Η ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΣ

Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.

Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.

Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή
Ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
Ο σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.

Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.

Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

Η ομορφιά και η δύναμη αυτής της Επίκλησης έγκειται στην απλότητά της και στην έκφραση ορισμένων κεντρικών αληθειών που όλοι οι άνθρωποι, έμφυτα και φυσιολογικά δέχονται – την αλήθεια ότι υπάρχει μια βασική Νοημοσύνη στην Οποία αόριστα δίνουμε το όνομα του Θεού. Την αλήθεια ότι πίσω από παν το φαινόμενο, η κινούσα δύναμη του σύμπαντος είναι Αγάπη. Την αλήθεια ότι μια μεγάλη Ατομικότητα, που οι Χριστιανοί αποκαλούν Χριστό, ήρθε στη γη και ενσωμάτωσε εκείνη την αγάπη έτσι ώστε να μπορούμε να την καταλάβουμε. Την αλήθεια ότι και η αγάπη και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα αυτού που αποκαλείται Θέληση του Θεού. Και τελικά η αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να εκπληρωθεί το Θείο Σχέδιο.

Ολόκληρη η Επίκληση αναφέρεται σε εκείνη την επικείμενη, επισκιάζουσα και αποκαλυπτική παρακαταθήκη ενέργειας, την άμεση αιτία όλων των γεγονότων στη Γη που δείχνουν την ανάδυση εκείνου που είναι νέο και καλύτερο. Αυτά τα γεγονότα καταδεικνύουν την κίνηση προς τα εμπρός της ανθρώπινης συνείδησης για περισσότερο φως.

Η συνηθισμένη επικλητική δέηση, έως τώρα, υπήρξε εγωιστική στη φύση της και ευκαιριακή στη διατύπωσή της. Οι άνθρωποι έχουν προσευχηθεί για λογαριασμό τους. Έχουν επικαλεσθεί θεία βοήθεια για εκείνους που αγαπούν. Έχουν δώσει μια υλική ερμηνεία στις βασικές ανάγκες τους. Αυτή η επίκληση είναι μια παγκόσμια προσευχή. Δεν περιέχει κάποια δέηση προσωπικού χαρακτήρα ούτε κάποια προσωρινή ώθηση για επίκληση. Εκφράζει την ανάγκη της ανθρωπότητας και, διαπερνώντας όλες τις δυσκολίες, τις αμφιβολίες και τα ερωτήματα, φθάνει κατ' ευθείαν στη Διάνοια και την Καρδιά του Ενός εντός του Οποίου ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε – ο Ένας ο Οποίος θα μείνει μαζί μας μέχρι το τέλος του ίδιου του χρόνου και «έως ότου κι ο τελευταίος κουρασμένος προσκυνητής να έχει βρει το δρόμο για το σπίτι του».

Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.

Στις πρώτες τρεις γραμμές, γίνεται μνεία στη Διάνοια του Θεού, ως σημείου εστίασης για θείο φως. Αυτό αναφέρεται στην ψυχή όλων των πραγμάτων. Ο όρος ψυχή, με τη σημαντική ιδιότητα της φώτισής της, περιλαμβάνει την ανθρώπινη ψυχή και εκείνο το συγκεντρωτικό σημείο του φωτός που θεωρούμε ως «επισκιάζουσα» ψυχή της ανθρωπότητας. Εκείνη η ψυχή φέρνει φως και εξαπλώνει το φωτισμό. Είναι απαραίτητο πάντα να θυμούμαστε ότι το φως είναι δρώσα ενέργεια.

Όταν επικαλούμαστε τη Διάνοια του Θεού και λέμε: «Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες τω ανθρώπων, το φως ας κατέλθει στη γη», εκφωνούμε μια από τις μεγάλες ανάγκες της ανθρωπότητας και, –εάν η επίκληση και η προσευχή σημαίνουν κάτι–, η απάντηση είναι σίγουρη. Όταν βλέπουμε ότι ανέκαθεν όλοι οι άνθρωποι, κάθε ηλικίας και σε κάθε κατάσταση, έχουν την παρόρμηση να απευθύνουν μια δέηση προς το αόρατο πνευματικό Κέντρο, αποκτούμε σταθερά τη βεβαιότητα ότι ένα τέτοιο κέντρο υπάρχει. Η Επίκληση είναι τόσο παλαιά όσο και η ίδια η ανθρωπότητα.

Μας έχει λεχθεί από τον Χριστό ότι οι άνθρωποι «αγαπούν το σκότος, παρά το φως, επειδή τα έργα τους είναι κακά». Εντούτοις, μια από τις μεγάλες αναδυόμενες ομορφιές του παρόντος είναι ότι το φως ρίχνεται σε κάθε σκοτεινό τόπο και δεν υπάρχει τίποτα κρυφό που δεν θα αποκαλυφθεί. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το σκοτάδι που υπάρχει και τη δυστυχία και συνεπώς προσμένουν το φως. Ο φωτισμός των διανοιών των ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορούν να βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, μπορεί να φέρει την κατανόηση των ορθών κινήτρων και τώρα πλέον αποτελεί σημαντική ανάγκη να επέλθουν ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Στο φως που ο διαφωτισμός φέρνει, θα δούμε τελικά το φως και η ημέρα θα έρθει που χιλιάδες γιοι των ανθρώπων και αμέτρητοι όμιλοι θα είναι σε θέση να λέγουν μαζί με τον Ερμή και τον Χριστό: «Εγώ Ειμί (ή είμαστε) το φως του κόσμου.»

Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.

Το δεύτερο τρίστιχο, αφορά την Καρδιά του Θεού και έχει να κάνει με το σημείο εστίασης της αγάπης. Αυτή η «καρδιά» του εκδηλωμένου κόσμου είναι η πνευματική Ιεραρχία – εκείνος ο μεγάλος παράγοντας μεταβίβασης της αγάπης σε κάθε μορφή στη θεία εκδήλωση.

