ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ

Υπάρχει πάντα η επιλογή δυο οδών και είναι μια επιλογή που πρέπει, για τον άνθρωπο, να γίνεται με την ελεύθερη βούλησή του.

(Επανεκτύπωση από το περιοδικό The Beacon, Σεπτέμβριου-Οκτωβρίου 1989

της Sarah McKechnie

Το μυστήριο της κατάβασης ή «πτώσης» στην Γη των επαναστατών αγγέλων—των ηλιακών αγγέλων ή αγκνισβάτας— λέγεται ότι είναι ένα μυστήριο που υπαινίσσονται οι Γραφές και είναι το μυστικό των αιώνων (Εσωτερική Ψυχολογία, ΙΙ, σελ. 93). Γι' αυτό δεν είναι περίεργο που υπάρχει τόση σύγχυση και παρανόηση που αφορά στους «πεπτωκότες αγγέλους» από τους οποίους ο Εωσφόρος είναι ο γνωστότερος αντιπρόσωπός τους.

Το μυστικό των «πεπτωκότων αγγέλων» είναι ουσιαστικά το μυστήριο που βρίσκεται πίσω από αυτό το ίδιο το Σχέδιο της εξέλιξης, επειδή λόγω της προθυμίας των ηλιακών αγγέλων να «πέσουν», να θυσιάσουν τους εαυτούς τους προκειμένου να φέρουν φως στην αρχή του νου, σε αυτούς που ήταν τότε ζωάνθρωποι, σηματοδότησε την έναρξη της δράσης του μεγάλου Νόμου της Δυαδικότητας σύμφωνα με τον οποίο η μορφή της ύλης —αρνητικής και παθητικής— μπορεί να επιταχυνθεί από το πνεύμα. Αυτή η πράξη θυσίας, στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας, είναι ένα νήμα που υφαίνεται πάνω σε όλα τα μεγάλα γλυπτά και τις μυθολογίες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του μύθου του Προμηθέα, ο οποίος έκλεψε την φωτιά (νου) για τον άνθρωπο, καθώς και στη βιβλική ιστορία του Άσωτου υιού, ο οποίος εγκατέλειψε το σπίτι του πατέρα του για να ακολουθήσει την οδό της εμπειρίας στη ζωή της μορφής και των αισθήσεων — το ταξίδι στην «μακρινή χώρα».

Ο ρόλος των ηλιακών αγγέλων και η θυσία τους για την ανθρωπότητα έχει συζητηθεί αναλυτικά στο βιβλίο Μυστική Δοξασία της Ε.Π. Μπλαβάτσκι. Στην πραγματικότητα το 1887 το περιοδικό της Θεοσοφικής Εταιρίας πήρε το όνομα «Εωσφόρος» (Lucifer) σε μια προσπάθεια να υπάρξει μια κατανόηση γι' αυτόν που άδικα νομίζεται ως ένας μοχθηρός θυσιαστικός άγγελος

Το όνομα «Lucifer» δημιουργείται από δύο συνθετικά: Lux ή Lucis που σημαίνει φως και ferre (να φέρει)· οπότε Lucifer σημαίνει ακριβώς «ο φέρων το φως». Συνδέεται με τον πλανήτη Αφροδίτη στην Αποκάλυψη ΧΧΙΙ:16 όταν ο Χριστός λέει «Είμαι το άστρο της ανατολής», το οποίο είναι η Αφροδίτη, προαγγέλλοντας το πλήρες φωςτου Ήλιου — τον Υιό, τον Χριστό. Είναι ενδιαφέρον ότι ο ρόλος του «κομιστή του φωτός» συνδέεται με τον Ερμή — τον αγγελιοφόρο των θεών στην Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία. Στον Χριστιανισμό τον ρόλο αυτό έχει ο Αγ. Μιχαήλ, ο «Φύλακας Άγγελος» του Χριστού, σύμφωνα με τον Αγ. Θωμά. Η εσωτερική αλληλοσυσχέτιση του Φύλακα Άγγελου με τον Χριστό, διαφωτίζεται ακόμη περισσότερο με τη δήλωση του Θιβετανού διδάσκαλου, μαζί με τον οποίο η Αλίκη Μπέιλη συνεργάστηκε για να γράψει μια σειρά βιβλίων για την Προαιώνια Σοφία, ότι «ο Ερμής και ο Ήλιος είναι ένα».

Από την πλευρά του εσωτερισμού, ο ρόλος του «Φύλακα Άγγελου» μπόρεσε να γίνει εφικτός με την θυσία των ηλιακών αγγέλων, με την διαφύλαξη της αρχής του νου, ή αποκρυφιστικά, το πυρ, μέσω σταθερών επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων σε μορφή, μέχρι ο ζωάνθρωπος να γίνει σκεπτόμενος άνθρωπος και τελικά να αρχίσει να αφυπνίζεται στην αληθινή πνευματική του κληρονομιά: ανθρώπινο ον/θεϊκό ον.

