Σε συνέχεια του προηγούμενου τεύχους μας 2018 #1, εξακολουθούμε να διερευνούμε τη φύση της αλήθειας όπως αυτή αποκαλύπτεται σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης ζωής. Αυτό ήταν το θέμα των σεμιναρίων της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης του 2017 στο Λονδίνο, τη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη. Η εστίαση αυτής της έκδοσης μετατοπίζεται από την αλήθεια στα μέσα μαζικής ενημέρωσης προς την αλήθεια στην επιστήμη, τη φιλοσοφία και την τέχνη, ενώ το θέμα της εκπαίδευσης συνεχίζει να είναι βασικό σε πολλές τοποθετήσεις. Όπως σημειώθηκε στο Σεμινάριο του Λονδίνου, «Τα εκπαιδευτικά συστήματα οδεύουν αργά προς τον κόσμο των εννοιών και καθώς θέτουν μεγαλύτερη έμφαση σε αξίες, κοινωνική ευθύνη και υπηρεσία, η ζωντανή αλήθεια θα εκφραστεί όλο και πιο δυναμικά από την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Οι εκπαιδευτικές τεχνικές στο μέλλον θα βασίζονται πλέον στην αναγνώριση ενός Θείου Σχεδίου, και το κάθε παιδί θα βοηθείται να αναπτύσσει τις λανθάνουσες πνευματικές του ικανότητες και να ανακαλύπτει το ρόλο του σε αυτό το σχέδιο».

Όπως στο 1ο μέρος, οι ιδέες του κάθε παρουσιαστή στο Σεμινάριο συνοψίζονται σε αυτό το Ενημερωτικό Δελτίο και το πλήρες περιεχόμενο είναι διαθέσιμο σε βίντεο στο  worldgoodwill.org/video. 

Η Αλήθεια είναι Θέμα Αγάπης και Σοφίας

Σε μια πρόσφατη επιστολή του Lucis Trust, το ερώτημα της απόλυτης αλήθειας και της τελικής πραγματικότητας παρουσιάζεται μέσα από μια παραπομπή στον Ύμνο της Δημιουργίας της Ρινγκ-Βέντα. Στον Ύμνο τίθεται το ερώτημα: «Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος; Από πού ήρθε σε ύπαρξη αυτή η δημιουργία;... αυτός που βρίσκεται στα ανώτερα ουράνια ύψη είναι ο επόπτης της. Φυσικά  αυτός γνωρίζει, ή μπορεί να μην γνωρίζει». Συνεπώς, βλέπουμε ότι η αλήθεια είναι σχετική, γιατί η ανακάλυψη της αλήθειας σε ένα επίπεδο χρησιμεύει απλά για να ανοίξει ένα μεγαλύτερο μυστήριο σε κάποιο άλλο. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα μπροστά, αλλά καθώς η αναζήτηση για αυτήν εντείνεται, η ερευνητική συνείδηση εφελκύει το φως της αποκάλυψης και η ουσία αυτού που βρίσκεται ακριβώς πέρα από την παρούσα κατάσταση συνείδησης μπορεί να αγγιχτεί και να γνωστεί. 

Όσον αφορά τη γνώση της αλήθειας ενός άλλου προσώπου –η ουσιαστική του ποιότητα– αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσω Αγάπης-Σοφίας. Είναι μια ενέργεια που χρησιμοποιεί ο νους, για να διεισδύσει στην καρδιά κάποιου, βλέποντας το πρόσωπο αυτό ως ένα μοναδικό τμήμα του συνόλου. Εκείνοι που συνειδητά βαδίζουν σε ένα πνευματικό μονοπάτι μαθαίνουν να εργάζονται με αυτή την ενέργεια. Αλλά και πολλοί άλλοι, εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ευφυών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, αρχίζουν να αξιοποιούν αυτήν την ενέργεια υποσυνείδητα, επίσης. Με φυσικό τρόπο καθίστανται περιεκτικοί στη σκέψη τους, έχουν την αίσθηση μιας κοινής ταυτότητας με άλλους και αφυπνίζονται σε κάποιο ποσοστό σοφίας και μια ευρύτερη κατανόηση της αλήθειας. Χιλιάδες άλλοι το συνδυάζουν αυτό με μια συνειδητή αναζήτηση για νόημα μέσω του διαλογισμού. Ο διαλογισμός φέρνει πνευματικό φως στη ζωή μας, αλλά απαιτεί διανοητική προσπάθεια και συνεχή άσκηση στην απάθεια. Μας ζητά να αντιμετωπίσουμε το διαστρεβλωμένο και αλύτρωτο μέσα μας, όσο και μέσα στους άλλους, μια διόλου εύκολη διαδικασία. Η εγκατάλειψη των παραμορφώσεων που ενδέχεται να συναντήσουμε στη σφαίρα των συναισθημάτων και του συγκεκριμένου νου απαιτεί χρόνο και επίμονη προσπάθεια.

Είναι γεγονός, ότι οι φραγμοί και τα εμπόδια στην πνευματική πραγμάτωση είναι αποθαρρυντικά σε αυτή την φουρτουνιασμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Ο υλισμός, ο εγωισμός, το συναίσθημα και η αφώτιστη, υπερήφανη διάνοια είναι μερικά μόνον παραδείγματα από τις συνηθισμένες γοητείες που φράζουν και αποκλείουν το φως. Για να διαλύσουμε αυτά τα πέπλα, μερικά από τα οποία περιτυλίγουν όλους μας σε κάποιο βαθμό και κάποιο επίπεδο, θα πρέπει να συνεχίσουμε να θεωρούμε τον εξωτερικό κόσμο ως ένα κόσμο συμβόλων και να προσπαθούμε να βλέπουμε μέσα από όλες τις μορφές και τα γεγονότα τον εσωτερικό κόσμο των εννοιών στον οποίο οφείλουν την ύπαρξή τους.

Αυτή η ανάγκη υπογραμμίζεται σε έναν εμπνευσμένο διάλογο μεταξύ ενός Μύστη και ενός Μαθητή, γραμμένο από τον μυστικιστή Jacob Boehme. Ο Μύστης μιλά για τους δύο οφθαλμούς του οράματος – τον αριστερό οφθαλμό που παρατηρεί τη φύση και τον δεξιό οφθαλμό που βλέπει το φως της θειότητας. Ενώ ο δεξιός οφθαλμός κοιτάζει μπροστά στην Αιωνιότητα, ο αριστερός οφθαλμός κοιτάζει πίσω στο χρόνο. Ο Μύστης επισημαίνει ότι η βούληση ενός ατόμου είναι εύκολο να καθηλωθεί μέσα από τον αριστερό οφθαλμό που κοιτάζει τη φύση και τα πράγματα του χρόνου, αλλά η αναζήτηση της ανώτερης πραγματικότητάς τους μέσα από το βλέμμα αυτού του αριστερού οφθαλμού θα είναι άκαρπη. Εκλιπαρεί τον μαθητή να μην αφήσει να τον εξαπατήσει ο αριστερός του οφθαλμός, επιτρέποντάς του να γεμίζει τον νου με ό,τι βρίσκεται έξω από αυτόν, ούτε να ανατρέχει πίσω στον εαυτό του. Να μένεις πάντα σε επιφυλακή και εγρήγορση, συμβουλεύει. Μην επιτρέπεις στον νου να αναζητά αφ’ εαυτού του την πραγματικότητα ή να στρέφεται πίσω στον εαυτό του. Αντ’ αυτού, υποστηρίζει, άφησε τον Δεξιό Οφθαλμό να αποτραβήξει τον Αριστερό Οφθαλμό, ώστε να μην παρασύρεται ανεξέλεγκτος από τα θαύματα και τις απολαύσεις της φύσης. Άφησε τον Δεξιό Οφθαλμό της Αιωνιότητας να έχει το πρόσταγμα πάνω στον Αριστερό Οφθαλμό του Χρόνου. Τότε ο μαθητής θα λουστεί μέσα στο Φως του Θεού και μπορεί να κατέλθει με ασφάλεια σε αυτό το φως για να παρατηρήσει το Φως της Φύσης. Και οι δύο οφθαλμοί επωφελούνται τότε αμοιβαία και ο κόσμος του φωτισμένου νοήματος που λειτουργεί πίσω από τις μορφές της φύσης ανοίγεται στον μαθητή. Μπορεί πλέον αυτός να παρατηρήσει και να εργαστεί από ένα σημείο ενότητας, σύνθεσης και κατανόησης.