Η αγάπη είναι μια ενέργεια που πρέπει να φθάσει στις καρδιές των ανθρώπων και να γονιμοποιήσει την ανθρωπότητα με την ποιότητα τής, με αγάπη, κατανόησης. Αυτός είναι ό,τι εκφράζεται όταν η αγάπη και η νοημοσύνη έρχονται σε σύζευξη.

Όταν οι μαθητές εργάζονται για την αναγνώριση του Χριστού, θα έρθει ο καιρός που Εκείνος θα μπορεί και πάλι να κινηθεί μεταξύ των ανθρώπων δημόσια. Θα μπορεί να αναγνωριστεί δημόσια και να εκτελέσει, έτσι, το έργο Του στα εξωτερικά επίπεδα της ζωής όπως κάνει στα εσωτερικά. Ο Χριστός είπε όταν αποχαιρετούσε τους μαθητές του: «Θα είμαι μαζί σας για πάντα, ως το τέλος των ημερών».

Όταν έλθει ο Χριστός, θα σημειωθεί άνθιση και μεγάλη δραστηριότητα του δικού Του τύπου συνείδησης μεταξύ των ανθρώπων. Θα απελευθερώσει μέσα στον κόσμο των ανθρώπων τη δύναμη και τη διακρίνουσα ενέργεια της ενορατικής αγάπης. Τα αποτελέσματα της διανομής αυτής της ενέργειας της αγάπης θα είναι διπλά:

Πρώτον, η δρώσα ενέργεια της, με αγάπη, κατανόησης θα κινητοποιήσει μια τεράστια αντίδραση ενάντια στη δύναμη του μίσους. Το μίσος, ο διαχωρισμός και ο αποκλεισμός θα φθάσουν να θεωρούνται ως η μόνη αμαρτία, γιατί θα αναγνωριστεί ότι όλες οι αμαρτίες, όπως απαριθμούνται και εκλαμβάνονται τώρα, απορρέουν από το μίσος ή από το προϊόν της, την αντικοινωνική συνείδηση.

Δεύτερον, αμέτρητοι άνδρες και οι γυναίκες σε κάθε τόπο θα σχηματίσουν ομίλους για την προώθηση της καλής θέλησης και την προαγωγή ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Τόσο μεγάλος θα είναι οι αριθμός τους που, από μια μικρή και σχετικά ασήμαντη μειονότητα, θα γίνουν η μεγαλύτερη και πιο δραστική δύναμη στον κόσμο.

Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή
Ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
Ο σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν

Στο τρίτο τρίστιχο, έχουμε την προσευχή να οδηγηθεί σε συμμόρφωση προς το θέλημα του Θεού η ανθρώπινη θέληση, έστω κι αν αυτή μπορεί να μη κατανοείται. Υπάρχει η ένδειξη, σε αυτές τις τρεις γραμμές, ότι η ανθρωπότητα από μόνη της δεν μπορεί ακόμα να συλλάβει το σκοπό του Θεού, εκείνη την όψη του θείου που επιδιώκει να βρει άμεση έκφραση πάνω στη γη. Αλλά, καθώς ο σκοπός της Θέλησης του Θεού επιδιώκει να επηρεάσει την ανθρώπινη θέληση, εκφράζεται με τους ανθρώπινους όρους ως καλή θέληση, ως ζωντανή αποφασιστικότητα ή σταθερή πρόθεση για να επιφέρει ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

Παραμένει μεγάλο μυστήριο το, τί είναι ουσιαστικά η θεία θέληση. Ακόμη και Χριστός, ο ίδιος, αγωνίστηκε με το πρόβλημα της θείας θέλησης και, απευθυνόμενος στον Πατέρα, –τη στιγμή που συνειδητοποίησε για πρώτη φορά την έκταση και την πολυπλοκότητα της αποστολής Του ως παγκόσμιου λυτρωτή–, φώναξε: «Πάτερ, το δικό σου θέλημα ας γίνει και όχι το δικό μου». Εκείνα τα λόγια χαρακτήρισαν την εγκατάλειψη των μέσων δια των οποίων προσπαθούσε να σώσει την ανθρωπότητα. Του έδειξε αυτό που εκείνη την περίοδο εμφανιζόταν ως προφανής αποτυχία και ότι η αποστολή του δεν είχε ολοκληρωθεί. Επί δύο, σχεδόν, χιλιάδες έτη περιμένει να φέρει εκείνη την αποστολή σε καρποφορία. Δεν μπορεί να προχωρήσει στην αποστολή που Του ανατέθηκε, χωρίς αμοιβαία δράση από την ανθρωπότητα.

Αυτή η Επίκληση είναι, παραδόξως και ουσιαστικά, το Μάντραμ του Χριστού και «ο ήχος της απευθύνεται» σε ολόκληρο τον κόσμο δια της δικής Του εξαγγελίας και μέσω της χρήσης της από την πνευματική Ιεραρχία. Τώρα τα λόγια της πρέπει να προβάλουν σε όλο τον κόσμο με τη βοήθεια της απαγγελίας της από ανθρώπους ως άτομα παντού και η έννοιά της πρέπει να εκφραστεί από τις μάζες εν ευθέτω χρόνω. Τότε ο Χριστός θα μπορεί και πάλι «να κατεβεί στη γη» και «να δει το μόχθο της ψυχής του και να ικανοποιηθεί».

Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού

Στο τέταρτο τρίστιχο, αφού έχει γίνει πλέον η επίκληση των τριών όψεων ή δυνάμεων, ήτοι της Διάνοιας, της Αγάπης και της Θέλησης, έχουμε ένδειξη της αγκυροβόλησης όλων αυτών των δυνάμεων στην ίδια την ανθρωπότητα, «το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων». Εδώ, και μόνον εδώ, μπορούν και όλες οι τρεις θείες ποιότητες –σε χρόνο και χώρο– να εκφραστούν και να βρουν την εκπλήρωσή τους. Εδώ, και μόνον εδώ, μπορεί αληθινά να γεννηθεί η αγάπη, να λειτουργήσει ορθά η νοημοσύνη και η θέληση του Θεού να εκτυλίξει αποτελεσματικά τη θέληση-για-το καλό. Από την ανθρωπότητα, μόνη και χωρίς βοήθεια (εκτός από το θείο πνεύμα μέσα σε κάθε άνθρωπο), θα μπορέσει να σφραγιστεί η «πύλη του κακού».

