Το 2018, τα Σεμινάρια της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης στο Λονδίνο, τη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη εστίασαν στο θέμα Συνηχώντας με την Ζωντάνια της Γης. Για δύο συνεχόμενες μέρες, ομιλητές από διαφορετική προέλευση μοιράστηκαν τις εμπειρίες και τις ιδέες τους για το πώς μπορεί η ανθρωπότητα να επιτύχει μεγαλύτερη εναρμόνιση και συντονισμό με τα υπόλοιπα βασίλεια της φύσης, πνευματικά και υλικά. Η θετική σημασία των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης των ΗΕ, ως πρακτικές κατευθυντήριες της ανθρωπότητας προκειμένου αυτή να επιτύχει καλύτερη διαχείριση της ζωικής και φυτικής ζωής και των ορυκτών του πλανήτη, έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στα Κεντρικά Γραφεία των ΗΕ στη Γενεύη.
Ο υλοζωισμός αποτελεί μια ασυνήθιστη λέξη για μια προαιώνια έννοια: ότι όλη η ύλη είναι ζωντανή. Με βάση αυτή τη σκέψη, προκύπτει σαν συνέπεια η ιδέα ότι η ίδια η Γη είναι ζωντανή και ότι η ζωή όλων των ειδών αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα αυτής της μεγάλης Ζωής. Επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο αυτή την σκέψη, μπορούμε να δούμε την ανθρωπότητα ως ενεργό συμμέτοχο σε έναν Κόσμο που σφύζει από την ενέργεια της Ζωής και εξελίσσεται με σκοπό να φτάσει σε καταστάσεις αυξανόμενης τελειότητας. Αυτό το όραμα πάντα αποτελούσε μέρος της παράδοσης της προαιώνιας σοφίας, ενώ επίσης υποστηρίζεται, σε διάφορους βαθμούς, από μια σειρά θρησκευτικές πίστεις.
Όπως επισημάνθηκε στη Νέα Υόρκη, αποτελεί ευθύνη της ανθρωπότητας η συμβολή της στην ανύψωση του κραδασμού των κατώτερων βασιλείων, μέσω συμπαθητικού συντονισμού, ως τμήμα αυτής της Κοσμικής διαδικασίας τελειοποίησης. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια των λίγων τελευταίων αιώνων παραμελήσαμε αυτήν μας την ευθύνη και τα αποτελέσματα αυτής της αμέλειας απειλούν τώρα την ίδια την επιβίωσή μας.
Η αναγνώριση του γεγονότος και μια νοήμων, συμπονετική ανταπόκριση σ’ αυτό, ήταν το χαρακτηριστικό των παρουσιάσεων που έγιναν στις συναντήσεις. Στη Γενεύη, υπήρξε αναγνώριση της ουσιαστικής σημασίας της θέλησης που χρωματίζεται από το καλό και θεωρήθηκε ότι «ως δυναμική ενέργεια της ψυχής, η θέληση μπορεί να μας οδηγήσει στην πραγματοποίηση του σκοπού μας, με βάση ένα αδελφικό όραμα της ανθρωπότητας. Τότε είναι που ο ανταγωνισμός θα υποχωρήσει μπροστά στη συνεργασία και ο μερισμός θα αντισταθμίσει οποιαδήποτε ιδιοτελή στάση».
Εάν αναρωτηθούμε πώς μπορεί να μοιάζουν οι μελλοντικές σχέσεις μας με άλλες υπάρξεις, αυτό θα γινόταν αντιληπτό ως ένας αχανής συλλογικός διαλογισμός που περιλαμβάνει άλλες υπάρξεις ως συμμέτοχους στον μεγάλο ιστό της ζωής. Εάν οι νοητικά εστιασμένες ιδέες μιας πιο υπομονετικής και ταπεινόφρονος επιστήμης μπορέσουν να συνδυαστούν με την από καρδιάς σύνδεση –που πάντα ήταν διαθέσιμη– με άλλες υπάρξεις, τότε θα προκύψει μια πιο αληθινή συνεργασία ανάμεσα στα διάφορα βασίλεια της φύσης – ορυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρώπινο και πνευματικό. Σε αυτό το μέλλον, όπου η ποικιλομορφία μορφής και λειτουργίας γίνεται όχι απλά αποδεκτή, αλλά τιμάται και γιορτάζεται, θα πρέπει να μπορέσουμε να αναπτύξουμε τρόπους ώστε να αισθανόμαστε και να συνεργαζόμαστε με τον εξελικτικό σκοπό.
Ένα Θέμα, Τρεις Τοποθεσίες, Πολλοί Παρουσιαστές
Προκειμένου το υλικό να περιληφθεί μέσα σε ένα τεύχος, επιλέξαμε φέτος να δώσουμε ένα σύντομο απόσπασμα από την παρουσίαση κάθε ομιλητή παραμένοντας όσο το δυνατόν εγγύτερα στις αυθεντικές τους φράσεις, ευελπιστώντας ότι έτσι θα μεταδοθεί η ενέργειά τους. Και αυτή τη φορά, παραθέτονται βιογραφικά στοιχεία και ένας σύνδεσμος για το πλήρες βίντεο κάθε παρουσιαστή.
Η Vita De Waal συνυπολογίζει την σημασία του ήχου ως στοιχείου εναρμόνισης και πώς αυτό αναγνωριζόταν ήδη στους αρχαίους χρόνους κατά την σχεδίαση των ιερών χώρων.
Ο Jeremy Dunning-Davies επισημαίνει τον κίνδυνο μιας υπερβολικής πίστης στα μαθηματικά ως οδηγού κατανόησης του φυσικού σύμπαντος κόσμου.
Ο Marco υπογραμμίζει τη σημασία της διεθνούς συνεργασίας και πώς μπορεί η συνεργασία να προκαλέσει τη ριζική μετατόπιση της προοπτικής μας..
Η María Crehuet Wennberg σημειώνει την ανάγκη να τερματιστεί η εμμονή μας με την οικονομική ανάπτυξη και να διαμορφωθεί μια νέα κουλτούρα, βασισμένη στην προσωπική ευθύνη και την αλληλεξάρτηση.
Ο Giles Hutchins μοιράζεται τις σκέψεις του προκειμένου να διδαχτούμε από τα ζωντανά συστήματα και να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις πληροφορίες, ώστε να συμβάλλουμε στην δόμηση πιο υγιών συστημάτων και οργανισμών για την βελτίωση της ζωής.
Ο René Longet εξηγεί πώς και πότε εμφανίστηκε η βασική έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης.
Η Jen Morgan εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους η διαφορετικότητα, μια βασική έννοια των ζωντανών συστημάτων, μπορεί να ενδυναμώσει ομάδες και κοινωνίες.
Η May East επισημαίνει την αλληλεξάρτηση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) και αναφέρεται στο μετά την αειφόρο ανάπτυξη βήμα, την αναγεννητική προσέγγιση, που είναι σκοπός της εξέλιξης.
Οι Takeo Inamura & Takeshi Muranaka συζητούν για το πώς η επιδίωξή τους, να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι καρτών με βάση τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης, προσβλέπει στη βοήθεια των ανθρώπων να αναγνωρίσουν την αλληλεξάρτηση των στόχων, καθώς και την ατομική τους ευθύνη και συμβολή στην επίτευξή τους.
Η Mary Stewart Adams καλεί να συλλογιστούμε την ευρύτερη κοσμική σχέση της ανθρωπότητας με τον έναστρο ουρανό και πώς αυτή συνδέεται με την ευθύνη μας απέναντι στον φυσικό και πνευματικό κόσμο.
Συνηχώντας με τη Ζωντάνια της Γης – Παρελθόν, Παρόν, αλλά … Μέλλον;
Vita de Waal – Ιδρύτρια και διευθύντρια του Ιδρύματος για τη Γη (GAIA) και της ΜΚΟ Συνεργασία πάνω σε Παγκόσμια Ενδιαφέροντα. Προεδρεύει σε δύο Φόρουμ ΜΚΟ που εργάζονται με προγράμματα των Η.Ε. και είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μιας Διεθνούς Επιστημονικής Επιτροπής για Τόπους Θρησκείας και Τελετουργίας (ICOMOS).
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#vw
Καθετί στο τρισδιάστατο σύμπαν μας υπόκειται σε κίνηση. Κάθε κίνηση παράγει ήχο και συνήχηση που διακρίνεται από ταλαντώσεις, κύματα, συχνότητες, ταχύτητα και κατεύθυνση. Η κίνηση μπορεί να δημιουργήσει αναταράξεις, ρεύματα, τροχιές, χρόνο, ήχο, αρμονίες, ρυθμούς, χρώματα, διαφορετικότητα, ηπείρους, τοποθεσίες, ρίζες-φυλές, εποχές, ημέρες, νύχτες και καθετί ενδιάμεσο. Η κίνηση μπορεί να είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω, προς τα μέσα ή προς τα έξω, δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη σπείρα, γιν, γιανγκ, θερμότητα, ψύχος, φως, σκοτάδι, δημιουργική, διαχωριστική, παραγωγική, εκφυλιστική, έλξη, αντίθεση, γέννηση, φθορά, ασθένεια, υγεία, κτλ.
Στον τρισδιάστατο κόσμο που ζούμε, η αλλαγή αποτελεί τον κανόνα, η αλλαγή είναι νόμος, επειδή ήχος και κίνηση υπάρχουν ασταμάτητα. Επομένως, εάν θελήσουμε να σταματήσουμε κάτι για να διατηρηθεί όπως είναι ή όπως ήταν, αυτό είναι απολύτως αφύσικο.
Ο Adolf Zeising έγραφε το 1854 για ένα συμπαντικό νόμο ...
στον οποίο εμπεριέχεται η βασική αρχή όλων των μορφών ... στα πεδία της φύσης όσο και της τέχνης, ένας νόμος ο οποίος διαπερνά ως ύψιστο πνευματικό ιδεώδες όλες τις δομές, τις μορφές και τις αναλογίες, είτε κοσμικές είτε ατομικές, οργανικές ή ανόργανες, ακουστικές ή οπτικές, ο οποίος ωστόσο βρίσκει την πληρέστερη υλοποίησή του, στην ανθρώπινη μορφή.
Με αυτή την έννοια, η ανθρώπινη μορφή ήταν κατ’ εκείνον το αποκορύφωμα αυτής της συνάντησης.
Η ανθρώπινη διάσταση έχει σημασία. Αν και υπάρχει μια μονάδα στον χρόνο, το θέμα είναι πώς την χρησιμοποιούμε. Επί παραδείγματι, το φυτό ακόνιτο έχει θεραπευτική χρήση, αλλά σε υπερβολική δόση μπορεί να σκοτώσει ή ο ήχος μπορεί, από μόνος του, να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία ή ως βασανιστήριο. Η ελεύθερη βούληση αποτελεί ανθρώπινο προνόμιο και από τη χρήση της εξαρτάται κατά πόσον την χρησιμοποιούμε ή όχι σε αρμονία και συντονισμό με τον συμπαντικό νόμο.
