ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός ο Θιβετανός έδωσε εκείνο που η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ προφήτευσε πως θα μας έδινε, δηλαδή το ψυχολογικό κλειδί της Κοσμικής Δημιουργίας. Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ δήλωσε ότι στον 20ό αιώνα θα ερχόταν ένας μαθητής που θα έδινε το ψυχολογικό κλειδί για το δικό της μνημειώδες έργο, τη Μυστική Δοξασία, την πραγματεία που ο Θιβετανός εκπόνησε μαζί της· και η Αλίκη Α. Μπέιλη εργάστηκε με πλήρη αναγνώριση του χρέους της σ’ αυτή τη διαδοχή.

Αυτή η «Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός» αποβλέπει σε έναν πενταπλό σκοπό:

Πρώτον, να δώσει μια μεστή και συνοπτική σκιαγραφία ενός συστήματος κοσμολογίας, φιλοσοφίας και ψυχολογίας που θα μπορέσει, ίσως, να χρησιμοποιηθεί για μια γενιά σαν αναφορά και σαν εγχειρίδιο και να χρησιμεύσει σαν σκαλωσιά πάνω στην οποία θα μπορέσει να οικοδομηθεί, αργότερα, μια λεπτομερέστερη διδαχή, καθώς συνεχίζει ν’ ανέρχεται η μεγάλη παλίρροια της εξελικτικής διδασκαλίας.

Δεύτερον, να εκφράσει με κατανοητούς όρους αυτό που είναι υποκειμενικό και να υποδείξει το επόμενο βήμα στην κατανόηση της αληθινής ψυχολογίας. Αποτελεί μια διευκρίνιση της σχέσης που υφίσταται ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη, η οποία εκδηλώνεται σαν συνείδηση. Θα γίνει φανερό ότι η Πραγματεία ασχολείται κυρίως με την όψη του νου, με τη συνείδηση και με την ανώτερη ψυχολογία και λιγότερο με την ύλη όπως τη γνωρίζουμε στο φυσικό πεδίο. O κίνδυνος που συνεπάγεται η διάδοση πληροφοριών που αφορούν τις ποικίλες ενέργειες της ατομικής ύλης είναι πολύ μεγάλος και η φυλή είναι ακόμη πολύ εγωιστική για να της εμπιστευθούν παρόμοιες δυναμικότητες. Ήδη ο άνθρωπος ανακαλύπτει με τη νουνεχή εργασία των επιστημόνων την αναγκαία γνώση με ικανοποιητική ταχύτητα. Θα διαπιστωθεί ότι η έμφαση στο βιβλίο αυτό τοποθετείται πάνω σ’ εκείνες τις δυνάμεις που ευθύνονται για την αντικειμενική εκδήλωση ενός ηλιακού Λόγου και του ανθρώπου και μόνο στο πρώτο μέρος θα δοθεί κάποια ένδειξη για τη φύση εκείνων των ενεργειών που περιορίζονται αυστηρά στο φυσικό πεδίο.

Τρίτον, να εκθέσει τη συνεκτική ανάπτυξη όλων όσων βρίσκονται μέσα σ’ ένα ηλιακό σύστημα· να καταδείξει ότι καθετί που υπάρχει εξελίσσεται (απ’ την κατώτατη μορφή ζωής στο πυκνότατο σημείο σύμπηξης μέχρι την ανώτατη και λεπτοφυέστερη εκδήλωση) και ότι όλες οι μορφές δεν είναι παρά η έκφραση μιας καταπληκτικής και θείας Ύπαρξης. Αυτή η έκφραση προκύπτει απ’ τη συγχώνευση δύο θείων όψεων μέσω της επίδρασης μιας τρίτης και παράγει την εκδήλωση που ονομάζουμε μορφή, προωθώντας την στον εξελικτικό της κύκλο σε χρόνο και χώρο. Έτσι η μορφή οδηγείται στο σημείο όπου γίνεται ένα ικανοποιητικό μέσον για την εκδήλωση της φύσης εκείνου που ονομάζουμε Θεό.