Αυτό το μυστικιστικό απόσπασμα φαίνεται τόσο σχετικό σήμερα, όταν ο αριστερός οφθαλμός τόσων πολλών καλών ανθρώπων στρέφεται εξωτερικά προς τη φύση μέσα από μια ανεξέλεγκτη γοητεία για τα προϊόντα της τεχνολογίας. Οι εξελίξεις της προηγμένης τεχνολογίας παρέχουν ορισμένα όντως εξαιρετικά οφέλη, όμως ταυτόχρονα, είναι πολλοί εκείνοι που παθαίνουν φρενίτιδα με τα τεχνολογικά gadget τα οποία μονοπωλούν το χρόνο τους και διασπούν την προσοχή τους. Χωρίς να το καταλάβουν έλκονται προς τα κάτω στον υλικό κόσμο και χρόνο, σε βάρος της ανόδου προς το φως της εσωτερικής πραγματικότητας όπου βρίσκεται η αληθινή αποκάλυψη. Συνδεσιμότητα και πληροφόρηση βρίσκονται σήμερα στις άκρες των δακτύλων μας, αλλά η ταχύτητα και ο όγκος των πληροφοριών που συνεχώς επεξεργαζόμαστε οδηγεί σε μια ανθρωπότητα που κοιτάζει χαμηλά, και όπου η όραση χαμηλώνει, η φωνή της συνείδησης κινδυνεύει να βυθιστεί σιγά-σιγά και αυτή.

Το αριστερό μάτι που γοητεύεται και καθηλώνεται στα εξωτερικά πράγματα είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές που θέτει η τεχνολογία. Υπάρχει ένα θαυμάσιο άρθρο στην εφημερίδα «The Guardian» με τίτλο «Πώς η τεχνολογία κατέλαβε το μυαλό μας», αναφέροντας ότι ορισμένοι από τους προγραμματιστές των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης στην Silicon Valley ανησυχούν για τις ψυχολογικές επιπτώσεις στους ανθρώπους που αγγίζουν, σύρουν ή κτυπούν την οθόνη των τηλεφώνων τους 2.617 φορές ημερησίως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η προσοχή να παραμένει διαρκώς τμηματική και όλοι να παρουσιάζουν μια ελλιπή συγκέντρωση και διάσπαση. Κάποιοι σχεδιαστές αυτών των τεχνολογιών κάνουν ριζοσπαστικά βήματα για να αποσπαστούν οι ίδιοι από αυτά τα χαρακτηριστικά εθισμού τους. Ο James Williams, πρώην υπεύθυνος διαμόρφωσης στρατηγικής της Google και συνιδρυτής της ομάδας «Time Well Spent» («Χρόνος Καλά Χρησιμοποιημένος»), αναρωτιέται γιατί ο σχεδιασμός των προϊόντων και οι επιδράσεις τους στη σκέψη και τις επιλογές των ανθρώπων δεν βρίσκονται «στα πρωτοσέλιδα κάθε εφημερίδας σήμερα». Φοβάται ότι η διαχείριση της προσοχής μπορεί να διαβρώσει την ικανότητά μας να χρησιμοποιούμε την λογική και να λαμβάνουμε αποφάσεις για τον εαυτό μας, ενώ μπορεί να επηρεάσει ακόμη και τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο Williams ρωτά: «Θα μπορέσουμε αυτό να το αναγνωρίσουμε, αν και όποτε συμβαίνει» και «Αν δεν μπορούμε, τότε πώς ξέρουμε ότι δεν έχει ήδη συμβεί;»

Αυτό εξηγεί τη φύση της γοητείας, έναν όρο αναφερόμενο στις πολλές στρεβλώσεις που δημιουργούνται μέσα στη συνείδηση από την επιθυμία και το συναίσθημα όταν προκαλούνται εσφαλμένα. Η γοητεία κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στη συμπεριφορά μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Ο εθιστικός χαρακτήρας της ταχύτητας, σε συνδυασμό με το δέλεαρ της ηλεκτρονικής φύσης της ύλης, συνδυάζονται για να σχηματίσουν μια ισχυρή δύναμη. Η τεχνολογία που υπηρετεί τόσο καλά την ανθρωπότητα, μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε έναν άψυχο κυβερνόκοσμο όπου το αριστερό μάτι κυριαρχεί και εθίζει το μυαλό στην σκέψη ότι «αυτό και τίποτε άλλο δεν υπάρχει». Ο εθιστικός χαρακτήρας της τεχνολογίας μπορεί εύκολα να κλείσει τους ανυποψίαστους στη σφαίρα της γοητείας, τόσο σίγουρα όσο οποιαδήποτε από τις πιο οικείες επιθυμίες που έχουν κρατήσει την ανθρωπότητα φυλακισμένη στον πλανήτη για τόσο πολύ καιρό. 

Αντίθετα, η αυξανόμενη παγκόσμια τάση προς τον διαλογισμό και τις πνευματικούς παραδόσεις, όπως η ενσυνειδητότητα, εκπαιδεύουν τον ανήσυχο νου ώστε να καταστεί μια ήρεμη ανακλώμενη λίμνη που μπορεί να συλλάβει και να καθρεφτίσει το φως της ψυχής. Με αυτόν τον τρόπο προοδεύει η αναζήτηση της αλήθειας, καθώς ο δεξιός οφθαλμός της θείας όρασης αρχίζει να ρίχνει φως στις γοητείες της εποχής μας. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει σήμερα αρκετός λόγος για ελπίδα στο γεγονός ότι το κοινό αφυπνίζεται και αναγνωρίζει μερικές από τις διαστρεβλώσεις της αλήθειας που χαρακτηρίζουν τόσους πολλούς τομείς των ανθρώπινων υποθέσεων. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της αναζήτησης της αλήθειας και παραμερίζουν τα εμπόδια οδηγώντας στην ευρύτερη επίγνωση ότι κάθε άτομο αποτελεί μέρος ενός πιο οικουμενικού συνόλου, γεμάτου με θαύμα, νόημα και πρόθεση. Μέσα από την κάθαρση των αισθήσεων θα επικρατήσει τελικά ένα πνευματικό όραμα για το ανθρώπινο πεπρωμένο και μπορούμε να αντλούμε δύναμη από το γεγονός ότι αυτό ήδη αποκαλύπτει τις ψευδαισθήσεις, την άγνοια και τον εγωισμό που παρεμποδίζουν την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο δεξιός οφθαλμός ενεργοποιείται και ρίχνει ένα φως μπροστά, σε μια μελλοντική εποχή όπου το καλό, το αληθινό και το όμορφο είναι κυρίαρχα. Καθώς αυτό το φως δυναμώνει, το αριστερό μάτι θα συμμορφωθεί αρμονικά με το όραμα που αντικρίζει ο δεξιός οφθαλμός και από κοινού θα μεταδώσουν την ενέργεια της συνδυασμένης τους όρασης στη φύση για να θεραπεύσουν, να μετασχηματίσουν και να λυτρώσουν.

Ένα Θέμα, Τρεις Τόποι, Πολλοί Παρουσιαστές

Όπως και στο προηγούμενο τεύχος, οι ιδέες που παρουσιάστηκαν στα τρία Σεμινάρια του Νοεμβρίου θα μπορούσαν να έχουν διευθετηθεί με ποικίλους τρόπους. Η ακολουθία που επιλέξαμε περνάει από τις φιλοσοφικές σκέψεις του Patrice Brasseur για το πώς με την εξέλιξη της συνείδησης μπορεί η αλήθεια να ιδωθεί όλο και πιο περιεκτικά, ως τις σκέψεις του Jim Ryder για το πώς η αναζήτηση της αλήθειας μέσω της επιστήμης μπορεί να συνδεθεί τόσο με τη θρησκεία όσο και με την πολιτική στην κοινωνία, οδηγώντας σε μια πιο ώριμη αναγνώριση της αλληλεξάρτησης μεταξύ των διαφόρων κλάδων της ανθρώπινης κουλτούρας. Αυτή η αυξανόμενη αίσθηση της αλληλεξάρτησης αντικατοπτρίζει την αλληλοσυσχέτιση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξη (ΣΒΑ) των ΗΕ και διευκολύνει την επίτευξη αυτών των στόχων. Η Karen Elkins, σε συνέντευξη που έδωσε γι αυτό το θέμα, συμπληρώνοντας τις ιδέες από την δυναμική της παρουσίαση με πλούσιο οπτικό υλικό στο σεμινάριο, συνέδεσε τη σημασία της ανοιχτής σκέψης καθώς προσεγγίζουμε τις αλήθειες που ενδέχεται να αποκαλύψει η επιστήμη με την ανάγκη να αναγνωρίζουμε και να ανταποκρινόμαστε στη μοναδικότητα κάθε ατόμου που επιδιώκουμε να εκπαιδεύσουμε. Αυτή η έμφαση στη μοναδικότητα κάθε ατόμου βρίσκει μια ισχυρή απήχηση στις προσπάθειες της Deborah Ravetz να εντοπίσει τις εσωτερικές αλήθειες του βαθύτερου εαυτού, μια αναζήτηση την οποία ακολούθησε μέσα από τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και την καλλιτεχνική μορφή της κοινωνικής γλυπτικής που επινόησε ο Joseph Beuys. Αναφερόμενος σε μια πιο άμεσα φυσική διερεύνηση της αλήθειας σχετικά με το ανθρώπινο σώμα, ο Δρ Albert van der Velde μοιράζεται τις εμπειρίες του για την εύρεση καινοτόμων τρόπων αντιμετώπισης του διαβήτη τύπου 2 μέσω ενός διαφορετικού μοντέλου από το συμβατικό το οποίο βασίζεται στη χορήγηση φαρμάκων και προτείνει η παραδοσιακή ιατρική. Τέλος, η Cécile Sorbier επεκτείνει την εστίαση από την αλήθεια στο ανθρώπινο βασίλειο στις αλήθειες που μπορεί να αποκαλύψει η οικολογία, στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τα άλλα βασίλεια της φύσης.