Λέγεται ότι ο Πυθαγόρας στοχαζόταν για αρκετά χρόνια τους νόμους που διέπουν αρμονία και δυσαρμονία. Εφόσον φαίνεται ότι υπάρχουν αμετάβλητες σταθερές στο σύνολο της πραγματικότητας, πρέπει να υπάρχουν και αμετάβλητοι νόμοι που τις διέπουν. Επομένως, για τον Πυθαγόρα, η μουσική σχετιζόταν με τη θεϊκή επιστήμη των μαθηματικών, οι αρμονίες της οποίας ρυθμίζονται από μαθηματικές αναλογίες.
Η βασική πεποίθηση ότι η γεωμετρία, οι διαστάσεις, οι μαθηματικές αναλογίες και οι αρμονικές υπήρχαν στη μουσική ήταν ήδη γνωστό στους αρχαίους πολιτισμούς και χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή προϊστορικών μνημείων. Αυτή η επαν-ανακάλυψη άνοιξε ένα νέο πεδίο μελέτης, την αρχαιο-ακουστική, η οποία αναλύει τις ακουστικές ιδιότητες και τη χρήση των αρχαίων μεγαλιθικών μνημείων και των Νεολιθικών σπηλαίων.
Το προϊστορικό σπήλαιο El Castillo στην Ισπανία είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από ανθρωποειδή πριν από 40.800 χρόνια. Ήχος καταγράφηκε μέσα σε αυτό το σπήλαιο, εκεί όπου τα άτομα θα παρακολουθούσαν το τελετουργικό από ένα σαμάνο. Οι μετέπειτα αναλύσεις ταυτοποίησαν μια εξαρτώμενη από τη συχνότητα αύξηση της καταγραφείσας έντασης του ήχου, για συχνότητες που προσεγγίζουν τα 100 Hz, με το μέγιστο αποτέλεσμα να παρατηρείται στα 108 και 110 Hz. Αυτό το εύρος συχνοτήτων γύρω στα 110Hz διεγείρει έναν ορισμένο ηλεκτρικό εγκεφαλικό ρυθμό που σχετίζεται με τη διαίσθηση, τη δημιουργικότητα, την ολιστική διεργασία και εισάγει σε μια φάση διαλογισμού, ενώ τείνει να προκαλεί εκστατικές καταστάσεις ύπνωσης.
Ο Πυθαγόρας δημιούργησε τη μουσική του κλίμακα με αφετηρία τη νότα Λα που δονείται στη συχνότητα των 111Hz. Πρόσφατα ευρήματα της έρευνας MRI (Magnetic resonance imaging) δείχνουν ότι ο εγκέφαλος διακόπτει τη λειτουργία του προμετωπιαίου φλοιού και απενεργοποιεί το κέντρο της γλώσσας. μεταπηδώντας προσωρινά από την αριστερή στον έλεγχο της δεξιάς πλευράς. Σήμερα, οι διαλογισμοί της ενσυνειδητότητας (mindfulness) δεν χρησιμοποιούνται μόνο για χαλάρωση αλλά και για θεραπεία, όπου μια μελέτη έδειξε μια επιμήκυνση των τελομερών (νήματα του DNA) που τείνουν να γίνονται βραχύτερα με την ηλικία αφήνοντας τα χρωμοσώματα ευάλωτα στην φθορά. Τα τελομερή είναι βραχύτερα σε άτομα με χρόνιες ασθένειες και υψηλό άγχος και μακρύτερα σε νέους, υγιείς ανθρώπους. Οι ερευνητές συσχετίζουν την επιμήκυνση των τελομερών με τον διαλογισμό.
Η αρχαιο-ακουστική δείχνει ότι ο ήχος στο Newgrange της Ιρλανδίας, χτισμένο κατά τη νεολιθική περίοδο προ 5.200 ετών και πάνω, καθώς και το 5.000 ετών Hypogeum της Μάλτας δονούνται αμφότερα στα 111 Hz. Αναλύσεις οστών στην περιοχή έδειξαν ότι οι Μαλτέζοι είναι ένας υγιής πληθυσμός. Το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξουν πολύ περισσότερες ανακαλύψεις σχετικά με την διαβίωση σε συνήχηση με την Ζωντάνια της Γης μας!
Τί Πρόβλημα υπάρχει στην Σύγχρονη Επιστημονική Σκέψη μας;
Ο Jeremy Dunning-Da-vies είναι συνταξιούχος αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Hull στα τμήματα των μαθηματικών και της φυσικής.
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#jd
Ο λόγος που πήγα αρχικά στο πανεπιστήμιο ήταν για να σπουδάσω τα καθαρά μαθηματικά, αλλά το ενδιαφέρον μου τράβηξαν περισσότερο τα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά. Ως νεαρός φοιτητής έρευνας θυμάμαι το περιστατικό, όταν ένας καθηγητής μου έδωσε ένα πρόβλημα προς εξέταση, το οποίο πήρα σπίτι και πραγματικά δούλεψα πάνω σ’ αυτό, υπογραμμίζοντας άψογα την τελική απάντηση με κόκκινο. Το έφερα και του το παρέδωσα την επόμενη ημέρα, πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Αφού το μελέτησε για λίγο, στη συνέχεια σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά, με κοίταξε και είπε: «Πολύ ωραία, αλλά τί σημαίνει αυτό από φυσική άποψη»; Απογοητεύτηκα πλήρως. «Σε τί χρησιμεύει μια μαθηματική εξίσωση αν δεν ξέρει κάποιος τί σημαίνει στο φυσικό πεδίο» – είπε. Κάτι, που αποτέλεσε για εμένα ένα σημείο καμπής και πιστεύω ότι συνοψίζει το πρόβλημα που υπάρχει σε πολλές σύγχρονες επιστήμες, όπου η εστίαση βρίσκεται στην προσπάθεια να συνταιριαστεί η φυσική με τα μαθηματικά, αντί για το αντίστροφο.
Το πρόβλημα ανάγεται πίσω στο παρελθόν. Τον 19ο αιώνα, η μεγαλύτερη δραστηριότητα στη φυσική προσανατολιζόταν προς την κατεύθυνση του ηλεκτρομαγνητισμού. Πολλοί, όπως ο JJ Thompson και άλλοι, δούλευαν όλοι πάνω στο θέμα και είχαμε μια θεωρία Σχετικότητας του Lorentz που συμπεριλάμβανε τον αιθέρα. Στη συνέχεια ήρθαν οι εργασίες Αϊνστάιν το 1905 για την Ειδική Σχετικότητα, αν και κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία εκείνο τον καιρό. Ωστόσο, γύρω στο 1920 το έργο του, από τη μια στιγμή στην άλλη, έγινε της μόδας και η θεωρία του Lorentz απωθήθηκε στο περιθώριο. Σε αυτό το σημείο, η επιστήμη ξεφορτώθηκε ξαφνικά τον αιθέρα και δεν τολμούσες πια ούτε να τον αναφέρεις. Τότε άρχισαν τα προβλήματα.
Πρόσφατα, η CIA έδωσε στην κυκλοφορία ένα ή δύο έντυπα που περιείχαν υλικό, πιθανόν σχετιζόμενο με τον Νίκολα Τέσλα. Στη συνεργασία μου με τον Rich Norman, Επιστημονικό Σύμβουλο της Thunder Energies Corporation στη Φλόριντα, συζητήσαμε για έναν αιθέρα σε συνάρτηση με την πρόσφατη κυκλοφορία αυτής της εργασίας, κι απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν δυνατότητες να αναδιατυπώσουμε έστω ορισμένα από τα αποτελέσματα, χωρίς να καταφύγουμε σε ιδέες της κβαντομηχανικής, απλά χρησιμοποιώντας τις ιδιότητες ενός αιθέρα. Ίσως, απλά να μην έχουμε ανάγκη την κβαντική μηχανική, η οποία είναι μια ευπαρουσίαστη θεωρία, παρότι οι άνθρωποι αισθάνονται κάπως άβολα με ορισμένους τομείς της. Ο Αϊνστάιν φυσικά, ήταν πολύ προβληματισμένος με την κβαντική μηχανική ως το τέλος της ζωής του.
Η εργασία μας για τον αιθέρα και τον ηλεκτρομαγνητισμό συμφωνεί με τον Wal Thornhill και το κίνημα Electric Universe. Η ομάδα αυτή υπογραμμίζει τη σημασία των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων και των ηλεκτρικών ρευμάτων που υπάρχουν στο διάστημα, γεγονός που μας υπενθυμίζει τον σκανδιναβό επιστήμονα Κρίστιαν Μπίρκελαντ (1867-1917), ο οποίος συνήθιζε να βγαίνει στην ύπαιθρο για να παρατηρεί το Βόρειο Σέλας, διεξάγοντας στη συνέχεια τα δικά του πειράματα. Στα πειράματα αυτά, με την ονομασία Terella, μπορούσε πραγματικά να αναπαράγει το σέλας σε μικρή κλίμακα στο εργαστήριό του.
Ο Μπίρκελαντ διατύπωσε την θεωρία ότι ο ήλιος και η γη συνδέονται μέσω μιας ροής φορτισμένων σωματιδίων. Ωστόσο, την ίδια εποχή, ένας βρετανός γεωφυσικός, ο Sydney Chapman, κατέληξε σε μια κομψή μαθηματική θεωρία, της οποίας τα συμπεράσματα ήταν ακριβώς αντίθετα από αυτά που έδειξαν τα πειράματα του Μπίκερλαντ. Το έργο του Μπίρκελαντ απορρίφθηκε ολοκληρωτικά προς όφελος της εν λόγω μαθηματικής θεωρίας. Και μόνο στη δεκαετία του ’70 μπόρεσε να επαληθευτεί ότι βασικά η θεωρία του Μπίκερλαντ ήταν ορθή και του Chapman λανθασμένη. Ένα γεγονός που ποτέ δεν είδε το φως της δημοσιότητας. Δυστυχώς, τέτοια πράγματα συμβαίνουν διαρκώς.
Η κίνηση «Ηλεκτρικό Σύμπαν» (Electric Universe) παρουσιάζει εξηγήσεις φαινομένων, τα οποία οι ορθόδοξοι αστροφυσικοί δεν μπορούν να ερμηνεύσουν, αλλά δείχνουν και απρόθυμοι να συζητήσουν. Ωστόσο, γίνεται μεγάλη έρευνα τώρα από τη NASA. η οποία συνδέεται με τη θεωρία του Ηλεκτρικού Σύμπαντος. Και μπορεί να σας εκπλήξει το γεγονός ότι η Γενική Σχετικότητα δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου. Οργανισμοί όπως η NASA χρησιμοποιούν τη Νευτώνεια μηχανική και δεν έχουν ανάγκη τις υποτιθέμενες διορθώσεις από τη Γενική Σχετικότητα. Είναι, λοιπόν, η Γενική Σχετικότητα σωστή; Χρειάζεται; Είναι μια πολύ ωραία θεωρία. Είναι ό,τι αγαπούσα περισσότερο στο τελευταίο έτος μου στο πανεπιστήμιο ως προπτυχιακός φοιτητής, αλλά ο λόγος που με προσέλκυσε ήταν απλός: αγαπούσα τα όμορφα μαθηματικά!
