ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ, από τα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη
Η σημερινή πανδημία του κορωνοϊού είναι φυσικό να δημιουργεί πολλά ερωτηματικά στους σπουδαστές της Προαιώνιας Σοφίας και για αυτόν τον λόγο έχουμε συγκεντρώσει μια σειρά αποσπασμάτων σχετικές με το θέμα, από τα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη. Υπάρχουν πολλές αναφορές στο βιβλίο, Eσωτερική Θεραπευτική, που αφορούν το ζήτημα των ασθενειών της αναπνευστικής οδού και των πνευμόνων και ο κοροναϊός εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία, ωστόσο δεν έχουμε συμπεριλάβει τμήματα ειδικά για τη γρίπη και τη φυματίωση – αυτά τα θέματα μπορούν να ερευνηθούν στο διαδίκτυο. Μολονότι ο κορωνοϊός εμφανίζει ορισμένα κοινά συμπτώματα με τη γρίπη, μια σαφής διαφοροποίηση μεταξύ των δύο παρουσιάζεται σε αυτήν την αναφορά σχολίων του Tedros Adhanom Ghebreyesus, Γενικού Διευθυντή της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας. Επικεντρωνόμαστε εδώ σε ότι αναφέρεται ειδικά για τις επιδημίες και στη συνέχεια αφήνουμε τους σπουδαστές της Προαιώνιας Σοφίας να διαμορφώσουν τις δικές τους σκέψεις για την τρέχουσα πανδημία.
Στο τέλος των αποσπασμάτων παρέχεται ένας σύνδεσμος για τον Διαλογισμό Καλής Θέλησης σε όσους επιθυμούν να εντείνουν την εξάπλωση της καλής θέλησης αυτή τη χρονική περίοδο.
Από τα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη
Ένα γενικό σχόλιο παρουσιάζεται στο ακόλουθο απόσπασμα σχετικά τις επιδημίες και τη σχέση τους με την κατάσταση της αιθερικής ουσίας του πλανήτη:
«Οι ομαδικές ασθένειες και η εξάπλωση των κάθε είδους επιδημιών στις μάζες εδράζονται σε κάποια κατάσταση της αιθερικής ουσίας του πλανήτη. Αυτές οι ασθένειες που είναι γενικές, εθνικές, φυλετικές και πλανητικές βρίσκουν το δρόμο τους στο άτομο μέσω του αιθερικού του σώματος, αλλά δεν είναι τόσο προσωπικές στις συνέπειές τους». Εσωτερική Θεραπευτική (ΕΘ), σ. 25
Η Πνευματική Ιεραρχία είναι σε θέση να παίξει ρόλο στον έλεγχο των επιδημιών ως ένα βαθμό, ανάλογα με μία ευρεία κλίμακα παραγόντων όπως είναι το κάρμα και η ελεύθερη θέληση της ανθρωπότητας.
