Ανοικοδομώντας το Ιερό της Ανθρώπινης Ζωής
«Ήταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή, ήταν η εποχή της λογικής, ήταν η εποχή της τρέλας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, όλοι πηγαίναμε κατευθείαν στον ουρανό, όλοι πηγαίναμε κατευθείαν προς την άλλη κατεύθυνση». Αποτυπώνοντας με τρόπο γλαφυρό την ταραχώδη περίοδο του δέκατου ένατου αιώνα, ο Κάρολος Ντίκενς στο εισαγωγικό κεφάλαιο τού «Ιστορία Δύο Πόλεων» περιέγραψε μια καθοριστική αντίληψη για τον κόσμο που μπορεί εξ ίσου να αναφέρεται στη σημερινή μας περίοδο των ανθρώπινων υποθέσεων. Διότι έχει παρατηρηθεί ότι η ανθρωπότητα έχει τη «συνήθεια της κρίσης». Από σημείο σε σημείο, από σφαίρα σε σφαίρα και από δόξα σε δόξα, προχωρούμε σε μια διαρκώς ανοδική σπείρα.
Ενώ τα πολιτικά, οικονομικά και τα συστήματα απονομής δικαιοσύνης, η κοινωνική πρόνοια, η εκπαίδευση, η ιατρική περίθαλψη και τα παρόμοια έχουν εξελιχθεί πέρα από κάθε μέτρο κατά τα τελευταία περίπου εκατόν πενήντα χρόνια, υπάρχει ακόμη μη ολοκληρωμένο προπαρασκευαστικό έργο στον κόσμο που ξεκίνησε περίπου την εποχή της Αναγέννησης. Η ανοικοδόμηση του ιερού της ανθρώπινης ζωής παραμένει σαφώς ένα «έργο σε εξέλιξη» και επικαλείται την επιδέξια πρακτική όλων των ανδρών και των γυναικών της καλής θέλησης του να σκέπτονται καθαρά για τις παγκόσμιες υποθέσεις, να ακτινοβολούν καλή θέληση στο περιβάλλον τους και να χρησιμοποιούν τη δύναμη της φωτισμένης σκέψης προκειμένου να «πνευματοποιηθεί η ύλη» και να «υλοποιηθεί το πνεύμα».
Ο κοινωνικός αναβρασμός που συγκλόνισε την Ευρώπη του δέκατου ένατου αιώνα είναι τώρα σε ισχύ σε παγκόσμια κλίμακα. Πολιτικά συστήματα, οικονομικά μοντέλα και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, όλα τίθενται κάτω από τον εξονυχιστικό έλεγχο μιας ολοένα και πιο φωτισμένης κοινής γνώμης. Οι ερωτήσεις αφθονούν ως προς την καταλληλότητα των θεσμικών μας οργάνων να εξυπηρετήσουν επαρκώς το κοινό καλό. Και όμως, λίγοι έχουν μια σαφή εικόνα για το πώς μπορούμε να εδραιώσουμε στην πράξη τα νέα «μοντέλα» ή μορφές που θα αντικατοπτρίζουν την Υδροχοϊκή ώθηση για συνεργασία, για μερισμό και καλή θέληση σε παγκόσμια κλίμακα.
Η ανάλυση αυτή, ευτυχώς, δεν είναι τόσο δύσκολη στο φως της τεράστιας προόδου που έχει σημειωθεί από άτομα και ομάδες με οραματισμό σε όλο τον κόσμο για να συσπειρωθούμε κάτω από τη σημαία της ανθρώπινης ευημερίας. Ιδιαίτερα από τις αρχές του περασμένου αιώνα, η ορμή προς την ανοικοδόμηση της κοινωνικής τάξης, μέσα από την κινητήρια δύναμη της καλής θέλησης, έχει αρχίσει να αποκτά δύναμη έλξης. Συλλογικά, βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Μπροστά μας έχουμε τα φωτεινά, ηλιόλουστα υψίπεδα ενός κόσμου στηριζόμενου στις πνευματικές αξίες. Αλλά αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πάγια βούληση της ανθρώπινης οικογένειας και ιδιαίτερα των ανθρώπων καλής θέλησης να εργάζονται υπομονετικά και επίμονα προς την κατεύθυνση των στόχων αυτών.
Όπως και την εποχή του Ντίκενς, ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται σε ρευστή κατάσταση, αλλά σήμερα, σε αντίθεση με τον κόσμο τότε, οι εμπειρίες του περασμένου περίπου αιώνα και κυριολεκτικά η φωτιά της μάχης έχουν σφυρηλατήσει μια αποφασιστικότητα στους ανθρώπους καλής θέλησης να εδραιώσουν αυτές τις νέες φωτισμένες μορφές που θα «ανταποκριθούν στο σκοπό του Πατρός».