Η αντίληψη του «αγγέλου επαναστάτη» φαίνεται να έχει τις ρίζες της πίσω στον ποιητή Τζον Μίλτον στο έργο του Paradise Lost (Χαμένος Πράδεισος),στο οποίο φαίνεται ότι παγίωσε στην ανθρώπινη αντίληψη την ιδέα της πτώσης των ηλιακών αγγέλων σαν μια πράξη αντίδρασης και που άρα έχασαν την θεότητά τους. («Το να κυριαρχείς χρειάζεται φιλοδοξία ακόμα και μέσω του Διαβόλου∙ Καλύτερα να είσαι βασιλιάςστην Κόλαση παρά να είσαι Υπηρέτης στον Παράδεισο»). Όμως το επαναστατικό πνεύμα και η επακόλουθη πρόκληση πόνου, δεν συναντάται στην Αφροδίτη όπως μας λέγεται από τον Θιβετανό. Το επαναστατικό πνεύμα υπάρχει αποκλειστικά στην Γη, καθώς ο Θιβετανός λέει ότι το επαναστατικό πνεύμα είναι η ποιότητα της τάσης αυτού του ίδιου του πλανητικού μας Λόγου, του «Θεϊκού Επαναστάτη». Ο Θιβετανός παραθέτει το παρακάτω Αρχαίο Σχόλιο:

Mπήκε στη ζωή και τη γνώρισε σαν θάνατο. Πήρε μορφή και πικράθηκε που τη βρήκε σκοτεινή. Βγήκε απ’ το μυστικό τόπο κι αναζήτησε τον τόπο του φωτός και το φως αποκάλυψε ό,τι ζητούσε λιγότερο. Eκλιπάρησε την άδεια να γυρίσει. Ζήτησε το Θρόνο ψηλά κι Eκείνον που καθόταν εκεί. Eίπε: «Δεν γύρεψα αυτό. Zήτησα ειρήνη, φως, ευκαιρία να υπηρετήσω, ν’ αποδείξω την αγάπη μου και ν’ αποκαλύψω τη δύναμή μου. Δεν υπάρχει φως. Δεν βρίσκω ειρήνη. Άσε με να γυρίσω». Όμως Aυτός που καθόταν στο Θρόνο δε γύρισε το κεφάλι. Φαινόταν σαν να μην προσέχει, ούτε να ακούει. Aλλά από την κατώτερη σφαίρα του σκότους και του πόνου ήρθε μια φωνή που κραύγασε: «Έδώ υποφέρουμε. Zητούμε το φως. Xρειαζόμαστε τη δόξα ενός εισερχόμενου Θεού. [Δεν μπορώ να βρω άλλες λέξεις από τις δύο τελευταίες για να εκφράσω το αρχαίο σύμβολο απ’ το οποίο μεταφράζω.] Aνέβασέ μας στον Oυρανό. Εισχώρησε, ω Kύριε, στον τάφο. Ύψωσέ μας στο φως και κάνε τη θυσία. Γκρέμισέ μας τον τοίχο της φυλακής και μπες στον πόνο. O Kύριος της Zωής γύρισε. Δεν του άρεσε, απ’ όπου και ο πόνος».    (Εσωτερική Ψυχολογία, ΙΙ, σελ. 98)

Το αμάρτημα της Χωριστικότητας

Αμαρτία και κακό υπάρχουν στη Γη. Ο Θιβετανός μας έχει πει ότι η μοναδική πραγματική αμαρτία είναι η αμαρτία της χωριστικότητας. Και με αυτή την έννοια μπορούμε να καταλάβουμε το πώς ο Εωσφόρος (Lucifer) ταυτίστηκε με τον σατανά, μια και ο αφυπνισμένος νους που χαρακτηρίζει το προχωρημένο στάδιο της ανθρωπότητας σήμερα είναι, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, το μέσον για την απελευθέρωση καθώς και για περισσότερη χωριστικότητα και περιορισμό.

Ο νους, που λειτουργεί και είναι ισχυρός δέκτης της ψυχής, μπορεί να γίνει παράγοντας μεγάλης αποκρυστάλλωσης και να ανυψώσει μεγάλα και ισχυρά τείχη χωριστικότητας. «O νους είναι ο φονιάς του Πραγματικού. Φονεύσετε τον φονιά», είναι η οδηγία προς τον ζηλωτή. Με αυτή την έννοια ο νους με το συμπαγές και αναλυτικό στοιχείο, γίνεται το καταφύγιο (και η παραγνωρισμένη φυλακή) της ιδεολογίας, που γίνεται όντως ικανή για τη διάπραξη του αμαρτήματος της χωριστικότητας, μέσω της προκατάληψης και του μίσους καθώς και της προθυμίας της να δεχτεί διαστρεβλωμένες και μισές αλήθειες.