Τέταρτoν, να δώσει κάποιες πρακτικές πληροφορίες για εκείνα τα εστιακά σημεία ενέργειας που βρίσκονται στα αιθερικά σώματα του ηλιακού Λόγου –του μακρόκοσμου– και του ανθρώπου, του μικρόκοσμου. Καθώς το αιθερικό υπόστρωμα, που αποτελεί την αληθινή ουσία η οποία υπόκειται κάθε απτής μορφής, γίνεται κατανοητό, θα προκαλούνται ορισμένες μεγάλες επαναστάσεις στους τομείς της επιστήμης, της ιατρικής και της χημείας. Η μελέτη της ιατρικής, για παράδειγμα, θα γίνεται τελικά κάτω από μια νέα προοπτική και η εφαρμογή της θα βασίζεται πάνω στην κατανόηση των νόμων της ακτινοβολίας, των μαγνητικών ροών και των κέντρων δύναμης που βρίσκονται στα ανθρώπινα σώματα, καθώς και των σχέσεών τους προς τα κέντρα δύναμης και τις ροές του ηλιακού συστήματος.

Πέμπτον, να δώσει μερικές πληροφορίες που μέχρι τώρα δε μεταδόθηκαν εξωτερικά ως προς τη θέση και το έργο των μυριάδων εκείνων αισθαντικών ζωών που σχηματίζουν την ουσία της αντικειμενικότητας· να υποδείξει τη φύση εκείνων των Ιεραρχιών των Υπάρξεων που σχηματίζουν από την ουσία τους όλα όσα είναι ορατά και γνωστά και που αποτελούν καθαυτές Πυρ και την αιτία όλης της θερμότητας, της θαλπωρής, της ζωής και της κίνησης στο σύμπαν. Μ’ αυτό τον τρόπο θα θιγεί η δράση του Πυρός επί του Ύδατος, της Θερμότητας στην Ύλη, είτε θεωρηθεί μακροκοσμικά είτε μικροκοσμικά και θα φωτισθεί κάπως ο Νόμος του Αιτίου και του Αποτελέσματος (ο Νόμος του Κάρμα) και η σημασία του στο ηλιακό σύστημα.

Για να συνοψίσουμε το θέμα, η διδασκαλία σ’ αυτό το βιβλίο θα πρέπει να τείνει σε μια διεύρυνση της συνείδησης και θα πρέπει να επιφέρει μια αναγνώριση της επάρκειας, σαν βάση εργασίας τόσο για την επιστήμη όσο και για τη θρησκεία, εκείνης της ερμηνείας των διεργασιών της φύσης, που διατυπώθηκε για μας από τις Εξέχουσες Διάνοιες όλων των εποχών. Θα πρέπει να τείνει να προκαλέσει κάποια αντίδραση υπέρ ενός φιλοσοφικού συστήματος που θα συνδέσει το Πνεύμα και την ύλη και θα επιδείξει την ουσιαστική ενότητα της επιστημονικής και της θρησκευτικής ιδέας. Αυτές οι δύο είναι προς το παρόν κάπως διαχωρισμένες και μόλις τώρα αρχίζουμε να ψηλαφούμε το διανοητικό μας δρόμο έξω απ’ τα βάθη μιας υλιστικής ερμηνείας. Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι κάτω από το Νόμο της Δράσης και της Αντίδρασης η μακρά περίοδος της υλιστικής σκέψης ήταν αναγκαία για την ανθρωπότητα, γιατί ο μυστικισμός του Μεσαίωνα μας οδήγησε πολύ μακριά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τείνουμε τώρα σε μια πιο ισοζυγισμένη άποψη και ελπίζουμε ότι αυτή η πραγματεία μπορεί να αποτελέσει μέρος της διεργασίας δια της οποίας θα επιτευχθεί ισορροπία.