Με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, ο Αϊνστάιν όχι μόνο ξεφορτώνεται τον αιθέρα, αλλά επειδή χρησιμοποίησε αυτόν τον μαθηματικό μετασχηματισμό που αποκαλείται Μετασχηματισμός του Lorentz, εισήγαγε όλες αυτές τις ανώμαλες ιδιομορφίες, όπως το Δίδυμο Παράδοξο, η Διαστολή του Χρόνου κλπ. Και όμως, εάν εξετάσουμε το έργο του James Paul Wesley, ενός Αμερικανού θεωρητικού φυσικού, δεν χρειαζόμαστε τον μετασχηματισμό Lorentz. Αν δεχτούμε απλά τον τύπο E =mc2 που είναι ένα πειραματικά αποδεκτό αποτέλεσμα, μπορούμε να εξαγάγουμε θεωρητικά κάθε χρήσιμο συμπέρασμα που προέρχεται από την Ειδική Σχετικότητα. Το ξέρω γιατί το έκανα. Ωστόσο, ο Wesley είναι ένα άγνωστο για πολλούς όνομα.
Δεν θέλω να κατακρίνω τα μαθηματικά. Έχουν τη θέση τους, αλλά όταν μελετάμε φυσικά φαινόμενα –τα μαθηματικά θα πρέπει να είναι δευτερεύοντα σε σχέση με τη φυσική– τα χρησιμοποιούμε ως εργαλείο. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Ένα αποτέλεσμα των μαθηματικών που προχωρά σε μια πρόβλεψη, θα πρέπει να εξετάζεται με παρατήρηση ή/και πειραματικά, για να διαπιστωθεί αν ταιριάζει με τη φυσική: – τα μαθηματικά δεν πρέπει να υπαγορεύουν! Δεν εξαναγκάζονται κάποια διαπιστωμένα φυσικά φαινόμενα να συμμορφωθούν με ορισμένα μαθηματικά που επινοήθηκαν σε διαφορετικές περιστάσεις.
Επομένως, αν με ρωτήσετε τί δεν πάει καλά στην επιστήμη σήμερα, θα έλεγα ότι πολύ συχνά συνδέεται το τελικό φυσικό αποτέλεσμα με κάποια θεωρία, αντί η
θεωρία να είναι δευτερεύουσα ως προς την φυσική αυτής της κατάστασης. Υπάρχουν άφθονα παραδείγματα, απ’ τα οποία ήδη ανέφερα μερικά. Τα ωραία μαθηματικά ξεκομμένα από την φυσική πραγματικότητα είναι κάτι από το οποίο πρέπει πραγματικά να ξεφύγουμε.
Διεθνής Συνεργασία: ένα πρόσθετο πλεονέκτημα, ένα καθήκον, μια αναγκαιότητα ή μια ασυγκράτητη φυσική τάση;
Ο Marco έχει εργαστεί για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε οργανισμούς διεθνούς υπηρεσίας, τόσο σε επίπεδο δράσης όσο και στα κεντρικά γραφεία. Βίντεο:worldgoodwill.org/video#mr
Όλοι έχουμε βιώσει εκείνες τις στιγμές στη ζωή μας, όπου χρειάστηκε να αντιληφθούμε το νόημα των όσων μας συνέβαιναν. Τέτοιες στιγμές είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσες. Γνωρίζουμε, φυσικά, ότι δεν μπορούμε να έχουμε μια τέτοια αντίληψη την οποιαδήποτε στιγμή. Για να το επιτύχουμε, χρειάζεται να έχουμε αυτή την παρόρμηση και η στιγμή να είναι ώριμη.
Για να αντιληφθούμε τα πράγματα, τους παρέχουμε εστίαση, σκοπό και κατεύθυνση. Τα νοηματοδοτούμε τόσο ως τμήματα όσο και ως σύνολο. Αυτό αποτελεί μια πολύ σημαντική στιγμή σύνθεσης. Φυσιολογικά ένας κύκλος κλείνει και ένας νέος ανοίγει. Είναι μια θεμελιώδης στιγμή. Μου φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε μια τέτοια στιγμή, αλλά σε πλανητική κλίμακα.
Τα τελευταία 73 χρόνια συνέβησαν ορισμένα θεαματικά και πρωτοφανή γεγονότα:
- η κατάστρωση ενός πλανητικού σχεδίου με βάση μια συμφωνία, που σημαίνει, ότι θα είναι βασισμένο σε μια εκπεφρασμένη εκδήλωση θέλησης – κι αυτό είναι η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης,
- μια απίστευτη ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου για την αντιμετώπιση σύνθετων θεμάτων, ως βάση για την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη,
- ο αριθμός των κυρίαρχων κρατών έχει σχεδόν τριπλασιαστεί,
- ο αριθμός των ενώσεων, των προσώπων και εταιρειών ιδιωτικού δικαίου έχει αυξηθεί εκθετικά.
Έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία 73 χρόνια συνέβη, και εξακολουθεί να συμβαίνει, μια έκρηξη θέλησης! Ας μην λησμονούμε το γεγονός ότι από 2,5 δισεκατομμύρια έχουμε πλέον υπερβεί τα 7,6 δισεκατομμύρια, αυξάνοντας και πληθαίνοντας – με πάρα πολλές ατομικές θελήσεις προς χρήση! Περίσσεια θέληση και ως εκ τούτου διαθέσιμη δύναμη!
Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Ο κόσμος, όπως αποφαίνονται και οι πολιτικοί επιστήμονες, έχει γίνει πολυπολικός. Μια πληθώρα από κέντρα θέλησης ενεργοποιούνται δραστήρια προασπίζοντας τα συμφέροντά τους. Αυτό σημαίνει ότι οι παραδοσιακοί τρόποι χρήσης και ενάσκησης της θέλησης, δεν μπορεί να είναι πλέον εφαρμόσιμοι ούτε χρήσιμοι. Βιώνουμε τις προκλήσεις που αντιπροσωπεύει μια πολυπολική κοινωνία όσον αφορά την αντίληψη μας για δημοκρατική διακυβέρνηση και άσκηση εξουσίας, όπως αυτή αναπτύχθηκε κατά τα τελευταία 2.500 περίπου χρόνια.
Αυτό θα απαιτήσει, πιθανόν, την αναζήτηση ενός νέου προτύπου, ώστε να διοχετευτεί και να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά όλη αυτή η ενέργεια θέλησης που έρχεται σε εκδήλωση μέσω ενός αυξανόμενου αριθμού ατόμων και οργανισμών.
Η δοκιμασία που αντιμετωπίζουμε είναι μία δοκιμασία χρήσης της συλλογικής θέλησης, της ομαδικής βούλησης· κατά πόσον θα μπορέσουμε να σφυρηλατήσουμε μια αληθινή συλλογική βούληση μέσα από τις ατομικές θελήσεις.
Αποτελεί, μήπως, η συνεργασία το εργαλείο για την εξεύρεση ενός νέου προτύπου σ’ ό,τι αφορά τη συλλογική χρήση της θέλησης για την συνεχόμενη εξέλιξη του πλανήτη;
Είμαστε, ωστόσο αρκετά εξοικειωμένοι με τη συνεργασία;
Πράγματι, πώς μπορούμε να αναμένουμε από τα έθνη να συνεργαστούν, αν εμείς, ως άτομα, ακόμη κι αν είμαστε άνθρωποι καλής πρόθεσης, δεν συνεργαζόμαστε ή το κάνουμε με δυσκολία; Πώς μπορούμε να περιμένουμε από τα έθνη μας να συνεργαστούν με άλλα έθνη, εάν εμείς, ως άνθρωποι και πολίτες, δεν δίνουμε την ορθή κατεύθυνση στις κυβερνήσεις μας μέσα από μοντέλα και ιδέες που πηγάζουν από περίσκεψη και συμπόνια, δοκιμασμένα στις δυσκολίες της καθημερινότητας και στο θείο ένστικτό μας;
Χρειάζεται να αναφερθούμε περισσότερο στη συνεργασία, όχι απλά ως κάτι όμορφο, αλλά και για τις προκλήσεις που φέρνει ενώπιον μας, ως άτομα και ως ομάδες, προκειμένου να προσδιορίσουμε τρόπους να τις υπερκεράσουμε.
Η συνεργασία εξ ορισμού υπερβαίνει τη συνείδηση ενός ατόμου, ζητώντας από το άτομο να διασχίσει αυτά το όρια και να έρθει στη θέση του άλλου. Πρόκειται για είσοδο σε έναν άγνωστο χώρο ο οποίος μπορεί να ανακαλυφθεί και να χαρτογραφηθεί μόνο μαζί με άλλους ... στην πραγματικότητα σε συνεργασία με άλλους!
Ως τέτοια, η συνεργασία δεν αποτελεί απαραίτητα μέσον για κάποιον στόχο ... μάλλον πρόκειται ένα μέσον ανακάλυψης στόχων. Με άλλα λόγια, είναι σημαντικό να εκτιμούμε τη διαφορά μεταξύ συνεργασίας για κάποια επίτευξη σε αντιδιαστολή με τη συνεργασία χάριν της συνεργασίας, προκειμένου να επιτραπεί και στη συνέχεια να γίνει αντιληπτό αυτό που πρέπει να γίνει.
Μια Νέα Κουλτούρα Ήθους – Αξίες και Εναλλακτικά Προγράμματα για έναν Πλανήτη με Όριο Ζωής
Η María Crehuet Wenn-nberg είναι υπεύθυνη για τις Ενεργειακές Πολιτικές του Συνδέσμου Μικροκοινοτήτων της Καταλονίας και αντιπρόεδρος της CMES (Συνεταιρισμός για ένα Κοινωνικά Βιώσιμο Ενεργειακό Μοντέλο).
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#mw
«Στο εγγύς μέλλον, η κοινωνία της γνώσης θα δώσει τη θέση της σε μια κοινωνία νέας δεοντολογικής κουλτούρας, έναν τόπο όπου θα είμαστε όλοι σε θέση να φιλοξενήσουμε τον σπόρο της γενναιοδωρίας, τη μόνη κινητήρια δύναμη ικανή να μετασχηματίσει θετικά όλα όσα γνωρίζουμε».