Περισσότερη διευκρίνηση του ρόλου των ηλιακών αγγέλων μπορούμε να έχουμε καθώς λαμβάνουμε υπόψη την τέταρτη ακτίνα, της Αρμονίας μέσω διαμάχης και της πέμπτης ακτίνας της Γνώσης, καθώς και των πλανητών Ερμή και Αφροδίτης, μέσω των οποίων κατευθύνονται αντίστοιχα οι ενέργειές τους. Σχετικά με τον Ερμή, τον «Αγγελιοφόρο των Θεών», και την τέταρτη ακτίνα, της ρέουσας αρχής που συνδέει το Σχέδιο με τον θεϊκό Σκοπό, που γίνεται γνωστό στο βουδδικό επίπεδο ή αλλιώς στο επίπεδο της διορατικότητας, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Ερμής, με τον νου ή μάνας, που κυβερνήτης του είναι η Αφροδίτη μαζί με την πέμπτη ακτίνα. «Η Αφροδίτη ήταν ο θεματοφύλακας εκείνου που ονομάζουμε αρχή του Νου και την έφερε σαν ένα αγνό δώρο στην εμβρυακή ανθρωπότητα» όπως αναφέρεται στο βιβλίο Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις. Ή όπως είπε ο Βούδας, «Αγάπη είναι η απελευθέρωση του νου».

Και η πέμπτη ακτίνα, που κατευθύνεται από την Αφροδίτη και που είναι νοητική στην εκδήλωσή της, «Η πέμπτη αυτή ακτινική ενέργεια λειτουργεί σε σύνδεση με το Νόμο των Χασμάτων» και «Είναι επίσης υπεύθυνη για τη γοργή διαμόρφωση των μεγάλων ρυθμιστικών ιδεολογιών» (Αυτόθι, σελ. 602).

Αυτό μας θυμίζει ότι οι ηλιακοί άγγελοι οι οποίοι επέλεξαν την πτώση στην Γη, υποβλήθηκαν στον Νόμο της Δυαδικότητας έτσι ώστε η εξέλιξη των ανθρώπινων όντων να μπορέσει να εξαρτηθεί από την ανάπτυξη του νοητικού διαχωρισμού και της ελεύθερης βούλησης και, άρα, πάνω στην δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις και να επιλέγουν την ανώτερη οδό. Υπάρχει πάντα η επιλογή δυο διαδρομών και είναι μια επιλογή που για τα ανθρώπινα όντα πρέπει να κατευθύνεται από την ελεύθερη βούληση.

Η ουσία του νοητικού πεδίου είναι η πέμπτη ακτίνα, που κατευθύνεται από την Αφροδίτη, και επειδή το βασίλειο των αγγέλων εργάζεται με ουσία —με την όψη μορφή— έτσι και οι ηλιακοί άγγελοι έφεραν την ουσία του νου στους ανθρώπους εγκαθιδρύοντας έναν δεσμό, μεταξύ του αιτιατού σώματος της ψυχής πάνω στο πεδίο του νου — έναν δεσμό που διατηρείται μέχρι την τέταρτη μύηση και μετά αυτή η μη αναγκαία μορφή του αιτιατού σώματος,διαλύεται.

Επιπροσθέτως, η πέμπτη ακτίνα της Γνώσης και η δεύτερη ακτίνα της Αγάπης-Σοφίας, λέγεται ότι βρίσκονται υπερβολικά κοντά, γιατί η δεύτερη ακτίνα κυβερνά το τωρινό ηλιακό σύστημα και στην θυσία των «Φωτεινών» ηλιακών αγγέλων για χάρη των ζωανθρώπων, η όψη της δεύτερης ακτίνας, η σοφία αφυπνίστηκε, αφού «σοφία είναι γνώση που αποκτήθηκε με εμπειρία [η περιπέτεια του άσωτου υιού] και υλοποιείται με αγάπη». Γι' αυτό υπήρξε η κάθοδος των ηλιακών αγγέλων στην ουσία και έφεραν την κληρονομιά της εμπειρίας στο ξεδίπλωμα του θεϊκού Σχεδίου.

