Η Κοσμική Κυκλοφορία του Αίματος, 2ο Μέρος

Συνέχεια από 1ο Μέρος

ΠΛΑΣΜΑ

Ήταν μια στιγμή εξαιρετικής διαίσθησης που, το 1920, οδήγησε τον χημικό και νομπελίστα Irving Langmuir, να επινοήσει τον όρο «πλάσμα» για τα ηλεκτρισμένα αέρια που ερευνούσε και τα οποία εξαπλώνονταν στο διαστρικό χώρο. Επεσήμανε ότι τα αέρια αυτά μεταφέρουν ιόντα και ηλεκτρόνια, παρόμοια με τον τρόπο που το πλάσμα του αίματος μεταφέρει ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια. Και τα δύο, το πλάσμα του διαστήματος και το πλάσμα του αίματος αποτελούν, κατά βάση, ηλεκτρισμένα ρευστά, που μεταφέρουν ενέργεια καθώς και διάφορες ουσίες από μια περιοχή στην άλλη.

Ένας άλλος νομπελίστας, ο φυσικός πλάσματος Hannes Alfven, παρατήρησε ότι στη μαγνητόσφαιρα της Γης «υπάρχουν λεπτά, και μάλλον σταθερά, στρώματα ρευμάτων που διαχωρίζουν περιοχές διαφορετικής μαγνήτισης, πυκνότητας, θερμοκρασίας κ.λπ. ... Δύσκολο να αποφύγει κανείς το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα και σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα δώσει στο διάστημα μια γενική κυτταρική δομή (ή, πιο σωστά, μια δομή του κυτταρικού τοιχώματος)».¹

Καθώς οι Διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας θεωρούν τον Χώρο ως οντότητα, η ανακάλυψη ηλεκτρικά παραγόμενων κυτταρικών τοιχωμάτων στο διάστημα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Και, συνδυάζοντας από κοινού τις σκέψεις των δύο μεγάλων αυτών επιστημόνων, παίρνουμε ως βάση ότι διαμέσου της κυτταρικής διάρθρωσης του διαστήματος διέρχεται μια αρτηριακή ροή ηλεκτρισμού, σχηματίζοντας στην πραγματικότητα ένα τεράστιο διαγαλαξιακό κύκλωμα ή μια κοσμική κυκλοφορία αίματος. Στην άκρη του δικού μας γαλαξία, ο ήλιος σχηματίζει ένα μικρότερο υπο-κύκλωμα εντός του γαλαξιακού κυκλώματος, λαμβάνοντας και εκπέμποντας ένα ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που διαχύνονται εντός και εκτός των πολικών περιοχών κάθε πλανήτη, αντανακλώντας στο μακρόκοσμο τον τρόπο με τον οποίο τα ερυθρά αιμοσφαίρια κυκλοφορούν διαμέσου της καρδιάς προς όλα τα υπόλοιπα όργανα του σώματος.

«Υπάρχει μια ρυθμική κυκλοφορία του ζωτικού ρευστού σ' ολόκληρο το σύστημά μας, του οποίου η καρδιά είναι ο Ήλιος –ίδια με την κυκλοφορία του αίματος στο ανθρώπινο σώμα– αφού κατά τη διάρκεια της μανβανταρικής ηλιακής περιόδου ή ζωής, ο Ήλιος συστέλλεται το ίδιο ρυθμικά με την επιστροφή του, όπως ακριβώς η ανθρώπινη καρδιά. Μόνο που αντί να εκτελεί την περιφορά του σε ένα δευτερόλεπτο ή περίπου τόσο, το ηλιακό αίμα χρειάζεται δέκα δικά του χρόνια και έναν ολόκληρο χρόνο για να περάσει μέσα από τους καρδιακούς κόλπους και τις κοιλίες πριν ξεπλυθεί στους πνεύμονες και περάσει από κει στις μεγάλες φλέβες και τις αρτηρίες του συστήματος... η Αστρονομία γνωρίζει για το σταθερό κύκλο των έντεκα ετών όπου αυξάνει ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων, πράγμα που οφείλεται στη συστολή της Ηλιακής ΚΑΡΔΙΑΣ. (...) Είναι παρόμοια με τον κανονικό και υγιή παλμό της καρδιάς, καθώς το ζωτικό ρευστό περνάει μέσα από τους κοίλους μυς της. Αν η ανθρώπινη καρδιά μπορούσε να γίνει φωτεινή και το ζωντανό και παλλόμενο όργανο να γίνει ορατό ώστε να αντανακλάται πάνω σε μια οθόνη, σαν αυτή που χρησιμοποιούν οι αστρονόμοι στις διαλέξεις τους –για τη σελήνη για παράδειγμα– τότε όλοι θα έβλεπαν το φαινόμενο των Ηλιακών κηλίδων να επαναλαμβάνεται κάθε δευτερόλεπτο: εξαιτίας τη συστολής και της ορμής του αίματος».²

Υπάρχει σαφής αντιστοιχία μεταξύ του ηλεκτρικού πλάσματος του διαστήματος και της κυκλοφορίας του αίματος των θηλαστικών, γιατί το τελευταίο είναι και αυτό ουσιαστικά ένα ηλεκτρικό φαινόμενο. Για να παραθέσω την Ε.Π.Μ. και πάλι:

«...Τα ερυθρά αιμοσφαίρια είναι σταγόνες ηλεκτρικού ρευστού, όπως ο ιδρώτας που στάζει από κάθε κύτταρο των διαφόρων οργάνων, μια έκκριση δημιουργούμενη από την ηλεκτρική δράση. Αυτοί είναι οι απόγονοι της Φοχατικής αρχής».³

Παρ' ότι, σήμερα, η ιατρική επιστήμη έχει την άποψη ότι τα ερυθρά αιμοσφαίρια παράγονται στον μυελό των οστών (τον σπλήνα, το ήπαρ και τα λεμφογάγγλια στο έμβρυο), στην πραγματικότητα αποτελούν άμεσες κατασταλάξεις από το φορέα της ψυχής στο δικό της πεδίο – ανεξέλικτα άτομα ζωής από τα ζωτικά ρεύματα που κυκλοφορούν γύρω από το αιτιώδες σώμα. Αυτά διέρχονται μέσα από τους φορείς της προσωπικότητας για να κυκλοφορήσουν, με τη σειρά τους, γύρω από το αιθερικό σώμα, προτού κατασταλάξουν, τελικά, έξω από το κάθε κύτταρο των διαφόρων οργάνων του φυσικού σώματος μέσω ηλεκτρικής δράσης. «Ο ηλεκτρισμός είναι το φάντασμα ή η σκιά της ύλης σε κίνηση», και πίσω από το κυκλοφορικό σύστημα διέρχεται ένα ηλεκτρικό ρεύμα – η αλληλεπίδραση μεταξύ του φυσικού και του αιθερικού σώματος του ανθρώπου.

Παρουσιάζει ενδιαφέρον το ότι οι επιστήμονες φαίνεται να βρίσκονται στα πρόθυρα της ανακάλυψης του τρόπου χειρισμού της ύλης, έτσι ώστε το αίμα να μπορεί να κατασταλάξει από «τους αιθέρες» στο εργαστήριο. Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ ανέπτυξαν πρόσφατα μια νέα τεχνική που χρησιμοποιεί ηλεκτρική ενέργεια για να κατασκευάσει μυελό των οστών. «Μεταβάλλοντας την τάση και χρησιμοποιώντας διαφορετικά σχήματα, τα κύτταρα μπορούν να τοποθετηθούν και να στοιβαχτούν το ένα πάνω από το άλλο σε οποιαδήποτε διάρθρωση. Διαφορετικά ηλεκτρικά πεδία μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να προσελκύσουν διαφορετικούς τύπους κυττάρων. Αλλά, το πιο σημαντικό από όλα είναι το γεγονός ότι τα κύτταρα μπορούν να διατηρούνται ζωντανά και ενεργά». «Έχουμε αποδείξει ότι αυτή η τεχνική λειτουργεί, και έχουν δημιουργηθεί μερικές πολύ απλές δομές αιμοποίησης στο εργαστήριο», λέει ο Δρ Markx. «Αν μπορέσουμε στη συνέχεια να την τελειοποιήσουμε, τότε μπορεί να είναι δυνατή η δημιουργία τεχνητού μυελού των οστών έξω από το σώμα, και η παραγωγή οποιασδήποτε συγκεκριμένης ομάδας αίματος».⁴

Το κατά πόσον μια τέτοια δυνατότητα θα δοθεί στην ανθρωπότητα κατά το παρόν στάδιο εξέλιξης θα διαπιστωθεί εν καιρώ, αλλά προς το παρόν έχει αρκετό ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε το ευρύ αυτό φάσμα επιστημονικής ανακάλυψης. Σε μικροσκοπικό επίπεδο υπάρχει το πλάσμα του αίματος, άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ηλεκτρισμό, ενώ σε μακροσκοπική κλίμακα υπάρχει το πλάσμα σε σχηματισμούς και πρότυπα υψηλής ενέργειας στο διάστημα. Και τα δύο είδη του πλάσματος ενεργούν σαν σταθμοί μετάδοσης και εξελίσσονται με πολύπλοκους και απρόβλεπτους τρόπους μέσω δυναμικής συμπεριφοράς και αλληλενέργειας. Ωστόσο, ανεξάρτητα από αυτή την πολυπλοκότητα, αμφότερα διέπονται από σχετικά απλούς και σαφώς καθορισμένους νόμους που θα διερευνηθούν σύντομα. Η άμεση και ενδιαφέρουσα εντύπωση για το πλάσμα που διαπερνά το χώρο είναι πως, όχι μόνο δεν πρόκειται για κάποιο άψυχο και τυχαία διασκορπισμένα αέριο, αλλά ότι προσεγγίζει περισσότερο το πλάσμα του αίματος, ένα ζωντανό στοιχείο που εκπληρώνει σκόπιμα έναν κυκλοφορικό ρόλο μέσα στο σώμα μιας κοσμικής οντότητας.

Συνεχίζεται στο 3ο Μέρος

-----------------------------------

1. Κοσμολογία: Μύθος ή Επιστήμη; H. Alfven.
2. Μυστική Δοξασία, τομ 1, σσ. 541-542, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.
3. Collected Writings, vol XII, σ. 700, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.
4. http://www.bbc.co.uk/manchester/content/articles/2006/06/22/220606_electrical_tissue_feature.shtml