«Υπάρχει επίσης […] ένα μυστικό […] που σχετίζεται με τις επτά ακτίνες όπως εκφράζονται στο ανθρώπινο βασίλειο· η γνώση του μυστικού αυτού επιτρέπει στο Διδάσκαλο να ελέγχει τις επιδημίες και τις εξαπλωμένες ασθένειες· αυτό δε σας αφορά σήμερα. Συμπτωματικά η σχετική απαλλαγή από τις μάστιγες και τις επιδημίες που συνήθως ακολουθούν έναν πόλεμο, οφείλεται μερικά στη χρήση της επταπλής αυτής γνώσης από την Ιεραρχία και στην επιστημονική γνώση της ίδιας της ανθρωπότητας». (ΕΘ, σ. 598)
Παρόλο που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ως ποιο σημείο η Πνευματική Ιεραρχία μπορεί να ασκήσει έλεγχο σε αυτήν την επιδημία, μας δίνει μια σχετική ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι αυτό συμπορεύεται με την ανθρωπότητα όσο το επιτρέπει ο πνευματικός νόμος. Εντούτοις, τα ίδια τα μέλη της Ιεραρχίας βρίσκονται ακόμα στη διαδικασία εκμάθησης των μυστικών της φύσης συμπεριλαμβανομένου εκείνου του μυστικού που αναφέρεται στο ανωτέρω απόσπασμα:
«[…] υπάρχουν δύο ιεραρχικοί αξιωματούχοι –ο Μαχατσόχαν και ο Αντιπρόσωπός Του επί της έβδομης ακτίνας– οι Οποίοι κατέχουν σήμερα αυτό το μυστικό στην ολότητά του και υποβοηθούνται από πέντε άλλους Διδασκάλους στην εφαρμογή της αποκτηθείσας γνώσης. Οι πέντε αυτοί Διδάσκαλοι εργάζονται κυρίως με τη ντεβαϊκή εξέλιξη κι αυτή, όπως ξέρετε, συνδέεται με τη μορφή και στην ιδιαίτερη αυτή περίπτωση με τους θεραπευτές ντέβα. Τα επτά αυτά Μέλη της Ιεραρχίας βοηθούνται με τη σειρά Τους από έναν από τους Βούδδες Δράσης κι επίσης απ’ τον αντιπρόσωπο του Πνεύματος της Γης. Έτσι έχετε πάλι τους δύο, τους πέντε και κατόπιν τους επτά – μια διαφορετική αρίθμηση η οποία αθροιστικά ισούται με το εννέα που είναι ο αριθμός της μύησης. Η αριθμητική αυτή σχέση φέρνει τον άνθρωπο στο σημείο όπου “μυείται στο βασίλειο της τελειότητας και δε γνωρίζει πια οδύνες ή πόνους και ο νους του εκτρέπεται έτσι από εκείνο που είναι κάτω σ’ εκείνο που είναι πάνω”.
Ανέφερα αυτή τη φάση της σχέσης του ανθρώπινου γένους με το θέμα της υγείας για να σας δείξω πόσο λεπτοφυή κι εσωτερικά είναι τα ζητήματα με τα οποία ασχολούμαστε κι έτσι να δώσω στον ασθενή ατομικά μια αίσθηση αναλογίας όσον αφορά τις σωματικές του ασθένειες ή ακόμη και το θάνατό του». (ΕΘ, σ. 598-9)
Κάποιοι μυημένοι θεραπευτές εργάζονται με τις επιδημίες:
«Ορισμένοι θεραπευτές – λίγοι κι απομακρυσμένοι μεταξύ τους […] έχουν εδραιώσει μια σχέση με το πνεύμα της γης, τον Κυβερνήτη όλων των σεληνιακών κυρίων. Με ορισμένες φόρμουλες και με δεδομένο έναν ορισμένο βαθμό εκγύμνασης, αυτοί οι θεραπευτές μπορούν να επικαλεσθούν τη βοήθειά του και – στην πραγματικότητα – να το διατάξουν. Δε συνιστώ σε κανένα ενδιαφερόμενο σπουδαστή να συλλογισθεί πολύ πάνω σ’ αυτή τη γραμμή ή να επιχειρήσει να εδραιώσει κάποια επαφή ή να επικαλεσθεί τη βοήθειά του. Μόνο μυημένοι ανώτερου βαθμού μπορούν ν’ ασχοληθούν ακίνδυνα μ’ αυτό το ισχυρό ενελικτικό Στοιχειακό· το κάνουν μόνο σε περίπτωση επιδημικών και διεθνών καταστροφών, όπως ο παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο εμπλέκονται χιλιάδες χιλιάδων σωμάτων. Ένα άτομο που δεν είναι πολύ αναπτυγμένο και θα προσπαθούσε να εδραιώσει μια τέτοια επαφή θα κατόρθωνε ίσως να διεγείρει μόνο τους σεληνιακούς κυρίους του δικού του μικρού συστήματος σε τέτοια έκταση, ώστε η κατώτερη φύση του θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί υπερβολικά – συχνά μάλιστα μέχρι θανάτου». (ΕΘ, σ. 646-7)
Η δύναμη του πλανήτη να απορροφά τις αρνητικές δυνάμεις που απορρέουν από την ψυχολογική κατάσταση της ανθρωπότητας συχνά καταρρέει στον απόηχο των πολέμων.