Αυτή η τελική γραμμή της τέταρτης στροφής χρειάζεται, ίσως, εξήγηση. Πρόκειται για ένα συμβολικό τρόπο να εκφραστεί η ιδέα τού να καταστούν οι κακοί σκοποί ανενεργοί και μη δραστικοί. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη τοποθεσία όπου το κακό ενοικεί. Στην Αποκάλυψη, η Καινή Διαθήκη μιλά για το κακό και την καταστροφή του διαβόλου και την αποδυνάμωση του Σατανά.

Η «θύρα του κακού» διατηρείται ανοικτή από την ανθρωπότητα μέσω των εγωιστικών επιθυμιών της, του μίσους και της χωριστικότητας, από την πλεονεξία και τα φυλετικά και εθνικά εμπόδια, τις ποταπές προσωπικές φιλοδοξίες και την αγάπη για δύναμη και σκληρότητα. Καθώς η καλή θέληση και το φως θα διαχύνονται στις διάνοιες και τις καρδιές των ανθρώπων, αυτές οι κακές ποιότητες και αυτές οι κατευθυνόμενες ενέργειες που διατηρούν τη θύρα του κακού ανοικτή, θα δώσουν τη θέση τους στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις, σε μια αποφασιστικότητα να δημιουργηθεί ένας καλύτερος και ειρηνικότερος κόσμος και σε μια παγκόσμια έκφραση του καλού. Δεδομένου ότι αυτές οι ποιότητες εκτοπίζουν τις παλαιές και ανεπιθύμητες, η θύρα όπου το κακό ενοικεί συμβολικά θα αργοκλείσει κάτω από το βάρος της κοινής γνώμης και μέσω της ορθής ανθρώπινης επιθυμίας. Τίποτα δεν είναι δυνατόν αυτό να το σταματήσει.

Έτσι το αρχικό Σχέδιο θα αποκατασταθεί πάνω στη γη. Ταυτόχρονα, η θύρα προς τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας θα ανοίξει ενώπιον της ανθρωπότητας και η θύρα όπου το κακό ενοικεί θα κλείσει. Μέσω του «κέντρου που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων» το σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός θα εκπληρωθεί και θα χτυπήσουν το θανάσιμο πλήγμα του κακού, του εγωισμού και της χωριστικότητας, σφραγίζοντάς το για πάντα στον τάφο του θανάτου και, κατά συνέπεια, ο σκοπός του Δημιουργού των πάντων, επίσης, θα εκπληρωθεί.

Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

Είναι προφανές ότι οι πρώτες τρεις στροφές επικαλούνται, προσκαλούν ή απευθύνουν δέηση, στις τρεις όψεις της θείας ζωής που αναγνωρίζονται παγκοσμίως – ήτοι τη Διάνοια του Θεού, την Αγάπη του Θεού και τη Θέληση ή το Σκοπό του Θεού. Η τέταρτη στροφή επισημαίνει τη σχέση της ανθρωπότητας με τις τρεις ενέργειες: της νοημοσύνης, της αγάπης και της θέλησης. Επίσης τη βαθιά ευθύνη της ανθρωπότητας να συντελέσει την εξάπλωση της αγάπης και του φωτός πάνω στη γη, προκειμένου να αποκατασταθεί το Σχέδιο. Αυτό το Σχέδιο προσκαλεί την ανθρωπότητα να εκφράσει Αγάπη και καλεί τους ανθρώπους «να αφήσουν το δικό τους φως να διαλάμψει». Τότε έρχεται η τελική ιεροπρεπής αίτηση αυτό το «Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός», να εκπληρωθεί μέσω της ανθρωπότητας, που μπορεί «να σφραγίσει τη θύρα του κακού».

Η τελική γραμμή περιέχει την ιδέα της αποκατάστασης, που δείχνει την τονική σκέψη για το μέλλον και ότι θα έρθει η ημέρα που η αρχική ιδέα του Θεού και η αρχική πρόθεσή Του δεν θα αναστέλλεται πλέον από την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου και από το κακό, από τον απόλυτο υλισμό και τον εγωισμό. Τότε ο θείος σκοπός, μέσω της αλλαγής στην καρδιά και στις επιδιώξεις της ανθρωπότητας, θα επιτευχθεί.

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ

Η Μεγάλη Επίκληση, αν διαδοθεί πλατιά, μπορεί να γίνει για τη νέα παγκόσμια θρησκεία ό,τι υπήρξε η Κυριακή Προσευχή για το Χριστιανισμό και ο 23ος Ψαλμός για τους πνευματικά σκεπτόμενους Εβραίους. Τρεις προσεγγίσεις υπάρχουν για τη μεγάλη αυτή Προσευχή ή Επίκληση:

1. Εκείνη του ευρύτερου κοινού.
2. Εκείνη των εσωτεριστών ή των ζηλωτών και των μαθητών του κόσμου.
3. Εκείνη των Μελών της Ιεραρχίας.

Πρώτον, το γενικό κοινό θα τη θεωρήσει σαν προσευχή προς τον Υπερβατικό Θεό. Δε θα Τον αναγνωρίσουν ακόμη σαν ενυπάρχοντα στη δημιουργία Του· θα την εκπέμψουν στα φτερά της ελπίδας – ελπίδας για φως και αγάπη και ειρήνη που ποθούν αδιάκοπα. Θα τη θεωρήσουν, επίσης, σαν προσευχή για τη φώτιση όλων των κυβερνητών και αρχηγών όλων των ομάδων που χειρίζονται παγκόσμια ζητήματα· σαν προσευχή για την εισροή αγάπης και κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων, έτσι ώστε να ζήσουν με αμοιβαία ειρήνη· σαν παράκληση για την πραγμάτωση της θέλησης του Θεού – μιας θέλησης για την οποία δεν μπορούν να γνωρίζουν τίποτε και η οποία τους φαίνεται πάντα τόσο ανεξιχνίαστη και παμπεριεκτική, ώστε η κανονική τους αντίδραση είναι η υπομονή και η προθυμία ν’ αποφύγουν την αμφισβήτηση· σαν προσευχή για την ενίσχυση της ανθρώπινης ευθύνης προκειμένου τα αναγνωρισμένα σημερινά κακά –που τόσο βασανίζουν κι ενοχλούν το ανθρώπινο γένος– να παρέλθουν και να χαλιναγωγηθεί κάποια αόριστη πηγή κακού. Τέλος, θα τη θεωρήσουν σαν προσευχή για να αποκατασταθεί κάποια εξίσου αόριστη πρωτόγονη κατάσταση μακάριας ευτυχίας και να εξαφανισθεί από τη Γη όλη η δυστυχία κι ο πόνος. Αυτό τους είναι τελείως καλό και χρήσιμο κι άμεσα εφικτό.

