Απρίλιος 2008

Η ζωή του μαθητή προχωρεί διαμέσου στιγμών κρίσης. Οι κρίσεις αυτές προκαλούν δύο αποτελέσματα:

1. Την ένταση της έφεσης, αν ο μαθητής βρίσκεται ακόμη στη Δοκιμαστική Ατραπό ή την ένταση της φώτισης, αν ο μαθητής προσεγγίζει την Ατραπό της Αποδεγμένης Μαθητείας ή βρίσκεται πάνω στην καθαυτή Ατραπό.

2. Την επίτευξη μιας πιο σταθερής στάσης απόσπασης, βασισμένης σε συνειδητή απάρνηση της προσωπικότητας, σε ορθό προσανατολισμό της προσωπικότητας στην ψυχή (που είναι ο μόνος Διδάσκαλος, το Φως της Ζωής) και στην Ιεραρχία των Υπηρετών. Θα προκαλέσουν συνεπώς μια αυξανόμενη δύναμη ελέγχου από την ψυχή – τον Έναν που δε γνωρίζει προσκόλληση και που στέκει ενωμένος με όλες τις ψυχές σ’ όλες τις μορφές. (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ Ι, σ. 663 - αγγλικό)