Τί χρειάζεται ώστε να γίνουμε αυτή η νέα κοινωνία; Πού βρισκόμαστε τώρα;
Στα μέσα Σεπτεμβρίου, Ευρωπαίοι επιστήμονες και πολιτικοί συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες με κεντρικό θέμα: Τελευ-ταία ευκαιρία. Ευρώπη, έφτασε η ώρα να δώσουμε τέλος στην εξάρτηση από την ανάπτυξη. Αυτοί οι επιστήμονες επεσήμαναν το ζήτημα ότι:
Η ανάπτυξη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να επιτευχθεί, λόγω της μείωσης του κέρδους παραγωγικότητας, του κορεσμού της αγοράς και της οικολογικής υποβάθμισης. Εάν η τρέχουσα τάση συνεχιστεί, ενδέχεται να μην υπάρξει ανάπτυξη στην Ευρώπη για μια δεκαετία. Επί του παρόντος η απάντηση που δίνεται σ’ αυτό το πρόβλημα γίνεται με προσπάθεια ενεργοποίησης της ανάπτυξης με επέκταση του χρέους, εξάλειψη των περιβαλλοντικών κανονισμών, παράταση των ωρών εργασίας και κοινωνικές περικοπές. Αυτή η επιθετική επιδίωξη ανάπτυξης με οποιοδήποτε κόστος διασπά την κοινωνία, δημιουργεί οικονομική αστάθεια και καταστρέφει τη δημοκρατία.
Ως εκ τούτου προτείνουν τέσσερις ενέργειες προκειμένου να ξεκινήσει η επιβράδυνση:
- Συγκρότηση ειδικής επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το μέλλον της Μετά-Ανάπτυξης.
- Ενσωμάτωση εναλλακτικών δεικτών στο μακροοικονομικό πλαίσιο της ΕΕ και των κρατών μελών της, δείκτες που θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη σημασία στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων από εκείνους που χρησιμοποιούνται σήμερα στο ΑΕΠ.
- Μετασχηματισμό του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης σε Σύμφωνο Σταθερότητας και Πρόνοιας.
- Δημιουργία ενός Υπουργείου Οικονομικής Μετάβασης σε κάθε ένα από τα κράτη μέλη. Μια νέα οικονομία που επικεντρώνεται άμεσα στην ανθρώπινη και οικολογική ευημερία θα μπορούσε να προσφέρει ένα πολύ καλύτερο μέλλον από μία οικονομία της οποίας η διάρθρωσή της εξαρτάται από την οικονομική ανάπτυξη.
Υπάρχουν ήδη αρκετές οργανώσεις που εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ωστόσο, οι ιδέες όλων αυτών των κινημάτων που διεισδύουν στις διάνοιες ενός μέρους της κοινωνίας, χειραγωγούνται, παράλληλα, από μεγάλα λόμπι που ελέγχουν τις διαπραγματεύσεις, προκειμένου να συνεχίσουν να πωλούν το ο,τιδήποτε. Είναι της μόδας αυτό να γίνεται με ετικέτες, όπως «οικολογικό», «πράσινο», «βιώσιμο», «εναλλακτικό» ... Μήπως έχουμε πέσει στην παγίδα; Βλέπουμε τα σημάδια που μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο; Ή συνεχίζουμε χωρίς να προσέχουμε την πορεία μας οδεύοντας ολοταχώς προς την άβυσσο;
Αυτή η νέα κουλτούρα πρέπει να αλλάξει πολλά πράγματα – όπως για παράδειγμα:
- το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε, από ένα σύστημα βασισμένο στον ατομικισμό σε ένα σύστημα που θα βασίζεται σε δεσμευμένους και ενεργούς πολίτες.
- η τεχνοκρατία πρέπει να δώσει την θέση της στην αληθινή δημοκρατία.
- η μυστικότητα που κρύβει τόσες διεφθαρμένες συμπεριφορές πρέπει να εκλείψει προς όφελος μιας αληθινής διαφάνειας.
- η «σκληρή» οικονομία που επιβιώνει σε βάρος των πιο αδύναμων πρέπει να αντικατασταθεί από μια «ήπια» οικονομία που ενστερνίζεται τη μέθοδο του μερισμού.
- η στάση εκείνη που σκέφτεται μόνο την υπάρχουσα γενιά πρέπει να στραφεί προς ένα βαθύ σεβασμό προς το περιβάλλον, με τη σκέψη ότι οποιαδήποτε δράση έχει ένα αντίκτυπο, το οποίο πρέπει να αποβαίνει προς όφελος πολλών γενεών (οι γηγενείς Αμερικανοί πρέσβευαν ότι πρέπει να σκεφτόμαστε τουλάχιστον μέχρι την 7η γενιά πριν αποφασίσουμε μια πράξη).
- πρέπει επίσης να επανεξετάσουμε την παγκοσμιοποίηση η οποία, μολονότι καλή η ίδια ως ιδέα, χρησίμευσε μόνο για την εξυπηρέτηση των μεγάλων λόμπι οδηγώντας στη φτωχοποίηση των τοπικών οικονομιών, ως εκ τούτου θα πρέπει να επανεξεταστεί η παραγωγή και κατανάλωση προϊόντων 0 χλμ. (Σημείωση: Η τροφή 0 χλμ είναι μια ιδέα που σημαίνει ότι τα τρόφιμα παράγονται, πωλούνται και καταναλώνονται τοπικά – τρόφιμα που ταξιδεύουν 0 χλμ.) τους νόμους που, παρότι αρχικά αναγκαίοι, έχουν γίνει στενός κορσές που μας καταπιέζει, ενώ θα πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε την ευελιξία και ταυτόχρονα να είμαστε ακριβείς.
- να αλλάξει ο μονόλογος από τον έναν και μόνο ηθοποιό που είναι το κράτος και να αντικατασταθεί με ένα συλλογικό έργο, στο οποίο ο θίασος είναι ολόκληρη η κοινωνία.
Για να δομήσουμε αυτό το είδος κοινωνίας, είναι σημαντικό τα μέλη της, όλοι οι πολίτες, να είναι υπεύθυνοι και αλληλοεξαρτώμενοι.
Αυτή η νέα κουλτούρα πρέπει να βασίζεται στην ατομική αλλαγή, γνωρίζοντας και κατανοώντας ότι κανενός είδους αλλαγή δεν είναι στην πραγματικότητα αποκλειστικά ατομική: όταν ένα άτομο αλλάζει, η αλλαγή αυτή καταλήγει να επηρεάζει την οικογένεια, τους γείτονες και τη γειτονιά, τον δήμο, την περιοχή, το έθνος και τον Πλανήτη, ώσπου επεκτείνεται σε ολόκληρο το Σύμπαν.
Τίποτε δεν είναι αδύνατον.
Ανιχνεύοντας το Δυναμικό της Εξέλιξης: Συν-δημιουργώντας Μεγαλείο με το Υπερ-Ανθρώπινο
Ο Giles Hutchins είναι κεντρικός ομιλητής, σύμβουλος και έμπειρο καθοδηγητικό στέλεχος (coach) στην πρώτη γραμμή μιας «επαναστατικής εξέλιξης ή εξελικτικής επανάστασης» ([r]evolution) για την ηγετική συνείδηση και την οργανωτική ανάπτυξη, που διεγείρει την ευρύτητα της διάνοιας και τη γνώση της καρδιάς για την προώθηση πρωτοπόρων ηγετών και οργανώσεων, ώστε να αποκτήσουν ζωντάνια, σκοπό και όραμα για το μέλλον. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων και η τελευταία του ομιλία στο TEDx έχει τίτλο [R]evolution: Separateness to Connectedness. Γράφει στο μπλογκ: www.thenatureofbusiness.org. Βίντεο: worldgoodwill.org/video#gh
Υπάρχουν τρία επίπεδα διδασκαλίας από τη φύση, τρία επίπεδα ενεργοποίησης της λογικής της ζωής. To πρώτο είναι ο σχεδιασμός ζωντανών συστημάτων (τα οποία διερευνήθηκαν ως ένα βαθμό από τους Jen και Dominic, όπως για παράδειγμα η μόνιμη καλλιέργεια (permaculture). Ο σχεδιασμός ζωντανών συστημάτων περιλαμβάνει τρόπους με τους οποίους μπορούμε να εξετάσουμε τα πρότυπα και τις αρχές ζωής που υπάρχουν στα ζωντανά συστήματα μέσα στα οποία δραστηριοποιούμαστε και να τα εφαρμόσουμε στους τρόπους σχεδιασμού των προϊόντων και διαδικασιών μας. Αυτό είναι ο βιομιμητικός σχεδιασμός, αυτή είναι η μόνιμη καλλιέργεια (permaculture), αυτό είναι το κλειστό κύκλωμα οικονομίας, η κυκλική οικονομία, τα απορρίμματα ίσον τροφή, η βιομηχανική οικολογία, ο βιοφιλικός σχεδιασμός στους χώρους εργασίας μας. Πολύ και πραγματικά ενδιαφέρον έργο γίνεται τώρα σ’ αυτόν τον τομέα, με πλήθος καινοτομίες, εξαιρετικά συναρπαστικές.
Στη συνέχεια, ακολουθεί η εφαρμογή της λογικής των ζωντανών συστημάτων στην κουλτούρα των ανθρώπων και στις οργανώσεις μας. Αυτό συνεπάγεται την αναγνώριση ότι οι οργανώσεις μας δεν είναι μηχανές, αλλά αποτελούν κατά βάση ζωντανά συστήματα. Διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν θεμελιώδεις δυναμικές ζωής που μπορούμε να εφαρμόσουμε στον δικό μας τρόπο προσέγγισης της ζωής, αντιλαμβανόμαστε μια ουσιαστική απόκλιση δυναμικού – άνοιγμα, σύγκλιση – συγκέντρωση. Από αυτή την ένταση αμφοτέρων προκύπτει η ανάδυση – ο τρόπος με τον οποίο βρίσκουμε την πορεία μας, ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε την ανάπτυξη του εξελικτικού μας δυναμικού.
Έτσι, απόκλιση στην επιχειρηματική δραστηριότητα σημαίνει με όρους διαφοροποίησης: μερισμός στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και αποκέντρωσή της, ώστε να ενθαρρυνθούν οι πολίτες να προχωρήσουν σε αλλαγές στην περιοχή τους, όπως ανέφερε η Jen. Επίσης, όπως η ίδια επεσήμανε, αυτό περιλαμβάνει την αποδοχή της ποικιλομορφίας, όχι μόνο σ’ ότι αφορά την ηλικία, το θρήσκευμα, την κουλτούρα και το φύλο, κάτι που είναι πολύ σημαντικό, αλλά και από την άποψη του αντιληπτικού ορίζοντα – της οπτικής μας για τα πράγματα. Αυτό φέρνει από κοινού διάφορα μέρη του συστήματος, ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, άτομα από διαφορετικά τμήματα των αντίστοιχων οικοσυστημάτων, έτσι ώστε η οργανωτική μεμβράνη να διαπερνάται πιο εύκολα. Επίσης, αυξάνει τη συνάφεια των οργανώσεών μας, καθιστώντας τες ζωντανές, κινούμενες έξω από τις μηχανιστικές, ψυχοφθόρες συνήθειες στις οποίες έχουμε εμπλακεί.
