Δεκέμβριος 2009

Ο τρίτος κίνδυνος εναντίον του οποίου πρέπει να προφυλάσσεται ο ζηλωτής είναι να καταληφθεί από τις δικές του ενσωματωμένες ιδέες, είτε είναι προσωρινά ορθές είτε βασικά λανθασμένες. Μην ξεχνάτε ότι όλες οι ορθές ιδέες έχουν φύση προσωρινή και πρέπει τελικά να πάρουν θέση σαν μερικώς ορθές και να δώσουν τη θέση τους στη μεγαλύτερη αλήθεια. Το γεγονός της ημέρας φαίνεται, αργότερα, σαν μέρος ενός μεγαλύτερου γεγονότος. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει συλλάβει μερικές από τις μικρότερες αρχές της Προαιώνιας Σοφίας τόσο καθαρά και να είναι τόσο πεπεισμένος για την ορθότητά τους, ώστε να λησμονεί το μεγαλύτερο σύνολο και να δομεί μια σκεπτομορφή για τη μερική αλήθεια που είδε, η οποία μπορεί ν’ αποβεί περιορισμός και να τον κρατήσει αιχμάλωτο και ν’ αναχαιτίσει την πρόοδό του. Είναι τόσο σίγουρος για την κατοχή της αλήθειας, ώστε δεν μπορεί να δει την αλήθεια κανενός άλλου. Μπορεί να είναι τόσο πεπεισμένος για την πραγματικότητα της δικής του ενσωματωμένης έννοιας σχετικά με το ποια μπορεί να είναι η αλήθεια, ώστε λησμονεί τους δικούς τους εγκεφαλικούς περιορισμούς κι ότι η αλήθεια έφθασε σ’ αυτόν μέσω της ψυχής του κι επομένως είναι χρωματισμένη από την ακτίνα του κι ότι δομήθηκε αργότερα σε μορφή από τον προσωπικό χωριστικό νου του. Δε ζει παρά για τη μικρή αυτή αλήθεια· δεν μπορεί να δει άλλη· επιβάλλει τη σκεπτομορφή του σε άλλους ανθρώπους, γίνεται ένας μανιακός φανατικός κι έτσι νοητικά ανισόρροπος, ακόμη κι όταν ο κόσμος τον θεωρεί υγιή. (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σσ. 489-90 - αγγλικό)