«Η δύναμη της απορρόφησης με την οποία είναι προικισμένος ο πλανήτης είναι πολύ μεγάλη μέσα σε ορισμένα όρια· τα όρια αυτά προκαλούν, λόγου χάρη, επιδημίες σαν επακόλουθο του πολέμου. Τέτοιες επιδημίες έχουν σοβαρό αποτέλεσμα στην ανθρώπινη φυλή μετά το τέλος του κύκλου του πολέμου και αφού τερματισθεί η επακόλουθη επιδημία. Η ανθρωπότητα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη, δεν είχε αναλάβει πλήρως απ’ τις επιδημίες που ακολούθησαν την πρώτη φάση του παγκόσμιου πολέμου, όταν συνέβη η δεύτερη φάση. Τα ψυχολογικά αποτελέσματα συνεχίζονται· τα τραύματα και οι συνέπειες της δεύτερης φάσης του παγκόσμιου πολέμου θα διαρκέσουν για πενήντα χρόνια, ακόμη κι αν – λόγω της μεγαλύτερης επιστημονικής γνώσης του ανθρώπου – ο επιδημικός παράγοντας μπορεί απροσδόκητα να διατηρηθεί μέσα σε όρια. Αυτό ωστόσο παραμένει ακόμη αβέβαιο. Ο χρόνος μόνο θα δείξει κατά πόσο η ανθρωπότητα θα αντισταθμίσει με επιτυχία τις ποινές που η κακοποιημένη φύση είναι ικανή να επιβάλει». (ΕΘ, σ. 248-9)
Η σχέση των επιδημιών με το αιθερικό σώμα:
«1. […] η ασθένεια στο άμεσο αίτιο της μπορεί να ανιχνευθεί στο ατομικό αιθερικό σώμα όταν η δυσχέρεια είναι καθαρά τοπική, ή στο πλανητικό αιθερικό σώμα (ιδιαίτερα στο αιθερικό σώμα του τέταρτου βασιλείου της φύσης) όταν ενέχονται επιδημίες ή καταστάσεις όπως ο πόλεμος, που επηρεάζουν μεγάλες μάζες ανθρώπων.
2. Ότι το αιθερικό σώμα δεν έχει ως τώρα θεωρηθεί σαν υπαρκτό γεγονός από τη σκοπιά της ορθόδοξης ιατρικής, αν και υπάρχει μια σύγχρονη τάση έμφασης στη ζωτικότητα, στις ζωτικές ποιότητες των τροφών και στη χρήση βιταμινούχων προϊόντων για την επίτευξη ζωτικής ανταπόκρισης. Αυτό αποτελεί την πρώτη ένδειξη μιας μη αντιληπτής ανάγκης για αύξηση της δυναμικότητας του ζωτικού σώματος.
3. Ότι η κατάσταση του αιθερικού σώματος προδιαθέτει το άτομο στην ασθένεια ή τον προστατεύει απ’ αυτή, καθιστώντας τον άνθρωπο ανθεκτικό στην κρούση εκφυλιστικών ή επιδημικών παραγόντων, ή αποτυγχάνοντας να το κάνει λόγω ενδόμυχης αιθερικής αδυναμίας.
4. Ότι το αιθερικό σώμα είναι ο μηχανισμός της ζωτικής, πρανικής ζωής και “υποστηρίζει” ή υπόκειται του εξωτερικού, οικείου μηχανισμού του νευρικού συστήματος που τροφοδοτεί κι ενεργοποιεί όλα τα μέρη του φυσικού οργανισμού. Η υφιστάμενη σχέση μεταξύ των κέντρων, των νάντις και του όλου νευρικού συστήματος περιλαμβάνει το πεδίο της νέας ιατρικής και υποδεικνύει το νέο κύριο πεδίο έρευνας.