Το θέμα είναι ότι η απόκλιση πρέπει να εξισορροπηθεί με τη σύγκλιση, διαφορετικά η οργάνωση γίνεται υπερβολικά χαοτική και δίχως μορφή. Αυτή η σύγκλιση έχει προέλθει από παραδοσιακές ιεραρχίες ελέγχου με βάση την εξουσία, λόγω του πατριαρχικού, εγωκεντρικού και επιστημονικού σκεπτικού διαχείρισης στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως. Η προσέγγιση αυτή δεν βοηθάει, διότι υπονομεύει την απόκλιση. Απεναντίας, θέλουμε η σύγκλιση να προέλθει μέσα από μια αίσθηση σκοπού, όπως εισηγήθηκε η Jen. Και όταν λέμε μια αίσθηση σκοπού, δεν εννοούμε ότι επαναπροσδιορίζουμε το πλαίσιο του εγχειρήματος ή ότι αναρτούμε μια νέα χάρτα αξιών στον πίνακα: εννοούμε ότι αναπτύσσουμε μια εκ βαθέων συντονισμένη αίσθηση σκοπού μέσα στον οργανισμό. Εξαιρετικά πράγματα συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι συντονίζονται με την οργανωτική αίσθηση του σκοπού, αλλά για μας η βαθειά συνήχηση, ώστε η αίσθηση σκοπού να αγγίζει την ανθρωπιά μας, σημαίνει ότι η οργανωτική αίσθηση σκοπού πρέπει, με κάποιο τρόπο, να ενδυναμώνει τη ζωή. Πρέπει να είναι επιβεβαιωτική της ζωής, γιατί αυτό είναι που μας ενεργοποιεί. Κοινωνιολογικές μελέτες, μάλιστα, δείχνουν ότι χρειάζεται μόλις δέκα έως δεκαπέντε τοις εκατό των ανθρώπων της οργάνωσης να συντονίζονται βαθειά με αυτήν την αίσθηση σκοπού, προκειμένου να συμβεί μια μετατόπιση: μπορούμε τότε πιο εύκολα να εγκαταλείψουμε αυτές τις ιεραρχίες ελέγχου και εξουσίας και να αφήσουμε να δημιουργηθούν περισσότερο διαφοροποιημένοι τρόποι λειτουργίας. Ο οργανισμός αποκτά ζωντάνια και αναδύεται καινούργια ροή.
Τέλος, φτάνουμε στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης των ζωντανών συστημάτων...
Ανθρώπινες Αξίες και Βιώσιμη Ανάπτυξη στον Κόσμο Σήμερα
Ο René Longet είναι Πρόεδρος της Γενικής Συνεργατικής Ομοσπονδίας της Γενεύης (Fédération genevoise de cooperation) και αντιπρόεδρος του SIG, ειδικός στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#rl
Ποιά οφέλη μας παρέχει η Βιώσιμη Ανάπτυξη;
Το 1987 ήρθε στο φως η έννοια της Βιώσιμης Ανάπτυξης - μιας εξέλιξης που «ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύεται η δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες». Δύο έννοιες είναι εγγενώς παρούσες: 1) οι «περιορισμοί που επιβάλλονται από το σύγχρονο καθεστώς τεχνολογίας και κοινωνικής οργάνωσης στους περιβαλλοντικούς πόρους» και «η ικανότητα της βιόσφαιρας να απορροφήσει τις επιπτώσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων» 2) «Η βιώσιμη ανάπτυξη επιδιώκει την κάλυψη των βασικών αναγκών του συνόλου και την επέκταση σε όλους της ευκαιρίας να εκπληρώσουν τις προσδοκίες τους για μια καλύτερη ζωή. Ένας κόσμος στον οποίο η φτώχεια είναι ενδημική θα είναι πάντα επιρρεπής σε οικολογικές και άλλες καταστροφές». (http://www.un-documents.net/our-common-future.pdf § 27) (http://www.un-documents.net/our-common-future.pdf § 27)
Οικονομία: Χρειαζόμαστε μια οικονομία χωρίς αποκλεισμούς, προσανατολισμένη προς την χρησιμότητα, η οποία θα μπορέσει να προωθήσει το κοινό καλό. Το 2011, το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP) καθόρισε την πράσινη οικονομία ως «μία οικονομία που επιφέρει την βελτίωση της ανθρώπινης ευημερίας και της κοινωνικής ισότητας, ενώ παράλληλα μειώνει σημαντικά τους περιβαλλοντικούς κινδύνους και τις οικολογικές ελλείψεις»(1).
Κουλτούρα: Βιωσιμότητα σημαίνει την εξεύρεση ορθής ισορροπίας ανάμεσα σε ανάγκες και μέσα αντιμετώπισής τους, μεταξύ «είμαι» και «έχω», του σήμερα και του αύριο, Βορρά και Νότου, ανθρώπου και φύσης. Χρειάζεται να διαφοροποιήσουμε την έννοια της προόδου, να δραστηριοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι ώστε να προκύψουν οι βέλτιστες επιλογές κι επίσης να εξηγήσουμε την έννοια της ευθύνης και του μακρόπνοου.
Πολιτική: Ο Κόσμος χρειάζεται μια περιεκτική διακυβέρνηση, καθώς και μια αντίκρουση της νεοφιλελεύθερης άποψης ότι η οικονομία δεν χρήζει ρύθμισης. Μια τέτοια θεωρία είναι λανθασμένη, καθώς αποτυγχάνει να εξηγήσει ότι σε πολυάριθμες περιπτώσεις το περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος αντικατοπτρίζει την πραγματική τιμή. Έτσι, καθημερινά οι αγορές παρουσιάζουν μια εσφαλμένη εικόνα, εφόσον είναι αδύνατον να νοηθούν αγορές χωρίς ρύθμιση ή ρύθμιση εκτός αγορών.
Επομένως, το Κράτος θα πρέπει να είναι υπεύθυνο για την ισότητα, να παρέχει βοήθεια στους αδύναμους στη σχέση τους με τους ισχυρούς, ενημέρωση και ενδυνάμωση, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, να στηρίζει την δέσμευση και να καθορίζει προτεραιότητες. Οι μεγάλες προκλήσεις που αφορούν την εδαφική διάσταση απαιτούν παγκόσμιες ρυθμίσεις, καθώς οι οικονομικές συναλλαγές, το μεταναστευτικό, το κλίμα, οι ωκεανοί και η βιοποικιλότητα, όλα αυτά υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα.
Από την Ιδέα στη Δράση
Το 2000, η Διακήρυξη της Χιλιετίας(2) και οι 8 Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας (ΑΣΧ)(3), με όριο επίτευξης το 2015, περιελάμβαναν την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας και πείνας, τη δέσμευση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για όλους, την προώθηση της ισότητας των φύλων και της αυτονομίας των γυναικών, καθώς και τη μείωση της βρεφικής θνησιμότητας.
Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Αειφόρο Ανάπτυξη του Ιουνίου 2012 (Rio+20) αφορούσε δύο βασικά ζητήματα: την συμβολή της πράσινης οικονομίας στην εξάλειψη της φτώχειας και το θεσμικό πλαίσιο για βιώσιμη ανάπτυξη.
Η τελική έκθεση αναφοράς με τίτλο «Το Μέλλον που Θέλουμε»(4) πρότεινε την αντικατάσταση των ΑΣΧ από τους στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης, οι οποίοι «χρειαζόταν να είναι προσανατολισμένοι προς τη δράση, συνοπτικοί και με ξεκάθαρο μήνυμα επικοινωνίας, περιορισμένοι σε αριθμό, φιλόδοξοι, παγκόσμιοι στην φύση τους και οικουμενικά εφαρμόσιμοι σε όλες τις χώρες, ενώ θα λάμβαναν υπόψη τις διαφορετικές εθνικές πραγματικότητες, τις ικανότητες και τα επίπεδα ανάπτυξης με σεβασμό στις εθνικές πολιτικές και προτεραιότητες.» (§ 247)
Τον Σεπτέμβριο του 2015, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το έγγραφο με τίτλο Μετασχηματίζοντας τον κόσμο μας: η Ατζέντα 2030 για Βιώσιμη Ανάπτυξη (ή Ατζέντα 2030) (5), συμπεριλαμβανομένων των 17 Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης, «με 169 συναφείς στόχους, που είναι ενσωματωμένοι και αδιαίρετοι». § 18).
Ο ορθός προσανατολισμός των χρηματοοικονομικών ροών ως συνάρτηση των ανθρώπινων αναγκών –όπως ορίζονται από τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης– θα μας επιτρέψει να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα που μας ανατέθηκαν. Η οικονομία θα είναι βιώσιμη ή δεν θα είναι, και αντίστροφα, η βιωσιμότητα θα είναι οικονομική ή δεν θα είναι..
Προς μια Βιώσιμη Οικονομία
Αρκετή καλή θέληση εκδηλώνεται μέσω της κοινωνικής και της αλληλέγγυας οικονομίας(6) καθώς και του δίκαιου εμπορίου(7), αμφότερα προαγγέλλοντας στον σημερινό κόσμο αυτό που θα πρέπει να αποτελέσει την οικονομία του μέλλοντος. Υπάρχουν παραγωγοί που καινοτομούν προτείνοντας υπηρεσίες ή προϊόντα ηθικής, περιβαλλοντικής ή κοινωνικής ποιότητας, οι οποίοι παραμένουν στο παρασκήνιο, αγνοούμενοι σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις αγορές και την επιλογή των καταναλωτών. Αυτό θα πρέπει να αλλάξει.
Προσανατολισμός των οικονομικών ροών στην ορθή κατεύθυνση
Ένα αξιοσημείωτο ποσοστό των επενδύσεων ασκείται με μη βιώσιμο, ανήθικο ή και καταστροφικό τρόπο, όπως συμβαίνει με τον άνθρακα, την πυρηνική ενέργεια ή τις αγροτικές επιχειρήσεις. Υπάρχει επίσης το Σκοτεινό δίκτυο της οικονομίας που απορροφά ετησίως περίπου 35 δισεκατομμύρια δολάρια! Για να υλοποιηθούν συνολικά οι 17 ΣΒΑ, που σημαίνει να οδηγηθεί ο κόσμος προς την αειφορία και την βιωσιμότητα, θα πρέπει να επενδύσουμε από πέντε έως επτά δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Επομένως, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι δεν είναι διαθέσιμα αυτά τα χρήματα!
