Mάϊος 2007

Ποια είναι η άμεση αποκάλυψη την οποία οι μυημένοι και οι μαθητές του κόσμου επιδιώκουν να φέρουν στην ανθρωπότητα; Ποια όψη της ουσιώδους αυτής ενότητας επιχειρούν να καταστήσουν απλή και καταφανή; Ένα απ’ τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο είναι να πούμε (όπως, λόγου χάρη, ο Κρισναμούρτι) ότι η ζωή είναι μία· ότι δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο ενότητα. Είναι μια τετριμμένη διατύπωση μιας πολύ αρχαίας αλήθειας και αποτελεί σήμερα αποκρυφιστική κοινοτοπία. Αλλά η ζωή δεν είναι ακόμη μία στη συνείδηση, οσοδήποτε αληθινό κι αν είναι στην πραγματικότητα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι η ζωή είναι αγαπητική σύνθεση στη δράση και το γεγονός αυτό εκδηλώνεται ελάχιστα σήμερα. Έχουμε ζωή σε δραστηριότητα, αλλά η αγάπη που βασίζεται σε αντιληπτή ενότητα και οδηγεί σε εκφρασμένη σύνθεση, είναι ακόμη απούσα. Το όραμά της είναι ωστόσο στον ορίζοντα πολλών, γιατί στις μέρες μας πολλοί αποκτούν όραση και το φως διαχύνεται. Η αποκάλυψη θα έλθει όταν οι παγκόσμιοι μαθητές και μυημένοι θα έχουν τελειοποιήσει την τέχνη της αποκάλυψης.

Το έργο μπροστά είναι απλό. Αυτή την εποχή η σημαντική όψη της βασικής εναδικότητας που υπόκειται όλων των μορφών και πρέπει αμέσως να τονίσουν οι σημερινοί εργάτες, είναι το γεγονός του βασιλείου του Θεού, της πλανητικής Ιεραρχίας. Οι πολίτες αυτού του βασιλείου και τα μέλη αυτής της Ιεραρχίας συγκεντρώνονται από κάθε έθνος, κάθε πολιτικό κόμμα, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε θρησκευτική λατρεία ή αίρεση και κάθε οργάνωση –άσχετα με τους εκφρασμένους αντικειμενικούς τους σκοπούς– και η καθολικότητα του πεδίου από το οποίο προβάλλουν αυτοί οι άνθρωποι, καταδεικνύει την υποκείμενη ενότητά τους. Όταν η ενότητα αυτή προσλάβει επαρκείς διαστάσεις στα μάτια του ανθρώπινου γένους, θα επακολουθήσει μια πραγματική σύνθεση. (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 299-300 - αγγλικό)