5. Ότι τα κύρια αίτια κάθε ασθένειας είναι δύο σε φύση:
α. Βρίσκονται πρώτα απ’ όλα στη διέγερση ή τη μη διέγερση των κέντρων. Αυτή συνεπάγεται απλά την υπερδραστηριότητα ή υποδραστηριότητα οποιουδήποτε κέντρου σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Όταν η ροή ενέργειας είναι ανάλογη με τις απαιτήσεις του φυσικού σώματος σε κάθε ιδιαίτερο στάδιο ανάπτυξης, τότε θα υπάρχει σχετική απαλλαγή από ασθένεια.
β. Δεύτερο βρίσκονται στο καρμικό αποτέλεσμα των τριών πλανητικών ασθενειών: Καρκίνου, Φυματίωσης, Συφιλιδικών νοσημάτων. Κάποια μέρα η ιατρική θα αντιληφθεί ότι πίσω από κάθε απλή ασθένεια (ασχέτως των αποτελεσμάτων δυστυχήματος ή πολέμου) βρίσκονται οι τρεις αυτές κύριες τάσεις στο ανθρώπινο σώμα. Αυτή είναι μια βασική και σημαντική δήλωση». (ΕΘ, σσ. 274-5)
Η σχέση ανάμεσα στην εξελισσόμενη κατάσταση συνείδησης της ανθρωπότητας και την ασθένεια:
«Η ασθένεια θα εξαφανισθεί μόνο όταν η ψυχή, συνειδητά και με τη συνεργασία της προσωπικότητας, δομεί το ναό του σώματος κι έπειτα τον διατηρεί γεμάτο φως· η δόμηση αυτή είναι ωστόσο μια επιστημονική διαδικασία και στα πρώτα στάδια της μαθητείας (που είναι η περίοδος κατά την οποία η ψυχή αρχίζει να αδράχνει το όργανό της, την προσωπικότητα) οδηγεί αναπόφευκτα σε σύγκρουση, αυξημένη ένταση και συχνά σε επιδείνωση της ασθένειας και της δυσαρμονίας. Αυτή η δυσαρμονία και η ασθένεια οδηγούν σε αναπόφευκτη δυσχέρεια και στα επακόλουθα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά θα ξεπερασθούν –αλλά στο μεσοδιάστημα της προσαρμογής– ενώ καταγράφονται και εκφράζονται, θα υπάρχει μεγάλη δυσφορία, φυσική και ψυχολογική, με όλες τις μεγάλες και μικρές δυσχέρειες τις οποίες φαίνεται να κληρονομεί η ανθρωπότητα.
Στην υπανάπτυκτη ανθρωπότητα η σύγκρουση (από τη σκοπιά της συνείδησης) είναι πρακτικά ανύπαρκτη· έχετε μικρότερη προδιάθεση στις λεπτοφυέστερες ασθένειες που προέρχονται από τα τρία αλληλοσυμπλεκόμενα συστήματα, όμως τη ίδια στιγμή μια πολύ μεγαλύτερη ανταποκριτικότητα στις τρεις εγγενείς ασθένειες, στις μολυσματικές και μεταδοτικές νόσους και στις μεγάλες επιδημίες που σαρώνουν έθνη και μεγάλες πλανητικές περιοχές. Καθώς η ανθρωπότητα αναπτύσσεται, οι ασθένειες γίνονται περισσότερο προσωπικές (αν μπορώ να το εκφράσω μ’ αυτό τον τρόπο) και δε σχετίζονται τόσο σαφώς με τις αγελαίες ή μαζικές συνθήκες. Ανακύπτουν στα ίδια τα πρόσωπα και παρότι μπορεί να σχετίζονται με τις μαζικές ασθένειες, βασίζονται σε ατομικά αίτια». (ΕΘ, σσ. 192-93)
Μια σειρά από ασθένειες είναι περιβαλλοντικές και επιδημικές:
«[…] ένας αριθμός ασθενειών είναι περιβαλλοντικές ή επιδημικές· στο συντονισμό του ατόμου με δηλητηριώδη ρεύματα που εκπορεύονται απ’ το παγκόσμιο μίσος ή από ψυχολογικά συμπλέγματα με μερικά από τα οποία ασχοληθήκαμε ήδη και στις ασθένειες (αν μπορώ να τις ονομάσω έτσι) που είναι ενδογενείς στην ύλη από την οποία η ανθρωπότητα επέλεξε να κατασκευάσει το φυσικό της φορέα, απομονώνοντάς την και διαχωρίζοντάς την από τη γενική ουσία της εκδήλωσης κι έτσι δημιουργώντας έναν τύπο ύλης που καθιερώθηκε στο έργο του σχηματισμού της εξωτερικής έκφρασης της ενδόμυχης πραγματικότητας. Αυτή συνεπώς συνιστά μια μοναδική και ιδιάζουσα όψη της παγκόσμιας ουσίας που τελειοποιήθηκε ως ένα ορισμένο σημείο στο τελευταίο ηλιακό σύστημα και είναι αναγκαστικά ανώτερης τάξης από την ουσία που δονείται δημιουργικά στην κλήση των τριών υπανθρώπινων βασιλείων της φύσης.