Αντικατάσταση του ευρέως διαδεδομένου, πλην όμως παραπλανητικού, ΑΕΠ
Το ΑΕΠ βασικά αγνοεί ο,τιδήποτε δεν αποτελεί μέρος κάποιας νομισματικής λειτουργίας ... βάζοντας στο ίδιο καλάθι μήλα και αχλάδια: ο,τιδήποτε αφορά την κατανάλωση είναι ευπρόσδεκτο. Ήρθε η ώρα αυτό να αντικατασταθεί με δείκτες βιώσιμης ανάπτυξης, ανθρώπινης ανάπτυξης ή – όπως δείχνει το παράδειγμα του Μπουτάν(8) – εθνικής ευτυχίας ή με την ιδέα του οικολογικού αποτυπώματος(9), μια προσέγγιση που αναπτύχθηκε κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 από τον Mathis Wackernagel. Αν και δεν περιλαμβάνει κοινωνικές όψεις («ένα κοινωνικό αποτύπωμα»), η σύνδεση είναι προφανής: η εκμετάλλευση των πόρων οδηγεί σε μεγαλύτερες ανισότητες και όξυνση των συγκρούσεων όσον αφορά την πρόσβαση στους πόρους. Σε μια κοινωνία βιώσιμης διαχείρισης, η κοινωνική συνοχή αυξάνεται, το οικολογικό αποτύπωμα μειώνεται και ο οικονομικός ιστός εξυγιαίνεται.
1 Προς μια Πράσινη Οικονομία, UNEP, Nairobi 2012, σελ. 9 https://sustainabledevelopment.un.org/content/documents/126GER_synthesis_en.pdf
2 www.un.org/millennium/declaration/ares552e.htm
3 www.un.org/fr/millenniumgoals/background.shtml
4 www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=A/RES/66/288&Lang=E
5 www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=A/RES/70/1&Lang=E
6 Laville J.-L., Cattani A.-D., Dictionnaire de l’autre économie, Coll. Folio Actuel, Gallimard, Paris 2006
Στοχαστικές Σκέψεις για την Διαχείριση της Γης
Μια μικρή σταχυολόγηση σκέψεων οι οποίες συγκεντρώθηκαν σε ένα φυλλάδιο για το σεμινάριο. Για να λάβετε ένα αντίγραφο, παρακαλούμε, ανατρέξτε στη φόρμα παραγγελίας EΔΩ ή κατεβάστε το PDF.
Αν θέλετε να ανακαλύψετε τα μυστικά του σύμπαντος, να σκέφτεστε με όρους ενέργειας, συχνότητας και κραδασμού. Nikola Tesla
Εγώ, η πύρινη ζωή της θεϊκής ουσίας, φλέγομαι υπερβαίνοντας την ομορφιά των λιβαδιών, φεγγοβολώ στα νερά και κατακαίγομαι στον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ αστέρια ... Αφυπνίζω τα πάντα στη ζωή. Hildegard of Bingen
Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των καιρών μας: να μετασχηματιστούμε σε έναν τύπο εξέλιξης που γνωρίζει πώς να σέβεται την δημιουργία. Pope Francis
Η όλη τάξη της φύσης καταδεικνύει μια προοδευτική πορεία προς μιαν ανώτερη ζωή. Helena Blavatsky
Δεν υπάρχουν τόποι μη ιεροί. Υπάρχουν μόνον τόποι ιεροί και τόποι βεβηλωμένοι. Wendell Berry
Σχέσεις Αλλαγής: Ένας Δρόμος για την Συνήχηση με το Σύνολο της Ζωής
Η Jen Morgan είναι μια ικανή επιχειρηματίας στη χάραξη στρατηγικής η οποία εργάζεται για τον «συν-σχεδιασμό και την συν-δημιουργία στρατηγικών που μπορούν να συμβάλουν στην επιτάχυνση της ανθρώπινης εξέλιξης και στην ευημερία κάθε ζωής στον πλανήτη». Η Jen είναι Συνιδρύτρια του Εργαστηρίου Οικονομικών Καινοτομιών (Finance Innovation Lab) – μιας παγκοσμίως αναγνωρισμένης οργάνωσης κοινωνικής καινοτομίας και αυτό το διάστημα διατελεί Εκτελεστική Διευθύντρια του Τραστ Ψυχοσύνθεσης (The Psychosynthesis Trust).
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#jm
Ας συζητήσουμε λοιπόν για την ποιότητα της διαφορετικότητας στη Φύση. Ανατρέχοντας στο προηγούμενο παράδειγμα της λίμνης στο Νιου Χάμσαϊρ, η λίμνη επέζησε για πολλές εκατοντάδες χρόνια, εξελίχθηκε, προσαρμόστηκε και λειτούργησε σε τέλεια ισορροπία και αρμονία. Ώσπου, μεσολάβησε μια ανθρώπινη παρέμβαση· η τοπική κωμόπολη θέλοντας να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψαράδες, υπερφόρτωσε την λίμνη με λαβράκια. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, η λίμνη είχε νεκρωθεί. Αν καθόταν κάποιος στην αποβάθρα, δεν θα έβλεπε ούτε κίνηση ούτε ζωή. Και ήταν σχεδόν ένα παρόμοιο αίσθημα με αυτό που υπάρχει σήμερα – έχουμε αυτούς τους μεγιστάνες που κυριαρχούν στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα ή στην παροχή ενέργειας ή στα κεντρικά πολυκαταστήματα των πόλεων. Όταν κατηφορίζω στην κεντρική λεωφόρο τώρα πια, δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει ιδιαίτερη ζωντάνια, επικρατεί μάλλον νέκρα.
Τί σημαίνει λοιπόν διαφορετικότητα στις ομάδες; Τί εννοούμε με την ποικιλομορφία; Παρότι στις ομάδες και τις οργανώσεις της κοινωνίας μας θεωρώ σημαντική την ποικιλομορφία φυλής, ηλικίας και φύλου, πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε στην ποικιλομορφία της εμφάνισης αντί των ποιοτήτων. Αυτό που πιστεύω σημαντικό για τις ομάδες –και ειδικά όταν μιλάμε για κατοχυρωμένα συμφέροντα– είναι ότι θα πρέπει να τις χαρακτηρίζει διαφορετικότητα σκέψης, ικανοτήτων, ποικιλομορφία συναισθημάτων και πολυμορφία ενεργειών. Αυτό νομίζω σημαντικό στην κοινωνική αλλαγή.
Η διαφορετικότητα κατά την άποψή μου αποτελεί μια ηθική υποχρέωση, αλλά είναι στην πραγματικότητα μια στρατηγική υποχρέωση. Με αυτό τον όρο, της στρατηγικής υποχρέωσης, εννοώ ότι τίθενται δύο βασικά ζητήματα. Είναι, συνεπώς, στρατηγική υποχρέωση, διότι παρέχει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις εμπειρίες, τις δυνατότητες και τις δεξιότητές μας από κοινού, ώστε να λειτουργήσουμε σχεδόν ως μαξιλάρι ασφαλείας μπροστά σε διάφορους κραδασμούς που δέχονται τα ανθρώπινα συστήματα μας, όπως είναι η κλιματική κρίση και το γεγονός ότι βρισκόμαστε εν μέσω της έκτης μαζικής εξαφάνισης ειδών στη Γη. Είμαστε ακριβώς στο όριο των όσων πρόκειται να βιώσουμε με κραδασμικούς όρους στο σύστημά μας.
Το δεύτερο στρατηγικό καθήκον που θεωρώ ότι φέρνει η ποικιλομορφία είναι η εξεύρεση καλύτερων λύσεων. Όταν ήμουν επικεφαλής στο Εργαστήριο Χρηματοοικονομικής Καινοτομίας, συγκεντρώσαμε ανθρώπους από κάθε τομέα: ακτιβιστές, τραπεζίτες, ψυχολόγους, ακαδημαϊκούς, τοπικούς διοργανωτές, για να σκεφτούμε πώς θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε συλλογική νοημοσύνη, προκειμένου να αλλάξουμε πραγματικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έτσι, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να φέρουμε ακτιβιστές και επιχειρηματίες σε επαφή με υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και μια από τις επιτυχίες μας εκείνη την εποχή ήταν η δημιουργία εθνικής πολιτικής που πραγματικά έδινε δυνατότητα σε νεοεισερχόμενους να μας προσεγγίσουν πολύ πιο γρήγορα. Αυτό, από μόνο του, ελπίζουμε ότι σύντομα θα διαταράξει τα κατεστημένα συμφέροντα, έτσι ώστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα να χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ποικιλομορφία.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι όταν φέραμε μαζί τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής με τους ακτιβιστές για να συνεργαστούν με επιχειρηματίες που δημιουργούσαν ολοκαίνουργια επαναστατικά επιχειρηματικά μοντέλα, νέα νομίσματα και χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Επομένως, εκείνο που μπορούμε να επιτύχουμε με αυτή την ποικιλομορφία είναι να δούμε περισσότερο το σύνολο και να εξετάσουμε ό,τι πιο σχετικό και προσιτό σε όλα αυτά τα διαφορετικά επίπεδα, ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν ταχύτερα.
Τί σημαίνει για μένα, ως άτομο σε μια ομάδα, το σκεπτικό της ποικιλομορφίας; Αυτό αποτελεί μεγάλο μέρος εκείνου που διδάσκουμε στο Psychosynthesis Trust – δεξιότητες τις οποίες έπρεπε να κατακτήσω για ν’ αντιμετωπίσω τις παραδοξότητες. Όταν βρίσκεστε σε μια ομάδα με ποικιλομορφία, υπάρχουν πολλές διαφορετικές αλήθειες, όπως υπάρχει και Μία Αλήθεια. Υπάρχει όλη αυτή η πολλαπλότητα και αυτό που θέλετε είναι να αποκαταστήσετε την Ενότητα. Πώς αντιμετωπίζετε τα παράδοξα στις ομάδες που βρίσκεστε; Η επόμενη δεξιότητα που έπρεπε να αποκτήσω είναι να αποδέχομαι αληθινά την διαμάχη. Όταν προωθείτε την διαφορετικότητα και έχετε διαφορετικές προοπτικές, προκύπτουν συχνά ένταση και διαφορές κι αυτό τις περισσότερες φορές φέρνει συγκρούσεις. Πώς λοιπόν αγκαλιάζετε τη σύγκρουση ως γενεσιουργό πηγή και πώς αλήθεια εκτιμάτε τη διαφορετικότητα;
Πόση ποικιλομορφία υπάρχει, λοιπόν, πραγματικά στις ομάδες στις οποίες συμμετέχετε; Πώς θα μπορούσατε να επιτευχθεί μια μεγαλύτερη ποικιλία ποιότητας σε αυτές τις ομάδες; Επίσης, πώς αναπτύσσετε τις ικανότητές σας για σύνθεση της ποικιλίας στις ομάδες και στον εαυτό σας; Στην ψυχοσύνθεση παρέχουμε διδασκαλία για τις υπο-προσωπικότητες, συνεπώς έπρεπε να μάθω η ίδια, πώς μπορούν τα διαφορετικά τμήματα του εαυτού μου να συνεργαστούν μεταξύ τους, ώστε να αποκτήσω μεγαλύτερη συνοχή – πώς μπορεί η μυστικιστική μου πλευρά να συνεργαστεί με την ρεαλιστική μου πλευρά;
ΣΒΑ: Διαμορφώνοντας ένα Νέο Αναγεννητικό Αφήγημα
Η May East είναι γενική διευθύντρια της Gaia Education και Επίτιμο Μέλος της UNITAIR. Η Gaia Education σε συνεργασία με την γραμματεία της UNESCO GAP, ανέπτυξε ένα εκπαιδευτικό εργαλείο –τις κάρτες ΣΒΑ (SDG Flashcards)– οι οποίες περιέχουν περισσότερες από 200 ερωτήσεις εισάγοντας μία ολιστική προσέγγιση στην Ατζέντα 2030.