Δεύτερον, οι εσωτεριστές, οι ζηλωτές και οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι θα την προσεγγίσουν με βαθύτερη και μεγαλύτερη κατανόηση. Σ’ αυτούς θα μεταδώσει την αναγνώριση του κόσμου των αιτίων κι Εκείνων που στέκουν υποκειμενικά πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις, των πνευματικών Διευθυντών της ζωής μας. Στέκουν έτοιμοι να ενισχύσουν εκείνους που έχουν αληθινό όραμα, έτοιμοι να υποδείξουν, όχι μόνο το λόγο των συμβάντων στα διάφορα τμήματα της ανθρώπινης ζωής, αλλά και να προβούν σ’ εκείνες τις αποκαλύψεις που θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να εξέλθει απ’ το σκοτάδι στο φως. Με τη θεμελιώδη αυτή στάση η ανάγκη για μια πλατιά έκφραση των υποκείμενων αυτών γεγονότων θα γίνει προφανής και θα ωριμάσει μια εποχή πνευματικής προπαγάνδας που θα σχεδιάσουν οι μαθητές και θα προωθήσουν οι εσωτεριστές. Η εποχή αυτή άρχισε το 1875, όταν διακηρύχθηκε το γεγονός της ύπαρξης των Διδασκάλων της Σοφίας. Προωθήθηκε παρά την εσφαλμένη παρουσίαση, την επίθεση εναντίον της ιδέας και τις ειρωνείες. Η αναγνώριση της ουσιαστικής φύσης της διαθέσιμης μαρτυρίας και η εμφάνιση μιας ενορατικής ανταπόκρισης, από τους αποκρυφιστές σπουδαστές και πολλούς διανοούμενους σ’ ολόκληρο τον κόσμο, υπήρξε υποβοηθητική.

Ένας νέος τύπος μυστικιστή αρχίζει ν’ αναγνωρίζεται· διαφέρει απ’ τους μυστικιστές του παρελθόντος, λόγω του πρακτικού του ενδιαφέροντος στις τρέχουσες παγκόσμιες υποθέσεις κι όχι μόνο στα θρησκευτικά κι εκκλησιαστικά ζητήματα· χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ενδιαφέροντος για την προσωπική του ανάπτυξη, από την ικανότητά του να βλέπει το Θεό ενυπάρχοντα σε κάθε πίστη κι όχι μόνο στο δικό του ιδιαίτερο τύπο θρησκευτικής πίστης κι επίσης από την ικανότητά του να ζει τη ζωή του στο φως της θείας Παρουσίας. Όλοι οι μυστικιστές κατόρθωσαν να το κάνουν λίγο ή πολύ, αλλά, ο σύγχρονος μυστικιστής διαφέρει από εκείνους του παρελθόντος στο ότι είναι ικανός να υποδείξει καθαρά στους άλλους τις τεχνικές της Ατραπού· συνδυάζει κεφάλι και καρδιά, νοημοσύνη και αίσθημα συν μια ενορατική αντίληψη που έλειπε μέχρι τώρα. Το δρόμο του σύγχρονου μυστικιστή φωτίζει τώρα το καθαρό φως της Πνευματικής Ιεραρχίας κι όχι μόνο το φως της δικής του ψυχής· αυτό θα συμβαίνει όλο και περισσότερο.

Τρίτον, αμφότερες αυτές οι ομάδες –το γενικό κοινό και οι ζηλωτές του κόσμου στους διάφορους βαθμούς τους– έχουν ανάμεσά τους εκείνους που εξέχουν από το γενικό τύπο, διότι κατέχουν βαθύτερη ενόραση και κατανόηση· καταλαμβάνουν μια ουδέτερη ζώνη ενδιάμεση μεταξύ των μαζών και των εσωτεριστών απ’ τη μια και, μεταξύ των εσωτεριστών και των Μελών της Ιεραρχίας απ’ την άλλη. Μην ξεχνάτε ότι κι Αυτοί χρησιμοποιούν επίσης τη Μεγάλη Επίκληση κι ότι δεν περνά μέρα χωρίς κι ο ίδιος ο Χριστός να μην την εκφωνήσει.

Η χρήση αυτής της Επίκλησης ή Προσευχής και η αναδυόμενη προσδοκία της έλευσης του Χριστού αποτελούν, σήμερα, τη μεγαλύτερη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε η προσευχή δεν είναι χρήσιμη κι αποτελεί ψευδαίσθηση και οι Γραφές του κόσμου με τις αποδειγμένες προβλέψεις τους, είναι άχρηστες κι απατηλές. Η μαρτυρία των αιώνων αποδεικνύει ότι τίποτε απ’ αυτά δεν είναι έτσι. Η προσευχή πάντα προκαλεί απόκριση που πάντα δόθηκε· μεγάλοι Υιοί του Θεού πάντα ήλθαν με το αίτημα της ανθρωπότητας και πάντα θα έρχονται κι Αυτός τον Οποίο όλοι οι άνθρωποι αναμένουν, βρίσκεται στο δρόμο Του.