Η Αλήθεια είναι Πάντοτε το Επόμενο Βήμα

VIDEO

Ο Patrice και η Frédérique Brasseur είναι οι ιδρυτές της Ψυχοσοφίας. Αντλώντας έμπνευση από την Αλίκη Μπέι­λη και την Άγκνι Γιόγκα, η Ψυχοσοφία βρίσκεται στο σταυροδρόμι της φιλοσοφίας, της πνευματικότητας και της ψυχολογίας. (Αυτή η παρουσίαση προετοιμάστηκε τόσο από τον Patrice όσο και την Frédérique και παρουσιάστηκε από τον Patrice.)
Απευθυνόμενος στην εκδήλωση της Παγκό­σμιας  Καλής Θέλησης στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη, ο Patrice ξεκίνησε επισημαίνοντας ότι υπάρχει μια βαθιά σύνδεση ανάμεσα στην αλήθεια και τις ορθές σχέσεις. Το ιδεώδες των ορθών σχέσεων είναι η ψυχή που εκφράζεται πλήρως μέσα από την προσωπικότητα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα φωτός και αγάπης, ενώνοντας όλα τα βασίλεια της φύσης. Στον πραγματικό κόσμο, οι διαφορετικές αντιλήψεις των ορθών σχέσεων εξαρτώνται από εκείνο που οι διάφορες ομάδες θεωρούν αληθινό και το οποίο με τη σειρά του εξαρτάται από το επίπεδο της συνείδησής τους.

 Ο Patrice έδωσε ένα παράδειγμα των διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με τους ρόλους των φύλων σε ένα παραδοσιακό χωριό και σε μια δημοκρατική κοινωνία που υπερασπίζεται την ισότητα, διότι, εκείνο που γίνεται αποδεκτό ως αλήθεια σε κάθε κουλτούρα διαφέρει ευρέως. Ένα άλλο παράδειγμα: ένας φιλελεύθερος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) είναι μέσα από τις αυτόνομες δράσεις ατόμων και «οικονομικών παραγόντων», ενώ κάποιος με πιο ολιστικό όραμα δίνει έμφαση στην κοινή ευθύνη μας για τη Γη και ότι ο τρόπος επίτευξης των ΣΒΑ είναι να αντικαταστήσουμε τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία.

Η αβλάβεια αποτελεί ένα βασικό προαπαιτούμενο των ορθών σχέσεων και επομένως θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, αποφεύγοντας πρόωρες κρίσεις όσον αφορά την αντίληψη των άλλων για την αλήθεια και τις ορθές σχέσεις. Διαφορετικά, μπορεί να θεωρήσουμε τις σχέσεις τους λανθασμένες και την δική μας κατανόηση αυτομάτως ανώτερη. Χρειάζεται να λάβουμε σοβαρά υπόψη το καθήκον που περιγράφεται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το σεβασμό όλων των ανθρώπων και την εφαρμογή αυτού του σεβασμού στην καθημερινή ζωή. «Για να είναι μια σχέση δίκαιη, είναι απαραίτητο να είναι σύμφωνη με την αλήθεια που αντιστοιχεί στην κατάσταση της συνείδησής μας, μέσα στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε». 

Ο Patrice υποστήριξε ότι έχουμε δύο καθήκοντα: να εφαρμόσουμε τις αλήθειες που πιστεύουμε σε όλες τις καθημερινές μας σχέσεις και να προσπαθούμε συνεχώς να διευρύνουμε την αντίληψή μας για την αλήθεια και να την κάνουμε πιο περιεκτική. Ωστόσο, ο ορισμός της αλήθειας σε σχέση με την πραγματικότητα είναι δύσκολος, καθώς υπάρχουν ποικίλες πραγματικότητες. Βασικά, η αλήθεια είναι μόνον ένα σύμβολο ή μία παρουσίαση της πραγματικότητας, η οποία είναι πάντοτε κάτι περισσότερο: «Η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια νοητική διαδικασία διάκρισης, κατανόησης των θεμελιωδών νόμων του Πραγματικού και αυτό το Πραγματικό είναι πάντοτε πέρα από την αλήθεια που είμαστε έτοιμοι να προσεγγίσουμε». Μέχρι να γίνουμε πραγματικά ενορατικοί, θα αγωνιζόμαστε με τα πολλά και διαφορετικά σύμβολα της αλήθειας στο νοητικό πεδίο. Όλες οι αλήθειες είναι μερικές και πρέπει να στηρίζονται στην ατομική εμπειρία για να ισχύουν. Για παράδειγμα, ακούγοντας ότι «Τα πάντα είναι ένα», μπορούμε να ενσωματώσουμε αυτήν την κατανόηση στην καθημερινότητα; Αν το καταφέρουμε, τότε μπορεί να διαπιστώσουμε ότι η στάση μας έναντι των άλλων αλλάζει, επιδεικνύοντας αυξανόμενο ενδιαφέρον για συνεργασία και ευρύτερη έκφραση αδελφοσύνης, και κατ’ επέκταση μπορεί να αυξηθεί στο νου μας το ενδιαφέρον για τη σημασία των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης. Με την εφαρμογή αληθειών κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πειστούμε για την εγκυρότητά τους κι έτσι «να γίνουμε επιστήμονες της εσωτερικής ζωής». Έτσι μαθαίνουμε ότι κάθε αλήθεια αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης αλήθειας και η κατανόησή μας μπορεί να συνεχίσει να διευρύνεται «Σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν είμαστε, η αλήθεια είναι πάντα το επόμενο βήμα».

Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι δεν προχωράμε από το λάθος στην αλήθεια, αλλά ότι προοδεύουμε από μικρές και μερικές αλήθειες σε μεγαλύτερες. Με αυτή την έννοια η αλήθεια είναι παντού, ανεξάρτητα από το πού στέκουμε στην εξελικτική ατραπό της συνείδησης. «Η αλήθεια είναι η βεβαιότητα στην οποία ο καθένας έχει πρόσβαση σύμφωνα με το δικό του επίπεδο συνείδησης, την βεβαιότητα που χρησιμεύει ως βάση για την εξέλιξή του ως το επόμενο βήμα». Αυτό μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι κάθε διδασκαλία είναι αληθινή, καθώς τα πάντα χρειάζονται σε συγκεκριμένα σημεία της εξελικτικής πορείας και, μόλις μια διδασκαλία ενσωματωθεί, μπορεί κάποιος να προχωρήσει σε ευρύτερες αλήθειες, παρότι αυτές οι διδασκαλίες διατηρούν την χρησιμότητά τους για εκείνους που ακόμη δεν έφτασαν σε αυτές τις αλήθειες, Έτσι, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι δεν βοηθάει να θεωρούμε ότι όσοι δεν εκτιμούν ακόμα τους ΣΒΑ κάνουν λάθος, αλλά ότι μάλλον οι ΣΒΑ δεν αποτελούν ακόμη μέρος της δικής τους αλήθειας. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη για συνεχόμενη εκπαίδευση.

Ο Patrice κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι όλες οι αλήθειες ίσες – όσο πιο σφαιρική σε εφαρμογή μια αλήθεια τόσο πιο σημαντική είναι. Αλλά δεν θα πρέπει να υποτιμάμε μικρότερες τοπικές αλήθειες εξαιτίας αυτού. Το βασικό ερώτημα που πρέπει τακτικά να θέτουμε στον εαυτό μας είναι: «Ποια χρήσιμη αλήθεια θέλω να εφαρμόσω;» Έτσι μπορούμε να επεκτείνουμε το έργο των ορθών σχέσεων. Ακόμη και οι ίδιοι οι ΣΒΑ δεν συνιστούν τις τελικές αλήθειες για τον πλανήτη, αλλά είναι ένα πολύ χρήσιμο σκαλοπάτι στο οποίο ο καθένας μπορεί να ανέβει.  worldgoodwill.org/video#pb

Ποιος είναι ο Ρόλος της Επιστήμης στην Κοινωνία μας;

VIDEO

  Ο Δρ James Ryder  διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Lockheed Martin Space Systems και υπεύθυνος του Κέντρου Προηγμένης Τεχνολογίας (Advanced Technology Center). Υπήρξε στενός φίλος της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης και με λύπη πληροφορηθήκαμε τον θάνατό του τον Ιούνιο του 2018. Σε ομιλία του στη Γενεύη, ο James ξεκίνησε με τον ορισμό της επιστήμης ως «ένα διαλογισμό σχετικά με τη φύση του σύμπαντος» (φως/ύλη/ενέργεια/δύναμη), που υπάρχει μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας (τις κοινές πεποιθήσεις και αξίες μας). Σε αυτή την κουλτούρα η επιστήμη σχετίζεται με τη θρησκεία («ένα διαλογισμό σχετικά με το νόημα ή την έννοια της ύπαρξης»), την πολιτική/διακυβέρνηση και τις τέχνες. Μπορούμε να δια­κρίνουμε ανάμεσα στον σκοπό και τον ρόλο καθενός από αυτούς τους «πυλώνες» της κοινωνίας.

