Ιανουάριος 2007

Ο άνθρωπος είναι μια ζώσα οντότητα, ένας συνειδητός υιός του Θεού (μια ψυχή) που κατέχει ένα ζωώδες σώμα. Εδώ είναι το ζήτημα. Έχει συνεπώς τη φύση κρίκου κι όχι χαμένου κρίκου. Συνενώνει μέσα του τα αποτελέσματα της εξελικτικής διαδικασίας όπως προχώρησε στη διάρκεια των περασμένων αιώνων και φέρνει σε επαφή με το εξελικτικό αυτό αποτέλεσμα ένα νέο παράγοντα, εκείνον της ατομικής, αυτο-συντηρούμενης και αυτο-γιγνώσκουσας όψης. Η παρουσία αυτού του παράγοντα και αυτής της όψης διαφοροποιεί τον άνθρωπο απ’ το ζώο. Η όψη αυτή παράγει στην ανθρωπότητα μια συνείδηση αθανασίας, μια αυτεπίγνωση και μια εγωκεντρικότητα που κάνουν αληθινά τον άνθρωπο να εμφανίζεται κατ’ εικόνα του Θεού. Η έμφυτη και κρυφή αυτή δύναμη δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να υποφέρει, την οποία δεν διαθέτει κανένα ζώο, αλλά του χαρίζει επίσης την ικανότητα να δρέπει τα οφέλη αυτής της εμπειρίας στον κόσμο της διανόησης. Η ίδια αυτή ικανότητα εκδηλώνεται στο ζωικό βασίλειο εμβρυακά στον κόσμο των ενστίκτων. Το ιδιάζον αυτό γνώρισμα της ανθρωπότητας της χαρίζει τη δύναμη να νιώθει τα ιδεώδη, ν’ αποτυπώνει το κάλλος, ν’ αντιδρά αισθησιακά στη μουσική και ν’ απολαμβάνει το χρώμα και την αρμονία. Είναι το θείο αυτό κάτι που καθιστά το ανθρώπινο γένος άσωτο υιό που σκίζεται μεταξύ της επιθυμίας για την εγκόσμια ζωή, για αποκτήματα και εμπειρία και της ελκτικής δύναμης εκείνου του κέντρου ή οίκου, απ’ το οποίο ήλθε. (Εσωτερική Ψυχολογία, Τομ. Ι, σσ. 311-12 - αγγλικό)