ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ο Χριστός και η Ερχόμενη Νέα Εποχή
Καθώς φθάνουμε στο τέλος της μελέτης μας για τον κόσμο σήμερα και για τις κυριαρχούσες ακτίνες του που εργάζονται μέσω των εθνών και ρυθμίζουν τους λαούς, υπάρχει ένα τελικό σημείο που θα ήθελα ν’ αναφέρω· βρίσκεται στο βασίλειο της θρησκείας και αφορά τη σημασία των Χριστουγέννων. Από την ίδια τη νύκτα του χρόνου, όπως καλά ξέρετε, η περίοδος κατά την οποία ο ήλιος κινείται πάλι προς το βορρά, θεωρήθηκε σαν εορταστική εποχή· για χιλιάδες χρόνια συνδέθηκε με την έλευση του Θεού-Ηλίου για να σώσει τον κόσμο, να φέρει φως και ευφορία στη Γη και δια του έργου του Υιού του Θεού να φέρει ελπίδα στην ανθρωπότητα. Η εποχή των Χριστουγέννων θεωρείται απ’ όσους δε γνωρίζουν κάτι περισσότερο, σαν μοναδική Εορτή του Χριστού κι αυτό το τονίζουν οι Χριστιανικές εκκλησίες και το επιβεβαιώνουν οι κληρικοί. Είναι συγχρόνως σωστό και λανθασμένο. Ο Ιδρυτής της Χριστιανικής Εκκλησίας –ο ένσαρκος Θεός– επωφελήθηκε απ’ αυτή την περίοδο και ήρθε σε μας στο σκοτάδι του χρόνου κι εγκαινίασε μια νέα εποχή της οποίας το φως ήταν ο διακριτικός φθόγγος. Αυτό αληθεύει από διάφορες σκοπιές, ακόμα κι από την καθαρά φυσική, γιατί σήμερα έχουμε ένα φωτισμένο κόσμο· παντού βλέπουμε φώτα και οι σκοτεινές σαν πίσσα νύχτες των αρχαίων χρόνων εξαφανίζονται γοργά. Το φως κατήλθε επίσης στη γη με τη μορφή του «φωτός της γνώσης». Σήμερα η εκπαίδευση που έχει σαν σκοπό να οδηγήσει όλους τους ανθρώπους σ’ ένα «φωτισμένο δρόμο», είναι ο βασικός τόνος του πολιτισμού μας κι αποτελεί την κύρια απασχόληση όλων των χωρών. Η κατάργηση του αναλφαβητισμού, η ανάπτυξη μιας αληθινής κουλτούρας και η διακρίβωση της αλήθειας σ’ όλα τα πεδία της σκέψης και της έρευνας έχουν υπέρτατη σημασία για όλες τις χώρες.
Έτσι όταν ο Χριστός διακήρυξε (όπως ασφαλώς έκανε) μαζί με όλους τους παγκόσμιους Σωτήρες και τους Ηλιακούς-Θεούς ότι ήταν το Φως των κόσμων, εγκαινίασε μια θαυμαστή περίοδο κατά την οποία η ανθρωπότητα φωτίστηκε πλατιά και καθολικά. Η περίοδος αυτή χρονολογείται απ’ την Ημέρα των Χριστουγέννων, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, στην Παλαιστίνη. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες τις Ημέρες των Χριστουγέννων και η εκπορευθείσα επίδρασή της ήταν δυναμικότερη από κάθε προηγούμενη άφιξη ενός Κομιστή Φωτός, γιατί η ανθρωπότητα ήταν περισσότερο έτοιμη για το φως. Ο Χριστός ήρθε στο ζώδιο των Ιχθύων – το ζώδιο του θείου Μεσολαβητή με την ανώτερη έννοια ή του μέντιουμ με την κατώτερη· είναι το ζώδιο πολλών παγκόσμιων Σωτήρων κι εκείνων των Αποκαλυπτών της θειότητας που εγκαθιδρύουν τις παγκόσμιες σχέσεις. Θα ήθελα να σημειώσετε αυτή τη φράση. Η κύρια ώθηση που οδηγεί τον Χριστό σ’ ένα ειδικό έργο ήταν η επιθυμία να εδραιώσει ορθές ανθρώπινες σχέσεις· είναι επίσης η επιθυμία –αντιληπτή ή μη αντιληπτή– της ανθρωπότητας και ξέρουμε ότι κάποια μέρα η Επιθυμία όλων των εθνών θα έλθει, ότι οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις θα εμπεδωθούν παντού κι ότι η καλή θέληση θα συνεργήσει σ’ αυτή την εκπλήρωση, οδηγώντας σε ειρήνη σε όλες τις χώρες κι ανάμεσα σ’ όλους τους λαούς.