Ο σκοπός της επιστήμης είναι να οργανώσει τις γνώσεις μας για το σύμπαν. Αυτό διαφέρει από τις επιλογές που κάνουμε σχετικά με τον τρόπο χρήσης αυτής της γνώσης. Η επιστήμη βρίσκει την εφαρμογή της στον τομέα της μηχανικής και στην τεχνολογική πλευρά της ιατρικής, με γνώμονα τις πολιτιστικές ανάγκες που εκφράζονται στη θρησκεία και την πολιτική. Η θρησκεία βρίσκει την «εφαρμογή» της στην πολιτική και την διακυβέρνηση. Ο σκοπός της θρησκείας είναι να αναζητήσει το νόημα, ενώ ο ρόλος της, να βοηθήσει το άτομο να αντιληφθεί «ποιοί ή τί είμαστε», δημιουργώντας σχέσεις με την θειότητα. Προχωρώντας στην πολιτική, που μπορεί να οριστεί ως το «ποιος παίρνει τι, πότε και πώς», αυτό οδηγεί την διακυβέρνηση. Ο σκοπός της διακυβέρνησης είναι η άσκηση εξουσίας πάνω στις κρατικές πολιτικές.

Ο James πρότεινε άλλους τρόπους εξέτασης αυτών των ορισμών: η επιστήμη φωτίζει αυτό που φαίνεται να είναι αληθινό, ενώ η θρησκεία φωτίζει αυτό που πιστεύουμε, θέλουμε ή επιθυμούμε και η πολιτική ασχολείται με τον προσδιορισμό αυτού ακριβώς που δημιουργείται (σύμφωνα με την επιστημονική γνώση και τη χρήση της μέσω της μηχανικής). Έτσι, η κοινωνία βασίζεται σε έναν διάλογο μεταξύ γεγονότων/γνώσης (επιστήμης), αξιών (θρησκείας/φιλοσοφίας) και πολιτικών (αν και στην πολιτική οι εταιρίες παίζουν έναν αυξανόμενο ρόλο). 

Χρησιμοποιώντας την μεταφορική έννοια του φωτός, υποστήριξε ότι ενώ το φυσικό φως (επιστήμη) αποκαλύπτει υλικά γεγονότα, μεταφορικά ή υποκειμενικά, το φως (φώτιση/θρησκεία) αποκαλύπτει αυτό που βρίσκεται πίσω από το εξωτερικό ένδυμα της ύλης. Εξετάζοντας την ιστορία, οι σύγχρονες ιδέες μας δεν απέχουν και τόσο από την αρχαία κατανόηση. Έτσι, μερικοί επιστήμονες μελετούν τώρα τη συνείδηση και αναγνωρίζουν την πανταχού παρουσία της σε όλο το σύμπαν, φέρνοντας έτσι την επιστήμη και τη θρησκεία σε αρμονία και παρέχοντας μια σταθερότερη βάση για να δημιουργηθούν θετικές τεχνολογίες μέσω της πολιτικής και της διακυβέρνησης. «Ότι αυτή η συνείδηση είναι πανταχού παρούσα στο σύμπαν ήταν η αρχαία σοφία και προς τα εκεί κατευθύνεται η επιστήμη σήμερα». Η αλληλεξάρτηση μεταξύ επιστήμης, θρησκείας και πολιτικής είναι θεμελιώδης, αν και όχι συχνά κατανοητή. Ομοίως, η αλληλεξάρτηση μεταξύ των διαφορετικών ΣΒΑ πρέπει να γίνει κατανοητή, προκειμένου να περάσουμε στην υλοποίησή τους.    worldgoodwill.org/video#jr2

Το Φως Αποκαλύπτει: Επιστημονικές Προοπτικές Αιχμής

για το Πραγματικό

VIDEO

 Η Karen Elkins  είναι ιδρύτρια, συντάκτρια και σχεδιάστρια του Science to Sage, ενός ηλεκτρονικού περιοδικού με κορυφαίους στοχαστές στην επιστήμη, την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, την τέχνη και την αρχαία σοφία. Είναι η συγγραφέας και σχεδιάστρια του επικείμενου βιβλίου, Indise Out Visual Journey into Our Universe. Επίσης, είναι συν-ιδρύτρια του Κέντρου Εκπαίδευσης και Μέσων του Σίλμπουρι για Ταλαντούχους και Δημιουργικούς Μαθητές (Silbury Education and Resource Centre for Gifted and Creative Learners) στο Βανκούβερ του Καναδά. Σε συνέντευξή της προς την Παγκόσμια Καλή Θέληση για το παρόν Ενημερωτικό Δελτίο, η Karen περιέγραψε πώς εξελίχθηκε το πάθος της όσον αφορά την διασύνδεση των πραγμάτων. Προέκυψε από την εργασία της καθώς επεδίωκε να συνδέσει τα μαθήματα με ένα διεπιστημονικό τρόπο μέσα από το πρόγραμμα σπουδών στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Μέσων του Σίλμπουρι για Ταλαντούχους και Δημιουργικούς Μαθητές. Με την συμβολή ειδικών από διάφορους τομείς, η Karen άρχισε να βλέπει μοτίβα («αρχίζεις να βλέπεις τη φύση με σοφία»). Αυτό εμπλουτίστηκε περαιτέρω από τη δουλειά της με επιστήμονες, καθώς άρχισε να αναπτύσσει το ψηφιακό περιοδικό Science to Sage.

Μέσα από την εργασία της στο περιοδικό και μέσα από τις εξερευνήσεις της στο Σίλμπουρι, άρχισε να βλέπει το τρίγωνο ως ένα μοτίβο/αρχή οργάνωσης σε ολόκληρη τη φύση – φως, νερό, μόρια, αλλαγές στις καταστάσεις της ύλης. Η φύση του είναι φράκταλ και βασίζεται σε μια «χρυσή αναλογία», που με την φαντασία μας μπορούμε να δούμε σαν ένα χρυσό ιστό που μεταφέρει ζωή μέσα σε αντανακλάσεις του φωτός και μπορεί να προκαλέσει μια κατάσταση δέους. Όμως, ενώ η καλλιέργεια μιας αίσθησης δέους και θαυμασμού αποτέλεσε μια σημαντική πτυχή στο έργο του Σίλμπουρι, η αρχική ώθηση βασιζόταν στην αποδοχή και την καλλιέργεια της μοναδικότητας του κάθε παιδιού – «πώς αξιοποιούμε την ανάγκη τους να εκπληρώσουν ...τον προορισμό τους;» ενώ, στη συνέχεια, η ατέλειωτη ποικιλία προσεγγίσεων στη γνώση επέκτεινε το όραμά της – «υπάρχει ένας ατελείωτος δρόμος έρευνας και ανακάλυψης».

Παρουσιάζοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό σύστημα για την κάλυψη των αναγκών της αναπτυσσόμενης συνείδησης των σημερινών παιδιών, η Karen σημείωσε ότι θέτοντας τον εντελώς ιδιαίτερο λόγο ενσάρκωσης ενός ανθρώπου σε ένα τυποποιημένο πλαίσιο μπορεί να επιφέρει μια κρίση στην ψυχή που για να αντιμετωπιστεί, απαιτείται τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και ο γονείς να υποστηρίξουν το ατομικό πάθος. Σημείωσε επίσης ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος «προικισμένος» και ότι τα παιδιά χρειάζονται επιπλέον δύναμη ψυχής, υποστήριξη και κατανόηση. Η φυσική τους ικανότητα για εξερεύνηση χρειάζεται να καλλιεργηθεί, παράλληλα με την μοναδικά αναπτυσσόμενη αίσθηση σκοπού τους. Και βέβαια, διαφορετικού είδους μαθητές χρειάζονται διαφορετικές προσεγγίσεις. Με βάση την εμπειρία της από το γεγονός ότι έμαθε ανατομία αργότερα στη ζωή της και ότι για να θυμηθεί χρειαζόταν να σχεδιάζει, διαπίστωσε ότι το ένα περίπου τρίτο των παιδιών που συνάντησε χρειάζονταν μια οπτική προσέγγιση μάθησης που να δίνει νόημα στον τρόπο με τον οποίο τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους, αλλά και στο θαύμα της φύσης, κάτι που επίσης επιδίωξε να εφαρμόσει στο περιοδικό Science to Sage. Εξήγησε πώς η εργασία της μέσα σε ένα σύστημα εκπαίδευσης στο σπίτι, της επέτρεψε να έρθει σε επαφή με εμπειρογνώμονες από πολλούς διαφορετικούς κλάδους και ότι στα παιδιά δόθηκαν περισσότερες επιλογές από την γραπτή παρουσίαση των όσων έμαθαν, π.χ. με φιλμ, κινούμενα σχέδια ή ρομποτική, δίνοντας τους την δυνατότητα να γίνουν δημιουργοί.