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η επιστήμη της επίκλησης είναι, στην πραγματικότητα, η νοήμων διοργάνωση της πνευματικής ενέργειας και των δυνάμεων της αγάπης και, αυτές, όταν είναι αποτελεσματικές, θα εφελκύσουν την ανταπόκριση των πνευματικών Όντων που μπορούν να εργαστούν ανοιχτά μεταξύ των ανθρώπων και έτσι να καθιερώσουν στενή σχέση και σταθερή επικοινωνία μεταξύ της ανθρωπότητας και της πνευματικής Ιεραρχίας.

Θα μπορούσε να λεχθεί ότι η επίκληση είναι τριών ειδών. Υπάρχει η μαζική αίτηση, που εκφράζεται ασυνείδητα, και η εκπεφρασμένη δέηση, που πηγάζει μέσα από τις καρδιές των ατόμων όλων των περιόδων κρίσεως, όπως η τωρινή. Αυτή η επικλητική κραυγή εκπέμπεται ασταμάτητα από όλους όσους ζουν στο μέσο της καταστροφής. Απευθύνεται προς εκείνη τη δύναμη έξω από τον εαυτόν τους, που αισθάνονται ότι μπορεί και ότι πρέπει να σπεύσει προς βοήθεια τους στην ακραία στιγμή τους. Αυτή η μεγάλη και χωρίς λόγια επίκληση αυξάνει παντού σήμερα. Κατόπιν υπάρχει το επικλητικό πνεύμα που επιδεικνύεται από τους ειλικρινείς ανθρώπους που συμμετέχουν στις ιεροτελεστίες της θρησκείας τους και επωφελούνται από την ευκαιρία της ενωμένης λατρείας και της προσευχής τους για να υποβάλουν τις αιτήσεις τους για βοήθεια ενώπιον του Θεού. Αυτή η ομάδα, που προστίθεται στη μάζα των ατόμων, δημιουργεί ένα τεράστιο σώμα υποψηφίων που επικαλούνται και, αυτόν τον καιρό, η μαζική τους πρόθεση είναι εμφανής και η επίκλησή τους ανέρχεται μέχρι τον Ύψιστο. Τέλος, υπάρχουν οι εκπαιδευμένοι μαθητές και οι ζηλωτές του κόσμου, που χρησιμοποιούν ορισμένους τύπους λέξεων, ορισμένες προσεκτικά διατυπωμένες επικλήσεις και οι οποίοι –καθώς το κάνουν αυτό– εστιάζουν την επικλητική κραυγή και τη επικλητική δέηση των άλλων δύο ομάδων και τους δίνουν σωστή κατεύθυνση και δύναμη. Και οι τρεις αυτές ομάδες, συνειδητά και ασυνείδητα, κραδαίνονται δραστήρια αυτό τον καιρό και η ενωμένη προσπάθειά τους εγγυάται, ως επακόλουθο, την επίκληση.

Με την επικλητική προσευχή ή έφεση –δεν πειράζει ποία λέξη χρησιμοποιείται– οι πνευματικές ενέργειες αγγίζονται και φέρονται σε δραστηριότητα και, με το διαυγή στοχασμό, την κατευθυνόμενη σκέψη και τη διανοητική αντίληψη, μπορούν να καταστούν αντικείμενα της ανθρώπινης επιθυμίας.

Αυτή η Επίκληση, ουσιαστικά, είναι μια προσευχή, συνθέτοντας την ύψιστη επιθυμία, την έφεση και την πνευματική απαίτηση της ίδιας της ψυχής της ανθρωπότητας. Με τέτοιο τρόπο πρέπει να χρησιμοποιείται.

Καθώς ο εκπαιδευμένος μαθητής ή ο εκπαιδευόμενος ζηλωτής την χρησιμοποιεί, θα λάβει τη στάση του διαλογισμού – δηλαδή συγκέντρωση, πνευματική κατεύθυνση και δεκτικότητα. Κατόπιν θα προσευχηθεί. Αναλαμβάνει τη στάση του διαλογισμού, (που είναι μια εσωτερική διανοητική στάση και σταθερή πεποίθηση), αλλά υιοθετεί τη μέθοδο της προσευχής, που είναι ένα πανίσχυρο μέσο για την καθιέρωση και διατήρηση ορθών πνευματικών και ανθρώπινων σχέσεων. Όταν, με τη διαλογιστική στάση και τη χρησιμοποίηση του μέσου της προσευχής (με τη βοήθεια της Επίκλησης), επιτυγχάνει τη συσχέτιση με τη μάζα της ανθρωπότητας, που δεν είναι εφικτή διαφορετικά, μπορεί να συμπληρώσει την αναγνωρισμένη, αν και μη εκπεφρασμένη, ανάγκη της ενώ, η ίδια συμμαχεί, συγχρόνως, με την πνευματική Ιεραρχία, η Οποία εφελκύεται από την επιθυμία της μάζας των ανθρώπων.

Ένας γιγαντιαίος ομαδικός διαλογισμός λαμβάνει χώρα σε πολλές και διαφορετικές φάσεις πάνω στον πλανήτη μας. Όλες οι μονάδες διαλογισμού και οι ομάδες διαλογισμού, συσχετίζονται μεταξύ τους μέσω ενότητας πνευματικού κινήτρου. Επιδιώκουν στενότερη συνεργασία και επιδιώκουν να φέρουν το διαλογιστικό τους έργο –συνειδητά ή ασυνείδητα– σε μια κατάσταση θετικής καθολικής ηρεμίας, έτσι ώστε ο σχηματισμός της πνευματικής επιθυμίας να μπορεί να προαχθεί επιτυχώς και η λήψη της πνευματικής ενέργειας να μπορεί να είναι μια ενωμένη λήψη. Μια μεγάλη προσπάθεια για ευθυγράμμιση λαμβάνει χώρα μέσω ατομικής προσευχής, διαλογισμού και επίκλησης, που όσο δυναμώνουν, μπορούν να εξυπηρετήσουν όλη την ανθρωπότητα.

Κάθε ένας μπορεί να βοηθήσει μέσω της διαρρύθμισης της σκέψης και των ιδεών, μέσω της καλλιέργειας ενός πνεύματος αγάπης και της χρήσης της Μεγάλης Επίκλησης και, με αυτά, αυτές οι πνευματικές δυνάμεις και ενέργειες –που τόσο πολύ χρειάζονται– μπορούν να εφελκυστούν.

