασκαλία γι’ αυτές τις δύο βαθμίδες των Σχολών.

Η Επιστήμη του Διαλογισμού και της συνειδητής δόμησης της αντακχάρανα, θα είναι τα δύο πρώτα προπαρασκευαστικά επίπεδα του εσωτερικού προγράμματος μαθημάτων όλων των αληθινών εσωτερικών Σχολών. Αυτό αναπτύσσει ένα αίσθημα ολότητας, μιας σύνθεσης που είναι αποκρυφιστική όραση και μιας απαραίτητης ικανότητας σε όσους εκπαιδεύονται στις νέες Σχολές, ώστε να καταστούν «οι οικοδόμοι του νέου κόσμου και εκπαιδευτές της μελλοντικής κοινής γνώμης». Αυτός είναι ο σκοπός της εσωτερικής διδασκαλίας – ορθή ερμηνεία και πλήρης εφαρμογή της για την αναδόμηση του κόσμου σύμφωνα με τις επιταγές της νέας εποχής.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Ο Θιβετανός Διδάσκαλος έχει συγκεκριμένα περιγράψει τι θα ήθελε να γίνει στο παρόν και το άμεσο μέλλον: «Το έργο που πρέπει να γίνει είναι το ακόλουθο … έχετε εκπαιδευθεί να το κάνετε και η ευθύνη είναι δική σας, όπως δική μου θα είναι η αδιάλειπτη βοήθεια».

1. Προετοιμάστε τους ανθρώπους για την επανεμφάνιση του Χριστού. Αυτό είναι το πρώτο και μέγιστο καθήκον σας. Το πιο σημαντικό τμήμα του έργου είναι να διδάξετε στους ανθρώπους –σε μεγάλη κλίμακα– να χρησιμοποιούν την Επίκληση, έτσι ώστε να γίνει μια παγκόσμια προσευχή και να εστιάζει το επικλητικό αίτημα της ανθρωπότητας.

2. Διευρύνετε το έργο των Τριγώνων, έτσι ώστε υποκειμενικά και αιθερικά το φως και η καλή θέληση να περιβάλουν τη γη.

3. Προωθήστε αδιάκοπα το έργο της Καλής Θέλησης, έτσι ώστε κάθε έθνος να έχει το δικό του όμιλο ανδρών και γυναικών που θα είναι αφιερωμένοι στην εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Έχετε τον πυρήνα και πρέπει να αναλάβετε την επέκτασή του. Έχετε την αρχή της καλής θέλησης παρούσα σ’ όλο τον κόσμο· το έργο είναι πράγματι βαρύ, αλλά δεν είναι καθόλου ανέφικτο.

4. Αναλάβετε τη σταθερή διανομή των βιβλίων μου που περιέχουν πολλή διδασκαλία για τη Νέα Εποχή. Σε τελική ανάλυση τα βιβλία είναι τα εργαλεία της δουλειάς σας και τα όργανα με τα οποία μπορείτε να εκπαιδεύσετε τους εργάτες σας. Φροντίστε να διατηρούνται σε σταθερή κυκλοφορία.

5. Προσπαθήστε να κάνετε το Φεστιβάλ του Βεσάκ (τη στιγμή της Πανσελήνου του Μαΐου) ένα παγκόσμιο φεστιβάλ που είναι γνωστό ότι έχει αξία για όλους τους ανθρώπους όλων των πίστεων. Είναι το φεστιβάλ στο οποίο οι δύο θείοι Ηγέτες, της Ανατολής και της Δύσης, συνεργάζονται κι εργάζονται με την πιο στενή πνευματική ένωση· ο Χριστός κι ο Bούδδας χρησιμοποιούν αυτό το Φεστιβάλ κάθε χρόνο σαν το σημείο έμπνευσης για την εργασία του επόμενου έτους. Φροντίστε να κάνετε το ίδιο. Οι πνευματικές ενέργειες είναι τότε μοναδικά διαθέσιμες.

6. Ανακαλύψτε τα μέλη του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου, οπουδήποτε είναι δυνατό κι ενισχύστε τα χέρια τους. Αναζητήστε τους σε κάθε έθνος καθώς εκφράζουν πολλές γραμμές σκέψεις και απόψεις. Να θυμάστε πάντα ότι στη δοξασία και στο δόγμα και στις τεχνικές και τις μεθόδους μπορεί να διαφέρουν αρκετά από σας, αλλά στην αγάπη για τους συνανθρώπους τους, στην πρακτική καλή θέληση και στην αφοσίωση για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων στέκουν μαζί σας, είναι ίσοι σας και πιθανόν να μπορούν να σας διδάξουν πολλά...

«Είθε η ευλογία του Ενός τον Οποίο όλοι υπηρετούμε να είναι πάνω σας και πάνω σ’ όλους τους μαθητές παντού και είθε να εκτελέσετε όλο το μερίδιο σας βοηθώντας τους ανθρώπους να περάσουν απ’ το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στην αθανασία».

(Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, σσ. 641-2 - αγγλικό)