Video: worldgoodwill.org/video#me
Υπάρχει διεθνώς ομοφωνία, ότι η γενιά μας αντιμετωπίζει μια σύγκλιση πολλαπλών κρίσεων στην οικονομία, την κοινωνία, την οικολογία και σε πολλούς άλλους τομείς. Πέραν τούτου, έχει διαπιστωθεί ότι η νοοτροπία που δημιούργησε αυτή τη σύγκλιση δεν μπορεί να την επιλύσει. Χρειαζόμαστε μια διαφορετική νοοτροπία, ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Κατά τη διάσκεψη του Ρίο+20 στη Βραζιλία, οι παγκόσμιοι ηγέτες συμφώνησαν σε μια προσπάθεια για τον καθορισμό ενός διεθνούς πλαισίου που θα αντιμετώπιζε τις πολλαπλές κρίσεις και θα έθετε την ανθρωπότητα σε μια βιώσιμη πορεία. Για τρία χρόνια υπήρξε η μεγαλύτερη διαβούλευση που έγινε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης, ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, διατυπώθηκαν μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, που περιελάμβαναν δύσκολους συμβιβασμούς. Απολαμβάνουν μιας ευρείας αξιοπιστίας μεταξύ όλων των μερών.
Για κάποιους, η ιδέα της αειφορίας πάσχει από εσωτερικές ελλείψεις. Αδυνατεί να προσφέρει κατεύθυνση ως προς τον τρόπο διευθέτησης συγκρούσεων μεταξύ των ηγετών της οικονομικής ανάπτυξης, των πλανητικών ορίων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ως πλαίσιο, αποσκοπεί στην παροχή μιας ισορροπίας ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη γη. Ωστόσο, η παρουσία μας στον πλανήτη έχει γίνει τόσο έντονη και ταυτόχρονα τόσο διασπαστική που δεν αρκεί πλέον μόνο να διατηρούμε, αλλά χρειάζεται και να ζωογονούμε. Η ανθρώπινη αναζήτηση σήμερα είναι μεγαλύτερη από τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης. Η επίτευξη των Στόχων απαιτεί έναν ριζικό μετασχηματισμό του τρόπου που ζούμε, σκεφτόμαστε και ενεργούμε, για να μας φέρουν σε συντονισμό με την ζωντάνια της γης.
Σε μια εποχή αυξανόμενης παγκόσμιας απειλής για τη ζωή της γης, οι αναγεννητικοί θεωρητικοί διατείνονται ότι είναι πιο σημαντικό από ποτέ να κατανοήσουμε όχι μόνο πώς επιβιώνουν και αναπτύσσονται τα ζωντανά συστήματα αλλά και πώς διατηρούν μια προοδευτική πορεία προς αυξανόμενη ζωτικότητα, βιωσιμότητα και προοπτική. Χρειάζεται να αναζωογονήσουμε τον εαυτό μας και τη σκέψη μας, επανασχεδιάζοντας την παρουσία μας στον πλανήτη με τέτοιο τρόπο, ώστε να παραμείνουμε κοντά στην ζωντανή εξέλιξη του πλανήτη. Το ερώτημα είναι: πώς μπορούμε να το κατορθώσουμε, καθώς ξεδιαλύνουμε τη σύγκλιση των πολλαπλών κρίσεων μέσω της διαδικασίας των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης;
Η αναγεννητική προσέγγιση κατανοεί την αλληλεξαρτώμενη φύση των ζωντανών συστημάτων. Αναγνωρίζει ότι, η αξιολόγηση του προτύπου αυξανόμενης ανάπτυξης και του πλούτου μιας παγκόσμιας οικονομίας από την ταχύτητα με την οποία εξάγουμε, παράγουμε, καταναλώνουμε και σπαταλάμε, αποτελεί μια παρωχημένη πρακτική. Χρειάζεται να σχεδιαστούν ευκαιρίες για την δημιουργία εσόδων που παράγουν αξία με τρόπο ώστε οι άνθρωποι και ο υπόλοιπος φυσικός κόσμος να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη, ζωντάνια και ανθεκτικότητα.
Όταν σχεδιάζουμε στρατηγικές και υπηρεσίες, μπορούμε να θεωρήσουμε τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης ως ενσωματωμένα και αλληλοεπιδρώντα συστήματα νοήμονος δραστηριότητας, έτσι ώστε η ενεργοποίηση ενός Στόχου να λειτουργεί ως καταλύτης επηρεάζοντας πολλούς από τους υπόλοιπους ΣΒΑ. Οι Στόχοι σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να αλληλεπιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε ό,τι αφορά τον σχεδιασμό έργων, χρειάζεται να εμφορούνται από συστημική αντίληψη και πρόθεση, σταθμίζοντας την επίδραση προς όφελος του συνόλου: το τοπικό, το άμεσα εγγύτερο σύνολο και το μεγαλύτερο όλο. Ο νους συμπορεύεται με το σχέδιο. Θέτοντας με σαφήνεια την πρόθεση για κοινό όφελος του συνόλου, αποτελεί καθαυτό μια προσπάθεια αντιμετώπισης της σύγκλιση των πολλαπλών κρίσεων με νέα νοοτροπία.
Η αναγεννητική προσέγγιση αφορά τον εξελικτικό σχεδιασμό. Η ικανότητα για εξέλιξη είναι εγγενής σε όλα τα ζωντανά συστήματα. Αποτελεί βασικό συστατικό στην ικανότητα διατήρησης της ζωής για δισεκατομμύρια χρόνια. Σήμερα μπορούμε να προχωρήσουμε σε έναν σχεδιασμό συν-εξέλιξης, διαμορφώνοντας και αναπτύσσοντας εγγενείς και εξωγενείς συνθήκες, δίνοντας τη δυνατότητα σε ζωντανά συστήματα να αποτελέσουν τους παράγοντες της συνεχόμενης εξέλιξής τους.
Το ζήτημα της υποστήριξης των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης είναι εξαιρετικά φλέγον. Μας ζητείται να κάνουμε κάτι που ποτέ δεν ξανάγινε. Ο ρόλος μας ως μακρόπνοα προσανατολισμένοι παγκόσμιοι εργάτες που δραστηριοποιούνται για την αναζωογόνηση, είναι κομβικός σ’ ό,τι αφορά την κατανόηση της δυναμικής του πλαισίου των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης. Με την κατανόηση της αλληλεξαρτώμενης φύσης των Στόχων, μπορεί να αποκτηθεί αυτή η προοπτική της ολότητας των συστημάτων και να καταστεί δυνατή μια ζωντάνια με την οποία οι κοινωνίες, τα οικοσυστήματα και οι οικονομίες θα σταθεί δυνατόν να εξελιχθούν και να ευδοκιμήσουν.
Είναι η «Ατζέντα 2030» Παιχνίδι; Γιατί Παίχτηκε από 30.000 ανθρώπους σε Εταιρίες, Κυβερνήσεις, Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Κοινωνία των Πολιτών;
Οι Takeo Inamura και Takeshi Muranaka είναι οι ιδρυτές της Imacocollabo, μιας Ιαπωνικής ΜΚΟ, με αποστολή να εμπνεύσει συνεργατική δράση για τη δημιουργία ενός βιώσιμου μέλλοντος, μέσω του καινοτόμου παιχνιδιού καρτών ΣΒΑ (SDGs) 2030.
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#tm
Μας ειπώθηκε από μέλος του προσωπικού των ΗΕ, ότι λίγο πριν την παρουσίαση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) είχε προηγηθεί συζήτηση σχετικά με τις εικόνες των Στόχων, οι οποίες είναι εξαιρετικά γλαφυρές, αλλά ενδέχεται κάπως να παραπλανούν. 
Εάν προσέξετε αυτά τα δεκαεπτά εικονίδια, τί είναι αυτό που κάπως παραπλανά – μπορείτε να το ανακαλύψετε; [Απάντηση από το κοινό] Ναι, ακριβώς: αυτά τα εικονίδια είναι διαχωρισμένα και φαίνονται σαν να μην συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό το σημείο επεσήμανε το μέλος του προσωπικού των ΗΕ ότι θα πρέπει να αλλάξει.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι εργαζόμαστε με τον στόχο #4 [Ποιότητα εκπαίδευσης: «Διασφάλιση ισότιμης και ποιοτικής εκπαίδευσης χωρίς αποκλεισμούς και προώθηση δια βίου μάθησης ευκαιριών για όλους»] και ιδρύουμε σε μια αναπτυσσόμενη χώρα ένα σχολείο – αλλά τα παιδιά δεν έρχονται. Ποιος είναι ο λόγος; Είναι, επειδή αυτό συνδέεται με τον στόχο #1 [Μηδενική φτώχεια: «Εξάλειψη της φτώχειας σε κάθε μορφή της παντού»] – τα παιδιά πρέπει να εργαστούν σκληρά για να υποστηρίξουν τις οικογένειές τους που βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας, με αποτέλεσμα να μην έχουν χρόνο για το σχολείο. Τί είναι, όμως, αυτό που παράγουν; Εδώ περιλαμβάνεται ο στόχος #12 [Υπεύθυνη κατανάλωση και παραγωγή: «Διασφάλιση προτύπων βιώσιμης κατανάλωσης και παραγωγής»]. Γι αυτό, επί παραδείγματι, εργάζονται σκληρά, παράγοντας προϊόντα διατροφής που καταναλώνονται από ανθρώπους στις αναπτυγμένες χώρες. Επίσης, ο στόχος #12 επηρεάζει τον στόχο #15 [Ζωή στην ξηρά: «Προστατεύουμε, αποκαθιστούμε και προωθούμε τη βιώσιμη χρήση των χερσαίων οικοσυστημάτων, διαχειριζόμαστε βιώσιμα τα δάση, καταπολεμούμε την απερήμωση, και σταματάμε και αναστρέφουμε την υποβάθμιση του εδάφους και την απώλεια της βιοποικιλότητας».] Εάν πάρουμε ως παράδειγμα την Ιαπωνία, ο λαός της καταναλώνει μεγάλες ποσότητες φοινικέλαιου, πολύ από το οποίο παράγεται στην Ινδονησία, όπου τροπικά δάση έχουν κοπεί προκειμένου να αντικατασταθούν με φυτείες φοινικέλαιου. Κάτι που έχει επίδραση στον #15, Ζωή στην Ξηρά και με τη σειρά του επηρεάζει τον #13 [Δράση για το κλίμα: «Αναλαμβάνουμε άμεση δράση για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και των επιπτώσεών της»]. Και ο #13 θα επηρεάσει τον #1 (Μηδενική Φτώχια) και τον #2 [Τερματισμός της πείνας: «Δίνουμε τέλος στην πείνα, πετυχαίνουμε την επισιτιστική ασφάλεια, βελτιώνουμε τη διατροφή και προωθούμε τη βιώσιμη αγροτική παραγωγή»], επειδή η κλιματική αλλαγή επηρεάζει τα αγροκτήματα, που σημαίνει ότι δεν μπορούν πλέον σ’ αυτά να καλλιεργούνται τροφές.