Σε κάθε αποκρυφιστική εξέταση της ασθένειας πρέπει να παραδεχθούμε σαν βασική πρόταση ότι κάθε ασθένεια είναι αποτέλεσμα της κατάχρησης δύναμης σε κάποια προηγούμενη ζωή ή στην τωρινή. Αυτό είναι θεμελιώδες». (ΕΘ, σσ. 111-112)
Οι ασθένειες εμπίπτουν σε πέντε μεγάλες κατηγορίες μία από τις οποίες είναι η ακόλουθη:
«Mεταδοτικές ασθένειες (επιδημικές ή ενδημικές) που έχουν ομαδική προέλευση κι εμπλέκουν τον άνθρωπο σαν μέρος του ομαδικού του κάρμα, αλλά είναι αρκετά συχνά άσχετες με το προσωπικό του κάρμα». (Εσωτερική Ψυχολογία ΙΙ, σ. 547)
Επιπτώσεις του σταδίου εξέλιξης του Πλανητικού Λόγου μας:
«Το πρόβλημα της ατέλειας της ανθρωπότητας περιπλέκεται όχι μόνο από το γεγονός ότι οι επτά εμψυχώνουσες ζωογονούσες Ενέργειες είναι “μολυσμένες με ατέλεια”, αλλά επίσης από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Κύριος του Κόσμου, απ’ τη σκοπιά λόγου χάρη του Ηλιακού Λόγου, είναι κάθε άλλο παρά τέλειος· αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πλανήτης μας, η Γη, δεν είναι ιερός πλανήτης. Μας λένε ότι ο Σανάτ Κουμάρα είναι ο θείος αιχμάλωτος αυτού του πλανήτη, που κρατείται εδώ ωσότου κι ο “τελευταίος κουρασμένος προσκυνητής βρει το δρόμο για το σπίτι του”. Αυτό είναι το βαρύ κάρμα Του παρότι είναι η έκφραση της επιθυμίας Του και της χαράς Του· οι “κουρασμένοι προσκυνητές” είναι τα άτομα (ανθρώπινα ή άλλα) του Σώματός Του και είναι μολυσμένα με ατέλεια εξαιτίας των ατελειών Του· η πλήρης “θεραπεία” τους θα θέσει το όριο της αποδέσμευσής Του». (ΕΘ, σ. 298)
Η ακόλουθη στάντζα, η 4η από επτά, υποδεικνύει την ποιότητα των κατερχόμενων ενεργειών και τα ίχνη μόλυνσης που αυτές οι ενέργειες μεταφέρουν και μεταδίδουν σε όλες τις μορφές που ζωογονούνται από την ζωή του Πλανητικού μας Λόγου.