Συγκεντρωθείτε πάνω στην Επίκληση από την άποψη ότι ενσωματώνει τη θεία πρόθεση και συνοψίζει τα συμπεράσματα της σκέψης του Θεού. Συγκεντρώστε πάνω τους τη διαλογιστική σκέψη σας και τη δύναμη του στοχασμού σας. Ψάξτε να βρείτε την υποκείμενη αφηρημένη ιδέα σε αυτή την Επίκληση. Είναι εκεί. Χρησιμοποιήστε τις φράσεις της ως «σκαλοπάτια» προς ορισμένα επίπεδα σκέψης ανέφικτα μέχρι τώρα.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ

Ο άνθρωπος επικαλείται τη θεία προσέγγιση με διάφορους τρόπους: με τη βοήθεια της αδιαμόρφωτης, άφωνης δέησης ή της επικλητικής κραυγής των μαζών. Κι επίσης με τη σχεδιασμένη, συγκεκριμένη επίκληση των πνευματικά σκεπτομένων, προσανατολισμένων ζηλωτών, των διανοητικά πεπεισμένων εργατών.

Μικρή προσοχή έχει αποδοθεί στον παράγοντα της επίκλησης όπως εκφράζεται από τους ανθρώπους του κόσμου. Ήδη από τα βάθη των αιώνων, η επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας έχει ανέλθει ως την πνευματική Ιεραρχία και προκάλεσε ανταπόκριση. Ας το επεξηγήσουμε: η πνευματική δήλωση του Σρι Κρίσνα, που καταχωρείται στο Θείο Τραγούδι, τη Μπαγκαβάτ Γκίτα, ήταν μια αναγγελία για προπαρασκευή στον ερχομό του Χριστού. Σε εκείνο το τραγούδι λέγει:

«Όταν ο Νόμος παραβιάζεται και παντοιοτρόπως αυξάνει η ανομία, τότε εκδηλώνομαι. Για τη σωτηρία του δικαίου και την καταστροφή εκείνου που κάνει κακό, για τη σταθερή καθιέρωση του Νόμου, έρχομαι σε γέννηση από εποχή σε εποχή».

Στην άνομη και μοχθηρή περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Χριστός ήρθε.

Μια άλλη περίπτωση ξεχωριστής και αρχαιότατης επίκλησης είναι η Γκαγιάτρι, όπου οι άνθρωποι επικαλούνται τον Ήλιο με τα λόγια: «Αποκάλυψε σε μας το πρόσωπο του αληθινού πνευματικού ήλιου, που κρύβεται πίσω από ένα δίσκο χρυσού φωτός, έτσι ώστε να γνωρίσουμε την αλήθεια και να κάνουμε ολόκληρο το καθήκον μας, καθώς πορευόμαστε προς τα ιερά Σου πόδια».

Σε αυτά θα πρέπει, επίσης, να προσθέσουμε τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες, όπως διατυπώνονται από το Βούδα και που τόσο ευρέως είναι γνωστές – συνοψίζοντας τα αίτια και την πηγή όλων των προβλημάτων που αφορούν την ανθρωπότητα. Υπάρχουν πολλές μεταφράσεις αυτών των αληθειών. Όλες αποδίδουν την ίδια λαχτάρα, δέηση και σημασία. Στη διάρκεια της Ιουδαϊκής Νομοθεσίας, παραδόθηκε μια οδηγία για την ανθρώπινη συμπεριφορά με τα λόγια των Δέκα Εντολών. Ο ανθρώπινος νόμος έχει βασιστεί επάνω σε αυτές και, επάνω σε αυτούς, έχουν θεμελιωθεί οι νόμοι που κυβερνούν τις σχέσεις των ανθρώπων στη Δύση. Κατόπιν ήρθε ο Χριστός και μας έδωσε το θεμελιώδη νόμο του σύμπαντος, το νόμο της αγάπης. Μας έδωσε επίσης την Κυριακή Προσευχή με την έμφαση στην πατρότητα του Θεού, τον ερχομό της Βασιλείας και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

Σήμερα, η ανθρωπότητα στέκει σε ένα ιδιαίτερο και μοναδικό ενδιάμεσο σημείο, μεταξύ ενός δυστυχισμένου παρελθόντος και του μέλλοντος που είναι πλήρες υποσχέσεων, εάν η επανεμφάνιση του Χριστού αναγνωριστεί και αναληφθεί η προετοιμασία για τον ερχομό Του. Το παρόν είναι πλήρες υποσχέσεων και επίσης πλήρες δυσκολιών. Το πεπρωμένο του κόσμου, σήμερα και στο άμεσο μέλλον, βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπινων όντων και, –εάν μπορεί να ειπωθεί ευλαβώς– στην άμεση δραστηριότητα του Χριστού. Η αγωνία του πολέμου και ο κίνδυνος ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας οδήγησαν τον Χριστό, το 1945, να πάρει μια μεγάλη απόφαση – μια απόφαση που βρήκε έκφραση σε δύο σημαντικότατες δηλώσεις. Ανήγγειλε στη συγκεντρωμένη πνευματική Ιεραρχία και σε όλους τους εξυπηρετητές και μαθητές Του στη γη ότι είχε αποφασίσει να αναδυθεί και πάλι σε φυσική επαφή με την ανθρωπότητα, εάν οι άνθρωποι θα προχωρούσαν στα αρχικά στάδια της καθιέρωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Έδωσε στον κόσμο, (προς χρήση του «καθημερινού ανθρώπου»), μια από τις παλαιότερες γνωστές προσευχές, αλλά που έως τώρα δεν είχε επιτραπεί να χρησιμοποιηθεί εκτός από τα εξαιρετικά εξυψωμένα πνευματικά Όντα. Την χρησιμοποίησε ο Ίδιος για πρώτη φορά, μας λέγουν, κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου του Ιουνίου του 1945, η οποία αναγνωρίζεται ως Πανσέληνος του Χριστού, ακριβώς όπως η Πανσέληνος του Μαΐου είναι του Βούδα. Δεν ήταν εύκολο να μεταφραστούν σε σύγχρονες λέξεις αυτές οι αρχαίες φράσεις (τόσο αρχαίες που δεν έχουν ημερομηνία ή ιστορικό οποιουδήποτε είδους), αλλά αυτό έγινε και η Μεγάλη Επίκληση μπορεί τελικά να γίνει η παγκόσμια προσευχή.