Επιστρέφοντας λοιπόν στην ιστορία του Άσωτου Υιού, προκειμένου να κατανοήσουμε τους βαθύτερους υπαινιγμούς των εμπειριών του Άσωτου Υιού, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι μόλις επέστρεψε στην πατρική κατοικία, ο πατέρας γεμάτος χαρά έτρεξε να τον αγκαλιάσει αφήνοντας τον μεγαλύτερο γιο, ο οποίος είχε μείνει από την αρχή στο σπίτι του πατέρα του, να νιώθει ζήλια και παραγνωρισμένος. Το ότι οι περιπέτειες στις «μακρινές χώρες» είναι μέρος του Θεϊκού Σχεδίου, φαίνεται να επαληθεύεται από το ακόλουθο απόσπασμα του Θιβετανού:

H παρόρμηση για θυσία, για εγκατάλειψη εκείνου για το άλλο, για την εκλογή ενός δρόμου ή γραμμής συμπεριφοράς κι έτσι της θυσίας ενός άλλου δρόμου, για να χάνουμε προκειμένου τελικά να κερδίσουμε – τέτοια είναι η υποκείμενη ιστορία της εξέλιξης. Aυτή χρειάζεται ψυχολογική κατανόηση. Eίναι μια διέπουσα αρχή της καθαυτής ζωής και διατρέχει σαν χρυσό όμορφο σχέδιο τα σκοτεινά υλικά από τα οποία κατασκευάζεται η ανθρώπινη ιστορία. Όταν κατανοηθεί αυτή η παρόρμηση για θυσία προκειμένου να νικήσουμε, να κερδίσουμε ή να σώσουμε αυτό που θεωρείται ποθητό, τότε θ’ αποκαλυφθεί ολόκληρο το κλειδί της ανέλιξης του ανθρώπου. Aυτή η τάση ή παρόρμηση είναι κάτι διαφορετικό από την επιθυμία, όπως κατανοείται και μελετάται σήμερα ακαδημαϊκά. Ό,τι πραγματικά υποδηλώνει είναι η ανάδυση εκείνου που είναι το πιο θείο στον άνθρωπο. Eίναι μια όψη της επιθυμίας, αλλά είναι η δυναμική, ενεργός πλευρά κι όχι η αισθαντική, αισθησιακή πλευρά. Eίναι το εξέχον χαρακτηριστικό της Θεότητας.

[ΕσωτερικήΨυχολογία, ΙΙ, σελ 97 (αγγλικό)]

Με την ενέργεια της πέμπτης ακτίνας, η οποία είναι «ουσιαστικά ένας φωτοδότης», η εξέλιξη της ανθρωπότητας επιταχύνθηκε, φέρνοντας μαζί της την κάθοδο της Βασιλείας του Θεού πάνω στη Γη ως αποτέλεσμα της ανόδου πολλών, που πήραν μύηση αυτή την εποχή.

Το γεγονός ότι στη Μυστική Δοξασία εξισώνεται η Αφροδίτη με την Γέα (Γη) και η αφυπνιζόμενη συνείδηση της θεωρίας της Γέας αναγνωρίζει ότι η Γη είναι ένας ζωντανός και ενιαίος οργανισμός, υπονοεί ότι η ανθρωπότητα πιθανόν τώρα να αρχίζει να αφυπνίζεται και να συνεργάζεται κάπως με τον λόγο για τον οποίο οι άγγελοι κατέβηκαν στην ύλη: για την σωτηρία της ουσίας και την αφύπνιση του νου στην μορφή ώστε ο Σκοπός της Θεότητας να μπορέσει να σημειωθεί και να εκφραστεί σε ουσία. Οι ηλιακοί άγγελοι «έπεσαν» με μια κίνηση επιλογής και υπέρτατης θυσίας, για χάρη της ανθρωπότητας. Αυτοί οι «Κύριοι της Γνώσης και Συμπόνιας και της ασταμάτητης εμμένουσας Αφοσίωσης» είμαστε εμείς, και εμείς με την σειρά μας πρέπει συνειδητά να επιλέξουμε να θέσουμε υπό τον έλεγχό μας την ενσαρκωμένη μας μορφή και να αναζητήσουμε τον Σκοπό και με αυτόν τον τρόπο να καταστήσουμε τη ζωή στην Γη ένα δώρο θυσίας στις κατώτερες ζωές που εξαρτώνται από την φροντίδα μας.

Ο Χριστός είπε, «Εγώ είμί ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός». Η υπόσχεση και η κληρονομιά της παρουσίας στη Γη όλων αυτών των «φωτοδοτών» μπορεί να συνοψιστεί στις παρακάτω λέξεις: Η Ε.Π. Μπλαβάτσκι έγραψε ότι «σε όλες τις αρχαίες κοσμογονίες το φως γενάται από το σκότος». Καί η Αλίκη Μπέιλη εξέφρασε μια παρόμοια αναγνώριση με τα παρακάτω λόγια: «Ο Διδάσκαλος Μ... προσθέτει σκοτάδι στο φως έτσι ώστε να εμφανίζονται τα αστέρια, γιατί στο φως τα αστέρια δεν λάμπουν, αλλά στο σκοτάδι το φως δεν διαχέεται, αλλά μόνο εστιασμένα σημεία ακτινοβολίας» (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σελ 170 - αγγλικό)