Απαντώντας σε μια ερώτηση σχετικά με την άποψή της γι αυτό που πολλοί αντιλαμβάνονται ως μια εποχή κρίσης στην ιστορία του πλανήτη, αναφέρθηκε στα κυκλικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα που εμφανίζονται στην ιστορία και την ανάγκη να επέλθει ισορροπία. Ανέτρεξε στο ταξίδι του αρχετυπικού ήρωα ως ένα μοτίβο που αξίζει να ακολουθήσουμε, παρότι λίγοι είναι διατεθειμένοι να το κάνουν εξαιτίας της επιθυμίας τους για προβλεψιμότητα, αλλά και γιατί από παιδιά έχουμε μάθει να υπακούμε και να συμμορφωνόμαστε με το αναμενόμενο πλαίσιο κανόνων («Πώς αφομοιώνουμε και ενισχύουμε την ουσία αυτού για το οποίο ήρθαμε εδώ για να γίνουμε με την ουσία της καλοσύνης και με την ουσία της δικαιοσύνης;»). Πρόσθεσε ότι χρειάζεται να επιστρέψουμε σε ανθρώπινες αξίες που δημιουργούν καλύτερες συνθήκες για το σύνολο.

Όταν ρωτήθηκε για εκείνους τους «λέγοντες την αλήθεια» τους οποίους συνάντησε εργαζόμενη στο περιοδικό Science to Sage, η Karen είπε ότι κάποιοι από αυτούς είναι πολύ γνωστοί, ενώ άλλοι όχι. Η ίδια επηρεάστηκε επίσης από τις πνευματικές παραδόσεις της Ανατολής και το θεμελιώδες έργο του Gregg Braden, αλλά και από τους John De’Pew και Richard Merrick, αμφότεροι των οποίων εργάστηκαν για να γεφυρώσουν την επιστήμη και τη θρησκεία. Αυτές οι συνδέσεις σημαίνουν ότι ως ένα σημείο της ιστορίας υπήρχε μία ενιαία ιστορία, η οποία στη συνέχεια κατακερματίστηκε, οδηγώντας στην κερματισμένη εικόνα που έχουμε σήμερα. «Οι λέγοντες την αλήθεια», τους οποίους η Karen παρουσιάζει στο περιοδικό, υποδεικνύουν την αρχική ενότητα και τον κοινό συμβολισμό που συνδέει διαφορετικές παραδόσεις. Κάθε παράδοση φωτίζει μια συγκεκριμένη όψη του συνόλου, αλλά δεν θα πρέπει να λησμονούμε τα υποκείμενα κοινά σημεία, που μας επιτρέπουν να αποδεχόμαστε την ποικιλομορφία και να ζούμε ειρηνικά. «Το όνειρό μου είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να βρουν το κοινό έδαφος, να αποδεχθούν την ποικιλομορφία και να ζήσουν εν ειρήνη».

Αυτό οδήγησε σε μια συζήτηση σχετικά με τη σημασία της αντιμετώπισης των άλλων πολιτισμών και του φόβου των ανθρώπων για αλλαγή. Η Karen συσχετίζει αυτή τη δυσφορία με την ηλεκτρική φύση του ανθρώπινου φορέα. Είπε, ότι όταν εκείνη μάθαινε κάτι καινούργιο αυτό την ενεργοποιούσε, αλλά εξαιτίας των διαφορών μας μπορεί να δημιουργούσε άγχος σε άλλους, εφόσον επίσης λειτουργούμε με βάση κυκλικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα και συνήθειες. Η Karen αναφέρθηκε σε ένα έργο που βρήκε ιδιαίτερα χρήσιμο: ο Δρ Joe Dispenza χρησιμοποιεί τον διαλογισμό και τον οραματισμό για να βοηθήσει ανθρώπους να δημιουργήσουν νέα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς και για να συνδεθούν, επίσης, με τους πιο λεπτοφυείς κόσμους. Επιπλέον, η Karen έχει κάνει αναπνευστικές ασκήσεις και αναδρομή σε προηγούμενες ζωές και πιστεύει ότι όλοι χρειάζεται να βρουν το δικό τους δρόμο: «Δεν υπάρχει ένας μόνο δρόμος για να φτάσει ένας άνθρωπος σε αυτό που χρειάζεται για το επόμενό του επίπεδο». Για εκείνη, ορισμένες φορές, τελική απάντηση είναι η προσευχή. «Αιτείτε και η θύρα θα ανοιχτεί». Όλα αυτά την βοήθησαν να μετακινηθεί έξω από στερεότυπα μοτίβα.

Σημείωσε ότι τα μέσα ενημέρωσης επιμένουν επί του παρόντος σε έναν τρόπο αφήγησης γεγονότων, με ιστορίες που δημιουργούν φόβο και διαίρεση, κι αυτό μπορεί να είναι απίστευτα καταστροφικό για την ψυχή. Η διαδικασία της διάλυσης αυτής της αρνητικής ατμόσφαιρας της σκέψης και του συναισθήματος, που επιχειρούν όσοι εργάζονται με την αλήθεια και το φως, είναι κάτι που χαρακτηρίζει τόσο την Παγκόσμια Καλή Θέληση όσο και το περιοδικό Science to Sage και σύμφωνα με την Karen αυτή είναι μια διαδικασία εφαρμογής της ίδιας της άχρονης σοφίας σε ένα καινούργιο πλαίσιο. Εάν αυτό μπορεί να επιτευχθεί συνετά, τότε μπορεί να είναι λιγότερο ανησυχητικό για όσους φοβούνται την αλλαγή. 

Η Karen εξήγησε πώς το οπτικό υλικό στο τελευταίο βιβλίο της, την οδήγησε να εκτιμήσει την υπευθυνότητα που όλοι έχουμε σε ό,τι αφορά τα επαναλαμβανόμενα ενεργειακά μοτίβα που προβάλλουμε στον κόσμο. Σημείωσε επίσης ότι η ίδια η επιστήμη αντιλαμβάνεται με αργούς ρυθμούς την ανάγκη μιας νέας προσέγγισης που αναγνωρίζει τη διάχυτη παρουσία της συνείδησης και της ζωής σε όλο το σύμπαν και το θετικό αποτέλεσμα που όλα τα όντα μπορούν να έχουν το ένα στο άλλο, προβάλλοντας φωτισμένες, στοργικές σκέψεις. Ανέφερε τον ηλεκτρομαγνητικό συντονισμό της Γης, γνωστό ως συχνότητες Schumann, τον ίδιο που συντονίζει την καρδιά και τον εγκέφαλο και μας συνδέει καθιστώντας μας αμοιβαία υπεύθυνους, καθώς και το γεγονός ότι τόσο οι άνθρωποι όσο και η Γη αποτελούνται ως επί το πλείστον από νερό. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τον συντονισμό μας με την Γη και να την φροντίσουμε, γιατί αποτελεί τη βάση της ύπαρξής μας – «είμαστε άφρονες όταν δεν τιμούμε τη Γη» – και παρότι υπάρχουν αρκετοί εξυπηρετητές σε όλο τον κόσμο, χρειάζεται επίσης να συμμετέχουν και οι ηγέτες μας στην προώθηση αυτού του οράματος.   worldgoodwill.org/video#ke

Αναπτύσσοντας την Διάκριση με την Επεξεργασία της Βιογραφίας μας 

VIDEO

 Η Deborah Ravetz  είναι καλλιτέχνης, φιλόσοφος και συγγραφέας και εργάζεται επίσης με την κοινωνική γλυπτική, την καλλιτεχνική μορφή της οποίας πρωτοπόρος ήταν ο Joseph Beuys. Η Deborah ξεκίνησε την ομιλία της, επισημαίνοντας ότι σε όλη την πορεία της εργάζεται με ανθρώπους και μεταξύ άλλων τους βοηθά να βρουν την κλίση τους – «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η απελευθέρωση του βαθύτερου εαυτού στην υπηρεσία». Έθεσε το ερώτημα: «Πώς ορίζεται αυτό που ονομάζουμε ‘προσωπικό’;» και παρότι συνάντησε ανθρώπους που αναφέρονταν σε προσωπικό επίπεδο απολογητικά, πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελεί απαραίτητα έκφραση αυταρέσκειας, διότι «η αναφορά στο προσωπικό το ανυψώνει κατά κάποιο τρόπο στη σφαίρα του καθολικού».

Διηγήθηκε πόσο συναρπαστικό ήταν γι αυτήν το διάβασμα κατά την παιδική της ηλικία και ότι έτσι μπόρεσε να αντιμετωπίσει το Ολοκαύτωμα, με το μυθιστόρημα Έξοδος. Αυτό την συγκλόνισε: δεν το είδε ως ένα ιδιαιτέρως γερμανικό πρόβλημα αλλά ως ένα καθολικό ερώτημα σχετικά το πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί και πώς θα μπορούσαμε να ενεργήσουμε σε αντίστοιχες συνθήκες. Έτσι, το Ολοκαύτωμα, σαν ένα είδος τραύματος, κατέστη για αυτήν ένα είδος οργάνου αντίληψης και αργότερα στη ζωή της επισκέφτηκε μαζί με το σύζυγό της το Άουσβιτς και διάβασε για τον διοικητή του, Ρούντολφ Ες (Rudolf Höss). Ο Ες ήθελε αρχικά να γίνει αγρότης, αλλά λόγω των εμπειριών που είχε ως φύλακας στο Νταχάου –όπου η σκληρότητα και η ακαρδία ήταν προς έπαινο– σε συνδυασμό με τον φόβο του να φαίνεται ευάλωτος, δεν άκουσε εκείνο που λαχταρούσε ο αυθεντικός εαυτός του και αντ’ αυτού μετατράπηκε σε τέρας.