Είναι τόσο αντιδραστική η ανθρώπινη σκέψη που υπήρξε η άποψη ότι, ενώ είναι μία από τις μέγιστες των παγκόσμιων προσευχών και ίσης αξίας με άλλες εκπεφρασμένες εκφράσεις πνευματικής επιθυμίας και πρόθεσης, θα ξεσηκώσει κριτικές. Αυτό δεν έχει σημασία. Λίγοι –πολύ λίγοι– τις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού υιοθέτησαν την Κυριακή Προσευχή, επειδή χρειάστηκε η καταγραφή της, η διατύπωσή της με κατανοητούς όρους και ορθή μετάφραση προτού καταστεί εφικτή η διαδεδομένη χρήση της. Εκείνη η προσπάθεια πήρε αιώνες να ολοκληρωθεί. Σήμερα έχουμε όλες τις δυνατότητες για γρήγορη διανομή και αυτές όλες έχουν επιστρατευθεί για λογαριασμό αυτής της Μεγάλης Επίκλησης.

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Αυτές οι λίγες σκέψεις μπορεί να χρησιμεύσουν για να αναζωογονήσουν αυτή την Επίκληση στις διάνοιές σας και να πάρει μια νέα και ζωντανή σημασία. Συσχετίζεται μοναδικά με όλες τις αληθινές και αρχαίες πίστεις. Αποτελεί ελπίδα για το μέλλον και έχει αξία για το παρόν και πρακτική σπουδαιότητα. Δεν είναι ασαφής ή νεφελώδης. Δίνει φωνή στις βασικές ανάγκες της ανθρωπότητας σήμερα – την ανάγκη για φως και αγάπη, για κατανόηση της θείας θέλησης και για το τέλος του κακού. Λέει θριαμβευτικά:

«Είθε το φως να κατέλθει στη γη. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Είθε ο σκοπός να καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων. Είθε το Σχέδιο … να σφραγίσει την πύλη του κακού». Μετά αποκορυφώνεται με τα λόγια:

«Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη». Πάντα η έμφαση αποδίδεται στον τόπο της εμφάνισης και της εκδήλωσης: τη Γη.

Ήδη θα έχετε σημειώσει –καθώς έχετε μελετήσει την Επίκληση– μια στενή σχέση μεταξύ της πρώτης στροφής και της τελικής. Το πεπρωμένο της ανθρωπότητας είναι να γίνει προέκταση της διάνοιας του Θεού, εκφράζοντας έτσι ενεργό νοημοσύνη, παρακινούμενη από την αγάπη και εκπληρουμένη με θέληση. Εκείνος ο καιρός δεν έχει έρθει ακόμα, αλλά εάν ο ανθρώπινος συγχρονισμός είναι σωστός και η ορθή επιθυμία αρκετά ισχυρή, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία αυτό το πεπρωμένο μπορεί να αναγνωριστεί δημόσια και οι άνθρωποι μπορούν να οδηγηθούν όλο και περισσότερο εθελοντικά σε μια δραστηριότητα που συνιστά το ιδιαίτερο πεπρωμένο τους. Αυτό αποτελεί έναν από τους αρχικούς στόχους της Επίκλησης. Η σταθερή χρήση της θα προκαλέσει μια περιεκτική θέαση της πνευματικής ανάπτυξης και θα προσδώσει σύνθεση στην ανθρώπινη σκέψη, κάτι που έχει λείψει έως τώρα. Καθώς «το φως θα φωτίσει τις διάνοιες των ανθρώπων», το θείο Σχέδιο θα γίνει ευρύτερα αισθητό και η θέληση-για-το-καλό θα γίνει ευρύτερα αντικείμενο επιδίωξης και επίκλησης.

Αυτή η μεγάλη επικλητική κραυγή είναι μια τριπλή κραυγή. Είναι η κραυγή για να ριχτεί φως επάνω στο δρόμο και για εισροή φωτός στα σκοτεινά μέρη της γης. Είναι, επίσης, μια κραυγή για περισσότερη αγάπη στον κόσμο, όπως εκφράζεται από τους ανθρώπους καλής θέλησης και ανθρωπιστικής νοοτροπίας. Είναι τελικά η ενορατική δέηση των ζηλωτών και των μαθητών στον κόσμο για την έκφραση της Θέλησης του Θεού. Αυτή η επίκληση αφορά ολόκληρη τη μέση ενστικτώδη ανθρωπότητα, τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης και τους μαθητές του κόσμου, καθώς συνδυάζει το ένστικτο, τη νοημοσύνη και την ενόραση. Όλα συνυπάρχουν στη Μεγάλη Επίκληση. Έχετε επίσης συνεχώς στο νου σας αυτή τη βασική μίξη, που βρίσκει τώρα έκφραση και πάρτε θάρρος από τη μαζική προσέγγιση στην πηγή πάσης ζωής, αγάπης και φωτός. Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην ενωμένη απαίτηση των ανθρώπων παντού, στις διαβαθμισμένες και συντεταγμένες γραμμές τους.

Η μνημειώδης σημασία αυτής της παρουσίασης μιας κοσμικής, πλανητικής και ατομικής άσκησης ευθυγράμμισης, προσευχής ή επίκλησης, είναι ότι παρέχει, ως αποτέλεσμα της ορθής χρήσης της, μία πνευματική εισροή στην ίδια την καρδιά της ανθρωπότητας από τις ύψιστες πηγές.

