Από το Απατηλό στο Πραγματικό
Φαίνεται ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε ένα μέγιστο σημείο συνταύτισης με τους φορείς έκφρασής της και πολλές ζωές επικεντρώνονται στα αντικείμενα που την περιβάλλουν. Για πολλούς, η πραγματικότητα είναι αυτό που γίνεται αντιληπτό μέσω των αισθήσεων, αυτό που μπορεί να ιδωθεί, να μετρηθεί και να αγγιχτεί. Σε αυτή την κατάσταση συνείδησης, πρώτα παρατηρούμε και στη συνέχεια αντιδρούμε σε όσες εμπειρίες μας προκαλούν ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια. Αυτές, με τη σειρά τους, δημιουργούν μορφές προσκόλλησης μέσω της έλξης ή απώθησης τους και επ’ αυτού ο Βούδας δίδαξε ότι τόσο οι ίδιες οι επιθυμίες όσο και η αποστροφή τους αποτελούν εμπόδια στην επίτευξη ελευθερίας από τον πόνο. Λόγω αυτής της ακόρεστης αναζήτησης της ατομικιστικής ευχαρίστησης και της παραγνώρισης του κοινού καλού, οι ζωές που βασίζονται στις υλικές απολαύσεις έχουν οδηγήσει στις οξείες κρίσεις που βιώνουμε σήμερα.
Σε αυτόν τον υλιστικό πολιτισμό, πολλοί διακατέχονται από ένα βαθύ κενό και νιώθουν ότι η ζωή είναι δίχως νόημα. Υπάρχει τεράστιος πόνος, που μοιάζει με κενό, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, αλλά παρά την τόση αρνητικότητα μπορεί να προκύψει μια πολύ θετική αλλαγή. Διότι, σε αυτό το σημείο είναι που η ψυχή μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία της και έτσι να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναστοχασμού όπου η αναζήτηση του κόσμου του νοήματος εντείνεται. Ως αποτέλεσμα, τα εξωτερικά γεγονότα δεν καθορίζουν πλέον το μοναδικό επίκεντρο της συνείδησης και αναζητείται σκόπιμα εκείνο που βρίσκεται πίσω από τις συγκεκριμένες αισθητηριακές εμπειρίες. Αυτό μας οδηγεί στην αναζήτηση μεγαλύτερου βάθους και πνευματικής αξίας στις εμπειρίες, στην απόκτηση μεγαλύτερης γνώσης και στην επίτευξη μεγαλύτερης εστίασης στον κόσμο του νοήματος. Επιτρέπει, επίσης, την είσοδο στην αγάπη-σοφία της ψυχής, συνδέοντας το υλικό και το πνευματικό βασίλειο. Έτσι, το άτομο συνδέεται δυναμικά με όλο και πιο ανυψωμένες όψεις της πνευματικής ζωής. Ίσως γι’ αυτό το λόγο μας έχουν πει ότι το νόημα αποτελεί τον «προθάλαμο της απελευθέρωσης» καθώς, με την ανακάλυψή του, αναγνωρίζουμε την ενότητα της ζωής και αντιλαμβανόμαστε ότι το μονοπάτι που διανύουμε πλέον μας οδηγεί από το ατομικό στο συμπαντικό.
Ένας από τους διατυπωμένους στόχους της πνευματικής διδασκαλίας είναι «να απωθηθεί στο βάθος της συνείδησης ο κόσμος των φαινομένων, ενόσω ο κόσμος της έννοιας θα καθίσταται ζωτικότερος και πιο πραγματικός».1 Αυτή η αναζήτηση μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τον σκοπό κάθε εμπειρίας μας και να διερευνούμε το νόημα πίσω από τα γεγονότα που μας περιβάλλουν. Η πρακτική αυτή οδηγεί σε μια αναγνώριση των σημαντικών επιρροών που ρυθμίζουν το περιβάλλον μας και στην αντίληψή τους, όχι ως γεγονότα και περιστάσεις, αλλά ως εκδηλώσεις λεπτοφυών ενεργειών.
Μαθαίνοντας να διεισδύουμε στα εξωτερικά γεγονότα για να ανακαλύψουμε το νόημά τους, ρίχνουμε φως σε έναν κρυμμένο κόσμο, κι αυτό είναι κάτι που συμβάλλει στην διαδικασία της λύτρωσης. Ο φυσικός κόσμος είναι ένα σύμβολο εκείνου που λανθάνει στους εσωτερικούς κόσμους, τους οποίους πρέπει να παρατηρούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Η μελέτη του κόσμου των νοημάτων ανοίγει τελικά την πύλη που οδηγεί στην ίδια τη Ζωή ως καθαυτή ενέργεια. Η ομαδική υπηρεσία των Τριγώνων συνεισφέρει μέσω της εφέλκυσης του Φωτός και της Καλής Θέλησης στην λυτρωτική διαδικασία, στηρίζοντας όσους αναζητούν τον κόσμο του νοήματος και εργάζονται μέσα σε αυτόν.
1. Μαθητεία στην Νέα Εποχή, Τόμ. ΙΙ, σελ.141