Η Deborah συνέδεσε αυτήν την έλλειψη αυθεντικότητας με εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας στη βόρεια Ροδεσία (νυν Ζιμπάμπουε) όπου μεγάλωσε, στην οποία η μητέρα και οι παππούδες της είχαν μεταναστεύσει μετά τον πόλεμο. Η οικογένειά της και άλλοι απόδημοι Βρετανοί διεξήγαγαν μια ζωή συγκριτικά πολυτελή, η οποία ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τη φτώχεια των υπηρετών τους. Ωστόσο, η Deborah είχε την αίσθηση ότι η πολυτέλεια χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να καταστείλει τη θλίψη που προκάλεσε το καταπιεσμένο τραύμα του πολέμου. Ευαίσθητη σε αυτή τη θλίψη, η Deborah, από παιδί βίωσε την κατάθλιψη. Ώσπου, ήρθε στα χέρια της το μυθιστόρημα του E. M. Forster «Εκεί που οι άγγελοι φοβούνται να διαβούν», στο οποίο διερευνάται το ηθικό δίλημμα σχετικά με την «αξιοσέβαστη» συμπεριφορά έναντι της αληθινής ευτυχίας. Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου από την δεκάχρονη τότε Deborah, της έδωσε την ελπίδα ότι υπήρχε ένας άλλος τρόπος θέασης του κόσμου και ότι θα μπορούσε να βρει ανθρώπους που έγραφαν βιβλία όπως αυτό, όταν θα πήγαινε στο πανεπιστήμιο.

 Πηγαίνοντας τελικά στο πανεπιστήμιο, ανακάλυψε ότι ακόμα και εκεί, εξακολουθούσαν να υφίστανται προβλήματα απόκρυψης του αληθινού μας εαυτού κάτω από μια κοινωνική μάσκα και ότι χρειάζεται μια ενεργή αναζήτηση ανθρώπων που θέλουν να είναι αυθεντικοί, καθώς «οπουδήποτε κι αν πάμε βρίσκουμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκφραστούμε και να είμαστε πραγματικά αυτοί που είμαστε, αλλά και να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε γι’ αυτό». Ανέφερε τον φιλόσοφο Theodore Zeldin, συγγραφέα του βιβλίου Οι Κρυμμένες Απολαύσεις της Ζωής, ο οποίος πιστεύει ότι το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η ολόπλευρη μοναδικότητα και σημασία του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου και ότι η ανεύρεση μιας τέτοιας αυτοβιογραφίας και του λόγου για τον οποίο ζούμε είναι ένα πολύ δύσκολο έργο. Η πρόθεση μιας πραγματικής αντιμετώπισης της διαφορετικότητας σε ένα άλλο άτομο μέσω βαθιάς ακρόασης είναι εξαιρετικά σημαντική. 

Μέσα από ένα βαθύ ενδιαφέρον ανακάλυψης αυτού που καθιστά ένα άτομο μοναδικό, προσελκύστηκε από το έργο του Γερμανού καλλιτέχνη Joseph Beuys. Η Deborah σημείωσε ότι υπάρχει ένα είδος μύθου γύρω από ένα κομμάτι της ζωής του Beuys που συνδέεται με τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και υποστήριξε ότι η διήγηση εκ μέρους του αυτού του μύθου, μεταφέρει τον ακροατή στην μυθολογική συνείδηση που αφορά αλήθειες πέραν της σφαίρας της καθημερινότητας. Επιστρέφοντας στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, σε μια βαθιά τραυματισμένη εποχή, επισκιασμένη από την απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος, ο Beuys αποφάσισε ότι ήταν πραγματικά σημαντικό να διευρυνθεί η εμβέλεια της τέχνης.  Σε αυτόν αποδίδεται η φράση κοινωνική γλυπτική. Η ιδέα είναι ότι «ο καλλιτέχνης βρίσκει το βαθύτερο ερώτημά του, τη βαθύτερη θλίψη του, το κρυμμένο, εκείνο που αγνοείται και ο πολιτισμός μας αρνείται» και να αναζητήσει τη γιατρειά σε αυτό το ερώτημα. Το ερώτημα τίθεται με κάποια καλλιτεχνικού τύπου μορφή, με τρόπο που να ανακουφίζει την περιοχή του τραύματος, και από αυτό να προκύψει ένα είδος ηθικής αισθητικής, όπου ο πόνος γίνεται τόσο βαθιά αισθητός ώστε η καρδιά μας αλλάζει και επιζητούμε να μάθουμε πώς μπορούμε να γίνουμε μέρος της λύσης. 

Η Deborah είχε την τύχη να εκπαιδευτεί από έναν μαθητή του Beuys και η κοινωνική γλυπτική που δημιούργησε με την ονομασία Η Αναζήτηση για τον Βαθύ Εαυτό επιζητεί να διερευνήσει το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ να τους δουν. Πρόσθεσε ότι σε όλους πιθανόν εκστομίστηκαν λέξεις, με τις οποίες τους αποκάλεσαν και οι οποίες τους τραυμάτισαν, πράγμα που και η ίδια βίωσε «δυνατά». Δεν μπορούσε να καταλάβει τί ήταν αυτό που έφταιγε. Αναφέρθηκε στο βιβλίο Πέερ Γκύντ του Ίψεν, όταν η ζωή του Πέερ Γκυντ πλησίαζε στο τέλος της, ο Button-Moulder του ανακοίνωσε ότι θα τον λειώσει για να φτιάξει κουμπιά, επειδή είχε ζήσει μια ζωή τέτοιας μετριότητας που ήταν σαν να μην έχει ζήσει καθόλου. Η Deborah συνέδεσε την ιστορία αυτή με την άποψη της Γερμανίδας φιλόσοφου Hannah Arendt για την κοινοτυπία του κακού, σημειώνοντας ότι η Arendt χαρακτήρισε τον Άντολφ Άιχμαν, έναν από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος, ως κάποιον που απέτυχε να συνομιλήσει με τον εαυτό του, μην επιτρέποντας στην εσωτερική του ζωή να τον ταράξει: ο Button-Moulder λέει κάτι παρόμοιο στον Πέερ Γκυντ. Ο Πέερ Γκυντ ρωτά τί θα μπορούσε να κάνει διαφορετικό και ο Button-Moulder απαντά ότι θα έπρεπε να ζήσει πιο έντονα τη ζωή – μια απάντηση που ενθουσίασε την Deborah. Στην ερώτηση του Πέερ Γκυντ πώς να το κάνει, ο Button-Moulder απαντά ότι αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά χρειάζεται προσπάθεια και ότι το βασικό είναι να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε και να μετουσιωνόμαστε.. 

Για την Deborah, αυτό ήταν το ξεκίνημα της ικανότητάς της να βρίσκει λέξεις για το βαθύτερο ερώτημά της, διότι η έντασή της σήμαινε ότι σχεδόν όλες οι συνομιλίες της διεξάγονταν σε βάθος, κάτι που θα μπορούσε να τρομάξει άλλους, αλλά και την ίδια, καθώς ο φόβος κάποιων μπορεί να μοιάζει αρκετά με μίσος. Η Deborah ανέφερε ότι ο Γκαίτε είχε γράψει σχετικά με το θάνατο και τον μετασχηματισμό, και ότι ο άνθρωπος που αδυνατεί να το επιχειρήσει, είναι κάποιος που αποζητά μια συνεχώς αναλλοίωτη αλήθεια, μια στερεότυπη ιδεολογία. Εάν, όμως, αποφύγουμε να εργαστούμε με τις δυσκολίες στις οποίες μας ρίχνει η ζωή, ενδέχεται αυτές να μετατραπούν σε νευρώσεις. Θάνατος και μετασχηματισμός σημαίνει να εγκαταλείπουμε το παλιό, περνώντας σε έναν τόπο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε έρημο, κάτι που προκαλεί ένα βαθύ άγχος. Η Deborah σημείωσε ότι η κατανόηση αυτή την βοήθησε να δει και να δεχτεί τη συμπεριφορά των γονιών και των παππούδων της, καθώς κανένας ποτέ δεν τους είχε πει ότι η βαθιά επεξεργασία ενός τραύματος της εποχής του πολέμου ήταν αναπότρεπτη και ότι αποτελούσε το επίκεντρο ενός τόπου μετασχηματισμού.