Η μοναδικότητα της Επίκλησης συνίσταται στο γεγονός ότι είναι, στην πραγματικότητα, μια μεγάλη μέθοδος ολοκλήρωσης. Συνδέει τον Πατέρα, τον Χριστό και την ανθρωπότητα σε μια μεγάλη σχέση. Ο Χριστός υπογράμμισε πάντα την Πατρότητα του Θεού και αντικατέστησε με Αυτόν το σκληρό, ζηλότυπο, φυλετικό Ιεχωβά. Στο 17ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (που είναι μια ακόμη από τις κύριες πνευματικές δηλώσεις του κόσμου), ο Χριστός υπογράμμισε τη σχέση της Χριστικής συνείδησης με τη συνείδηση καθαυτής της Θεότητας. Συνέδεσε την έννοια του Πνεύματος με τον πλήρως αναπτυγμένο εμποτισμένο από την ψυχή άνθρωπο. Και τον Πατέρα με την υποκείμενη ενότητα που υπάρχει μεταξύ όλων των όντων όλων των μορφών. Η Μεγάλη Επίκληση αφορά τη θέληση του Πατέρα, την αγάπη της πνευματικής Ιεραρχίας και την υπηρεσία της Ανθρωπότητας σε ένα μεγάλο τρίγωνο ενεργειών. Αυτό το τρίγωνο θα φέρει δύο σημαντικά αποτελέσματα: το «σφράγισμα της πύλης του κακού» και την εκπλήρωση, μέσω της δύναμης του Θεού, του Σχεδίου της Αγάπης και του Φωτός, που εξαπολύεται στη Γη μέσω της Επίκλησης.

Αυτή η Επίκληση είναι επίσης μοναδική υπό την έννοια ότι επικαλείται και τις τρεις θείες όψεις ταυτόχρονα.

Κανένας δε μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την Επίκληση ή προσευχή για φως και αγάπη χωρίς να προκαλέσει ισχυρές αλλαγές στη στάση και την πρόθεση της ζωής του. Ο χαρακτήρας και οι στόχοι του θα αλλάξουν και η ζωή που θα αλλάξει με αυτόν τον τρόπο θα γίνει πνευματικά χρήσιμη. «Όπως ο άνθρωπος σκέφτεται στην καρδιά του, έτσι είναι». Αυτός είναι ένας βασικός νόμος στη φύση. Η σταθερή στροφή του νου στην ανάγκη για φως και η προοπτική της φώτισης δεν μπορούν και δεν θα είναι ποτέ άκαρπες.

Η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη φροντίζει η ανθρωπότητα, συνολικά, να ωφελείται από την πνευματική ευκαιρία. Είναι μια ευκαιρία που παρουσιάζεται σήμερα με όσο ποτέ πιεστικό τρόπο. Η Μεγάλη Επίκληση, μας έχει δοθεί αυτή τη στιγμή της ευκαιρίας προς χρήση μας σε συνεργασία με Εκείνους που τη χρησιμοποιούν εξ ονόματος της ανθρωπότητας.

Η Επίκληση δεν ανήκει σε κάποιο άτομο ή κάποια ομάδα. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι καλής θέλησης σε όλο τον κόσμο την χρησιμοποιούν κάθε ημέρα.

Η αποκορύφωση σε αυτή τη συνεχή επικλητική δέηση έρχεται την ημέρα της Πανσελήνου του Ιουνίου. (Αυτή είναι η Πανσέληνος των Διδύμων που εμφανίζεται μερικές φορές το Μάιο. Ο χρόνος της Πανσελήνου αναγνωρίζεται σε όλο τον κόσμο και δεν επηρεάζεται από τις ημερολογιακές διαφορές).

Εκείνη την ημέρα γίνεται μια ταυτόχρονη και παγκόσμια εκφώνηση της Επίκλησης ως μεγάλη επικλητική δέηση εξ ονόματος όλης της ανθρωπότητας.

Η Εορτή του Ιουνίου αφιερώνεται στον Χριστό και δίνει έμφαση στη σχέση του με την ανθρωπότητα, ενώ στην πραγματικότητα καλύπτει τρεις ολόκληρες ημέρες, που η κάθε μια έχει μια διαφορετική τονική σκέψη:

1. Την τονική σκέψη της Αγάπης υπό την Ιεραρχική έννοιά της –ελεύθερη από συναίσθημα, συγκίνηση και έμφαση στην προσωπικότητα– μια αγάπη που θυσιάζει και καταλαβαίνει, που ενεργεί με δύναμη και απόφαση και εργάζεται εξ ονόματος του συνόλου και όχι προς όφελος κάποιας ομάδας ή ατόμου.
2. Την τονική σκέψη της Ανάστασης, που υπογραμμίζει τη ζωντάνια, τον ζώντα Χριστό και «την περισσή και άφθονη ζωή» που κατέστησε εφικτή ο πόλεμος που εξανάγκασε στην επιστροφή στις πραγματικές αξίες.
3. Την τονική σκέψη της Επαφής, μιας στενότερης σχέσης μεταξύ του Χριστού και του λαού Του, μεταξύ της Ιεραρχίας και της ανθρωπότητας.

Οι λέξεις «τονική σκέψη» έχουν επιλεγεί σκόπιμα και δηλώνουν τον ήχο που προηγήθηκε κάθε σημαντικής εισροής κατά την Εορτή του Μαΐου· αυτές οι ενέργειες θα απελευθερωθούν σε μια ιερή τελετή την κάθε μια από τις τρεις ημέρες. Σε κάθε τελετή ο Χριστός εκφωνεί την Επίκληση μόνος και έπειτα η ενωμένη Ιεραρχία επαναλαμβάνει τη στροφή, επικαλούμενη το φως, την αγάπη και τη θέληση-για-το-καλό (μία κάθε μια από τις τρεις ημέρες). Το αποτέλεσμα αυτών των ιερών τριών ημερών επίκλησης ακολουθείται από μια ημέρα κορύφωσης όπου η Ιεραρχία ενωμένη και οδηγούμενη από τον Χριστό, προφέρει ολόκληρη την Επίκληση και κάθε στροφή, με την κατάλληλη τονική της, ηχείται και πάλι ομόφωνα.

Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.