O Kύριος της 4ης Ακτίνας:
«IV. “Το Μεγάλο Ον πάλεψε και αγωνίσθηκε. Ό,τι συναντούσε Του φαινόταν σαν ζήτημα επίδειξης δύναμης. Μέσα στο τέταρτο βρήκε ένα πεδίο μάχης και πήρε θέση για να αγωνισθεί. Έβλεπε το ορθό και γνώριζε το λάθος και ταλαντευόταν μεταξύ των δύο, πολεμώντας πρώτα το ένα κι έπειτα το άλλο, αλλά χάνοντας πάντα το μεσαίο εκείνο σημείο όπου η μάχη δεν είναι γνωστή. Εκεί βρίσκεται η αρμονία, η άνεση, η ανάπαυση και η ειρηνική σιγή. Εξασθένισε όλες τις μορφές που χρησιμοποιούσαν την ισχύ και δύναμή Του. Ωστόσο συνεχώς αναζητούσε την ομορφιά· ζητούσε αγάπη· και λαχταρούσε την ειρήνη. Η απελπισία τον κατέλαβε στους δρόμους Του και με την απελπισία η θέληση-για-ζωή δεν μπορούσε να επιζήσει. Ωστόσο η αγάπη ήταν συνεχώς εκεί.”
Έχουμε εδώ μια ισχυρή ένδειξη του λόγου για τον οποίο η ανθρωπότητα (το τέταρτο βασίλειο της φύσης) υποκύπτει με τέτοια ταχύτητα και τέτοια ευκολία στην ασθένεια. Οι συγκρούσεις στις οποίες υποβάλλεται συνεχώς η ανθρωπότητα τόσο ομαδικά όσο κι ατομικά, οδηγούν – ωσότου κατανοηθούν και χρησιμοποιηθούν σαν μέσα προς το θρίαμβο και την πρόοδο – σε κατάσταση σταθερής αποζωτικοποίησης. Όταν αυτή είναι παρούσα, η αντίσταση στην ασθένεια ελαττώνεται κι όλες οι μορφές της κακής υγείας και των σωματικών παθήσεων είναι πρακτικά εφικτές. Η διάχυση της ενέργειας οδηγεί σε μια σταθερή μείωση αυτής της αντίστασης. Σαν αποτέλεσμα έχετε αδυναμία, γοργή και κακή αντίδραση στην εγγενή ασθένεια του ίδιου του πλανήτη και ταχεία προσβολή από τις μολύνσεις και τις μεταδοτικές ασθένειες. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται πίσω απ’ ό,τι ονομάζουμε επιδημίες και η γρίππη είναι μια από τις κύριες εκφράσεις της». (ΕΘ, σ. 301)
Αν και δεν σχετίζονται ειδικά με τις επιδημίες οι ασθένειες που αφορούν την ανησυχία και τον ερεθισμό, προερχόμενες από το αστρικό σώμα και εμπίπτοντας σε περιπτώσεις «πλανητικής γρίπης», χρειάζεται επίσης να ληφθούν υπόψη.
«Γιατί αυτές οι δυσκολίες του αστρικού σώματος είναι τόσο “επικίνδυνες” και τόσο σοβαρές; Η Στενοχώρια και ο Ερεθισμός είναι επικίνδυνα γιατί:
1. Μειώνουν τη ζωτικότητα του ανθρώπου σε τέτοιο σημείο ώστε γίνεται επιρρεπής στην ασθένεια. Η μάστιγα της γρίπης έχει τις ρίζες της στο φόβο και τη στενοχώρια κι όταν ο κόσμος ηρεμήσει κι απαλλαγεί από την τωρινή “φοβερή” κατάσταση, θα δούμε την ασθένεια αυτή να εξαφανίζεται.
2. Είναι τόσο πολύ μολυσματικές από αστρική σκοπιά, ώστε μειώνουν κατά έναν ιδιάζοντα τρόπο την αστρική ατμόσφαιρα κι έτσι δυσκολεύουν τους ανθρώπους – με αστρική έννοια – να αναπνέουν ελεύθερα.
3. Γιατί οι αστρικές συνθήκες φόβου, στενοχώριας και ερεθισμού είναι τόσο διαδεδομένες σήμερα, ώστε μπορούν να θεωρηθούν σαν επιδημικές με πλανητική έννοια.
