Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ - Ιούνιος 2021
«Οι τρεις λέξεις: τροποποιώ, εξειδικεύω και προσαρμόζω, έχουν συγκεκριμένη αναφορά στους τρεις κόσμους όπου πρέπει να εκδηλωθεί το Σχέδιο» (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τόμος II, σελ. 390). Ένας συμβιβασμός, στην κοινή του έννοια, αναφέρεται σε μια συμφωνία μεταξύ δύο μερών, η οποία δεν ικανοποιεί πλήρως καμιά από τις δύο πλευρές. Εντούτοις, αυτό που επιζητούμε είναι η ανύψωση της σημασίας και οπωσδήποτε πέρα από την επικέντρωση σε εκείνο που ευχαριστεί ή δυσαρεστεί την προσωπικότητα. Ανατρέχοντας στην σημασία που είχε η λέξη στις αρχές του 15ου αιώνα, διαπιστώνουμε ότι ο συμβιβασμός αφορά μια «κοινή υπόσχεση για αποδοχή της απόφασης ενός αμερόληπτου μεσολαβητή». Αυτό μας δίνει μια ιδέα για το πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τον συμβιβασμό με πνευματικούς όρους. Θα προτείναμε ότι, από τη σκοπιά του πνεύματος, ο διαμεσολαβητής ή ο κριτής είναι η Αλήθεια ή αυτή τούτη η Πραγματικότητα. Αυτό προϋποθέτει, ότι στην ανώτερη σημασία του ο συμβιβασμός είναι η αναγνώριση της υπόσχεσης, της δυνατότητας που υπάρχει λανθάνουσα σε μια κατάσταση και η κοινή συμφωνία από εκείνους που το αναγνωρίζουν, να προσπαθήσουν να εκπληρώσουν αυτήν την δυνατότητα.
Όταν εξετάζουμε αυτό που επιζητά να εκπληρώσει το δίκτυο των Τριγώνων, δηλαδή, την αλλαγή του πλανητικού αιθερικού φορέα από ένα δίκτυο τετραγώνων σε ένα δίκτυο τριγώνων, μπορούμε να δούμε την ανάδυση του τελικού αποτελέσματος ενός τέτοιου πνευματικού συμβιβασμού. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από μια πλήρη ανακαίνιση του πλανητικού αιθερικού οργανισμού και την δημιουργία μιας πιο ελεύθερης κυκλοφορίας της παγκόσμιας ζωής. Από μια άλλη άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι η υπόσχεση που δίνουν μεταξύ τους τα μέλη των Τριγώνων, με την προσπάθειά τους να πραγματώσουν αυτόν τον θαυμάσιο μετασχηματισμό, τροποποιώντας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις και προσαρμόζοντας την δική τους αίσθηση όσον αφορά την θεμελιώδη σημασία των σχέσεων. Διότι, οι τριγωνικές σχέσεις, εάν είναι πλήρως ισοσταθμισμένες και απαλλαγμένες από την προσωπικότητα –με άλλα λόγια, αληθινές σχέσεις ψυχής προς ψυχή και ψυχών προς ψυχές– είναι οι υπέρτατοι παράγοντες της ελεύθερης κυκλοφορίας φωτός και αγάπης.
Υπάρχει μια άλλη έννοια με βάση την οποία μπορούμε να σκεφθούμε ότι το έργο των Τριγώνων συνδέεται με τον πνευματικό συμβιβασμό. Κάθε άτομο που αισθάνεται έλξη προς αυτό το έργο ενδέχεται να είναι, επίσης, ευαίσθητο στην αναγνώριση ότι η ζωή του πνεύματος θα μπορούσε να εκφραστεί στον κόσμο ακόμη πληρέστερα. Ωστόσο, αυτή η αντίληψη πρέπει να ισορροπεί, ταυτόχρονα με την αναγνώριση ότι η κυκλική ευκαιρία και το τρέχον βάρος του ατομικού και συλλογικού κάρμα μπορεί να μην επιτρέπουν ακόμη αυτήν την πλήρη έκφραση. Έτσι, κάθε άτομο στο δίκτυο των Τριγώνων αναλαμβάνει τον ενδιάμεσο ρόλο του διαμεσολαβητή και γίνεται ένα σημείο δυναμικής έντασης μεταξύ «ουρανού» και «γης». Η συμμετοχή στην παγκόσμια τριπλή δομή του Τριγώνου μπορεί να συμβάλει στην σταθεροποίηση αυτής της δύσκολης πράξης εξισορρόπησης και στην διευκόλυνση της διανομής ανωτέρων ενεργειών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την κατάκτηση της τέχνης του πνευματικού συμβιβασμού στην ατομική μας ζωή, μπορούμε να συμβάλουμε, όλοι από κοινού, στην εκπλήρωση της μεγάλης υπόσχεσης, η οποία είναι συνυφασμένη με την δομή της Γης, μετασχηματίζοντάς την σε έναν ιερό πλανήτη.