Από αιώνων, η Ημέρα των Χριστουγέννων αναγνωρίσθηκε και τηρήθηκε σαν εποχή μιας νέας έναρξης, καλύτερων ανθρώπινων επαφών και πιο ευτυχισμένων σχέσεων μεταξύ οικογενειών και κοινοτήτων. Όμως, όπως ακριβώς οι εκκλησίες ξέπεσαν σε μια βαθιά υλιστική παρουσίαση του Χριστιανισμού, έτσι και η απλή Ημέρα των Χριστουγέννων που θα έπρεπε να χαροποιεί την καρδιά του Χριστού, εκφυλίσθηκε σε ένα όργιο σπατάλης, απόκτησης αγαθών και θεωρείται σαν περίοδος που είναι «ευνοϊκή για το εμπόριο». Πρέπει συνεπώς, να θυμόμαστε ότι όταν οποιαδήποτε φάση μιας εμπνευσμένης απ’ τη ζωή θρησκείας ερμηνεύεται εντελώς υλιστικά, όταν οποιοσδήποτε πολιτισμός και κουλτούρα χάνουν την αίσθηση των πνευματικών αξιών και ανταποκρίνεται, κυρίως, στις υλικές αξίες, τότε έχει εξυπηρετήσει τη χρησιμότητά του και πρέπει να φύγει κι αυτό για τα συμφέροντα της ίδιας της ζωής και της προόδου.
Το μήνυμα της γέννησης του Χριστού αντηχεί πάντα νέο αλλά δεν κατανοείται σήμερα. Η έμφαση στη διάρκεια της Υδροχοϊκής Εποχής, της εποχής στην οποία εισερχόμαστε ταχέως, θα μετατοπισθεί απ’ τη Βηθλεέμ στην Ιερουσαλήμ και από το νήπιο Σωτήρα στον Αναστάντα Χριστό. Οι Ιχθείς είδαν για δύο χιλιάδες χρόνια την εξάπλωση του φωτός· ο Υδροχόος θα δει το Ανυψούμενο Φως και για αμφότερα αιώνιο σύμβολο είναι ο Χριστός.
Η αρχαία ιστορία της Γέννησης θα παγκοσμιοποιηθεί και θα ιδωθεί σαν η ιστορία κάθε μαθητή και μυημένου που λαμβάνει την πρώτη μύηση και στην εποχή και τον τόπο του καθίσταται υπηρέτης και φωτοδότης. Στην Υδροχοϊκή Εποχή θα λάβουν χώρα δύο σημαντικές αναπτύξεις:
- Η Μύηση της Γέννησης θα ρυθμίζει παντού την ανθρώπινη σκέψη και έφεση.
- Η θρησκεία του Αναστάντος Χριστού κι όχι του νεογέννητου Χριστού ή του σταυρωμένου Χριστού θα είναι ο διακριτικός βασικός τόνος.
Σπάνια γίνεται αντιληπτό ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε κάθε χώρα έχουν λάβει ή ετοιμάζονται να λάβουν την πρώτη αυτή μύηση που ονομάζεται Γέννηση στη Βηθλεέμ, τον Οίκο του Άρτου. Η ανθρωπότητα, ο παγκόσμιος μαθητής είναι, πλέον, έτοιμη γι’ αυτή. Ενδείξεις της ακρίβειας της παραπάνω δήλωσης μπορούν να ιδωθούν στον αναπροσανατολισμό των ανθρώπων παντού σε πράγματα πνευματικά, στο ενδιαφέρον τους για το ανθρώπινο καλό και την ανθρώπινη ευημερία, στην επιμονή που δείχνουν στην αναζήτησή τους για φως και στον πόθο και την επιθυμία τους για αληθινή ειρήνη, βασισμένη σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις που εφαρμόζονται με καλή θέληση. Αυτή η «διάνοια εν Χριστώ» μπορεί να ιδωθεί στην εξέγερσή τους εναντίον της υλιστικής θρησκείας και στην πλατιά προσπάθεια που παρατηρείται στην Ευρώπη κι αλλού να επιστραφεί η γη (η Μητέρα-Γη, η αληθινή Παρθένος Μαρία) στο λαό. Μπορεί να ιδωθεί στη διαρκή κίνηση ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο από τόπο σε τόπο, που συμβολίζεται στην ιστορία του Ευαγγελίου απ’ το ταξίδι της Μαρίας με το νήπιο Ιησού στην Αίγυπτο.
(Το Πεπρωμένο των Εθνών, σσ. 147-153 - αγγλικό)