Ο ποιητής Keats αναφέρθηκε στην ικανότητά μας να βρισκόμαστε σε αυτόν τον τόπο μετασχηματισμού και το χαρακτήρισε ως μια αρνητική δυνατότητα, που σημαίνει να μπορούμε να αποδεχόμαστε την αβεβαιότητα. Είπε, επίσης, ότι είναι σφάλμα η προσπάθεια διαφυγής από αυτήν με νοητικούς σχεδιασμούς: εάν μόνο μπορούσατε να αντέξετε την εμπειρία, το μέλλον θα έρθει προς εσάς, η παλιά σας ζωή θα εξαφανιστεί και θα λάβετε ό,τι ακριβώς χρειάζεστε. Η Deborah ενθουσιάστηκε διαβάζοντας γι αυτή την επιβεβαίωση της δικής της εμπειρίας και παρατήρησε ότι είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει, επίσης, στους θεσμούς – δεν έχουμε μάθει ότι η αποτυχία και η απώλεια μπορεί να είναι πολύ δημιουργικές. Το αντιμετώπισε, ακόμη, διδάσκοντας σε σχολή τέχνης, γεγονός που την ενέπνευσε στη συγγραφή του βιβλίου Η Τέχνη Να Είσαι Άνθρωπος.

Η Deborah βρήκε περαιτέρω επιβεβαίωση αυτών των ιδεών στον Γερμανό ποιητή Rainer Maria Rilke. Ο Rilke βασανιζόταν από την αίσθηση ότι ο κόσμος είχε περιοριστεί στην παραγωγή χρήματος και ότι η επιδίω­ξη της ευτυχίας, με όλο τον αγώνα και τον πόνο, τον θάνατο και το μυστήριο, είχε σκόπιμα απαξιωθεί. Σε μια από τις Ελεγείες του Ντουίνο (Duino Elegies), ο Rilke αναφέρθηκε σε αυτό ως την πολιτεία του πόνου, όπου τα πάντα κινούνται στην επιφάνεια και η ζωή στερείται νοήματος. Στη συνέχεια περιγράφει έναν άλλο κόσμο, τον τόπο του πόνου, όπου ο θάνατος πιστεύεται ότι παίρνει κάποιον κάτω από την επιφάνεια της ζωής. Μόνο όμως σε αυτό τον τόπο, «ο αγώνας και το άγχος, όταν γίνουν αισθητά, οδηγούν σε μια άνθιση, μια άνθιση διορατικότητας και σε κατάκτηση του βάθους της χαράς». Τέλος, η Deborah κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτός ο αγώνας για το βαθύτατό μας ερώτημα βρίσκεται μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας και μόνο εμμένοντας σε αυτόν τον αγώνα μας δίνεται η ευκαιρία προόδου σε μια νέα ζωή και αλήθεια.  worldgoodwill.org/video#dr

Ο Τρόπος Ζωής ως Φάρμακο για Καλή Υγεία και Ευεξία

VIDEO

Ο Δρ. Albert van der Velde  είναι ένας Ολιστικός γιατρός Γενικής Ιατρικής στην Ολλανδία, συνιδρυτής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Stichting Voeding Leeft (Ίδρυμα Τροφίμων Ζωής). Ο Albert άρχισε την ομιλία του υποδεικνύοντας την ανάγκη να συνδεόμαστε περισσότερο με το σώμα μας. Αναφέρθηκε στην άποψή του για την ατέλεια του μοντέλου της τεκμηριωμένης ιατρικής, επειδή η εμπειρία του ως γενικού ιατρού, του έδειξε την αδυναμία προσδιορισμού μεμονωμένων εφαρμόσιμων σχεδίων θεραπείας βασισμένων στο μέσο αποτέλεσμα τυχαίων μελετών. Επιπλέον, δεδομένου ότι κάθε κύτταρο του σώματος υφίσταται 80.000 ηλεκτρομαγνητικές αντιδράσεις ανά δευτερόλεπτο, λειτουργώντας ταυτόχρονα με δισεκατομμύρια κύτταρα – ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν να συγκεντρωθούν αξιόπιστα και αληθινά στοιχεία από αυτήν την απίστευτη πολυπλοκότητα; Συνεπώς, «χρειάζεται να επικεντρωθούμε περισσότερο στην επίγνωση αλληλεπιδράσεων στα σώματά μας».

Ο Albert σημείωσε τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στην εξέλιξη της ανθρώπινης φυσικής μορφής με την αύξηση της παχυσαρκίας του διαβήτη, τα τελευταία εξήντα χρόνια, καθώς η αύξηση της ηλεκτρομαγνητικής και χημικής ρύπανσης και η υπερβολική επεξεργασία των τροφίμων μας έχουν επηρεάσει. Παρατήρησε ότι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ αυτών των ταχέως αυξανόμενων επιδράσεων από το περιβάλλον μας και το γονιδίωμα, καθώς το DNA μας χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να προσαρμοστεί. Υπάρχει πλέον μεγαλύτερη κατανόηση για το πώς προκαλείται η πλειονότητα των ασθενειών από τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Ο μεταβολισμός μας διαταράσσεται από αυτές τις επιδράσεις, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης στην ποσότητα και ποικιλία των σακχάρων των επεξεργασμένων τροφίμων μας (ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά σήμερα τα σάκχαρα να είναι λιγότερο από το 5% της προσλαμβανόμενης ενέργειας ημερησίως), οδηγώντας σε μεταβολικές διαταραχές, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη και οι ήπιες φλεγμονές, εξαιτίας της διατάραξης της σωστής λειτουργίας των λιποκυττάρων στο σώμα. Και άλλοι παράγοντες, όπως η ανεπαρκής άσκηση, αφύσικα βακτήρια του εντέρου, το χρόνιο στρες και η έλλειψη ύπνου παίζουν επίσης ένα ρόλο.

 Ο Albert επισήμανε ότι χρόνιες φλεγμονές μπορούν να οδηγήσουν σε διάφορες χρόνιες παθήσεις, όπως υποστηρίζεται από το έργο του Δρ Dariush Mozaffarian της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ. Ο Albert συγκλονίστηκε όταν συνειδητοποίησε ότι ορισμένα φάρμακα που χρησιμοποιούσε για τη θεραπεία ασθενών του με διαβήτη τύπου 2, στην πραγματικότητα δυσκόλευαν την ανάρρωσή τους. Έτσι μαζί με δύο φίλους ξεκίνησε το Stichting Voeding Leeft (Ίδρυμα Τροφίμων Ζωής), μια ανεξάρτητη πλατφόρμα εκπαίδευσης των ανθρώπων σχετικά με τον τρόπο που η τροφή επηρεάζει την υγεία μας. Αυτό στο οποίο αποσκοπεί, είναι να αντιμετωπίζεται η τροφή ως φάρμακο για χρόνιες παθήσεις σε εξατομικευμένο επίπεδο.

Βρέθηκε ότι με ομαδική ενθάρρυνση είναι ευκολότερο να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο διαιτητικό πρόγραμμα και αλλαγές στον τρόπο ζωής και ότι η αυξημένη σωματική επίγνωση βοηθά τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται τις τροφές που είναι καλές για αυτούς. Το εξάμηνο εντατικό τους πρόγραμμα, το οποίο εστιάζει στην παροχή πληροφορίας σχετικά με την ασθένεια, εκπαίδευση στην παρασκευή υγιεινών τροφών, την σωματική άσκηση και παρέχει οδηγίες για την αντιμετώπιση πιθανών δυσκολιών, βοήθησε ανθρώπους να αντιστρέψουν τον διαβήτη τύπου 2.

Ο Albert σημείωσε επίσης ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ υψηλών επιπέδων γλυκόζης στο σώμα και πρωτεϊνών μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία τελικών προϊόντων προηγμένης γλυκοζυλίωσης (AGEs). Τόνισε ένα σχετικά νέο διαγνωστικό εργαλείο για τα AGEs που χρησιμοποιεί φως και εξέφρασε την ελπίδα ότι στα επόμενα δέκα χρόνια θα αναγνωρίσουμε ότι ο σχηματισμός των AGEs έχει μεγάλη σχέση με όλα τα είδη χρόνιων παθήσεων. Επισήμανε την πίστη σε μια δύναμη ζωής υποκείμενη όλων των εξωτερικών μορφών από τον μισό περίπου πληθυσμό της γης, γνωστή κατά περίπτωση ως chi, prana και ruach, μια έννοια που λείπει στη Δύση και κατέληξε ότι «Αν όλοι μας μπορούσαμε να ενσωματώσουμε την ιδέα ότι ... καθετί πάνω στον πλανήτη έχει μια δύναμη ζωής και ότι μπορούμε να εργαστούμε με αυτήν, νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε ... για την υγεία και την ευεξία»    worldgoodwill.org/video#av

Ορθές Ανθρώπινες Σχέσεις σε Περιβαλλοντικά Θέματα

VIDEO

 Η Cécile Sorbier  είναι η Διευθύντρια Περιβάλλοντος των Femmes Internationales Murs Brisés (FIMB). Αποστολή τους είναι «να ενώσουν όλους όσους εργάζονται για μία επιστροφή σε ανώτερες αξίες». Η οργάνωση συνδέει 350 εκατομμύρια ανθρώπους σε 105 χώρες, συνυφαίνοντας από κοινού εκπαίδευση, ανθρωπισμό, το περιβάλλον, τον διαθρησκευτικό τομέα, επιχειρήσεις, υγεία, τέχνη, κουλτούρα και αθλητισμό.