Έτσι τα πάντα συνδέονται, και δεν u μπορούμε να ξεχωρίσουμε έναν στόχο από τους δεκαεπτά, αλλά χρειάζεται να τους εξετάσουμε όλους μαζί ως σύνολο. Αυτό εξηγεί γιατί οι ΣΒΑ απεικονίζονται επίσης με το σύμβολο ενός πολύχρωμου τροχού, που δείχνει ότι οι στόχοι συνδέονται ο ένας με τον άλλο. Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης αποκαλύπτουν ότι ο κόσμος είναι συνδεδεμένος και επειδή είναι συνδεδεμένος, μπορεί κι ο καθένας μας να αποτελέσει ένα σημείο εκκίνησης. Αλλάζοντας τον τρόπο των αγορών μας σε προϊόντα, τον τρόπο διατροφής μας, ακόμη κι αυτό μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Με άλλα λόγια, μετασχηματίζοντας την ατομική συνείδηση μπορεί να αλλάξει η κατανάλωση και η συμπεριφορά των ανθρώπων και επίσης, μετασχηματίζοντας τις επιχειρήσεις και τα κοινωνικά συστήματα, καθίσταται δυνατόν να υποστεί μετασχηματισμό η ατομική συνείδηση. Είμαστε εδώ για να προωθήσουμε αυτόν τον κύκλο που δημιουργεί περισσότερο βιώσιμα και ολοκληρωμένα άτομα και μια ευημερούσα κοινωνία. Αυτό θέλουμε να επιτύχουμε μέσω του παιχνιδιού των καρτών ΣΒΑ 2030, το οποίο τώρα θα εξηγήσουμε.
Έφθασε η Ώρα οι Άνθρωποι να Μιλήσουν με τα Αστέρια
Η Mary Stewart Adams είναι μία ιστορικός που ασχολείται με την μυθολογία και την παράδοση των άστρων και ηγήθηκε της επιτυχημένης πρωτοβουλίας για την ίδρυση του μοναδικού International Dark Sky Park του Μίτσιγκαν το 2011. Παρουσιάζει ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα στο Interlochen Public Radio, με τίτλο Ο Νυχτερινός Ουρανός του Αφηγητή Παραμυθιών (The Storyteller’s Night Sky) και είναι μαθήτρια της διδασκαλίας του Ρούντολφ Στάινερ.
Βίντεο: worldgoodwill.org/video#ma
Τον Δεκέμβριο του 1922, ο Ρούντολφ Στάινερ αναφερόταν σε αλλαγές στις σχέσεις μας με τους έναστρους κόσμους, σε ένα ποίημα που έδωσε στη σύζυγό του:
Κάποτε τα αστέρια μιλούσαν στους ανθρώπους
Είναι το πεπρωμένο του κόσμου να παραμένουν τώρα σιωπηλά
Η επίγνωση αυτής της σιωπής μπορεί να είναι επώδυνη για την γήινη ανθρωπότητα
Όμως μέσα σε αυτή την βαθύτερη σιωπή
Εκεί, αναπτύσσεται και ωριμάζει αυτό που οι άνθρωποι λένε στα αστέρια.
Η επίγνωση αυτής της ομιλίας
Μπορεί να γίνει δύναμη για τον Άνθρωπο του Πνεύματος.
Σ’ αυτό το ποίημα αναγνωρίζεται ό,τι θα ονόμαζα ένα τριπλό βήμα. Αρχικά τα αστέρια μιλούσαν στον άνθρωπο. Αποτελούσαν το επίκεντρο της προσοχής στο πνευματικό γίγνεσθαι και στα γήινα συμβάντα. Αυτή η ιδέα ευδοκιμεί μέχρι πίσω στην εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων. Ήταν η εποχή του Άστρο-Λόγου, όταν η ομιλία των αστέρων μπορούσε να γίνει αντιληπτή ως απαρχή της αστρολογίας. Δεν επρόκειτο απλά για παρατήρηση των αστέρων σε μια προσπάθεια πρόβλεψης αυτού που επρόκειτο να συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία ζωής, αλλά για την μελέτη των σημάτων που εκπέμπουν τα αστέρια ως έκφραση αυτού που γεννιέται στη γη.
Στη συνέχεια, με το δεύτερο βήμα φτάνουμε στον 15ο αιώνα, όταν τα αστέρια παραμένουν σιωπηλά. Αυτή είναι η Εποχή της Αστρο-Νομίας, όταν ο Κοπέρνικος υποστηρίζει ότι η γη δεν στέκει ακίνητη στο κέντρο του πλανητικού μας συστήματος, αλλά όπως οι άλλοι πλανήτες, βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο. Κάτι που αλλάζει ριζικά τον τρόπο σκέψης μας για τη σχέση μας με τους έναστρους κόσμους. Παύουμε πια να ρωτάμε το Άστρο του Πρωινού: «τί θα μπορούσε να μας πει η θεά της αγάπης και της ομορφιάς;» Η ερώτησή μας γίνεται: «πόσο μακριά βρίσκεται αυτό;», «ποιά η χημική σύνθεση της ατμόσφαιράς του;» ή «πώς μπορεί να οριστεί η περιοδικότητα της τροχιάς του;» Αντί να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την κίνηση του ουράνιου κόσμου ως μια έκφραση πνευματικότητας, αναζητούμε έναν ορισμό αυτού του ουράνιου κόσμου ο οποίος θα βασίζεται στους νόμους της φυσικής.
Και τώρα, ερχόμαστε στο τρίτο βήμα αυτού του ποιήματος του Ρούντολφ Στάινερ, εξετάζοντας την εποχή μας ως μια Στιγμή Παγκόσμιου Πεπρωμένου. Από τον Άστρο-Λόγο και την Άστρο-Νομία, οδεύουμε σε αυτό που θα μπορούμε να ονομαστεί η εποχή της Άστρο-Σοφίας: η σοφία της σχέσης μας με τα αστέρια. Η σχέση προσδιορίζεται από την συνειδητή συμμετοχή μας σ’ αυτή τη συζήτηση. Δεν πρόκειται για κάτι που θα μας πει κάποιος από έξω, αλλά οι πράξεις, η δράση μας, τα όνειρα, οι σκέψεις, οι προθέσεις μας είναι αυτά που διαμορφώνουν τη συζήτηση. Είναι ως εάν ο φυσικός κόσμος, ο πνευματικός κόσμος και ο ουράνιος κόσμος, να αναμένουν όλοι αυτό που πρέπει να συγκομίσει ο άνθρωπος. Το πεπρωμένο σ’ αυτή τη σχέση αφορά την απελευθέρωσή μας από όσα υπαγορεύουν οι εξωτερικές κατανοήσεις, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να γίνει αυτοκατευθυνόμενος. Κινδυνεύουμε να λησμονήσουμε τη σχέση μας με τη φύση της ζωντανής γης και τη σχέση της με τον ουράνιο κόσμο, θεωρώντας τον εαυτό μας ως τον πιο σημαντικό παράγοντα σε ό,τι κάνουμε και σε ό,τι πρεσβεύουμε.
Επομένως, ο στόχος μας βρίσκεται στην προσπάθεια να αφυπνίσουμε μια ζωντανή σχέση με τους έναστρους κόσμους. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα είδος ζωηρής φαντασίας, όχι για να πλάσουμε έναν χιμαιρικό φανταστικό κόσμο, αλλά για να μπορέσουμε να συλλάβουμε τα ισχυρά νοήματα του πνευματικού κόσμου που αναμένουν την ανθρώπινη συμμετοχή στο υπόδειγμα. Καθώς το επιχειρούμε, επιφορτιζόμαστε την ευθύνη της αφύπνισης όχι μόνο απέναντι στο μυθικό μεγαλείο αυτών των νοημάτων, αλλά να ζούμε ως γνώστες τους.
Παγκόσμια Ημέρα Επίκλησης 2019
TΓια να δομηθεί μια πιο δίκαιη, αλληλεξαρτώμενη και φιλόστοργη παγκόσμια κοινωνία, εκείνο που χρειάζεται η ανθρωπότητα πάνω από όλα είναι περισσότερο φως, αγάπη και πνευματική θέληση.
Τη Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019, άνθρωποι καλής θέλησης από κάθε σημείο του πλανήτη και από διαφορετικό θρησκευτικό και πνευματικό υπόβαθρο, ενώνονται επικαλούμενοι αυτές τις ανώτερες ενέργειες με τη χρήση της Μεγάλης Επίκλησης. Θα θέλατε να συμμετάσχετε σε αυτό το θεραπευτικό εγχείρημα, περιλαμβάνοντας τη Μεγάλη Επίκλησηστην σκέψη σας, στις προσευχές ή τους διαλογισμούς σας κατά την Παγκόσμια Ημέρα Επίκλησης; Για περισσότερες πληροφορίες και Βίντεο: worldinvocationday.org
H Mεγάλη Επίκληση
Από την εστία του Φωτός, μέσα από τη διάνοια του Θεού,
ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Από την εστία της Αγάπης, μέσα από την καρδιά του Θεού,
ας διαχυθεί η αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.
Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή,
ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων,
το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη
ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
Τροποποιημένη Έκδοση
Από την εστία του Φωτός, μέσα από τη διάνοια του Θεού,
ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Από την εστία της Αγάπης, μέσα από την καρδιά του Θεού,
ας διαχυθεί η αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Ερχόμενος να γυρίσει στη Γη.
Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή,
ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων,
το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη
ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη
* Πολλές θρησκείες πιστεύουν σε έναν Παγκόσμιο Δάσκαλο ο Οποίος πρόκειται να έλθει στο μέλλον (εξ ου και «Ερχόμενος») και είναι γνωστός με διάφορα ονόματα όπως ο Κύριος Μεϊτρέγια, ο Ιμάμ Μαχντί, ο Κάλκι Αβατάρ κ.τ.λ. Αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται ορισμένες φορές σε τροποποιημένες εκδοχές της Μεγάλης Επίκλησης για ανθρώπους της αντίστοιχης πίστης.
Image Credits
Banner: Aurora Addicts, www.aurora-addicts.com