4. Γιατί ο ερεθισμός (δε μιλώ εδώ για τη στενοχώρια) είναι φλεγμονώδης στα αποτελέσματά του – και η φλεγμονή δύσκολα γίνεται υποφερτή – και οδηγεί σε μεγάλη δυσχέρεια. Ενδιαφέρει να σημειώσουμε ότι ορισμένες διαταραχές των ματιών οφείλονται σ’ αυτόν.
5. Γιατί η στενοχώρια και ο ερεθισμός εμποδίζουν την αληθινή όραση. Αποκλείουν τη θέα. Ο άνθρωπος που είναι θύμα αυτών των καταστάσεων, δε βλέπει παρά το αίτιο των παθήσεών του και κατακλύζεται τόσο πολύ από τον αυτοοικτιρμό, την αυτοεξέταση ή από μια εστιασμένη αρνητική κατάσταση ώστε η όρασή του στενεύει και η ομάδα του εμποδίζεται. Να θυμάστε ότι υπάρχει ομαδική ιδιοτέλεια όπως και ατομική ιδιοτέλεια.
Ανέφερα αρκετούς λόγους για τα αποτελέσματα της Στενοχώριας και του Ερεθισμού για να σας δείξω την έκταση της δυσκολίας. Δε χρησιμεύει σε τίποτε να μιλούμε αυτή την εποχή για το φάρμακο. Κανείς δε λέει σε έναν άρρωστο από γρίπη (όταν υποφέρει από τις χειρότερες οδύνες της ασθένειας) “Δεν είναι τίποτε σοβαρό. Μη δίνεις σημασία. Σήκω και πήγαινε στη δουλειά σου”. Δε χρησιμεύει σε τίποτε να λέμε σήμερα στους ανθρώπους “Μη φοβάστε. Μη στενοχωριέστε. Όλα θα πάνε καλά”. Δε θα σας πιστέψουν – κι αυτό είναι ευτύχημα, γιατί δεν είναι αληθινό. Τα πράγματα δεν πάνε καλά και η ανθρωπότητα και η πλανητική ζωή δεν είναι καλά. Η Ιεραρχία το γνωρίζει και εργάζεται για τη βελτίωση των συνθηκών. Όταν οι πόνοι της “πλανητικής γρίπης” περάσουν (κι ο ασθενής δεν πεθάνει), τότε μπορεί να γίνει έρευνα και να καταβληθούν προσπάθειες που μπορεί να εμποδίσουν την υποτροπή. Επί του παρόντος εκείνο που μπορεί να γίνει είναι να διατηρήσουμε τον ασθενή ήσυχο κι επίσης να κρατήσουμε χαμηλό τον πυρετό. Αυτό είναι το έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου και των νοήμονων ανθρώπων καλής θέλησης. Το όνομά τους είναι Λεγεών». (ΕΘ, σσ. 69-71)
Κλείνοντας όσον αφορά την δύναμη της καλής θέλησης:
«Με την ανάπτυξη της καλής θέλησης που είναι η θέληση της καλής πρόθεσης και κινήτρου, θα επέλθει η θεραπεία των ασθενειών του αναπνευστικού συστήματος, των πνευμόνων και του λάρυγγα, η σταθεροποίηση των κυττάρων του εγκεφάλου, η θεραπεία των φρενοβλαβειών και των καταληψιών και η επίτευξη ισορροπίας και ρυθμού. Θα επακολουθήσει μακροβιότητα, γιατί ο θάνατος θα είναι η αναγνώριση από την ψυχή της εκπλήρωσης του έργου και του δικαιώματος της πραλάγια. Αργότερα θα συμβαίνει σε μακρές και ξεχωριστές περιόδους και θα ελέγχεται από τη θέληση του ανθρώπου. Θα παύει να αναπνέει όταν θα έχει τελειώσει το έργο του και τότε θα στέλνει τα άτομα του σώματός του στην πραλάγια. Αυτή είναι ο ύπνος του φυσικού, το τέλος της εκδήλωσης και η αποκρυφιστική της σημασία δεν έχει ακόμη κατανοηθεί». (ΕΘ, σ. 108)