Η Cécile περιέγραψε την οικολογία ως την πρόσφατα αναδυόμενη επιστήμη των σχέσεων ανάμεσα σε οργανισμούς και τον περιβάλλοντα «μη-ζωντανό» κόσμο και συνεπώς ο οικολόγος είναι ένας υπερασπιστής της φύσης, η στάση του οποίου ενδέχεται να χρωματίζεται από την δική του κοσμοαντίληψη. Η οικολογία συνδυάζει ιδέες από πολλούς διαφορετικούς κλάδους.

Επιπρόσθετα, όμως, είναι ενστικτώδης, με την έννοια ότι όλα τα παιδιά ερευνούν από φυσικού τους τη σχέση τους με άλλα πλάσματα. Οι παιδικές εμπειρίες επηρεάζουν τη στάση μας απέναντι στο «αλλότριο», το οποίο, υπό την ευρύτερη έννοια, σημαίνει τα άλλα ζωντανά όντα. Καθώς μεγαλώνουμε, η κατανόησή μας για το περιβάλλον μας επίσης διευρύνεται, εμπλουτίζοντας έτσι τις παρατηρήσεις μας. «Για να γίνουμε οικολόγοι, δεν μελετάμε μια επιστήμη, αλλά τα αποτελέσματα μιας πληθώρας αλληλεπιδράσεων μεταξύ πολλών επιστημών». Και ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει τέλος στο βάθος της μελέτης και επομένως δεν υπάρχει δεδομένη, τελική αλήθεια. Έτσι, είμαστε όλοι οικολόγοι κι καθένας μας κατέχει ένα μέρος της αλήθειας («ο καθένας μας φέρει ένα μέρος της αλήθειας, επειδή έχουμε αποκτήσει μια μοναδική όραση, απαραίτητη στο σύνολο της γνώσης»), και κανένας από εμάς δεν έχει πρόσβαση σε ολάκερη αυτή τη γνώση.

Αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε τη δυσκολία διάκρισης της αλήθειας σχετικά με τα θέματα της οικολογίας σήμερα. Η εξειδίκευση και το πάθος σε ένα τομέα της οικολογίας μπορεί εντούτοις να σημαίνει άγνοια σε κάποιον άλλο. Η Cécile έφερε το παράδειγμα κάποιων παρατηρητών πουλιών, που τόσο συγκεντρωμένοι ήταν στις παρατηρήσεις τους, ώστε ποδοπάτησαν από λάθος μια σπάνια ορχιδέα. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο τον αγώνα να συμβιβάσουμε την προστασία των οικοσυστημάτων με τη χρήση που μπορεί να θέλει η ανθρωπότητα να τους κάνει, δεδομένου ότι οι πολιτικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται εν γένει για το ευρύτερο καλό συνολικά της ζωής, αλλά σύμφωνα με τις φιλοδοξίες ανθρώπων που επιδιώκουν να εκλεγούν ή να επανεκλεγούν. Πώς λοιπόν γκρεμίζουμε τα τείχη με μη βίαιο τρόπο, για να δούμε τον κόσμο στο σύνολό του; Πώς εδραιώνουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις προς όφελος της οικολογίας;

Χρειάζεται να διαθέτουμε τη βούληση ώστε να υπερβούμε τους φόβους και τους περιορισμούς μας και να ανοιγόμαστε στους άλλους. Έτσι, μέσω σεβασμού, υπευθυνότητας και αμοιβαίας βοήθειας, μπορούμε να δημιουργήσουμε ταπεινότητα, απλότητα, υπομονή και υπηρεσία. Η Cécile έδωσε μερικά παραδείγματα από το έργο των FIMB: Στην Ινδία, η Sanjeeta, οικολόγος και πρόεδρος της FIMB Gujarat, διαπίστωσε ότι ο τρόπος για την επίτευξη καλών οικολογικών αποτελεσμάτων, δόμηση καλής θέλησης και αντιμετώπιση των πραγματικών αναγκών των χωρικών είναι η αντιμετώπισή τους με ένα απροσδόκητο τρόπο, φτάνοντας σ’ αυτούς με ποδήλατο. Καθώς εκεί οι γυναίκες συνηθίζεται να βαδίζουν, η επιλογή της βοηθά στην θραύση των φυλετικών στερεοτύπων και ενώ η ίδια έχει τη δυνατότητα της μετακίνησης με αυτοκίνητο, αυτό δείχνει την προσωπική της προσπάθεια σύνδεσης με την κατάσταση των χωρικών. Έτσι είναι πιο πιθανό να αντιμετωπιστεί με σεβασμό. Στην Αφρική, ο Arouna, πρόεδρος ενός κέντρου νεότητας στην Μπουρκίνα Φάσο, διηγείται ιστορίες. Για να επιλύσει ένα πρόβλημα παροχής νερού, διεξήγαγε μια συμβουλευτική συνάντηση με ντόπιους και έστησε μια υπηρεσία χαμηλού κόστους, η οποία δημιούργησε δύο θέσεις εργασίας, και ήταν απλή στην εφαρμογή. Οι νέοι ευχαριστήθηκαν, καθώς ήταν σε θέση να συμμετάσχουν πλήρως και η FIMB δεν είχε παρά απλά να ενθαρρύνει και να υποστηρίξει τον Arouna στην προσέγγισή του. Στην Ευρώπη, αν και η καλλιέργεια της γης είναι θεωρητικά προηγμένη, η παραγωγική δυνατότητα των εδαφών μειώνεται, λόγω της συνεχιζόμενης έλλειψης σεβασμού και φροντίδας. Ο συνιδρυτής των FIMB, Alexandre Homé, ανακάλυψε το γεωργικό Ki, μια σκόνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα εδάφη σαν ομοιοπαθητικό σκεύασμα αποκαθιστώντας τη φυσική τους ζωτικότητα. Τα αποτελέσματα είναι θετικά – αυξημένη παραγωγή, λιγότερες ασθένειες και παράσιτα, βραχύτερες περίοδοι ανάπτυξης και πιο ζωντανά φυτά, μερικές φορές μεγαλύτερα σε μέγεθος και με βελτιωμένη γεύση.

Η Cécile ολοκλήρωσε την ομιλία της διηγούμενη την πρωτοβουλία των FIMB για την προστασία της Ζωής, τον Όρκο της Ανθρωπότητας και επεσήμανε ότι, ενόψει των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας, «Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να συμμετέχουμε με πλήρη δέσμευση, αποδοχή και ειλικρίνεια και με ολόπλευρη επίγνωση των περιορισμών και των δυνάμεών μας, προκειμένου να υπηρετήσουμε το μέλλον».  worldgoodwill.org/video#cs2

Στοχαστικές Σκέψεις για την Αλήθεια και τη Διάκριση

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Σεμινάριο, συντάχτηκε ένα φυλλάδιο με σκέψεις προερχόμενες από μια μεγάλη ποικιλία πηγών. Πιο κάτω δίνονται ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Για να λάβετε ένα αντίτυπο, χρησιμοποιήστε αν θέλετε τη φόρμα παραγγελίας ή για κάνετε download  πατήστε ΕΔΩ.

Το νερό σε ένα δοχείο λαμπυρίζει, το νερό στη θάλασσα είναι σκοτεινό. Η μικρή αλήθεια έχει λέξεις που είναι σαφείς, η μεγάλη αλήθεια έχει μεγάλη σιωπή.

Rabindranath Tagore

Εμπιστευθείτε όσους αναζητούν την αλήθεια, αλλά αμφιβάλλετε για όσους λένε ότι την βρήκαν

André Gide

Η αλήθεια, όπως είναι, φαίνεται και είναι γνωστή. Οι μορφές του εξωτερικού κόσμου των φαινομένων (εξωτερικού από την άποψη της ψυχής και ως εκ τούτου περικλείοντας τους τρεις κόσμους της γνωστής μας καθημερινής μας ζωής) δεν φαίνονται παρά ως σύμβολα μιας εσωτερικής και πνευματικής Πραγματικότητας. 

Alice Bailey

Δεν είμαι βέβαιος για τίποτε εκτός από την ιερότητα της στοργής της Καρδιάς και την αλήθεια της Φαντασίας. 

John Keats

Το αντίθετο μιας ορθής δήλωσης είναι μια ψευδής δήλωση. Αλλά το αντίθετο μιας βαθιάς αλήθειας μπορεί να είναι μια άλλη βαθιά αλήθεια.

Niels Bohr

Ορισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν διάκριση, όταν στην πραγματικότητα είναι απλώς καχύποπτοι. Η καχυποψία προέρχεται από τον μη ανανεωμένο νου ενώ η διάκριση προέρχεται από το ανανεωμένο πνεύμα.
Joyce Meyer

Αρνούμαι να δεχθώ την άποψη ότι η ανθρωπότητα είναι τόσο τραγικά δεμένη στο άναστρο μεσονύχτι του ρατσισμού και του πολέμου και ότι η λαμπρή αυγή της ειρήνης και της αδελφότητας δεν μπορεί ποτέ να γίνει πραγματικότητα .... Πιστεύω ότι η αφοπλιστική ειλικρίνεια και η χωρίς όρους αγάπη θα έχουν την τελευταία λέξη.  

Martin Luther King, Jr