Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Οι γοργές εξελίξεις στην τεχνολογία του φωτός είναι ένα σύμβολο του φωτός της ψυχής, που διαρκώς αναπτύσσεται στην ανθρώπινη συνείδηση. Καθώς η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη και όσο το φως αυξάνει στην σκέψη της ανθρωπότητας τόσο πιο όμορφος και εκλεπτυσμένος θα αποβαίνει ο φωτισμός του φυσικού πεδίου. Υπάρχει, βέβαια, ακόμη πολύς δρόμος μπροστά, και η ακόλουθη παρατήρηση του Θιβετανού εδώ και πάνω από 60 χρόνια παραμένει επίκαιρη μέχρι σήμερα. Έγραφε, ότι «Οι τάσεις της ανθρώπινης επιθυμίας και σκέψης δεν είναι αυτή την εποχή ανώτερης τάξης και ... η τεράστια συσσώρευση εντόμων που λυμαίνονται τώρα τον πλανήτη μας και προκαλούν αυξημένο ενδιαφέρον στον επιστήμονα, το γεωπόνο κι όλους όσους ασχολούνται με την ευημερία του ανθρώπινου ζώου, είναι άμεσο αποτέλεσμα της καταστάλαξης της σκέψης».

Η εκπληκτική αυτή δήλωση αποκαλύπτει την αμεσότητα της σχέσης ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και τον φυσικό κόσμο. Τα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης βρίσκονται επίσης σε αναζήτηση μεγαλύτερου φωτός, όπου η ποιότητα της ανθρώπινης σκέψης είτε υποστηρίζει είτε παρεμποδίζει τον σκοπό τους. Για να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο η πορεία της ανθρώπινης σκέψης προς την πνευματικότητα θα μπορούσε να βάλει τέλος στις επιβλαβείς επιδημίες των εντόμων, φέρνοντας ομορφιά και αρμονία στο πλανητικό οικοσύστημα, ας αναλογιστούμε τα λαμπρά χρώματα στα φτερά της πεταλούδας. Σύμφωνα με τον Ρούντολφ Στάινερ, το νήμα της ουσίας από το οποίο η κάμπια κατασκευάζει το κουκούλι της, βγάζοντάς το μέσα από το ίδιο της το σώμα, συγχωνεύεται με πνευματικά υποδείγματα δύναμης που ενυπάρχουν στην ηλιαχτίδα. Μέσα σε αυτό το φυλακισμένο στην χρυσαλίδα πνευματικό φως μια νέα ύπαρξη γεννιέται η οποία ανυψώνεται πετώντας σαν ένα πλάσμα του ήλιου.

Πάντοτε υπό την επίδραση των πνευματικών δυνάμεων που βρίσκονται παγιδευμένες  εντός του φωτός παράγεται χρώμα κι αυτό εμφανίζεται εντυπωσιακά στα φτερά της πεταλούδας. Πρόκειται για την κατώτερη αντιστοιχία του τρόπου με τον οποίο η ψυχή χρωματίζει το δικό της σώμα έκφρασης στο νοητικό πεδίο. Εδώ, το φως του πνευματικού ήλιου συγχωνεύεται με την αποκαθαρμένη ουσία της διανοητικής ζωής του μαθητή. Η διαδικασία αυτή μπορεί να λάβει χώρα αποκλειστικά στην περίπτωση ενός ατομικοποιημένου ανθρώπου στον οποίο μια όψη της εγωικότητας –στην οποία αναφερόμαστε σαν «Εγώ»–  κατοικεί στο φυσικό πεδίο της συνείδησής του που παράγει την σκέψη. Γι αυτό η ομαδική ψυχή σε όλα τα υπανθρώπινα  είδη εργάζεται εξωτερικά με κάθε μορφή ζωής σε συνεργασία με το ηλιακό φως, χρωματίζοντας και εξωραΐζοντας τη φύση της μορφής, πράγμα που κατ’ επέκταση διεγείρει και εξευγενίζει το αναπτυσσόμενο σημείο συνείδησης στα εσωτερικά πεδία.  

Καθώς ο μαθητής εξαγνίζει την κατάσταση συνείδησης του ‘Εγώ’, μετατρέπεται σε  πνευματικό ήλιο που ακτινοβολεί το φως του στα κατώτερα βασίλεια της φύσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο, μέσω συγχώνευσης με το φυσικό ηλιακό φως, επιταχύνεται η εξέλιξη των ομάδων ψυχών σε όλο το άπειρο πλήθος των ειδών της πανίδας και χλωρίδας που μοχθούν για την εκλέπτυνση της μορφικής φύσης τους. Και έτσι, μέσω μετουσίωσης της νοήμονος ζωής της ανθρωπότητας θα επέλθει η ανύψωση της ζωώδους, «κόκκινης, στα δόντια και στα νύχια, Φύσης» σε μια πιο αρμονική κατάσταση συνείδησης, διαδικασία της οποίας τα φτερά της πεταλούδας αποτελούν σύμβολο.

Καθώς εργαζόμαστε προς αυτή την εποχή, η γνώση ότι η ανθρώπινη συνείδηση είτε διαφωτίζει, εξωραΐζει και εναρμονίζει τον φυσικό κόσμο είτε τον σκοτεινιάζει, τον καταστρέφει και αυξάνει την εσωτερική διαμάχη,  χρησιμεύει σαν τροφή για σκέψη σε κάθε ανατείνοντα εσωτεριστή. Είναι το βαθύτερο νόημα κρυμμένο στα λόγια του Θιβετανού που παρατέθηκαν στην επιστολή του περασμένου μήνα, ότι  «το μαγικό έργο και τα επόμενα 2500 χρόνια θα φέρουν τόσο μεγάλη αλλαγή κάνοντας εφικτή την πραγματοποίηση τόσων πολλών λεγόμενων “θαυμάτων” ώστε ακόμη και η εξωτερική εμφάνιση του κόσμου θα μεταβληθεί βαθιά» (Εσωτερική Ψυχολογία, Τ. Ι, σ. 83).

Το λαμπρό και εύθραυστο φτερούγισμα της πεταλούδας στον αέρα αποτελεί ένα σύμβολο για τον κόσμο που θα έρθει σε ύπαρξη όταν η ανθρωπότητα αποκτήσει μια φωτισμένη κατάσταση συνείδησης και επομένως προχωρήσει στον μετασχηματισμό της φύσης. Και ακριβώς όπως η κάμπια υφαίνει το κουκούλι μέσα από το οποίο ξεπροβάλλει η πεταλούδα και βγαίνει στον αέρα, έτσι και ο μαθητής υφαίνει μέσα στο φως, χρωματίζοντας το εγωικό του σώμα και γνέθοντας την γέφυρα του ουράνιου τόξου δια μέσου του νοητικού μέσα στον αέρα του βουδικού πεδίου. Αυτός είναι ο λόγος που ο διαλογισμός πάνω στην πεταλούδα διεγείρει την όψη του νου, και ο λόγος που ο Θιβετανός έδωσε σε έναν από τους μαθητές του την ακόλουθη «μαγική φράση» για την ανάπτυξη του νοητικού του σώματος:

«Σαν μια χρυσή πεταλούδα που πετά στο πρόσωπο του ηλίου, ισορροπώ πάνω στο πέταλο του λωτού της γης. Φτερουγίζω· στέκομαι για μια μικρή στιγμή κι έπειτα πετώ – προς τη χρυσή ατραπό που οδηγεί στον ήλιο» (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τ. Ι, σ. 460).

Προσαρμοσμένος από μία μηνιαία επιστολή της Σχολής Αρκέην.